Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

ΠΡOTEINOYME ΣΤΑ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΨΗΦΙΖΟΥΝ ΤΙΣ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΙΚΕΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ ΤΟΥ ΠΑΜΕ

ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΗΣ ΓΣΕΕ ΓΙΑ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 2 ΟΚΤΩΒΡΗ

Μόνο με την έγκριση των πρωτοβάθμιων σωματείων ή των χώρων δουλειάς

Ενάντια στην νομιμοποίηση του χαμηλώματος των μισθών κάτω από το επίπεδο των κλαδικών

  Ο αληθινός φασισμός, ο καλοδουλεμένος φασισμός, στην αρχή φαίνεται σαν απελευθέρωση. Ο πολύς κόσμος, ιδιαίτερα οι μαθητές που δίνουν εξετάσεις και οι γονείς τους, είδαν με ανακούφιση τον «αποφασιστικό» και «πολιτικά θαρραλέο» πρωθυπουργό να κάνει μια ακόμα επιστράτευση απεργών «υπέρ του λαού»

  Το πιο χαρακτηριστικό, και ταυτόχρονα αποκαλυπτικό, για την ταχτική των κάθε λογής συνδικαλιστάδων οποιασδήποτε πολιτικής προέλευσης -ξεκινώντας από τη ΔΑΚΕ και καταλήγοντας στην εξωκοινοβουλευτική ψευτοαριστερά παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις τους- είναι η στάση τους στις γενικές συνελεύσεις των τοπικών ΕΛΜΕ,

  Σε μία άρθρα που γράφτηκαν και δημοσιεύτηκαν στην παλιά ιστοσελίδα της ΟΑΚΚΕ στις 15/05, πριν ανακοινωθεί τι έγινε στη συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ, προβλέπεται με ακρίβεια και αναλύεται η κατοπινή στάση της ΟΛΜΕ

Για μια ακόμα φορά ο συνδικαλιστικός στρατός των μεγαλύτερων εχθρών της εργατικής τάξης, εχθρός ταυτόχρονα εσωτερικός και εξωτερικός, ο στρατός των ΠΑΜΕ, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ κάνει τη συνηθισμένη κρατική λιτανεία του στο κέντρο της Αθήνας με την ταυτόχρονη διοικητική διακοπή της λειτουργίας των ΔΕΚΟ, των αεροδρομίων και των καραβιών της ακτοπλοΐας που την ονομάζει απεργία.

  Στο τέ­λος του Φλε­βά­ρη ψη­φί­στη­κε α­πό τη Βου­λή η ε­πι­και­ρο­ποί­η­ση του “Με­σο­πρό­θε­σμου Πλαί­σιου Δη­μο­σιο­νο­μι­κής Στρα­τη­γι­κής 2013-2016” στο ο­ποίο πε­ρι­λαμ­βά­νο­νταν (με­τα­ξύ άλ­λων) και η ε­ξής διά­τα­ξη για την παι­δεί­α: Μείω­ση α­να­πλη­ρω­τών κα­θη­γη­τών μέ­σω αύ­ξη­σης ω­ρα­ρί­ου δι­δα­σκα­λί­ας. Αυ­τό πρα­κτι­κά σή­μαι­νε ό­τι πολ­λοί κα­θη­γη­τές θα γί­νο­νταν υ­πε­ρά­ριθ­μοι,

 

