Το δεύτερο πράγμα που θέλει να κάνει η συμμορία Τσίπρα με τον ανασχηματισμό είναι να δυναμώσει την πολιτική διάσπαση της Ευρώπης και πιο ειδικά την απομόνωση της πολιτικo-οικονομικής γραμμής του αντιπουτινικού Σόιμπλε, με το να θέσει στη Γερμανία, σε συμμαχία με τις ΗΠΑ και τον ευρωπαϊκό νότο, πιο πειστικά και πιο πιεστικά από ποτέ το ζήτημα της μείωσης του χρέους πριν τις γερμανικές εκλογές.

Ανασχηματισμός για το γοργότερο εκφασισμό του κράτους

Για να πετύχει τον πρώτο και κύριο από τους δύο παραπάνω στόχους η κυβέρνηση Τσίπρα κάνει έναν ανασχηματισμό που δυναμώνει τον εκφασισμό του κράτους με εργαλείο τα πιο κρίσιμα σε αυτή τη φάση υπουργεία:

Το ένα είναι το υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής, Τηλεπικοινωνιών και Ενημέρωσης που συστάθηκε για τον έλεγχο της γραμμής των καναλιών, και μεσοπρόθεσμα -απ ότι δείχνει ο τίτλος του- για τη φίμωση του ηλεκτρονικού τύπου, γιατί ελεύθερος τύπος στο ίντερνετ σε συνδυασμό με μια ελεύθερη ραδιοφωνία κάνει τελείως αδύναμη και εντελώς προκλητική για τον πληθυσμό τη φίμωση των καναλιών. Σε αυτό το υπουργείο η συμμορία Τσίπρα έχει τοποθετήσει τον καλύτερό της, το θρασύτερο και πιο αδίστακτο φασίστα της, το χασάπη Παππά.

Αλλά πως να φιμώσει κανείς τα κανάλια, το διαδικτυακό και ραδιοφωνικό τύπο αν δεν έχει πρώτα φιμώσει τους δικαστές όπως απέδειξε η αποτυχία του Παππά με το ΣτΕ; Για να “τακτοποιήσει” λοιπόν κατ αρχήν το ΣτΕ και στη συνέχεια να εκκαθαρίσει τους ξεσηκωμένους ενάντια στην κυβέρνηση δικαστές και τις δικαστικές τους ενώσεις, (που δείξανε ανέλπιστο χαρακτήρα και τόλμη, μιας και στα πολιτικά ζητήματα αυτοί συνήθως υποτάσσονταν στην πολιτική εξουσία), η συμμορία τοποθέτησε σαν υπουργό Δικαιοσύνης στη θέση του Παρασκευόπουλου τον ως τώρα υφυπουργό Αθλητισμού Κοντονή. Ο προτελευταίος εκδιώχτηκε από την κυβέρνηση λόγω της ανεπαρκούς επίδοσης του στο κρίσιμο έργο που είχε να διεκπεραιώσει, δηλαδή να καταργήσει τη σχετική ανεξαρτησία της δικαστικής εξουσίας. Είναι αλήθεια ότι ο Παρασκευόπουλος έκανε μερικές καίριες βρώμικες εκκαθαρίσεις (πχ Τσατάνη, Ντογιάκου) με τη βοήθεια των αδίστακτων Παπαγγελόπουλου και της συνδικαλίστριας του ΣΥΡΙΖΑ Θάνου. Όμως ο Παρασκευόπουλος δεν ήταν κατάλληλος για να χύσει πολύ αίμα και φάνηκε εξόφθαλμα αδύναμος και αμήχανος δίπλα στους δύο προηγούμενους, πιθανά γιατί κωλυόταν από το παρελθόν του ακαδημαϊκού ποινικολόγου που δύσκολα θα άντεχε να κυκλοφορεί στους ντόπιους και διεθνείς δικαστικούς κύκλους μέσα σε μία γενικευμένη γιούχα.

