Εκπρόσωποι του νεοκνίτικου αυτού ψευτοαναρχισμού, όπως τον χαρακτηρίζαμε στο άρθρο μας, οι οποίοι έχουν πιάσει ραδιοφωνικό στασίδι στην ertopen (που την αναγνωρίζει σαν «άτυπο» παρακλάδι και η νυν διοίκηση της ΕΡΤ, άρα το ίδιο το συριζανελίτικο κράτος), ένα 20ήμερο μετά τη δημοσίευση του κειμένου, προφανώς θορυβημένοι, επέλεξαν να μας απαντήσουν, χρησιμοποιώντας ένα επιμελώς ανέμελο στυλ, που δεν έκρυβε ωστόσο τη νευρικότητά τους.

Οι «Ρουβίκωνες» ξεκινάνε το σχόλιο – επίθεσή τους ταυτίζοντας έντεχνα την κριτική της ΟΑΚΚΕ με εκείνη που δέχονται από τον ΣΚΑΪ και τους φιλελεύθερους αντικομμουνιστές. Εκείνους δηλαδή που επιτίθενται στον ΣΥΡΙΖΑ και στον Ρουβίκωνα θεωρώντας τους αντίστοιχα «κομμουνιστές» και πραγματικούς αναρχικούς, κάνοντας ένα μεγάλο δώρο στους σοσιαλφασίστες, κυβερνητικούς και «επαναστάτες».

Σε αντίθεση βέβαια με τους φιλελεύθερους, που κατηγορούν τους σοσιαλφασίστες για κομμουνιστές, εμείς εδώ και δεκαετίες φωνάζουμε ότι αυτοί που εμφανίζονται ως «κομμουνιστές» και ως «φιλοκομμουνιστές αναρχικοί» είναι στην πραγματικότητα, στην κύρια πλευρά και στην ηγεσία τους ακροδεξιοί σοσιαλφασίστες, που παρασέρνουν προφανώς και ένα τίμιο δυναμικό ανθρώπων στη γραμμή της καταστροφής και το μετατρέπουν, παρά τις διαθέσεις του, σε πρωτοπορία της πιο «πρωτοπόρας» ιμπεριαλιστικής αντίδρασης, δηλαδή του ρωσοκινέζικου σοσιαλιμπεριαλισμού.

Στη συνέχεια, οι κνίτες του Ρουβίκωνα επιχειρούν – όχι πολύ μαστόρικα είναι η αλήθεια – να ταυτίσουν την κριτική που τους ασκούμε με  εκείνη που τους «ασκούν» οι ναζήδες δολοφόνοι της «Χρυσής Αυγής» και οι σοσιαλφασίστες του ψευτοΚΚΕ. Κείνο που ξεχνάνε βολικά οι ραδιοφωνικές φωνές του κρατικού «Ρουβίκωνα» είναι ότι με τη μεν ναζιστική Χρυσή Αυγή οι ίδιοι συνευρέθηκαν πολιτικά στην υποστήριξη Τσίπρα - Καμμένου το πρώτο εξάμηνο του 2015, με το δε ψευτοΚΚΕ, οι ίδιοι και οι φίλοι τους μέσα στον ψευτοαναρχισμό μοιράζονται εξ ολοκλήρου την ανάλυση περί κύριων εχθρών και φίλων στην παγκόσμια και εσωτερική ταξική πάλη. Φίλοι και εχθροί, συμφωνούντες ή διαφωνούντες, πάντως ελάχιστοι στοιχειωδώς τίμιοι αντίπαλοί έχουν αρνηθεί στην ΟΑΚΚΕ την κάθετη, απόλυτη και αντιδιαμετρική αντίθεσή της τόσο  - πρώτα και πάνω απ’ όλα - στους ναζιστές, όσο και στους μπρεζνιεφικούς ψευτοκομμουνιστές του Περισσού.

Το βασικό ζήτημα το οποίο φαίνεται πάντως να πονάει τον «Ρουβίκωνα» είναι η κριτική μας για την χαρακτηριστική ασυλία της επιδεικτικά βίαιης δράσης του:  ανταπαντάνε λοιπόν ότι έχουν «300 δικαστήρια» στην πλάτη τους. Υπονοούν δηλαδή ότι, ενώ εκείνοι πληρώνουν «βαρύ τίμημα» για τις τραμπούκικες και εντελώς έξω από τις λαϊκές διαθέσεις δραστηριότητές τους, εμείς τους συκοφαντούμε ότι έχουν κρατική κάλυψη.

Όμως ποτέ δεν κάνανε μεγάλο πολιτικό ζήτημα τις «300 δίκες» που ισχυρίζονται ότι έχουν. Aπ’ όσο ξέρουμε, ούτε φυλακισμένους έχουνε, ούτε ποτέ ζητήσαν δημόσια στήριξη, έστω από τον χώρο τους, για δικαστικά έξοδα. Κι επειδή γνωρίζουμε γενικά πόσο «ψοφάνε» για επαναστατικές επωμίδες, είμαστε βέβαιοι ότι αν είχανε κάτι τέτοια, θα τα είχανε διαφημίσει μέχρι τη Γη του Πυρός. Όχι φυσικά ότι όποιες χρηματικές ποινές ή και φυλακίσεις  θα τους καθιστούσαν επαναστάτες ή αληθινά αντικαθεστωτικούς. Για παράδειγμα τους εντελώς φασίστες υπερασπιστές του ναζιστή Καλέτζη (http://www.oakke.gr/esoteriki-politiki/item/98-) «Πυρήνες της Φωτιάς», οι φυλακίσεις τους δεν τους κάνουν λιγότερο αντιδραστικούς από τους Ρουβίκωνες, καθώς πολεμούν και εκείνοι την αστική δημοκρατία από τα δεξιά και όχι από τα αριστερά.

Εννοούμε ότι όταν ανεβαίνει με άλματα ο φαιο-«κόκκινος» φασισμός σε μια χώρα και στον κόσμο γενικά - όπως γίνεται σήμερα κάτω από την ηγεσία του ρωσοκινεζικού νεοχιτλερικού πολεμικού άξονα - και εσύ μαζί με τους φασίστες χτυπάς την αστική δημοκρατία σαν κύριο εχθρό τότε την χτυπάς από τα δεξιά και όχι από τα αριστερά, όπως την χτυπάνε οι εξεγερμένοι λαοί στις επαναστατικές περιόδους. Σε τέτοιες περιόδους δεν υπάρχει αντιδραστικός με δεξιά ή δήθεν αριστερή μορφή που δεν συμπαρατάσσεται με την απειλούμενη και γι αυτό όλο και πιο αυταρχική αστική δημοκρατία και κυρίως δεν συμπαρατάσσεται με το αστικό κράτος που κάθε αληθινό επαναστατικό κίνημα θέλει να συντρίψει.

Σε τέτοιες δηλαδή εποχές το κράτος, ιδιαίτερα ο σκληρός πυρήνας του, ο στρατός, η αστυνομία και τα δικαστήρια τσακίζουν ανελέητα τους επαναστάτες ενώ στην περίπτωση των Ρουβικώνων και των Πυρήνων στην εποχή ΣΥΡΙΖΑ οι «επαναστάτες» και οι φίλοι τους υποστηρίζονται από τους υπουργούς της αστυνομίας και της δικαιοσύνης.

Να γιατί όλη η Ελλάδα κάγχασε όταν, με πρωτοβουλία Βούτση και Τόσκα, στην τελευταία τους «παρέμβαση» στη Βουλή, τα περιπολικά μετέφεραν τους Ρουβίκωνες μακριά από το θέατρο της επικίνδυνης επιχειρήσής τους για να γυρίσουν σώοι και αβλαβείς στα σπίτια τους.

Η αληθινή πολιτική φυσιογνωμία του «Ρουβίκωνα» φαίνεται περισσότερο στην απάντηση που δίνει στην κατηγορία που του αποδίδουμε για ρωσοφιλία, την οποία βγάζουμε ξεκάθαρα και εντελώς πολιτικά μέσα από τις συμμαχίες του με την «Κόκκινη Γραμμή» και την «Ταξική Αντεπίθεση», ανοιχτούς πλασιέ της γραμμής υπέρ της ρώσικης κατοχής στην Ουκρανία. Πέρα από ειρωνειούλες άνευ ουσίας, ότι δηλαδή θα κάψουν μια ρώσικη σημαία, αλλά και τότε η ΟΑΚΚΕ θα τους κατηγορούσε ότι το κάνουν για ξεκάρφωμα (και πράγματι, αυτό ακριβώς θα λέγαμε, αφού όλη τους η πολιτική γραμμή είναι πουτινική – συριζαϊκή - κνίτικη), οι «Ρουβίκωνες» πετάνε, μέσα στη ραδιοφωνική απάντησή τους, την ανατριχιαστική φρασούλα ότι «οι Ρώσοι είναι οι εβραίοι του μέλλοντος»: λένε δηλαδή ότι η στάση αρχής της ΟΑΚΚΕ απέναντι στη φασιστική ιμπεριαλιστική Ρωσία σημαίνει κάποια ρατσιστικού τύπου «ρωσοφοβία»!

