Η κα­τη­γο­ρί­α κα­τά της ε­φη­με­ρί­δας ή­ταν ό­τι δημο­σί­ευσε ε­πι­στο­λή α­να­γνώ­στη που α­να­φε­ρό­ταν στην ι­δε­ο­λο­γι­κο-πο­λι­τι­κή ταυ­τό­τη­τα του Κο­τζιά, δη­λα­δή στο ό­τι η ση­με­ρι­νή του πο­λι­τι­κή και φυ­σιο­γνω­μί­α α­πο­τε­λεί συ­νέ­χεια της μα­κριάς δια­δρο­μής του ως στέ­λε­χος του ψευ­τοΚΚΕ (για τον α­να­γνώ­στη-ε­πι­στο­λο­γρά­φο ΚΚΕ), αλ­λά και ως πο­λι­τι­κός υ­πο­στη­ρικτής των σο­σιαλ­φα­σι­στι­κών κα­θε­στώ­των Για­ρου­ζέλ­σκι και Χό­νε­κερ (για τον ε­πι­στο­λο­γρά­φο στα­λι­νι­κών).

Η α­πό­φα­ση του Ε­φε­τεί­ου ου­σια­στι­κά α­πα­γο­ρεύ­ει την ε­πα­νά­λη­ψη τέτοιου εί­δους δη­μο­σιευ­μά­των ε­πει­δή “βλά­πτουν την τι­μή και την υ­πό­λη­ψη” του υ­πουρ­γού που χτί­ζει ε­δώ και και­ρό την πο­λι­τι­κή του κα­ριέ­ρα ως φι­λο­δυ­τι­κός, και εί­ναι πο­λύ­τι­μος σή­με­ρα συ­νερ­γά­της του ε­πίσης δή­θεν φι­λο­ευ­ρω­παίου Τσί­πρα.

Η ποι­νή α­πο­τε­λεί μέ­ρος μιας α­πό­πει­ρας φα­σι­στι­κής φί­μω­σης ε­νός εντύ­που μι­κρής κυ­κλο­φο­ρί­ας με α­πή­χη­ση ό­μως στη δη­μο­κρα­τι­κή δια­νό­η­ση της χώ­ρας. Η Ο­ΑΚ­ΚΕ εκ­φρά­ζει την α­μέ­ρι­στη συ­μπα­ρά­στα­σή της σε αυ­τή τη μά­χη για την ε­λευ­θε­ρί­α του τύ­που που σή­με­ρα πια ή­δη πο­δο­πα­τεί­ται στο ε­πί­πε­δο του μα­ζι­κού τη­λε­ο­πτι­κού τύ­που και κα­λεί κά­θε δη­μο­κρα­τι­κό άν­θρω­πο να υ­πο­στη­ρί­ξει την ε­φη­με­ρί­δα.

Η α­πό­φα­ση θα κρι­θεί στον τε­λι­κό βαθ­μό στα ελ­λη­νι­κά Δι­κα­στή­ρια από τον Ά­ρειο Πά­γο ό­που έ­χει προ­σφύ­γει η ε­φη­με­ρί­δα.

Η α­πό­φα­ση πα­ρα­βιά­ζει α­κό­μα και το λε­γό­με­νο τυ­πο­κτό­νο νό­μο του 1981 σύμ­φω­να με τον ο­ποί­ο ό­ποιος θε­ω­ρεί ό­τι θί­γε­ται η τι­μή και η υ­πό­λη­ψή του από κά­ποιο δη­μο­σί­ευ­μα μπο­ρεί να στρα­φεί κα­τά του ε­ντύ­που και να ζητή­σει απο­ζη­μί­ω­ση. Αυ­τός ο νό­μος ή­δη ει­σά­γει έ­ναν πε­ριο­ρι­σμό στην ε­λευ­θε­ρί­α του τύ­που α­φού ε­πε­κτεί­νει σε ε­πί­πε­δο αυ­θαί­ρε­της υ­πο­κει­με­νι­κό­τη­τας τις ή­δη υ­πάρ­χου­σες για την προ­στα­σί­α της τι­μής και της υ­πό­λη­ψης δια­τά­ξεις του νόμου για τη συ­κο­φα­ντι­κή δυ­σφή­μη­ση. Αλ­λά ε­δώ δεν πρό­κει­ται για χα­ρα­κτη­ρισμό που θί­γει έ­να πρό­σω­πο που μπο­ρεί να κα­ταρ­ρί­ψει αυ­τό το χα­ρα­κτη­ρι­σμό, αλ­λά για έ­να πρό­σω­πο που δεν μπο­ρεί να τον κα­ταρ­ρί­ψει σύμ­φω­να με τα μέ­τρα που ο ί­διος έ­χει ο­ρί­σει και σύμ­φω­να με αυ­τά που ο ί­διος έ­χει πα­ρα­δε­χτεί για τον ε­αυ­τό του. Ε­δώ βρί­σκε­ται η ξε­χω­ρι­στή ση­μα­σί­α της υ­πό­θε­σης Κο­τζιά κα­τά της ARB.

Η φρά­ση της ε­πι­στο­λής στην ο­ποί­α στά­θη­κε το δι­κα­στή­ριο εί­ναι ότι ο ε­πι­στο­λο­γρά­φος χα­ρα­κτη­ρί­ζει τον Κο­τζιά, με βά­ση τη δρά­ση του και την πο­λι­τι­κή του δια­δρο­μή σαν “τον πιο α­κραί­ο και φα­να­τι­κό, σκλη­ρό και α­μεί­λικτο κνί­τη της γε­νιάς μας/ του, έ­ναν πραγ­μα­τι­κό γκα­ου­λά­ι­τερ του στα­λι­νι­σμού”.

Συνοπτικά για το φιλελεύθερο και το “σταλινικό” αντισταλινισμό

Ο Κο­τζιάς κα­τη­γο­ρεί την ε­φη­με­ρί­δα ό­τι τον δυ­σφή­μι­σε α­πο­κα­λώ­ντας τον υ­πε­ρα­σπι­στή στα­λι­νι­κών κα­θε­στώ­των αν και πιά­στη­κε α­πό τη λέ­ξη γκα­ου­λά­ι­τερ που εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­σμός για χι­τλε­ρι­κούς το­πο­τη­ρη­τές την ώ­ρα που εί­ναι φα­νε­ρό ό­τι ο χα­ρα­κτη­ρι­σμός αυ­τός χρη­σι­μο­ποιεί­ται ε­δώ για να δώσει έμ­φα­ση στην κε­ντρι­κή κα­ταγ­γε­λί­α για στα­λι­νι­σμό. Η ου­σί­α εί­ναι ό­τι ο Κο­τζιάς θί­χτη­κε που τον εί­παν στα­λι­νι­κό.

Για να κα­τα­λά­βει κα­νείς πο­λι­τι­κά αυ­τήν την υ­πό­θε­ση θα χρεια­στεί να ξε­κα­θα­ρί­σου­με στοι­χειω­δώς τι εν­νο­ού­με ό­ταν μι­λά­με για Στά­λιν, στα­λινι­κή πε­ρί­ο­δο , στα­λι­νι­σμό, κλπ.

