Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

 Συμπληρώνονται αυτό τον Αύγουστο σαράντα χρόνια από τη δολοφονία του ηρωϊκού ηγέτη του ΚΚΕ, Ν. Ζαχαριάδη. Με την ευκαιρία αυτή αναδημοσιεύουμε ένα μέρος του άρθρου που είχε δημοσιευτεί στη Νέα Ανατολή, στο φ. 458 του Ιούλη 2010 που φωτίζει τα στοιχεία που αποδεικνύουν τη δολοφονία του από το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό.

Στις 25 του Γενάρη συζητιέται στην Ολομέλεια της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης μια πρόταση που εισηγείται μία από τις επιτροπές του, η Πολιτική Επιτροπή της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης. Αυτή η Επιτροπή

Bαριά σύννεφα συσσωρεύονται στην παγκόσμια οικονομία απειλώντας τον κόσμο με μια βαθιά οικονομική κρίση, ίσως και με ένα κραχ ανάλογο εκείνου του 1930. Από μια άποψη αυτή η κρίση ήδη έχει ξεκινήσει στις ΗΠΑ από

H κυβέρνηση στα μέσα Ιούλη  προχώρησε σε κατάργηση των μισών τομέων της τεχνικής εκπαίδευσης δίνοντάς της ένα ακόμη μεγάλο χτύπημα όχι μόνο στην εκπαίδευση αλλά και στην ίδια την παραγωγή της χώρας.

Τούτη η Πρωτομαγιά δεν είναι σαν τις άλλες. Κι αυτό γιατί, για πρώτη φορά μετά την Πρωτομαγιά του 1945, που συνέπεφτε τότε με τις τελευταίες μέρες του χιτλερικού τέρατος που ξεψυχούσε, η ανθρωπότητα και η ραχοκοκαλιά της, η παγκόσμια εργατική τάξη, βρίσκονται αντιμέτωπες με το φάσμα ενός παγκόσμιου πολέμου. Αυτός προς το παρόν μπορεί να εκδηλώνεται μόνο στο ματωμένο σώμα της μαρτυρικής Ουκρανίας, αλλά όλοι λίγο-πολύ καταλαβαίνουν ότι δεν είναι μακριά από το να αγκαλιάσει όλη την Ευρώπη κι αργότερα ίσως όλο τον κόσμο. Η ισοπεδωμένη μέχρι εξαφάνισης από προσώπου γης, γενοκτονικά αδειασμένη από τον πληθυσμό της Μαριούπολη μιλάει πιο πολύ από 100.000 λέξεις, για όποιον μπορεί να δει τι σηματοδοτεί.

Τον πόλεμο αυτό, όχι τυχαία, τον εμπνεύστηκαν και τον κινούνε ακριβώς οι Ρώσοι (και ξωπίσω τους ως μαθητές τους οι Κινέζοι) πολιτικοί και ιδεολογικοί απόγονοι εκείνων που πρόδωσαν από τα μέσα τις πρώτες εφόδους των εργαζόμενων στον ουρανό. Αυτοί οι εμπρηστές του νέου παγκόσμιου σφαγείου είναι τα ταξικά και ιδεολογικά παιδιά αυτών που μαχαίρωσαν πισώπλατα τη ρώσικη επανάσταση του 1917 και πήραν την εξουσία από τα χέρια των Σοβιετικών εργατών στα 1956. Δίπλα τους έχουν τους ομολόγους τους, που έκαναν το ίδιο στους Κινέζους εργάτες το 1978. Αρχηγός όλου αυτού του μαύρου παγκόσμιου μπλοκ είναι ο Πούτιν, με υπαρχηγό του τον Σι της Κίνας.

