Αυτή η διάσπαση περνάει σήμερα μέσα από την πολιτική ήττα του τμήματος εκείνου της ευρωπαϊκής αστικής τάξης που θέλει την ενότητα της Ευρώπης ενάντια στην ολομέτωπη επίθεση που οργανώνει εναντίον της η ρώσικη διπλωματική μηχανή. Αυτό το τμήμα της ευρωπαϊκής αστικής τάξης έχει το κέντρο της ισχύος του στις βορειοευρωπαϊκές βιομηχανικές χώρες, έχει σαν κορμό του το γερμανικό χριστιανοδημοκρατικό κόμμα και σαν πολιτικά πιο τυπικό εκπρόσωπό του τον Β. Σόιμπλε. Το πιο αδύνατο σημείο του Σόιμπλε και των τμημάτων της ευρωπαϊκής αστικής τάξης που αυτός εκπροσωπεί είναι ακριβώς η διαχείριση της ελληνικής ακήρυκτης χρεωκοπίας, ή αλλιώς της μόνιμης αυτής πιστωτικής αιμορραγίας της Ευρωζώνης που βάζει πάντα σε αμφισβήτηση την οικονομική και κυρίως την πολιτική της ενότητα. Αυτό βέβαια δεν γίνεται αυθόρμητα αλλά με σχέδιο. Οι βασικοί διεκπεραιωτές του σχεδίου είναι οι κάθε φορά ελληνικές κυβερνήσεις, που οι πρωθυπουργοί τους είναι ενεργούμενα της Ρωσίας, και οι οποίοι, επειδή δεν έχουν κανένα δικό τους κύρος μέσα στην Ευρώπη εξαιτίας της αφερεγγυότητας και της αναξιοπρέπειάς τους, γίνονται αποτελεσματικοί μόνο επειδή βοηθιούνται αποφασιστικά από φίλους της Ρωσίας μέσα στις κυβερνήσεις και στα θεσμικά όργανα της Ευρωζώνης, σαν τους Γιουνκέρ, Ολάντ, Ρέντζι, Στάινμαγερ-Γκάμπριελ και κυρίως σαν την επιδέξια διπρόσωπη Μέρκελ. Τώρα στην αντιευρωπαϊκή και αντιγερμανική τους γραμμή έχουν μαζί τους και τον φασίστα και ρατσιστή Τραμπ.

Η βασική μέθοδος των οικονομικά χρεωκοπημένων ελληνικών κυβερνήσεων είναι να παίρνουν αλλεπάλληλα κύματα από δεκάδες και εκατοντάδες δις Ευρώ από τις ευρωπαϊκές χώρες, πλούσιες και πιο φτωχές από την Ελλάδα, με επιτόκια πιο μικρά και από αυτά με τα οποία οι ίδιες οι δανείστριες χώρες δανείζονται από τις αγορές, υπογράφοντας συμφωνίες που λέγονται μνημόνια και τις οποίες πάντα παραβιάζουν με τον προβοκατόρικο τρόπο που περιγράφουμε πιο κάτω. 

Ο ειδικός προβοκατόρικος τρόπος με τον οποίο οι ελληνικές κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν τα μνημόνια

Τα μνημόνια προβλέπουν χοντρικά δυο πράγματα, το ένα είναι να κόβεται η συνολική κατανάλωση του πληθυσμού, ιδιαίτερα των εργαζομένων με μείωση των μισθών, με αύξηση των καταναλωτικών και προσωπικών φόρων, με περικοπές συντάξεων και, το άλλο είναι να παίρνονται μέτρα για να απελευθερώνεται η παραγωγική μηχανή όπως πχ με το να μην μπλοκάρονται οι άδειες των επενδύσεων, να μειώνεται το κόστος της ενέργειας, να βγαίνουν γρήγορα οι δικαστικές αποφάσεις στις οικονομικές διενέξεις, να χτυπιέται η διαφθορά και η φοροδιαφυγή κλπ. Οι ελληνικές κυβερνήσεις σε γενικές γραμμές κάνουν το εξής: αποδέχονται και εφαρμόζουν με ενθουσιασμό όλα τα μνημονιακά μέτρα που μειώνουν την κατανάλωση του λαού και αυξάνουν την φορολόγηση της παραγωγής και δεν εφαρμόζουν σχεδόν κανένα μέτρο που απελευθερώνει και αναπτύσσει τη παραγωγή. Μάλιστα οι ελληνικές κυβερνήσεις και ενώ η χώρα υποφέρει όλα αυτά τα χρόνια από μια πελώρια ανεργία ακυρώνουν με εκατό τρόπους τις πιο μεγάλες επενδύσεις με διάφορα προσχήματα όπως περιβαλλοντικά, αρχαιολογικά, δήθεν αντιμονοπωλιακά, γραφειοκρατικά κλπ, ή σκοτώνουν την οικονομία με μέτρα όπως η τερατώδης φορολόγηση των οικοδομών, ενώ καταστρέφουν οργανωμένα τον τραπεζικό τομέα. Το τελευταίο αποδείχτηκε όταν η πιο βρώμικη και ύπουλη από όλες τις κυβερνήσεις, αυτή των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πήγε το 2015 τις δήθεν διαπραγματεύσεις τόσο πέρα από το χρόνο κατά τον οποίο οι ελληνικές τράπεζες καλύπτονταν από την ΕΚΤ, ώστε αυτές με τη βοήθεια και του προβοκατόρικου δημοψηφίσματος, ουσιαστικά χρεωκόπησαν και με τα κάπιταλ κοντρόλς έφεραν σε καθεστώς πιστωτικής ασφυξίας την ήδη ετοιμόρροπη οικονομία. 

