Με αυ­τή την έν­νοια ό­ποια εκ­κλη­σια­στι­κή γραμ­μή έ­χει συμ­φι­λιωθεί με με­ρι­κές στοι­χειώ­δεις αρ­χές του α­στι­κού δια­φω­τι­σμού, ό­πως πχ με την α­νε­ξι­θρη­σκί­α ή με την αρ­χή του δια­χω­ρι­σμού της εκ­κλη­σί­ας α­πό το κρά­τος, αυ­τή γί­νε­ται ο με­γα­λύ­τε­ρος ε­χθρός της που­τι­νι­κής ορ­θο­δο­ξί­ας. Το χει­ρότε­ρο κόκ­κι­νο πα­νί για τη ρώ­σι­κη ορ­θο­δο­ξί­α εί­ναι η ορ­θό­δο­ξη γραμ­μή του πατριαρ­χεί­ου της Κων/λης που του­λά­χι­στον σή­με­ρα, κι­νεί­ται μέ­σα στο α­στο­δη­μοκρα­τι­κό και γι’ αυ­τό α­νε­ξί­θρη­σκο πο­λι­τι­στι­κό ρεύ­μα της Ε­νω­μέ­νης Ευ­ρώ­πης. Η α­κύ­ρω­ση ό­μως του Οι­κου­με­νι­κού πα­τριαρ­χεί­ου δεν εί­ναι μια εύ­κο­λη υ­πόθεση, κα­θώς αυ­τό έ­χει συ­γκε­ντρώ­σει ι­στο­ρι­κά έ­να πε­λώ­ριο εκ­κλη­σια­στι­κό κύ­ρος, τα λε­γό­με­να πρω­τεί­α σε ό­λη την ορ­θο­δο­ξί­α. Χά­ρη σε αυ­τά μπο­ρεί να παρα­χω­ρεί την αυ­το­νο­μί­α και την αυ­το­κε­φα­λί­α σε κά­θε άλ­λη ορ­θό­δο­ξη εκ­κλη­σία, που ση­μαί­νει α­ντι­κει­με­νι­κά τη δυ­να­τό­τη­τα να κα­λύ­πτει εκ­κλη­σια­στι­κά την πο­λι­τι­κή α­νε­ξαρ­τη­σί­α κρα­τών που βάλ­λο­νται α­πό τη ρώ­σι­κη ι­μπε­ρια­λιστι­κή πο­λι­τι­κή και τη ρώ­σι­κη ορ­θό­δο­ξη εκ­κλη­σί­α που υ­πη­ρε­τεί αυ­τήν την πολι­τι­κή. Η αυ­το­κε­φα­λί­α, εί­ναι δη­λα­δή η ε­θνι­κή α­νε­ξαρ­τη­σί­α μιας χώ­ρας σε εκ­κλη­σια­στι­κό επίπε­δο ό­σο και αν α­πε­χθά­νε­ται αυ­τήν την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα το Οι­κου­με­νι­κό πα­τριαρ­χεί­ο. Και την α­νε­ξαρ­τη­σί­α αυ­τή μπο­ρεί να τη δί­νει το Οι­κου­με­νι­κό πα­τριαρ­χεί­ο για­τί δεν έ­χει πί­σω του ε­δώ και πολ­λά χρό­νια μια κρα­τι­κή ι­μπε­ρια­λι­στι­κή ε­ξου­σί­α. Η Μό­σχα α­ντί­θε­τα θέ­λει την υ­πο­ταγή ό­λων των εκ­κλη­σιών του κό­σμου και ει­δι­κά των ορ­θό­δο­ξων πλη­θυ­σμών της πρώ­ην ΕΣ­ΣΔ στο πα­τριαρ­χεί­ο Μό­σχας. Γι’ αυ­τό και ο στό­χος του εκ­κλη­σια­στι­κού πο­λέ­μου της Μό­σχας εί­ναι η κα­τάρ­γη­ση των πρω­τεί­ων του Οι­κου­με­νι­κού Πατριαρ­χεί­ου και η δη­μιουρ­γί­α της τσα­ρι­κής έ­μπνευ­σης Τρί­της Ρώ­μης.

Η α­δυ­να­μί­α του Βαρ­θο­λο­μαί­ου να α­πο­δώ­σει αυ­το­κε­φα­λί­α το 2008 στην ου­κρα­νι­κή εκ­κλη­σί­α, το πε­τρά­δι στο στέμ­μα της εκ­κλη­σια­στι­κής πο­λι­τι­κής του Κρεμ­λί­νου, ε­πι­τρέ­πο­ντάς της να α­πο­σπα­στεί α­πό την κα­τα­πιε­στι­κή διοίκη­ση του πα­τριαρ­χεί­ου Μό­σχας, ή­ταν μια ήτ­τα για το Φα­νά­ρι. Ο πό­λε­μος ό­μως δεν εί­χε χα­θεί α­φού ο Βαρ­θο­λο­μαί­ος α­ντι­στε­κό­ταν υ­πο­γραμ­μί­ζο­ντας, ταυτό­χρο­να με την άρ­νη­σή του να πα­ρα­χω­ρή­σει σε ε­κεί­νη τη φά­ση το αυ­το­κέ­φα­λο, τα δι­καιώ­μα­τά του στην πα­ρα­χώ­ρη­ση του αυ­το­κέ­φα­λου στις σλα­βι­κές εκ­κλησί­ες. Εί­χε φτά­σει μά­λι­στα τό­τε -με τις δη­λώ­σεις Δω­ρό­θε­ου -να α­πει­λή­σει α­κόμα και το πα­τριαρ­χεί­ο Μό­σχας ό­τι μπο­ρεί να κα­ταρ­γή­σει την αυ­το­κέ­φα­λη λειτουρ­γί­α του α­φού αυ­τή δεν έ­χει α­να­γνω­ρι­στεί α­πό κα­μιά Σύ­νο­δο, ό­πως πρέ­πει τυ­πι­κά να γί­νει.