Αυτά τα κωλύματα δεν τα έχει ένας Κοντονής, ο οποίος ανέλαβε άνετα να διαπράξει ένα όργιο παρανομίας για να αποκεφαλίσει και να ελέγξει για λογαριασμό της κυβέρνησης τη διοίκηση της ΕΠΟ δήθεν στο όνομα της πάταξης της ποδοσφαιρικής διαφθοράς, ενώ ο ίδιος διατηρούσε τις καλύτερες σχέσεις με τον αρχιερέα της Μαρινάκη, καθώς και με τους δύο άλλους μεγάλους αρχηγούς των χουλιγκανικών στρατών που τρομοκρατούν διαιτησίες και αδύναμες οπαδικά ομάδες, Μελισσανίδη και Σαββίδη. Στην ουσία η αποστολή του ήταν να καταργήσει για λογαριασμό των μεγάλων ποδοσφαιρικών αφεντικών όχι μόνο τη διοίκηση της ΕΠΟ αλλά συνολικά το αυτοδιοίκητο του ποδοσφαίρου, δηλαδή τις διαδικασίες ελέγχου και εκλογής της διοίκησης από τη γενική συνέλευση των ενώσεων των ποδοσφαιρικών σωματείων. Στόχος του ήταν να θέσει το ποδόσφαιρο, αυτό το κεφαλαιώδες για κάθε φασισμό παρακρατικό εξάρτημα της πολιτικής εξουσίας υπό πλήρη κυβερνητικό έλεγχο. Γι’ αυτό το σκοπό μάλιστα ο Κοντονής δεν δίστασε να έρθει σε σύγκρουση με τη διεθνή ΦΙΦΑ, και τελικά πέτυχε να προκαλέσει το διορισμό προσωρινής διοίκησης στην ΕΠΟ. Ένας υπουργός που ξέρει να διαχειρίζεται με επιτυχία τη βία, και τις δικαστικές και διαιτητικές αρχές στο ποδοσφαιρικό παρακράτος φαίνεται πολύ κατάλληλος για τον έλεγχο της πολύ πιο χαμηλών τόνων αξιότιμης δικαστικής υπαλληλίας, με τη βοήθεια βέβαια των διορισμένων από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, δηλαδή εγκαθέτων προέδρων των ανωτάτων δικαστηρίων, και των ελεγχόμενων από αυτούς πειθαρχικών.

Έχει επίσης σημασία που ένα νέο σοσιαλ-φασιστικό δίδυμο, αυτό των Σκουρλέτη- Γεροβασίλη ανέλαβε δράση στο πολύ καίριο υπουργείο Εσωτερικών που ελέγχει τις προσλήψεις και όλη τη λειτουργία της καθαρά κρατικής διοίκησης. Το πιο ανησυχητικό είναι ότι ήδη η κυβέρνηση έχει εκφράσει τη διάθεση να ελέγξει αντισυνταγματικά και την αυτοδιοίκηση με το διορισμό γενικών γραμματέων από την κυβέρνηση στους Δήμους.

Ανάλογα μαύρα σημάδια σηκώθηκαν πάνω από την εκπαίδευση από όπου ο Φίλης εξοστρακίστηκε, όχι για το αλαζονικό και τραμπούκικο του στυλ, που είναι κοινό για όλους τους διψασμένους για εξουσία κυβερνητικούς συριζαίους αλλά για το μόνο καλό του, ότι προσπάθησε να περιορίσει την εκκλησιαστική εξουσία στο κράτος. Και το έκανε σε μια στιγμή που η όλο και πιο μαύρη εκκλησιαστική ηγεσία με επικεφαλής τον ρωσόδουλο Ιερώνυμο θέλει να κάνει την ορθοδοξία κυρίαρχη μέσα στο κράτος γιατί αυτή αποτελεί το πλατύτερο και από πολλές απόψεις βαθύτερο εργαλείο διείσδυσης και κυριαρχίας του ρώσικου ορθόδοξου κράτους μέσα στο ελληνικό κράτος.

Για να γίνει αυτό εντελώς σαφές στους πάντες οι Ιερώνυμος και Τσίπρας δεν αρκέστηκαν στο να διώξουν τον Φίλη από το υπουργείο αλλά έχωσαν μέσα σε αυτό σε θέση υφυπουργού το ελληνορθόδοξο φασιστικό παγώνι των ΑΝΕΛ που λέγεται Ζουράρις. Πρόκειται για τον άνθρωπο που μετέφερε σε συνέντευξή του σαν ανέκδοτο το ότι οι χρυσαυγίτες βουλευτές έπρεπε να είχαν περικυκλώσει κάποια στιγμή τη Ρεπούση στη Βουλή για να καταλάβει τι σημαίνει «συνωστισμός». Αυτός ο άνθρωπος έγινε υφυπουργός Παιδείας από το ΣΥΡΙΖΑ. Φυσικό από μια “αριστερά” που πρότεινε για θεματοφύλακα της ραδιοτηλεοπτικής ελευθερίας του λόγου το θαυμαστή του αρνητή του Ολοκαυτώματος Ίρβιγκ και φίλο της «Χρυσής Αυγής» Πολύδωρα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ενισχύθηκαν οι ΑΝΕΛ στην κυβέρνηση, ενώ απομακρύνθηκαν σχεδόν όλοι -πλην του χειρότερου από αυτούς Κουρουμπλή- οι προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ.

