Ε­πί­σης ταυ­τό­χρο­να αυ­τή η ε­νο­ποί­η­ση προ­ω­θεί την τα­ξι­κή πά­λη και α­νοί­γει το δρό­μο στην ε­πα­νά­στα­ση κα­θώς μειώ­νει τους εθνι­κούς α­ντα­γω­νι­σμούς που δια­σπούν το προ­λε­τα­ριά­το. Ι­διαίτε­ρα ο Λένιν έ­χει δώ­σει έμ­φα­ση στο πό­σο προ­ο­δευ­τι­κή ι­στο­ρι­κά εί­ναι μια τέ­τοια διαδι­κα­σί­α ε­νο­ποί­η­σης κα­πι­τα­λι­στι­κών κρα­τών. Δες γι αυ­τό ι­διαί­τε­ρα την μπροσού­ρα του «Κρι­τι­κά Ση­μειώ­μα­τα πά­νω στο ε­θνι­κό ζή­τη­μα» ό­που δη­λώ­νει ξε­κάθα­ρα ό­τι το προ­λε­τα­ριά­το «υ­πο­στηρί­ζει την πιο πλέ­ρια ε­λευ­θε­ρί­α της καπι­τα­λι­στι­κής κυ­κλο­φο­ρί­ας και χαι­ρε­τί­ζει κά­θε α­φο­μοί­ω­ση των ε­θνών ε­κτός α­πό ε­κεί­νην που γί­νε­ται με τη βί­α ή στη­ρί­ζε­ται σε προ­νό­μια». 

 

Εί­ναι α­πό αυ­τή την ά­πο­ψη λοι­πόν ε­ντε­λώς φυ­σι­κό που ε­πι­κε­φα­λής του Brexit βρέ­θη­κε όλη η βρε­τα­νι­κή α­ντί­δρα­ση και ι­διαί­τε­ρα κά­θε φα­σι­σμός και σο­σιαλ­φα­σι­σμός στην Ευ­ρώ­πη και δεν χρειά­ζε­ται να πού­με αυ­τή τη στιγ­μή πιο πολ­λά πά­νω σ αυ­τό.

Ε­κεί­νο ό­μως που έ­χει γί­νει πο­λύ λι­γό­τε­ρο α­ντι­λη­πτό στον κό­σμο εί­ναι πό­σο πο­λύ ευ­νο­η­μέ­νος α­πό αυ­τή τη δια­δι­κα­σί­α α­πο­ε­νο­ποί­η­σης της Ευρώ­πης εί­ναι ο ρώ­σι­κος σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμός, και μά­λι­στα ό­χι τό­σο α­πό την οι­κο­νο­μι­κή α­πο­δυ­νά­μω­ση του κύ­ριου ε­χθρού του που είναι η Ε­Ε, αλ­λά α­πό την ά­πο­ψη της πο­λι­τι­κής του και α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό την ά­πο­ψη της α­μυ­ντι­κής του διά­σπα­σης και α­πο­δυ­νά­μω­σης.

Το χει­ρό­τε­ρο δη­λα­δή που έ­χει συμ­βεί με την έ­ξο­δο της Βρε­τα­νί­ας εί­ναι ο στρα­τιω­τι­κός και πο­λι­τι­κός α­πο­κε­φα­λι­σμός της Ε­Ε σε ό­τι α­φο­ρά την α­ντί­στα­ση της στη ρώ­σι­κη νε­ο­χι­τλε­ρι­κού τύ­που ε­πι­θε­τι­κό­τη­τα. Γι αυ­τό το λό­γο κυ­ρί­ως φα­γώ­θη­κε ο ρώ­σι­κος κρα­τι­κός προ­παγανδι­στι­κός μη­χα­νι­σμός να υ­πο­στη­ρί­ζει το Brexit, γι αυ­τό οι αρ­χη­γοί του Φά­ρα­τζ και Τζόν­σον εί­ναι ανοι­χτά ρω­σό­φι­λοι και κι­νε­ζό­φι­λοι, και γι αυ­τό οι τρο­τσκι­στές πρά­κτο­ρές του, που εί­ναι αυ­τοί που λυσ­σα­λέ­α ε­πι­διώ­κουν τον πυ­ρη­νι­κό α­φο­πλισμό της Βρε­τα­νί­ας με ε­πι­κε­φα­λής τους το σο­σιαλ­φα­σί­στα Κόρ­μπυν, σα­μπο­τά­ρα­νε την κα­μπά­νια της πα­ρα­μο­νής στην Ε­Ε.