Σημειώνουμε ότι αυτή ακριβώς είναι η γραμμή του Πούτιν ενάντια σε κάθε δημοκράτη, αστό ή προλετάριο στον κόσμο, που καταγγέλλει τη Ρωσία, για την ιμπεριαλιστική, επεκτατική, εθνοεκκαθαριστική πολιτική της. Το αφεντικό του Ρουβίκωνα κολλάει την ετικέτα του ρωσόφοβου και «καθαρίζει». Όμως, σε αυτή την περίπτωση, τόσο ο Πούτιν – αφεντικό όσο και ο Ρουβίκωνας – κρατικό συριζαϊκό τσιράκι ατυχούν.

Και ατυχούν γιατί η ΟΑΚΚΕ όχι μόνο αγαπάει, αλλά και εμπνέεται βαθιά από τις επαναστατικές παραδόσεις του ρώσικου λαού, από τους επαναστάτες δημοκράτες Ρώσους διανοούμενους του 19^ου αιώνα (με κύριους εκπροσώπους τους Μπελίνσκι, Τσερνισέφσκι, Ντομπρολιούμποφ), αλλά κυρίως από τους Ρώσους προλετάριους επαναστάτες, με αρχηγό τον Βλαδίμηρο Ουλιάνοφ (Λένιν), που κοκκίνισαν για πρώτη φορά το ένα έκτο της οικουμένης και έδωσαν δεκάδες εκατομμύρια νεκρούς για ένα όμορφο, δίκαιο, αταξικό μέλλον στην Οχτωβριανή Επανάσταση του ’17, στον ρώσικο εμφύλιο του 1918-1922 ενάντια στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στην κόκκινη Ρωσία και στους τσαρικούς λευκοφρουρούς και, τέλος, στον κομβικό για όλη την ιστορία της ανθρωπότητας μεγάλο αντιφασιστικό πόλεμο του 1941 – 1945, υπό την ηγεσία του γεωργιανού Στάλιν.

Ο μεγάλος ρώσικος λαός, που οι ηγέτες του από το 1956 και δώθε τον έχουν ρίξει στο μεγαλορώσικο σοβινισμό του «ανώτερου αλλά αδικημένου έθνους», έχει γιγάντιες επαναστατικές και δημοκρατικές παραδόσεις που ούτε τις φαντάζονται, ούτε τις ξέρουν τα τσιράκια του σοσιαλφασίστα Τσίπρα  και του κλασσικού ακροδεξιού Καμμένου.

Το θράσος και το επιμελώς ανέμελο στυλ, βέβαια, δεν θα σώσει τους Ρουβίκωνες από την αλήθεια. Η ΟΑΚΚΕ 32 χρόνια τώρα βρίσκεται εδώ για να σκίζει κάθε επαναστατική φόδρα και έτσι να αποκαλύπτει και αυτούς ως αυτό που πραγματικά είναι: πιόνια του καθεστώτος, βαστάζοι του κνιτισμού και του νεοκνιτισμού μέσα στο κομμουνιστικό και αναρχικό κίνημα. Κι αυτή η αλήθεια δε μας καθιστά «μοναχικούς προφήτες στην έρημο», όπως ειρωνεύονται σε ένα σημείο οι Ρουβίκωνες. Γιατί εμείς, ακόμη κι όταν είχαμε θέσεις εντελώς αντίθετες από εκείνες που υποστήριζε η πλατιά μάζα, κοιτούσαμε πάντα να κολυμπάμε μέσα της και να αφουγκραζόμαστε τη θέλησή της, τις βαθύτερες διαθέσεις της, χωρίς ποτέ να ασκήσουμε βία, άμεση ή έμμεση στο λαό για να του επιβάλουμε την άποψη της πρωτοπορίας. Περιμέναμε και περιμένουμε υπομονετικά, κάνοντας διαφωτιστική δουλειά σε αυτές, οι ίδιες οι μάζες να καταλάβουν μέσα από την πείρα τους το δίκιο και το άδικο, δηλαδή το ποιου ρεύματος οι θέσεις θα επιβεβαιωθούν από τη ζωή.

Έτσι λειτουργούν οι προοδευτικές πρωτοπορίες που κάποτε ο λαός θα τις αγκαλιάσει και θα τις ακολουθήσει και όχι ως καταδρομικά αποσπάσματα κρατικά προστατευόμενων τραμπούκων.

-Δημοσιεύτηκε στο φ. 527 της Νέας Ανατολής, Αύγουστος 2017-