 Σε μια ε­πο­χή βα­θειάς ι­δε­ο­λο­γι­κής σύγ­χυ­σης σαν τη ση­με­ρι­νή μπορού­με να εν­νο­ού­με δύ­ο αντί­θε­τα πράγ­μα­τα, α­νά­λο­γα με το τα­ξι­κό στρα­τό­πεδο στο ο­ποί­ο στέ­κε­ται κα­νείς. Το έ­να πράγ­μα που μπο­ρού­με να εν­νο­ού­με εί­ναι την ά­σκη­ση μιας σκο­τα­δι­στι­κής και α­πάν­θρω­πης δι­κτα­το­ρί­ας που έ­χει σα στό­χο τη δια­τή­ρη­ση της α­πό­λυ­της ε­ξου­σί­ας ε­νός αν­θρώ­που ή μιας ο­μάδας που εί­ναι δί­πλα του. Αυ­τή εί­ναι η α­στι­κή φι­λε­λεύ­θε­ρη α­ντί­λη­ψη για το Στά­λιν. Το άλ­λο πράγ­μα που μπο­ρού­με να εν­νο­ού­με εί­ναι τη θε­ω­ρί­α και την πρά­ξη μιας προ­λε­τα­ρια­κής ε­πα­να­στα­τι­κής ε­ξου­σί­ας κο­σμο-ι­στο­ρι­κού βά­ρους που μέ­σα στη γε­νι­κή ορ­θό­τη­τα και στο μεγαλεί­ο της βαλ­λό­με­νη α­πό πα­ντού και α­ντι­με­τω­πί­ζο­ντας πρω­το­φα­νέ­ρω­τα προ­βλή­μα­τα έ­κα­νε κά­ποια ό­χι α­σή­μα­ντα λά­θη και στο ε­πί­πε­δο της ά­σκη­σης της βί­ας της, λά­θη που α­ντι­στοι­χού­σαν στην πολυ­πλο­κό­τη­τα της τα­ξι­κής πά­λης και, κυ­ρί­ως στις α­σύλ­λη­πτες με­τα­μορ­φώ­σεις και στις προ­βο­κά­τσιες του τα­ξι­κού της ε­χθρού. Αυ­τή εί­ναι η προ­λε­τα­ριακή μαρ­ξι­στι­κή ά­πο­ψη ό­πως την υ­πε­ρα­σπι­ζό­ταν το πα­γκό­σμιο κομ­μου­νι­στι­κό κί­νη­μα με η­γέ­τη το Μά­ο τσε Τουν­γκ ως τα 1980 ο­πό­τε κα­τα­λύ­θη­κε η προ­λε­τα­ρια­κή ε­ξου­σί­α και στην Κί­να.

Το α­λη­θι­νό μπέρ­δε­μα μέ­σα σε αυ­τό το δια­χω­ρι­σμό εί­ναι ό­τι στο πρώ­το στρα­τό­πε­δο σε ό­τι α­φο­ρά την α­ντί­λη­ψη για το Στά­λιν δεν α­νή­κουν μό­νο οι α­στοί φι­λε­λεύ­θε­ροι και οι δυ­τι­κού τύ­που ι­μπε­ρια­λι­στές που θε­ω­ρούν τον Στά­λιν το α­πό­λυ­το τέ­ρας, α­νή­κουν και ε­νός εί­δους φα­σί­στες, βα­σι­κά οι χιτλε­ρι­κού τύ­που ρώ­σοι και κι­νέ­ζοι ι­μπε­ρια­λι­στές. Ό­μως αυ­τοί δεν εμ­φα­νί­ζονται σαν ε­χθροί του τέ­ρα­τος αλ­λά σαν φί­λοι του. Δη­λα­δή τον ε­ξυ­μνούν α­κρι­βώς για τα κυ­ρί­ως κα­τα­σκευα­σμέ­να αρ­νη­τι­κά στοι­χεί­α που μι­σούν σε αυ­τόν οι φι­λε­λεύ­θε­ροι α­στοί.

Μά­λι­στα στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τον Στά­λιν- τέ­ρας δεν τον κα­τα­σκεύ­α­σαν κυ­ρί­ως οι δυ­τι­κοί ι­μπε­ρια­λι­στές, που άλ­λω­στε συ­νερ­γά­στη­καν α­πο­φασι­στι­κά μα­ζί του στον β΄ πα­γκό­σμιο α­ντι­φα­σι­στι­κό πό­λε­μο και γε­νι­κά τον εκτί­μη­σαν σαν η­γέ­τη, αλ­λά τον κα­τα­σκεύ­α­σε πρώ­τη με έ­να κα­λά ορ­γα­νωμέ­νο όργιο συ­κο­φα­ντιών μια νέ­ου τύ­που α­στι­κή τά­ξη. Αυ­τή δου­λεύ­ο­ντας μέ­σα στο κομ­μου­νι­στι­κό κόμ­μα της Σο­βιε­τι­κής Έ­νω­σης και κρα­δαί­νο­ντας την προ­λε­ταρια­κή ρομ­φαί­α πέ­τυ­χε να πά­ρει την πο­λι­τι­κή ε­ξου­σί­α στην ΕΣ­ΣΔ, να τη με­τατρέ­ψει σε μια ι­μπε­ρια­λι­στι­κή υ­περ­δύ­ναμη και τε­λι­κά να κα­τα­σκευά­σει, υφαρ­πά­ζο­ντας τον κύ­ριο ό­γκο της δι­πλω­μα­τι­κής και στρα­τιω­τι­κής ι­σχύ­ος αυτής της υ­περ­δύ­να­μης, έ­να συ­μπυ­κνω­μέ­νο υ­βρί­διο τσα­ρι­σμού και χι­τλε­ρι­σμού, το ρώ­σι­κο σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμό.

Αυ­τή λοι­πόν η νέ­ου τύ­που α­στι­κή τά­ξη, κυ­ρί­ως με­γα­λο­ρώ­σι­κη σο­βινι­στι­κή στην προ­έ­λευ­σή της, με πρώ­τους ε­πι­κε­φα­λής της τους Χρου­στσόφ και Σου­σλόφ, για να πά­ρει την ε­ξου­σί­α έ­πρε­πε να τσα­κί­σει α­πό τα μέ­σα το σο­βιετι­κό και το πα­γκό­σμιο κομ­μου­νι­στι­κό κί­νη­μα του ο­ποί­ου ο Στά­λιν ή­ταν ο αναμ­φι­σβή­τη­τος πο­λι­τι­κο-ι­δε­ο­λογι­κός η­γέ­της. Έ­πρε­πε λοι­πόν να α­πο­κα­θη­λώσει ε­ντε­λώς αυ­τόν τον η­γέ­τη με­τα­τρέ­πο­ντάς τον στο α­ντί­θε­τό του. Έ­τσι, α­ξιο­ποιώ­ντας τα λά­θη του ί­διου και της ε­πο­χής του, κα­τα­σκεύ­α­σε τον γνω­στό αντε­στραμ­μέ­νο Στά­λιν που υ­ιο­θέ­τη­σε α­μέ­σως με εν­θου­σια­σμό και πε­λώ­ρια ανα­κού­φι­ση σαν την α­λη­θι­νή συ­μπυ­κνω­μέ­νη ει­κό­να του κομ­μου­νι­σμού, ο κλασ­σικού τύ­που ι­δε­ο­λο­γι­κά πα­ρακ­μα­σμέ­νος δυ­τι­κός α­στι­σμός και ι­μπε­ρια­λι­σμός.

