Πρόκειται για μια χώρα που ακολουθούσε μέχρι σήμερα στην κύρια πλευρά φιλοδυτική γραμμή και επιθυμούσε διακαώς να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και την αστοδημοκρατική ΕΕ, μια πορεία που εμπόδιζε κύρια και συνεχίζει να εμποδίζει το ελληνικό φασιστικό βέτο με πρόσχημα το ζήτημα της ονομασίας. Η Δημ. της Μακεδονίας βρίσκεται στον κάθετο γεωγραφικά διάδρομο που συνδέει την Ελλάδα με τη Σερβία και την Ουγγαρία, όλες τους χώρες λίγο πολύ πολιτικά υποταγμένες στην Ρωσία του Πούτιν. Ο έλεγχος της Δημ. της Μακεδονίας, οπότε και όλου του παραπάνω διαδρόμου από τη Ρωσία θα έδινε στην τελευταία μια γρήγορη διέξοδο προς το Αιγαίο, θα χώριζε με ένα πολιτικοστρατιωτικό τείχος τα ανατολικά από τα δυτικά βαλκάνια, θα επέτρεπε και την απρόσκοπτη από την Ευρώπη εμπορική διείσδυση του κινέζικου μονοπωλίου στην Ευρώπη (μέσω Πειραιά), και θα ήταν σε θέση να αποκόψει την ΕΕ από τις ενεργειακές πηγές και τους όποιους συμμάχους της στη Μ. Ανατολή.

Γι’ αυτό ο άμεσος έλεγχος της μικρής αυτής γειτονικής μας χώρας είναι υποχρεωτικός για τα γεράκια του ρωσικού σοσιαλιμπεριαλισμού, τα οποία βιάζονται να κλιμακώσουν τον ακήρυχτο πολιτικοστρατιωτικό πόλεμο που έχουν ήδη ξεκινήσει ενάντια στους λαούς της Ευρώπης. «Φαίνεται ότι η αποσταθεροποίηση της περιοχής ενδιαφέρει τον Βλαντίμιρ Πούτιν», δήλωσε σε συνέντευξή του ο πολύ υποψιασμένος, ως άμεσος παθών, ουκρανός πρέσβης στη Βοσνία Α. Λεφτσένκο: «Θα του έδινε την ευκαιρία να παρουσιαστεί σαν ειρηνοποιός. Αυτό είναι το συνηθισμένο σενάριο – κατασκευάζει μια σύγκρουση και μετά προσφέρεται να διαπραγματευτεί με τη Δύση για την επίλυσή της» (RadioFreeEurope/RadioLiberty, 6/3).

Από την άλλη οι παρακμασμένοι και διαβρωμένοι μέχρι τα υψηλά κλιμάκια εξουσίας από ανθρώπους της Μόσχας χοντρόπετσοι μονοπωλιστές της Δύσης δε διστάζουν να παίξουν το χαρτί του πιο άρρωστου σοβινισμού προκειμένου να μπορέσουν να διατηρήσουν τη φθίνουσα επιρροή τους στα Βαλκάνια. Στην πραγματικότητα, όχι μόνο δεν καταφέρνουν να κερδίσουν ένα μέρος αυτής τους της επιρροής αλλά βοηθούν τους ανταγωνιστές τους της Ανατολής να καλύψουν το κενό που δημιουργείται.

Η Δύση βάζει το προσάναμμα

Η σημερινή κρίση και στη Μακεδονία, αλλά και στο Κόσοβο αποδεικνύει αυτό που έλεγε η ΟΑΚΚΕ από την πρώτη στιγμή του όξυνσης του κοσοβάρικου ζητήματος το 1999, ότι δηλαδή η ΝΑΤΟϊκή επέμβαση στο πλευρό του αλβανικού σοβινισμού-επεκτατισμού, ενάντια στον Μιλόσεβιτς δεν θα ήταν η τιμωρία του σέρβικου σοβινισμού-επεκτατισμού για το αιματοκύλισμα και τις εθνοκαθάρσεις που έκανε αυτός στην Βοσνία και στην Κροατία, αλλά μια εγκληματική επιβράβευση του αλβανικού επεκτατισμού στο Κόσοβο, από τον οποίο ξεκίνησε σαν αντίδραση η αφύπνιση του σέρβικου σοβινιστικού κτήνους. Αργότερα η ΟΑΚΚΕ, συνεπής στην γραμμή της και κόντρα στις δυτικές θέσεις στάθηκε ενάντια στην κήρυξη της «ανεξαρτησίας» του Κοσσόβου και στην αναγνώρισή του από τη Δύση λέγοντας ότι αυτή θα έδινε ένα πανίσχυρο πρόσχημα στη Ρωσία για κάθε λογής διαμελισμούς κρατών, αρχίζοντας από αυτόν της Γεωργίας. Όχι τυχαία την επίθεση της Αλβανίας με τον UCKστο Κόσοβο, την ενθάρρυναν στα 1999 από κοινού ο ρωσόδουλος Κλίντον και στην Αλβανία το Σοσιαλιστικό κόμμα των επιγόνων του σοσιαλφασιστικού χοτζικού καθεστώτος που είχε πάρει την εξουσία ρίχνοντας από την κυβέρνηση το δυτικόφιλο Μπερίσα με πραξικόπημα.