Το αποτέλεσμα είναι το εξής: Ενώ στην Ελλάδα οι μισθοί, οι συντάξεις και τα εισοδήματα που μένουν μετά τους φόρους πέφτουν, δηλαδή συρρικνώνεται βασανιστικά η κατανάλωση του πληθυσμού και το κόστος της εργατικής δύναμης, η παραγωγή όχι μόνο δεν ανεβαίνει αλλά απειλείται με πελώρια πτώση επειδή οι επιχειρήσεις λειτουργούν με αυξανόμενες ζημιές και είναι υπερχρεωμένες στις τράπεζες που δανείζουν, όποτε τις δανείζουν, με πανάκριβο χρήμα. Έτσι το δημόσιο χρέος όχι μόνο δεν μειώνεται αλλά αυξάνεται, οπότε οι ελληνικές κυβερνήσεις ζητάνε διαρκώς νέα δάνεια, πράγμα που δεν συνέβη σε καμιά άλλη χώρα του ευρωπαϊκού Νότου που μπήκε σε μνημόνια επειδή καμιά από αυτές δεν ήταν κυβερνημένη από προβοκάτορες σαμποταριστές της παραγωγής. Το αποτέλεσμα είναι οι δανειστές να ζητάνε νέα μνημόνια, δηλαδή νέα πτώση της κατανάλωσης των μισθωτών του δημοσίου και των συνταξιούχων, πράγμα που αντιστοιχεί στην νέα πτώση της παραγωγής και της απασχόλησης. Επίσης ζητάνε πάντα τα ίδια μέτρα για το ξεμπλοκάρισμα της παραγωγής που πάντα οι κυβερνήσεις δεν εφαρμόζουν. 

Έτσι αρχίζουν νέες διαπραγματεύσεις στη διάρκεια των οποίων οι ελληνικές κυβερνήσεις, και κυρίως οι αντιπολιτεύσεις, λένε ξανά στον ελληνικό λαό και σε όλη την ανθρωπότητα πόσο βαρύ λάθος ή έγκλημα κάνουν οι δανειστές να ζητάνε νέες θυσίες από τους τσακισμένους έλληνες και τους λένε : «κύριοι μας ζητήσατε μέτρα πείνας και τα εφαρμόσαμε όμως η χώρα δεν βγήκε από το χρέος της. Παραδεχτείτε λοιπόν ότι έχετε κάνει λάθος και πρώτον χαρίστε μας ένα μεγάλο μέρος του χρέους που λόγω των μέτρων σας φούσκωσε, δεύτερο μην μειώνετε κι άλλο την κατανάλωση του λαού στην οποία πιστεύουμε ότι οφείλεται η μείωση της παραγωγής και όχι το αντίστροφο όπως πιστεύετε εσείς, και τρίτο δώστε και φτηνό δανεικό χρήμα στις τράπεζες μας από την Κεντρική σας Ευρωπαϊκή Τράπεζα, όπως δίνετε στις άλλες χώρες. Αν δεν δεχτείτε αυτή τη λογική μας πρόταση θα πέσει η κυβέρνησή μας από την οργή του λαού οπότε θα έρθει πολιτική ανωμαλία και ίσως χρεωκοπήσει η Ελλάδα και θα πάρει μαζί της και εσάς».

Για να γίνει αυτός ο εκβιασμός πειστικός οι ελληνικές κυβερνήσεις, με πρωταθλητή ως τώρα αυτής της τακτικής τον ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, παρατείνουν τις διαπραγματεύσεις ως την τελευταία στιγμή πριν από μια χρεωκοπία και έξοδο από το Ευρώ. Αυτός ο εκβιασμός πιάνει ως τώρα στην κύρια πλευρά, δηλαδή οι δανειστές, είτε κουρεύουν ονομαστικά το χρέος (ως τώρα των ιδιωτών πιστωτών το 2012) είτε κάνουν πολύ ευνοϊκές αναδιαρθρώσεις του χρέους (μείωση επιτοκίων κάτω από αυτά με τα οποία δανείζονται οι ίδιες οι χώρες της ΕΖ και αύξηση σε 40 χρόνια του χρόνου αποπληρωμής), ενώ δίνουν πάντα στην Ελλάδα νέα δανεικά για τα οποία οι κυβερνήσεις της υπογράφουν νέα μνημόνια που οι δανειστές ξέρουν πως δεν θα τηρήσουν οπότε ότι την επόμενη φορά το χρέος θα είναι μεγαλύτερο, τα νέα μνημόνια σκληρότερα και τα οικονομικά και πολιτικά αδιέξοδα της Ελλάδας, οπότε και της Ευρωζώνης μεγαλύτερα. 

Πως οι δανειστές κρατάνε την Ελλάδα των απατεωνίστικων αντιευρωπαϊκών κυβερνήσεων μέσα την Ευρωζώνη

Το ερώτημα είναι γιατί οι δανειστές, ιδιαίτερα η Γερμανία που πληρώνει τα περισσότερα λεφτά από κάθε άλλη χώρα για τα δανεικά, αποδέχονται αυτό το αδιέξοδο και την όξυνσή του, πληρώνοντας τα χρέη μιας χώρας που δεν εφαρμόζει τις συμφωνίες που συνυπογράφει μαζί τους και ταυτόχρονα τους θεωρεί υπεύθυνους και για την πείνα του λαού της για το παραγωγικό της αδιέξοδό της και την ανεργία της; Ως το 2015 το αποδέχονταν από το φόβο της μετάδοσης της ελληνικής κρίσης προς το Νότο της Ευρωζώνης. Όταν όμως όλες οι άλλες χώρες του Νότου βγήκαν από τα μνημόνια τους αποδείχτηκε ότι η Ελλάδα ήταν μια μοναδική περίπτωση στην ΕΖ, δηλαδή μια χώρα που πολλοί είχαν στο μεταξύ καταλάβει ότι κατέστρεφε η ίδια τον εαυτό της. Έτσι το 2015 στο μεγάλο εκβιασμό των Τσίπρα-Βαρουφάκη με το δημοψήφισμα και τα κάπιταλ κοντρόλς ο Σόιμπλε, έχοντας πίσω του όλο τον ευρωπαϊκό βορρά, τη φτωχή ανατολική Ευρώπη και τη μεγάλη πλειοψηφία των χωρών της ΕΖ, έδειξε στον Τσίπρα την έξοδο από τη ΕΖ και μάλιστα με τη σωστή γραμμή της φιλικής αποχώρησης με παραμονή στην ΕΕ. Δηλαδή θα χαριζόταν στην Ελλάδα ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους και θα διευκολυνόταν η μετάβαση της στο εθνικό της νόμισμα. Τη θέση αυτή είχε εκπονήσει η ΟΑΚΚΕ κιόλας από το 2012 (http://www.oakke.gr/na475/475psi.htm, Γενάρης-Φλεβάρης 2012, φ 475 Νέας Ανατολής) παρόλο που ήταν και είναι γενικά υπέρ της συμμετοχής κάθε χώρας οπότε και της Ελλάδας στο Ευρώ. Το σκεπτικό μας είναι ότι όσο οι ελληνικές κυβερνήσεις, και μάλιστα και οι ηγεσίες όλων των αντιπολιτεύσεων έχουν γίνει εργαλείο στα χέρια της Ρωσίας για τη διάλυση της Ευρώπης, η Ελλάδα πρέπει να είναι έξω από το Ευρώ για τη σωτηρία της Ευρώπης, αλλά και για την πολιτική και ιδεολογική χειραφέτηση του ελληνικού λαού από τους μύθους που τον υποδουλώνουν στα ρώσικα σχέδια και βαθύτερα τον υποτάσσουν στις ίδιες του τις αδυναμίες του. Ο πιο μεγάλος και πιο δηλητηριώδης μύθος από αυτούς είναι ότι είναι η Ευρώπη εκείνη που τον σκοτώνει και όχι οι ελληνικές κυβερνήσεις και αντιπολιτεύσεις που με επικεφαλής τους ψευτοκομμουνιστές καταστρέφουν την παραγωγική μηχανή της χώρας, την έρευνα και την τεχνολογία της, δηλαδή την υλική βάση της ύπαρξής του.

