Το κά­λεσμα, που υ­πο­γρά­φουν «σω­μα­τεί­α, φοι­τη­τι­κοί σύλ­λο­γοι, συλ­λο­γι­κό­τη­τες, α­ντιφα­σι­στι­κές-α­ντι­ρα­τσι­στι­κές πρω­το­βου­λί­ες, συ­ντο­νι­σμοί, ορ­γα­νώ­σεις, κι­νήσεις», δεν κά­νει την πα­ρα­μι­κρή α­να­φο­ρά στη βα­σι­κή αι­τί­α του θα­νά­του, των α­κρω­τη­ρια­σμών και του ξε­σπι­τώ­μα­τος ε­κα­τομ­μυ­ρί­ων αν­θρώ­πων σή­με­ρα στη Συ­ρί­α, που εί­ναι η γε­νο­κτο­νι­κή ρω­σι­κή ε­πέμ­βα­ση, για να συ­μπε­ρά­νει ό­τι: «ΝΑ­ΤΟ, Η­ΠΑ και Ε.Ε., ό­χι μό­νο πρω­το­στα­τούν στις ι­μπε­ρια­λι­στι­κές ε­πεμ­βά­σεις και την υ­πο­δαύ­λι­ση των εμ­φύ­λιων σπα­ραγ­μών, αλ­λά α­ντι­με­τω­πί­ζουν τους πρό­σφυ­γες ως α­πει­λή» (antigeitonies.blogspot.gr).

Την ί­δια στιγ­μή το α­πό­γευ­μα 13 του Ο­κτώ­βρη, οι σύ­ριοι πρό­σφυ­γες στην Α­θή­να πραγ­μα­το­ποιού­σαν δια­δή­λω­ση στην Ο­μό­νοια-που πνί­γη­κε σκαν­δα­λωδώς α­πό τα ΜΜΕ-ε­νά­ντια στους ρώ­σους σφα­γείς χω­ρίς να συμ­με­ρί­ζο­νται τον γκε­μπε­λι­κού τύ­που α­ντι­δυ­τι­κι­σμό των ε­πί­δο­ξων προστατών τους.

Το βρό­μι­κο ρό­λο των Η­ΠΑ στη Συ­ρί­α το γνω­ρί­ζου­με κα­λά και α­στα­μάτη­τα τον κα­ταγ­γέλ­λου­με. Ό­μως το να στρέ­φε­σαι ε­νά­ντια σε μια εν­διά­με­ση δύ­να­μη στη συ­γκε­κρι­μέ­νη σύ­γκρου­ση και ό­χι ε­νά­ντια στον κύ­ριο ε­χθρό ε­νός ε­ξο­λο­θρευό­με­νου και η­ρω­ι­κά α­γω­νι­ζό­με­νου λα­ού πα­ρι­στά­νο­ντας το φί­λο του εί­ναι το λι­γό­τε­ρο ε­ξορ­γι­στι­κό. Α­πο­δει­κνύ­ε­ται ό­τι το μό­νο πράγ­μα στο οποί­ο δεί­χνουν την αλ­λη­λεγ­γύ­η τους αυ­τές οι πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις εί­ναι το δι­καί­ω­μα των νέ­ων χί­τλερ του Κρεμ­λί­νου να πα­ρά­γουν α­στα­μά­τη­τα πρό­σφυ­γες και να τους διο­χε­τεύ­ουν στη δια­σπα­σμέ­νη σε αυ­τό το ζή­τη­μα -δια­σπα­σμέ­νη και πά­λι κύ­ρια α­πό τους ρω­σό­φι­λους φα­σί­στες -Ευ­ρώ­πη για να τη με­τα­τρέ­ψουν σε πιο εύ­κο­λη λεί­α τους.