Όταν λοιπόν η ΟΑΚΚΕ, από θέση αρχής, καταδίκαζε το διαμελισμό της Σερβίας, παρόλο που αυτή προηγούμενα είχε κτηνωδώς διαμελίσει την Κροατία και τη Βοσνία πνίγοντάς τες στο αίμα, γράφαμε Στο φ. 430 της Ν.Α.: «H ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου είναι το μεγαλύτερο δώρο που έχει προσφέρει μέχρι τώρα η Δύση στο ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό. Πρόκειται για την πρώτη επίσημη αναγνώριση κρατικού διαμελισμού με την άσκηση εξωτερικής βίας μετά το β΄ παγκόσμιο πόλεμο. Πρόκειται στην ουσία για μια δικαίωση της ιδεολογίας και της στρατηγικής των νεοναζιστών που έχουν σήμερα την εξουσία στο Κρεμλίνο.

Η ανεξαρτητοποίηση του Κόσοβου δεν είναι η διεθνής αναγνώριση του εθνοαπελευθερωτικού αγώνα ενός καταπιεσμένου έθνους που επιδιώκει την ανεξάρτητη κρατική του ύπαρξη, αλλά η απόσπαση τμήματος του εδάφους μιας χώρας υπέρ ενός άλλου που θέλει να επεκτείνει τα εδάφη του. Η ανεξαρτησία του Κόσοβου είναι η ιστορική επιβράβευση του αλβανικού σοβινισμού και το πρώτο βήμα για την πραγματοποίηση του αντιδραστικού του ονείρου της Μεγάλης Αλβανίας το οποίο συνίσταται στην προσάρτηση του Κόσοβου στην Αλβανία και στη συνέχεια την προσάρτηση σε αυτήν του αλβανόφωνου κομματιού της Δημοκρατίας της Μακεδονίας».

Η πρώτη ανοιχτή απόπειρα για το διαμελισμό της Μακεδονίας εκδηλώθηκε στα 2001 με την ένοπλη αλβανική επίθεση στο Τέτοβο που είχε σαν αποτέλεσμα το δυνάμωμα του γενικά αδύναμου στις μάζες μακεδονικού σοβινισμού, του οποίου τυπικός εκπρόσωπος παραμένει η πολιτική συμμαχία VMRO-DPMNE του Νίκολα Γκρούεφσκι που ήταν για χρόνια στην εξουσία. Με ανάλογο τρόπο, η άνοδος του σέρβικου σοβινισμού είχε προκληθεί από τον αλβανικό στο Κόσοβο στα τέλη της δεκαετίας του ’80, όταν όλη η Γιουγκοσλαβία συγκλονιζόταν από διαδηλώσεις με συνθήματα «Ζήτω ο Μιλόσεβιτς», «Να σκοτώσουμε τους Αλβανούς» και «Θέλουμε τους Ρώσους» (βλ. Νέα Ανατολή, 25/2/92). Από αυτήν την άποψη γενικά η Δημ. της Μακεδονίας αλλά και ο εθνικιστής Γκρούεφσκι έχουν αντισταθεί για χρόνια στο να γίνουν αντιδυτικοί και ρωσόφιλοι, εξ αιτίας του προβοκατόρικου παιχνιδιού των Αλβανών και την υποστήριξη που έχει δώσει σε αυτό το παιχνίδι και οι ΗΠΑ και η ΕΕ, από ένα μίγμα φιλελεύθερου κρετινισμού, του τύπου ας διαμελίζονται σε εθνικές γραμμές τα πολυεθνικά κράτη, αρκεί να τα ενώνει η ευρωπαϊκή οικονομία και τα αμερικάνικα όπλα, και ρώσικης διείσδυσης με πράκτορες στα δυτικά ηγετικά επιτελεία.

