Σε ότι αφορά το πρώτο: Δεν έχουμε λόγους να πιστεύουμε ότι ο Ζακ πέθανε από κάτι άλλο εκτός από τη βία που δέχτηκε έξω από το μαγαζί στο οποίο παγιδεύτηκε. Το ότι και ο ιατροδικαστής που έκανε τη νεκροψία από τη μεριά της οικογένειας κατάληξε όπως και οι δύο άλλοι στο συμπέρασμα ότι δεν έφταιξε αυτή η βία δεν μας λέει τίποτα στο βαθμό που αυτός ο υποτιθέμενος μόνος ανεξάρτητος από την αστυνομία ιατροδικαστής είναι ένας συστηματικός μάρτυρας υπεράσπισης της ΧΑ (http://www.efsyn.gr/arthro/kata-syrroin-martyras).
Αλλά ακόμα και αν υποθέσει κανείς ότι οι τοποθετήσεις των ιατροδικαστών δεν ήταν υποβολιμιαίες υπάρχουν δύο μεγάλα ζητήματα εδώ.
Το ένα ζήτημα είναι ότι δύο «αγανακτισμένοι πολίτες» χτυπούσαν με δυνατές κλωτσιές στο κεφάλι έναν αιμόφυρτο άνθρωπο, ο οποίος ήταν πεσμένος κατά γης εγκλωβισμένος πάνω από τα σπασμένα γυαλιά μιας βιτρίνας κοσμηματοπωλείου και ο οποίος πανικόβλητος προσπαθούσε να βγει έξω από αυτό. Ο ένας από αυτούς ήταν στέλεχος του "Πατριωτικού Μετώπου" μέσω και του οποίου γίνονταν στρατολογίες στις χρυσαυγίτικες δυνάμεις που συμμετείχαν στη σφαγή της Σρεμπρένιτσα.
Ήταν νέος αλλά ήταν πολύ αδύνατος, και τρέκλιζε δίνοντας την εικόνα του χρήστη ναρκωτικών. Αφού έπεσε μισοαναίσθητος από τα χτυπήματα βρήκε λίγη δύναμη να σηκωθεί και, κρατώντας στα γυμνά χέρια του ένα γυαλί για άμυνα πήγε να τρέξει για να ξεφύγει από τους διώκτες του, για να πέσει για μια ακόμα φορά κάτω με ένα νέο χτύπημα από αστυνομικό γκλομπ και μετά να αλυσοδεθεί με μια αχρείαστη σκληρότητα από 7 αστυνομικούς που νεκρό και αλυσοδεμένο τον πήγαν στο νοσοκομείο. Όλα αυτά διαδραματίζονταν μέρα μεσημέρι στο κέντρο της πόλης μπροστά σε πολύ κόσμο που είχε μαζευτεί και παρακολουθούσε το έγκλημα χωρίς να πει δυο λόγια οίκτου και ανθρωπιάς για να κόψει τη φόρα των δημίων παρόλο που δυο καλοί άνθρωποι μέσα στο πλήθος διαμαρτυρήθηκαν γι αυτήν την κτηνωδία.
Το άλλο μεγάλο γεγονός, που κατά κάποιο τρόπο φανερώνει την αληθινή κοινωνική κλίμακα του προηγούμενου, αλλά και έχει μια ασύλληπτα μεγαλύτερη ωμότητα γιατί σαν αντίδραση σημειώθηκε αφού ο άνθρωπος είχε ήδη πεθάνει είναι ότι όταν δημοσιεύτηκε το βίντεο με τη σκηνή του κανιβαλισμού και γράφτηκαν στον τύπο δημοσιογραφικά σχόλια που καταδίκαζαν αυτόν τον σκληρό θάνατο, ο σχολιασμός που έγινε από το αναγνωστικό κοινό δικαιολογούσε στην πλειοψηφία του τους φονιάδες. Αυτό έγινε ακόμα και σε ηλεκτρονικές εφημερίδες όπου η αρθρογραφία ήταν με δύναμη και θερμά υπέρ του Ζακ και όπου το γενικό αναγνωστικό κοινό έχει γενικά δημοκρατικές διαθέσεις.
