Σύμφωνα με την ίδια έκθεση "Τα νέα στοιχεία συνεπάγονται μείωση της παραγωγικότητας της εργασίας, η οποία πιθανώς αντανακλά αύξηση της απασχόλησης σε τομείς χαμηλής παραγωγικότητας εργασίας". 

 Σε σχετική ανάλυσή της η Eurobank γράφει: "Η ελληνική οικονομία ήταν και εξακολουθεί να παραμένει, η οικονομία με τον υψηλότερο μέσο εβδομαδιαίο αριθμό ωρών εργασίας σε σχέση με την ΕΕ-15, την Ιρλανδία, την Ισπανία και την Πορτογαλία. Στο 3ο τρίμηνο του 2014, ο μέσος Έλληνας εργαζόμενος δούλευε κατά μέσο όρο περίπου 5,5 περισσότερες ώρες εβδομαδιαίως από τον αντίστοιχο μέσο ευρωπαίο. Το στοιχείο αυτό, σε συνδυασμό με το επίπεδο της εγχώριας παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών μπορεί να ερμηνευτεί ως ένδειξη χαμηλής παραγωγικότητας". 

Φυσικά η κατάσταση αυτή χειροτέρεψε ακόμη περισσότερο μετά την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία το Γενάρη του ΄15. 

Πρόκειται για ένα καταπληκτικό στατιστικό στοιχείο. Ενώ δηλαδή οι πραγματικοί μισθοί (δηλαδή που περιλαμβάνουν και την μαύρη και την απλήρωτη εργασία) στην Ελλάδα πέφτουν με ασύλληπτο ρυθμό τα τελευταία χρόνια, δεν μειώνεται το κόστος των προιόντων, αλλά αυξάνεται!!! Αυτό συμβαίνει γιατί η ολοένα και πιο φτηνή  εργασία δεν πάει σε βιομηχανοποιημένες σύγχρονες παραγωγικές διαδικασίες  αλλά σε διαδικασίες βιοτεχνικού, ή ακόμα και απλού χειρωνακτικού τύπου στην πόλη και στο χωριό, στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα ή και στις υπηρεσίες. Πρόκειται για ένα στατιστικό στοιχείο που από μόνο του μαρτυράει ότι κάτι πολύ ιδιαίτερο γίνεται στη χώρα μας, που δεν έγινε σε καμιά από τις άλλες ευρωπαικές χώρες, που μέσα στην κρίση και μέσα στην πτώση των μισθών δεν αύξησαν τη βιομχανική τους παραγωγή. Μόνο εδώ αντί τα χαμηλά μεροκάματα -που τα δημιούργησε η μεγάλη ανεργία- να οδηγήσουν σε τράβηγμα νέων βιομηχανικών κεφαλαιών προσανατολισμένων στην παραγωγή εξαγωγικών προιόντων μιας και η κατανάλωση στην εσωτερική αγορά είναι χτυπημένη, οδήγησαν σε ακόμα μεγαλύτερη μείωση της παραγωγικότητας, που σημαίνει ότι κάποιος εξωγενής, μη οικονομικός παράγοντας εμπόδισε την βιομηχανική συσσώρευση τουλάχιστον στον τομέα των εξαγωγών. Αυτός ο εξωοικονομικός παράγοντας είναι το πολιτικά αποφασισμένο, νομοθετικό, διοικητικό, «γραφειοκρατικό, «κινηματικό» σαμποτάζ των πιο σύγχρονων παραγωγικών δυνάμεων και η οπισθοχώρηση της κοινωνίας αναγκαστικά πιο καθυστερημένες συνεργατικές μορφές και εργαλεία παραγωγής. 

Να πως γίνεται και πέφτουν αντι να αυξάνονται οι εξαγωγές, να πως γίνεται και δεν μειώνεται το έλλειμμα τερχουσλων συναλλαγών, να γιατί αυξάνεται ασταμάτητα το εξωτερικό χρέος  και τέλος να γιατί γενικά δεν πέφτουν οι τιμές στα μη εισαγόμενα αγαθά την ώρα που οι μισθοί λεχουν συντριβεί.

Ποιός θα βάλει νέα μηχανήματα σε μια χώρα όπου και η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση όταν κάνουν λόγο για ανάπτυξη λένε τις λέξεις τουρισμός, νέες τεχνολογίες, καινοτομίες, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, ενεργειακά δίκτυα ,  αλλά δεν λένε ποτέ τη λέξη βιομηχανία, ιδιαίτερα δεν λένε ποτέ την εντελώς απαγορευμένη λέξη βαριά βιομηχανία;

Που αναπτύσσονται οι νέες τεχνολογίες όταν δεν υπάρχει το ιστορικό τους βιομηχανικό υπόβαθρο; Ποια σιδερένια μέλη θα κινήσουν η τεχνητή νοημοσύνη και η ρομποτική όταν θα έχει πεθάνει και το τελευταίο ίχνος μηχανοκατασκευής και η πιο εξειδικευμένη χαλυβουργία, ποιοι ειδικοί θα τα σχεδιάζουν όλα αυτά όταν οι κομπραδόροι που τη διοικούν τους διώχνει μαζικά ώστε να διαπρέπουν οι ειδικοί στην εξαπάτηση και την υποδούλωση των μαζών; 

Πως να ζήσει αυτή η χώρα αν δεν τσακιστεί όλος αυτός ο επίσημος πολιτικός κόσμος και η μαύρη παρασιτική ιδεολογία του; Πως να μην περάσει σύντομα στην επαναστατική κομματική της συγκρότηση η μόνη τάξη που χρειάζεται τη βιομηχανία για να ζήσει στοιχειωδώς ανθρώπινα σήμερα και ελεύθερα και δημιουργικά αύριο;

Όσο τα καθάρματα θα δυναμώνουν την καταστροφή τόσο θα ξεπροβάλλει και θα δυναμώνει ο πόλος της δημιουργίας και της προκοπής στη χώρα.