Η πολιτική απομόνωση του Φαναριού από τη Δύση

Α­πό το 2008 οι διε­θνείς συ­σχε­τι­σμοί άλ­λα­ξαν ό­μως στα­δια­κά ρι­ζι­κά σε βά­ρος του Βαρ­θο­λο­μαί­ου. Η Ρω­σί­α έ­χει α­πό τό­τε πραγ­μα­το­ποι­ή­σει δύ­ο διαμε­λι­σμούς, αυ­τούς της Γε­ωρ­γί­ας και της Ου­κρα­νί­ας, σφά­ζει το συ­ρια­κό λαό και τη δη­μο­κρα­τι­κή α­ντι­πο­λί­τευ­ση με τον Ά­σα­ντ, προ­ω­θεί την υ­πο­τα­γή και το δια­με­λι­σμό της Τουρ­κί­ας με το PΚΚ, και α­πο­κτά με γρή­γο­ρους ρυθ­μούς τον πολι­τι­κό έ­λεγ­χο ό­λης της Μέ­σης Α­να­το­λής. Σ’ αυ­τή τη γε­ω­πο­λι­τι­κή κυ­ριαρ­χί­α το γου­ρου­νο­ποι­η­μέ­νο δυ­τι­κό μο­νο­πώ­λιο ό­χι μό­νο δεν α­ντι­δρά αλ­λά οι σά­πιες πο­λι­τι­κές ηγε­σί­ες των με­γα­λύ­τε­ρων χω­ρών του (Γαλ­λί­α, Γερ­μα­νί­α, Ι­τα­λί­α) ανα­γνω­ρί­ζουν τη Ρω­σί­α ως βα­σι­κό συμ­μα­χι­κό τους πα­ρά­γο­ντα στον πό­λε­μο κατά του Ι­σλα­μι­κού Κρά­τους, και ως πα­ρά­γο­ντα ει­ρή­νης στη Συ­ρί­α, στην Τουρ­κί­α, στο Ι­ράν στο Ι­ράκ, και στη Λι­βύ­η και γε­νι­κά στη Μέ­ση Α­να­το­λή και Βό­ρεια Αφρι­κή. Μέ­σα σ’ αυ­τό το κλί­μα διά­βρω­σης των στοι­χειω­δών α­στο­δη­μο­κρα­τι­κών πλαι­σί­ων ε­ξω­τε­ρι­κής λει­τουρ­γί­ας της Ε­Ε, ρω­σό­δου­λοι φα­σί­στες σαν τους Φάρα­τζ, Τζόν­σον, Κόρ­μπιν κλπ α­νοί­γουν το δρό­μο για τον πα­γκό­σμιο πό­λε­μο πετώ­ντας τη στρα­τιω­τι­κά ι­σχυ­ρή και αρ­κε­τά α­ντι­που­τι­νι­κή Βρε­τα­νί­α έ­ξω α­πό την Ε­Ε, τρέ­φουν μα­ζί με τη στα­ζί­τι­σα Μέρ­κελ και την πα­ρέ­α της στην Ε­Ε το ρατσι­σμό και το φα­σι­σμό με την προ­βο­κα­τό­ρι­κη πο­λι­τι­κή τους για το με­τα­να­στευ­τικό.

Την ί­δια ώ­ρα που η κρα­τι­κο­μο­νο­πω­λια­κή, μι­λι­τα­ρι­στι­κή και α­στυ­νομι­κή Ρω­σί­α του Πού­τιν προ­ε­τοι­μά­ζει πα­γκό­σμιο πό­λε­μο ο πρώ­τος ι­η­σου­ί­της πά­πας των τε­λευ­ταί­ων αιώ­νων, ο μοι­ραί­ος Φρα­γκί­σκος, συ­ντο­νι­σμέ­νος με τους υ­πό­λοι­πους δυ­τι­κούς ρω­σό­φι­λους συ­σφίγ­γει τις σχέσεις του με τη Ρωσί­α και μα­χαι­ρώ­νει α­στα­μά­τη­τα τον Βαρ­θο­λο­μαί­ο την ώ­ρα που αυ­τός θέ­λει να κλεί­σει το ι­στο­ρι­κό ρήγ­μα της α­να­το­λι­κής ορ­θό­δο­ξης εκ­κλη­σί­ας με την καθο­λι­κή εκ­κλη­σί­α και η Μό­σχα θέ­λει να το α­νοί­ξει. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά ε­νώ ο Βαρ­θο­λο­μαί­ος α­να­γνωρί­ζει την κα­θο­λι­κή εκ­κλη­σί­α ως χρι­στια­νι­κή εκ­κλη­σί­α και ο Κύ­ριλ­λος της Μό­σχας δεν την α­να­γνω­ρί­ζει, ο Φρα­γκί­σκος πα­λιός κα­λός φί­λος της δι­κτα­το­ρί­ας Βι­ντέ­λα συ­μπα­ρα­τάσ­σε­ται ε­πι­δει­κτι­κά με τον Κύ­ριλλο και ό­χι με τον Βαρ­θο­λο­μαί­ο.

Ό­πως η κό­μπρα υ­πνω­τί­ζει το θύ­μα της πριν την ε­πί­θε­ση, έ­τσι και η συ­νε­χώς ι­σχυ­ρο­ποιού­με­νη γε­ω­πο­λι­τι­κά Μό­σχα, α­φού εί­χε α­πο­σπά­σει α­πό τον Βαρ­θο­λο­μαί­ο στο Σα­μπε­ζύ της Ελ­βε­τί­ας την τε­ρά­στιας ση­μα­σί­ας στρα­τη­γι­κή υ­πο­χώ­ρη­ση, να μην βά­λει δη­λα­δή αυ­τός ζή­τη­μα αυ­τοκεφα­λί­ας της Ου­κρα­νίας, α­πέ­φευγε στη συ­νέ­χεια τις ά­σκο­πες συ­γκρού­σεις και τις με­γά­λες ε­ντάσεις μα­ζί του α­φού εί­χε και το πά­νω χέ­ρι λό­γω της α­πο­μό­νω­σης του α­πό τη Δύση. Έ­τσι ε­ξη­γεί­ται και το γε­γο­νός ό­τι ο Βαρ­θο­λο­μαί­ος έ­φυ­γε α­πό το στό­χα­στρο της ρώ­σι­κης προ­πα­γάν­δας, τα τε­λευ­ταί­α λί­γα χρόνια και στη χώ­ρα μας, ενώ πα­λιό­τε­ρα την πρώ­τη πε­ρί­ο­δο της εκ­κλη­σια­στι­κής ε­πί­θε­σης της Μό­σχας όπου ο Βαρ­θο­λο­μαί­ος ή­ταν πραγ­μα­τι­κά ι­σχυ­ρό­τε­ρος ή­ταν για τους φα­σί­στες και τους σο­σιαλ­φα­σί­στες ο Τούρ­κος και ο διά­βο­λος.

