Ραδιοφωνική εκπομπή "Στιγμιότυπα" στο ΣΚΑΙ 100,3 της 5 Μάη 2023

Δημοσιεύουμε την παρακάτω δήλωση που ανάρτησε στο προφίλ του στο fb ο υποψήφιος μας στη Θεσπρωτία και παλιός φίλος του κόμματος Φώτης Παπαγεωργίου:

<<Από φίλος και ψηφοφόρος της ΟΑΚΚΕ τα τελευταία 30 χρόνια, προχώρησα σε ένα σημαντικό βήμα για τις εκλογές της 21ης Μαΐου 2023.

Αποφάσισα, αποδεχόμενος την πρότασή της, όχι μόνο την στήριξή μου στην ΟΑΚΚΕ, αλλά και την συμμετοχή μου στο ψηφοδέλτιό της στη Θεσπρωτία.

Πιστεύω ότι για όλη την Ευρώπη ξεκινάει μια νέα ιστορική περίοδος, ανοικτής πλέον επίθεσης του Ρωσοκινέζικου άξονα, με πρώτο θύμα την μαρτυρική και συνάμα ηρωική Ουκρανία. Στο πλαίσιο αυτής της νέας πραγματικότητας και της πολιτικής κατάστασης στη χώρα μας, θεώρησα ότι το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω, είναι να βοηθήσω την πολιτική οργάνωση (ΟΑΚΚΕ), που με πολιτικές αναλύσεις εδώ και χρόνια είχε προβλέψει και προειδοποιούσε γι αυτή την φασιστική επίθεση.

Εύχομαι στην ΟΑΚΚΕ καλό εκλογικό αγώνα και καλά αποτελέσματα!>>.

Ένα νέο μέτωπο του παγκόσμιου πολέμου που έχουν ξεκινήσει στην Ουκρανία οι δυνάμεις του νεοναζιστικού άξονα Μόσχας-Πεκίνου για να κατακτήσουν την παγκόσμια κυριαρχία είναι και η τωρινή ένοπλη σύγκρουση στο Σουδάν.

Πρόκειται στην πραγματικότητα για μια απόπειρα πραξικοπήματος μέσα στους κόλπους της στρατιωτικής χούντας που κυβερνάει τη χώρα ανοιχτά από το φθινόπωρο του 2021. Οι επικεφαλής της βγήκαν μέσα από το δικτατορικό καθεστώς αλ-Μπασίρ και πάτησαν στη λαϊκή εξέγερση που το ανέτρεψε το 2019 για να αναρριχηθούν στην εξουσία. Από τη μία μεριά της σύγκρουσης έχουμε το στρατηγό Αμπντέλ Φατάχ αλ-Μπουρχάν, επικεφαλής των σουδανικών ενόπλων δυνάμεων (SAF), και από την άλλη τον Νο.2 του καθεστώτος, στρατηγό Μοχάμεντ Χαμντάν Νταγκάλο (γνωστό με το ψευδώνυμο Χεμέτι), επικεφαλής μιας παραστρατιωτικής συμμορίας που ονομάζεται Δυνάμεις Ταχείας Υποστήριξης (RSF) και η οποία στα μέσα Απρίλη κινήθηκε ανοιχτά για την ανατροπή του πρώτου. Ο Χεμέτι κατηγορεί τον αλ-Μπουρχάν ότι προωθεί στον κρατικό μηχανισμό φιλο-ισλαμικά στοιχεία του παλιού καθεστώτος αλ-Μπασίρ, που έχει στενές σχέσεις με το κίνημα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, όπως άλλωστε και ο ανατραπείς προκάτοχός του Μπασίρ.  

Με διάφορα μπαλώματα στη νομοθεσία επιχειρεί η κυβέρνηση να κλείσει το δρόμο που έχουν αφήσει για χρόνια ανοιχτό στους ναζιστές για τις εκλογές όλες οι κοινοβουλευτικές ηγεσίες με επικεφαλής την ψευτοαριστερά.

Μετά το νόμο του καλοκαιριού του 2021 που απαγόρευε την κάθοδο των καταδικασμένων ναζιστών μόνο ως επικεφαλής συνδυασμών, ψηφίστηκε νέα ρύθμιση το Φλεβάρη του 2023, στο παρά πέντε των εκλογών, με την οποία έμπαινε μπλόκο στην κάθοδο των ναζιστών και ως απλών υποψηφίων για την παράκαμψη της απαγόρευσης με τη διαφορά ότι αυτό το μπλόκο θεσπίστηκε σαν μία απόφαση του Άρειου Πάγου ο οποίος με το νόμο αυτό έχει τη διακριτική ευχέρεια να το εφαρμόσει ή να μην το εφαρμόσει. Μπορεί δηλαδή να κρίνει ότι η υποψηφιότητα Κασιδιάρη με άλλον επικεφαλής συνδυασμού δεν σημαίνει ότι ο συνδυασμός είναι του Κασιδιάρη, ούτε ότι είναι στην ουσία μία εγκληματική συμμορία αντίστοιχη με τη “Χρ. Αυγή”.

Με τη νέα τροπολογία που έφερε τώρα η κυβέρνηση το μόνο που αλλάζει είναι ότι το αρμόδιο τμήμα του Αρείου Πάγου θα αποφασίσει σε Ολομέλεια, δηλαδή σε πλήρη σύνθεση και όχι σε τακτική σύνθεση που ορίζει ο πρόεδρος του.

