Είναι αρκετά κωμικό το σημερινό ψευτοΚΚΕ, που έχει χαρακτηρίσει όλη τη γραμμή του ΚΚΕ της δεκαετίας του ’40 επί της ουσίας «δεξιά» και λαθεμένη, επειδή δεν μιλούσε για «εδώ και τώρα σοσιαλιστική δικτατορία του προλεταριάτου», αλλά έβαζε ζητήματα αντιιμπεριαλιστικής, λαϊκής δημοκρατίας, να μιλάει για «τιμή στο ΔΣΕ».

Άλλωστε είναι το ίδιο αυτό κόμμα, το οποίο σήμερα βγαίνει «στ’ αριστερά» του ΔΣΕ και του πραγματικού ΚΚΕ (1918-1956), που από το 1961 μέχρι το 1995 χαρακτήριζε τη συγκρότηση και την πάλη του ΔΣΕ «τυχοδιωκτικό αριστερίστικό λάθος του Ζαχαριάδη» και σήκωνε τη σημαία της ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ταξικής συνεργασίας με «προοδευτικά», δηλαδή φιλορώσικα ή εν πάση περιπτώσει εθνικιστικά και αντιδυτικά τμήματα της αστικής τάξης.

Το ψευτοΚΚΕ είναι το κόμμα που με απίστευτη απανθρωπιά και κυνικότητα, μαζί με τους Ρώσους σοσιαλφασίστες που άλωσαν το ΚΚΣΕ το 1956, καταταλαιπώρησε τα καλύτερα παιδιά του ΚΚΕ και του ΔΣΕ με φυλακίσεις, εξορίες στη Σιβηρία, διώξιμο από δουλειές, ταπεινώσεις και εκβιασμούς, για να δεχτούνε την εκπαραθύρωση του Νίκου Ζαχαριάδη και τη νέα, ρεβιζιονιστική – σοσιαλφασιστική αντεπαναστατική γραμμή, ενώ βρίσκονταν στην πολιτική προσφυγιά.

Ο λόγος όμως που γράφουμε τούτο το σημείωμα δεν είναι βασικά αυτός. Είναι το σκύλεμα από τους κνίτες, μέσω της βρώμικης παρασιώπησης, της πιο ιερής αρχής για κάθε κομμουνιστή, που ήταν και η προμετωπίδα του επαναστατικού αντιιμπεριαλιστικού δημοκρατικού και σοσιαλιστικού αγώνα του ΔΣΕ: του διεθνισμού.

Οι κνίτες, στα πανό τους, είχαν το σύνθημα «Ζήτω ο Προλεταριακός Διεθνισμός και η πάλη του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας» στα ελληνικά, τα ιταλικά και τα σέρβικα. Τα τσιράκια αυτά του φασίστα Πούτιν και της ρώσικης κρατικομονοπωλιακής αστικής τάξης (εννοούμε πάντα την καθοδήγηση του ψευτοΚΚΕ και της «Κ»ΝΕ και όχι απαραίτητα καλοπροαίρετα μέλη και νεολαίους του), αυτοί οι «αρχειακά προσηλωμένοι προλετάριοι διεθνιστές», φρόντισαν να «ξεχάσουν» το έθνος, δηλαδή την εθνική μειονότητα της οποίας τα δικαιώματα έκανε σημαία του ο ΔΣΕ και της οποίας τα καλύτερα παιδιά θυσιάστηκαν δίπλα στους εθνικά Έλληνες επαναστάτες κομμουνιστές και δημοκράτες για μια λεύτερη και δημοκρατική Ελλάδα: την εθνικά μακεδονική μειονότητα (τους σλαβομακεδόνες ή «ντόπιους», όπως τους ξέρει πολύς κόσμος στη βόρεια Ελλάδα και «σκοπιανούς», όπως τους αποκαλούν οι Έλληνες σoβινιστές και φασίστες).