Μέ­σα σε αυ­τό το κλί­μα α­πο­μό­νω­σης ο Βαρ­θολο­μαί­ος προ­χω­ρά στην προ­σύ­νο­δο του Σα­μπε­ζύ ό­που ό­λες οι ορ­θό­δο­ξες εκ­κλη­σί­ες υ­πο­γρά­φουν στις 29/1/2016 ο­μό­φω­να τα κεί­με­να της Συ­νό­δου της Κρή­της και συμ­φω­νούν για την πραγ­μα­το­ποί­η­σή της. Τα κεί­με­να που βρί­σκο­νται μι­σό βή­μα α­πό την α­να­γνώ­ρι­ση της ρω­μαιο­κα­θο­λι­κής και της προ­τε­στα­ντι­κής εκ­κλη­σί­ας, που ε­πι­κυ­ρώ­νουν τον εκ­κλη­σια­στι­κό διά­λο­γο δε­κα­ε­τιών και α­να­φέ­ρο­νται στη συ­νερ­γα­σί­α των εκ­κλη­σιών, τα υ­πέ­γρα­ψαν και η φαιο”κόκ­κι­νη” εκ­κλη­σί­α της Μό­σχας και οι υ­ποταγ­μέ­νες σ’ αυ­τήν εκ­κλη­σί­ες ε­νώ δεν α­να­γνω­ρί­ζουν κα­μιά άλλη χρι­στιανι­κή εκ­κλη­σί­α ως τέ­τοια και τις χα­ρα­κτη­ρί­ζουν ό­λες ως αι­ρε­τι­κές. Με αυ­τή την υ­πο­γρα­φή η εκ­κλη­σί­α της Μό­σχας εμ­φα­νί­ζε­ται ως συ­ναι­νε­τι­κή και ε­νω­τική φρο­ντί­ζο­ντας να μην ε­νο­χλή­σει την α­πο­χαυ­νω­μέ­νη α­πό τους ρω­σό­δου­λους ηγέ­τες της Δύ­ση.

Η κό­μπρα ό­μως δεν έ­χει ε­πι­τε­θεί α­κό­μη για­τί θέ­λει, σε α­ντάλ­λαγ­μα των ό­πως α­πο­δεί­χτη­κε στη συ­νέ­χεια κού­φιων και πα­ρα­πλα­νη­τι­κών υ­πο­χω­ρήσε­ων της στο Σα­μπε­ζύ, να ε­ξα­σφα­λί­σει την ά­δεια α­πό το Βαρ­θο­λο­μαί­ο για την επί­σκε­ψη του Πού­τιν στο Ά­γιο Ό­ρος. Τη λα­μπρό­τη­τα της ε­πί­σκεψης την εξα­σφά­λι­σαν στο α­φε­ντι­κό τους οι ντό­πιοι η­γέ­τες ό­λων των κομ­μά­των της Βουλής αλ­λά και ε­κεί­νοι οι α­γιο­ρεί­τες η­γού­με­νοι που πέ­ρα­σαν α­πό το πα­τριαρ­χεί­ο Κων/λης στο ρώ­σι­κο στρα­τό­πε­δο για να σω­θούν α­πό το ε­πι­λε­κτι­κό σκάν­δαλο του Βα­το­πε­δί­ου, μέ­σω του ο­ποί­ου τους εί­χαν α­πει­λή­σει με ε­ξό­ντω­ση ο ΣΥΡΙ­ΖΑ, ο Κα­ρα­μαν­λής, ο ΓΑΠ κλπ  Η πο­λι­τι­κή κυ­ριαρ­χί­α του Πού­τιν στο Ά­γιο ό­ρος χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται α­πό το γε­γο­νός ό­τι αυ­τός πα­ρα­κο­λού­θη­σε τη λει­τουρ­γί­α στο να­ό του Πρω­τά­του κα­θι­σμέ­νος στο θρό­νο ε­νώ ο Πρό­ε­δρος της ελ­λη­νι­κής δη­μο­κρα­τί­ας α­να­γκά­στη­κε να φύ­γει α­πό τη λει­τουρ­γί­α για­τί του έ­δω­σαν έ­να στα­σί­δι να κά­τσει κο­ντά στον Πού­τιν σαν να ή­ταν ιπ­πο­κό­μος του.

Την ε­πο­μέ­νη της 27/6/2016 τα ρώ­σι­κα ΜΜΕ μι­λούν για τον Πού­τιν που έ­κα­τσε στο θρό­νο που προ­ο­ρί­ζο­νταν μό­νο για τους Βυ­ζα­ντι­νούς αυ­το­κρά­το­ρες και ότι έ­δω­σε έ­τσι έ­να σή­μα στην Τουρ­κί­α να μην τολ­μή­σει να ε­πι­τε­θεί στη Ρω­σί­α και στις ορ­θό­δο­ξες χώ­ρες Ελ­λά­δα, Κύ­προ, Αρ­με­νί­α, Βουλ­γα­ρί­α κλπ. Ο νε­ο­ναζι­στής θε­ω­ρη­τι­κός του Πού­τιν, ο γνω­στός μας Α­λε­ξά­ντερ Ντού­γκιν, δή­λω­σε ότι: “Θα έ­λε­γα ό­τι ο­δεύ­ου­με προς μια φυ­σι­κή εκ­πλή­ρω­ση των προ­φη­τειών του Α­γί­ου Κο­σμά του Αι­τω­λού και του Α­γί­ου Πα­ϊ­σί­ου του Α­θω­νί­τη ό­τι θα α­να­στηθεί η Βυ­ζα­ντι­νή Αυ­το­κρα­το­ρί­α με κορ­μό την Ορ­θο­δο­ξί­α”. Οι έλ­λη­νες φα­σί­στες τρε­λαί­νο­νται με τον Πού­τιν για­τί ο Ντού­γκιν τους έ­χει πεί­σει ό­τι θα τους δώ­σει την Κων­στα­ντι­νού­πο­λη ό­ταν την κα­τα­λά­βει α­ντί να την κρα­τή­σει ο ίδιος για τον ε­αυ­τό του.