Οι Ρώσοι και οι Κινέζοι φασίστες μεγαλοαστοί, αφού πρώτα μετέτρεψαν τις χώρες τους σε ταξικά κολαστήρια του πιο άγριου, μαφιόζικου και αντεργατικού καπιταλισμού, σκοτώνοντας όλα αυτά για τα οποία είχαν χύσει το αίμα τους οι πιο ευγενικοί άνθρωποι σε αυτόν τον κόσμο, ρίχτηκαν στον αγώνα για την κατάκτηση της παγκόσμιας ηγεμονίας από τους προηγούμενους αφεντάδες του κόσμου, τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές και τους άλλους δυτικούς συμμάχους τους. Όμως για να κατακτήσουν σήμερα αυτή την ηγεμονία, επειδή ο κόσμος δεν αποτελείται πια κατά τα δύο τρίτα από αποικίες, όπως το 1939, αλλά από ανεξάρτητα κράτη και έθνη, που έχουν ματώσει παλιότερα γι’ αυτή τους την ανεξάρτητη ύπαρξη, οι νέοι Χίτλερ της Μόσχας και του Πεκίνου πρέπει υποχρεωτικά να πατήσουν πάνω τους και να προσπαθήσουν να τα συντρίψουν. Πρέπει δηλαδή να αρνηθούν κάθε κρατική ανεξαρτησία, κάθε εθνική κυριαρχία, κάθε αυθόρμητη λαϊκή διάθεση για δίκιο και λευτεριά και να ασκήσουν ιμπεριαλιστική κατοχή όχι μόνο σε χώρες του Τρίτου Κόσμου, αλλά και στις ίδιες τις δυτικές χώρες του μονοπωλιακού καπιταλισμού. Γι’ αυτό ο πόλεμος που θα εξαπολύσουν πρέπει να είναι υποχρεωτικά χιτλερικού τύπου και όχι κλασικός ιμπεριαλιστικός για μοίρασμα σφαιρών επιρροής τύπου Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η τοποθέτηση του συντρόφου μας  Θαν. Κοφίνα στην Γενική Συνέλευση της ΕΛΜΕ Λάρισας στις 25-7-2013

Στα πλαίσια των ψευτοκινητοποιήσεων που πραγματοποίησαν οι εγκάθετοι της ηγεσίας της ΟΛΜΕ ενάντια τάχα στις απολύσεις στον εκπαιδευτικό χώρο,

Με αφορμή την 30η επέτειο από την έναρξη της διαδικασίας ανατροπής των σοσιαλφασιστικών, ψευτοκομμουνιστικών καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη, το 1989, ο Σουηδός πολιτικός Carl Bildt, προσωπικότητα με οικουμενικό σεβασμό από τις βασικές φράξιες της δυτικού τύπου φιλελεύθερης αστικής τάξης ανά τον κόσμο, έγραψε ένα άρθρο στο οποίο ουσιαστικά αποτίει «φόρο τιμής» στη φράξια Γκορμπατσόφ - Γέλτσιν εντός του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλιστικού καθεστώτος, αναλογιζόμενος «πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα» εάν τότε στο Κρεμλίνο είχαν επικρατήσει οι «σκληροί», κλασικού μπρεζνιεφικού τύπου ψευτοκομμουνιστές*.

Όσα δεν φέρνανε παλιότερα τα χρόνια τα φέρνουν τώρα οι μέρες. Οι παγκόσμιες και οι τοπικές πολιτικές εξελίξεις είναι τόσο καταρρακτώδεις και κυρίως τόσο απροσδόκητες ώστε ποτέ όσο σήμερα οι πολιτικά ανήσυχοι άνθρωποι δεν ήταν υποχρεωμένοι να αναζητήσουν με αγωνία καινούργιες ερμηνείες των γεγονότων σε νέα εδάφη ανάλυσης. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια όλο και περισσότεροι μαρξιστές ερευνούν με πολύ περισσότερο ενδιαφέρον από όσο παλιότερα τις πολιτικές αναλύσεις της ΟΑΚΚΕ και την πλησιάζουν.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έφερε και ψήφισε στη Βουλή ένα νόμο για τις συγκεντρώσεις και τις πορείες που υποτίθεται ότι θα ρύθμιζε δύο ώριμα αιτήματα πολιτικής δημοκρατίας, να μην κλείνουν τακτικά οι δρόμοι και να μην καταστρέφεται το κέντρο της πόλης, που κρύβονται πίσω από την πολύχρονη και βαθιά παραχάραξη και αντιστροφή «από τα αριστερά», δηλαδή από το σοσιαλφασισμό, των πιο κλασσικών μορφών μαζικής πολιτικής διαμαρτυρίας.