Αυ­τή η πρω­το­κα­θε­δρί­α σε ε­πί­πε­δο α­ντι­κομ­μου­νι­σμού των α­να­το­λικών σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­στών σε σχέ­ση με τους δυ­τι­κούς φιλε­λεύ­θε­ρους ι­μπερια­λι­στές δεν εί­ναι τυ­χαί­α, κα­θώς οι πρώ­τοι εί­ναι οι χει­ρό­τε­ροι α­στοί και ι­μπε­ρια­λι­στές που υ­πήρ­ξαν πο­τέ. Για­τί ό­χι μό­νο υ­φάρ­πα­ξαν ύ­που­λα για τον ε­αυ­τό τους την πο­λι­τι­κή ε­ξου­σί­α που το κα­τα­μα­τω­μέ­νο σο­βιε­τι­κό προ­λε­ταριά­το τους ε­μπι­στεύ­τη­κε αλλά στη συ­νέ­χεια υ­φάρ­πα­ξαν με α­πά­τη και με βί­α την οι­κο­νο­μι­κή ε­ξου­σί­α και τε­λι­κά ό­λο το λα­ϊ­κό και δη­μό­σιο πλού­το της ΕΣΣΔ που οι λα­οί της με τό­σο σκλη­ρή δου­λειά δη­μιούρ­γη­σαν με­τα­τρέ­πο­ντας την α­πό μια βιο­μη­χα­νι­κά κα­θυ­στε­ρη­μέ­νη σε μια σύγ­χρο­νη βιο­μη­χα­νι­κά ανεπτυγ­μέ­νη χώ­ρα. Δη­λα­δή πραγ­μα­το­ποί­η­σαν στα­δια­κά με τους Μπρέζ­νιεφ, Γκορ­μπα­τσόφ, Γέλ­τσιν, και Πού­τιν τη με­γα­λύ­τε­ρη α­παλ­λο­τρί­ω­ση πλού­του στην ι­στορί­α του ι­μπε­ρια­λι­σμού και βέ­βαια στην αν­θρώ­πι­νη ι­στο­ρί­α. Τώ­ρα οι ί­διοι αυτοί σαν τά­ξη, σύμ­φω­να με τη φύ­ση τους θέ­λουν να α­παλ­λο­τριώ­σουν με δό­λο και κυ­ρί­ως με βί­α τον πλού­το που έ­χουν δη­μιουρ­γή­σει ό­λοι οι λα­οί του πλα­νήτη. Μέ­σα στις δό­λιες τα­κτι­κές τους εί­ναι και το να πεί­σουν τους κα­τα­πιε­σμέ­νους λα­ούς που πά­ντα θέ­λουν την ε­πα­νά­στα­ση και α­να­πο­λούν τους πα­λιούς τους επα­να­στα­τι­κούς α­γώ­νες, ό­τι α­πλά ε­πι­θυ­μούν να α­παλ­λο­τριώ­σουν τους δυ­τι­κούς α­στούς και ι­μπε­ρια­λι­στές και να μοι­ρά­σουν τον πλού­το τους στους ί­διους τους λα­ούς τους και στις χώ­ρες που κα­τα­πιέ­ζουν. Δη­λα­δή για να κάνουν το δι­κό τους πα­γκό­σμιο πό­λε­μο και τις δι­κές τους φα­σι­στι­κές δι­κτατο­ρί­ες υ­ψώ­νουν κιό­λας α­πό την ε­πο­χή του Μπρέζ­νιεφ στη θέ­ση του Στά­λιν των λα­ών τον δι­κό τους α­νε­στραμ­μέ­νο Στά­λιν, που στα μά­τια των α­στών εί­ναι βέβαια ο ί­διος α­κρι­βώς που μί­ση­σαν α­πό πα­λιά, μιας και σύμ­φω­να με την τα­ξι­κή τους ο­ξυ­δέρ­κεια δι­κτα­το­ρί­α της α­στι­κής τά­ξης και δι­κτα­το­ρί­α του προλε­τα­ριά­του εί­ναι στην ου­σί­α έ­να και το αυ­τό.

Σε γε­νι­κές γραμ­μές η πε­ρί­ο­δος του α­νοι­χτού, του αρ­χι­κού α­ντι­σταλι­νι­μού τέ­λειω­σε για τους με­γα­λο­ρώ­σους ι­μπε­ρια­λι­στές στα 1980 με την πα­λινόρ­θω­ση του κα­πι­τα­λι­σμού στη με­τα-μα­ο­ϊ­κή Κί­να α­πό τους α­ντί­στοι­χους ε­πίσης α­στούς νέ­ου τύ­που, κι­νέ­ζους σο­βι­νι­στές Χαν. Για­τί α­πό τό­τε δεν υ­πήρ­χε πλέ­ον έ­να μα­ζι­κό πα­γκό­σμιο κομ­μου­νι­στι­κό κί­νη­μα που να τους α­πει­λεί πολι­τι­κά και ι­δε­ο­λο­γι­κά ό­λους αυ­τούς α­πό τα α­ρι­στε­ρά, δη­λα­δή από την πλευρά των λα­ών και του μαρ­ξι­σμού. Ε­πί­σης προ­η­γού­με­να κιό­λας ε­πί ε­πο­χής Μπρέζνιεφ εί­χε τε­λειώ­σει και η πε­ρί­ο­δος κα­τά την ο­ποί­α οι Ρώ­σοι σο­σια­λι­μπε­ραλι­στές ή­θε­λαν να κα­θη­συ­χά­ζουν την πα­γκό­σμια α­στι­κή τά­ξη ό­τι δεν την α­πειλούν κα­θό­λου σαν κο­μου­νι­στές ώ­στε να μπο­ρούν να στή­νουν α­νε­νό­χλη­τοι παντού στον κό­σμο βά­σεις πο­λι­τι­κής και στρα­τιω­τι­κής ε­πιρ­ρο­ής μέ­σα α­πό την “α­πο-στα­λι­νο­ποί­η­ση” δη­λα­δή στην ου­σί­α την α­πο-κομ­μου­νι­στι­κο­ποί­η­ση και τη ρώ­σι­κη πρα­κτο­ρο­ποί­η­ση των κομ­μου­νι­στι­κών και α­ρι­στε­ρών κομ­μά­των. Μπήκαμε έ­τσι στα­δια­κά α­πό τα μέ­σα της ε­πο­χής Μπρέζ­νιεφ, με διά­φο­ρα τα­κτικά μπρος-πί­σω βή­μα­τα, στην πε­ρί­ο­δο κα­τά την ο­ποί­α ο ρω­σο­κι­νέ­ζι­κος ι­μπε­ρια­λι­στι­κός ά­ξο­νας πέ­ρα­σε στη φά­ση της α­νοι­χτής ε­πί­θε­σης ε­νά­ντια στις χώρες και τους λα­ούς της ευ­ρα­σια­τι­κής πε­ρι­φέ­ρειάς του με στό­χο την πε­ρι­κύκλω­ση της Ευ­ρώ­πης, στα δυ­τι­κά, και της Ια­πω­νί­ας στα α­να­το­λι­κά.

Πε­ρά­σα­με δη­λα­δή α­πό την ε­πο­χή της α­νά­γκης για μια συμ­μα­χί­α Δύ­σης-Ρω­σί­ας (και αρ­γό­τε­ρα και Κί­νας) ε­νά­ντια στα κομ­μου­νι­στι­κά, λα­ϊ­κά και ε­θνο­α­νε­ξαρ­τη­σια­κά α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στικά κι­νή­μα­τα, α­νά­γκη που α­ντι­στοι­χούσε στην πρώ­τη α­νοι­χτά α­ντι­στα­λι­νι­κή φά­ση του σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμού, στην ε­πο­χή της α­νά­γκης για μια συμ­μα­χί­α του ρώ­σι­κου και αρ­γό­τε­ρα του κι­νέ­ζι­κου σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμού με τους προ­λε­τα­ρια­κά και μαρ­ξι­στι­κά α­πο­κε­φα­λι­σμέ­νους λαούς και κα­τα­πιε­σμέ­νες χώ­ρες για έ­ναν πό­λε­μο “ι­στο­ρι­κής εκ­δί­κησης” ε­νά­ντια στους δυ­τι­κούς ι­μπε­ρια­λι­στές. Αυ­τή η δεύ­τε­ρη ε­πο­χή α­ντι­στοιχεί στη νέ­α “στα­λι­νι­κή” φά­ση του ρώ­σι­κου σο­σια­λι­μπε­ρι­λαι­σμού κα­θώς και σε μια νέ­α ε­πι­θε­τι­κή “μα­ο­ϊ­κή” ε­πο­χή για τους κι­νέ­ζους σο­σια­λι­μπε­ρια­λιστές.