Η ε­γκα­τά­λει­ψη του Βαρ­θο­λο­μαί­ου α­πό τη Δύ­ση εκ­φρά­στη­κε στην πο­λιτι­κή του α­πο­μό­νω­ση και στη συ­νέ­χεια αυ­τός εί­χε πια να α­ντι­με­τω­πί­σει τη μα­ζι­κή ε­πί­θε­ση της φαιο”κόκ­κι­νης” εκ­κλη­σια­στι­κής πο­λι­τι­κής του υ­πουρ­γεί­ου ε­ξω­τε­ρι­κών της Ρω­σί­ας, της με­γα­λύ­τε­ρης δι­πλω­μα­τικής μη­χα­νής του πλα­νή­τη. Μέ­σα σ’ αυ­τό το κλί­μα οι μέ­θο­δοι προ­ώ­θη­σης της πο­λι­τι­κής του ρώ­σικου νε­ο­χι­τλε­ρι­κού μο­νο­πω­λί­ου παίρ­νουν α­κραί­ες φα­σι­στι­κές μορ­φές. Η α­πάτη, η ω­μή υ­πο­κρι­σί­α, η α­προ­κά­λυ­πτη βί­α, οι δο­λο­φο­νί­ες κα­θώς και οι μα­ζι­κές σφα­γές περ­νούν “α­πα­ρατή­ρη­τες”.

Τα πισώπλατα μαχαιρώματα του πάπα και η μαζική επίθεση της πουτινικής εκκλησίας στη Σύνοδο της Κρήτης

Ο πά­πας Φρα­γκί­σκος, που εί­χε συ­να­ντη­θεί με τον Πού­τιν το κα­λο­καίρι του 2015 και α­να­γνώ­ρι­σε αυ­τόν τον σφα­γέ­α του συ­ρια­κού λα­ού ως προ­στά­τη των χρι­στια­νών του Μα­γκρέ­μπ και της Μ. Α­να­το­λής, δε­κα­τέσ­σε­ρις η­μέ­ρες με­τά την προ­σύ­νο­δο του Σα­μπε­ζύ φρό­ντι­σε και συ­ναντή­θη­κε στην Α­βά­να με τον πα­τριάρ­χη Κύ­ριλ­λο της Μό­σχας ε­πει­δή ό­πως εί­πε “ή­θε­λε να α­γκα­λιά­σει τα ορ­θό­δο­ξα α­δέλ­φια του”. Δη­λα­δή α­γκα­λιά­στη­κε με ε­κεί­να τα α­δέλ­φια του που τον θε­ω­ρούν αι­ρε­τι­κό και ό­χι με τα α­δέλ­φια του Οι­κου­με­νι­κού πα­τριαρ­χεί­ου που τον α­να­γνω­ρίζουν ως εκ­κλη­σί­α.

Μέ­σα σε αυ­τό το κλί­μα ξε­κι­νά η Μό­σχα τη μα­ζι­κή της ε­πί­θε­ση στον Βαρθο­λο­μαί­ο με με­θό­δους συ­ρι­ζαί­ων, κνι­τών και ψευ­το­α­ναρ­χι­κών φα­σι­στών που δια­λύ­ουν μια συ­νέ­λευ­ση που δεν ε­λέγ­χουν αν και οι ί­διοι συμ­με­τεί­χαν στη σύ­γκλι­σή της. Στις 13/6/2016, πέ­ντε η­μέ­ρες πριν ξε­κι­νή­σουν οι ερ­γα­σί­ες της Ορθό­δο­ξης Συ­νό­δου (18-26 Ιου­νί­ου 2016) στην Κρή­τη η εκ­κλη­σί­α της Μό­σχας, μα­ζί με τις εκ­κλη­σί­ες δο­ρυ­φό­ρους της, δη­λα­δή της Α­ντιο­χεί­ας, της Γε­ωρ­γί­ας, της Σερ­βί­ας και της Βουλ­γα­ρί­ας παίρ­νουν πί­σω την υ­πο­γρα­φή τους και ζη­τούν να ανα­βλη­θεί η Σύ­νο­δος. Στις 16/6 με ε­πι­στο­λή του ο Κύ­ριλ­λος της Ρω­σί­ας, εμ­φα­νί­ζεται ως ε­νω­τι­κός αλ­λά χα­ρα­κτη­ρί­ζει ως α­πλή “συ­νά­ντη­ση” τη Σύ­νο­δο που μπο­ρεί να θε­ω­ρη­θεί και ως προ­σύ­νο­δος και στις 17/6 ο ί­διος στέλ­νει ε­πι­στο­λή εκ­θέτο­ντας τη “δη­μο­κρα­τι­κή” α­ντί­λη­ψη της ορ­θο­δο­ξί­ας της Μό­σχας σε α­ντι­πα­ράθε­ση με αυ­τή του Φα­να­ριού και α­πευ­θύ­νει “έκ­κλη­ση” στην κα­τα­πιε­στι­κή ε­ξουσί­α του Βαρ­θο­λο­μαί­ου για ε­νό­τη­τα. Σε ό­λη την ε­πι­στο­λο­γρα­φί­α ο πα­τριάρ­χης Μό­σχας, ό­πως και τα πα­τριαρ­χεί­α που ε­λέγ­χει, δεν αναγνω­ρί­ζουν κα­μιά από­φα­ση της Συ­νό­δου της Κρή­της για­τί η ο­μο­φω­νί­α με την ο­ποί­α λει­τουρ­γούν οι Σύ­νο­δοι δεν υ­πάρ­χει πια λό­γω της α­που­σί­ας των τεσ­σά­ρων πα­τριαρ­χεί­ων.