Αυτή την πρόταση του Σόιμπλε, συντριπτικά πλειοψηφική στο χριστιανοδημοκρατικό κόμμα την απέρριψε με τη βοήθεια του Ολάντ και του Ρέντζι η δήθεν ισορροπίστρια Μέρκελ, αυτό το πιο ευλύγιστο προιόν του σταζίτικου ανατολικογερμανικού καθεστώτος που σε όλες τις κρίσιμες στιγμές και σε όλα τα μεγάλα ζητήματα σώνει τα ρώσικα συμφέροντα στην Ευρώπη. Έτσι επέμεινε να μείνει το 2015 μέσα στη Ευρωζώνη η Ελλάδα του Τσίπρα για να της δοθεί η ευκαιρία να ξανακάνει αργότερα τον ίδιο εκβιασμό της σε συνθήκες αφάνταστα πια ευνοϊκές για τη ρώσικη πολιτική από εκείνες του 2015. Τώρα, δύο χρόνια μετά η συμμορία αυτή έχει υπέρ της το μεγάλο τραύμα που έχει αφήσει στην ΕΕ η αποχώρηση της Βρετανίας, έχει το ακόμα μεγαλύτερο τραύμα στη στρατιωτική άμυνά της που είναι η εκλογή του Πούτιν-Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ, έχει μια Ιταλία που την πλειοψηφία στο εκλογικό της σώμα την έχουν ανοιχτά φιλορώσοι ηγέτες (Πέπε Γκρίλο, Σαλβίνι, Μπερλουσκόνι) και μια Γαλλία που για πρόεδρο της θα έχει το πιθανότερο τον διακηρυγμένα ρωσόφιλο Μακρόν. Επίσης τώρα αντίθετα με το 2015 η κατάσταση για τη συμμορία είναι πολύ καλύτερη μέσα στη Γερμανία, κυρίως χάρη στο ότι ο Τσίπρας σε συνεννόηση με τη Μέρκελ άνοιξε την πόρτα της Ευρώπης, χωρίς καμιά συνεννόηση με την υπόλοιπη ΕΕ και χωρίς την πολιτική διαφώτιση των λαών της ότι οι σύροι πρόσφυγες πρέπει να αγκαλιαστούν όχι μόνο από ανθρωπισμό αλλά για την αντίσταση της Ευρώπης στο νεοχιτλερικό άξονα που τους βομβάρδιζε. Αυτή η προβοκάτσια με τους πρόσφυγες έχει δυναμώσει το φασιστικό και επίσης ρωσόδουλο AFD που έχει μειώσει τη δύναμη του χριστιανοδημοκρατικού κόμματος, ενώ και το μέτωπο SPD, Πρασίνων, Λίνκε έχει δυναμώσει τελευταία σημαντικά. 

Όλα για τις συντάξεις ή όλα για τη Ρωσία και θάνατος στις συντάξεις;

Τώρα λοιπόν η συμμορία λέει πολύ πιο ωμά και με μεγαλύτερο θράσος από το 2015: «ευρωπαίοι δανειστές ή θα οδηγήσετε σε ήττα την πλειοψηφική μερίδα του χριστιανοδημοκρατικού κόμματος της Γερμανίας, που ουσιαστικός πολιτικός εκφραστής της είναι ο Σόιμπλε, ή θα αναγκάσετε την Ελλάδα να μπει σε πολιτική κρίση και σε κίνδυνο να χρεωκοπήσει και να φύγει από το Ευρώ, οπότε θα γίνετε υπεύθυνοι για την πρώτη διάσπαση της Ευρωζώνης την ίδια ώρα που ήδη έχουμε την πρώτη διάσπαση της ΕΕ με το Μπρέξιτ καθώς και έναν Τραμπ που θέλει με λύσσα να διαλύσει και την ΕΕ και το Ευρώ». 

Όπως το 2015 έτσι και τώρα και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό φαίνεται σαν η συμμορία να φτάνει σε αυτή τη σύγκρουση για να σώσει τις συντάξεις, το αφορολόγητο των φτωχών, και τους εργαζόμενους που απειλούνται από τις ομαδικές απολύσεις, έστω να σώσει όπως πολλοί νομίζουν την παραμονή της στην εξουσία. Πάλι δηλαδή ο εθνικός τζιχαντιστής απειλεί με αυτοανατίναξη για να πάρει μαζί του τους εχθρούς του λαού του, ενώ η αντιπολίτευση σύσσωμη τον κατηγορεί ότι δεν είναι γνήσιος τζιχαντιστής και ότι μπλοφάρει, δηλαδή ότι στο τέλος δεν θα αυτοανατιναχθεί αλλά θα υπογράψει τα πάντα στους ξένους και ότι όλα αυτά τα κάνει για να εμφανιστεί σαν επαναστάτης και να μείνει στην εξουσία, όπως το 2015 όπου έκανε κωλοτούμπα. Αλλά αυτές οι κατηγορίες απλά κάνουν τον εκβιασμό του τζιχαντιστή πιο πειστικό στους δανειστές, καθώς του επιτρέπουν να λέει ότι δεν μπορούσα να υποχωρήσω γιατί με περίμενε η αντιπολίτευση στη γωνία. Αυτή τη λειτουργία εκπληρώνουν και οι ξαφνικές παρεμβάσεις μερικών περιφερειακών προς το παρόν συριζαίων ότι άμα χρειαστεί είμαστε έτοιμοι να πάμε για δραχμή. Αυτό είναι το ελαφρό άνοιγμα του παλτού να φανούν τα εκρηκτικά στους ως τώρα ενδοτικούς ευρωπαίους που ήδη ο ένας μετά τον άλλο δηλώνουν ότι μισούν τον ελληνικό εκβιασμό αλλά δύσκολα μπορούν να επιτρέψουν έξοδο της Ελλάδας σε μια τέτοια άσχημη στιγμή. Είναι σαν να λένε: Τρομάξτε μας κι άλλο.

 Κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν σε αυτήν εδώ τη διαπραγμάτευση της δεύτερης αξιολόγησης η κυβέρνηση θα αποσπάσει τελικά από τους δανειστές κάτι λίγο «για το λαό». Λέμε «κάτι λίγο» γιατί η πείρα δείχνει ότι όλες οι κυβερνήσεις αποδέχονται πάντα το μεγαλύτερο μέρος από τα μέτρα περικοπής εισοδημάτων και, τελευταία, πείνας με την κατάργηση του ΕΚΑΣ και για τους πιο φτωχούς, για να κερδίσουν απλά την οικονομικά παρασιτική και πολιτικά υπονομευτική, και διασπαστική τους παραμονή μέσα στην Ευρωζώνη. Αλλά ότι και αν αποσπάσει σαν «έκπτωση» η κυβέρνηση αυτό δεν θα είναι αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης αλλά μόνο πρόσχημα για τη διαπραγμάτευση η οποία έτσι κι αλλιώς θα έχει, ήδη έχει, οικονομικό κόστος πολύ μεγαλύτερο από τα 4 έως 5 δις Ευρώ που διακυβεύονται με τα υπό διαπραγμάτευση μέτρα μέχρι το 2018 οπότε λήγει το τρίτο πρόγραμμα.

Αυτό που μας έχει διδάξει η ζωή από την αντίστοιχη «διαπραγμάτευση» του 2015 είναι ότι οι συριζαίοι δε δίστασαν για μερικά δις μέτρων που στην τελική φάση διακυβεύτηκαν, να προκαλέσουν μέσα από την τρομερή παράταση της διαπραγμάτευσης, την απόσυρση καταθέσεων και τα κάπιταλ κοντρόλς, ζημιές 80 έως 100 δις στην οικονομία από τα οποία 25 δις για την ανακεφαλαιοποίση των τραπεζών. Τώρα και πριν λήξει η νέα διαπραγμάτευση για τη δεύτερη αξιολόγηση τεράστιες ζημιές έχουν ήδη γίνει καθώς έχουμε φτάσει εδώ και μήνες σε σχεδόν απόλυτο πάγωμα κάθε ιδιωτικής επένδυσης, σε σταμάτημα των περισσότερων πληρωμών του κράτους στους προμηθευτές του, και σε νέο κύμα απόσυρσης των τραπεζικών καταθέσεων που σε συνδυασμό με το τέλμα στα κόκκινα δάνεια έχει οδηγήσει στο σχεδόν τέλειο στραγγαλισμό της πίστης οπότε και της ρευστότητας στις επιχειρήσεις. Αυτές οι ζημιές δεν μπορούν να θεωρηθούν θυσίες μιας δίκαιης μάχης την ώρα που η κυβέρνηση κάνει στη διάρκεια της σαμποτάζ ολκής στην παραγωγή και στα κρατικά έσοδα παγώνοντας όλες τις μεγάλες νέες επενδύσεις (πχ Ελληνικό, Αφάντου, υδατοδρόμια), εμποδίζοντας τις διασώσεις εταιριών με το πάγωμα του νόμου για τη νομική κάλυψη των τραπεζών που τις αποφασίζουν (http://www.capital.gr/epixeiriseis/3182931/epixeiriseis-sto-gkremo-sproxnei-i-elleipsi-nomikis-kalupsis-ton-trapezon), και «εκτελώντας» τη μικρομεσαία παραγωγή με τις νέες ασφαλιστικές υπερ-εισφορές (που η κυβέρνηση τις επέλεξε σαν μέτρο δημοσιονομικής ισορροπίας και όχι οι δανειστές). Δηλαδή οι δήθεν υπερασπιστές των μισθωτών κάνουν τα πάντα για να έρθει πιο κοντά η στιγμή της έκρηξης της ανεργίας καθώς το 63% όλων των επιχειρήσεων της χώρας κινδυνεύει σήμερα άμεσα με χρεωκοπία (http://www.kathimerini.gr/894857/article/oikonomia/ellhnikh-oikonomia/to-63-twn-epixeirhsewn-sth-zwnh-poly-yyhloy-pistwtikoy-kindynoy). Αυτές οι ζημιές δεκάδων δισεκατομμυρίων σημαίνουν ότι ακόμα και αν κρατηθούν οι συντάξεις στο ύψος τους σήμερα, θα συντριβούν οπωσδήποτε πολύ σύντομα και μάλιστα πολλαπλάσια, καθώς θα υπάρχουν ακόμα λιγότερα λεφτά στα ασφαλιστικά και στα κρατικά ταμεία για να τις πληρώσουν. Αυτό που κρύβουν διαρκώς η κυβέρνηση και όλοι οι αντιμνημονιακοί ψευτοαριστεροί και φασίστες, που διαπρέπουν στο παραγωγικό σαμποτάζ για λογαριασμό της Ρωσίας και της Κίνας των οποίων τις «ιδιωτικοποιήσεις»-αρπαγές ποτέ δεν ενοχλούν, είναι ότι δεν μπορούν να υπάρχουν για καιρό συντάξεις και μισθοί ούτε καν στα σημερινά χαμηλά επίπεδα. Κι αυτό γιατί η χώρα αποβιομηχανοποιείται και κατακτάει έδαφος η μικρή παραγωγή και μάλιστα στις υπηρεσίες, και η ανεργία μένει πανύψηλη, και οι αληθινοί μισθοί των νέων εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα (μέσος όρος μαύρης εργασίας και νόμιμης) είναι από μια εμπειρική εικόνα γύρω στα 400 Ευρώ. Μπορεί, αν δεν ανακοπεί αυτή η πελώρια συστηματική αποβιομηχάνιση και αποεπένδυση να επιβιώσει με οποιαδήποτε κυβέρνηση η ελληνική μέση σύνταξη για καιρό (www.protagon.gr/epikairotita/asfalistiko-systima_test-44341084670) στα 950 Ευρώ;

