Σαν πρώτη απάντηση έχουμε την εξής παρατήρηση: όποιος πραγματικά πολεμάει σε βάθος χρόνου την πουτινική νεοχιτλερική Ρωσία ιδιαίτερα κάτω από την πολιτική καθοδήγηση μιας δημοκρατικής κυβέρνησης και όχι προβοκατόρικα, για τα μάτια, ή περιστασιακά δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα ένας ναζιστής. Σε όλο τον κόσμο οι ναζί και κάθε λογής φασίστας έχει σήμερα ένα και μόνο παγκόσμιο κέντρο σήμερα και αυτό είναι η πουτινική Ρωσία. Με αυτήν την πρακτική έννοια το Αζόφ σήμερα δεν μπορεί να είναι στην κύρια πλευρά του ναζιστικό, αν και παρά τις αλλεπάλληλες εκκαθαρίσεις των ναζιστών στους κόλπους του ήταν και παραμένει η αχίλλεια φτέρνα της Ουκρανικής αντίστασης, στην οποία ο εχθρός συγκεντρώνει τα βρώμικα χτυπήματα του.
Αυτό συμβαίνει γιατί υπάρχει ακόμα μέσα στο Αζόφ σαν μειοψηφία ένα φιλοναζιστικό ρεύμα που στην πραγματικότητα έχει την αρχική του στελεχική βάση του στην ίδια την πουτινική Ρωσία.
Αυτό το ρεύμα μπόρεσε και χώθηκε μέσα στο ουκρανικό εθνικό κίνημα επειδή η δυτικόφιλη ουκρανική αστική τάξη κόντρα στο ρώσικο νεοχιτλερικό ψευτοκομμουνισμό και ψευτοδιεθνισμό - που ήταν πάντα το βαθύ προκάλυμμα της μεγαλορώσικης εθνικής δικτατορίας και μισοκατοχής - προσπάθησε να ισχυροποιήσει την εθνική ουκρανική ταυτότητα που η πουτινική Ρωσία ξεδιάντροπα του αρνιόταν και την αναζήτησε εκεί που την αναζήτησαν όλες οι καταδυναστευμένες από το σοσιαλιμπεριαλιστικό δήθεν “σοβιετικό” μπρεζνιεφικό κράτος ανατολικοευρωπαϊκές χώρες: στα αντιδραστικά τους εθνικά κινήματα του μεσοπολέμου που ακριβώς έχοντας σαν κύριο εχθρό τον πραγματικό διεθνιστικό σοβιετικό κομμουνισμό, είτε έμειναν ουδέτερα, είτε ακόμα συμμάχησαν για μεγαλύτερο ή μικρότερο διάστημα με τον επίσης αντικομμουνιστή χιτλερικό γερμανό κατακτητή όσο αυτός τους υποσχόταν εθνική επεκτατική “ολοκλήρωση” πριν συχνά στραφεί και εναντίον τους. Αυτή τη σχετικοποίηση της τερατωδίας των παλιών Χίτλερ στην πάλη που έδιναν οι λαοί της ανατολικής Ευρώπης με τους καινούργιους μεγαλορώσους Χίτλερ την ενίσχυσε η ψυχροπολεμική γενική δυτική ιμπεριαλιστική αντικομμουνιστική εξίσωση Χίτλερ ίσον Στάλιν. Αυτό το γεγονός έδωσε τη δυνατότητα σε μια σειρά ακροδεξιά, ακόμα και νεοναζιστικά κινήματα στην Ανατολική Ευρώπη να εμφανιστούν σαν εθνικά πατριωτικά.