Ένα σκάνδαλο που αποκαλύφθηκε πρόσφατα στην Ιταλία ήρθε να τονίσει το τι σημαίνει για το εργατικό κίνημα και για το μέλλον μιας χώρας το ξεπούλημά της στο ρωσοκινεζικό νεοχιτλερικό άξονα από μια υποταχτική σ’ αυτόν κυβέρνηση, όπως είναι η κυβέρνηση Κόντε – προϊόν συμμαχίας της κλασικής ακροδεξιάς Λέγκας του Σαλβίνι με το δήθεν «αντικαθεστωτικό» κίνημα 5 αστέρων του Ντι Μάγιο. Σχετικό δημοσίευμα των βρετανικών Times (25/7) αναφέρει ότι ο φασίστας Σαλβίνι – αντιπρόεδρος και υπουργός εσωτερικών της κυβέρνησης αλλά με ισχύ πρωθυπουργού λόγω της δημοσκοπικής υπεροχής του φασιστικού του κόμματος στον κυβερνητικό σχηματισμού– με παρέμβασή του τερμάτισε απεργία εργαζομένων σε διυλιστήριο της Σικελίας που ανήκει στον ρωσικό πετρελαϊκό κολοσσό Lukoil κατόπιν εντολής της ρωσικής κυβέρνησης (!).

Την ώρα που οι αρχισαμποτέρ της παραγωγής στη χώρα ΣΥΡΙΖΑ και ψευτοΚΚΕ έχουν μετατρέψει τη χώρα σε μία απέραντη γαλέρα για τους εργαζομένους, καθώς έχουν δημιουργήσει τις πιο εφιαλτικές συνθήκες ανεργίας, προσποιήθηκαν ότι είχαν μεταξύ τους σύγκρουση για το θέμα της αλλαγής της απαρτίας της ΓΣ που χρειάζεται για να ληφθεί απόφαση για απεργία στα πρωτοβάθμια επιχειρησιακά σωματεία. Η τροποποίηση του σχετικού νόμου αύξησε το ποσοστό του 1/3 ή 1/5 των μελών του σωματείου σε 1/2 (50+1).

Δεν υπάρχει τίποτα πιο ξένο στη μεγάλη μάζα της εργατικής τάξης της χώρας μας από τις 24ωρες πανελλαδικές απεργίες που κηρύσσουν αραιά και που τα δύο τριτοβάθμια συνδικαλιστικά όργανα, η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ και τις οποίες συνήθως αναλαβαίνει να μεταφράσει σε μαζικές μετωπικές κομματικές του συγκεντρώσεις το ψευτοΚΚΕ. Αυτό το κόμμα όμως το απεχθάνεται η καρδιά της εργατικής τάξης, το βιομηχανικό προλεταριάτο, επειδή εκτός από αντιδημοκρατικό είναι και λυσσαλέα αντίθετο σε κάθε μορφής βιομηχανική ανάπτυξη δηλαδή αντίθετο στους υλικούς όρους ύπαρξης αυτής της τάξης αλλά και ολόκληρου του λαού. Γι αυτό το λόγο και παρόλη την τεράστια κινητοποίηση του κομματικού του στρατού το ψευτοΚΚΕ δεν μπορεί ποτέ να δώσει πνοή στον τελετουργικό, δημοσιο-υπαλληλικό, ταξικά άγονο και πολιτικο-ιδεολογικά υπονομευτικό της εργατικής τάξης χαρακτήρα αυτών των 24ωρων απεργιών.

