Ωστόσο πιστεύουμε ότι η παράδοση των αδειών μόνο για την Ολυμπιάδα αποτελεί μια τακτική αναδίπλωση της κυβέρνησης που είχε μέσα της και την προσπάθεια στρατηγικής παραπλάνησης και καθησυχασμού των μεταλλεργατών, αλλά και της εταιρείας και της ΕΕ και του Καναδά στους οποίους αυτή εδώ η κυβέρνηση και οι προηγούμενες, δηλαδή το ελληνικό κράτος, είχαν δώσει πολιτικές και νομικές εγγυήσεις και υποσχέσεις για την ολοκλήρωση αυτής της επένδυσης.

Ενώ λοιπόν η κυβέρνηση έκδοσε μετά από τόσες υπεκφυγές τις άδειες, προπαγανδιστικά έμεινε στην κεντρική της θέση ενάντια στη λειτουργία των μεταλλείων, και κυρίως εξάρτησε την έκδοση των αδειών για τις Σκουριές (όπου αυτή τη στιγμή εξελίσσεται ο κύριος όγκος των εργασιών), όπως και των αδειών που θα απαιτηθούν στη συνέχεια για τη μεταλλουργία χρυσού) από την αποδοχή εκ των προτέρων των όποιων αποφάσεων της Διαιτησίας, κυρίως από την εταιρεία αλλά και από τους εργαζόμενους.

 Έχουμε λοιπόν κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι με τη Διαιτησία η κυβέρνηση έχει σαν στόχο να εξασφαλίσει για πρώτη φορά ένα φιλικό της δικαστικό όργανο ώστε να παρακαμφθεί το αρμόδιο σύμφωνα με το Σύνταγμα όργανο που είναι το ΣτΕ. Αυτό το τελευταίο η κυβέρνηση, απέδειξε στην υπόθεση με τα κανάλια, ότι δεν μπορεί να το ελέγξει και θέλει κυριολεκτικά να του αλλοιώσει τη σύνθεση και να το ποδοπατήσει! Το μεγάλο ζήτημα με τη Διαιτησία είναι ότι αρχικά οι δύο πλευρές επιχειρούν να συμφωνήσουν σε κοινά πρόσωπα αμοιβαίας εμπιστοσύνης για διαιτητές. Αν αποτύχουν ορίζει ο πρόεδρος του Αρείου Πάγου τους διαιτητές. Αλλά όχι μόνο τον πρόεδρο του Αρείου Πάγου αλλά όλο τον Άρειο Πάγο τον ελέγχει στην πλειοψηφία του η κυβέρνηση και οι φίλοι της, όπως απέδειξε η κατάφωρα και σκανδαλωδώς άδικη απόφαση του Αρείου Πάγου υπέρ του Κοτζιά κατά της εφημερίδας ΑRΒ.

 Η κυβέρνηση θέλει με τη Διαιτησία βασικά ένα πράγμα να φορτώσει την ευθύνη της ακύρωσης της επένδυσης στην εταιρεία, βάζοντας μπροστά τη Δικαιοσύνη ή ενδεχόμενα εξαντλώντας τη χρονικά με την παράταση της διαδικασίας της Διαιτησίας ώστε να φύγει μόνη της και έτσι να μην πληρώσει το οικονομικό και πολιτικό κόστος για το σαμποτάρισμα της επένδυσης. Μιλάμε για τις πελώριες αποζημιώσεις αν ή ίδια χρεωθεί το κλείσιμο της επιχείρησης αλλά και τις επιπτώσεις από το ότι η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί ρητά από τα μνημόνια -ένα από τα λίγα καλά των μνημονίων- να προχωρήσει στην αδειοδότηση της επένδυσης.

 Ενόψει της Διαιτησίας διαβάζουμε ότι επανέκαμψαν διάφοροι «διαμεσολαβητές», άνθρωποι της πλευράς Μπόμπολα, που μέχρι σήμερα δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να διευκολύνουν τόσα χρόνια την κυβέρνηση λέγοντας ότι οι εργαζόμενοι δεν έπρεπε ποτέ να ασχοληθούν με το κεντρικό πολιτικό επιχείρημα των εχθρών τους για το περιβάλλον, αλλά να ζητάνε μόνο τη δουλειά τους και να μην ξεσκεπάζουν ούτε τα ψέμματα του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε της Ιερισσού τάχα για να μην τη θυμώνουν! Έτσι έδωσαν χώρο στην κυβέρνηση να προχωρήσει στις σαμποταριστικές μεθοδεύσεις της χωρίς να αντιδρά η κοινή γνώμη της χώρας, αφού πολύς κόσμος έχει μπερδευτεί από το απατηλό επιχείρημα των σαμποταριστών ότι καλύτερα να χάσουν τη δουλειά τους δυο χιλιάδες στα μεταλλεία παρά δεκάδες χιλιάδες από τον τουρισμό.

