Καθώς συμπληρώνονται 25 χρόνια από την υπογραφή της συμφωνίας του Ντέιτον, με την οποία συμφωνία τερματίστηκε ο πόλεμος αλλά όχι και ο διαμελισμός της Βοσνίας, οι αντιθέσεις ανάμεσα στις τρεις βασικές εθνότητες της χώρας έρχονται ξανά στο προσκήνιο. Ολοένα και περισσότερο γίνεται αντιληπτό ότι η συμφωνία αυτή αντί να αποκαταστήσει την ενότητα και κυριαρχία του βοσνιακού κράτους, παγίωσε τα κεκτημένα του σέρβου εισβολέα, του έδωσε ρυθμιστικό ρόλο στις βοσνιακές υποθέσεις και φυσικά οδήγησε σε μόνιμη ψυχική διάσπαση σε εθνοτική βάση του βοσνιακού λαού. Ήταν μια συμφωνία που όπως έλεγε η ΟΑΚΚΕ από την πρώτη στιγμή της, τιμωρούσε το θύμα και επιβράβευε το θύτη. Από τότε μέχρι σήμερα βλέπουμε τη δυτική υφεσιακή διπλωματία να συνεχίζει την ίδια γουρονόπετση ιμπεριαλιστική πολιτική και να προσφέρει τους ευρωπαϊκούς λαούς στο πιάτο του ρωσοκινεζικού άξονα, παραδίνοντας του σε πρώτη φάση μία-μία τις χώρες του Τρίτου αλλά και του Δεύτερου κόσμου.

Και ξαφνικά, από τα τέλη του 2017, ο Τραμπ έβαλε στο τραπέζι μια «νέα», στην πραγματικότητα πολύ παλιά, λύση για την οριστική «ειρήνευση» στα Βαλκάνια και ειδικότερα στο τρίγωνο Σερβία - Κόσοβο - Αλβανία: