Παρ’ ό­λες ό­μως τις έ­δρες που κέρ­δι­σε ο σκλη­ρός πυ­ρή­νας του ρω­σι­κού νε­ο­να­ζι­στι­κού πο­λι­τι­κού κα­θε­στώ­τος χρη­σι­μο­ποιώ­ντας κά­θε μέ­σο που εί­χε στη διά­θε­σή του (π.χ. νο­θεί­α), η α­δυνα­μί­α του να γο­η­τεύ­σει τις πλα­τιές μά­ζες του λα­ού εκ­φρά­στη­κε πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό κά­θε άλ­λη φο­ρά στο α­πό­λυ­τα πλειο­ψη­φι­κό αυ­τή τη φο­ρά πο­σοστό α­πο­χής, που ξε­πέ­ρα­σε το 52,1% των εγ­γε­γραμ­μέ­νων ε­νώ στις ε­κλο­γές του 2011 άγ­γιζε το 40%. Μά­λι­στα στα με­γά­λα α­στι­κά κέντρα η α­πο­χή ε­κτο­ξεύ­τη­κε στα ύ­ψη, π.χ. 65% στη Μό­σχα (βλ. Τά­ιμ­ς της Νέ­ας Υόρ­κης, 20/9). 

Η πύρ­ρεια αυ­τή νί­κη της συμ­μο­ρί­ας Πού­τιν μας δεί­χνει ό­τι ό­σο περισ­σό­τε­ρη ε­ξου­σί­α συ­γκε­ντρώ­νει στα χέ­ρια της και ό­σο ε­πι­τί­θε­ται πα­γκό­σμια, τό­σο πε­ρισ­σό­τε­ρο έρ­χε­ται α­ντι­μέ­τω­πη με τους λα­ούς αλ­λά και τον ί­διο το ρω­σι­κό λα­ό.

Το κα­θε­στώς Πού­τιν στή­ρι­ξε α­πό την αρ­χή τη δύ­να­μη του στη ρώ­σι­κη κοι­νω­νί­α στην ψη­λή τι­μή των υ­δρο­γο­να­θρά­κων, στους ο­ποί­ους εί­χε συ­γκε­ντρω­θεί ο κορ­μός της ρώ­σι­κης πα­ρα­γω­γής. Στην ου­σί­α δεν ή­ταν α­πό αυτήν κα­θεαυ­τή την πα­ρα­γω­γή που ζού­σε η χώ­ρα αλ­λά α­πό την τρο­μα­κτι­κά ψη­λή πα­γκό­σμια γαιο­πρό­σο­δο που ε­ξα­σφά­λι­ζαν οι υ­δρο­γο­νά­θρα­κες ό­ταν η πα­γκό­σμια ζή­τηση τους ή­ταν με­γα­λύ­τε­ρη α­πό την προ­σφο­ρά τους. Με την πα­γκό­σμια οι­κο­νο­μική κρί­ση α­πό το 2008 και με­τά αυ­τή η ζή­τη­ση έ­πε­σε, ο­πό­τε το με­γα­λύ­τε­ρο κομ­μά­τι αυ­τής της γαιο­προ­σό­δου χά­θη­κε. Έ­τσι α­να­γκα­στι­κά η που­τι­νι­κή ο­λι­γαρ­χία δεν μπο­ρού­σε να δω­ρο­δο­κεί άλ­λο το λα­ό με κομ­μά­τια αυ­τής της γαιο­προ­σόδου και η ε­πο­χή της σχε­τι­κής ε­πι­φα­νεια­κής που­τι­νι­κής ευ­μά­ρειας τέ­λειω­σε για το ρώ­σι­κο λα­ό. Α­πό πά­νω ήρ­θαν και οι δί­καιες κυ­ρώ­σεις της Ευ­ρώ­πης και των Η­ΠΑ σαν α­πά­ντη­ση στην ε­πί­θε­ση της που­τι­νι­κής συμ­μο­ρί­ας στην Ου­κρανί­α και στην προ­σάρ­τη­ση της Κρι­μαί­ας, ο­πό­τε η ψεύ­τι­κη αί­σθη­ση δό­ξας που έδω­σε στον ρώ­σι­κο λα­ό αυ­τή η ε­πί­θε­ση ε­ξου­δε­τε­ρώ­θη­κε α­πό τη με­γα­λύ­τε­ρη φτώ­χεια του.