Νέ­ου τύ­που στα­λι­νι­σμός, ση­μαί­νει ό­τι οι ί­διοι αυ­τοί συ­κο­φά­ντες που κα­τα­σκεύ­α­σαν το 1956 τον Στά­λιν αι­μο­βό­ρο α­ντι­λα­ϊ­κό α­ντι­μαρ­ξι­στή τέ­ρας, άρ­χι­σαν στα­δια­κά α­πό τα 1970 να υ­ιο­θε­τούν το τέ­ρας αυ­τό σαν προ­γο­νι­κό τους ηγε­τι­κό σύμ­βο­λο α­πο­κα­θι­στώ­ντας το ταυ­τό­χρονα σαν μαρ­ξι­στή. Αλ­λά τι είδους μαρ­ξι­στή: Α­πό προ­λε­τά­ριο διε­θνι­στή τον με­τέ­τρε­ψαν σε με­γα­λο­ρώ­σο σωβι­νι­στή και α­ντι­ση­μί­τη, α­πό υ­πε­ρα­σπι­στή της δι­κτα­το­ρί­ας του προ­λε­τα­ριάτου σε υ­πε­ρα­σπι­στή της χει­ρό­τε­ρης κρα­τι­κο­κα­πι­τα­λι­στι­κής δι­κτα­το­ρίας, α­πό υ­πε­ρα­σπι­στή της ει­ρή­νης σε εκ­δι­κη­τή τι­μω­ρό του δυ­τι­κού φι­λε­λεύ­θε­ρου κα­πι­τα­λι­σμού, α­πό δη­μιουρ­γό των πιο πλα­τιών ε­θνο­δη­μο­κρα­τι­κών και α­ντιφα­σι­στι­κών με­τώ­πων, σε πρα­ξι­κο­πη­μα­τί­α ε­ξα­γω­γέ­α ε­πα­νά­στα­σης, δη­λα­δή αρ­χι­κά σε Tρό­τσκυ, με­τά σε Ζιου­γκά­νοφ και τε­λι­κά σε Πού­τιν. Έ­τσι κα­τά­φε­ραν και έ­στη­σαν δί­πλα στο στα­λι­νι­κό σφυ­ρο­δρέ­πα­νο, τα ε­ξα­πτέ­τυ­ρυ­γα της ορ­θο­δοξί­ας, τους τσα­ρι­κούς θυ­ρε­ούς και τη νε­ο­να­ζι­στι­κή 4η Πο­λι­τι­κή Θε­ω­ρί­α του Ντού­γκιν σαν τα με­γά­λα σύμ­βο­λα του νέ­ου ευ­ρα­σια­τι­κού ε­πι­θε­τι­κού με­τώ­που ε­νά­ντια στη σά­πια Δύ­ση. (Το α­ντί­στοι­χο κά­νουν οι κι­νέ­ζοι σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­στές που ε­νώ θά­ψα­νε για τα κα­λά τον Μά­ο α­ντι­σο­σιαλ­φα­σί­στα της πο­λι­τιστι­κής ε­πα­νά­στα­σης τον α­να­βιώ­νουν τώ­ρα σαν έ­ναν σο­σιαλ­φα­σί­στα α­ντι­νε­οφι­λε­λεύ­θε­ρο εκ­κα­θα­ρι­στή στο ε­σω­τε­ρι­κό και α­ντι­δυ­τι­κό επε­κτα­τι­στή στο ε­ξω­τε­ρι­κό) .

Το α­πο­τέ­λε­σμα εί­ναι ό­τι οι ρώ­σοι σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­στές εκ­θέ­τουν για δεύ­τε­ρη φο­ρά τον μαρ­ξι­σμό, την πρώ­τη φο­ρά εμ­φα­νί­ζο­ντας τον μαρ­ξι­στή Στά­λιν σαν τέ­ρας και την δεύ­τε­ρη φο­ρά το τέ­ρας αυ­τό σαν μαρ­ξι­στή.

Ε­άν με το πρώ­το χτύ­πη­μα έσπει­ραν την πιο βα­θειά αμ­φι­βο­λί­α στους λα­ούς για το μαρ­ξι­σμό συ­κο­φα­ντώ­ντας την πα­λιά του πρα­κτι­κή σε μια μα­κρυ­νή για τους πε­ρισ­σό­τε­ρους ΕΣ­ΣΔ, τώ­ρα με το νέ­ο χτύ­πη­μα θέ­λουν να τον σκοτώ­σουν για πά­ντα δεί­χνο­ντας τη ζω­ντα­νή κτη­νω­δί­α των ψευ­το­μαρ­ξι­στών-και σοσια­λι­μπε­ρια­λι­στών πα­ντού στον κό­σμο σαν ζω­ντα­νό μαρ­ξι­σμό.

 Γι αυ­τό αν εί­ναι σω­στό να χα­ρα­κτη­ρί­ζου­με τον α­ντι­στα­λι­νι­σμό της πρώ­της φά­σης σαν σκέ­το α­ντι­κομ­μου­νι­σμό, το “στα­λι­νι­σμό” της δεύ­τε­ρης πρέ­πει να το χα­ρα­κτη­ρί­ζου­με σαν “προ­βο­κα­τό­ρι­κο, και γι αυ­τό α­κραί­ο. α­ντι­κομμου­νι­σμό”. Δεν εί­ναι τυ­χαί­ο ό­τι ε­νώ το κλασ­σι­κό α­ντι­στα­λι­νι­κό ρεύ­μα μπορεί να πε­ριέ­χει μέ­σα του και τον α­ντι­φα­σι­σμό ε­νός δη­μο­κρά­τη που α­γνο­εί εντε­λώς τον πραγ­μα­τι­κό Στά­λιν, το ρεύ­μα του προ­βο­κα­τό­ρι­κου α­ντι­στα­λι­νισμού πε­ριέ­χει συ­νή­θως το φα­σι­στι­κό μί­σος σε κά­θε δη­μο­κρα­τι­σμό και βέ­βαια πρώ­τα απ ό­λα στον α­στι­κό.

Πρό­κει­ται σε κε­ντρι­κή, πα­γκό­σμια κλί­μα­κα γι αυ­τό που το­πι­κά στην Ελ­λά­δα έ­γι­νε με το με­γα­λύ­τε­ρο η­γέ­τη του ελ­λη­νι­κού ε­πα­να­στα­τι­κού προ­λετα­ριά­του, τον Ν. Ζα­χα­ριά­δη. Αυ­τόν το ψευ­τοΚ­ΚΕ, που ήταν η­θι­κός συ­ναυ­τουρχός στην δο­λο­φο­νί­α του το 1973 α­πό τους Σου­σλόφ και Μπρέζ­νιεφ, ε­πι­χει­ρεί να τον με­τα­τρέ­ψει σή­με­ρα σε έ­ναν α­ντερ­γά­τη, α­ντι­βιο­μη­χα­νι­στή και ρω­σό­φι­λο τρα­μπού­κο. Με αυ­τό το στό­χο το ψευ­τοΚ­ΚΕ σή­κω­σε πο­λύ ό­ψι­μα τη ση­μαί­α του ΔΣΕ, που την εί­χε τό­σο αι­σχρά πο­δο­πα­τή­σει α­πό στα 1960 και 1970, για να προ­ε­τοι­μά­σει μα­ζί με τους ρω­σό­δου­λους α­ντι­δυ­τι­κούς φα­σί­στες, έ­να πρα­ξι­κό­πη­μα με λα­ϊκή φα­σά­δα που θα το ο­νο­μά­σει λα­ϊ­κή ε­ξέ­γερ­ση ή και ε­πα­νά­στα­ση, ε­νώ δεν θα είναι πα­ρά κα­λυμ­μέ­νη ρώ­σι­κη κα­το­χή. Δη­λα­δή από τον α­ντι­ζα­χα­ρια­δι­κό α­ντι­κομ­μου­νι­σμό, πε­ρά­σα­με στον α­κό­μα πιο ε­πι­κίν­δυ­νο “ζα­χα­ρια­δι­κό” δη­λα­δή προ­βο­κα­τό­ρι­κο και φα­σι­στι­κό α­ντι­κομ­μου­νι­σμό.

Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τη δίκη Κοτζιά κατά ΑRB;

Ο Κο­τζιάς έ­κα­νε πως θί­χτη­κε που η ARB τον εί­πε στα­λι­νι­κό, για­τί α­ντικει­με­νι­κά έ­να έ­ντυ­πο που ι­δε­ο­λο­γικά εκ­φρά­ζει κυ­ρί­ως τη φι­λε­λεύ­θε­ρη αστι­κή τά­ξη της Ελ­λά­δας α­πο­κά­λυ­ψε στη Δύ­ση ό­τι ο υ­πουρ­γός ε­ξω­τε­ρι­κών της χώ­ρας εί­ναι έ­νας “στα­λι­νι­κός”, δη­λα­δή έ­νας α­ντι­δυ­τι­κός φα­σί­στας. Ο Κο­τζιάς δεν ή­ταν βέ­βαια πο­τέ έ­νας πραγ­μα­τι­κός στα­λι­νι­κός αλ­λά έ­νας “στα­λι­νι­κός” προ­βο­κα­τό­ρι­κου α­ντι­κομ­μου­νι­στι­κού τύ­που, για­τί ή­ταν ό­χι έ­νας α­πλός κνί­της, αλ­λά έ­νας θε­ω­ρη­τι­κός του ψευ­τοΚ­ΚΕ, ή κα­λύ­τε­ρα έ­να τσι­ρά­κι του ρώ­σικου σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμού στην πιο ε­πι­θε­τι­κή του, δη­λα­δή στη “στα­λι­νι­κή” του φά­ση και ό­χι στην πρώ­τη, την α­ντι­στα­λι­νική. Μά­λι­στα α­κό­μα και στα 1990 που α­πο­χώ­ρη­σε α­πό αυ­τό ή­ταν α­πό τα ¨α­ρι­στε­ρά” δια­μαρ­τυ­ρό­με­νος για τη συ­γκυβέρ­νη­ση ΝΔ-ΣΥΝ στον ο­ποί­ο ΣΥΝ κορ­μός και η­γέ­της ή­ταν α­κό­μα το ψευ­τοΚ­ΚΕ, δηλα­δή δια­μαρ­τυ­ρό­με­νος για το ό­τι το ψευ­τοΚ­ΚΕ δεν ή­ταν αρ­κε­τά “στα­λι­νι­κό” και αντι­δυ­τι­κό.

