Έ­τσι ε­δώ και δε­κα­ε­τί­ες οι ξέ­νες, με­γά­λης κλί­μα­κας ε­πεν­δύ­σεις, μειώ­νο­νται συ­νε­χώς α­φού σχε­δόν κα­νέ­νας σώ­φρων ξέ­νος ε­πεν­δυ­τής δεν έρ­χε­ται στη χώρα, ε­νώ και αυ­τοί που εί­χαν έρ­θει σε προ­η­γού­με­νες πε­ριό­δους φεύ­γουν. Ό­σο για τους ρω­σο­κινέ­ζους κα­πι­τα­λι­στές, που εί­ναι αυ­τοί που κυ­ρί­ως έρ­χο­νται για να α­γο­ρά­ζουν νευ­ραλ­γι­κές υ­πο­δο­μές, αυ­τοί δεν έρ­χο­νται για να ε­πεν­δύσουν χτί­ζο­ντας νέ­ες πα­ρα­γω­γι­κές μο­νά­δες, αλ­λά για να α­γο­ρά­σουν τζά­μπα τις υ­πάρ­χου­σες. Α­σφα­λώς και οι ό­ποιες πα­ρα­γω­γι­κές ε­πεν­δύσεις α­πό τις παλιές και τις νέ­ες ι­μπε­ρια­λι­στι­κές χώ­ρες δεν εί­ναι ό­τι το κα­λύ­τε­ρο ό­ταν οι ε­πεν­δύ­σεις του ντό­πιου κε­φά­λαιου κα­τα­στρέ­φο­νται κατ’ α­πό­λυ­τη προ­τε­ραιό­τη­τα α­πό κυ­βερ­νή­σεις σα­μπο­τα­ρι­στών και “λα­ϊ­κά” κι­νή­μα­τα, ο­πό­τε έ­να ι­διαί­τε­ρα με­γά­λο μέ­ρος της παραγό­με­νης υ­πε­ρα­ξί­ας γυ­ρί­ζει πί­σω στις μη­τρο­πό­λεις. Ό­μως ό­λα αυ­τά εί­ναι πο­λυ­τέ­λειες για μια χώ­ρα που οι κυ­βερ­νήσεις των α­να­το­λι­κών πρα­κτό­ρων και δο­σί­λο­γων που πλέ­ον κυ­ριαρ­χούν έ­χουν κυ­ριο­λε­κτι­κά α­φα­νί­σει την πα­ρα­γω­γή της σε ε­πί­πε­δα μιας πο­λε­μι­κής α­να­μέτρη­σης:
«Kο­ντά στα 1,6 δισ. ευ­ρώ έ­χουν υ­πο­χω­ρή­σει οι ά­με­σες ξέ­νες ε­πεν­δύ­σεις στην Eλλά­δα σύμ­φω­να με πρό­σφα­τα στοι­χεί­α της Tρά­πε­ζας της Eλλά­δος. Aπό 2,24 δισ. ευ­ρώ που α­νήλ­θαν το 2014, την περ­σι­νή χρο­νιά έ­φτα­σαν σε μό­λις 605 ε­κατ. ευ­ρώ. Kαι ό­λα αυτά την ώ­ρα που στην Eυ­ρώ­πη κα­τα­γρά­φη­κε αύ­ξη­ση της τά­ξε­ως του 14%, ο­δη­γώ­ντας στη δη­μιουρ­γί­α 217.666 νέ­ων θέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας, με την Eλλά­δα να πα­ρα­μέ­νει ου­ραγός…Eπί­σης, το ι­σο­ζύ­γιο των ρο­ών ξέ­νων ε­πεν­δύ­σε­ων α­πό 1,23 δισ. δολ. πριν α­πό έ­ξι χρό­νια μειώ­θη­κε σε πο­σο­στό 50% και πλέ­ον πέ­ρυ­σι, δια­μορ­φού­με­νο στα 0,67 δισ. δολ. εν­δει­κτι­κό κι αυ­τό της ε­πεν­δυ­τι­κής «ά­πνοιας» στη χώ­ρα μας» (www.dealnews.gr, 25-10).
Προς το πα­ρόν οι μό­νοι που ει­σέρ­χο­νται στη χώ­ρα εί­ναι οι ευ­και­ρια­κοί ε­πενδυ­τές, τα λε­γό­με­να «κο­ρά­κια» που στό­χος τους εί­ναι κυ­ρί­ως η δη­μιουρ­γί­α υπε­ρα­ξιών και τί­πο­τα πα­ρα­πά­νω και που πε­ρι­μέ­νουν τις ε­ξε­λί­ξεις γύ­ρω α­πό το θέ­μα των κόκ­κι­νων δα­νεί­ων των τρα­πεζών ο­πό­τε και α­να­μέ­νε­ται να «α­πελευ­θε­ρω­θούν» πολ­λές ευ­και­ρί­ες για distressed deals σε ε­πι­χει­ρή­σεις που έ­χουν προ­οπτι­κές βιω­σι­μό­τη­τας και α­νά­πτυ­ξης.