Ο Ιερώνυμος καταθέτει τροπολογία για την αναγνώριση όλων των άλλων χριστιανικών εκκλησιών ως αιρετικών

Εν­νο­εί­ται α­πό την ε­πί­θε­ση του Κύ­ριλ­λου στον Βαρ­θο­λο­μαί­ο και στη Σύ­νο­δο της Κρή­της δεν θα μπο­ρού­σε να λεί­πει η Ιε­ρά Σύ­νο­δος της Ελ­λά­δας με ε­πι­κε­φα­λής τον ε­ντε­λώς ρω­σό­δου­λο και φι­λο­να­ζί Σε­ρα­φείμ του Πει­ραιά. Αυτοί αρ­νή­θη­καν κά­θε α­να­γνώ­ρι­ση των άλ­λων χρι­στια­νικών εκ­κλη­σιών σε αντί­θε­ση με την α­να­γνώ­ρι­ση “άλ­λων εκ­κλη­σιών και ο­μο­λο­γιών” που εί­χαν ε­γκρίνει μα­ζί με τους ρώ­σους προ­ϊ­στα­μέ­νους τους στην προ­σύ­νο­δο του Σα­μπε­ζύ. Η πλή­ρης διευ­κρί­νι­ση ποιες α­κρι­βώς εί­ναι οι εκ­κλη­σί­ες που α­να­γνω­ρί­ζο­νται και ποιες ό­χι α­φέ­θηκε στις μελ­λο­ντι­κές ε­πα­φές και συ­ζη­τή­σεις, ό­μως ήταν προ­φα­νές ό­τι η ρω­μαιο­κα­θο­λι­κή εκ­κλη­σί­α ή­ταν η πρώ­τη υ­πο­ψή­φια για μελ­λο­ντι­κή α­να­γνώ­ρι­ση. Ό­μως στη συ­νέ­χεια, και α­φού ο Πού­τιν εί­χε κά­τσει στο θρό­νο του Α­γί­ου Ό­ρους, η Ιε­ραρ­χί­α της Ελ­λά­δας σε α­πό­λυ­το συγ­χρο­νι­σμό με την πο­λι­τι­κή της Μό­σχας α­πο­φά­σι­σε και κα­τέ­θε­σε τρο­πο­ποί­η­ση στην Σύ­νο­δο που δεν α­να­γνώ­ρι­ζε κα­μιά α­πό τις άλ­λες μη ορ­θό­δο­ξες χρι­στια­νι­κές εκ­κλη­σί­ες. Εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ό­τι ο Σε­ρα­φείμ έ­θε­σε ως θέ­μα συ­ζή­τη­σης στην Ιε­ρά Σύ­νο­δο της Ελλά­δας την ε­κλο­γή του πά­πα α­πό... ορ­θό­δο­ξα εκ­κλη­σια­στι­κά όρ­γα­να!

Η άρ­νη­ση α­να­γνώ­ρι­σης της ε­νό­τη­τας της βά­σης των χρι­στια­νών πι­στών α­πό το Κρεμ­λί­νο, εί­ναι η α­ντα­νά­κλα­ση στο θρη­σκευ­τι­κό ε­πί­πε­δο του μί­σους που αυ­τό στα­λά­ζει στους πι­στούς της Ορ­θο­δο­ξί­ας ε­νά­ντια στις συ­ντριπτι­κά πε­ρισ­σό­τε­ρες χώ­ρες της Ευ­ρώ­πης στο κα­θα­ρά πο­λιτι­κό ε­πί­πε­δο. Το θρη­σκευ­τι­κό μί­σος των ορ­θο­δό­ξων ε­νά­ντια στην υ­πό­λοι­πη Ευ­ρώ­πη εί­ναι βα­σικός ό­ρος ε­ξα­πό­λυ­σης του κα­τα­κτη­τι­κού πο­λέ­μου της νε­ο­χι­τλε­ρι­κής Ρω­σί­ας ε­νά­ντια της. 

Στο τε­λι­κό κεί­με­νο της Συ­νό­δου της Κρή­της αυ­τό που μπό­ρε­σε να απο­σπά­σει ο Βαρ­θο­λο­μαί­ος α­πό τον Ιε­ρώ­νυ­μο ή­ταν να γί­νει α­πο­δε­κτή α­πλά η “ιστο­ρι­κή ο­νο­μα­σί­α” των μη α­να­γνω­ρι­ζο­μέ­νων ε­πί της ου­σί­ας άλ­λων χρι­στια­νικών εκ­κλη­σιών. Δη­λα­δή ο Βαρ­θο­λο­μαί­ος α­πο­δέ­χτη­κε την ε­ξής δια­τύ­πωση-τρο­πο­λο­γί­α του Ιε­ρώ­νυ­μου στο τε­λι­κό κεί­με­νο της Συ­νό­δου: “ ...Η Ορ­θό­δο­ξος Εκκλη­σί­α α­πο­δέ­χε­ται την ι­στο­ρι­κήν ο­νο­μα­σί­αν των μη ευ­ρι­σκο­μέ­νων εν κοινω­νί­α μετ’ αυ­τής άλ­λων ε­τε­ρο­δό­ξων Εκ­κλη­σιών και Ο­μο­λο­γιών...”, που ση­μαί­νει ό­τι κέρ­δι­σε έ­να μι­κρό πα­ρά­θυ­ρο επα­νό­δου στο μέλ­λον στο θέ­μα της α­να­γνώρι­σης του ι­στο­ρι­κού εκ­κλη­σια­στι­κού πε­ριε­χο­μέ­νου που α­ντι­στοι­χεί σε αυτό το ι­στο­ρι­κό ό­νο­μα. 