Να γιατί ο Τσίπρας δεν επιδιώκει πραγματικά από την παράταση της αξιολόγησης, κάποια διατήρηση ή μικρή πτώση εισοδήματος για τους συνταξιούχους, τους χαμηλοεισοδηματίες, και τους εργαζόμενους έστω για να σώσει πολιτικά το δικό του κεφάλι και να μείνει στην εξουσία. Ξέρει ότι η παράταση της μη αξιολόγησης καταστρέφει μαζί με τη χώρα και την οικονομική βάση πάνω στην οποία στηρίζεται η κυβέρνησή του και τελικά τους μισθούς και τις συντάξεις. Αυτό όμως που τον ενδιαφέρει είναι να καθυστερήσει την αξιολόγηση όσο μπορεί περισσότερο ώστε η πιο άμεση και πρακτική απειλή της ελληνικής χρεωκοπίας και εξόδου από το Ευρώ να κάνει πιο ισχυρό για την ΕΕ το δίλημμα που αναφέραμε παραπάνω. Έτσι ελπίζει ότι είτε το χριστιανοδημοκρατικό κόμμα με την πίεση της Μέρκελ θα υποχρεωθεί σε μια αντιδημοφιλή υποχώρηση απέναντι στην Ελλάδα πράγμα που θα σημαίνει εσωτερική του κρίση και εκλογική ήττα του στις επερχόμενες εκλογές καθώς θα δυναμώσει το φασιστικό ΑFD, είτε η σημαία «απομονώστε το Σόιμπλε που διασπά την Ευρώπη διώχνοντάς την Ελλάδα από το Ευρώ» θα δυναμώσει τη συμμαχία σοσιαλδημοκρατών, πρασίνων και σοσιαλφασιστών της Λίνκε και θα τη φέρει στην εξουσία, εννοείται μαζί με την κατάλληλη ταξική δημαγωγία στην οποία είναι απαράμιλλοι οι «αριστεροί» σοσιαλδημοκράτες όταν μυρίζονται εξουσία.

Ήδη ο Σόιμπλε δέχεται τώρα για πρώτη φορά ωμά χτυπήματα μέσα από την κυβέρνηση Μέρκελ από τον σοσιαλδημοκράτη Υπουργό Εξωτερικών Γκάμπριελ, ενώ η Μέρκελ, επιδεικτικά αρνείται να καλύψει τον υπουργό της των οικονομικών και του στέλνει το γράμμα του Γκάμπριελ για να απαντήσει εκείνος. Δηλαδή αφήνει τον υπουργό των Εξωτερικών της να ενισχύσει ανοιχτά και να ενώσει τη φωνή του με το αντιγερμανικό μέτωπο «του ευρωπαϊκού Νότου» που μόλις πριν λίγο είχαν συγκαλέσει οι Ολάντ και Τσίπρας για να αρνηθούν πάλι από «τα αριστερά» τις σχεδόν ομόφωνες αποφάσεις που είχε πάρει το αρμόδιο για το θέμα θεσμικό όργανο της ΕΕ, το Γιούρογκρουπ, το οποίο είχε καλέσει τον Τσίπρα να κλείσει την αξιολόγηση στη βάση των συμφωνημένων του Αυγούστου του 2015. 

Η σύγκρουση ΔΝΤ-Ευρωζώνης και η «διαπραγμάτευση»

Αυτό που πολύ περισσότερο από ότι το 2015 έχει ενθαρρύνει την κυβέρνηση Τσίπρα να τραβήξει μια νέα παρατεταμένη «διαπραγμάτευση» είναι η ανοιχτή διάσπαση στο μέτωπο των δανειστών η οποία σοβούσε από το 2012 και έγινε πιο ανοιχτή το 2015 (όπου το ΔΝΤ δεν έχει συμμετάσχει ακόμα με δανεικά). Πρόκειται για τη σύγκρουση του ΔΝΤ με την Ευρωζώνη και τους τρεις οργανισμούς της που μαζί με το ΔΝΤ εμπλέκονται στην ελληνική διάσωση, την Κομισιόν, την ΕΚΤ και τον ΕΜΣ (Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας). Η οικονομική διαφωνία, ΔΝΤ και ΕΖ είναι η εξής: 

Το ΔΝΤ ισχυρίζεται ότι τα νέα δάνεια στην Ελλάδα δεν έχουν νόημα όσο δεν μειώνεται σοβαρά το πελώριο χρέος της από τους δανειστές. Αν το χρέος της δεν μειωθεί λένε, η Ελλάδα σε λίγα χρόνια με την αντιαναπτυξιακή γραμμή που ακολουθεί (την οποία πάντα καυτηριάζει με ιδιαίτερη έμφαση ο Τόμσεν), δεν θα μπορεί να το αποπληρώνει, δηλαδή δεν θα μπορεί να μαζεύει για αρκετά χρόνια ένα πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης του 3,5%. Γι αυτό το ΔΝΤ δηλώνει ότι δεν μπορεί να συμμετέχει στο πρόγραμμα διάσωσης αν η ΕΖ δεν κουρέψει το ελληνικό χρέος, δεν μειώσει αυτό το στόχο για πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% και αν δεν παρθούν μεταρρυθμιστικά μέτρα. Σε αυτά βάζει από τη μια τα αναπτυξιακά χωρίς κόστος για το λαό, όπως διευκόλυνση των επενδύσεων, χτύπημα της φοροδιαφυγής, την αναδιάρθρωση του φορολογικού χρέους για τους φορολογούμενους, τον έλεγχο των πλούσιων φορολογούμενων, την εξυγίανση του τραπεζικού συστήματος για την ανάπτυξη της πίστης, την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας χωρίς μείωση των μισθών, και από την άλλη τη νομοθέτηση ενός νέου μεγάλου κοψίματος των συντάξεων και τη μείωση του αφορολόγητου που θα θυμώσουν πολύ τον τσακισμένο λαό και είναι από εκείνα τα ελάχιστα που εφαρμόζουν συνήθως οι κάθε λογής τσιπραίοι, τα μόνα που τους δίνουν τη δυνατότητα να ρίχνουν το βάρος της εξαθλίωσης του λαού στην Ευρώπη και βέβαια το πρόσχημα να καθυστερούν όσο μπορούν τις αξιολογήσεις για τους λόγους που έχουμε εξηγήσει. (Για να αμυνθεί προκαταβολικά σε αυτήν την επίθεση για πρώτη φορά το ΔΝΤ απαντώντας με τα δημαγωγικά όπλα των αντιπάλων του προτείνει ένα μέρος των περικοπών από τους μεσαίους συνταξιούχους να σηκώσει με επιδοτήσεις το βιοτικό επίπεδο των φτωχότερων στρωμάτων του λαού).