Ή­ταν μά­λι­στα τό­σο κα­λό τσι­ρά­κι του σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμού που προβι­βά­στη­κε ό­πως θα δού­με πα­ρα­κά­τω σε σύμ­βου­λο ψη­λού ε­πι­πέ­δου ελ­λη­νι­κών κυ­βερ­νή­σε­ων που εί­χαν μεν ρω­σό­δου­λους πρω­θυ­πουρ­γούς, αλ­λά έ­παι­ζαν στη Δύση με φι­λο­δυ­τι­κή μορ­φή. Με μια τέ­τοια εισο­δι­στι­κή μορ­φή εί­ναι υ­πο­χρε­ωμέ­νος να κι­νη­θεί ο κνί­της Κο­τζιάς ι­διαί­τε­ρα τώ­ρα στην κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που ναι μεν εί­ναι φι­λο­ρώ­σι­κη, αλ­λά θέ­λει να φαί­νε­ται και σαν φι­λο­δυ­τι­κή και μά­λι­στα φι­λο­α­με­ρι­κά­νι­κη για να μπο­ρεί να ε­ξου­δε­τε­ρώ­νει τις ευ­ρω­πα­ϊ­κές πιέ­σεις στην οι­κο­νο­μί­α. Πως ό­μως θα έ­χει ο Κο­τζιάς την υ­πο­στή­ρι­ξη των ΗΠΑ, την ώ­ρα μά­λι­στα που κά­νει φι­λο­ρώ­σι­κη πο­λι­τι­κή στο κε­ντρι­κό ζή­τη­μα των κυ­ρώ­σε­ων, ό­ταν α­πο­δει­κνύ­ε­ται φα­να­τι­κός φί­λος και πρώ­ην στε­νός συ­νερ­γάτης των α­να­το­λι­κών πραγ­μα­τι­κά σο­σιαλ­φα­σι­στι­κών δη­λαδή α­πό τα δε­ξιά αντι­δυ­τι­κών κα­θε­στώ­των ;

Να για­τί α­πό τό­τε που ο κνί­της Κο­τζιάς παί­ζει στο δυ­τι­κό τα­μπλό, προ­σπα­θεί να κρύ­ψει το σο­σιαλ­φα­σι­στι­κό πα­ρελ­θόν του.

Στο με­τα­ξύ και ώ­σπου να γί­νει η δί­κη ο “στα­λι­νι­κός” κνί­της έ­γι­νε ΥΠΕΞ, δη­λα­δή ιε­ρό πρό­σω­πο για έ­να κρά­τος που πραγ­μα­τι­κός αρ­χη­γός του εί­ναι ο Πού­τιν. Έ­τσι η δι­καιο­σύ­νη που δεν εί­ναι πο­τέ α­νε­ξάρ­τη­τη α­πό το κρά­τος για κά­θε σο­βα­ρό πο­λι­τι­κό ζή­τη­μα, ι­διαί­τε­ρα δεν εί­ναι πο­τέ μα πο­τέ α­νε­ξάρτη­τη α­πό το υ­πουρ­γεί­ο ε­ξω­τε­ρι­κών, α­νέ­λα­βε να ι­κα­νο­ποι­ή­σει τον υ­πουρ­γό και να τι­μω­ρή­σει τον τα­ρα­ξί­α, πό­σο μάλ­λον που ο τα­ρα­ξί­ας αυ­τός εί­χε γί­νει μι­ση­τός σε ό­λο το κα­θε­στω­τι­κό α­ντι­δυ­τι­κό μπλοκ ό­ταν α­πο­κά­λυ­πτε με έ­να συντα­ρα­κτι­κό δη­μο­σιο­γρα­φι­κό βι­βλί­ο του το: “κα­λά τους κά­να­νε” πό­σοι πολ­λοί δη­μο­σιο­γρα­φι­κοί και πο­λι­τι­κοί πα­ράγο­ντες στη χώ­ρα, δια­μορ­φω­τές της κοι­νής γνώ­μης εί­χαν χα­ρεί για τη σφα­γή των δί­δυ­μων πύρ­γων το 2002.

Πως έγινε η δίκη ή μάλλον οι καθ υπαγόρευση δίκες παρωδίες της ARB

Το πρό­θυ­μο λοι­πόν δι­κα­στή­ριο για να βο­η­θή­σει τον προ­ϊ­στά­με­νο υπουρ­γό του πιά­στη­κε από τη φρά­ση “γκα­ου­λά­ι­τερ του στα­λι­νι­σμού” και α­πό­δωσε στο συ­ντά­κτη του κει­μέ­νου την πρό­θε­ση να α­πο­δώ­σει στον Κο­τζιά α­φε­νός τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά ε­νός χι­τλε­ρι­κού στε­λέ­χους ό­πως ο Γκέ­μπελ­ς, και α­φε­τέρου ε­νός αυ­ταρ­χι­κού πο­λι­τι­κού που α­κο­λου­θεί τις “στα­λι­νι­κές” πρα­κτι­κές που κα­τά την τά­χα φι­λε­λεύ­θε­ρη ά­πο­ψη του δι­κα­στη­ρί­ου με­τα­φρά­ζο­νται σε πρα­κτι­κές της βί­αι­ης κα­τα­στο­λής της α­ντί­θε­της ά­πο­ψης και της ε­λευ­θε­ρί­ας της έκ­φρα­σης.

Η βα­σι­κή υ­πε­ρά­σπι­ση της ARB ή­ταν και πο­λύ σω­στά ό­τι αυ­τός εί­ναι έ­νας πο­λι­τι­κός χα­ρα­κτη­ρι­σμός που ε­μπί­πτει στα πλαί­σια της πο­λι­τι­κής κριτι­κής και δεν μπο­ρεί να α­ξιο­λο­γη­θεί δι­κα­στι­κά, ε­νώ δια­μαρ­τυ­ρή­θη­κε έ­ντο­να για την πα­ρερ­μη­νεί­α της συ­γκε­κρι­μέ­νης φρά­σης που δεν εν­νο­εί ό­τι ο Κο­τζιάς εί­ναι χι­τλε­ρι­κός αλ­λά α­πλά φα­να­τι­κός στα­λι­νι­κός. Ε­πί­σης, σε ό­τι αφο­ρά την υ­πο­στή­ρι­ξη των κα­θε­στώ­των Για­ρου­ζέλ­σκι και Χό­νε­κερ ο Βα­σι­λά­κης παρου­σί­α­σε έ­να βι­βλί­ο που εί­χε γρά­ψει ο Κο­τζιάς υ­πέρ του κα­θε­στώ­τος Για­ρουζέλ­σκι, και έ­να δεύ­τε­ρο που εί­χε γρά­ψει μα­ζί με τον ι­δε­ο­λο­γι­κό εκ­φρα­στή του κα­θε­στώ­τος Χό­νε­κερ, ο ο­ποί­ος ή­ταν και συ­νερ­γά­της της πε­ριώ­νυ­μα φα­σιστι­κής Στά­ζι, του Μάν­φρε­ντ Μπουρ, τα ο­ποί­α το δι­κα­στή­ριο α­πέρ­ρι­ψε σα στοιχεί­α!!!