Αλλά το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο των φασιστικών προθέσεων της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ είναι η παραμονή στο κυβερνητικό σχήμα του υφυπουργού Υγείας Πολάκη, του ανθρώπου που θα έθαβε τους δημοσιογράφους στα τρία μέτρα για να μην αμφισβητούν την κυβέρνηση, του πιο ανοιχτού τραμπούκου απέναντι σε όλους τους αντιφρονούντες στην κυβερνητική πολιτική, ο οποίος έχει συμπεριφερθεί με το μεγαλύτερο θράσος, χυδαιότητα και περιφρόνηση στους πολίτες που καταβασανίζονται μέσα στα διαλυμένα νοσοκομεία και αργοπεθαίνουν περιμένοντας μία εγχείρηση, μία εξέταση, μία χημειοθεραπεία.

Ανασχηματισμός για τη διάσπαση της Ευρώπης, για το παραγωγικό σαμποτάζ, για την εξαθλίωση του λαού, για το μίσος στην Ευρώπη και για την αποικιοποίηση της χώρας από τους ρωσοκινέζους

Η ραγδαία φασιστικοποίηση που σημαίνει το νέο σχήμα πνίγηκε μέσα στον απόηχο των μικρότερης σημασίας ανατροπών που έγιναν στα παραγωγικά υπουργεία. Αυτές μονοπώλησαν τις ανακοινώσεις των κομμάτων με τη λεγόμενη φιλοευρωπαϊκή αντιπολίτευση να μιλάει για ανακύκλωση και αποτυχημένο σχήμα που δεν θα φέρει καμία αλλαγή, και το «ριζοσπαστικό» ψευτοΚΚΕ να μιλάει για πιο δουλικό σχήμα στους δανειστές. Αυτές οι εκτιμήσεις όχι μόνο αποπροσανατολίζουν το λαό από το κυριαρχικό στον ανασχηματισμό ζήτημα της πολιτικής δημοκρατίας, αλλά αποπροσανατολίζουν και στο ίδιο το οικονομικό ζήτημα.

Ο ανασχηματισμός στα οικονομικά υπουργεία έχει κι αυτός πολιτική στόχευση, αλλά αυτή είναι στην κύρια πλευρά της στο εξωτερικό επίπεδο και όχι τόσο στο εσωτερικό. Η πολιτική στόχευση είναι η πίεση στην ΕΕ να δεσμευτεί πριν τις γερμανικές εκλογές να μειώσει με συγκεκριμένο τρόπο το ελληνικό χρέος. Μια τέτοια απόφαση πριν τις γερμανικές εκλογές του φθινοπώρου του 2017 σημαίνει πολιτική έκθεση του Σόιμπλε στη γερμανική Βουλή και πλήγμα βαρύ ίσως και πτώση για τον ίδιο και το κόμμα του στις εκλογές του 2017, μιας και αυτός διαβεβαίωνε τη Βουλή ότι δεν χρειάζεται καμιά μείωση του ελληνικού χρέους, δηλαδή ανάγκη να πληρώσουν κι άλλα λεφτά οι γερμανοί φορολογούμενοι. Μια πτώση του Σόιμπλε ή του συνασπισμού CDU-CSUστον οποίο ανήκει, σημαίνει πτώση του τελευταίου μεγάλου ευρωπαϊκού αναχώματος στη στρατιωτική και διπλωματική προέλαση του ρώσικου σοσιαλ-ιμπεριαλισμού στην Ευρώπη, καθώς και δυνάμωμα των οικονομικών φυγόκεντρων τάσεων στην ήδη αγωνιούσα ΕΕ. Γι αυτό το λόγο η Ελλάδα θέλει μια δέσμευση από τώρα από την ΕΕ ότι θα της μειωθεί το χρέος και δεν απαιτεί να μειωθεί από σήμερα το χρέος. Κι αυτό γιατί θέλει πολιτική έκθεση της Γερμανίας τώρα και όχι μείωση τώρα των χρημάτων που η Ελλάδα θα πληρώνει στην ΕΕ. Στην ουσία η κυβέρνηση Τσίπρα θέλει κύρια διάσπαση της Ευρώπης και δευτερευόντως οικονομική, οπότε και πολιτική ανακούφιση για την ίδια. Αν η κυβέρνηση ήθελε οικονομική ανακούφιση για το λαό και μείωση του χρέους θα τα είχε πετύχει με το να πάρει μέτρα απελευθέρωσης των ντόπιων και των ξένων επενδύσεων που σήμερα με χίλια προσχήματα και μεθόδους εμποδίζει (υπερφορολόγηση, διοικητικά και περιβαλλοντικά εμπόδια, τρομοκράτηση των αγορών με τα κάπιταλ κοντρόλ κλπ).