Τώ­ρα μό­νο γί­νε­ται πλα­τιά γνω­στό ό­τι ο πιο ε­πί­μο­νος δυ­να­μι­κός παρά­γο­ντας ε­πι­βο­λής κυ­ρώ­σε­ων για τη ρώ­σι­κη ε­πί­θε­ση, κα­το­χή και προ­σάρ­τη­ση μέ­ρους της α­νε­ξάρ­τη­της και κυ­ρί­αρ­χης Ου­κρα­νί­ας στους κόλ­πους της Ε­Ε και του ΝΑ­ΤΟ που τους ε­πέ­βα­λαν ή­ταν η Μ. Βρε­τα­νί­α. Βέβαια η Πο­λω­νί­α και οι βαλ­τι­κές χώ­ρες Ε­σθο­νί­α, Λε­το­νί­α, Λι­θουα­νί­α εί­χαν με­γα­λύ­τε­ρη συ­νέ­πεια και πά­θος α­πό κά­θε άλ­λη χώ­ρα της Ε­Ε στο να στέ­κο­νται δί­πλα στην Ου­κρα­νί­α και ε­νά­ντια στη ρώ­σι­κη ε­πί­θε­ση, ό­μως αυ­τές δεν μπο­ρούν να συ­γκρι­θούν ού­τε στο ε­λά­χι­στο με τη στρα­τιω­τι­κή και δι­πλω­μα­τι­κή ε­πιρ­ρο­ή της Βρε­τα­νί­ας στα ευ­ρω­πα­ϊ­κά πράγ­μα­τα α­πό την ά­πο­ψη ό­τι αυ­τή ή­ταν ως χθες που ή­ταν πρώ­τη σε αμυ­ντι­κή στρατη­γι­κή πυ­ρη­νι­κή ι­σχύ χώ­ρα της Ε­Ε και η μό­νη δύ­να­μη μα­ζί με τη Γαλ­λί­α με δι­καί­ω­μα βέ­το στον Ο­Η­Ε, δί­πλα στις δύ­ο υ­περ­δυ­νά­μεις και στη μελλο­ντι­κά υ­πο­ψή­φια για τρί­τη υ­περ­δύ­να­μη Κί­να. 

Δεν εί­ναι τυ­χαί­ο ό­τι πε­ρί­με­νε πρώ­τα αυ­τόν τον α­πο­κε­φα­λι­σμό η ρωσό­φι­λη η­γε­τική τριά­δα της Ε­Ε, η τριά­δα Μέρ­κελ, Ο­λά­ντ, Ρέντζι μα­ζί με τα τσιρά­κια της για να δια­κη­ρύ­ξει α­μέ­σως α­πευ­θεί­ας και ω­μά ή μέ­σω των υ­πουρ­γών της ε­ξω­τε­ρι­κών (Στα­ϊν­μά­γιερ α­ντί για την ί­δια την ι­σορ­ρο­πί­στρια, δι­πρόσω­πη Μέρ­κελ) ό­τι οι κυ­ρώ­σεις κα­τά της Ρω­σί­ας πρέ­πει να ε­πα­νε­ξε­τα­στούν και ταυ­τό­χρο­να ό­τι α­πό δω και μπρος η με­γα­λύ­τε­ρη έμ­φα­ση σαν μέ­θο­δος ευ­ρω­παϊ­κής ε­νο­ποί­η­σης πρέ­πει να εί­ναι η ευ­ρω­παϊ­κή ά­μυ­να. Μά­λι­στα η ρω­σό­φι­λη «υπουρ­γός ε­ξω­τε­ρικών της Ε­Ε» Μο­γκε­ρί­νι εί­χε έ­τοι­μη στο συρ­τά­ρι και έ­βγαλε α­μέ­σως μια πρό­τα­ση για τη δη­μιουρ­γί­α ευ­ρω­πα­ϊ­κού στρα­τού που πριν ένα χρό­νο την εί­χε προ­τεί­νει ο που­τι­νι­κός Γιουν­κέρ με με­γά­λη έμ­φα­ση.