Οι ι­σχυ­ρι­σμοί του Κο­τζιά στο δι­κα­στή­ριο ή­ταν ό­τι η οι­κο­γέ­νεια του υ­πήρ­ξε κομ­μά­τι της οι­κο­γέ­νειας του Πα­λαιών Πα­τρών Γερ­μα­νού (!) το ο­ποί­ο α­πο­δει­κνύ­ει προ­φα­νώς ό­τι δεν έ­χει κα­μί­α σχέ­ση με ό­λα αυ­τά που συ­νέ­βη­σαν έ­ναν αιώ­να του­λά­χι­στον με­τά, και ό­τι α­φού συνέ­βη­σαν ό­λα αυ­τά έ­γι­νε κα­θηγη­τής στα Πα­νε­πι­στή­μια του Μαρ­βούρ­γου, της Οξ­φόρ­δης και του Χάρ­βαρ­ντ ό­που δεν μπο­ρεί να α­πο­κτή­σει τέ­τοια θέ­ση έ­νας φα­να­τι­κός θαυ­μα­στής του Γιαρου­ζέλ­σκι και του Χό­νε­κερ. Η ARB α­πέ­δει­ξε ό­μως ό­τι και σ’ αυ­τό ο κος Υ­πουρ­γός εί­πε α­πλά ψέμ­μα­τα α­φού σε α­πα­ντη­τι­κές ε­πι­στο­λές των πα­νε­πι­στη­μί­ων στην ε­φη­με­ρί­δα α­να­φέ­ρε­ται ό­τι η σχέ­ση του Κο­τζιά με αυ­τό του Μαρ­βούρ­γου ή­ταν α­ντι­κα­τάστα­τη κα­θη­γη­τή και ό­χι “ε­κλεγ­μέ­νου κα­θη­γη­τή” ό­πως ι­σχυ­ρί­στη­κε, ε­νώ σε ό­τι α­φο­ρά τα άλ­λα δύ­ο ό­τι εί­χε α­πλή συ­νερ­γα­σί­α μα­ζί τους. Αυ­τά δεν ελέγ­χθη­καν α­πό τους δι­κα­στές, που στη φού­ρια τους να βγά­λουν την α­πό­φα­ση της δι­καί­ω­σης του ά­τυ­που προ­ϊ­στα­μέ­νου τους τον βά­φτι­σαν “ι­δρυ­τι­κό στέλε­χος” του ΚΚΕ, πα­ρό­λο που ο Κο­τζιάς γεν­νή­θη­κε το 1950 δη­λα­δή του­λά­χι­στον τριά­ντα χρό­νια αρ­γό­τε­ρα α­πό την ί­δρυ­ση του πραγ­μα­τι­κού ΚΚΕ. Με βά­ση αυ­τά τα στοι­χεί­α η ARB έ­κα­νε μη­νύ­σεις στον Κο­τζιά, και α­να­φο­ρές κα­τά των δι­κα­στών που δεν εί­χαν βέ­βαια κα­μί­α τύ­χη στη Δι­καιο­σύ­νη της Θά­νου.

Εί­ναι δε­δο­μέ­νο ό­τι σε μί­α α­στι­κή δη­μο­κρα­τί­α ό­που η ε­λευ­θε­ρί­α του τύ­που εί­ναι στοι­χειω­δώς κα­το­χυ­ρω­μέ­νη, ο­ποιοσ­δή­πο­τε μπο­ρεί να χα­ρα­κτηρί­ζει έ­ναν πο­λι­τι­κό, στα πλαί­σια της πο­λι­τι­κής κρι­τι­κής, στα­λι­νι­κό, χω­ρίς να παίρ­νει την ά­δεια του και χω­ρίς να σέρ­νε­ται για αυ­τό στα δι­κα­στή­ρια.

Στην πε­ρί­πτω­ση που κά­ποιος θα θι­γό­ταν θα­νά­σι­μα ε­πει­δή τον χα­ρακτή­ρι­σαν έ­στω ε­ντε­λώς α­πό σπό­ντα “γκα­ου­λά­ι­τερ”, ο­πωσ­δή­πο­τε δεν θα συ­γκα­λού­σε πρώ­τος στη με­τα­πο­λε­μι­κή ι­στο­ρί­α δια­κομ­μα­τι­κό συμ­βού­λιο ε­ξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής με προ­σκε­κλη­μέ­νους και τους υ­πό­δι­κους ναζι­στές της “Χρ. Αυ­γής” για να α­νταλ­λά­ξουν ό­λοι μα­ζί α­πό­ψεις για τις διε­θνείς σχέ­σεις της χώ­ρας ό­πως έ­κα­νε ο Κο­τζιάς το Μά­η του 2015, ού­τε θα συ­να­γε­λα­ζό­ταν με τον νε­ο­να­ζι­στή στη νο­ο­τροπί­α του Ντού­γκιν, ού­τε θα υ­πο­στή­ρι­ζε την πο­λι­τι­κή της νε­ο­χιτλε­ρι­κής που­τι­νι­κής Ρω­σί­ας που ε­νώ­νει ό­λους τους πα­ρα­πά­νω, ο­πό­τε δεν θα βρι­σκό­ταν και μπρο­στά στην α­νά­γκη να φι­μώ­σει έ­να έ­ντυ­πο που τον κα­ταγ­γέλλει σα φί­λο των α­να­το­λι­κών φα­σι­σμών.

Το ό­τι η υ­πο­στή­ρι­ξη του Κο­τζιά στα α­να­το­λι­κά φα­σι­στι­κά κα­θε­στώτα χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται στα­λι­νι­σμός με ε­πι­μο­νή α­πό τη διω­κό­με­νη ε­φη­με­ρί­δα, α­ποτε­λεί α­πόρ­ροια της τά­σης ό­λου του α­στι­κού φι­λε­λεύ­θε­ρου στρα­τό­πε­δου να κά­νει πά­ντα τη βα­ριά λα­θε­μέ­νη ταύ­τι­ση του κομ­μου­νισμού με το σο­σιαλφασι­σμό. Αυ­τό εί­ναι έ­να βα­ρύ λά­θος που θα το πλη­ρώ­σουν ό­χι μό­νο οι λα­οί αλ­λά και οι ί­διοι οι α­στο­φι­λε­λεύ­θε­ροι, για­τί έ­τσι πυ­ρο­βο­λούν δί­πλα στους κνίτες α­ντι­πά­λους τους ό­λη την α­ντι­φα­σι­στι­κή πα­ρά­δο­ση του πραγ­μα­τι­κού κομ­μου­νι­στι­κού, και μά­λι­στα ι­διαί­τε­ρα, του στα­λι­νι­κού κι­νή­μα­τος, που ση­μαίνει και τους μό­νους λα­ϊ­κούς υ­πε­ρα­σπι­στές τους α­πέ­να­ντι στους να­ο­να­ζί.

Ο­πωσ­δή­πο­τε πά­ντως το δι­καί­ω­μα ο­ποιου­δή­πο­τε να α­πο­δί­δει πο­λι­τικούς χα­ρα­κτη­ρι­σμούς στον ο­ποιον­δή­πο­τε πρέ­πει να τύ­χει α­πο­φα­σι­στι­κής υπε­ρά­σπι­σης α­πό κά­θε πραγ­μα­τι­κό κομ­μου­νι­στή και α­πό κά­θε δη­μο­κρά­τη. Τέτοια ζη­τή­μα­τα δεν λύ­νο­νται δι­κα­στι­κά αλ­λά πο­λι­τι­κά. Ε­πί­σης η κα­ταγ­γε­λί­α του Κο­τζιά για υ­πο­στή­ρι­ξη στα σο­σιαλ­φα­σι­στι­κά α­να­το­λι­κά κα­θε­στώ­τα και για φι­λο­που­τι­νι­σμό α­πο­τε­λεί α­ντι­κει­με­νι­κά πρά­ξη α­ντί­στα­σης στην επαπει­λού­με­νη φα­σι­στι­κή δι­κτα­το­ρί­α.

