Το χειρότερο όμως δεν ήταν αυτή η ίδια η επίθεση και η αστυνομική κάλυψη της. Ήταν η σκανδαλώδης πολιτική σιωπή της κυβέρνησης, όλων των κρατικών καναλιών και όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων γι αυτήν την επίθεση, η οποία έγινε ακόμα πιο βροντώδης όταν η ουκρανική πρεσβεία έβγαλε επίσημη ανακοίνωση διαμαρτυρίας γι αυτήν καταγγέλλοντας ονομαστικά το κόμμα των τραμπούκων. Κι όμως πέρα από μερικούς μετρημένους στα δάχτυλα δημοσιογράφους και πάλι δεν βγήκε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, κανένα κοινοβουλευτικό κόμμα, κανένας βουλευτής, αλλά και κανένας μαζικός κοινωνικός φορέας να την καταγγείλουν. Έτσι ως τώρα η επίθεση αυτή έχει πνιγεί στην εθνική σιωπή και στο βάθος στην εθνική ανοχή. Αυτό δεν είναι τόσο περίεργο αν κανείς σκεφτεί ότι ο επίσημος πολιτικός κόσμος της χώρας, δηλαδή όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα ανοιχτά ή έμμεσα προωθούν τη θέση ότι η Ουκρανία πρέπει να παραδώσει τα κατεχόμενα εδάφη της στον εισβολέα για να έχουμε «ειρήνη».
Η επαίσχυντη επίθεση της 23 του Νοέμβρη του 2024 κάνει αυτή την ημερομηνία έναν πολιτικό σταθμό γιατί σηματοδοτεί δύο πράγματα: 1ον Πρόκειται για το πρώτο οργανωμένο κρατικό πογκρόμ στην Ευρώπη ενάντια στους πρόσφυγες πολέμου μιας χώρας που ηρωικά χύνει το αίμα της για να φυλάξει τις πύλες όλης της Ευρώπης από τους νέους Χίτλερ που έχουν εισβάλει σε αυτήν και γι αυτό όλες οι ευρωπαϊκές δημοκρατίες τους σέβονται και τους φιλοξενούν και 2ον Πρόκειται για την πιο μεγάλη ως τώρα προειδοποίηση για μια διακομματική κοινοβουλευτική φασιστική δικτατορία που υπόκωφα ετοιμάζεται εδώ και δεκαετίες στη χώρα μας για να υπηρετήσει ακριβώς αυτούς τους νέους Χίτλερ.
Αυτή η επαπειλούμενη δικτατορία έχει σαν πολιτικό και οργανωτικό της επικεφαλής το ψεύτικο ΚΚΕ. Πρόκειται για ένα κόμμα αποστατών του μαρξισμού που στα 1956-58 διέλυσε το πραγματικό επαναστατικό ΚΚΕ για λογαριασμό των μεγαλορώσων ιμπεριαλιστών αστών νέου τύπου επίσης αποστατών που με ηγέτες τους Χρουστσόφ και Μπρέζνιεφ παλινόρθωσαν τότε τον καπιταλισμό στην ΕΣΣΔ και τη μετάτρεψαν σε μια φασιστική χώρα χιτλερικού τύπου. Ήταν αυτοί στην ουσία που διέγραψαν τα καλύτερα στελέχη του ΚΚΕ - επειδή αυτό τότε βρέθηκε στην ΕΣΣΔ σε συνθήκες πολιτικής προσφυγιάς - που εξόρισαν και τελικά δολοφόνησαν τον ηγέτη του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδη επειδή τους αντιστάθηκε. Είναι χάρη στις ρώσικες στρατηγικές πλάτες (και μετά τα 1990 χάρη στις πλάτες του νεοχιτλερικού Αξονα Ρωσίας Κίνας) που το ψευτοΚΚΕ έχει γίνει το ιερό κόμμα σύσσωμης της αστικής τάξης καθώς είναι το μόνο που πορεί να κατηγορεί όλα τα άλλα για τα πάντα και κανένα να μην τολμάει να το κατηγορήσει για τίποτα, πέρα από το ότι πάσχει τάχα από έναν επαναστατικό δογματισμό. Βέβαια, μόνο από αυτό δεν πάσχει το ψευτοΚΚΕ, αφού οι επαναστάτες διακρίνονται κυρίως για το ανοιχτό μίσος που τους τρέφει η άρχουσα τάξη και το αστικό κράτος ειδικά ο στρατός, η αστυνομία και οι δικαστές που όλοι τους τόσο άριστες σχέσεις έχουν με το ψευτοΚΚΕ και αυτό μαζί τους. Μάλιστα τα αστικά κόμματα της χώρας μας δεν παραλείπουν να τονίζουν πόσο σεβασμό τρέφουν «προς το ΚΚΕ και τους αγώνες του». Αυτό οφείλεται στο ότι όλα τα αστικά κόμματα στη χώρα έχουν σταδιακά αλωθεί στο βασικό