Είναι χαρακτηριστικό ότι, πάνω ακόμα κι από την γενική επίκληση του «άθεου και απάτριδος» κομμουνισμού, ο πουλημένος στους ξένους ιμπεριαλιστές μοναρχοφασισμός σκύλιαζε ενάντια στους κομμουνιστές για την σταθερή και αταλάντευτη υποστήριξη τους στα δημοκρατικά δικαιώματα των Μακεδόνων ή Σλαβομακεδόνων, για την ισοτιμία τους όπως την αποκαλούσε μέσα στα σύνορα του ελληνικού κράτους.

Αυτή η στάση του ΚΚΕ πληρωμένη με το αίμα χιλιάδων αγωνιστών ήταν βόλι στην καρδιά του μεγαλοελλαδίτικου σοβινισμού, του «τρισχιλιετούς ελληνικού πολιτισμού» που πουλούσε η χωροφυλακίστικη, παπαδίστικη, βυθισμένη στο βυζαντινό φεουδαρχικό δηλητήριο ελληνική αστική τάξη.

Στο βάθος, αυτή ήταν η γραμμή της νέας δημοκρατικής, σοσιαλιστικής Ελλάδας που θα αγκάλιαζε και θα αναγνώριζε την υπόσταση όλων των παιδιών της, εθνικά Ελλήνων, Τούρκων, Μακεδόνων, για «μια καινούρια Ελλάδα της δουλιάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση και από κάθε εκμετάλλευση, μ’ έναν πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό», όπως σημείωνε στο ιστορικό γράμμα του τον Οχτώβρη του ’40 ο Νίκος Ζαχαριάδης.

Γι’ αυτό το όραμα και γι’ αυτές τις αρχές το βρωμερό ταγματαλήτικο κράτος της πραγματικής εθνοπροδοσίας και της αιώνιας υποταγής σε ξένα αφεντικά έστηνε στον τοίχο τους κομμουνιστές και όποιον άλλο πατριώτη, δημοκράτη, αντιιμπεριαλιστή και αριστερό στάθηκε δίπλα τους στους μεγάλους αγώνες της περιόδου 1941-1949. Γι’ αυτό πέθανε η πρώτη γυναίκα που εκτελέστηκε στην ιστορία του ελληνικού κράτους, το 1946, η εθνικά Μακεδόνισσα ηρωίδα του ΚΚΕ, δασκάλα Μίρκα Γκίνοβα (Ειρήνη Γκίνη).

Είναι γνωστό σ’ όσους έχουν διαβάσει ένα δράμι ιστορία ότι, ειδικά στα τελευταία σκιρτήματα του ΔΣΕ, το καλοκαίρι του 1949, τουλάχιστον οι μισοί του μαχητές ήταν εθνικά Μακεδόνες. Αυτό αποδεικνύεται ολοκάθαρα κι από το γεγονός ότι στην ευρύτερη περιοχή της Φλώρινας και γενικά στις περιοχές κοντά στα σύνορα της Ελλάδας προς βορρά τα συνθήματα του ΚΚΕ και του ΔΣΕ γράφονταν τόσο στην ελληνική όσο και στη μακεδόνικη (σλαβομακεδόνικη) γλώσσα.

Πώς τολμάνε λοιπόν οι αντικομμουνιστές του ψευτοΚΚΕ, αυτοί οι ξελιγωμένοι για ρώσικες, νεοτσαρικές ιμπεριαλιστικές εισβολές και διαμελισμούς χωρών (Γεωργία, Ουκρανία) αντιλενινιστές, να «εξαφανίζουν» ολότελα από τα μάτια των μαζών το μισό επαναστατικό στρατό που πολεμούσε υπό τον Ν. Ζαχαριάδη, δηλαδή τους εθνικά Μακεδόνες αγωνιστές του ΔΣΕ και ταυτόχρονα να καμώνονται τους ακραιφνείς ζαχαριαδικούς;