Στα 2015 έσκασε σαν βόμβα το σκάνδαλο των παράνομων παρακολουθήσεων αξιωματούχων, πολιτικών, δημοσιογράφων κ.ά. πολιτών από μέλη της κρατικής ασφάλειας για το οποίο τόσο η τότε κυβέρνηση Γκρούεφσκι όσο και η αντιπολίτευση της σοσιαλδημοκρατικής συμμαχίας SDSM του Ζόραν Ζάεφ κατηγόρησαν σαν υπεύθυνη την άλλη πλευρά. Η κυβέρνηση απ’ τη μεριά της υποστήριξε ότι το υλικό δόθηκε στην αντιπολίτευση από ξένες μυστικές υπηρεσίες για να εκβιάσει την είσοδό της στο κυβερνητικό σχήμα. Οι μεγάλες κινητοποιήσεις της αντιπολίτευσης που ακολούθησαν οδήγησαν τελικά στην πολιτική συμφωνία του Przino.

Αυτή πραγματοποιήθηκε με την αχρείαστη, και πατερναλιστικού ιμπεριαλιστικού τύπου, ανάμειξη της ΕΕ στα εσωτερικά της μικρής χώρας με αίτημα του στρατοπέδου του Ζάεφ. Στην ουσία ήταν μια όπως αποδείχτηκε προβοκατόρικη επέμβαση των ρωσόφιλων Μογκερίνι, Γιουνκέρ, Τουσκ, Σταϊνμάγερ κλπ, που παίξανε το ρόλο του δυτικού φαρασιού που ρίχνει μια τριτοκοσμική χώρα σαν την Δημ. της Μακεδονίας στο ρώσικο φαράσι. Η συμφωνία του Przino πρόβλεπε την είσοδο του SDSM στην κυβέρνηση, την παραίτηση Γκρούεφσκι απ’ την πρωθυπουργία, την δημιουργία υπηρεσιακής κυβέρνησης για τη διενέργεια εκλογών, καθώς και τη θεσμοθέτηση ειδικού εισαγγελέα που θα ηγηθεί της διερεύνησης των κατηγοριών διαφθοράς σε βάρος υψηλόβαθμων αξιωματούχων. Το ζήτημα δεν είναι αν ήταν καλή ή κακή η συμφωνία αυτή αλλά το ότι επιβλήθηκε απ΄έξω.

Τον Απρίλη του ’16 ο πρόεδρος της δημοκρατίας Γκ. Ιβανόφ (VMRO-DPMNE) έπαυσε την έρευνα σχετικά με τις καταγγελίες σε βάρος του πρώην πρωθυπουργού, του αρχηγού της αντιπολίτευσης και άλλων 54 πολιτικών προσώπων. Αυτό οδήγησε σε νέες κινητοποιήσεις που απ’ την πλευρά της αντιπολίτευσης πέτυχαν την ανάκληση της απόφασης Ιβανόφ και τη συνέχιση των ερευνών σε βάρος των στελεχών του VMRO-DPMNE, την έναρξη της διαδικασίας για την αποπομπή του προέδρου από το κοινοβούλιο, τη σύσταση νέας υπηρεσιακής κυβέρνησης και την αναβολή των προγραμματισμένων βουλευτικών εκλογών του Ιουνίου για τις 11 Δεκέμβρη. ΗΠΑ και ΕΕ επενέβησαν άμεσα στη νέα αυτή σύγκρουση παίρνοντας το μέρος της αντιπολίτευσης. Το Στέητ Ντιπάρτμεντ έκφρασε «βαθιά ανησυχία» για την απόφαση Ιβανόφ ενώ μεταξύ των ευρωπαίων αξιωματούχων που τοποθετήθηκαν ο καταγγελμένος για χρόνια σαν ρωσόφιλος από την πολωνική κυβέρνηση, πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντ. Τουσκ, που παριστάνει τον ακραίο ευρωπαϊστή, διατύπωσε ευθέως την απειλή-εκβιασμό ότι η απόφαση της μακεδονικής προεδρίας θα θέσει σε κίνδυνο την προοπτική ένταξης της χώρας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ (Euractiv, 15/4).