Για να θέσει όμως το ζήτημα της μείωσης του χρέους σχετικά πειστικά η ελληνική κυβέρνηση προτιμάει να συμμορφωθεί με τα δημοσιονομικά νούμερα των δανειστών όχι με την αύξηση της παραγωγής, αλλά με τρόπο που να χτυπάει την παραγωγή (υπερφορολόγηση, μείωση της δανειοδότησης, μείωση της κατανάλωσης των μαζών) και να εξαθλιώνει παραπέρα τις μάζες δηλαδή πάλι με την αύξηση των φόρων, τη μείωση των συντάξεων και τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών λόγω της αντικατάστασης των ψηλών μισθών με τους τελείως άθλιους που αντιστοιχούν στην πελώρια ανεργία. Τέλος για να γίνει πιεστική στη Γερμανία η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να κάνει και τις ιδιωτικοποιήσεις για τις οποίες παθιάζονται οι δανειστές που πιστεύουν ότι η κύρια αιτία της ελληνικής κακοδαιμονίας είναι ο κρατισμός και όχι το πολυμέτωπο και πολύπλευρο παραγωγικό σαμποτάζ, του οποίου η κρατική υπαλληλική αεργία και η διαφθορά είναι μόνο μια επιμέρους εκδήλωση. Μόνο λοιπόν με έναν τελείως εξαθλιωμένο λαό, με μια τσακισμένη παραγωγή και με ιδιωτικοποιημένες ή καλύτερα κρατικοποιημένες από τους ρωσοκινέζους για ένα κομμάτι ψωμί στρατηγικές υποδομές θα μπορεί η κυβέρνηση των σαμποταριστών να πει στην ΕΕ: Εγώ έγινα μισητή στο λαό μου για να πετύχω τη μείωση του χρέους που μου έχετε υποσχεθεί. Αν δεν μου το μειώσετε, εσείς και μόνο εσείς θα φταίτε για την άνοδο των αντιευρωπαϊκών δυνάμεων στην Ελλάδα και την πιθανή της έξοδο της Ελλάδας και άλλων χωρών του Νότου από την ΕΕ.

Αυτός ο εκβιασμός έχει γίνει με φανατισμό αποδεκτός όχι μόνο από τους ρωσόφιλους τους ευρωπαϊκού Νότου Ρέντζι, Σόουζα (Πορτογαλία), Ολάντ και Σία αλλά και από τους χρήσιμους ηλίθιους νεοκεϋνσιανούς οικονομολόγους των ΗΠΑ που δεν έχουν ιδέα ή κάνουν πως δεν βλέπουν τον ειδικό λόγο για τον οποίο πεθαίνει η Ελλάδα, που δεν είναι η έλλειψη καταναλωτικής ικανότητας του πληθυσμού ή του κράτους ή η χαμηλή προσφορά κεφαλαίων αλλά ή απαγόρευση από τις κυβερνήσεις της παραγωγικής χρησιμοποίησης των ακόμα και τώρα αναξιοποίητων άφθονων προσφερομένων κεφαλαίων.