Δεν πρέπει οι εργαζόμενοι να αφήσουν χώρο στην κυβέρνηση για να δώσει το τελειωτικό της χτύπημα. Πιστεύουμε ότι δεν πρέπει να στηρίξουν τη διαδικασία της Διαιτησίας γιατί θα διευκολύνουν την κυβέρνηση στο κλείσιμο των μεταλλείων.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να έχουν τον πιο κεντρικό ρόλο στη διεκδίκηση της λειτουργίας των μεταλλείων. Γιατί οι εταιρίες, τόσο η Ελντοράντο, όσο και η TVXκαι γενικά όλοι οι καπιταλιστές πάντα κοιτάνε να λύνουν τα ζητήματα με τις κυβερνήσεις στους διαδρόμους για να μην επιτρέπουν στους εργάτες να έχουν τον σημαντικό λόγο στα ζητήματα της επιβίωσης της επένδυσης ώστε να μπορούν να τους ελέγχουν αργότερα στα εργασιακά. Έτσι έφαγε η TVX το κεφάλι της έτσι θα το φάει και η Ελντοράντο αν συνεχίσει την ίδια τακτική.

Γι αυτό οι εργαζόμενοι πρέπει να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο και για το περιεχόμενο της εντελώς σκοτεινής και ύποπτης Διαιτησίας που σχεδιάζει το υπουργείο ώστε να μπορούν να κάνουν τις έγκαιρες και άμεσες παρεμβάσεις τους. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να τους κρατάει στο σκοτάδι. Ούτε το υπουργείο, ούτε η εταιρεία που βγάζει δελτία τύπου και ανακοινώσεις για τις προθέσεις της, χωρίς να ενημερώνει προηγούμενα τα σωματεία για τις κινήσεις της, ούτε για τις συνεννοήσεις με την κυβέρνηση που γίνονται, ούτε για τις εκκρεμότητες που υπάρχουν.

 Παράλληλα ωστόσο οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να υποκύπτουν στην ψυχολογική βία που τους ασκούν οι ψευτοαριστεροί σαμποταριστές -δήθεν αντικαπιταλιστές που μια χαρά συνεργάζονται με τους ναζιστές της Χρ. Αυγής στο σαμποτάζ -ότι με το να υποστηρίζουν την επένδυση γίνονται τάχα όργανα της εταιρίας. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ, το ψευτοΚΚΕ, η εξωκοινοβουλευτική ψευτοαριστερά, και ο φασισμός με αναρχικό πρόσωπο, δηλαδή οι βασικοί αντεργάτες σαμποταριστές κλείνουν εκατοντάδες εργοστάσια και εμποδίζουν χιλιάδες επενδύσεις στη χώρα εδώ και τέσσερις δεκαετίες πάντα κατηγορούν τους εργάτες που αντιστέκονται σε αυτό το έγκλημα σαν πράκτορες των αφεντικών και πολλοί από αυτούς για να αποδείξουν το αντίθετο παίρνουν μια ενδιάμεση θέση, δηλαδή λένε «φταίνε και αυτοί που θέλουν να κλείσουν το εργοστάσιο, φταίει και η εταιρία».

Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα: Τα αφεντικά φταίνε πάντα όταν μπαίνει ζήτημα ταξικής οικονομικής αδικίας και καταπίεσης μέσα σε μια εταιρεία. Όταν όμως ένας εξωτερικός παράγοντας πχ μια κυβέρνηση θέλει να κλείσει μια επιχείρηση για λογαριασμό ενός ανταγωνιστή της, ή μιας ξένης δύναμης τότε γι αυτό φταίει αυτός ο εξωτερικός παράγοντας. Όταν μια εταιρία κάνει μεγάλα λάθη χειρισμών στην πάλη της με έναν δολιοφθορέα την κατηγορείς γι αυτούς τους χειρισμούς και επιχειρείς να τους διορθώσεις και την πιέζεις ασταμάτητα και πολλές φορές έντονα αλλά ποτέ δεν πας με τον δολιοφθορέα. Το συμπέρασμα είναι ότι οι εργαζόμενοι πρέπει: 1) Ενάντια στην εταιρία να αντιτάσσουν την ταξική τους ενότητα για να γίνει αυτό που δικαιούνται και που πρέπει να τους παραχωρεί διαρκώς η εταιρία στη διαδικασία παραγωγής, και επίσης να είναι ενάντια στην εταιρία για κάθε απάτη που μπορεί να κάνει ενάντια στο λαό ιδιαίτερα σε ότι αφορά τη συμμόρφωσή της στα συμφωνημένα περιβαλλοντικά μέτρα, 2) Μαζί με την εταιρία να αντιτάσσονται σε όσους θέλουν να τους στερήσουν το μεροκάματο σκοτώνοντας τα μέσα παραγωγής της εταιρίας στα οποία δουλεύουν. Ο μαρξισμός λέει ότι χωρίς μέσα παραγωγής δεν υπάρχει κεφάλαιο, αλλά δεν υπάρχει ούτε εργατική τάξη. Οι ταξικά συνειδητοί εργάτες ποτέ δεν σκοτώνουν τα μέσα παραγωγής παρόλο που είναι μέρος του κεφάλαιου. Τα θέλουν σήμερα για να βγάζουν το μισθό τους και να κάνουν οικονομική ταξική πάλη, και τα θέλουν αύριο για να τα πάρουν στα χέρια τους και να τα δώσουν σε όλη την κοινωνία μέσα από μια πολιτική επανάσταση.

 Η εργατική τάξη πρέπει να κάνει πολιτική αφού κάνουν οι εχθροί της πολιτική εναντίον της. Υποστηρίζουμε ότι στο κέντρο αυτού του αγώνα πρέπει να βρίσκεται μία καμπάνια πλατιάς οργανωτικής συμμετοχής κάθε υπερασπιστή της επένδυσης και πλατειάς ενημέρωσης του λαού, ιδιαίτερα με συζητήσεις στην τηλεόραση (όσο δεν θα την ελέγχουν οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) με συμμετοχή επιστημόνων αναγνωρισμένου κύρους όπου θα καλούνται και οι εκπρόσωποι της αντίθετης θέσης, που τώρα παρουσιάζουν τις Επιτροπές μαϊμού που σκαρώνει ο ΣΥΡΙΖΑ, σαν επιτροπές του ΤΕΕ. Μόνο έτσι θα ενωθούν οι κάτοικοι της περιοχής και κυρίως όλης της υπόλοιπης Ελλάδας (γιατί το έργο αυτό αφορά όλη την Ελλάδα), και θα απομονωθεί το κομπογιαννίτικο συριζαίικο κίνημα και θα ξεγυμνωθεί το κόμμα που το δημιούργησε με απάτη και με βία.

Πρέπει τέλος να σημειώσουμε ότι είναι εξαιρετικά υποκριτική η κυβερνητική δημαγωγία περί ανεξάρτητου κυρίαρχου κράτους που δεν υποτάσσεται σε κανένα επενδυτή. Πρόκειται για μία κυβέρνηση που, περισσότερο και από αυτές του Γ. Παπανδρέου, Κ. Καραμανλή και Σαμαρά, διώχνει σε κάθε ευκαιρία κάθε επενδυτή που δεν εξυπηρετεί τα ρώσικα και κινέζικα συμφέροντα, καταστρέφοντας την παραγωγική βάση οποιασδήποτε κρατικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας. Η ίδια κυβέρνηση έχει δεχτεί τους πιο αποικιακούς όρους με ειδικές φοροαπαλλαγές, με πρόβλεψη για κατασκευή έργων ακόμα και χωρίς άδεια, με κατοχύρωση άβατου και ανοχή σε εργασιακά κάτεργα, όταν πρόκειται για κινέζικες (περίπτωση Κόσκο) ή ρώσικες επενδύσεις (περίπτωση Σαββίδη). Όμως στις Σκουριές έχει λυσσάξει γιατί η πουτινική Ρωσία δεν θέλει δυτικό εργοστάσιο χρυσού σε μια πελώριας σημασίας στρατηγική θέση που εποφθαλμιά, όπως είναι το Άγιο Όρος.

Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να γίνουν θύματα του πιο αρπακτικού και φασιστικού κεφάλαιου που είναι σε άνοδο στον κόσμο και στη χώρα και να παραδοθούν στα κόμματα που το υπηρετούν στη χώρα μας παριστάνοντας τα πιο φιλολαϊκά, τα πιο φιλεργατικά και τα πιο πατριωτικά.

 Αθήνα 15/09/2017- (τελευταία επικαιροποιημένη έκδοση)