Ξέρουν οι σιχαμεροί εργατοπατέρες ότι η συντριπτική πλειοψηφία της εργατικής τάξης αλλά και η μεγάλη δημοσιο-υπαλληλική μάζα είναι απούσα από τις πληκτικές τελετουργίες και τις διοικητικές τους πράξεις, που τις πραγματοποιούν με το ίδιο επαναλαμβανόμενο μοτίβο όπως μόνο ξέρουν και μπορούν να κάνουν οι παπάδες και οι γραφειοκράτες.

Οι ΠΑΜΕ-ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, που μοιράζουν μεταξύ τους ρόλους, του «επαναστάτη» για το πρώτο και του «ρεφορμιστή» για τις δεύτερες, για μια ακόμα φορά κάνουν αυτό που δεν θα κάνανε ποτέ όχι μόνο οι επαναστάτες, αλλά ούτε καν οι στοιχειωδώς έντιμοι ρεφορμιστές.

 1. Κάνουν τις «μεγάλες κινητοποιήσεις τους» την ίδια μέρα ή τις δυο τρεις μέρες που ψηφίζονται τα μέτρα, που σημαίνει ότι απλά τα υπογράφουν με την παρουσία τους, αφού έγινε φανερό τόσες πολλές φορές ότι καμιά, μα καμιά, από αυτές τις κινητοποιήσεις εδώ και 7 χρόνια μνημονίων δεν εμπόδισε οποιαδήποτε ψήφιση, οποιουδήποτε σημαντικού μέτρου.

2. Ξέρουν καλά οι ΠΑΜΕ-ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ ότι στη δοσμένη χώρα τη δοσμένη εποχή μόνο μια πράξη θα μπορούσε να εμποδίσει την ψήφιση νόμου από τη Βουλή. Μόνο μια εξαιρετικά παρατεταμένη απεργία σε σημαντικούς κλάδους της παραγωγής, έστω σε μερικές ΔΕΚΟ και σε μερικές υπηρεσίες του δημοσίου. Αλλά τέτοιες απεργίες για να γίνουν δυνατές προϋποθέτουν α) ότι αυτοί που τις κάνουνε δεν είναι τα ανυπόληπτα αφεντικά που τις διατάσσουν από τα γραφεία του Περισσού για το ΠΑΜΕ και από εκείνα των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ για τις ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, αλλά πραγματικά δημοκρατικές μαζικές γενικές συνελεύσεις στα πρωτοβάθμια όργανα αυτών των οργανισμών και υπηρεσιών στις οποίες τα δευτεροβάθμια ή τριτοβάθμια σωματεία μπορούν μόνο να εισηγούνται απεργίες και όχι να τις αποφασίζουν. Αλλά τέτοια συνέλευση δεν έχει γίνει σχεδόν πουθενά τα τελευταία 20 χρόνια, στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, γιατί εκεί το δημοκρατικό συνδικαλισμό τον έχουν σκοτώσει όλες αυτές οι κρατικο-κομματικές συμμορίες, ιδιαίτερα οι σοσιαλφασίστες του ψευτοΚΚΕ, και β) ότι τέτοιες απεργίες θα είχαν την έγκριση των πλατιών λαϊκών μαζών, δηλαδή δεν θα εκλαμβάνονταν από τις πλατιές μάζες σαν εμπόδιο στη ζωή τους, πράγμα που αυτές το έζησαν στις προηγούμενες δεκαετίες όταν οι κρατικο-κομματικές και συνδικαλιστικές συμμορίες χρησιμοποιούσαν τις απεργίες στον ευρύτερο δημόσιο τομέα σαν μέσο ομηρείας των μαζών για να πετύχουν ειδικά προνόμια για τον εαυτό τους και την υπαλληλία των ΔΕΚΟ γενικότερα.