Ευ­ρω­πα­ϊ­κός στρα­τός ση­μαί­νει ό­τι η ευ­ρω­πα­ϊ­κή ά­μυ­να α­πέ­να­ντι στη μό­νη με­γά­λη υ­παρ­κτή α­πει­λή, που εί­ναι σή­με­ρα η νε­ο­χι­τλε­ρι­κή ρώ­σι­κη, δεν πρέ­πει να στη­ρί­ζε­ται στο υ­πό α­με­ρι­κά­νι­κη κυ­ριαρ­χί­α ΝΑ­ΤΟ, αλ­λά στις ί­διες τις χώ­ρες που θα υ­πο­στη­ρί­ξουν τη δι­κιά τους εδαφι­κή α­κε­ραιό­τη­τα και ε­θνι­κή κυ­ριαρ­χί­α δί­χως να με­σο­λα­βούν τα πα­­ζα­ρέ­μα­τα και τα που­λή­μα­τα των υ­περ­δυ­νά­με­ων. Αυ­τή εί­ναι μια ε­ξαι­ρε­τι­κή ιδέ­α που έ­χει προ­βλη­θεί α­πό τους πιο θερ­μούς και α­λη­θι­νούς ευ­ρω­παϊ­στές, που θέ­λουν την ο­μο­σπον­διο­ποί­η­ση. Αυ­τοί το ζη­τούν αυ­τό α­πό πε­ποί­θη­ση και ό­χι για να δια­σπά­σουν την Ε­Ε όπως θέ­λουν οι Γιουν­κέρ, οι Τσί­πρες, οι Ρέ­ντζι. Τώ­ρα οι λα­οί θέ­λουν πιο πο­λύ την ε­θνι­κή κοι­νω­νι­κή προ­στα­σί­α, ο­πό­τε προ­τι­μούν τη δια­κυ­βερ­νη­τι­κή λύση των α­ντι­θέ­σε­ων και ό­χι την ψευ­το-ο­μο­σπον­δια­κή μέ­σω της ι­σχυ­ρο­ποί­η­σης της Κο­μι­σιόν, που θέ­λουν οι ρω­σό­φι­λοι. 

Ό­μως αυ­τή η πρό­τα­ση για ευ­ρω­πα­ϊ­κό στρα­τό σαν α­πά­ντη­ση στο Brexit κα­τεβαί­νει ε­πί­τηδες α­πό τα πά­νω στην πιο α­κα­τάλ­λη­λη στιγ­μή, α­πό τους πιο α­κατάλ­λη­λους αν­θρώ­πους και κά­τω α­πό τις πιο α­κα­τάλ­λη­λες συν­θή­κες. 

Εί­ναι α­νέκ­δο­το να προ­τεί­νε­ται ευ­ρω­παϊ­κός στρα­τός α­πό τους πιο κα­τευ­να­στι­κούς- για να μην πού­με τους πιο φι­λι­κούς- α­πέ­να­ντι στον α­λη­θι­νό ε­χθρό της Ευ­ρώ­πης η­γέ­τες, η πρό­τα­ση να γί­νε­ται τη στιγ­μή που έ­χει ξε­κο­πεί α­πό την Ε­Ε η σχε­τι­κά πιο στα­θε­ρή και η πιο ισχυρή α­πέ­να­ντι σε αυ­τόν τον ε­χθρό ευ­ρω­πα­ϊ­κή δύ­να­μη που εί­ναι η Βρε­τα­νί­α, και κυ­ρί­ως να προ­τεί­νε­ται δί­χως να λεί­πει η βα­σι­κή προ­ϋ­πόθε­ση μιας στρα­τιω­τι­κής ε­νό­τη­τας που είναι η πο­λι­τι­κή συμ­φω­νί­α στο ποιος εί­ναι ο ε­χθρός που αυ­τός ο στρα­τός πρέ­πει να α­ντι­με­τω­πί­σει στην ά­μυ­νά του. Εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ό­τι στο κού­φιο, αό­ρι­στο και α­τέ­λειω­το κεί­με­νο των 56 σε­λί­δων με­γέ­θους Α4 της Μο­γκε­ρί­νι που ε­πι­γρά­φε­ται βα­ρύ­γδου­πα «Μια πα­γκό­σμια στρα­τη­γι­κή για την ε­ξω­τε­ρι­κή και την πο­λι­τι­κή α­σφά­λειας της Ε­Ε», υ­πάρ­χει μό­νο μια ή­πια α­να­φο­ρά σε έ­να σημεί­ο για τη ρώ­σι­κη α­πει­λή λό­γω Ου­κρα­νί­ας και ό­λο το άλ­λο μι­λά­ει για γε­νικούς ε­ξω­τε­ρι­κούς κιν­δύ­νους με έμ­φαση στην τρο­μο­κρα­τί­α. Αυ­τό στην πράξη ση­μαί­νει ε­ξω­τε­ρι­κές ε­πεμ­βά­σεις πο­λι­τι­κο­στρα­τιω­τι­κής φύ­σης στον τρίτο κό­σμο που πρέ­πει τά­χα να βο­η­θη­θεί έ­τσι για να μην έ­χει τρο­μο­κρα­τί­α, και πά­νω απ ό­λα ση­μαί­νει συμ­μα­χί­α με τη Ρω­σί­α. 