Η στρα­τιω­τι­κή ε­πί­θε­ση των ρώ­σων σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­στών στη συ­νέχεια και στη Συ­ρί­α κ.α. ο­δή­γη­σε στο να α­πορ­ρο­φιέ­ται έ­να ό­λο και με­γα­λύ­τε­ρο πο­σο­στό του κρα­τι­κού προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού α­πό τις στρα­τιω­τι­κές δα­πά­νες στε­ρώντας από τη φτω­χο­λο­γιά ό­λο και με­γα­λύ­τε­ρο κομ­μά­τι από τα μέ­σα συ­ντή­ρησής της ε­νώ η που­τι­νι­κή κα­γκε­μπί­τι­κη κλε­πτο­κρα­τι­κή ο­λι­γαρ­χί­α  κο­λυ­μπά­ει μα­ζί με τους κα­κο­μα­θη­μέ­νους γό­νους της στην πιο  χυ­δαί­α ε­πί­δει­ξη πλούτου. Ε­πί­σης η αυ­θαι­ρε­σί­α της πο­λι­τι­κής ε­ξου­σί­ας, που διαρ­κώς δυ­να­μώ­νει, αφυ­πνί­ζει έ­να ο­λο­έ­να και με­γα­λύ­τε­ρο κομ­μά­τι του λα­ού, πε­ρι­σό­τε­ρο σε αυ­τή τη φά­ση τα μορ­φω­μέ­να με­σο­στρώ­μα­τα. Αυ­τό το ό­χι α­σή­μα­ντο κομ­μά­τι του λα­ού δεν ε­γκρί­νει τη δο­λο­φο­νί­α του α­ντι­πο­λι­τευό­με­νου η­γέ­τη Μπο­ρίς Νεμ­τσόφ, ού­τε τη σπί­λω­ση των αντι­κα­θε­στω­τι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων με την τα­μπέ­λα του «ξένου πρά­κτο­ρα» ό­πως έ­γι­νε με την ορ­γά­νω­ση δη­μο­σκο­πή­σε­ων Κέ­ντρο Λε­βά­ντα επει­δή αυ­τό εί­χε α­να­φέ­ρει προ­η­γού­με­να πτώ­ση της δη­μο­τι­κό­τη­τας του κυ­βερνώ­ντος κόμ­μα­τος πα­ρά τις “νί­κες του” στο ε­ξω­τε­ρι­κό, νί­κες ό­μως που ο­φεί­λο­νται α­πο­κε­λι­στι­κά στην ε­λε­ει­νή κα­τευ­να­στι­κή πο­λι­τι­κή της μο­νο­πωλια­κής Δύ­σης α­πέ­να­ντι στους νέ­ους χί­τλερ του Κρεμ­λί­νου και ό­χι σε κά­ποια στρα­τη­γι­κή ι­διο­φυ­ί­α του κα­γκε­μπί­τση αρ­χη­γού των τε­λευ­ταί­ιων.

Έ­να πρό­σφα­το χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό δείγ­μα αυ­τής της κατευ­να­στι­κής πο­λι­τι­κής εί­ναι η πα­ρε­μπό­δι­ση α­πό τη βρε­τα­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση της ια­τρο­δι­καστι­κής έ­ρευ­νας σχε­τι­κά με τη δη­λη­τη­ρί­α­ση ε­νός ρώ­σου πρό­σφυ­γα στην Αγ­γλί­α, του Α­λε­ξά­ντρ Πε­ρε­πι­λί­τσνι, το 2012 που συμ­με­τεί­χε στις έ­ρευ­νες για τη διαλεύ­καν­ση μιας υ­πό­θε­σης α­πά­της στη Ρω­σί­α ε­νά­ντια σε έ­ναν α­με­ρι­κα­νό χρη­ματι­στή (16/9). Φαί­νε­ται πως η ση­με­ρι­νή α­ντιευ­ρω­πα­ϊ­κή Βρε­τα­νί­α δε θέ­λει να διατα­ρά­ξει τις σχέ­σεις της με τη Μό­σχα πα­ρά μό­νο να ε­κτο­νώ­σει προ­σω­ρι­νά την οργή του δη­μο­κρατι­κού βρε­τα­νι­κού λα­ού για τους κτη­νώ­δεις ρώ­σι­κους βομβαρ­δι­σμούς στο Χα­λέ­πι. 

