Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

(Συνέχεια από το α΄ μέρος: https://www.oakke.gr/global/2013-02-16-19-26-19/item/1142-)

Αυτή την πελώρια ανατροπή των συσχετισμών δύναμης σε ολόκληρο τον πλανήτη υπέρ του φαιο-”κόκκινου” νεοχιτλερισμού, που το γενικό του επιτελείο συνεδριάζει στο Κρεμλίνο, οι σοσιαλφασίστες που παριστάνουν την αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ, ψευτοΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, “μ-λ” αποστάτες του μαοϊσμού και παραδοσιακοί τροτσκιστές) την κρύβουν καταγγέλλοντας δυνατά τις αμερικανοδυτικές επεμβάσεις, σαν δήθεν έκφραση της επελαύνουσας αμερικάνικης μονοκρατορίας, όχι όμως για να τις εμποδίσουν, αλλά για να βοηθήσουν τον Χίτλερ-Πούτιν να δρέψει τους καρπούς αυτών των επεμβάσεων και εισβολών.

Για πρώτη φορά στην ιστορία της Ενωμένης Ευρώπης η εκλογή της προεδρίας της Κομισιόν – του εκτελεστικού συμβουλίου της Ένωσης – είναι το επίκεντρο μιας τόσο πολύ οξυμένης πολιτικής αντιπαράθεσης.

Η ΟΑΚΚΕ καταδικάζει τη βάρβαρη επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ. Πρόκειται για μια επίθεση ναζιστικού αντισημιτικού γενοκτονικού τύπου και όπως και κάθε προηγούμενη υπηρετεί το στρατηγικό στόχο της εξαφάνισης του κράτους και του ίδιου του εβραϊκού πληθυσμού του Ισραήλ.

Αντίθετα από όσα λέει η ίδια η Χαμάς και οι φαιο-«κόκκινοι» φίλοι της σε όλο τον κόσμο η επίθεση αυτή δεν έχει σαν αιτία της, αλλά σαν πρόσχημα την εποικιστική επεκτατική πολιτική που πραγματικά ασκούν, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια στη Δυτική Όχθη, οι ακροδεξιές και πιο επεκτατικές μερίδες της ισραηλινής αστικής τάξης σε βάρος του παλαιστινιακού λαού και κράτους. Το λέμε αυτό γιατί η Χαμάς είναι ο κύριος παράγοντας που από την εποχή της συμφωνίας του Όσλο τη δεκαετία του 90 με τις μαζικές δολοφονίες ισραηλινών αμάχων εμπόδισε κάθε λύση του Παλαιστινιακού αρνούμενη ανοιχτά την ύπαρξη ισραηλινού κράτους, αλλά έμμεσα και παλαιστινιακού στα σύνορα του 1967, δηλαδή υπονόμευσε τη φιλειρηνική πολιτική υπέρ των δύο κρατών της ώριμης Φατάχ του Αραφάτ και προβόκαρε στη συνείδηση του ισραηλινού λαού, ολόκληρο το παλαιστινιακό εθνικό κίνημα. Mε τον ίδιο ακριβώς τρόπο βοήθησε την ισραηλινή επεκτατική ακροδεξιά να έρθει πανίσχυρη στην εξουσία, να ανατινάξει οριστικά τη λύση του Όσλο, και το χειρότερο, σταδιακά με την αρπαγή γης και τους αποκλεισμούς των Παλαιστίνιων στη Δυτική Όχθη να εκθέσει την Παλαιστινιακή αρχή σαν ενδοτική απέναντι στο Ισραήλ με αποτέλεσμα να έχει δυναμώσει πολιτικά η Χαμάς όχι μόνο στη Γάζα αλλά και στη Δυτική Όχθη (Θα είναι πολύ χρήσιμο να διαβάσουν οι αναγνώστες μας το στρατηγικό κείμενο ανάλυσης της ΟΑΚΚΕ για το δίπολο Χαμάς-Ισραηλινής ακροδεξιάς που το δημοσιεύουμε στο link https://www.oakke.gr/global/2013-02-16-19-26-19/item/1332- ).