Ο συ­ρι­ζαί­ος Ιε­ρώ­νυ­μος που έ­φε­ρε πί­σω τις προ­σπά­θειες πολ­λών δεκα­ε­τιών προ­σέγ­γι­σης της Κα­θο­λι­κής με τις Ορ­θό­δο­ξες εκ­κλη­σί­ες, εμ­φα­νί­ζεται και ως ά­τυ­πος εκ­φρα­στής του Σε­ρα­φείμ και ό­λου του ρω­σό­δου­λου φα­σι­στικού συ­να­φιού κρα­τώ­ντας βέ­βαια και τις α­πο­στά­σεις α­πό αυ­τούς για τα μάτια της Ευ­ρώ­πης. Ο φί­λος του Τσί­πρα θριαμ­βο­λο­γεί με δή­λω­σή του ό­τι πέ­τυ­χε με την τρο­πο­λο­γί­α του μια ι­στο­ρι­κής ση­μα­σί­ας νί­κη για­τί α­να­γνω­ρί­στη­κε ΜΟΝΟ, ό­πως α­κρι­βώς με κε­φα­λαί­α γρά­φει, το ι­στο­ρι­κό ό­νο­μα των άλ­λων εκ­κλη­σιών και ό­χι η ι­στο­ρι­κή τους ύ­παρ­ξη. Έ­τσι αυ­το­προ­βάλ­λε­ται αυ­τός ο υ­πη­ρέ­της της ρώ­σι­κης εκ­κλη­σί­ας, ως ο Ε­ΝΑΣ, λέ­με ε­μείς, που έ­κλει­σε το θέ­μα υ­πέρ της μό­νι­μης διεκ­κλη­σια­στι­κής διά­σπα­σης των χρι­στια­νών πι­στών.

Βέ­βαια η Ιε­ρά Σύ­νο­δος της Μό­σχας που πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε στις 15/7/2016 και α­σχο­λή­θη­κε με την Σύ­νο­δο της Κρή­της, τα θέ­λει ό­λα δι­κά της και γι αυ­τό δεν συμ­με­ρί­στη­κε τον “θρί­αμ­βο” του έλ­λη­να εκ­προ­σώ­που της. Το πα­ρα­κά­τω α­πόσπα­σμα δεί­χνει ό­τι η Ιε­ρά Σύ­νο­δος της Μόσχας δια­φω­νεί με το ε­πί­ση­μο κεί­με­νο της Συ­νό­δου της Κρή­της, δη­λα­δή α­κό­μα και με την πε­λώ­ρια υ­πο­χώ­ρη­ση του Βαρ­θο­λο­μαί­ου α­φού δεν δια­τυ­πώ­θη­κε ε­κεί κα­θα­ρά η μη α­να­γνώ­ρι­ση των άλ­λων εκ­κλη­σιών, και υ­πο­γραμ­μί­ζει ό­τι με­ρι­κοί ιε­ράρ­χες δεν υ­πέ­γρα­ψαν την αλ­λα­γή της τρο­πο­ποί­η­σης του Ιε­ρώ­νυ­μου α­πό την Σύ­νο­δο: “ Η Ορ­θό­δο­ξη Εκ­κλησί­α της Ρω­σί­ας μέ­χρι σή­με­ρα δεν έ­χει λά­βει ε­πι­σή­μως τα κεί­με­να τα ο­ποί­α ενε­κρί­θη­σαν α­πό τη Σύ­νο­δο στην Κρή­τη. Σύμ­φω­να με πλη­ρο­φο­ρί­ες ο­ρι­σμέ­νοι Ιε­ράρ­χες των κα­τά τό­πους Ορ­θο­δό­ξων Εκ­κλη­σιών, οι ο­ποί­οι συμ­με­τεί­χαν στη Σύ­νο­δο, δή­λω­σαν ό­τι δεν υ­πέ­γρα­ψαν το κεί­με­νο “Σχέ­σεις της Ορ­θο­δό­ξου Εκ­κλησί­ας προς τον λοι­πόν χρι­στια­νι­κόν κό­σμον” λόγ? της μη συμ­φω­νί­ας τους προς το πε­ριε­χό­με­νό του”.

Η άθλια στάση της ελληνικής αστικής τάξης

Η σιω­πή των ελ­λη­νι­κών κομ­μα­τι­κών η­γε­σιών και των Μέ­σων Ε­νη­μέ­ρωσης για ό­τι συ­νέ­βαι­νε πριν κα­τά τη διάρ­κεια και με­τά την Σύ­νο­δο εί­ναι χα­ρακτη­ρι­στι­κή της α­θλιό­τη­τας συ­νο­λι­κά της ελ­λη­νι­κής α­στι­κής τά­ξης. Ό­λοι μαζί συ­ντο­νί­στη­καν να κρύ­ψουν α­πό τους πι­στούς και τους πο­λί­τες την εκ­κλη­σια­στι­κή σύ­γκρου­ση α­νά­με­σα στο Κρεμ­λί­νο και στο υ­πο­τι­θέ­με­να “δι­κό τους” ελ­λη­νορ­θό­δο­ξο Οι­κου­με­νι­κό πα­τριαρ­χεί­ο με α­φορ­μή την Σύ­νο­δο της Κρή­της στε­ρώ­ντας το α­πό κά­θε πο­λι­τι­κή υ­πο­στή­ρι­ξη. Μό­νο δύ­ο εκ­πο­μπές της κρατι­κής τη­λε­ό­ρα­σης που έ­γι­ναν τα ξη­με­ρώ­μα­τα α­σχο­λή­θη­καν με το ζή­τη­μα.

Η πραγ­μα­τι­κή διά­θε­ση α­ντί­στα­σης του Φα­να­ριού στη Μό­σχα προ­δί­δεται α­στα­μά­τη­τα α­πό την ελ­λη­νι­κή α­στι­κή τά­ξη, που δεν μπο­ρεί να εί­ναι ού­τε καν ε­θνι­κι­στι­κή μπρο­στά στην συ­ντρι­πτι­κή πο­λι­τι­κή η­γε­μο­νί­α του ρώ­σι­κου σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμού στη χώ­ρα.

