Στα πλαίσια της πολιτικής αποικιοποίησης της χώρας από το ρωσόδουλο καθεστώς, ακολουθούνται διάφορες μεθοδεύσεις για να περάσουν βιομηχανίες στα χέρια των ανατολικών ντόπιων ολιγαρχών, ή απευθείας στον έλεγχο του ρώσικου κεφαλαίου. Μία τέτοια μεθόδευση φαίνεται ότι ακολουθείται στην περίπτωση της ΛΑΡΚΟ.

Τα στοιχεία του μακροχρόνιου σαμποτάζ έρχονται σιγά σιγά στο φως αλλά αυτό κρύβεται με επιμέλεια. Ενώ όλο και περισσότεροι άνθρωποι του λαού βλέπουν την αποβιομηχάνιση της χώρας και καταλαβαίνουν ότι αυτή είναι η βασική αιτία της πτώσης των μισθών τους και της υψηλής ανεργίας, εν τούτοις

Η ηγεσία του Κ. Μητσοτάκη στη ΝΔ εξασφαλίζει ότι η νέα κυβέρνηση θα είναι μία συνέχεια αυτής του ΣΥΡΙΖΑ, αφού το σοσιαλφασιστικό κράτος στη διοίκηση έχει μείνει σε ένα μεγάλο βαθμό ανενόχλητο, η διείσδυση του ρωσοκινέζικου κεφαλαίου εξελίσσεται ομαλά και η εξωτερική πολιτική παραμένει προσανατολισμένη στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων του ρωσοκινέζικου άξονα, ενώ προσποιείται τη φιλοδυτική.

Η ελληνική αστική τάξη κι ακόμη περισσότερο η φιλοϊμπεριαλιστική ελληνική ψευτοαριστερά, δηλαδή ο σοσιαλφασισμός, δεν είχαν ποτέ αντιιμπεριαλιστικές τάσεις και σκοτούρες. Ήξεραν πάντα, η πρώτη να ξεπουλιέται στον κυρίαρχο ηγεμονιστή κι αργότερα ιμπεριαλιστή κάθε εποχής ή ακόμη χειρότερα στη μεγάλη εκείνη δύναμη που μυριζόταν ότι βαδίζει προς την κυριαρχία, η δε δεύτερη να αποτελεί από το 1956 τσιράκι των Ρώσων σοσιαλμπεριαλιστών μεγαλοαστών και αργότερα (λόγω υποταγής στις διεθνείς συμμαχίες της φασιστικής Μόσχας) και των Κινέζων ομολόγων τους.

Εκείνο το κομμάτι της ντόπιας βιομηχανικής αστικής τάξης που συντρίβεται σήμερα σε επίπεδο παραγωγής από τους ρωσόδουλους αρχίζει μέσα από την οργάνωσή που έφτιαξε τα τελευταία χρόνια, την ΕΒΙΚΕΝ να καταγγέλει δειλά-δειλά το σαμποτάζ της παραγωγής (δες σχετικό άρθρο δημοσιευμένο στις 22/1/2018, www.oakke.gr/item/920).

Ο πιο τυπικός εκπρόσωπος της ΕΒΙΚΕΝ, ο Στασινόπουλος, της Βιοχάλκο σε μια πρόσφατη δήλωσή του (http://www.dealnews.gr/roi/item/244415-#.XBeucGnQDIU) ανέφερε μεταξύ άλλων τα εξής:  «Την ώρα που η Ευρώπη στηρίζει την επαναβιομηχάνιση,

Το κρυμμένο αποτύπωμα του αργού θανάτου της

Ό­πως φαί­νε­ται στην πα­ρα­κά­τω πα­ρά­στα­ση με τα στοι­χεί­α της ΕΛ­ΣΤΑΤ ο Α­κα­θά­ρι­στος Σχη­μα­τι­σμός Κε­φα­λαί­ου (Α­ΣΚ = νέ­ες ε­πεν­δύ­σεις συν α­πο­σβέ­σεις) μειώ­νε­ται κα­τα­στρο­φι­κά με­τά το 2007. Ο Α­ΣΚ πε­ρι­λαμ­βά­νει κά­θε πα­ρα­γω­γι­κή ε­πέν­δυ­ση, ι­διω­τι­κή ή δη­μό­σια κα­θώς και τις μη πα­ρα­γω­γι­κές ε­πεν­δύ­σεις, ό­πως τις κα­τοι­κί­ες.

Πολλές μεγάλες βιομηχανίες μεταφέρουν τα εργοστάσιά τους σε διαφορετικές χώρες από τη «δική τους». Αυτό το κάνουν για οικονομικούς λόγους και είναι μια φυσική λειτουργία του καπιταλισμού να ρίχνει το κόστος του προϊόντος που παράγει για να είναι ανταγωνιστικός στην παγκόσμια αγορά και να το πουλά εύκολα.

O ΑΔΜΗΕ εργαλείο διείσδυσης του ρωσοκινέζικου άξονα στη χώρα και για τον ενεργειακό αποκλεισμό της ΕΕ από τα νοτιοδυτικά της

Έχουμε καταγγείλει την αποικιοκρατική συμφωνία με την οποία η κυβέρνηση παρέδωσε τα ηλεκτρικά δίκτυα μεταφοράς υψηλής τάσης στο κινέζικο κράτος. Ενώ το ελληνικό κράτος έχει το 51% του ΑΔΜΗΕ η κυβέρνηση παραχώρησε δικαίωμα βέτο στις αποφάσεις του ΔΣ στην κρατική κινέζικη StateGrid που έχει μόνο το 24% των μετοχών σε αυτόν. Έτσι έργο ηλεκτρικών γραμμών υψηλής τάσης δεν πραγματοποιείται στη χώρα μας χωρίς την έγκριση του κινέζικου κράτους (!)

Η μεγάλη βιομηχανία είναι η υλική βάση της σύγχρονης πολιτισμένης ζωής. Αυτή είναι που παράγει τους τεράστιους όγκους προϊόντων για κάθε μορφή κατανάλωσης. Το πιο βασικό χαρακτηριστικό της βιομηχανίας σε σχέση με κάθε άλλο τομέα της οικονομίας είναι ότι κινητοποιεί πολύ μεγαλύτερες σε όγκο παραγωγικές δυνάμεις από τις ήδη πελώριες που άμεσα κινεί η ίδια. Αυτή η έμμεση επίδραση της βιομηχανίας απλώνεται στη συνέχεια και σε όλη την οικονομία. 

Η αποσύνδεση της εκπαίδευσης από την παραγωγή είναι το βασικό χαρακτηριστικό της ελληνικής εκπαίδευσης σε όλες της βαθμίδες της. Αντίθετα από αυτό που αποτελεί την πρακτική των αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών, δηλαδή οι σπουδές σε όλες τις βαθμίδες, ιδιαίτερα αυτές της δευτεροβάθμιας, να συνδέονται άμεσα με την αναπτυγμένη παραγωγή και τις ανάγκες της, στη χώρα μας συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι οι γνώσεις των αποφοίτων ελάχιστα αντιστοιχούν στις κοινωνικές παραγωγικές ανάγκες.