Α­νά­λο­γη στά­ση κρα­τούν και οι Η­ΠΑ που μό­νο με­τά το Χα­λέ­πι δεν μπορούν να συ­νερ­γά­ζο­νται ό­πως και πριν με τη Ρω­σί­α στα με­γά­λα διε­θνή ζη­τή­ματα. Άλ­λω­στε και ρώ­σοι χά­κερ­ς που ε­πεμ­βαί­νουν στις α­με­ρι­κά­νι­κες ε­κλο­γές ξυπνά­νε τον α­με­ρι­κά­νι­κο λα­ό ό­πως τον ξυ­πνά­νε και οι α­ντι­στά­σεις των ρώσων δη­μο­κρα­τών που βρί­σκο­νται σαν φυ­γά­δες στο έ­δα­φός των Η­ΠΑ. Τέ­τοιος είναι ο μο­να­δι­κός ρώ­σος βου­λευ­τή που εί­χε κα­τα­ψη­φί­σει την προ­σάρ­τη­ση της Κρι­μαί­ας, ο Ι­λιά Πο­νο­μα­ριόφ. Αυ­τός α­να­γκά­στη­κε να ζή­σει αυ­τοε­ξό­ρι­στος στις Η­ΠΑ ό­ταν η φω­το­γρα­φί­α του α­ναρ­τή­θη­κε σε κε­ντρι­κό κτί­ριο της Μό­σχας με τη ε­πε­ξή­γη­ση «ε­θνι­κός προ­δό­της» και η Δού­μα ψή­φι­σε την άρ­ση της α­συ­λί­ας του. Λί­γο με­τά του κα­τα­σχέ­θη­καν οι λο­γα­ρια­σμοί και του α­πα­γο­ρεύ­τη­κε η μετά­βα­ση στο ε­ξω­τε­ρι­κό (15/4/15). Την ί­δια στιγ­μή ό­λες οι λε­γό­με­νες α­ντι­πο­λι­τευτι­κές δυ­νά­μεις, α­πό το α­δελ­φό κόμ­μα του Πε­ρισ­σού «Κ»ΚΡΟ ως τους α­νοι­χτά να­ζι­στές, χει­ρο­κρο­τού­σαν το δια­με­λι­σμό της μι­κρής Ου­κρα­νί­ας και την ε­πιστρο­φή της Κρι­μαί­ας στη «μη­τέ­ρα-πα­τρί­δα», κά­τι θα τις εκ­θέ­σει κά­ποια στιγ­μή α­νε­πα­νόρ­θω­τα στα μά­τια ό­χι μό­νο των λα­ών ό­λου του κό­σμου, αλ­λά και του ί­διου του ρώ­σι­κου λα­ού.

Πρώ­το δείγ­μα πά­ντως του ό­τι το που­τι­νι­κό κα­θε­στώς δεν έ­χει το ρώσι­κο λα­ό στο τσε­πά­κι του, έ­στω λό­γω του οι­κο­νο­μι­κού προ­βλή­μα­τος , εί­ναι η ενερ­γή α­πο­χή του κό­σμου.     

Πα­ρό­λη λοι­πόν την ε­κτε­τα­μέ­νη ε­κλο­γι­κή νο­θεί­α που πα­ρα­τη­ρή­θη­κε από ξέ­νους δη­μο­σιο­γρά­φους, την τρο­μο­κρά­τη­ση των α­ντι­πά­λων και τις προ­βο­κάτσιες σε βά­ρος τους έ­να πο­λύ με­γά­λο τμή­μα των εγ­γε­γραμ­μέ­νων εί­πε ό­χι στα κα­θε­στω­τι­κά κόμ­μα­τα με τη μέ­θο­δο της α­πο­χής. Ο κόσμος αυ­τός πο­λύ γρήγο­ρα θα α­να­κα­λύ­ψει αυ­τό που ο Ι. Πο­νο­μα­ριόφ λέ­ει για τη χώ­ρα του: «Η Ρω­σί­α του 2015 εί­ναι σαν τη Γερ­μα­νί­α του 1933. Δεν κά­νω τη σύ­γκρι­ση με ε­λα­φρά τη καρ­δί­α. Οι υ­πο­σχέ­σεις του κ. Πού­τιν να α­να­στή­σει τη ρω­σι­κή οι­κο­νο­μί­α (πα­ρά τις ε­ξοντω­τι­κές δυ­τι­κές κυ­ρώ­σεις) και να «α­πο­κα­τα­στή­σει» την ε­θνι­κή μας α­ξιο­πρέ­πεια μπο­ρούν να κρα­τη­θούν μό­νο με πα­ρα­πέ­ρα κα­τα­κτή­σεις και αι­μα­το­χυσί­α».