Μιλάμε για υπονόμευση γιατί οι συνθήκες διεξαγωγής των ελληνικών 24ωρων απεργιών είναι στην πράξη συνθήκες υποκατάστασης και ευνουχισμού της εργατικής τάξης από τα αστικά μισοδημοκρατικά ή ακόμα περισσότερο από τα σοσιαλφασιστικά κόμματα καθώς: πρώτο οι απεργίες αυτές και η πλατφόρμα τους αποφασίζονται από τα πάνω και δεν επικυρώνονται και δεν οργανώνονται από τις Γενικές Συνελεύσεις των πρωτοβάθμιων σωματείων πράγμα που θα έδινε στους εργαζόμενους τη συνείδηση ότι ο αγώνας είναι δικός τους, οπότε θα είχαν λόγο στην προοπτική του και θα μπορούσαν να κριτικάρουν τις συνδικαλιστικές και πολιτικές ηγεσίες τους που συστηματικά καταστρέφουν κάθε προοπτική, δεύτερο δεν συνδυάζονται με πραγματικές παρατεταμένες απεργίες σε μεγάλες επιχειρήσεις ή κλάδους της παραγωγής των οποίων αυτές οι 24ωρες είτε θα αποτελούσαν την κορύφωση, ή αντίθετα θα αποτελούσαν μια προετοιμασία, μια σφυγμομέτρηση για ένα φάσμα από πιο ειδικές παρατεταμένες, δηλαδή ουσιαστικές ταξικές απεργίες, τρίτο δεν διεξάγονται από το βασικό και πιο άγρια εκμεταλλευόμενο μισθωτό προλεταριάτο στο κεντρικό πεδίο της απεργιακής ταξικής πάλης που είναι αυτό του ιδιωτικού τομέα, αλλά διεξάγεται κυρίως από όλο και λιγότερα τμήματα του προλεταριάτου των κρατικών ΔΕΚΟ, όπως πχ τους οδηγούς των ΜΜΜ ή από τους μικρο-ιδιοκτήτες ταξί, ή από λίγα τμήματα του μισοπρολεταριάτου της δημόσιας υπαλληλίας. Όμως τέτοιες απεργίες δεν συγκινούν θετικά ή ακόμα και γεννούν αντιθέσεις στους εργαζόμενους αφού έχουν χρησιμοποιηθεί πολύ συχνά στους πολιτικούς ανταγωνισμούς των αστικών μισοδημοκρατικών φασιστικών και σοσιαλφασιστικών κομμάτων και τέταρτο και το χειρότερο, αυτού του είδους οι 24ωρες διασπούν τους εργαζόμενους στους χώρους δουλειάς και ακομα περισσότερο σχετικοποιούν και εξευτελίζουν το ιερό ζήτημα της απεργίας μετατρέποντας σε ατομικό ζήτημα του κάθε μεμονωμένου εργαζόμενου το να συμμετέχει ή όχι σε μια απεργία που κηρύσσει ένα υποτίθεται ανώτερο συνδικαλιστικό όργανο. Είναι πάνω σε αυτόν τον εξευτελισμό του απεργιακού όπλου, καθώς και σε μια μακριά σειρά από απεργίες των ΔΕΚΟ που πραγματοποιήθηκαν εκβιάζοντας και κρατώντας σε ομηρεία το λαό, το βάθρο στο οποίο πάτησε η κυβέρνηση Μητσοτάκη για να βάλει νέα εμπόδια για να περιορίσει ή ακόμα και να συντρίψει το απεργιακό δικαίωμα. Γι αυτό ακόμα και σε αυτές τις απεργίες που καλλιεργούν τη διάλυση και την ατομικοποίηση της εργατικής τάξης, οι πραγματικά ταξικοί δημοκράτες, αφού επιχειρηματολογήσουν πρέπει να υποτάσσονται στις διαθέσεις της πλειοψηφίας των εργαζομένων του χώρου της δουλειάς τους προωθώντας όσο μπορούν ΓΣ.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο εξαιρετικό από την άποψη της ταξικής συνδικαλιστικής πάλης από μια αποφασιστική απεργία μεγάλης διαρκείας στο εργασιακό γκέτο της ΚΟΣΚΟ στο λιμάνι του Πειραιά και πιο ειδικά στις προβλήτες 2 και 3, του Σταθμού Εμπορευματοκιβωτίων, του λεγόμενου ΣΕΜΠΟ. Εκεί η ΚΟΣΚΟ έχει κυριαρχία σε όλα τα επίπεδα, οικονομικό, λειτουργικό, συνδικαλιστικό, ενώ στα άλλα τμήματα του λιμανιού, δηλαδή στους χώρους που τελευταία αγόρασε, όπως στην προβλήτα 1 του ΣΕΜΠΟ δεν έχει ακόμα πλήρη συνδικαλιστική κυριαρχία. Μόνο μια παρατεταμένη απεργία μπορεί να κάμψει το κινέζικο φασιστικό κράτος που με την κάλυψη όλου του επίσημου πολιτικού κόσμου έχει επιβάλει όρους αντεργατικού γκέτο στο χώρο που ελέγχει απόλυτα.