ηγετικό τους πυρήνα, αλλά ακόμα όχι σε μια μεγάλη μάζα στελεχών, από τους ανθρώπους της ρωσικής υπερδύναμης. Αυτή η άλωση στηρίχθηκε στη συνεργασία του ψευτοΚΚΕ με τους δυο μοιραίους πολιτικούς γόνους της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης που υπηρέτησαν τη ρωσική στρατηγική στην Ελλάδα από τη μεταπολίτευση και μετά, τον Α. Παπανδρέου και τον Καραμανλή τον ανεψιό. Αυτοί μεταβιβάσαν την πρωθυπουργία σε διαδόχους τους στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ αντίστοιχα ή στο μετωπικό απόσπασμα του ψευτοΚΚΕ που ήταν ο Σύριζα. Όλοι αυτοί οι πρωθυπουργοί εμφανίστηκαν σαν φιλοευρωπαίοι ώστε να μπορούν να κάνουν εξωτερική πολιτική μέσα στην ΕΕ και μέσα στο ΝΑΤΟ υπέρ της Ρωσίας με πιο δόλιο απ όλους τον ψευτοφιλελεύθερο Μητσοτάκη. Ταυτόχρονα αυτές οι πρωθυπουργίες φρόντιζαν και φροντίζουν να αφήνουν στο πολιτικό απυρόβλητο δύο ρωσόφιλα φασιστικά ρεύματα που προετοιμάζουν μια φαιο-«κόκκινη» φασιστική δικτατορία στη χώρα. Το ένα είναι το κλασικό φασιστικό πατριδοκάπηλο των Βελόπουλων και Νατσιών, Λατινοπούλου κλπ που έχουν αναλάβει να φασιστικοποιήσουν κυρίως το σκληρό πυρήνα του κράτους στρατό, αστυνομία, δικαιοσύνη και να ασκήσουν μια ρωσοκρατούμενη δικτατορία συσπειρώνοντας και λαϊκά στρώματα στο όνομα των «ενιαίων συμφερόντων του έθνους» και των «παραδοσιακών οικογενειακών αξιών». Το άλλο φασιστικό ρεύμα είναι το σοσιαλφασιστικό ψευτοαριστερό που με κέντρο και κορμό το πιο μαζικό οργανωτικά κόμμα στην Ελλάδα το ψευτοΚΚΕ, έχει αναλάβει σαν κύριο καθήκον του να ασκήσει τη δικτατορία του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού στο όνομα τάχα των ενιαίων συμφερόντων της εργατικής τάξης. Ο κύριος ωστόσο κρατικός στόχος αυτού του ρεύματος είναι ο έλεγχος της πιο παρασιτικής και αδιάφορης κρατικο-υπαλληλικής γραφειοκρατίας καθώς και του πιο κρατικοδίαιτου κομματιού της μικροαστικής τάξης. Βέβαια με πρόσχημα ότι υπηρετεί τα συμφέροντα της εργατικής τάξης το ψευτοΚΚΕ χτυπάει επιλεκτικά μόνο τα δυτικόφιλα και τα σχετικά πιο δημοκρατικά τμήματα της αστικής τάξης και ποτέ τα πιο φασιστικά ρωσόφιλα και κινεζόφιλα (κυρίως τους εφοπλιστικής προέλευσης κρατικοολιγάρχες). Πρακτικά ασκεί ήδη μια ρωσόφιλη δικτατορία στο κέντρο της διανοητικής ζωής και της διαπάλης των πολιτικών γραμμών κάθε δημοκρατικής χώρας που είναι τα Πανεπιστήμια της πνίγοντας σε αυτά κάθε δημοκρατική συνέλευση με ψυχολογική ή ακόμα και ωμή σωματική βία. Αυτήν την ασκεί μέσω κάποιων συμμάχων του μικροαστών ριζοσπαστών ώστε να μην εκτίθεται το ίδιο είτε στην καθηγητική αστική τάξη, είτε στους φοιτητές. Όμως όλο το ιδεολογικό οικοδόμημα της βίας του το στηρίζει στη δικτατορία που επίσης εδώ και χρόνια ασκεί, και τελευταία την κλιμακώνει ραγδαία στο συνδικαλισμό σε συνδικάτα που ελέγχει μέσω του ΠΑΜΕ, αξιοποιώντας την πλήρη κρατική και διακομματική άδεια που έχει να δέρνει συνέδρους και να διαλύει ή καταλαμβάνει συνέδρια με βία (ή και νοθεία) ακόμα και σε επίπεδο ΓΣΕΕ και Ομοσπονδιών ισχυριζόμενο ότι η βία του είναι εξαγνισμένη από το δικαίωμα του σαν κόμμα τάχα της εργατικής τάξης να εκκαθαρίζει από τα συνδικάτα τους πουλημένους στην αστική τάξη συνδικαλιστές που η εργατική τάξη συνεχίζει ωστόσο ακόμα κατά πλειοψηφία να ψηφίζει. Και τους ψηφίζει όχι γιατί έχουν κάποια ταξική συνέπεια αλλά γιατί τουλάχιστον δεν πνίγουν όπως το ψευτοΚΚΕ κάθε αντιπολίτευση διασπώντας έτσι βαθιά το εργατικό κίνημα και δεν βρίσκουν κάθε αφορμή όπως εκείνο για να σαμποτάρουν κάθε μεγάλη, κυρίως βιομηχανική ιδιαίτερα ενεργειακή επένδυση και κάθε παραγωγικό, και εκπαιδευτικό εκσυγχρονισμό με στόχο να απομακρύνουν τη χώρα μας από την ΕΕ και να την κάνουν ένα εξάρτημα της ρώσικης στρατιωτικής εκστρατείας για τη μεγάλη καταλήστευση της Ευρώπης,