Η Ελ­λά­δα και η Ευ­ρώ­πη πρέ­πει να α­γκα­λιά­ζουν αυ­τούς τους πρό­σφυγες κό­ντρα στους φα­σί­στες που η χει­ρό­τε­ρη εκ­δο­χή τους εί­ναι α­κρι­βώς ε­κείνοι οι έλ­λλη­νες γο­νείς που κά­τω α­πό την κα­θο­δή­γη­ση χρυ­σαυ­γι­τών ε­μπο­δί­ζουν τα προ­σφυ­γό­που­λα να μπουν στα σχο­λεί­α προ­βά­λο­ντας πο­λι­τι­στι­κού ή υγειο­νο­μι­κού τύ­που α­ντι­ρή­σεις, δη­λα­δή ρα­τσι­στι­κές. Δεν βά­ζου­με προς το παρόν στο ί­διο τσου­βά­λι γο­νείς που ζη­τά­νε πε­ρισ­σό­τε­ρους και πιο κα­τάλ­λη­λους δα­σκά­λους για τα προ­σφυ­γό­που­λα, με­γα­λύ­τε­ρη δια­σπο­ρά των μα­θη­τών για ευ­κο­λό­τε­ρη μα­θη­σια­κή εν­σω­μά­τω­ση, κλπ, την ώ­ρα που η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα κάνει ό­τι μπο­ρεί για να μην λύ­νει αυ­τά τα προ­βλή­μα­τα ώ­στε να δυ­να­μώ­νουν οι ρα­τσι­στές πο­λι­τι­κά βρί­σκο­ντας ο­λο­έ­να νέ­α προ­σχή­μα­τα. Ό­ποια ό­μως και να είναι τα προ­βλή­μα­τα και οι κυ­βερ­νη­τι­κές προ­βο­κά­τσιες πρέ­πει να γί­νο­νται α­πο­δε­κτά και μά­λι­στα να α­γκα­λιά­ζο­νται τα προ­σφυ­γό­που­λα και με­τά να πα­λεύ­ο­νται οι κα­τάλ­λη­λό­τε­ρες για αυ­τά και για την ε­νό­τη­τα του λα­ού διευ­θε­τήσεις.

Ο­λα  αυ­τά πά­ντως οι ευ­ρω­πα­ϊ­κοί λα­οί και χώ­ρες πρέ­πει να τα κά­νουν ε­θε­λο­ντι­κά και κύ­ρια με ε­σω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή πά­λη πει­θούς μέ­σα σε κά­θε χώ­ρα και οι κομ­μου­νι­στές πρέ­πει να βο­η­θά­νε τους λα­ούς να κα­τα­λά­βουν το νόη­μα του να πε­ρι­θάλ­πουν έ­ναν κα­τα­σφα­ζό­με­νο λα­ό και μά­λι­στα κυ­νη­γη­μέ­νο α­πό μια χι­τλε­ρι­κή δύ­να­μη. Ό­μως ταυ­τό­χρο­να και πά­νω απ ό­λα οι πραγ­μα­τι­κοί κομ­μου­νι­στές θα πρέ­πει να δί­νουν την πο­λι­τι­κή πά­λη ε­νά­ντια στους ί­διους τους γε­νο­κτό­νους και να α­παι­τούν α­πό τις κυ­βερ­νή­σεις τους να δί­νουν στρατιω­τι­κή βο­ή­θεια στο μα­χό­με­νο κομ­μά­τι αυ­τού του λα­ού και οι­κο­νο­μι­κή βοή­θεια στους α­μά­χους για να μέ­νουν ό­σο γί­νε­ται πε­ρισ­σό­τε­ρο στις πιο κοντι­νές α­σφα­λείς χώ­ρες ώ­στε να εί­ναι α­πό κά­θε ά­πο­ψη κο­ντά στη χώ­ρα τους και στην α­ντί­στα­σή της.

Ό­μως τό­σο υ­πο­κρι­τι­κά και τό­σο ε­κτός πραγ­μα­τι­κό­τη­τας εί­ναι τα συνθή­μα­τα των πα­ρα­πά­νω κι­νή­σε­ων που δεν μπο­ρούν να ευ­θυ­γραμ­μι­στούν σε βασι­κά ζη­τή­μα­τα με ε­πι­μέ­ρους συλ­λο­γι­κό­τη­τες του ί­διου χώ­ρου.