Πώς τολμάνε να σκυλεύουν αγωνιστές που έπεσαν με τη διπλή ιδιότητα του δημοκράτη μειονοτικού Μακεδόνα και του επαναστάτη λαϊκοδημοκράτη της Ελλάδας, αγωνιστή του ΔΣΕ, όταν η μέχρι πριν λίγα χρόνια αρχηγός τους Παπαρήγα έχει δηλώσει ανοιχτά: «Για εμάς δεν υπάρχει μακεδονικό έθνος γενικά, οπότε δεν υπάρχει και μακεδονική μειονότητα στην Ελλάδα ειδικά» (συνέντευξη στον RealFM, 5 του Δεκέμβρη 2011);

Πώς τολμάνε άνθρωποι που για να κάνουν εισοδισμό στο κράτος της αστικής τάξης, το οποίο από τότε που έγιναν σοσιαλφασίστες ρεβιζιονιστές θέλουν να καταλάβουν και όχι να ανατινάξουν, όπως οι πραγματικοί κομμουνιστές, αναμασάνε όλο τον σοβινιστικό βούρκο των ελληνοχριστιανών παπάδων, καραβανάδων και γραφειοκρατών περί εθνικά ομοιογενούς χώρας, να εμφανίζονται ως επαναστάτες;

Το γεγονός ότι είχαν μαζί τους στους προκλητικούς πρόσφατους «εορτασμούς» τους Ιταλούς και Σέρβους σοσιαλφασίστες, δεν ήταν κάποιου τύπου φόρος τιμής στον αγώνα των αντιφασιστών Ιταλών και Γιουγκοσλάβων παρτιζάνων του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Αντιθέτως, είχε διπλό χαρακτήρα: από τη μια η εντελώς διαβρωμένη σε ηγετικό πολιτικό επίπεδο από τη Ρωσία Ιταλία και η φασιστική, εθνοεκκαθαριστική Σερβία αποτελούν πρωτοπορία της ρώσικης γραμμής μέσα στην Ευρώπη (εντός και εκτός ΕΕ). Από την άλλη, η παρουσία των Σέρβων ψευτοκομμουνιστών αποτελεί μια συνέχεια της γραμμής «σύνορα με τη Σερβία» (που την υποστήριζε ο πολιτικός γόνος του Φλωράκη Ανδρουλάκης το 1992), δηλαδή άρνησης της ύπαρξης του μακεδονικού έθνους και της ύπαρξης της Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Η Μακεδονία κατά τους κνίτες (όπως και κατά τους Έλληνες και Σέρβους ρωσόφιλους φασίστες) είναι μια κατασκευή που χωρίζει «τεχνητά» τους «ορθόδοξους αδελφούς» Ελλάδας και Σερβίας, που πρέπει τάχα από πεπρωμένο να ενωθούν πίσω από τα στρατά του Πούτιν.

Οι κνίτες του ψευτοΚΚΕ άλλωστε είχαν αποδείξει ολόπλευρα τον προδοτικό αντιδιεθνιστικό και αντικομμουνιστικό πολιτικό τους ρόλο, όταν το 1983, σε απόλυτη συμμαχία με τον πράκτορα της Ρωσίας μέσα στην ελληνική αστική τάξη Ανδρέα Παπανδρέου, ψήφισαν το εκτρωματικό νομοσχέδιο για την επιστροφή όλων των πολιτικών προσφύγων, «πλήν των μη Ελλήνων το γένος». Ο παπατζής αυτός πρωθυπουργός και οι κνίτες συνεργάτες του δεν τόλμησαν καν να αναγνωρίσουν ποιου γένους ήταν οι «μη Έλληνες», γιατί θα γελοιοποιούνταν όλη η θεωρία του περί εθνικής ομοιογένειας και μη ύπαρξης άλλων εθνοτήτων στον ελλαδικό κρατικό χώρο. Έτσι, οι «μη Έλληνες» υπάρχουν, αλλά απαγορεύεται να λέγεται και να αρθρώνεται δημόσια τι σόι γένους είναι.