Η Ουκρανία έπεσε αρχικά σε αυτό το σοβαρό λάθος στην εθνικοανεξαρτησιακή πάλη της ενάντια στην πουτινική Ρωσία κόντρα στον ρωσόδουλο Γιανούκοβιτς στα 2014 και 2015. Ήταν μέσα σε αυτό το κίνημα που με τα εκατομμύρια των αγωνιστών του, τα οποία γέμιζαν επί μήνες την Μαϊντάν, που χώθηκε η φιλοναζιστική ακροδεξιά του Δεξιού Τομέα. Και ενώ ο Γιανούκοβιτς δεν έκανε καμιά υποχώρηση σε αυτό το πλατύ δημοκρατικό και ειρηνικό κίνημα, μόλις μπήκε μπροστά και άρχισε τη βίαιη αναμέτρηση με την αστυνομία του Γιανούκοβιτς ο Δεξιός Τομέας και γενικά οι ακροδεξιοί εθνικιστές και δώσανε νεκρούς, τότε αυτός σε σχετικά ελάχιστο διάστημα εγκατέλειψε τη χώρα. Αυτή ήταν μια προσχεδιασμένη στρατηγική κίνηση του Πούτιν ώστε οι δημοκράτες και πατριώτες Ουκρανοί να πιστέψουν ότι πήραν τη μεγάλη δημοκρατική νίκη της χάρη στο αίμα της ακροδεξιάς και των φιλοναζί. Ήταν σε αυτό το διάστημα που με μισοδιαλυμένο τον ουκρανικό στρατό και την αστυνομία του Γιανούκοβιτς μπήκαν οι φασίστες και αντισημίτες ακόμα και ναζί μέσα στα συχνά εθελοντικά στρατιωτικά σώματα της ουκρανικής αντίστασης και όξυναν στο έπακρο τη σχέση με το ρωσόφωνο πληθυσμό ειδικά στο ζήτημα της γλωσσικής ελευθερίας, οπότε προβόκαραν το εθνοανεξαρτησιακό και δημοκρατικό ουκρανικό κίνημα δίνοντας στον Πούτιν το πρόσχημα που εκείνος οργάνωσε για να εισβάλει στο Ντονμπάς και τη Κριμαία χωρίς να ξεσηκωθεί όλος ο πλανήτης εναντίον του. Όμως ταυτόχρονα τότε ήταν που το Αζόφ βρέθηκε απέναντι από τους ρώσους εισβολείς αλλά και τα ντόπια τάγματα από ρωσόφωνους στην ηγεσία των οποίων ήταν ήδη κυρίως ναζιστές, και σήκωσε ένα μεγάλο βάρος στην αντίσταση των Ουκρανών.
Παρόλο το μεγάλο πατριωτικό κύρος που απόκτησαν οι στρατιωτικές δυνάμεις που βρέθηκαν κάτω από την ηγεσία της ακροδεξιάς, η τελευταία στο καθαρά πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο δεν έγινε ποτέ αποδεκτή από τον ουκρανικό λαό. Η βασική τους πολιτική γραμμή, που ήταν το ούτε Ρωσία-ούτε ΕΕ, και γενικότερα ο αντιδημοκρατικός αντιευρωπαϊσμός τους νικήθηκαν και απομονώθηκαν γρήγορα στις μάζες και τα κόμματά τους συνετρίβησαν σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις, (παρόλο που συνασπίστηκαν), με ποσοστά κάτω από το 3%. Έτσι μέσα στα χρόνια αυτά από το 2015 ως το 2021 οι δημοκρατικές κυβερνήσεις της Ουκρανίας βρέθηκαν μπροστά στην εξής αντίφαση: Οι ακροδεξιοί να έχουν ηγηθεί και να έχουν δώσει νεκρούς στον απελευθερωτικό και δημοκρατικό τους αγώνα και έτσι να έχουν αποκτήσει ένα σημαντικό κύρος στις μάζες στρατιωτικά, και ταυτόχρονα η πολιτική γραμμή των ηγεσιών όλων αυτών των σωμάτων να έχει κατά κράτος νικηθεί. Ο τρόπος με τον οποίο επεχείρησε να λύσει αυτή την αντίφαση το δημοκρατικό κομμάτι της αστικής τάξης της