Ψάξαμε λοιπόν να βρούμε πού κατέληξε εκείνος ο «φέρελπις» Ψαλιδόπουλος και ανακαλύψαμε ότι μεταπήδησε στη ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη το 2010, ενώ – εδώ είναι το σημαντικό – είναι σήμερα πρόεδρος του Ελληνορωσικού Συνδέσμου και εκ των βασικών πλασιέ της ρώσικης πολιτικής στη χώρα μας. 

Ο Ψαλιδόπουλος είναι γιος του παλιού ΕΠΟΝίτη, μετέπειτα στελέχους του ψευτοΚΚΕ και τελικά του ΣΥΝ, Γιώργου Ψαλιδόπουλου, που ήταν πρόεδρος του Ελληνοσοβιετικού Συνδέσμου από το 1975 μέχρι το 1991 και προσωρινός πρόεδρος του Ελληνορωσικού Συνδέσμου από το 1992 (διατέλεσε για χρόνια και δήμαρχος Καλλιθέας). Ο Ελληνορωσικός Σύνδεσμος, δηλαδή ένας βασικός σύνδεσμος ελληνικού ρωσόδουλου καθεστώτος και Κρεμλίνου, είναι διάδοχος – κληρονόμος του Ελληνο-«Σοβιετικού», δηλαδή του πρακτορείου του μπρεζνιεφικού ψευτοκομμουνισμού στην Ελλάδα, τόσο πολύ που πέρασε από πατέρα σε γιο. Κι έχει μεγάλη σημασία ότι ο σημερινός πρόεδρος δεν είναι ένας ανοιχτός αντιευρωπαίος συριζαίος ή λαφαζανικός, αλλά ένας «καθωσπρέπει ευρωπαϊστής αριστερός» κουβελικού τύπου, γεμάτος από «τρυφερή σοσιαλδημοκρατική ευαισθησία» για μπίζνες της Ελλάδας – αλλά και της Ευρώπης - με τον Πούτιν.

Το βασικό μας θέμα εδώ ωστόσο δεν είναι ο Ψαλιδόπουλος. Ψάχνοντας με την ευκαιρία για τα ονόματα που φιγουράρουν στο δ.σ. του ελληνορωσικού, μας έκανε μεγάλη εντύπωση όταν, κάτω από τον πρόεδρο Ψαλιδόπουλο και τον α’ αντιπρόεδρο Μητροπολίτη Δωδώνης Χρυσόστομο, και μαζί με πατενταρισμένους ρωσόδουλους και ρωσόφιλους, όπως τον Πάνο Τριγάζη του ΣΥΡΙΖΑ και τον Σίμο Κεδίκογλου της ΝΔ, ανακαλύψαμε σαν δεύτερο αντιπρόεδρο του συνδέσμου τον πρώην υπουργό του ΠΑΣΟΚ Αλέκο Παπαδόπουλο. Αυτός είχε πάντα μια δυτική σοσιαλδημοκρατική φυσιογνωμία, ήταν σφοδρός ευρωπαϊστής και είχε αποτελέσει στόχο του κνίτικου σοσιαλφασισμού για την πολιτική του, κυρίως στο υπουργείο Εσωτερικών, απ’ όπου τον ξήλωσε ο ψευτοευρωπαίος Σημίτης μετά την προβοκάτσια με τον Οτσαλάν, το 1999.

Πρόσφατα, το 2011 και το 2013, ο Παπαδόπουλος είχε δώσει δύο συνεντεύξεις στον Παπαχελά του ΣΚΑΪ, στις οποίες χτυπούσε πιο θαρρετά ίσως από κάθε άλλο φιλο-ευρωπαίο έλληνα αστό την ανατολικού, σαμποταριστικού τύπου ελληνική καθεστωτική καμαρίλα, αναδεικνύοντας – όσο μπορούσε με την περιορισμένη ταξική οπτική του – ότι το πρόβλημα της Ελλάδας είναι η αντιπαραγωγική, παρασιτική και καταστροφική πολιτική του πολιτικού απαράτ της κι όχι η τάχατες επιβουλή των δανειστών.

Είναι χαρακτηριστικό, ωστόσο, με αφορμή και τα πρόσφατα γλειψίματα της επίσης γενικά δυτικής σοσιαλδημοκράτισσας Διαμαντοπούλου με τον Λαβρόφ στη Μόσχα, πόση έλλειψη χαρακτήρα και στοιχειώδους αστοδημοκρατισμού διακρίνει τα δυτικά ρεύματα που εκφράστηκαν κάποτε ή εκφράζονται ακόμα μέσα από το ΠΑΣΟΚ ή τη Ν.Δ.