Η ουκρανική κυβέρνηση δεν μπορούσε να πιστέψει επί πολλές ώρες ότι οι Ρώσοι εγκατέλειψαν τη Χερσώνα χωρίς να έχουν στήσει κάποια μεγάλη παγίδα στον ουκρανικό στρατό. Πραγματικά από καθαρά στρατιωτική άποψη είναι αρκετά δύσκολο να εξηγηθεί ότι η Ρωσία εγκατέλειψε τη μεγαλύτερη πόλη-λάφυρο της εισβολής της από την οποία περνάει η χερσαία οδική αρτηρία που συνδέει τη Ρωσία με την Κριμαία και που μόλις πριν λίγο είχε ανακηρύξει σε ρωσική πόλη χωρίς να δώσει εκείνες τις μάχες που αντιστοιχούν στην κρισιμότητα και στο πολιτικό βάρος της θέσης που κρατούσε. Όσο περνάνε οι ώρες και αποδεικνύεται ότι δεν έχει στηθεί μια στρατιωτική παγίδα ο ουκρανικός λαός αρχίζει να πανηγυρίζει όλο και πιο ξέφρενα και όλοι οι δημοκρατικοί άνθρωποι στον κόσμο χαίρονται μαζί του. Ο γενναίος αυτός λαός έχει πετύχει πραγματικά την πιο σημαντική ίσως στρατιωτική του νίκη ενάντια στη ρώσικη υπερδύναμη. Όμως πάντα τονίζουμε ένα πράγμα: ότι τα στρατιωτικά μέσα που χρησιμοποιεί σ’ αυτό τον πόλεμο η Ρωσία δεν ανταποκρίνονται από την αρχή στο ύψος του εχθρού που ήξερε ότι θα αντιμετωπίσει. Έτσι ναι μεν επιτίθεται για να αρπάξει ότι μπορεί, αλλά είναι πάντα έτοιμη να υποχωρήσει και υποχωρεί ως εκεί και σε εκείνη τη στιγμή που η γενική της στρατηγική δεν ανατρέπεται αλλά αντίθετα μπορεί και να ευνοηθεί από αυτή την υποχώρηση. Όπως τονίζουμε από την αρχή της εισβολής αλλά και πριν από αυτήν ο βασικός στρατηγικός στόχος της πουτινικής Ρωσίας δεν ήταν η κατοχή όλης της Ουκρανίας, αλλά ο καταβασανισμός, το μισοάδειασμα, το διαρκές μάτωμα της σαν ένα εργαλείο που θα συνδυαζόταν κυρίως με την ενεργειακή περικύκλωση της Ευρώπης για να πετύχει τον κεντρικό στόχο αυτού του πολέμου που ήταν να διασπάσει και να διαλύσει την Ευρώπη ώστε να μπορούν μετά η Ρωσία και η Κίνα, που αποτελούν ένα νεοχιτλερικό Άξονα να εξαπολύσουν το μεγάλο τους πόλεμο ενάντια της σε συνεργασία με όλες τις πέμπτες φάλαγγές τους μέσα στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ και σε συνεργασία με τις σύμμαχες τους φασιστικές δικτατορίες σε όλο τον κόσμο.

Αφιονισμένο το στίφος των ηγετών και των στελεχών της ψευτοαριστεράς, προκειμένου να αντισταθμίσει και να ανακόψει το κύμα συμπάθειας προς το μαρτυρικό λαό της Ουκρανίας, έχει ξεκινήσει από την αρχή του πολέμου τις σχετικοποιήσεις, προκειμένου να βγάλει λάδι τους δολοφόνους, βασανιστές και βιαστές του Κρεμλίνου, που είναι και τα αφεντικά του.

