Έτσι αυτή η χρονιά μας έδωσε μια πανδημία επειδή ο νεοχιτλερισμός έκρυψε από την ανθρωπότητα την αρχή μιας επιδημίας και από την άλλη επειδή, στα πλαίσια του παγκόσμιου πολέμου που προετοιμάζει ενάντια στις σε μεγάλο βαθμό ανοχύρωτες (λόγω της εξουσίας εκεί των φιλελεύθερων ιμπεριαλιστών) αστικές δημοκρατίες, γονιμοποίησε και οργάνωσε το μαζικότερο αντιεπιστημονικό και δολοφονικό κίνημα όλων των εποχών. Η δημοκρατική ανθρωπότητα απάντησε από τη μια επιστρατεύοντας τις πιο πρόσφατες επιστημονικές επαναστάσεις για να κατασκευάσει σε χρόνο ρεκόρ ένα εμβόλιο και από την άλλη γκρέμισε από την εξουσία τον Ντ. Τραμπ τον κατ εξοχήν εκπρόσωπο του φασισμού και του αντιεπιστημονικού μεσαίωνα στις αστοδημοκρατίες.
Αλλά αυτές οι επιμέρους νίκες δεν μπορούν να ανατρέψουν από μόνες τους έναν γενικά αρνητικό απολογισμό της χρονιάς που πέρασε, καθώς το νεοχιτλερικό μέτωπο προώθησε όσο ποτέ πριν τις θέσεις του, καθώς ο μεν κινέζικος σοσιαλιμπεριαλισμός αντιμετώπισε την πανδημία που γέννησε πολύ πιο αποφασιστικά από όσο τα θύματα της με αποτέλεσμα να ενισχύει την οικονομική του υπεροχή και την πολιτικοστρατιωτική του ανάπτυξη, ο δε ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός αξιοποίησε την αντιδημοκρατική γουρουνοπετσιά και την πολιτική τύφλα των δυτικών αντιπάλων της για να περικυκλώσει τις ευρωπαϊκές δημοκρατίες από το Νότο και την Ανατολή όσο ποτέ πριν.
Από ισχυρότερες λοιπόν θέσεις είναι φυσικό ότι η επιθετικότητα του ρωσοκινεζικού Άξονα θα δυναμώσει και βέβαια θα δυναμώσει ιδιαίτερα σε χώρες που ήδη βρίσκονται κάτω από την πολιτική κυριαρχία του όπως η δικιά μας, όπου αυτή η κυριαρχία κρύβεται κάτω από μια βολική για τον Άξονα ευρωαμερικάνικη στολή παραλλαγής, αλλά μπορεί να γίνει αισθητή προς το παρόν μόνο έμμεσα μέσα από την ασταμάτητη σύνθλιψη των παραγωγικών της δυνάμεων και την αποσύνθεση της κρατικής λειτουργίας της.
Ενώ έχουμε το μειονέκτημα σαν λαός να ζούμε πριν από τους άλλους λαούς της Ευρώπης σε υλικό, πολιτικό και ψυχολογικό επίπεδο τις οδυνηρές συνέπειες αυτής της καλυμμένης φασιστικής επέλασης, έχουμε από την άλλη το πλεονέκτημα -σε πρώτη φάση σε επίπεδο εργατικής και δημοκρατικής πρωτοπορίας- να βλέπουμε πιο πριν και πιο καθαρά τον εχθρό που απειλεί με κατοχή και γι αυτό αργοτρώει από τα μέσα και διασπάει όλη την Ευρώπη.
Από αυτή λοιπόν την πλεονεκτική θέση και κυρίως μέσα από την ίδια την αρνητική πείρα του λαού μας είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε και να τονίσουμε με σιγουριά ένα πράγμα: Ότι ναι μεν μπορούν η εργατική τάξη και ο λαός, και μάλιστα πρέπει, να αξιοποιούν τις αντιστάσεις των ενδιάμεσων εκμεταλλευτριών τάξεων, ακόμα και των τμημάτων των ιμπεριαλιστικών τάξεων που αντιστέκονται στη νεοχιτλερική επέλαση, όπως διδάσκει η πείρα των αντιφασιστικών μετώπων πριν και στη διάρκεια του τελευταίου παγκόσμιου πόλεμου, αλλά ποτέ δεν πρέπει να στηρίζονται σε αυτές τις τάξεις. Σήμερα δεν υπάρχει σωτηρία για το λαό μας αν περιμένει οποιαδήποτε σωτηρία από την αστική τάξη και τα αδύναμα φιλελεύθερα ή σοσιαλδημοκρατικά θραύσματα της μέσα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσουμε νικηφόρα το φασισμό και το σοσιαλφασισμό, δηλαδή τους προσωρινά αποσυρμένους ναζί της ΧΑ, τους ηγετικούς και στελεχικούς μηχανισμούς των ψευτοΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, καθώς και τους εγκάθετους της πουτινικής Ρωσίας αρχηγούς της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, είναι να συγκροτήσουμε ένα πλατύ μέτωπο που θα παλέψει για μια κυβέρνηση με πρόγραμμα Αντιφασιστικής Δημοκρατίας. Μια τέτοια κυβέρνηση για να είναι αποτελεσματική θα πρέπει να έχει σαν βάση στήριξής της το ενιαίο ταξικό μέτωπο όλου του εργαζόμενου λαού.