Όλοι όσοι ήθελαν να διατηρήσουν μια γωνιά, έστω περιθωριακή, στο πολιτικό σκηνικό αυτής της χώρας ή έστω στη δημόσια σφαίρα και να μην έχουν κάθε κνίτη, συριζαίο, σαμαρικό, λαλιωτικό, καραμανλικό ή ακροδεξιό φασίστα να τους χτυπάει συντονισμένα, παρουσιάζοντάς τους ως «εβραιομασόνους», «τσιράκια της Δύσης», «πουλημένους στην αμερικάνικη πρεσβεία», μαζί με την κάθε καθεστωτική φυλλάδα, είχαν ένα και μόνο πράγμα να πράξουν: να δηλώσουν υποταγή ή έστω διάθεση για συνεργασία στη φασιστική ρώσικη υπερδύναμη, να δηλώσουν ότι η Ρωσία είναι φίλη δύναμη ή έστω ότι δεν είναι εχθρός.

Αυτά τα έκαναν πρώτοι οι φιλελεύθεροι από τον χώρο της παλιάς δεξιάς, όπως ο Ανδριανόπουλος, που πήγε να διδάξει «ελεύθερη αγορά» στους πουτινικούς δολοφόνους το 2007 και κατάντησε πλασιέ τους στην Ελλάδα. Ο Αβραμόπουλος, φίλος του Πατριαρχείου και γενικά μητσοτακικός, όσο ήταν ακόμα με τη Δύση τσακίστηκε από τον Καραμανλή τον ανιψιό και το καθεστώς, όταν πήγε να φτιάξει το ΚΕΠ το 2000. Το 2009 πήγε με τον κρυφοφασίστα Σαμαρά κατά της Μπακογιάννη και μετά υπέγραφε πρωτόκολλα συνεργασίας της Ν.Δ. με το κόμμα του Πούτιν. Η ίδια η Μπακογιάννη, που κόντραρε κάπως τη Ρωσία το 2008 στον ΟΑΣΕ για τη Γεωργία, αργότερα συντρίφτηκε με προβοκάτσιες όταν πήγε να φτιάξει την έστω και δειλά φιλοευρωπαϊκή «Δημοκρατική Συμμαχία» και τελικά, μια μέρα, διαβάσαμε στο in.gr ότι «έχει αποκαταστήσει τις σχέσεις της με τη Ρωσία», μετά από μια συνάντηση που είχε με τον Λαβρόφ.

Είναι χαρακτηριστικό πόσο κόκκινη γραμμή για το καθεστώς αποτελεί ο φιλορωσισμός ή έστω ο μη αντιπουτινισμός, άσχετα από το πολιτικό ρεύμα στο οποίο ανήκει ο εκάστοτε πολιτικός παράγοντας. Για παράδειγμα, ο Τζήμερος και οι κνίτες του ψευτοΚΚΕ μπορεί να εμφανίζονται ως η μέρα με τη νύχτα σε όλα τα υπόλοιπα ζητήματα, αλλά στο μείζον, δηλαδή στην ανάγκη ενδυνάμωσης των σχέσεων Ελλάδας – Ρωσίας, έχουν ακριβώς την ίδια θέση, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ, οι ναζήδες της Χ.Α., το ΠΑΣΟΚ, η ΔΗΜΑΡ, το Ποτάμι, ο Καρατζαφέρης, ο Καμμένος, η ΛΑΕ, η Πλεύση Ελευθερίας, ο Ρουβίκωνας και το νεοεξαρχειώτικο σκυλολόι του εξουσιαστικού φιλοσυριζαϊσμού.

Για να υπάρχεις, για να είσαι το παραμικρό σε αυτή τη χώρα σήμερα, πρέπει ή να είσαι εργατική λαϊκή, ζαχαριαδική κομμουνιστική, άρα και διεθνιστική πατριωτική ΟΑΚΚΕ, δηλαδή ό,τι πιο αντικαθεστωτικό και ανεξάρτητο από την αστική τάξη και τον ιμπεριαλισμό ή να υπογράφεις δήλωση κοσμίας συμπεριφοράς στο πολυπλόκαμο Κρεμλίνο και στα ντόπια τσιράκια του. Αυτή είναι η γλοιώδης ελληνική «ευρωπαιόφιλη» αστική τάξη και οι πολιτικοί εκπρόσωποί της. Ο λαός, αλλά και οι μεμονωμένοι φωτισμένοι αστοδημοκράτες που μυρίζονται ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας, δεν έχουν να περιμένουν τίποτε από αυτούς.

-          Δημοσιεύτηκε στο φ 522 της Νέας Ανατολής, Φλεβάρης 2017 –