Το πό­σο υ­πο­κρι­τι­κό και πό­σο ύ­πο­πτο εί­ναι αυ­τό το κά­λε­σμα για δημιουρ­γί­α ευ­ρω­πα­ϊ­κού στρα­τού α­πο­δει­κνύ­ε­ται α­πό το ό­τι οι τρεις βα­σι­κοί ηγέ­τες που το προ­τεί­νουν α­νή­κουν σε δύ­ο α­ντί­θε­τα συμ­μα­χι­κά μέ­τω­πα που για πρώ­τη φο­ρά στή­νο­νται στην Ευ­ρώ­πη α­κρι­βώς με­τά το Brexit. Το έ­να εί­ναι το πιο ε­πι­θετι­κό μέ­τω­πο για την α­συμ­φω­νί­α και τη διά­σπα­ση της Ε­Ε, η συμ­μα­χί­α των υ­πο­τι­θέ­με­νων φτω­χών χω­ρών του Νό­του που έ­χει οι­κο­δε­σπό­τη το πιο α­νοιχτό τσι­ρά­κι της Ρω­σί­ας στην Ε­Ε, τον Τσί­πρα (της και εξ αι­τί­ας του πραγ­μα­τικά φτω­χής Ελ­λά­δας) και βα­σι­κούς η­γέ­τες του τους Ο­λά­ντ και Ρέ­ντζι της πλούσιας Γαλ­λί­ας και Ι­τα­λί­ας. Αυ­τό το μέ­τω­πο στή­νε­ται για να πο­λε­μή­σει τον πλού­σιο Βορ­ρά της Ε­Ε που έ­χει σαν αρ­χη­γό, σύμ­φω­να με τους δια­σπα­στές, το μεγά­λο ε­χθρό των φτω­χών της Ε­Ε τη Γερ­μα­νί­α, που η η­γέ­της της, η πρώ­ην στα­ζί­τισα Μέρκελ, α­γκα­λιά­ζει θερ­μά τους δια­σπα­στές Ο­λά­ντ και Ρέ­ντζι την ώ­ρα που ξε­κι­νά­νε τον πό­λε­μο τους με τη σύ­να­ξή τους στην Α­θή­να στις 9 το Σε­πτέμ­βρη. Η μέ­θο­δος του πο­λέ­μου των «φτω­χών» που προ­τεί­νει το μέ­τω­πο του Νό­του, εί­ναι να του δί­νει δα­νει­κά το μέ­τω­πο του Βορ­ρά για να μπο­ρεί να α­να­πτυ­χθεί και για να μπο­ρεί να α­να­κου­φί­σει τους πλη­θυ­σμούς του.

Ε­δώ έρ­χε­ται αυ­τό­μα­τα η ε­ρώ­τη­ση: Για­τί αυ­τή η τρι­κέ­φα­λη αρ­χη­γί­α των δύ­ο στρα­το­πέ­δων της ευ­ρω­πα­ϊκής διά­σπα­σης προ­βά­λει τώ­ρα δα ε­νω­μέ­νη ξαφ­νι­κά την α­παί­τη­ση για έ­ναν ευ­ρω­παϊκό στρα­τό, δη­λα­δή το κα­τε­ξο­χήν σύμ­βο­λο μιας ευ­ρω­παϊ­κής ε­νό­τη­τας; Εί­ναι α­πλό. Ο ευ­ρω­πα­ϊ­κός στρα­τός των δια­σπα­στών που εί­ναι σή­με­ρα πο­λι­τι­κά α­δύ­να­τον να σχη­μα­τι­στεί α­πέ­να­ντι στη Ρωσί­α, πριν νι­κη­θούν πο­λι­τι­κά οι ρω­σό­φι­λοι, εί­ναι μό­νο έ­να πρό­σχη­μα των τε­λευ­ταί­ων για τη διά­λυ­ση του μό­νου στρα­τού στην Ευ­ρώ­πη, που έ­στω και στρατιω­τι­κά α­δύ­να­μος και πο­λι­τι­κά -ο­πό­τε και ε­πι­χει­ρη­σια­κά α­να­ξιό­πι­στος- μπο­ρεί να α­ντι­με­τω­πί­σει και μό­νο για λί­γο μια ορ­γα­νω­μέ­νη και μα­ζι­κή ρώσι­κη ε­πί­θε­ση, του να­το­ϊ­κού. Αυ­τό για­τί ό­λες οι ευ­ρω­πα­ϊ­κές χώ­ρες εί­ναι στρατιω­τι­κά ε­ξαι­ρε­τι­κά α­δύ­να­μες η κά­θε μια ξε­χω­ρι­στά α­πέ­να­ντι στην που­τι­νική Ρω­σί­α που έ­χει ε­ξο­πλι­στεί τα­χύ­τα­τα, ε­νώ αυ­τές έ­χουν τα­χύ­τα­τα μι­σο-α­φοπλι­στεί στα χρό­νια του κα­θη­συ­χα­σμού τους α­πό τις η­γε­σί­ες Γκορμπα­τσόφ- Γέλ­τσιν, αλ­λά και του Πού­τιν ως την ε­πί­θε­ση του στην Κρι­μαί­α. Το ΝΑ­ΤΟ, που στή­θη­κε αρ­χι­κά σαν έ­να ερ­γα­λεί­ο ι­μπε­ρια­λι­στι­κής η­γε­μο­νί­ας των Η­ΠΑ στην Ευ­ρώ­πη και ε­πί­θε­σης ε­νά­ντια στη στα­λι­νι­κή ΕΣ­ΣΔ, είναι σή­με­ρα στην ε­ποχή του ρώ­σι­κου νε­ο­χι­τλε­ρι­σμού, μό­νο μια λύ­ση α­νά­γκης για την α­κό­μα στρατιω­τι­κά να­νώ­δη Ευ­ρώ­πη. 

Βέ­βαια το ΝΑ­ΤΟ δεν εί­ναι και δεν πρέ­πει να εί­ναι στρα­τη­γι­κή λύ­ση για την Ευ­ρώ­πη. Αυ­τό για­τί της λεί­πει ό­χι μό­νο η α­να­γκαί­α ευ­ρω­πα­ϊ­κή πο­λιτι­κή ε­νό­τη­τα πί­σω του αλ­λά κυ­ρί­ως ε­πει­δή βρί­σκε­ται κά­τω α­πό την πο­λι­τι­κοστρα­τιω­τι­κή η­γε­μο­νί­α της α­με­ρι­κά­νι­κης υ­περ­δύνα­μης. Αυ­τή ό­χι μό­νο χρη­σιμο­ποιεί το ΝΑ­ΤΟ σαν ερ­γα­λεί­ο βρώ­μι­κης ι­μπε­ρια­λι­στι­κής ε­πέμ­βα­σης στον Τρί­το κό­σμο, ο­πό­τε α­πο­μο­νώ­νει πο­λι­τι­κά την Ε­Ε α­πό αυ­τόν, αλ­λά αυ­τό το κάνει στο πλευ­ρό της Ρω­σί­ας, ο­πό­τε πραγ­μα­τι­κά εί­ναι μια δύ­να­μη που εί­ναι πολύ πι­θα­νό, αλ­λά ό­χι σί­γου­ρο, ό­τι τε­λι­κά θα που­λή­σει την α­νατο­λι­κή Ευ­ρώ­πη σε πε­ρί­πτω­ση ρώ­σι­κης ει­σβο­λής στα α­να­το­λι­κά σύ­νο­ρά της. 