Αυτή η απόφαση των αγριανθρώπων της ηγεσίας του ψευτοΚΚΕ και της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ άφησε χιλιάδες εθνικά Μακεδόνες αγωνιστές να πεθάνουν μακριά από τους τόπους που γεννήθηκαν, μακριά από τα χωριά, τις πόλεις, τους συγγενείς και φίλους που άφησαν πίσω τους, με αντάλλαγμα να πάρουν οι κνίτες τη στάμπα του «εθνικά» αποδεκτού κόμματος από τους ναζιστές, τους χουντικούς φασίστες, τους εθνικιστές μέσα στο ΠΑΣΟΚ, αλλά και από την καραμανλική και μητσοτακική ΝΔ, που συνεργάστηκε μαζί τους το 1989-1990.

Είναι χαρακτηριστικό δε ότι αυτή η οβιδιακή αλλαγή γραμμής δεν έγινε από τους κνίτες ανοιχτά όταν διάλυσαν το ΚΚΕ το 1956-1958, αλλά έγινε δια της διολίσθησης, μέσω της αποσιώπησης. Όλη η κομματική δραστηριότητα του πραγματικού ΚΚΕ, ακόμη και στην πολιτική προσφυγιά μεταξύ 1950-1956, που αναδείκνυε και φρόντιζε τους εθνικά μειονοτικά συντρόφους μας, με εκδόσεις στη γλώσσα τους, κομματικές εκδηλώσεις στις εθνικές τους επετείους, ανάδειξη της εθνικής τους ιδιαιτερότητας και περηφάνιας, πετάχτηκε στο καλάθι των αχρήστων.

Από το 1961 και το κάλπικο, νόθο σοσιαλφασιστικό «8^ο» συνέδριο του «ΚΚΕ» (1^ο ιδρυτικό συνέδριο του ψευτοΚΚΕ), οι Μακεδόνες απλώς εξαφανίζονται για το κόμμα αυτό, που χωρίς ντροπή σήμερα οργανώνει παράτες που προσβάλλουν βαθιά όσους εθνικά Μακεδόνες έχουν μείνει πια στην Ελλάδα, μετά τις τόσες εκκαθαρίσεις και την εθνική αφομοιωτική τρομοκρατία με το βούρδουλα των Ελλήνων σοβινιστών.

Μεγάλο κομμάτι της νεολαίας με αριστερές διαθέσεις δεν γνωρίζει τίποτα για τα παραπάνω ή τα γνωρίζει λειψά, όπως τα σερβίρουν τα χαλκεία του ψευτοΚΚΕ, της ΛΑΕ, του ΣΥΡΙΖΑ, και των άλλων εκτρωμάτων του σοσιαλφασισμού.

Όσο όμως οι τελευταίοι θα αποκαλύπτονται ως ανοιχτοί εχθροί του λαού και θα βυθίζονται στις κραιπάλες της εξουσίας στην οποία οδηγούνται από τα αφεντικά τους της πουτινικής νεοχιτλερικής Ρωσίας, η ίδια αυτή νεολαία θα αναζητάει απαντήσεις και θα πηγαίνει βαθιά στις ρίζες της προδοσίας, στις πηγές όχι μόνο του μαρξισμού, αλλά και της ιστορίας του λαϊκοδημοκρατικού και επαναστατικού κινήματος στη χώρα μας.

Η ΟΑΚΚΕ θα βρίσκεται στη θέση της, ξεσκεπάζοντας τους αντικομμουνιστές προδότες με τα ψεύτικα σφυροδρέπανα, για να σπρώξει μπροστά τον τροχό που θα κάνει τα σκοτάδια λάμψη. Και στο φως της αλήθειας, οι σοσιαλφασίστες δεν έχουν καμιά ελπίδα.