Η αλβανική ανάφλεξη

Έτσι φτάσαμε στις εκλογές του Δεκέμβρη στις οποίες ούτε το αποδυναμωμένο VMRO-DPMNEτου Γκρούεφσκι ούτε το αντίπαλό του SDSM του Ζάεφ, που ήρθε δεύτερο σε έδρες, κατάφεραν να κερδίσουν την απόλυτη πλειοψηφία μέσα στο κοινοβούλιο. Όταν ο πρόεδρος Γκ. Ιβανόφ έδινε στον Γκρούεφσκι την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης ο ρόλος-κλειδί είχε περάσει στα κόμματα της αλβανικής μειονότητας (DUI, Κίνημα BESA, Συμμαχία για τους Αλβανούς, DPA), τα οποία έθεσαν σαν όρο για τη συμμετοχή τους μία πλατφόρμα διεκδικήσεων που έχει από πίσω της τη φανερή θέληση για το διαμελισμό της Μακεδονίας.

Η πλατφόρμα στην τελική της μορφή περιλάμβανε πέρα από την απαίτηση η επίσημη χρήση της αλβανικής γλώσσας να επεκταθεί σε όλη την επικράτεια, δηλ. να γίνει ισότιμη με τη μακεδονική, πράγμα που από μόνο του ίσως δεν θα ήταν πρόβλημα αν δεν υπήρχε τέτοιος δικαιολογημένος κλονισμός εμπιστοσύνης από τον πλειοψηφικό εθνικά μακεδονικό πολιτισμό · να αναγνωριστεί από το κοινοβούλιο η υποτιθέμενη «αλβανική γενοκτονία 1912-56»· να κατανέμονται ισότιμα οι κρατικές δαπάνες σε Αλβανούς και Μακεδόνες και να ιδρυθεί υπουργείο που θα προστατεύει τα δικαιώματα των «κοινοτήτων» και θα περιφρουρεί την ισονομία τους· να εμπλακούν ερευνητικές επιτροπές και ανεξάρτητα διεθνή όργανα σε σημαντικές υποθέσεις που αφορούν τον αλβανικό πληθυσμό· να αναθεωρηθούν τα εθνικά σύμβολα έτσι ώστε να αντιπροσωπεύονται και οι δύο «κοινότητες» με συμμετοχή και της αλβανικής στη διαπραγμάτευση για το όνομα της χώρας· τέλος, να επιταχυνθεί η διαδικασία ένταξης της χώρας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ (BalkanInsight, 8/1), μια σίγουρα πολύ δελεαστική πρόταση για τους χοντρόπετσους δυτικούς μονοπωλιστές που κάνουν ότι δε βλέπουν το ότι ο βασικός λόγος για τον οποίο τους υποστηρίζουν οι αλβανοί σοβινιστές είναι ακριβώς ο αλυτρωτισμός τους, η ελπίδα που τρέφουν ότι συμμαχώντας με τη Δύση θα μπορέσουν να φτάσουν στη λεγόμενη εθνική τους «ολοκλήρωση». Αυτή την ελπίδα φροντίζει να συντηρεί και να οξύνει προς το παρόν η πολιτική ηγεσία της Αλβανίας, που έπαιξε επίτηδες, ανοιχτά και προκλητικά μεγάλο ρόλο στη διαμόρφωση της παραπάνω πλατφόρμας (επανειλημμένες συναντήσεις των αλβανικών κομμάτων της Δημ. της Μακεδονίας με τον «σοσιαλιστή» πρωθυπουργό Έντι Ράμα και τον αλβανό ΥΠΕΞ στα Τίρανα καθώς και συνάντηση με τον «πρόεδρο» του Κοσσόβου Θάτσι). Δηλαδή δεν τηρήθηκαν καν τα προσχήματα της ενότητας των δύο εθνοτήτων. Πάντως από όλα τα εκβιαστικά λόγω πολιτικής κρίσης αιτήματα της παραπάνω πλατφόρμας το αποκαλυπτικότερο για τον διασπαστικό ρόλο της αλβανικής μειονότητας είναι η αξίωση της να ανακατευτεί στις διαπραγματεύσεις για το όνομα, που στη συγκεκριμένη περίπτωση σημαίνει άρνηση του ονόματος Μακεδονία, που σημαίνει άρνηση του εθνικά πλειοψηφικού χαρακτήρα της χώρας, που σημαίνει συμμαχία με το ελληνικό υπέρ της Ρωσίας διπλωματικό παιχνίδι αποσταθεροποίησης της χώρας και απομόνωσής της από την Δύση.