Η ΕΖ με εκπρόσωπο τον Σόιμπλε αποδέχεται όλα αυτά τα πραγματικά ή όχι μεταρρυθμιστικά μέτρα καθώς και, από ότι λέγεται, αποδέχεται τον περιορισμό της εφαρμογής του 3,5% για πολύ πιο λίγα χρόνια και όχι για 10 που ήθελε αρχικά. Όμως εκείνο που δεν συζητάει ούτε η Γερμανία ούτε καμιά άλλη χώρα που βρίσκεται μπροστά σε εκλογές γιατί θα πρέπει να ειπωθεί στο λαό της ότι έχασε τα μισά δις που δάνεισε στην Ελλάδα, είναι το κούρεμα του χρέους. Εδώ πάντως παρατίθεται από τον Σόιμπλε στο ΔΝΤ ένα ακόμα επιχείρημα, δηλαδή ότι δεν υπάρχει λόγος να αναγγελθεί το κούρεμα για μετά το 2018 από τώρα μιας και μέχρι το 2022 τα ελληνικά τοκοχρεωλύσια θα είναι πολύ μικρά ενώ επίσης είναι μικρό το συμφωνημένο πρωτογενές πλεόνασμα ως το 2018 που λήγει το παρόν πρόγραμμα, οπότε μπορεί ως τότε η κατάσταση να επανεκτιμηθεί και να παρθούν τότε μέτρα ελάφρυνσης του χρέους πέρα από τα μεσοπρόθεσμα που έχουν ήδη αποφασιστεί. Σε κάθε περίπτωση τονίζει ο Σόιμπλε το αληθινό πρόβλημα της Ελλάδας αυτή τη στιγμή και για μερικά χρόνια ακόμα δεν είναι ο όγκος του χρέους αφού τα τοκοχρεωλύσια είναι πολύ χαμηλά αλλά το ότι η ελληνική οικονομία δεν είναι ανταγωνιστική. Όταν οι δυτικοί αστοί μιλάνε για έλλειψη ανταγωνιστικότητας πιάνουν μια πλευρά αλλά όχι την ουσία του ελληνικού προβλήματος που δεν είναι η χαμηλή παραγωγικότητα της εργασίας, ειδικά από την ώρα που οι μισθοί έχουν συντριβεί, αλλά η πολιτικά στοχευμένη καταστροφή του παραγωγικού και του χρηματικού κεφαλαίου και πάνω απ όλα η κατάργηση της ίδιας της εργασίας που τα αξιοποιεί, δηλαδή η παρεμπόδιση του παραγωγικού κεφάλαιου να ενωθεί με την εργατική δύναμη στο παραγωγικό προτσές. Η βιομηχανική και γενικότερα η παραγωγική Ελλάδα βομβαρδίζεται κυριολεκτικά από έναν εσωτερικό στρατό κατοχής, στρατό πρακτόρων.

Γι αυτό το λόγο άλλωστε εκείνες οι μνημονιακές «θεραπείες» του ελληνικού προβλήματος που στηρίζονται στην μείωση των μισθών, των συντάξεων και των εισοδημάτων και μάλιστα από ξένες χώρες και όχι στο ξεμπλοκάρισμα της ίδιας της παραγωγής –που όμως μόνο πολιτικά κινήματα του ίδιου του ελληνικού λαού κατά του ιμπεριαλισμού μπορούν να την επιβάλουν και όχι ξένες εντολές για ανάπτυξη- είναι καταδικασμένες σε αποτυχία.

Το ΔΝΤ για να δικαιολογήσει την απαίτηση του για κούρεμα του χρέους από τώρα ανταπαντά στην ΕΖ ότι το κούρεμα πρέπει να αποφασιστεί και να αναγγελθεί από τώρα γιατί αλλιώς οι αγορές δεν θα εμπιστευτούν την Ελλάδα για να επενδύσουν από τώρα σε αυτήν και να τη βγάλουν από το αδιέξοδο.

Αυτή όμως η τελευταία τοποθέτηση του ΔΝΤ είναι μια υπεκφυγή που αποδεικνύει ότι πρόθεσή του είναι να φέρει πολιτικά την ΕΖ σε δύσκολη θέση και γι αυτό άλλωστε το αίτημα για ελάφρυνση του χρέους τώρα έχει χειροκροτηθεί με θέρμη από τη συμμορία Τσίπρα και από τους φίλους της στην Ευρώπη, την ώρα που πραγματικά το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι ο όγκος του υπάρχοντος χρέους, αλλά το διαρκώς δημιουργούμενο και αναπαραγόμενο νέο χρέος. 

Το περίεργο είναι ότι αυτό το τελευταίο το κατανοούν πολύ καλά οι τελευταίες εκθέσεις του Τόμσεν και του επιτελείου του, που είναι ένας κόλαφος συνολικά στην αντιαναπτυξιακή πολιτική όλων των ελληνικών κυβερνήσεων σε όλα τα χρόνια της κρίσης. Μάλιστα είναι χαρακτηριστικό ότι την ίδια ώρα που το ΔΝΤ ζητάει κούρεμα του χρέους σαν όρο για να μπει στο πρόγραμμα, κάνει μια πρόταση συνεργασίας στην ΕΖ που περιλαμβάνει ακόμα και το 3,5% για το πρωτογενές πλεόνασμα. 

