Η ελληνική αστική τάξη κι ακόμη περισσότερο η φιλοϊμπεριαλιστική ελληνική ψευτοαριστερά, δηλαδή ο σοσιαλφασισμός, δεν είχαν ποτέ αντιιμπεριαλιστικές τάσεις και σκοτούρες. Ήξεραν πάντα, η πρώτη να ξεπουλιέται στον κυρίαρχο ηγεμονιστή κι αργότερα ιμπεριαλιστή κάθε εποχής ή ακόμη χειρότερα στη μεγάλη εκείνη δύναμη που μυριζόταν ότι βαδίζει προς την κυριαρχία, η δε δεύτερη να αποτελεί από το 1956 τσιράκι των Ρώσων σοσιαλμπεριαλιστών μεγαλοαστών και αργότερα (λόγω υποταγής στις διεθνείς συμμαχίες της φασιστικής Μόσχας) και των Κινέζων ομολόγων τους.

  Το πα­ρα­κά­τω κεί­με­νο το πή­ρα­με α­πό έ­να πο­λύ ση­μα­ντι­κό άρ­θρο των Φαι­νάν­σιαλ Τά­ιμ­ς της 25 του Γε­νά­ρη το ο­ποί­ο κα­ταρ­ρί­πτει ό­λη τη  δη­μα­γω­γί­α των ο­πα­δών της δια­γρα­φής του ελ­λη­νι­κού χρέ­ους, κυ­ρί­ως των α­με­ρι­κα­νών οι­κονο­μο­λό­γων και βέ­βαια των α­πα­ντα­χού ρω­σό­φι­λων, που ι­σχυ­ρί­ζο­νται ό­τι το χρέ­ος εί­ναι η αι­τί­α της α­δυ­να­μί­ας πα­ρα­γω­γι­κής α­νά­καμ­ψης της Ελ­λά­δας και ότι γι αυ­τό το λό­γο ει­ναι μη βιώ­σι­μο και πρέ­πει να κου­ρευ­τεί.