Αυτά τα δύο γεγονότα δείχνουν ότι κάτι πολύ ανησυχητικό έχει συμβεί σε αυτήν την κοινωνία που πρέπει και να εξηγηθεί και να αντιμετωπιστεί με το σωστό τρόπο, αλλιώς θα έχουμε πολύ σύντομα τον πολιτικό θρίαμβο της πιο συνεπούς πολιτικής έκφρασης αυτής της κτηνωδίας που είναι ο ναζισμός χρυσαυγίτικου τύπου.Και πρέπει να σημειώσουμε ότι αυτός θα είναι πολύ πιο αποτρόπαιος από την τελευταία δικτατορία που έχουμε ζήσει. Γιατί σε εκείνην ο φασισμός ήταν στην κορυφή της εξουσίας, ενώ σε αυτήν που επαπειλείται, ο φασισμός θα έχει δύναμη μέσα στις μάζες, ιδιαίτερα στις λαϊκές μάζες. Άλλωστε ο πραγματικός φασισμός είναι αυτός που αδράχνει τις μάζες, αλλιώς δεν λέγεται φασισμός λέγεται συντηρητική αντεπανάσταση ή δικτατορία της ακροδεξιάς.
Για να φωτίσουμε την πολιτική διαπίστωση που μόλις κάναμε έχουμε κάνει αφαίρεση από όλα τα στοιχεία αυτής της υπόθεσης που είναι ακόμα αδιευκρίνιστα και έτσι εύκολα γίνονται αντικείμενο διχογνωμιών μέσα στο λαό και που συσκοτίζουν την ουσία της.Όταν θα έχουμε καθαρά στοιχεία, και αυτά θα τα εντάξουμε στην ανάλυσή μας, όπως θα τα εντάξει και ο λαός στις σκέψεις και στα συμπεράσματά του. Όμως προς το παρόν θέλουμε να επικεντρωθούμε στα πολιτικά δεδομένα της υπόθεσης.Τέτοια είναι αυτά τα σχετικά με το αν ο Ζακ μπήκε πραγματικά να κλέψει, ή αν μπήκε στο μαγαζί για να διαφύγει από κάποια συμπλοκή. Το ζήτημα όμως είναι αν μπορεί να γίνεται ανεκτό από την κοινωνία να κυκλοφορούν ελεύθερα τα κτήνη που λυντσάρανε έναν καθηλωμένο, καταματωμένο, πανικόβλητο, παραπαίοντα και καχεκτικό τοξικομανή, ακόμα και αν δεχτούμε ότι μπήκε στο μαγαζί για να το κλέψει, ενώ από καμιά μαρτυρία δεν προκύπτει ότι όταν κλωτσούσαν με δύναμη το κεφάλι του αυτός κρατούσε μαχαίρι.
Νομίζουμε ότι μόνο αν έχουμε τοποθετήσει έτσι το ζήτημα μπορούμε να περάσουμε στο επόμενο ζήτημα, στο επόμενο γεγονός που είναι πιο βαθύ και πολύ πιο περίπλοκο που είναι η πολιτική πάλη που ξετυλίχτηκε και συνεχίζει να ξετυλίγεται πάνω από το νεκρό, δηλαδή η πάλη για τη δικαίωση των φονιάδων ή για τη μεγαλύτερη καταδίκη τους μέσα στις μάζες. Σε αυτήν την πάλη ήδη την πολιτική πρωτοβουλία την έχουν δύο ρεύματα που ενώ φαίνονται σαν να είναι τα πιο εχθρικά μεταξύ τους έχουν σαν κοινό αποτέλεσμα της δράσης τους την ενίσχυση των θυτών. Το ένα πολιτικό ρεύμα είναι σαφές για κάθε δημοκράτη. Είναι η ΧΑ, δηλαδή το κόμμα της ναζιστικής αυτοδικίας, που ειδικεύεται στο να σκοτώνει μετανάστες και δημοκράτες, το κόμμα των ανοιχτών κανιβάλων που επεμβαίνει πια σε όλες τις συζητήσεις στον ηλεκτρονικό τύπο και πηγαίνει ως την άκρη της τη γραμμή «καλά κάνανε στο ληστή-πρεζόνι-τραβεστί».