Στο μεταξύ, ενώ τα αλβανικά κόμματα διαμόρφωναν την πλατφόρμα τους και ένα εξ αυτών, το DUIταλαντευόταν ακόμη, ο μεσολαβητής της ΕΕ σύμφωνα με τη συμφωνία του Przino, PeterVanhoutte (βουλευτής των Πρασίνων στο Βέλγιο), κάλεσε ανοιχτά τα κόμματα που εκπροσωπούν την αλβανική μειονότητα να απόσχουν από μια κυβέρνηση που κινδυνεύει να τα βάλει τελείως στο περιθώριο (βλ. BalkanInsight, 23/12). Στην ουσία έσπρωξε το χαλάκι κάτω από τα πόδια του Γκρούεφσκι, που όπως ήταν αναμενόμενο αρνήθηκε τους όρους που του έθεσαν οι αλβανοί μειονοτικοί κι έτσι έχασε την εντολή. Στη συνέχεια η αντιπολίτευση απαίτησε να δοθεί η εντολή σχηματισμού στον δεύτερο επιλαχόντα Ζάεφ, κάτι που δεν προβλέπει το σύνταγμα της χώρας και η προεδρία της αρνείται να παραχωρήσει, προτιμώντας αντί αυτού μια νέα (έστω και αδιέξοδη) εκλογική αναμέτρηση. Οι πιέσεις ΕΕ-ΝΑΤΟ-ΗΠΑ-ΟΑΣΕ προς την κατεύθυνση ενός άμεσου σχηματισμού κυβέρνησης δεν έχουν ως τώρα καταφέρει να κάμψουν την πολιτική ηγεσία της Μακεδονίας, παρόλο που στο μεταξύ (27/2) ο Ζάεφ ¹ αποδέχτηκε την πλατφόρμα των 3 αλβανικών κομμάτων και συμμάχησε μαζί τους αποκτώντας έτσι τον έλεγχο της απόλυτης πλειοψηφίας των εδρών. Τώρα το μέτωπο αυτό απειλεί να σχηματίσει κυβέρνηση ακόμα και χωρίς την έγκριση του προέδρου.

Το επιχείρημα του προέδρου Γκ. Ιβανόφ για να μη δώσει στο Ζάεφ την εντολή είναι ότι η πλατφόρμα στην οποία στηρίζεται το μέτωπο του τελευταίου είναι καταστροφική για την εθνική κυριαρχία, ακεραιότητα και ανεξαρτησία της χώρας, παραβιάζει το σύνταγμα και την ίδια τη συμφωνία της Αχρίδας του 2001 που παραχωρούσε μόνο σε τοπικό επίπεδο καθεστώς επίσημης γλώσσας στην αλβανική, και κυρίως επειδή έχει συμφωνηθεί σε ξένη πρωτεύουσα, τα Τίρανα, οπότε έχει υπαγορευθεί από ξένη κυβέρνηση. Όταν η Δύση δεν αναγνωρίζει αυτή την αλήθεια και συνεχίζει να επεμβαίνει επιπλήττοντας την ηγεσία της Μακεδονίας για τη στάση της απέναντι στον αλβανικό αλυτρωτισμό ενοχοποιείται αυτόματα στα μάτια του μακεδονικού λαού. Εκεί ακριβώς αρπάζει την ευκαιρία η νεοτσαρική Ρωσία, (όπως ακριβώς έκανε και στην Τουρκία με τον στην κύρια πλευρά άδικα κυνηγημένο από την Ευρώπη Ερντογάν) και έρχεται να παρουσιαστεί σαν ο φυσικός προστάτης του σλάβικου και ορθόδοξου αυτού έθνους κατηγορώντας με ανακοίνωση του ρωσικού ΥΠΕΞ την Αλβανία, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ για προσπάθεια επιβολής μιας φίλο-αλβανικής κυβέρνησης στη Δημ. της Μακεδονίας (Reuters, 2/3). Αυτός είναι ο θρίαμβος της ρώσικης διπλωματικής τακτικής.