 Πραγματικά η πιο αντιφατική και δύσκολη σαν τέτοια να εξηγηθεί στάση είναι αυτή του ΔΝΤ. Δηλαδή από τη μια και για πολλούς μήνες στη διάρκεια της β΄ αξιολόγησης απαιτεί κούρεμα χρέους από την ΕΖ και δηλώνει ότι θα φύγει. Από την άλλη, ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό συντάσσεται με την ΕΖ και ειδικά με τον Σόιμπλε και με δυο εκθέσεις έρχεται στην πιο συστηματική και συνολική κόντρα με όλο το ελληνικό πολιτικό σύστημα για την πολιτική του στο ζήτημα της διάσωσης. Αυτή η αλλαγή στάσης αντιστοιχεί και σε δυο διαφορετικές αντιμετωπίσεις του ΔΝΤ από την κυβέρνηση Τσίπρα. Στην πρώτη φάση αυτή συντάσσεται με το ΔΝΤ που απαιτεί κόντρα στην ΕΖ το κούρεμα του χρέους και χρησιμοποιεί την κόντρα αυτή «μεταξύ των δανειστών» για να απαλλαγεί από τις ευθύνες της και να μεταθέσει στην ΕΖ την ευθύνη για το ότι δεν προχωράει η διαπραγμάτευση. Σε μια τρίτη και εντελώς πρόσφατη φάση κατηγορεί ανοιχτά το ΔΝΤ ότι παίζει το παιχνίδι του Σόιμπλε και όχι μόνο εγκαταλείπει το κούρεμα του χρέους και τα πρωτογενή πλεονάσματα του 1,5%, αλλά αποδέχεται και το 3,5% αφού η ΕΖ έχει υιοθετήσει σε κοινό μέτωπο με το ΔΝΤ τα μέτρα που το τελευταίο προτείνει για την Ελλάδα. Στη φάση αυτή ο Τσίπρας ξεσπάει ενάντια στο ΔΝΤ και κατηγορεί την ηγεσία του, προφανώς τον Τόμσεν και ίσως τη Λαγκάρντ ότι ακολουθούν «προσωπικές στρατηγικές» ενώ αυτός ο επηρμένος ποντικός, που θριαμβολογεί διαρκώς καθισμένος στην πλάτη του ρώσικου ελέφαντα, απαιτεί από την Μέρκελ να συμμαζέψει τον Σόιμπλε! (http://www.euro2day.gr/news/politics/article/1516975/tsipras-to-dnt-den-thelei-na-hrhmatodothsei-to-pro.html).

Κατά τη γνώμη μας η σταδιακή μετακίνηση αυτή του ΔΝΤ προς την ΕΖ έχει να κάνει με την μεγάλη εσωτερική πάλη που δίνεται μέσα του, και στην οποία αλλάζουν διαρκώς οι συσχετισμοί των δυνάμεων, οπότε και τη συνισταμένη πολιτική γραμμή του. 

Η γραμμή για περικοπή του ελληνικού χρέους γινόταν όλο και πιο ισχυρή στο ΔΝΤ, όταν η προεδρία Ομπάμα αποφάσιζε να ρίξει όλο το βάρος της ενάντια στη γραμμή Σόιμπλε και υπέρ της περικοπής του ελληνικού χρέους παίρνοντας το μέρος της κυβέρνησης Τσίπρα, ενώ το ίδιο έχουν κάνει και οι ισχυρές νέες μεγάλες οικονομικές δυνάμεις των υπό ρώσικη πολιτική πρωτοκαθεδρία ΒRICS, ειδικά η Κίνα, η Ινδία και η Βραζιλία που έχουν μαζί με τις ΗΠΑ πλειοψηφική επιρροή μέσα στο Εκτελεστικό Συμβούλιο του ΔΝΤ. Η άνοδος του Τραμπ στην εξουσία δεν αλλάζει πρακτικά αυτή τη γραμμή υπέρ της περικοπής του χρέους και της κόντρας με την ΕΖ, και μάλλον την ευνοεί. Κάτω από τις δοσμένες πολιτικές συνθήκες η επιμονή του ΔΝΤ για περικοπή του ελληνικού χρέους σημαίνει βορειοευρωπαϊκό βέτο και έξοδος του ΔΝΤ από το ελληνικό πρόγραμμα αλλά και από τις ευρωπαϊκές υποθέσεις, πράγμα που σημαίνει όμως και ένα πλήγμα για το κύρος της Ευρωζώνης. Όμως μέσα στο ΔΝΤ είναι ακόμα πολύ ισχυρές οι ευρωπαϊκές οικονομίες οπότε και ισχυρή η θέση τους, αν και μειοψηφική, στο Εκτελεστικό Συμβούλιο. Επιπλέον αυτή τη στιγμή είναι η Ευρώπη που έχει δικό της τον ηγέτη του Ταμείου την Κριστίν Λαγκάρντ για την οποία, και ακόμα περισσότερο για τον Τόμσεν που είναι ο υπεύθυνος του Ταμείου για την Ευρώπη, μια αποχώρηση του ΔΝΤ από την Ελλάδα, ιδιαίτερα αν θα γίνει σε σύγκρουση με όλη την Ευρωζώνη θα αποτελεί μια ταπεινωτική ήττα και για τις ευρωπαϊκές θέσεις μέσα στο ΔΝΤ και για τους ίδιους προσωπικά (ίσως γι αυτό ο Τσίπρας τους κατηγορεί για προσωπικές στρατηγικές). Γι αυτό το λόγο αυτοί οι δυο, ιδιαίτερα ο Τόμσεν προσπαθούν να βρουν μια κοινή γλώσσα με την Ευρωζώνη και ειδικά με τον Σόιμπλε, για να αντιμετωπίσουν τις δυνάμεις που συσπειρώνονται με προμετωπίδα τη διάσωση του δυστυχισμένου θύματος των «ευρωπαίων τοκογλύφων» που είναι η Ελλάδα. Στην πραγματικότητα η Ελλάδα είναι θύμα των διπρόσωπων Παπανδρέου, Σαμαράδων και τώρα των ραδιούργων Τσιπραίων, όλων αυτών των ενεργούμενων της ρώσικης φασιστικής υπερδύναμης. 