Αλλά για να τα κάνει αυτά μια πολιτική και συνδικαλιστική ηγεσία, δηλαδή να κάνει μαζικές συνελεύσεις βάσης για να δώσει δημοκρατική εξουσία στη βάση αυτή καθώς και για να πείσει το λαό για την ανάγκη της ανατροπής των μνημονιακών μέτρων, και κυρίως να τον πείσει για το ότι μπορεί αυτά τα μέτρα να ανατραπούν πρέπει να πει την αλήθεια και στους εργαζόμενους που προσπαθεί να πείσει, και στο λαό που θα υποστεί τις όποιες αρνητικές συνέπειες μιας απεργίας στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Όμως αυτές οι ηγεσίες είναι αδύνατο να πουν την αλήθεια αν δεν ανατρέψουν στην ουσία τα ίδια τα κόμματά τους, που όλη τους την πολιτική εδώ και 7 χρόνια μνημονίων τη στηρίζουν στο θεμελιώδες ψέμμα ότι την πείνα και την ανεργία τη φέρνουν τα μνημόνια, ενώ η αλήθεια είναι ότι και την πείνα και την ανεργία και τα μνημόνια τα φέρνει το πολύχρονο σαμποτάζ της παραγωγής, ιδιαίτερα της βιομηχανικής στο οποίο πρωτοστατούν ακριβώς αυτές οι συνδικαλιστικές ηγεσίες και τα κόμματά τους.

Δηλαδή μόνο αν συντριβούν πολιτικά αυτές οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, καθώς και τα κόμματα που βρίσκονται πίσω τους από ένα νέο εργατικό πολιτικό και συνδικαλιστικό κίνημα θα μπορεί να υπάρξει οποιοδήποτε αποτέλεσμα σε οποιονδήποτε αγώνα ενάντια στην πείνα, στην ανεργία και στα μνημόνια. Που σημαίνει ότι στην πραγματικότητα μια απεργία ενάντια στα μνημόνια θα έπρεπε να είχε πίσω της έναν όγκο από μεγάλα και μικρά κινήματα ενάντια στο πολύχρονο ασταμάτητο, πολύμορφο και κλιμακούμενο σαμποτάζ της παραγωγής στη βιομηχανία, στον τουρισμό, στην αγροτική οικονομία, στην τεχνολογική εκπαίδευση και στην έρευνα, και παντού αλλού. Ένα τέτοιο κίνημα εννοείται ότι θα κατήγγειλε με πάθος και τους κερδισμένους του σαμποτάζ, του ρώσους και κινέζους φασίστες, ιμπεριαλιστές και αποικιοκράτες και θα απαιτούσε να σταματήσουν αμέσως οι σκανδαλώδεις και βλαπτικές για τη χώρα εκχωρήσεις σε αυτούς.
Αν αυτά τα κινήματα ήταν νικηφόρα, δηλαδή αν τραυματίζονταν βαριά οι σαμποταριστές και μειωνόταν αισθητά το σαμποτάζ καθώς και οι νεοαποικιακές εκχωρήσεις στους προστάτες τους, δεν θα υπήρχαν καν μνημόνια. Αν αντίθετα έμεναν στη θέση τους οι σαμποταριστές, οι προστάτες τους και το σαμποτάζ, τότε το κίνημα ενάντια στα όποια μνημόνια θα ήταν απλά ένα μικρό μέρος του πατριωτικού και δημοκρατικού κινήματος ενάντια στο μεγάλο κακό που γεννά τα μνημόνια, όπως το περιγράψαμε παραπάνω.

Αντίθετα αυτά εδώ τα κινήματα - κρατικές λιτανείες και κρατικές διακοπές εργασίας είναι δήθεν κινήματα κατά των μνημονίων, ενώ στην πραγματικότητα είναι κινήματα των σαμποταριστών αντεργατών και τελικά παραγωγών μνημονίων, στην ουσία φίλων των μνημονίων. Οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ και των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ ζουν πολιτικά από τα μνημόνια, γιατί χάρη σε αυτά κατευθύνουν το μίσος του ελληνικού λαού στην Ευρώπη και παίρνουν τα μάτια του από τον πραγματικό εχθρό, που είναι περισσότερο από κάθε άλλον οι κομματικές ηγεσίες τους και οι ανατολικοί προστάτες τους. Γι αυτό το λόγο δεν θέλουν να ανατρέψουν τα μνημόνια, γι αυτό κάνουν τις ψευτοαπεργίες τους τις μέρες της ψηφοφορίας, γι αυτό τις κάνουν σαν πραξικόπημα ουσιαστικά για τα κομματικά μέλη και φίλους τους.