Έ­τσι το κά­λε­σμα των Α­γω­νι­στι­κών Κι­νή­σε­ων Α­ΕΙ-ΤΕΙ (με­τω­πι­κό φοιτη­τι­κό σχή­μα του ΚΚΕ (μ-λ))  δεν πα­ρα­λεί­πει να κά­νει μια α­να­φο­ρά και στο ρω­σικό ι­μπε­ρια­λι­στι­κό ε­πεμ­βα­τι­σμό, αν και βά­ζει στο ί­διο τσου­βά­λι θύ­τες και θύ­μα­τα με τη γνω­στή πα­μπό­νη­ρη οπ­πορ­του­νι­στι­κή στά­ση των ί­σων α­πο­στά­σεων, ό­ταν σπά­νια και για να μην χά­σει ε­ντε­λώς κά­θε κύ­ρος, δεν μπο­ρεί να εί­ναι σκέ­τα α­ντια­με­ρι­κά­νι­κο. Γρά­φει: «Χι­λιά­δες κό­σμου με­τρώ­νται ως θύ­μα­τα του α­νη­λε­ούς πο­λέ­μου που διε­ξά­γε­ται το τε­λευ­ταί­ο διά­στη­μα, στην πε­ριο­χή της Μέ­σης Α­να­το­λής, με­τα­ξύ των ι­σχυ­ρών του πλα­νή­τη, δη­λα­δή των ι­μπε­ρια­λιστι­κών δυ­νά­με­ων των Η­ΠΑ-Ρω­σί­ας. Τα φύλ­λα συ­κής, που ε­πέ­τρε­παν στις πα­ρα­πάνω δυ­νά­μεις να ε­πι­κα­λού­νται την δή­θεν κα­τα­πολέ­μη­ση της τρο­μο­κρα­τίας, για να ε­πεμ­βαί­νουν στην πε­ριο­χή της Συ­ρί­ας, έ­χουν πλέ­ον πέ­σει. Η ό­λο και σε με­γα­λύ­τε­ρο βαθ­μό και έ­κτα­ση ε­μπλο­κή των ι­μπε­ρια­λι­στών, α­πο­δει­κνύ­ει πως το μα­κέ­λε­μα και η κα­τα­στρο­φή των χω­ρών και των λα­ών της Μέ­σης Α­να­το­λής, α­πο­τε­λεί συνέ­πεια της ό­ξυν­σης των α­ντα­γω­νι­σμών με­τα­ξύ τους».

Α­μέ­σως με­τά ό­μως α­πο­δεί­χτη­κε ό­τι και αυ­τή η α­να­φο­ρά ή­ταν κά­τι το υ­περ­βο­λι­κά πο­λύ για τον υ­πό­λοι­πο στο­λί­σκο, δη­λα­δή έ­να εί­δος προ­δο­σί­ας την ώ­ρα που ο ου­σια­στι­κός αρ­χη­γός του πα­γκό­σμιου α­ντια­με­ρι­κά­νι­κου στρατο­πέ­δου Πού­τιν ξε­σπά­θω­νε ε­νά­ντια στους δυ­τι­κούς πε­ρικυ­κλω­τές  της α­μυνό­με­νης που­τι­νι­κής γε­νο­κτο­νι­κής Ρω­σί­ας.

Έ­τσι στην κοι­νή α­να­κοί­νω­ση α­πό «σω­μα­τεί­α, φοι­τη­τι­κούς συλ­λόγους, συλ­λο­γι­κό­τη­τες, α­ντι­φα­σι­στι­κές-α­ντι­ρα­τσι­στι­κές πρω­το­βου­λί­ες, συντο­νι­σμοί, ορ­γα­νώ­σεις, κι­νή­σεις», που α­να­φέ­ρα­με στην αρ­χή και στην ο­ποί­α συμ­με­τεί­χαν και οι α­ντί­στοι­χες ορ­γα­νώ­σεις του  ΚΚΕ (μ-λ), κά­θε α­να­φο­ρά στους πραγ­μα­τι­κούς σφα­γείς του συ­ρια­κού λα­ού ή αλ­λιώς στους πα­ρα­γω­γούς των προ­σφύ­γων του εί­χε ε­ξα­φα­νι­στεί. Ο­πό­τε και το δή­θεν α­ντιι­μπε­ρια­λι­στικό μέ­τω­πο έ­κα­νε τη δου­λειά του και το ΚΚΕ (μ-λ) έ­δει­ξε στη βά­ση του τις πιο λεπτές δι­κές του α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κές  ευαι­ι­σθη­σί­ες.

Ό­σο σφά­ζο­νται οι Σύ­ριοι και ο Πού­τιν προ­χω­ρά­ει μες το αί­μα τους κα­νέ­να πρό­βλη­μα.

Ως πό­τε ό­μως οι λα­οί του κό­σμου θα α­νέ­χο­νται τους ά­θλιους η­γέ­τες τους που α­νέ­χο­νται αυ­τήν την προ­έ­λα­ση;