Ένα επί πλέον στοιχείο που ενδυναμώνει την παραπάνω υπόθεση που κάνουμε για να εξηγήσουμε τη φαινομενικά αντιφατική και ρευστή στάση του ΔΝΤ είναι ότι η απόφαση της τελευταίας συνεδρίασης του ΔΝΤ για την Ελλάδα ήταν τελικά στην κατεύθυνση της συνεννόησης με την Ευρωζώνη, πράγμα που φαίνεται από την ελάχιστη ως μηδαμινή έμφαση που δόθηκε στο ζήτημα της περικοπής του ελληνικού χρέους σε αντίθεση με την έμφαση που δόθηκε στα διαρθρωτικά μέτρα για την ελληνική ανάκαμψη. Φαίνεται ότι αυτή η κατεύθυνση δεν είναι καθόλου άσχετη με το γεγονός ότι για πρώτη φορά στα χρονικά του Ταμείου καταγράφτηκαν οι διαφωνίες της μειοψηφίας, δηλαδή οι έντονες διαφωνίες των ευρωπαϊκών χωρών πράγμα που εξηγεί τη μη έμφαση στο ζήτημα της περικοπής του χρέους και του πρωτογενούς πλεονάσματος (http://www.imf.org/en/news/articles/2017/02/07/pr1738-greece-imf-executive%20board-concludes-2016-article-iv-consultation) .

Αυτή η νέα κατάσταση στους συσχετισμούς μέσα στο ταμείο και μέσα στην ΕΖ, αν διατηρηθεί, υποχρεώνει το Τσίπρα να δώσει έναν διμέτωπο με του δανειστές, που σημαίνει να επιστρατεύσει και την Μέρκελ και τον αμερικάνικο παράγοντα, πράγμα που έχει άλλες επιπλοκές στις συμμαχίες του με την ευρωπαϊκή, ιδιαίτερα τη γερμανική σοσιαλδημοκρατία, που ήδη πάντως δεν μπορεί να χωνέψει, ιδιαίτερα ο Σουλτς τη συγκυβέρνηση του με τον φασίστα Καμμένο.

Τι στάση κρατάμε στη σύγκρουση ανάμεσα στο βρώμικο καθεστώς Τσίπρα και στα Ευρωπαϊκά μέτρα πείνας;

Μήπως λοιπόν όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι οι προοδευτικοί άνθρωποι στη χώρα μας πρέπει να απαιτούν από την κυβέρνηση να ψηφίσει τώρα τα μέτρα που ζητάνε οι δανειστές, γιατί μια κατάσταση τύπου Ιούνη του 2015 θα είναι χειρότερη και για τη χώρα, και για την Ευρώπη; Δηλαδή πρέπει να επιδιώκουμε μια πολιτική ήττα του Τσίπρα με αποδοχή των μνημονίων όπως τα θέλουν οι δανειστές; Όχι, εντελώς όχι. Γιατί δεν μπορεί να είναι καλό για το λαό μας να αποδεχτεί μέτρα που μισεί και που πιστεύει ότι του επιβάλλονται με τη βία από κυβερνήσεις σαν τη γερμανική που πιστεύει ότι είναι εχθρικές του. Το να μένει η Ελλάδα μέσα στο Ευρώ και στην ΕΕ, που είναι μια εθελοντική ένωση κρατών, και να θεωρεί ταυτόχρονα σαν λαός ότι αυτή ακριβώς η Ένωση τον σκοτώνει αλλά ότι πρέπει να μένει μέσα της για να παίρνει δανεικά είναι κάτι χειρότερο από την κατάσταση της μικροαστής που τη δέρνει ο άντρας της αλλά δεν τον χωρίζει γιατί ο παλιάνθρωπος είναι πλούσιος, ενώ από την άλλη δεν πάει με αυτόν που αγαπάει, εν προκειμένω με τον Μόσκοβο, γιατί είναι φτωχός. Είναι μια κατάσταση μεγάλης ηθικής εξαχρείωσης και υποκρισίας που στο επίπεδο της υλικής ζωής αντιστοιχεί στο ότι αυτή η χώρα, εξαιτίας του ιστορικού χαρακτήρα της αστικής της τάξης, ιδιαίτερα της πολιτικής, έχει επί δεκαετίες ανεχτεί και συχνά εγκρίνει να ανατινάζεται η βιομηχανική παραγωγή της από δυνάμεις που είναι μέσα στη χώρα.

Γι αυτό το λόγο αρχής δεν πρέπει να δεχόμαστε όχι μόνο σαν κομμουνιστές, αλλά και σαν δημοκράτες και σαν πατριώτες αυτήν την οργανωμένη εθνική υποκρισία που λέγεται υπογραφή μνημονίων για να παραμένουμε σε μια νομισματική ένωση κρατών που πιστεύουμε πως μας αδικεί κατάφωρα και ότι δεν είναι εθελοντική ένωση, αλλά τάχα υπόδουλη ενός από τα πιο ισχυρά κράτη που την αποτελούν, της Γερμανίας (της μόνης στην οποία ο φασισμός νικήθηκε τόσο συντριπτικά και γι αυτό έχει μέσα της το λιγότερο εθνοσοβινισμό στην Ευρώπη). Πάνω απ όλα δεν πρέπει να δεχόμαστε σαν διεθνιστές να είναι η χώρα μας μέσα στη δημοκρατικά προωθημένη για τις σημερινές παγκόσμιες συνθήκες ένωση κρατών και να διασπάει αυτή την ένωση και να την εξαπατά και να την απομυζά οικονομικά (γιατί δεν είναι η Γερμανία που κυρίως αξιοποιεί την ελληνική χρεωκοπία τρώγοντας σχεδόν τζάμπα τα πάντα, αλλά οι «φίλες» Κίνα και Ρωσία) και τελικά να βοηθάει μέσα της το δυνάμωμα του φασισμού.

Γι αυτό πρέπει να μείνουμε στη γραμμή του όσο γίνεται πιο φιλικού αποχωρισμού της χώρας μας από την Ευρωζώνη όσο δεν είναι εφικτό σχετικά σύντομα να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες για να αναπτυχθεί ένα αρκετά ισχυρό δημοκρατικό αντιφασιστικό ρεύμα που να είναι με την Ευρώπη και ενάντια στους μεγάλους φασισμούς της γης, ιδιαίτερα το ρώσικο που την καταστρέφει μέσω των πρακτόρων και ταυτόχρονα τη ληστεύει.

-          Δημοσιεύτηκε στο φ. 521 της Νέας Ανατολής, Δεκέμβρης 2016 – Γενάρης 2017 –