Για αυτούς του λόγους αυτός εδώ ο ανασχηματισμός περιλαμβάνει την «ανανέωση» του υπουργείου περιβάλλοντος και ενέργειας, όπου έγινε αντικατάσταση του υποτίθεται “αντικαπιταλιστή” Σκουρλέτη με το φιλοκαπιταλιστή Σταθάκη, για να σιγουρεύεται η Ευρώπη και κυρίως οι ΗΠΑ αλλά και το ΔΝΤ που είναι υπέρ της μείωσης του ελληνικού χρέους ότι ο “ρεαλιστής” φίλος τους Τσίπρας δεν διστάζει να θυσιάσει τους “αριστερούς” του υπουργούς υπέρ των δεξιών του (Δεν τους φάνηκε περίεργο που ο “αριστερός” Σκουρλέτης πρόλαβε λίγο πριν φύγει από το υπουργείο ανάπτυξης να ιδιωτικοποιήσει, δηλαδή να πουλήσει στο κινέζικο κρατικό μονοπώλιο για μόλις 320εκ Ευρώ το 24% του ΑΔΜΗΕ (Ανεξάρτητου Διαχειριστή Μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας), της θυγατρικής-κλειδί μιας ΔΕΗ που ο ίδιος μετά τους προκατόχους του είχε φροντίσει προηγούμενα να βυθίσει χρηματιστηριακά με το να υπονομεύσει την απόδοση της λιγνιτικής παραγωγής και επίσης να τη χρεωκοπήσει με τη θεσμοποιημένη μη πληρωμή των λογαριασμών από τους όχι πάντα φτωχότερους καταναλωτές). Τέλος για να φτιάξει το πιο στενό μέτωπο με τις ΗΠΑ ενάντια στην Ευρώπη έφερε στη θέση του Σταθάκη τον ελληνοαμερικάνο Παπαδημητρίου και τον πρόεδρο του Ταμείου Ιδιωτικοποιήσεων Πιτσιόρλα που τόσο μισεί η “αριστερά” του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ έφερε δίπλα του στο Μαξίμου τον επίσης διαλλακτικό Δημήτρη Λιάκο. Σαν “διαλλακτική” διάδοχος του συνταξιουχοφάγου Κατρούγκαλου εμφανίζεται και μια Αχτσίογλου που λίγα εξάμηνα πριν ούρλιαζε με πάθος για την ολοκληρωτική αντίσταση στους δανειστές. Στην ουσία πρόκειται για έναν ασύλληπτο θίασο που μπορεί σε απόσταση ημερών να παίζει με το ίδιο πάθος το ρόλο του ρεαλιστή συμβιβαστή και το ρόλο του ρομαντικού επαναστάτη, ανάλογα με το ποιον πρέπει να εξαπατήσει τους δανειστές ή το λαό.

 Εννοείται λοιπόν ότι καμία παραγωγική προοδευτική μεταρρύθμιση και καμία ανάπτυξη δεν θα γίνει, ενώ νέες περικοπές και νέα πείνα θα μπαίνουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων από αυτούς τους νέους «φιλοευρωπαίους» πρωταγωνιστές της οικονομικής πολιτικής αφού θα συνεχίζουν την πολιτική του σαμποτάζ. Όσο πιο υποτακτικοί θα φαίνονται αυτοί στην τρόικα και τους δανειστές τόσο περισσότερο η οργή του λαού θα κατευθύνεται εναντία στην ΕΕ, και τόσο περισσότερο θα ενισχύονται οι πραγματικοί εχθροί του δηλαδή τα αφεντικά της κυβέρνησης Ρωσία και Κίνα. Δεν υπάρχει περίπτωση αυτοί οι τύποι να παρεκκλίνουν από τη δοκιμασμένη συνταγή.

Φασισμός, πείνα, υποδούλωση στο ρώσικο νεοχιτλερικό άρμα, αυτό είναι το μέλλον που ετοιμάζει στο λαό και στη χώρα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά όσο περισσότερο προχωράνε τόσο περισσότερο θα αποκαλύπτονται και τόσο μεγαλύτερη οργή θα προκαλούν σε ένα λαό που τους ανέχεται μόνο και μόνο επειδή τον κρατάνε τυφλό για να μην μπορεί να δει τους αληθινούς εχθρούς του. Δεν θα μπορούν ωστόσο να το κάνουν αυτό επ άπειρο, κυρίως γιατί δεν αγοράζει η ΕΕ την κατεστραμμένη χώρα μας, αλλά τα ρωσοκινέζικα, νεοχιτλερικά αφεντικά.