Αυτή την εγκληματική γραμμή που υπάρχει πίσω από αυτές τις κρατικές τελετές, που ονομάζονται λαϊκά κινήματα, δεν την ξέρει ακόμα ο λαός αλλά τη διαισθάνεται και για αυτό παρά την οργή του με τα μνημόνια και πιο πολύ με την κυβέρνηση του φασίστα απατεώνα Τσίπρα, δεν συμμετέχει σε αυτά. Ιδιαίτερα δεν συμμετέχει εδώ και χρόνια η καθ αυτό εργατική τάξη, αυτή του ιδιωτικού τομέα και μάλιστα του βιομηχανικού. Γιατί αυτή έχει ζήσει δύο πράγματα στις μεταπολιτευτικές δεκαετίες, το ένα είναι ο φασισμός του ψευτοΚΚΕ στα πρωτοβάθμια σωματεία, που τα έχει υπονομεύσει και διαλύσει από θέση αρχής σε αγαστή συνεργασία με την εργοδοσία, εκτός από τις λίγες περιπτώσεις όπου μισοδιαλυμένα μπόρεσε να τα βάλει στο χέρι και να τα μετατρέψει σε σφραγίδες του, το δεύτερο είναι ότι με ελάχιστες εξαιρέσεις ο επίσημος συνδικαλισμός των ΠΑΜΕ και ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, ιδίως αυτός του πρώτου έχει δείξει και στη θεωρία και στην πράξη πόσο αντίθετος ή στην καλύτερη περίπτωση αδιάφορος είναι στην ύπαρξη και ανάπτυξη του όγκου των παραγωγικών μονάδων, δηλαδή στον παράγοντα εκείνο που μπορεί να οδηγήσει τους εργάτες μιας βιομηχανικά κατεστραμμένης χώρας σαν τη δικιά μας στη δυνατότητα για μια νικηφόρα πάλη για μεγαλύτερους μισθούς και καλύτερες συνθήκες δουλειάς μιας και μόνο έτσι δεν θα έχουν από πάνω τους τον τρόμο της απόλυσης που επισείει σήμερα κάθε εργοδοσία.

Να γιατί λείπει εδώ και τόσα χρόνια η εργατική τάξη από τις «κινητοποιήσεις της εργατικής τάξης» στις οποίες καλούν οι «επαναστάτες» και οι «ρεφορμιστές» της εργατικής τάξης. Γι αυτό είπαμε στην αρχή ότι η μόνη πρακτικά κάπως κινητοποιήσιμη μάζα είναι αυτή του ευρύτερου δημόσιου τομέα, αλλά και αυτή παρόλο που τόσα χρόνια πάλεψαν να τη διαφθείρουν ιδεολογικά, και είναι γεμάτη μικροαστικό ατομικισμό δεν εμπιστεύεται πια αυτούς τους εργατοπατέρες που τη χρησιμοποιούν όπου θέλουν χωρίς να τη ρωτάνε. Γι αυτό σήμερα ο Κουτσούμπας επανέλαβε τόσες φορές ότι oαγώνας «είναι μαραθώνιος», «είναι καθημερινός, διαρκείας». Ακόμα και τα απλά μέλη τους, τους έχουν βαρεθεί. Να γιατί όλα και όλοι ζητάνε σήμερα ένα νέο εργατικό κίνημα. Πιστεύουμε ότι δεν θα αργήσουν να φανούν τα πρώτα του σπέρματα.

Αθήνα, 17/5/2017