Κλασικότερο των επιχειρημάτων του στίφους αυτού είναι ότι η τωρινή πάνδημη συγκίνηση και κινητοποίηση των λαών (και σε κάποιο βαθμό και κυβερνήσεων) πολλών δημοκρατικών χωρών για την Ουκρανία είναι υποκριτική, αφού οι σημερινοί υπερασπιστές των Ουκρανών έδειξαν τάχα μικρότερη ή καθόλου ευαισθησία για τους πολέμους και το αίμα που χύνεται άφθονο σε άλλα σημεία του πλανήτη. Μολονότι πολλές φορές οι ψευτοαριστεροί, με αρχηγούς τους κνίτες του Περισσού, ξεκινούν μια μακρόσυρτη λίστα των μεταπολεμικών επεμβάσεων και εγκλημάτων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού από την Κορέα του 1950 και δώθε, συχνά -και προκειμένου να μοιάζουν πιο πειστικοί- μιλούν πολύ για σχετικά πιο πρόσφατες συγκρούσεις (ή παλιότερες που συνεχίζονται και στο σήμερα).

Αναφέρονται έτσι εκείνες σε Υεμένη και Παλαιστίνη, ενώ θυμούνται συχνά και τη «Γιουγκοσλαβία». Με τη λέξη αυτή δεν εννοούν την πολυεθνική Γιουγκοσλαβία του 1945-1991, αλλά το σέρβικο έκτρωμα της «μικρής Γιουγκοσλαβίας», δηλαδή εκείνης των Σερβίας - Μαυροβουνίου (από την οποία οι Μαυροβούνιοι απέδρασαν αμέσως μόλις τους δόθηκε η ευκαιρία, το 2006) που βομβαρδίστηκε από το ΝΑΤΟ το 1999.

Η πολιτική μεταβολή στην Ιταλία – ένα από τα ιδρυτικά κράτη-μέλη της ΕΕ – είναι για την Ευρώπη ένα πολύ ισχυρό πλήγμα, ισχυρότερο ακόμα κι από τη βρετανική αποχώρηση η οποία ήταν περισσότερο μια αντίδραση του αγγλικού αυτοκρατορικού ιμπεριαλιστικού πνεύματος των τόρηδων ενάντια στην υποταγή στην ηπειρωτική Ευρώπη, η οποία ενισχύθηκε από τη Ρωσία (Φάρατζ), παρά μια στρατηγική στροφή προς το νεοχιτλερικό στρατόπεδο. Στην περίπτωση των πρόσφατων ιταλικών κοινοβουλευτικών εκλογών

Σε προηγούμενο άρθρο με τίτλο «Γκουαϊδό: Πολύ ξαφνικός και πολύ αποδεκτός ήρωας για να είναι αληθινός εχθρός της φασιστικής δικτατορίας Μαδούρο» (δημοσιεύτηκε στις 1/2 στην ιστοσελίδα μας, https://www.oakke.gr/global/item/1106-), είχαμε επισημάνει ορισμένα στοιχεία που μας κάνουν να αμφιβάλουμε για το δημοκρατικό χαρακτήρα του νέου αρχηγού της αντιπολίτευσης στη Βενεζουέλα.

Όσο περνούν οι μέρες έρχονται στο φως οι πρώτες σημαντικές πληροφορίες που διαψεύδουν την εικόνα που μηρυκάζουν αυτάρεσκα οι δυτικές κυβερνήσεις για το «θαύμα» της Συρίας. Μιλάνε για μια δήθεν αστραπιαία επανάσταση που κατάργησε αναίμακτα μια από τις πιο δολοφονικές και μεσαιωνικά κτηνώδικες δικτατορίες της ιστορίας και κυρίως ανέτρεψε τους παγκόσμιους γεωπολιτικούς συσχετισμούς, καθώς δήθεν εξοβέλισε από τη Μέση Ανατολή τη Ρωσία. Δεν μπαίνουν καν στον κόπο να σκεφτούν ότι την ίδια ώρα αυτή προέλαυνε στρατιωτικά στο κεντρικό της μέτωπο στην Ουκρανία, προωθούσε διαρκώς τις πολιτικές θέσεις της στην Ευρώπη, ενώ τελευταία απολάμβανε τη θριαμβευτική άνοδο ενός ανοιχτού φίλου της στην προεδρία της αμερικάνικης υπερδύναμης. 