Ο άλλος πόλος είναι ένα πολιτικό μέτωπο που το καθοδηγεί ο ΣΥΡΙΖΑ με τη γραμμή: «κάτω οι νοικοκυραίοι που δολοφονούν» και στο οποίο κίνημα χωράνε και τα ρεύματα που φτάνουν ως την «ανοιχτή βία στους νοικοκυραίους». Στο μέτωπο αυτό έχει εμπλακεί ένα κομμάτι της κοινωνίας που αντικειμενικά απειλείται πραγματικά και βαθιά από το ανερχόμενο ναζισμό σε παγκόσμια κλίμακα και το οποίο είναι γι αυτό το λόγο τμήμα του λαού, οι ΛΟΑΤΚΙ (λεσβίες, ομοφυλόφιλοι,αμφισεξουαλικοί,τρανς,κουήρ,ίντερσεξ).
Η κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ μπήκε αμέσως στην πρώτη γραμμή στο κίνημα πολιτικής καταγγελίας των δολοφόνων επειδή ο Ζακ ήταν ένα σημαντικό ακτιβίστικο μέλος της, ένας από τους ανθρώπους που είχαν κύρος και ταλέντο και ήταν αγαπητός στους κόλπους της και ο οποίος επίσης είχε εκφραστεί με σαφήνεια ενάντια στη βία. Αν και δεν έχουμε ως τώρα κάποιο στοιχείο που να δείχνει ότι το λιντσάρισμα του Ζακ είχε να κάνει με την ιδιότητα του μέλους της κοινότητας τους οι ΛΟΑΤΚΙ ξέρουν ότι η ίδια νοοτροπία που κάνει τους ανθρώπους να μπορούν να αντιμετωπίσουν σαν υπάνθρωπο και να εξοντώσουν έναν κλέφτη, μπορεί να τους κάνει να φερθούν με απανθρωπιά και σε έναν τοξικομανή και σε έναν ομοφυλόφιλο, πόσο μάλλον αν κάποιος στα μάτια τους συγκεντρώνει και τις 3 ιδιότητες. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι όταν έγινε γνωστός ποιος ήταν ο Ζακ, από τους ίδιους τους φίλους του όλος ο ναζιστικός υπόκοσμος αποχαλινώθηκε στην εκδήλωση του μίσους του εναντίον του και όλη η κοινωνική συντήρηση κάγχασε με ικανοποίηση.