Η Μό­σχα μέ­σω των κυ­βερ­νή­σε­ων και των κομ­μα­τι­κών η­γε­σιών εκ­βιά­ζει α­πό την ε­πο­χή του Χρι­στό­δου­λου το Φα­νά­ρι ό­τι η ελ­λη­νι­κή εκ­κλη­σί­α πρέ­πει να εί­ναι με τη Ρω­σί­α για­τί αυ­τό ε­πι­τάσ­σει το εθνι­κό (δη­λα­δή το ρώ­σι­κο) συμ­φέ­ρον. Ο­πό­τε αν το Φα­νά­ρι τολ­μή­σει να α­ντι­σταθεί μέ­χρι ρή­ξης με τη Μόσχα, τό­τε η Α­θή­να θα του θυ­μί­σει ό­τι κιν­δυ­νεύ­ει να χά­σει και την οι­κο­νο­μι­κή του αυ­τάρ­κεια και την ί­δια την ι­στο­ρι­κή και διοι­κη­τι­κή βά­ση του στο Βό­σπο­ρο. Η οι­κο­νο­μι­κή αυ­τάρ­κεια του Φα­να­ριού στη­ρί­ζε­ται σε με­γά­λο βαθ­μό σε μη­τρο­πό­λεις μέ­σα στην ελ­λη­νι­κή ε­πι­κρά­τεια, στις λε­γό­με­νες “νέ­ες χώ­ρες” και στην Κρή­τη αλ­λά και στις εκ­κλη­σί­ες της ελ­λη­νι­κής ο­μο­γέ­νειας που ε­πί­σης ε­πη­ρε­ά­ζο­νται καί­ρια α­πό την ελ­λη­νι­κή κρα­τι­κή πο­λιτι­κή. Και α­πό την άλλη η διοι­κη­τι­κή και πο­λι­τι­κή υ­πό­στα­ση του Φα­να­ριού στην Τουρ­κί­α στη­ρί­ζεται σε καί­ριο βαθ­μό πά­νω στην πο­λι­τι­κή προ­στα­σί­α του α­πό το ελ­λη­νι­κό κράτος. Αλ­λά α­κό­μα και αν ο Βαρ­θο­λο­μαί­ος προ­σπα­θού­σε να στη­ρι­χθεί στην ση­μερι­νή τούρ­κι­κη κρα­τι­κή ε­ξου­σί­α πά­λι θα τον έ­φτα­νε η ρώ­σι­κη δι­πλω­μα­τί­α βά­ζο­ντας τους φί­λους της και στην Τουρ­κί­α και κυ­ρί­ως στην Ευ­ρώ­πη να τον κατη­γο­ρή­σουν για νε­ο-ο­θω­μα­νι­κή πα­ρέκ­κλι­ση.

Πά­ντως ο ελ­λη­νι­κός ορ­θο­δο­ξο­φα­σι­σμός ή­δη συ­σπει­ρώ­νε­ται ε­να­ντίον του Βαρ­θο­λο­μαί­ου με την κα­τη­γορί­α ό­τι θέ­λει να πα­ρα­χω­ρή­σει την αυ­τονο­μί­α στις λε­γό­με­νες “νέ­ες χώ­ρες”, να α­φαι­ρέ­σει δη­λα­δή την ε­πι­τρο­πι­κή διοί­κη­ση α­πό την εκ­κλη­σί­α της Ελ­λά­δας και να ε­ντά­ξει τις “νέ­ες χώ­ρες” πλή­ρως στο Φα­νά­ρι. Η σύ­γκρου­ση για τις “νέ­ες χώ­ρες” του Χρι­στό­δου­λου με τον “Τούρκο” πα­τριάρ­χη, ό­πως ο­νό­μα­ζαν το Βαρ­θο­λο­μαί­ο οι α­γα­να­χτι­σμέ­νοι ορ­θο­δο­ξοφα­σί­στες εί­ναι γνω­στή. Το ί­διο και τε­λευ­ταί­α ε­πί μή­νες η Ιε­ραρ­χί­α της Ελ­λάδος, πριν την Σύνοδο, συ­σπεί­ρω­νε τον ορ­θο­δο­ξο­φα­σι­σμό κα­τη­γο­ρώ­ντας τον Βαρ­θο­λο­μαί­ο ό­τι θέ­λει να α­πο­σπά­σει τις νέ­ες χώ­ρες με την ευ­και­ρί­α της Συ­νό­δου. Μά­λι­στα εί­χε ε­τοι­μά­σει και τρο­πο­ποί­η­ση στο κεί­με­νο της Συ­νό­δου ώστε του­λά­χι­στον να δια­τη­ρη­θεί το ση­με­ρι­νό κα­θε­στώς. Το ζή­τη­μα έ­λη­ξε προς το πα­ρόν με μια α­πλή δή­λω­σή του Βαρ­θο­λο­μαί­ου, που την δέ­χτη­κε ο Ιε­ρώ­νυμος, ό­τι δεν θα δώ­σει αυ­το­νο­μί­α.

Α­πό το 2008 μέ­χρι σή­με­ρα η Μό­σχα έ­χει κά­νει άλ­λο έ­να βή­μα. Κα­τη­γο­ρεί για α­ντι­δη­μο­κρα­τι­κό­τη­τα τον Βαρ­θο­λο­μαί­ο και την ε­ξου­σί­α του Οι­κου­με­νικού πα­τριαρ­χεί­ου ως δι­κτα­το­ρι­κή. Ο υ­πεύ­θυ­νος ε­ξω­τε­ρι­κών υ­πο­θέ­σε­ων του πα­τριαρ­χεί­ου Μό­σχας και ε­πο­μέ­νως και οι Ιε­ράρ­χες στην Ελ­λά­δα ή­θε­λαν πο­λύ νω­ρίς την συμ­με­το­χή ό­λων των ιε­ραρ­χών στη Σύ­νο­δο, πε­ρί­που ε­φτα­κο­σί­ων, ό­πως έ­λε­γε, και την με­τα­τρο­πή της ε­πο­μέ­νως σε συ­νέ­λευ­ση για να α­να­τρα­πεί δη­μο­κρα­τι­κά α­πό τη “βά­ση” η ε­ξου­σί­α του Βαρ­θο­λο­μαί­ου. Εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στικές οι α­πό­ψεις εκκλη­σια­στι­κά χα­μη­λό­βαθ­μου στο άρ­θρο του Romfea με τί­τλο “ Το Φα­νά­ρι φέ­ρε­ται ως δι­κτά­τωρ”: “ Ο διά­κο­νος Βλα­ντί­μιρ σχο­λιά­ζο­ντας το ση­μερι­νό α­νακοι­νω­θέν, α­νέ­φε­ρε ό­τι “το Οι­κου­με­νι­κό Πα­τριαρ­χεί­ο πε­ρι­φρο­νεί υπε­ρο­πτι­κά Εκ­κλη­σί­ες και Προ­κα­θή­με­νους, κά­τι που εί­ναι ε­νά­ντια στην ε­νότη­τα της Ορ­θό­δο­ξης Εκ­κλη­σί­ας, δη­μιουρ­γώ­ντας έ­τσι μια εκ­κλη­σια­στι­κή δι­κτα­το­ρί­α.”