Το μεγαλύτερο έγκλημα της ανθρωπότητας μετά το β’ παγκόσμιο πόλεμο, η αργή καταβρόχθιση της ηρωικής Ουκρανίας από τη Ρωσία δεν έχει τέλος χάρη στις πλάτες του Τραμπ και την ηθική μικρότητα της ευρωπαϊκής μεγαλοαστικής τάξης που δεν πολεμάει στο πλευρό της. Το ίδιο δεν έχει τέλος η προσπάθεια των ρωσόφιλων παντού στον κόσμο να καλύπτουν αυτόν τον αληθινό χιτλερικό πόλεμο με τον πόλεμο που ξεκίνησε το Ισραήλ ενάντια στους προβοκάτορες ναζί της Χαμάς και έχει πια εξελιχθεί σε έναν τοπικό επεκτατικό πόλεμο που καθοδηγεί η ακροδεξιά του Ισραήλ και λειτουργεί σαν ένας στρατηγικός προπαγανδιστικός αντιπερισπασμός κατά της Ουκρανίας και υπέρ του Κρεμλίνου. Αλλά δεν χρειάζεται να ψάξει κανείς πολύ για να βρεί τη μεγάλη ποιοτική διαφορά ανάμεσα σε αυτούς τους δύο πολέμους. Αυτή δεν βρίσκεται στην ποσότητα των νεκρών αμάχων σαν ποσοστό του πληθυσμού, ιδίως των μικρών παιδιών, όπως θέλουν οι ρωσόδουλοι, αλλά στο είδος του θανάτου που επιφυλάσσουν οι ρώσοι νεοχιτλερικοί σε όσους εχθρούς πέσουν στα χέρια τους σε σχέση με εκείνους που συλλαμβάνει το ακόμα δημοκρατικό ισραηλινό κράτος. Όταν κάποια αρχή στο Ισραήλ χρησιμοποιήσει βασανιστήρια τότε γίνεται πολιτικό ζήτημα, οι κρατικές δικαστικές αρχές ακόμα και ο στρατός επεμβαίνει και διατάσσονται έρευνες. Στη Ρωσία είναι το κράτος που βασανίζει σύσσωμο και βασανίζει φριχτά, συστηματικά και μεθοδικά, σαδιστικά σε μια τέτοια έκταση που ούτε ο παλιός χιτλερικός μηχανισμός είχε φτάσει. Αυτή την κόλαση πάνω στη γη περιγράφει το παρακάτω άρθρο*.

Η τέ­ταρ­τη με­γά­λη δο­λο­φο­νι­κή επί­θε­ση στην Τουρ­κί­α φέ­τος ήρ­θε λί­γο  πριν την ε­ξευ­τε­λι­στι­κή υ­πο­χώ­ρη­ση του Ερ­ντο­γάν να ζη­τή­σει συγ­γνώ­μη από τη Μό­σχα για την κα­τάρ­ρι­ψη του ρω­σι­κού πο­λε­μι­κού α­ε­ρο­σκά­φους που πα­ραβί­α­σε τον τουρ­κι­κό ε­να­έ­ριο χώ­ρο τον πε­ρα­σμέ­νο Νο­έμ­βρη. Αυ­τή η συ­γνώ­μη  είναι α­ποτέ­λε­σμα πά­νω απ ό­λα της ε­γκλη­μα­τι­κής υ­φε­σια­κής στά­σης της χο­ντρό­πε­τσης και τυ­φλής μο­νο­πω­λια­κής Δύ­σης, α­πέ­να­ντι στο ρω­σο­κι­νε­ζι­κό πο­λεμι­κό ά­ξο­να.