Λέ­με ό­τι δεν εί­ναι σί­γου­ρο ό­τι οι Η­ΠΑ θα που­λή­σουν την Ευ­ρώ­πη παρό­λο που ξέ­ρου­με κα­λά ό­τι ό­χι μό­νο ο α­νοι­χτά ρω­σό­φι­λος προ­βο­κά­το­ρας Τραμπ, αλ­λά και η Κλί­ντον που η ε­κλο­γή της βο­η­θιέ­ται α­πό τον προ­βο­κά­το­ρα, εί­ναι ρω­σό­φι­λη, ό­πως και η πο­λι­τι­κή του ά­ντρα της, ό­πως και αυ­τή του Ο­μπά­μα. Αυ­τό ο­φεί­λε­ται στο βά­θος στον υ­φε­σια­σμό της σε στρα­τη­γι­κή πτώ­ση α­με­ρι­κάνι­κης υ­περ­δύ­να­μης α­πέ­να­ντι στον α­νερ­χό­με­νο ρω­σοκι­νε­ζι­κό φα­σι­στι­κό άξο­να. Ό­μως η α­με­ρι­κά­νι­κη α­στι­κή τά­ξη δεν εί­ναι ε­νιαί­α στη στρα­τη­γι­κή της ό­πως εί­ναι η ρώ­σι­κη και η κι­νέ­ζι­κη, και δεν θα εί­ναι εύ­κο­λο στους ρω­σό­φι­λους και στους α­κραί­ους υ­φε­σια­κούς μέ­σα της να πα­ρα­τα­χθούν α­νοι­χτά με τη Ρω­σί­α ό­ταν αυτή ε­πι­τε­θεί στην Ευ­ρώ­πη. Αυ­τό ό­χι βέ­βαια α­πό ο­ποια­δή­πο­τε αγά­πη τους για τους ευ­ρω­πα­ϊ­κούς λα­ούς αλ­λά για­τί ξέ­ρουν ό­τι ο στρα­τη­γι­κός στό­χος των ρώ­σων και κι­νέ­ζων Ευ­ρα­σια­τι­στών εί­ναι με­τά την κα­τά­λη­ψη της Ευ­ρώ­πης η πο­λι­τι­κο­οι­κο­νο­μι­κή πε­ρι­κύ­κλω­ση και τε­λι­κά μια συν­δυα­σμέ­νη ε­πί­θε­ση στις Η­ΠΑ α­πό τους δύ­ο ω­κε­α­νούς που την προ­στα­τεύ­ουν στους δύ­ο ως τώ­ρα πα­γκό­σμιους πο­λέ­μους.

Γι αυ­τούς τους λό­γους οι ρω­σό­φι­λοι θέ­λουν τώ­ρα μια πλή­ρη ρή­ξη Ε­Ε- Η­ΠΑ, ΝΑ­ΤΟ. Προ­μή­νυ­μά της εί­ναι η ό­ξυν­ση στις σχέ­σεις Η­ΠΑ-Ε­Ε σε αυ­τή τη φά­ση με οι­κο­νο­μι­κά προ­σχή­μα­τα (κα­τάρ­γη­ση του ΤΤΙP, και φο­ρο­λο­γι­κός πό­λε­μος της Κο­μι­σιόν, δη­λα­δή του Γιουν­κέρ, με τα α­με­ρι­κά­νι­κα μο­νο­πώ­λια της ψη­λής τε­χνο­λο­γί­ας). Σε αυ­τά τα πο­λι­τι­κά πλαί­σια η σω­στή στρα­τη­γι­κή ε­πι­δί­ω­ξη για τη δη­μιουρ­γί­α ευ­ρω­παϊκού στρα­τού θα με­τα­τρα­πεί α­πό τους κρυ­φούς α­ντιευ­ρω­πα­ϊ­στές που έ­χουν πά­ρει την η­γε­σί­α αυ­τής της προ­σπά­θειας σε μια τα­κτική διελ­κυ­στίν­δα της Ε­Ε με το ΝΑ­ΤΟ για τις ιε­ραρ­χή­σεις, για τις ε­πι­χει­ρη­σια­κές αρ­μο­διό­τη­τες και, κυ­ρί­ως για τους πο­λι­τι­κούς ό­ρους ε­μπλο­κής των δύ­ο σύμμα­χων στρα­τών, που κά­τω α­πό άλ­λες πε­ρι­στά­σεις θα μπο­ρού­σαν να συ­νεργα­στούν υ­πό την πο­λι­τι­κή η­γε­σί­α του ευ­ρω­πα­ϊ­κού στρα­τού σε έ­να ευ­ρω­πα­ϊ­κό θέ­α­τρο πο­λέ­μου.