Διευκολύνεται η απορρόφηση της Δημ. της Μακεδονίας από το ρωσοκινεζικό άξονα

Έτσι σήμερα έχει σχηματιστεί στη γειτονική μας χώρα ένα αλληλοτροφοδοτούμενο δίπολο που αντιπαραθέτει σε επίπεδο βάσης το όλο και πιο φανατισμένο και καθυστερημένο εθνικιστικό στρατόπεδο Γκρούεφσκι, το οποίο κοιτάζει ολοένα και περισσότερο προς τη Ρωσία, με το κατεξοχήν πιο προοδευτικό και φιλοευρωπαϊκό στη βάση τους που όμως στην ηγεσία λειτουργεί τυφλά, ή προβοκατόρικα ή καιροσκοπικά για να αρπάξει την εξουσία και έχει υποκύψει στον αλβανικό σοβινισμό και αρνείται την ακεραιότητα της χώρας πυροδοτώντας τα χειρότερα ανακλαστικά του πρώτου στρατοπέδου. Είναι πολύ χαρακτηριστικό το κύμα εθνοφασιστικών διαδηλώσεων που σαρώνουν τη χώρα, οργανωμένων επίσημα όχι από το VMRO-DPMNE αλλά από μια νεοεμφανιζόμενη «Πολιτική Πρωτοβουλία για Ενωμένη Μακεδονία», διαδηλώσεις όπου εκτός από τα συνθήματα κατά της ευρωπαϊκής ανάμιξης κυριαρχούν εκείνα τα γνωστά φασιστικά υπέρ μιας εθνικά «καθαρής» Μακεδονίας και υβριστικά για την αλβανική μειονότητα. Χαρακτηριστική επίσης της διολίσθησης του πολιτικού συστήματος προς το φασισμό ήταν και η εκστρατεία που λάνσαρε ο πρώην πρωθυπουργός Γκρούεφσκι ενάντια στις ΜΚΟ (σήμερα κίνημα StopOperationSoros), παρόμοια με εκείνη που διεξάγεται στη Ρωσία του Πούτιν και ετοιμάζεται στην Ουγγαρία του Ορμπάν. Βέβαια ο Σόρος έδρασε και αυτός πάντα προβοκατόρικα επαληθεύοντας υπέρ της Ρωσίας το αντισημιτικό στερεότυπο της αποσταθεροποίησης των χωρών από τους απάτριδες, εβραίους χρηματιστές.

Στην πραγματικότητα η ένταση στη Δημοκρατία της Μακεδονίας είναι αποτέλεσμα πρωτίστως της δράσης της ρωσικής διπλωματίας, της διπλωματίας του πιο υπερσυγκεντρωμένου κρατικοφασιστικού μονοπωλίου στον πλανήτη, που έχει την ικανότητα να διεισδύει με πράκτορές του ή να εξαγοράζει στελέχη των ανταγωνιστών της μονοπωλιστών και ταυτόχρονα να οξύνει τα ελαττώματά τους στο έπακρο. Μια τόσο έμπειρη στη μεταμφίεση, στην ίντριγκα και στην προβοκάτσια υπερδύναμη μπορεί να καταβροχθίσει αργά και αποτελεσματικά τα θύματά της, λειτουργώντας άλλοτε σαν σκούπα κι άλλοτε σαν φαράσι. Όταν βάζει τη μάσκα της Δύσης λειτουργεί προβοκατόρικα για να «σκουπίζει» το θύμα στην πλευρά του ανατολικού φαρασιού. Μόνο σα σκούπα μπορεί να εξηγηθεί π.χ. η ναζιστική δήλωση του αντιπροσώπου στο Κογκρέσο του Τραμπ-Πούτιν, Ρόραμπαχερ, που πρότεινε το διαμελισμό της Δημ. της Μακεδονίας ανάμεσα στη Βουλγαρία και το Κόσοβο. Το ίδιο, μόνο σα φαράσι μπορεί να δει κανείς τον ξαφνικό έρωτα της ρωσόδουλης ελληνικής διπλωματίας (τώρα που δε χρειάζεται να κρύβει τη ρωσοδουλεία της) για τη μακεδονική πολιτική ηγεσία ύστερα από πολλά χρόνια ψυχρού πολέμου εναντίον της όταν ήταν να την εμποδίσει να πάει με την ΕΕ και να μπει στο ΝΑΤΟ. Αλλά για να φτάσουμε στο φαράσι έπρεπε οι ηλίθιοι όσο και χωρίς δημοκρατικές αρχές στις διεθνείς σχέσεις ευρωπαίοι και αμερικανοί μονοπωλιστές για χρόνια ολόκληρα να υποκύπτουν στις παράλογες απαιτήσεις της Αθήνας, αλλά και των Τιράνων κατά της γειτονικής χώρας.