Αυτό το μέτωπο πρέπει να παλέψει ταυτόχρονα ενάντια στο καθεστωτικό παραγωγικό σαμποτάζ, ιδιαίτερα το βιομηχανικό και ταυτόχρονα να αντισταθεί στην προσπάθεια της εργοδοσίας, των κάθε λογής εγκάθετών της και των σοσιαλφασιστών συνεργατών της να αξιοποιήσουν αυτό το σαμποτάζ και την πελώρια ανεργία που προκαλεί για να συνθλίψουν τους εργαζόμενους εργασιακά και να τους εξουδετερώσουν συνδικαλιστικά. Αυτό συμβαίνει σήμερα είτε στα εργοδοτικά σωματεία, είτε σε εκείνα τα δευτεροβάθμια που είναι πραξικοπηματικές σφραγίδες του σοσιαλφασισμού. Ενιαίο ταξικό μέτωπο σημαίνει να πάρουν ξανά ζωή ή αν δεν υπάρχουν να στηθούν με μεγάλη υπομονή και με προσοχή τα επιχειρησιακά σωματεία, η καρδιά κάθε πραγματικά ταξικού και δημοκρατικού συνδικαλισμού. Αυτά τα σωματεία πρέπει να ζωντανέψουν στη βάση της πιο συνεπούς ταξικής πάλης αλλά και της πιο ανοιχτής, έντιμης και αυτοθυσιακής δημοκρατικής στάσης των εργατών που παίρνουν αυτήν την πρωτοβουλία απέναντι σε όλους τους εργαζόμενους στους χώρους δουλειάς, δηλαδή χωρίς τους αποκλεισμούς, τις εύνοιες και τους ειδικούς δεσμούς με τις εργοδοσίες και το κράτος με τους οποίους είναι δεμένοι όλοι οι κομματικοί συνδικαλιστικοί στρατοί.
Μόνο ένα τέτοιο ενιαίο ταξικό μέτωπο θα μπορεί να αποσπάσει τον εργαζόμενο λαό όχι μόνο από τα υλικά δεσμά των εκμεταλλευτριών τάξεων αλλά και από τα ιδεολογικά δεσμά και την ψευδο-ταξική και ψευδο-εθνική δημαγωγία των φαιο-«κόκκινων» και να τον οδηγήσει στον αγώνα για τη διακυβέρνηση της Αντιφασιστικής Δημοκρατίας που εκτός από άμυνα στη δικτατορία του χειρότερου είδους μονπωλιακού κεφάλαιου που υπάρχει είναι και μια μορφή περάσματος προς τη λαϊκή επανάσταση. Η έσχατη και βαθύτερη αιτία που κάνει τους νεομεσαιωνιστές να αποκτούν ισχυρή πολιτική βάση στο λαό και μάλιστα στα πιο καταπιεσμένα και λιγότερα μορφωμένα τμήματα του είναι το πόσο αυτά είναι εξοργισμένα από τη φιλελεύθερη αστική τάξη και τους ειδικούς της που τα έχουν εγκαταλείψει στη μοίρα τους. Αυτή τη μεγάλη πολιτική και ιδεολογική δεξαμενή των νεοχιτλερικών πρέπει όχι μόνο να τη στερέψει το συνειδητό προλεταριάτο αλλά να την ενώσει με όλη την υπόλοιπη ταξική δημοκρατική βάση του εργαζόμενου λαού.
Αυτό είναι το πιο καυτό καθήκον κάθε εργατικής πρωτοπορίας τη χρονιά που έρχεται και το πιο καίριο πολιτικό καθήκον της ΟΑΚΚΕ. Φίλοι, Συναγωνιστές και Σύντροφοι. Πραγματικοί Δημοκράτες και Αντιφασίστες. Όλοι μαζί να ενώσουμε τις δυνάμεις και να ενισχύσουμε πολιτικά, οργανωτικά και οικονομικά την ανυπότακτη ΟΑΚΚΕ σε αυτή τη μεγάλη μάχη.
Αθήνα, 1/1/2021