Κα­τα­λα­βαί­νει κα­νείς τώ­ρα για­τί η α­που­σί­α της έ­ντο­να να­τοϊκής Βρε­τα­νί­ας α­πό την Ε­Ε, αλ­λά­ζει τους συ­σχε­τι­σμούς μέ­σα στο ΝΑ­ΤΟ υ­πέρ των ρωσό­φι­λων δη­λα­δή των α­ντιευ­ρω­παϊκών στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα δυ­νά­με­ων. Βέ­βαια αυ­τή η στρο­φή διευ­κο­λύ­νε­ται α­πό το γε­γο­νός ότι η Βρε­τα­νί­α ή­ταν να­τοϊ­κή δύ­ναμη με την α­τλα­ντι­κή, δη­λα­δή στρα­τη­γι­κά φι­λο­α­με­ρι­κά­νι­κη, έν­νοια που εί­ναι έ­να α­πό τα δη­λη­τη­ριώ­δη κα­τά­λοι­πα της αυ­το­κρα­το­ρι­κής της αυ­τα­πά­της. Αυ­τό την έ­κα­νε να μη θέ­λει α­πό θέ­ση αρ­χής το σχη­μα­τι­σμό ευ­ρω­πα­ϊ­κού στρα­τού, πράγ­μα που δί­νει τώ­ρα τη δυ­να­τό­τη­τα στο μπλοκ των δια­σπα­στών της Ε­Ε να την α­πο­μο­νώ­σουν α­κό­μα και να της κη­ρύ­ξουν πολι­τι­κό πό­λε­μο στο ζή­τη­μα του ευ­ρω­παϊκού στρα­τού και των σχέ­σε­ων με το ΝΑ­ΤΟ. Βε­βαί­ως αυ­τή τη δου­λειά οι φί­λοι του Πού­τιν θα την κά­νουν με τρό­πο που δεν θα τους φέ­ρει σε ρή­ξη με το ΝΑ­ΤΟ, με τις Η­ΠΑ, και με τις χώ­ρες της α­να­το­λι­κής Ευ­ρώ­πης ε­ντός της Ε­Ε αλλά με τη γνω­στή δι­πρό­σω­πη τα­κτι­κή. Άλ­λω­στε το κεί­με­νο της Μο­γκε­ρί­νι φρο­ντί­ζει να μι­λά­ει κά­θε τό­σο για την α­νά­γκη συ­νερ­γα­σί­ας του Ευ­ρω­στρα­τού με το ΝΑ­ΤΟ. Το ό­τι το σχέ­διο της Ρω­σί­ας εί­ναι η ρή­ξη Ε­Ε-Βρε­τα­νί­ας φαί­νε­ται από το ότι τό­σο οι ρω­σό­φι­λοι στην Αγ­γλί­α ό­σο και στην Ε­Ε δεν θέ­λουν να κλεί­σει γρή­γο­ρα η συμ­φω­νί­α του α­πο­χω­ρι­σμού, αλ­λά αυ­τή να τρα­βή­ξει επ ά­πει­ρον μέχρι πλή­ρους σα­πί­σμα­τος και α­μοι­βαί­ας έ­χθρας.

Να λοι­πόν για­τί έ­πρε­πε να γί­νει το κά­θε τι α­πό την πλευ­ρά των αν­θρώ­πων του Πού­τιν για να πε­τα­χτεί η Αγ­γλί­α έ­ξω α­πό την Ευ­ρώ­πη. Τώ­ρα φαί­νε­ται πό­σο αρ­νη­τι­κό ή­ταν για το μέλ­λον της η­πεί­ρου μας και της ει­ρή­νης, το γε­γονός ό­τι η προ­βο­κα­τό­ρι­κη συμ­μο­ρί­α Τσί­πρα άνοι­ξε τα σύ­νο­ρα στο Αι­γαί­ο δίχως καμ­μιά προ­η­γού­με­νη συ­ζή­τη­ση και κα­μιά έ­γκρι­ση της Ε­Ε και διο­χέ­τευ­σε σε αυ­τήν με τη βο­ή­θεια της άλ­λης προ­βο­κα­τό­ρι­σας Μέρ­κελ, που ου­σια­στι­κά κά­λε­σε στη Γερ­μα­νί­α τους θα­λασ­σο­πνιγ­μέ­νους και βα­σα­νι­σμέ­νους σύ­ρους πρό­σφυ­γες και με­τα­νά­στες αντί να βο­η­θη­θούν και οι­κο­νο­μι­κά και σε ό­πλα στην Τουρ­κί­α. Αρ­χι­κά και με μια σει­ρά άρ­θρα μας εί­χαμε ε­ξη­γή­σει αυ­τήν τη σύνθε­τη προ­βο­κά­τσια με την πρό­θε­ση της ρώ­σι­κης δι­πλω­μα­τί­ας να δυ­να­μώ­σει το ρα­τσι­στι­κό ο­πό­τε και το ρω­σό­φι­λο ρεύ­μα στην Ευ­ρώ­πη και μά­λι­στα στη Γερ­μανί­α. Α­σφα­λώς αυ­τός ή­ταν ο πιο γε­νι­κός σκο­πός και ε­πι­τεύ­χθη­κε. Σή­με­ρα ό­μως α­πο­δει­κνύ­ε­ται ότι ο κύ­ριος ει­δι­κός σκο­πός ή­ταν η πε­λώ­ρια ώ­θη­ση στην κα­μπά­νια του Brexit.