Και τις τρεις ρυθμίσεις καταψήφισαν ψευτοΚΚΕ και ΜΕΡΑ25, τις δύο τελευταίες τις καταψήφισε και ο Βελόπουλος, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ στη δεύτερη δήλωσε παρών και στην τρίτη αποχή, δηλαδή στην ουσία κατά. Υπερψηφίστηκαν από ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.

Όσο προφανές είναι ότι η μόνη διέξοδος από την οικονομική κρίση είναι η ανάπτυξη της βιομηχανίας και ιδιαίτερα της βαριάς, άλλο τόσο είναι σίγουρο ότι το διακομματικό σύστημα σε επίπεδο ηγεσιών, που τώρα κυβερνά μέσω της ηγεσίας Μητσοτάκη της ΝΔ, σαμποτάρει την οικονομία για λογαριασμό του ρωσοκινεζικού Αξονα εμποδίζοντας οποιαδήποτε δυνατότητα ανάπτυξής της. Αυτό το πετυχαίνει ο Μητοστάκης παρά τις αντιστάσεις που υπάρχουν στο κόμμα του από λίγους υπουργούς του πολιτικούς εκπροσώπους της ντόπιας ή της δυτικής αστικής τάξης.

Οι Γάλλοι εργαζόμενοι είναι δίκαια και πλειοψηφικά οργισμένοι από την προσπάθεια του Μακρόν και της κυβέρνησης της πρωθυπουργού Μπορν να αυξήσουν την κατώτατη ηλικία για συνταξιοδότηση από τα 62 στα 64 χρόνια.

Το μέτρο αυτό χτυπάει πρώτα και κύρια το καθ’ αυτό προλεταριάτο που ξεκινάει νωρίς τον εργασιακό του βίο, χωρίς τη μεταβατική περίοδο των πανεπιστημιακών σπουδών και που είναι το σχετικά πιο κακοπληρωμένο και το πιο σκληρά εργαζόμενο. Απ’ αυτούς ζητάει ο Μακρόν να δουλέψουν περισσότερα χρόνια για να μπορούν να πάρουν μια πλήρη σύνταξη, προκειμένου να μην επιβαρυνθεί η ανταγωνιστικότητα του γαλλικού μονοπωλιακού κεφάλαιου στο διεθνή ανταγωνισμό του τόσο με τα αντίστοιχα στις υπόλοιπες χώρες του δυτικού τύπου καπιταλισμού (χοντρικά οι χώρες της G7 μαζί με τη Νότια Κορέα και την Αυστραλία), αλλά και με τη σοσιαλιμπεριαλιστική Κίνα και τις αναδυόμενες καπιταλιστικές οικονομίες του Τρίτου Κόσμου (Ινδία, Βραζιλία, Νότια Αφρική κλπ).

Οι ψευτοαριστεροί πράκτορες και φίλοι της νεοναζιστικής Ρωσίας πατάνε πάνω στα θύματα της σφαγής των Τεμπών για να απειλήσουν για πρώτη φορά με άσκηση μαζικής βίας τους δημοκρατικούς αντιπάλους του. Κι αυτό γιατί στις συγκεντρώσεις και στις πορείες που οργάνωσαν για την καταγγελία της σφαγής έδωσε μεγάλη μαζικότητα η αυθόρμητη συμμετοχή μιας προοδευτικής νεολαίας που ήταν πραγματικά ανήσυχη και θυμωμένη και έψαχνε να βρει τη φωνή της κάτω από τα πανό που είχαν ετοιμάσει πριν από αυτήν και γι’ αυτήν οι σοσιαλφασιστικές ηγεσίες των ΠΑΜΕ-ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Έτσι δίχως να το θέλουν ο θυμός και οι φωνές τους μπήκαν στην υπηρεσία εκείνων των πολιτικών δυνάμεων και βαθύτερα εκείνης της πολιτικής γραμμής που τη μοιράζονται όλες οι κοινοβουλευτικές και κυβερνητικές ηγεσίες των τριών τελευταίων δεκαετιών που είναι υπεύθυνες για τη σφαγή των Τεμπών αλλά και γενικότερα για την παραγωγική και πολιτική κατάπτωση και το σταδιακό εκφασισμό της χώρας. Με λίγα λόγια μέσα σε αυτό το κίνημα η νεολαία αυτοτραυματίζεται αλλά αυτό είναι το αντάλλαγμα για τη γνώση που σε βάθος χρόνου θα πάρει. Το άμεσο πρόβλημα ωστόσο είναι ότι αυτή η ανταπόκριση της νεολαίας ισχυροποίησε τις τρεις σοσιαλφασιστικές ηγεσίες που αναφέραμε και τους έδωσε τη δυνατότητα να κηρύξουν ένα πογκρόμ κατ’ αρχήν ιδεολογικού λιντσαρίσματος και παράλληλα να εκτοξεύσουν τις πρώτες στη μεταπολιτευτική ιστορία απειλές βίας ενάντια κυρίως στους δημοσιογράφους αλλά και στα πολιτικά στελέχη που βρίσκονται λίγο ή πολύ απέναντι στο φασισμό τους. Μάλιστα αυτές οι απειλές εκτοξεύτηκαν παράλληλα και σε συντονισμό με εκείνες της φασιστικής χουλιγκάνικης ακροδεξιάς των γηπέδων.