“Η Κων­στα­ντι­νού­πο­λη θέ­λει να σφε­τε­ρι­στεί το δι­καί­ω­μα της οι­κουμε­νι­κής δι­καιο­δο­σί­ας, δη­λα­δή το δι­καί­ω­μα να χα­ρί­ζει και να στε­ρεί της αυτο­κε­φα­λί­ας, με άλ­λα λό­για να διευ­θύ­νει ο­ποια­δή­πο­τε ορ­θό­δο­ξη εκ­κλη­σί­α”, είπε ο π. Βλα­ντί­μιρ.”

Κλεί­νο­ντας ο π. Βλα­ντι­μίρ υ­πο­γράμ­μι­σε ό­τι τα κεί­με­να εί­ναι η­μιτε­λή, α­ντι­δογ­μα­τι­κά, ε­νώ πολ­λές φρά­σεις κει­μέ­νων χρειά­ζο­νται α­ντι­κα­τάστα­ση που α­φο­ρούν σχέ­σεις της Ορ­θο­δό­ξου Εκ­κλη­σί­ας προς τον υ­πό­λοι­πο Χριστια­νι­κό κόσμο”.

Σε έ­να ση­μα­ντι­κό άρ­θρο μας του 2008 για τη σύ­γκρου­ση της ρώ­σι­κης εκ­κλη­σί­ας με το Φα­νά­ρι γρά­φα­με ό­τι: “Ο εκ­κλη­σια­στι­κός πό­λε­μος του Μό­σχας Α­λέξιου ε­νά­ντια στο Φα­νά­ρι προ­ε­τοι­μά­ζει το θερ­μό πό­λε­μο ε­νά­ντια στην Ου­κρανί­α” και α­να­λύ­α­με την εκ­κλη­σια­στι­κή ει­σβο­λή του πα­τριαρ­χεί­ου Μό­σχας στην Ου­κρα­νι­κή εκ­κλη­σί­α και στις άλ­λες ορ­θό­δο­ξες εκ­κλη­σί­ες των χω­ρών της πρώ­ην ΕΣ­ΣΔ προ­βλέπο­ντας ό­τι η εκ­κλη­σια­στι­κή ε­πέμ­βα­ση στο Κί­ε­βο προ­ετοι­μά­ζει τη στρα­τιω­τι­κή ε­πέμ­βα­ση της Ρω­σί­ας στην Ου­κρα­νί­α. Α­νά­λο­γη πο­λιτι­κή προ­ε­τοι­μα­σί­α στο εκ­κλη­σια­στι­κό ε­πί­πε­δο έ­γι­νε α­πό την Μό­σχα και για την στρα­τιω­τι­κή ε­πέμ­βα­σή της στη Συ­ρί­α. Πρώ­τα υ­πο­τά­χτη­κε το πατριαρ­χεί­ο Α­ντιο­χεί­ας στη Μό­σχα κα­θώς και τα εγ­γύς πα­τριαρ­χεί­α Ιε­ρο­σο­λύ­μων και Αλε­ξαν­δρεί­ας, ερ­χό­με­να ου­σια­στι­κά σε σύ­γκρου­ση με το Φα­νά­ρι, και με­τά α­κολού­θη­σε η στρα­τιω­τι­κή ει­σβο­λή της Ρω­σί­ας με τη συμ­φω­νί­α βέ­βαια των ρω­σόφι­λων δυ­τι­κών η­γε­τών. Σή­με­ρα ο χασάπης Ά­σα­ντ εί­ναι ο προ­στά­της των χριστια­νών στη Συ­ρί­α κα­τά το πα­τριαρ­χεί­ο Α­ντιο­χεί­ας.

Η ε­γκα­τά­λει­ψη α­πό τις ελ­λη­νι­κές κομ­μα­τι­κές η­γε­σί­ες και κυ­ρί­ως α­πό τους η­γέ­τες των με­γα­λύ­τε­ρων χω­ρών της Δύ­σης Βαρ­θο­λο­μαί­ου δί­νει στη ρώ­σικη εκ­κλη­σί­α το δι­καί­ω­μα να ε­πε­λαύ­νει η­γε­μο­νι­κά σε ό­λο τον ορ­θό­δο­ξο κό­σμο και να πο­δο­πα­τεί κυ­νι­κά ό­χι α­πλά τα πρω­τεί­α του πα­τριαρ­χεί­ου της Κων/λης αλ­λά κά­θε ορ­θό­δο­ξη εκ­κλη­σί­α που δεν υ­πο­τάσ­σε­ται στα πο­λι­τι­κά κε­λεύ­σμα­τα του Κρεμ­λί­νου. Η α­νε­ξάρ­τη­τη εκ­κλη­σια­στι­κή ε­πι­βί­ω­ση του Οι­κου­με­νι­κού πα­τριαρ­χεί­ου θα ε­ξαρ­τη­θεί α­πό το βαθ­μό της πο­λι­τι­κής ω­ρι­μό­τη­τας που θα δεί­ξουν οι ευ­ρω­πα­ϊ­κοί λα­οί και ο ελ­λη­νι­κός α­νά­με­σά τους, δη­λα­δή το κα­τά πό­σο βαθ­μό θα δια­λέ­ξουν άλ­λο δρό­μο α­πό τις μο­νο­πω­λια­κές α­στι­κές τους τά­ξεις που τό­σο πο­λύ συμ­φι­λιώ­νο­νται με τους χει­ρό­τε­ρους ι­μπε­ρια­λι­στές τρα­μπού­κους και τε­λι­κά υ­πο­τάσ­σο­νται σε αυ­τούς.