Γιατί ο Κοτζιάς και το σοσιαλφασιστικό καθεστώς που τον στηρίζει επιχειρεί τη φίμωση της ARB

Ό­πως εί­πα­με μί­α τέ­τοια α­πο­κά­λυ­ψη ε­μπο­δί­ζει τον Υ­ΠΕΞ να εμ­φα­νί­ζεται ως φι­λο­δυ­τι­κός υ­πουρ­γός Ε­ξω­τε­ρι­κών, μί­ας δή­θεν φι­λο­ευ­ρωπα­ϊ­κής κυβέρ­νη­σης που εί­ναι στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ως το με­δού­λι α­ντιευ­ρω­πα­ϊ­κή και φι­λο­που­τι­νι­κή. Ό­μως κυ­ρί­ως βλά­πτει σο­βα­ρά το προ­φίλ του Τσί­πρα που τον τοπο­θέ­τη­σε ε­κεί. Για­τί ποιος πραγ­μα­τι­κά ευ­ρω­παιό­φι­λος πρω­θυ­πουρ­γός θα έβα­ζε υ­πουρ­γό Ε­ξω­τε­ρι­κών με­τά την προ­σάρ­τη­ση της Κρι­μαί­ας α­πό τη Ρω­σί­α, έναν άν­θρω­πο που έ­χει κά­νει πι­στός υ­πο­στη­ρι­κτής των φι­λι­κών της κα­θε­στώτων την πε­ρί­ο­δο του ψυ­χρού πο­λέ­μου, και δρα­στή­ριο στέ­λε­χος του πιο ρω­σό­δου­λου κόμ­μα­τος της χώ­ρας;

Ο προ­η­γού­με­νος Υ­ΠΕΞ που ή­ταν φί­λος αυ­τών των κα­θεστώ­των ή­ταν ο Πα­πού­λιας, αλ­λά τό­τε και δεν υ­πήρ­χε έ­νας θερ­μός πό­λε­μος με τη Ρω­σί­α ό­πως τώ­ρα αυ­τός της Ου­κρα­νί­ας και βε­βαί­ως ο Πα­πού­λιας δεν ή­ταν πο­τέ η­γε­τι­κό στέ­λε­χος του ψευ­τοΚ­ΚΕ.

Το προ­φίλ του φι­λο­δυ­τι­κού ο κνί­της ει­σο­δι­στής Κο­τζιάς άρ­χι­σε να το κτί­ζει ή­δη προ­σε­κτι­κά α­πό το 1999 σα σύμ­βου­λος στο υ­πουρ­γεί­ο ε­ξω­τε­ρι­κών του Γ. Πα­παν­δρέ­ου ε­νώ πα­ρέ­μει­νε συ­νερ­γά­της του μέ­χρι και το 2009. Ο λό­γος της α­πο­μά­κρυν­σης του Γ. Κο­τζιά α­πό το ΠΑ­ΣΟΚ το 2009 ή­ταν ό­τι ο Γ. Πα­παν­δρέ­ου δεν μπό­ρε­σε να στη­ρί­ξει το διο­ρι­σμό του στο Υ­ΠΕΞ, και του πρό­τει­νε θέ­ση α­να­πλη­ρω­τή που δεν δέ­χτη­κε, α­κρι­βώς ε­πει­δή η α­ντι-κνί­τι­κη, α­ντι-συ­ρι­ζαί­ι­κη τάση μέ­σα στο ΠΑ­ΣΟΚ εί­χε τό­τε α­κό­μα δύ­να­μη για να κα­τα­πιεί σαν η­γε­τι­κό στέ­λεχος εκ με­τα­γρα­φής έ­ναν πρώ­ην κνί­τη. Στη συ­νέ­χεια ο δρα­στή­ριος αυ­τός ει­σοδι­στής ί­δρυ­σε την κί­νη­ση “Πράτ­τω” που έ­κα­νε κρι­τι­κή στο ΠΑ­ΣΟΚ “α­πό α­ρι­στερά”, και που ή­ταν μί­α α­πό αρ­κε­τές α­ντί­στοι­χες κι­νή­σεις που στή­θη­καν α­πό συρι­ζαί­ους ή φι­λο­συ­ρι­ζαί­ι­κα στε­λέ­χη του ΠΑ­ΣΟΚ, για να με­τα­τρέ­ψουν το ΠΑ­ΣΟΚ σε ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Ή­ταν τό­τε το 2010 που εμ­φα­νί­στη­κε η ε­πι­στο­λή κα­τά Κο­τζιά στην ARB, όταν δη­λα­δή αυ­τός πά­σχι­ζε να πεί­σει τους ΠΑ­ΣΟ­Κους ό­τι ή­ταν έ­νας φι­λο­ευ­ρω­παί­ος της α­ρι­στε­ράς, θά­βο­ντας το πα­ρελ­θόν του στο ψευ­τοΚ­ΚΕ.

Γι’ αυ­τό στρά­φη­κε κα­τά της ARB με μί­α α­γω­γή με την ο­ποί­α ζη­τού­σε 250.000 Ευρώ (!) για συ­κο­φα­ντι­κή δυ­σφή­μη­ση για τη δη­μο­σί­ευ­ση της ε­πι­στο­λής. Η α­γω­γή εί­χε στό­χο τό­σο την τρο­μο­κρά­τη­ση της ARB ό­σο και ο­ποιου­δή­πο­τε τρί­του ε­πι­χειρού­σε να ε­πα­να­λά­βει δη­μο­σιεύ­σεις με το ί­διο πε­ριε­χό­με­νο.

Ο Κο­τζιάς ε­πέ­μει­νε στην ε­πί­θε­σή του το 2015 α­φού έ­γι­νε υ­πουρ­γός και πέ­τυ­χε την κα­τα­δί­κη της ARB και στο Ε­φε­τεί­ο την ο­ποί­α α­ξιο­ποί­η­σε για την από­πει­ρα της κα­τά­σχε­σης της ε­φη­με­ρί­δας με στό­χο τη φί­μω­ση της, ύ­στε­ρα α­πό την α­νυ­πο­χώ­ρη­τη στά­ση της ε­φη­με­ρί­δας που έ­φτα­σε μέ­χρι την προ­σφυ­γή σε ευρω­πα­ϊ­κά θε­σμι­κά όρ­γα­να.

Εί­ναι ω­στό­σο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή για την α­πό­λυ­τη έλ­λει­ψη αρ­χών και τη γλοιώ­δη “ευε­λι­ξί­α” αυ­τού του φι­λό­δο­ξου κνί­τη, μια συ­νέ­ντευ­ξη που έ­δω­σε στο πε­ριο­δι­κό Spiegel το Φε­βρουά­ριο του 2015. Ό­ταν ρω­τή­θη­κε α­πό το δη­μο­σιο­γρά­φο “Πώς στέ­κε­στε α­πέ­να­ντι σε πα­λαιό­τε­ρα κεί­με­να, στα ο­ποί­α υ­πε­ρα­σπι­ζό­σα­σταν την κα­τα­στο­λή του πο­λω­νι­κού συν­δι­κά­του “Αλ­λη­λεγ­γύ­η”;” α­πά­ντη­σε με­τα­ξύ άλ­λων: “Ή­μουν στην Κε­ντρι­κή Ε­πιτρο­πή του ΚΚΕ. Έ­γρα­ψα κατ’ ε­ντο­λήν του κόμ­μα­τός μου πράγ­μα­τα, π.χ. για την Πο­λω­νί­α, τα ο­ποί­α ή­ταν α­νο­η­σί­ες. Αυ­τά ή­ταν πριν α­πό 35 χρό­νια”. Δη­λα­δή προ­τί­μη­σε να εμ­φα­νι­στεί σαν -μα­ριο­νέ­τα της ηγε­σί­ας ε­νός κόμ­μα­τος που κατ’ ε­ντο­λήν της έ­γρα­φε “α­νο­η­σί­ες”, οι ο­ποί­ες πρέ­πει να πα­ρα­γρα­φούν για­τί ή­ταν “πριν α­πό 35 χρό­νια”, πα­ρά να α­να­λά­βει την πο­λι­τική ευ­θύ­νη για το ό­τι τό­τε του­λά­χι­στον τις πί­στευε. Ω­στό­σο α­πό την άλ­λη αυ­τές τις “α­νο­η­σί­ες” δεν τις α­ναί­ρε­σε πο­τέ μέ­χρι σή­με­ρα ε­πί της ου­σί­ας γιατί ξέ­ρει ό­τι αύ­ριο θα έρ­θει η ώ­ρα που δεν θα χρειά­ζε­ται να δου­λεύ­ει σαν φιλο­ευ­ρω­παί­ος μι­σο­φι­λε­λεύ­θε­ρος αλ­λά σαν κα­θα­ρά φι­λο­ρώ­σος προ­βο­κα­τό­ρι­κα “στα­λι­νι­κός” Υ­ΠΕΞ. Εί­ναι άλ­λω­στε ε­ντε­λώς α­πο­κα­λυ­πτι­κή η άρ­νη­σή του να α­παντή­σει στην ε­ρώ­τη­ση του δη­μο­σιο­γρά­φου: “Πώς έ­πρε­πε να α­ντι­δρά­σει η Ευρώ­πη στην προ­σάρ­τη­ση της Κρι­μαί­ας α­πό την Ρω­σί­α;” ό­που ο Κο­τζιάς εί­πε τα εξής: “Η προ­σάρ­τη­ση της Κρι­μαί­ας έ­λα­βε χώ­ρα πριν α­να­λά­βω ε­γώ ως Υ­πουρ­γός Ε­ξω­τε­ρι­κών” (!!!) Δη­λα­δή πριν γί­νει υ­πουρ­γός Ε­ξω­τε­ρι­κών δεν α­σχο­λιό­ταν με τις μέ­γι­στες διε­θνείς υ­πο­θέ­σεις, κα­θώς φαί­νε­ται ε­κεί­νη την πε­ρί­ο­δο μελε­τού­σε άλ­λα ζη­τή­μα­τα… Με τον ί­διο τρό­πο θο­λώ­νει τα νε­ρά και για την πρόσκλη­ση που έ­κα­νε στον Ντού­γκιν στο Πα­νε­πι­στή­μιο του Πει­ραιά, για την ο­ποία λέ­ει ό­τι μό­νο με­τά την ο­μι­λί­α του κα­τά­λα­βε ό­τι ή­ταν “πο­λύ α­ντια­με­ρι­κά­νος”, πα­ρό­λο που ή­ταν “πο­λύ φι­λο­γερ­μα­νός” (!) και γι’ αυ­τό δια­πλη­κτί­σθη­κε μα­ζί του και δεν τον συ­νό­δε­ψε ού­τε μέ­χρι την έ­ξο­δο!!! (http://tvxs.gr/news/ellada/kotzias-se-spiegel-exo-grapsei-kai-anoisies-kat%E2%80%99-entoli-toy-kke). Λες και πριν έρ­θει στο πα­νεπιστή­μιο του Πει­ραιά ο Ντού­γκιν δεν εί­χε έ­ναν ό­γκο συγ­γραμ­μά­των και το­πο­θε­τή­σε­ων ενα­ντί­ον των Η­ΠΑ, και το κρα­τού­σε κρυ­φό πό­σο α­ντια­με­ρι­κά­νος ή­ταν. Α­πλά ε­δώ φαί­νε­ται πό­σο πει­ρά­ζει τον Κο­τζιά να ε­νο­χλή­σει τις ω­μά ι­μπε­ρια­λι­στι­κές ΗΠΑ και ό­χι τη δια­σπα­σμέ­νη και α­δύ­να­μη Ε­Ε των ι­μπε­ρια­λι­σμών β΄ κα­τη­γο­ρίας.

Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά ε­πί­σης το ψευ­τοΚ­ΚΕ που λο­γι­κά έ­πρε­πε να κα­ταγ­γεί­λει το πρώ­ην η­γε­τι­κό στέ­λε­χος του που δη­λώ­νει δη­μό­σια ό­τι έ­γρα­φε α­νο­η­σίες κατ’ ε­ντο­λή του κόμ­μα­τος του, προ­τί­μη­σε να μην α­σχο­λη­θεί κα­θό­λου με την υπό­θε­ση, για να μη φέ­ρει σε δύ­σκο­λη θέ­ση έ­να στέ­λε­χος του ρω­σό­δου­λου καθε­στώ­τος με κρί­σι­μο ρό­λο στη διε­θνή δι­πλω­μα­τί­α.

Η α­δυ­να­μί­α του υ­πουρ­γού ε­ξω­τε­ρι­κών να στη­ρί­ξει συ­γκε­κρι­μέ­νες πο­λι­τι­κές του ε­πι­λο­γές α­πο­κα­λύ­πτει πό­σο ση­μα­ντι­κή εί­ναι η κά­λυ­ψη που δίνουν στην κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ τα λε­γό­με­να φι­λο­ευ­ρω­πα­ϊ­κά κοι­νο­βου­λευ­τι­κά κόμ­μα­τα που τή­ρη­σαν α­πό­λυ­τη σιω­πή για την υ­πό­θε­ση α­κριβώς ε­πει­δή η­γε­μονεύ­ο­νται α­πό φι­λο­ρώ­σι­κες η­γε­σί­ες στο σύ­νο­λό τους. Ή­ταν μί­α ε­φη­με­ρί­δα ό­πως η ARB που έ­κα­νε τις α­πο­κα­λύ­ψεις για τον Κο­τζιά, και υ­πο­στη­ρί­χθη­κε στη συνέ­χεια α­πό το Βή­μα του Ψυ­χά­ρη ο ο­ποί­ος ό­χι τυ­χαί­α βρί­σκε­ται σή­με­ρα στο στόχα­στρο του ρω­σό­δου­λου κα­θε­στώ­τος, ε­πί­σης μέ­σα στη δια­κομ­μα­τι­κή σιω­πή. Η ε­πί­θε­ση του σο­σιαλ­φα­σι­σμού στα ΜΜΕ έ­χει προ­κα­λέ­σει ω­στό­σο για πρώ­τη φορά μί­α α­φύ­πνι­ση αυ­τών που για και­ρό βρί­σκο­νταν σε λή­θαρ­γο ό­ταν υ­πήρ­χαν όλα τα ση­μά­δια ό­τι έρ­χε­ται φα­σι­σμός στη χώ­ρα. Έ­τσι, στις αρ­χές του Σε­πτέμ­βρη και σε μί­α κο­ρύ­φω­ση της πο­λι­τι­κής σύ­γκρου­σης για τις τη­λε­ο­πτι­κές ά­δειες, το Σκά­ι, που α­κό­μα κιν­δυ­νεύ­ει με κλεί­σι­μο α­φού έχουν δε­σμευ­τεί οι λογα­ρια­σμοί του Α­λα­φού­ζου, έ­δω­σε τη­λε­ο­πτι­κό βή­μα στο Μ. Βα­σι­λά­κη στην εκ­πομπή του Μπο­γδά­νου.

Ο Μ. Βα­σι­λά­κης εί­χε βρε­θεί άλ­λη μί­α φο­ρά στο στό­χα­στρο με βά­ση τον τυ­πο­κτό­νο νό­μο α­πό το Δί­κτυο 21 για τις κα­ταγ­γε­λί­ες του για α­νά­μι­ξή του στο κρύ­ψι­μο του Ο­τσα­λάν το 1999. Τα στε­λέ­χη του Δ 21 στις ευ­ρω­ε­κλο­γές του 1999 και εν μέ­σω σκαν­δά­λου Ο­τσα­λάν εί­χαν πε­ρί­ο­πτες θέ­σεις στα ψη­φο­δέλ­τια ό­λων των κομ­μά­των με πρώ­το και κα­λύ­τε­ρο το Ζου­ρά­ρι σε αυ­τό του ψευ­τοΚ­ΚΕ (http://www.oakke.gr/na434/vasilakis_434.htm). Ό­χι τυ­χαί­α στην πρώ­τη φά­ση της δι­κα­στι­κής δια­δι­κα­σί­ας ο Κο­τζιάς εί­χε δι­κη­γό­ρο του τον πο­λι­τι­κό σύμ­βου­λο του Σα­μα­ρά και πρώ­ην στέλε­χος του Δ 21 Φα­ή­λο Κρα­νι­διώ­τη. Στη δεύ­τε­ρη φά­ση έ­χει δι­κη­γό­ρο του τον Μα­ντζου­ρά­νη, πρώ­ην συ­νή­γο­ρο του Κο­σκω­τά και νυν συ­νήγο­ρο της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥΡΙ­ΖΑ στη δι­κα­στι­κή μά­χη των κα­να­λιών ε­να­ντί­ον των α­πο­φά­σε­ων Πα­πά, και του τη­λε­ο­πτι­κού δια­γω­νι­σμού-πα­ρω­δί­α.

Η φασιστική φίμωση της ARB δεν πρέπει να περάσει. Η ΟΑΚΚΕ καλεί όλους τους δημοκράτες να σταθούν στο πλευρό της και να υπερασπίσουν το δημοκρατικό δικαίωμα της ελευθεροτυπίας ενάντια στην ωμή επίθεση του σοσιαλφασισμού. Η δίκη της αναίρεσης της γίνεται στις 24 Οκτώβρη στον Άρειο Πάγο.