Τώρα με την ωμή επίθεση στην Ουκρανική κοινότητα, το ρωσόφιλο καθεστωτικό μπλοκ ανοίγει μια νέα περίοδο βίας στην πολιτική ζωή της χώρας, όπου για πρώτη φορά τόσο ωμά ποδοπατάει την ίδια την ευρωπαϊκή δημοκρατική προβιά του. Και αυτό το κάνει τώρα γιατί για πρώτη φορά η Ευρώπη είναι τόσο αδύναμη κυρίως στρατιωτικά αλλά και οικονομικά από την ώρα που εκλέχτηκε στην προεδρία των ΗΠΑ ο εγκάθετος της πουτινικής Ρωσίας φασίστας Τραμπ, για πρώτη φορά είναι τόσο διασπασμένη εσωτερικά, από την ώρα που στην πολιτική και οικονομική καρδιά της Ενωμένης Ευρώπης στην Γαλλία και τη Γερμανία οι φαιο-«κόκκινοι» ανέβηκαν ραγδαία οπότε οι ευρωπαϊστές όλο και περισσότερο δυσκολεύονται να κυβερνήσουν μόνοι τους. Τέλος το πλήγμα στους Ουκρανούς έρχεται στη στιγμή που για πρώτη φορά στη χώρα μας όχι μόνο ανεβαίνουν οι κλασικοί φασίστες αλλά από προχθές και ο σκληρός ρωσόδουλος ηγετικός πυρήνας Καραμανλή- Σαμαρά μέσα στη ΝΔ, ο ίδιος που έφερε στην εξουσία τον ψευτοφιλελεύθερο Μητσοτάκη έχει βάλει μπρος τη διαδικασία της πτώσης του. Αυτό συμβαίνει γιατί ιδιαίτερα μετά την άνοδο του Τραμπ δεν θα είναι για πολύ καιρό απαραίτητος ένας τόσο δυτικοφανής «φιλελεύθερος» πρωθυπουργός για να κοροϊδεύει την ΕΕ και κυρίως το ΝΑΤΟ. Σύντομα αυτή τη δουλειά θα μπορούν να την κάνουν πιο ανοιχτά φιλικά προς τη Ρωσία στελέχη, όπως για παράδειγμα ο Δένδιας. Η επίθεση της 23 του Νοέμβρη σημαίνει πάνω απ ολα τη γρήγορη προώθηση της αντίληψης μέσα στις πλατιές μάζες ότι δεν θα πρέπει να πολεμήσουν αν χρειασρει στο πλευρό της δημοκρατικής Ευρώπης εναντίον της φασιστικής Ρωσίας, αλλά στο πλευρό της Ρωσίας εναντίον της Ευρώπης. Δηλαδή και να καταστραφούμε σαν χώρα και να ντροπιαστούμε αιώνια σα λαός.
Αν η επίθεση των ταγμάτων εφόδου του Περισσού στις 23 του Νοέμβρη ανοίγει αυτή την ερεβώδη εποχή για τη χώρα μας, ακόμα περισσότερο ανοίγει τη φωτεινή εποχή για να προχωρήσουν οι αριστεροί και δημοκρατικοί άνθρωποι και μαζί τους όλοι οι πραγματικοί πατριώτες πολύ πιο αποφασιστικά τις έμπρακτες προσπάθειες τους για τη συγκρότηση ενός πλατιού αντιφασιστικού μετώπου. Στο πυρήνα αυτού του μετώπου πρέπει να είναι το ενιαίο μέτωπο της εργατικής τάξης, δηλαδή εκείνης της τάξης που οι νεοχιτλερικοί προσπαθούν να μετατρέψουν σε εφεδρεία τους ενώ αυτή αποτελεί ιστορικά και από τη βαθύτερη φύση της την πρωτοπορία του αντιφασισμού. Όσο πιο γρήγορα συγκροτηθεί αυτό το μέτωπο τόσο πιο λίγες θα είναι οι καταστροφές και ο πόνος για τη χώρα, τόσο πιο πολλές οι τόσο πολύτιμες μέρες της δημοκρατίας και της ειρήνης οπότε και πιο μακρύς ο χρόνος για την ετοιμασία των λαών μπροστά στη μεγαλύτερη και πιο αιματηρή θύελλα που θα έχει δοκιμάσει η χώρα μας και ο πλανήτης. Το έπαθλο μιας καλύτερης ετοιμασίας θα είναι μια μεγάλη αντιφασιστική νίκη και τελικά η αρχή για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.