Ουκρανίας στο βασικό τέτοιο στρατιωτικό σώμα, το Αζόφ, ήταν όπως όλα δείχνουν συμβιβαστικός. Αυτό όχι μόνο γιατί η αστική τάξη, όσο δημοκρατική και αν είναι, διαπερνιέται από τον εθνικισμό και τον ιστορικό αντικομμουνισμό, αλλά κυρίως γιατί στη συγκεκριμένη περίπτωση φοβήθηκε έναν πολιτικό εμφύλιο παράλληλα με τον θερμό εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο που διεξήγαγε όλο αυτό τον καιρό κόντρα στον πραγματικό χιτλερικό του Πούτιν στο Ντονμπάς ετοιμάζοντας τη γενοκτονία που παρακολουθούμε σήμερα. Έτσι διάλεξαν τον εξής δρόμο: εντάξανε το Αζόφ στον ουκρανικό στρατό ώστε να βρεθεί κάτω από την πολιτική εξουσία των δημοκρατικών κυβερνήσεων, απομάκρυναν από την άμεση στρατιωτική ηγεσία τα πολιτικά ηγετικά στελέχη του, και ταυτόχρονα πλατύνανε τη βάση του με το σπάσιμο κάθε φασιστικο-εθνικιστικού αποκλεισμού οπότε μπήκαν σύμφωνα με πολλές αναφορές πολλοί πατριώτες από πολλές εθνικές, θρησκευτικές και πολιτικές τάσεις μέσα του. Αυτά δεν σημαίνουν ότι τέλειωσε για τους δημοκράτες όλου του κόσμου το πρόβλημα με την ακροδεξιά και με τους φιλοναζιστές που υπάρχουν ακόμα σαν μειοψηφία μέσα στο Αζόφ σύμφωνα με πολλές αξιόπιστες πηγές, ούτε το πρόβλημα ότι εξακολουθεί αυτό το σώμα να έχει σαν έμβλημά του το χειρότερο υπόλειμμα του παρελθόντος του, που είναι ένα ναζιστικό σύμβολο, όσο και αν οι μαχητές του δίνουν ένα άλλο νόημα.
Αυτά όλα είναι προβλήματα. Αλλά είναι αχίλλειες φτέρνες που αφήνει πάντα η ιστορία, σε κάθε αγώνα και έχουν δικαίωμα να τα λύσουν οι ίδιοι οι λαοί που αντιστέκονται στο ναζισμό και τώρα ο ηρωικός ουκρανικός λαός και οι δημοκρατικοί άνθρωποι και τα κινήματα σε όλο τον κόσμο που του συμπαραστέκονται. Μόνο αυτοί έχουν δικαίωμα να μιλάνε για το Αζόφ και να του κάνουν κριτική όμως μόνο όσο και όπου του αντιστοιχεί. Αυτοί λοιπόν πρέπει να κρίνουν το Αζόφ, ακριβώς επειδή βρέθηκε στο κύριο αιματηρό μέτωπο αυτού εδώ του πολέμου, το μέτωπο της Μαριούπολης, κυρίως από την πράξη του, δηλαδή να το κρίνουν σε σχέση με αυτούς που αντιμετωπίζει και από τους οποίους πεθαίνει. Όσο αυτό αποδίδει σαν την ύψιστη κατηγορία στους εχθρούς του το ότι είναι ναζιστές και αυτοί είναι οι πιο πραγματικοί και πιο απόλυτοι ναζιστές, τότε είναι αυτοί οι τελευταίοι, αυτά τα σιδερόφρακτα τέρατα, που δίνουν το δικαίωμα της ύπαρξης στο Αζόφ καθώς και το δικαίωμα να μιλήσει προς έναν άλλο λαό, όπως ο ελληνικός πόσο μάλλον αν έτσι αποφασίσει η ηγεσία του ουκρανικού εθνικοαπελευθερωτικού πολέμου, πιθανότατα του πρώτου με τον οποίο εγκαινιάζεται ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος.
Φωτό από τη συγκέντρωση της ουκρανικής κοινότητας έξω από τη Βουλή για την ομιλία του Ζελένσκι στις 7/4 στην οποία συμμετείχαν σύντροφοι της ΟΑΚΚΕ