Δεν υ­πάρ­χει σή­με­ρα σο­βα­ρός α­να­λυ­τής αυ­τής της με­γά­λης ευ­ρω­πα­ϊκής ήτ­τας που να μην α­να­γνω­ρί­ζει ό­τι το κύ­ριο ε­πι­χεί­ρη­μα της κα­μπά­νιας της ε­ξό­δου ή­ταν α­πό την αρ­χή το ό­τι συμ­με­το­χή στην Ε­Ε ση­μαί­νει ει­σα­γω­γή μετα­να­στών και προ­σφύ­γων α­πό αυ­τήν που με τα φτη­νά τους με­ρο­κά­μα­τα θα τρώνε τις δου­λειές και το ψω­μί και θα χει­ρο­τε­ρεύ­ουν την ή­δη κα­κή πε­ρί­θαλ­ψη των άγ­γλων ερ­γα­τών. Αυ­τό εί­ναι έ­να γε­λοί­ο οι­κο­νο­μι­κά ε­πι­χεί­ρη­μα σε μια χώρα που η α­πώ­λεια των ψη­λών μι­σθών των ερ­γα­τών ε­πί δε­κα­ε­τί­ες ή­ταν κύ­ρια απο­τέ­λε­σμα της α­πο­βιο­μη­χά­νι­σής της εξαι­τί­ας της πε­λώ­ριας με­τα­φο­ράς κε­φάλαιου προς τη φτη­νή Κί­να και με­τά προς τον υ­πό­λοι­πο ε­ξα­θλιω­μέ­νο α­σια­τικό τρί­το κό­σμο. 

Ό­μως αυ­τό το ε­πι­χεί­ρη­μα έ­πια­σε, ό­πως πιά­νει πα­ντού ό­που οι ερ­γάτες δεν έ­χουν δι­κό τους πο­λι­τι­κό κόμ­μα και δι­κά τους συν­δι­κά­τα. Και την ώ­ρα που ή­ταν φα­νε­ρό πό­σο έ­πια­νε αυ­τό το σύν­θη­μα ήρ­θαν οι  Φάρατζ και Τζόν­σον να βά­λουν σε πρώ­το πλά­νο τους πρό­σφυ­γες της Συ­ρί­ας που ή­ταν συ­νω­στι­σμέ­νοι στο Καλαί και μπρο­στά στα συρ­μα­το­πλέγ­μα­τα μπρο­στά σε ό­λη την Ευ­ρώπη και έ­τσι η με­τα­στρο­φή της αγ­γλι­κής φτω­χο­λο­γιάς έ­γι­νε δρα­μα­τι­κή.

Με αυ­τό τον τρό­πο η υ­περ­δύ­να­μη που πα­ρά­γει τους πρό­σφυ­γες της Συ­ρί­ας με τη γε­νο­κτο­νί­α του συ­ρια­κού πλη­θυ­σμού α­πό τον προ­στα­τευό­με­νο της Άσα­ντ και την ί­δια, τους με­τέ­τρε­ψε σε ό­πλο για τη μελ­λο­ντι­κή γε­νο­κτο­νί­α και προ­σφυ­γο­ποί­η­ση των ευ­ρω­πα­ϊ­κών λα­ών που σήμε­ρα τό­σο ε­λε­ει­νά προ­δί­δο­νται α­πό τους υ­φε­σια­κούς μο­νο­πω­λι­στές ή και πρά­κτο­ρες η­γέ­τες τους.