Ακριβώς εξαιτίας δυτικών λαθών, αδυναμιών ή και εγκλημάτων σε βάρος των βαλκανικών λαών κατάφερε σήμερα η νεοχιτλερική Ρωσία να ελέγξει ένα μεγάλο τμήμα των Βαλκανίων. Η ύποπτη δραστηριότητά της στην περιοχή δεν μπορεί πια να αμφισβητηθεί. Τον Οκτώβρη η κυβέρνηση του Μαυροβουνίου αποκάλυψε σχέδιο πραξικοπήματος από ρώσους φασίστες που στόχευαν στην εκδίωξη κι εκτέλεση του φιλοδυτικού πρωθυπουργού Τζουγκάνοβιτς και άλλων υψηλόβαθμων αξιωματούχων. Το Νοέμβρη οι προεδρικές εκλογές στη Βουλγαρία ανέδειξαν τον υποστηριζόμενο από το ρωσόδουλο «σοσιαλιστικό» κόμμα Ρ. Ράντεφ. Οι εξελίξεις στη Ρουμανία σίγουρα θα επηρεαστούν από τη νίκη του ρωσόφιλου Ντοντόν στις προεδρικές εκλογές της γειτονικής Μολδαβίας επίσης τον Οκτώβρη. Στο μεταξύ η φιλορωσική ηγεσία του κατεχόμενου από τους σέρβους φασίστες τμήματος της Βοσνίας βρίσκεται στα μαχαίρια με το ελεύθερο τμήμα με αφορμή μια έφεση που υποστηρίχθηκε από τη βοσνιακή πλευρά κατά μιας άδικης για τα θύματα του σέρβικου ναζισμού απόφασης του ΔΠΔ στη Χάγη. Η έντονη πολιτική δραστηριότητα του Κρεμλίνου στην περιοχή μας ανησύχησε τόσο πολύ την ΕΕ που έστειλε τη μεταλλαγμένη σοσιαλφασίστρια Μογκερίνι, νυν επικεφαλής της εξωτερικής της πολιτικής, για να σφυγμομετρήσει την κατάσταση. Όταν επισκέφτηκε το κοινοβούλιο της Σερβίας η Μογκερίνι γιουχαρίστηκε από βουλευτές του ακροδεξιού Ριζοσπαστικού κόμματος που φώναζαν φιλορωσικά συνθήματα, αλλά αυτή δεν δίστασε να πει ότι τώρα που έφυγε η Αγγλία από την ΕΕ θα πάρει τη θέση της η Σερβία!!! Πολύ ωραία αντικατάσταση: στη θέση της πιο ισχυρης αμυνόμενης απέναντι στη Ρωσία χώρας της Ηπείρου μας, θα έρθει η πιο ρωσόφιλη. Η χαρά της Μογκερίνι.

Αν δεν αποκαλυφθεί ο πολύπλευρος και διασπαστικός ρόλος της ρωσικής ναζιστικής διπλωματίας τότε τα Βαλκάνια θα γίνουν ξανά το ματωμένο υπογάστριο της Ευρώπης ίσως πιο πολύ από τα ανατολικά της σύνορα, όπου οι συγκρούσεις είναι τουλάχιστον ανοιχτές με τη Ρωσία και όχι μέσω αντιπροσώπων.

[1] Ο ηγέτης των Σοσιαλδημοκρατών παίζει διπλό ρόλο μέσα στο κόμμα του. Στην αρχή εκβίαζε την κυβέρνηση Γκρούεφσκι με τη δημοσιοποίηση του υλικού των παράνομων παρακολουθήσεων. Το Νοέμβρη ένταξε στη συμμαχία του SDSM χωρίς να συμβουλευτεί καν την εκτελεστική διοίκηση του κόμματος τον Ντράγκισα Μίλετιτς, ηγέτη του Σερβικού Προοδευτικού Κόμματος, που θεωρείται υπεύθυνος απ’ το SDSM για προδοσία του αντικυβερνητικού αγώνα.

-          Δημοσιεύτηκε στο φ 522 της Νέας Ανατολής, Φλεβάρης 2017 –