Και όμως στο κρίσιμο αυτό σημείο αυτό το κίνημα των ακτιβιστών της ΛΟΑΤΚΙ έκανε ένα πολιτικά θανάσιμο λάθος. Αντί να συσπειρώσει τον πραγματικά δημοκρατικό κόσμο που θέλει την ειρήνη και την προκοπή του τόπου και την πιο πλατειά ενότητα του λαού γύρω της, ενώθηκε με τον πολυπρόσωπο ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος κατάφερε και πρόσφερε την πιο πλατειά πολιτική συσπείρωση στους εχθρούς της δημοκρατίας και των ΛΟΑΤΚΙ. Αυτό συνέβη όταν αυτοί οι τελευταίοι μη ξέροντας τις ραδιουργίες και προβοκάτσιες του ΣΥΡΙΖΑ κατέβηκαν στο δρόμο στις 26 του Σεπτέμβρη στην Αθήνα υιοθετώντας συνθήματα που εκφράζονταν εχθρικά και βίαια ενάντια στους μαγαζάτορες αλλά τελικά και ενάντια σε όλο το λαό. Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι κεντρικό πανό της πορείας είχε το ασύλληπτο σύνθημα (που κάτω από άλλες περιστάσεις μπορούσε να είναι χιουμοριστικό): «εμπρός πουστιά να καταστρέφεις κάθε ελληνική μαγκιά». Το μόνο που έχει μείνει σε αυτό τον καθημαγμένο λαό είναι να εκτιμάει ότι καλό μπορεί να σημαίνει η λέξη μαγκιά του και έρχεται μια πορεία να απαιτήσει τη συντριβή της υιοθετώντας τη χειρότερη κατηγορία που απευθύνουν οι φασίστες σεξιστές στους ομοφυλόφιλους ότι δηλαδή η σεξουαλική τους ταυτότητα είναι δεμένη με την υπουλία και τη δειλία κόντρα στο θάρρος και την ευθύτητα, δηλαδή τη μαγκιά του υπόλοιπου «φυσιολογικού» λαού. Και για να μην υπάρχει αμφιβολία για το πόσο πολύ τα συνθήματα της πορείας νοιάζονταν για να κερδίσουν το λαό γύρω τους, υπήρχε και το σύνθημα «Ήταν και Ζακ, ήταν και Ζackie, στους νοικοκυραίους θα βάλουμε γκαζάκι», και το «Αυτό, αυτό είναι σωστό. Κλωτσιές με δωδεκάποντα να βάλετε μυαλό».
Δηλαδή όχι μόνο ταύτισαν τους συγκεκριμένους φονιάδες με όλους τους μαγαζάτορες και τα μικροαφεντικά της χώρας, αλλά άνοιξαν με αυτόν τον τρόπο το δρόμο στον προβοκατόρικο αναρχισμό, να κατεβεί δίπλα τους και σαν τμήμα της πορείας να σπάσει βιτρίνες στο κέντρο της Αθήνας και έτσι να στρέψει ενάντια στους ΛΟΑΤΚΙ και τον ίδιο τον ΖΑΚ όχι μόνο τους μικρομαγαζάτορες, αλλά τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού. Δηλαδή όχι μόνο τη μικροαστική τάξη αλλά και τον εργαζόμενο λαό που έχει μάθει εδώ και δεκαετίες, ιδιαίτερα πάνω στην κρίση να μισεί σαν προβοκάτορα και εχθρό της προκοπής του τόπου τον σπασιματζίδικο εξαρχειώτικο αναρχισμό, που αυτάρεσκα αποκαλείται «συγκρουσιακό κομμάτι τους κινήματος», ενώ παρά τις καλές διαθέσεις ενός μέρους της βάσης του αποτελεί τη χαρά και το μεγάλο πολιτικό κουβαλητή όλης της πολιτικής αντίδρασης και συντήρησης ιδιαίτερα του ναζισμού.
Είναι ωστόσο προς τιμή των ακτιβιστών ΛΟΑΤΚΙ που το βασικό μπλοκ τους στην πορεία της 26 του μήνα κατήγγειλε τους σπασιματίες όσο ποτέ άλλη δημοκρατική πορεία, φωνάζοντας εναντίον τους και καταγγέλλοντας τους σπασιματίες για μάτσο (πνεύμα επιθετικού ανδρισμού) ενώ προσπάθησε και να τους εμποδίσει με μέτρα αυθόρμητης περιφρούρησης. Η σύρραξη αποφεύχθηκε με την επέμβαση διάφορων «ενωτιστών». Μάλιστα μετά το τέλος της πορείας σε κοινή συνέλευση δόθηκε ανοιχτή πάλη από τους ΛΟΑΤΚΙ ενάντια στους σπασιματίες αλλά η συνέλευση δεν μπόρεσε να βγάλει ψήφισμα καταδίκης της προβοκάτσιας στην πορεία και το χειρότερο είναι ότι δεν βγήκε καμιά επίσημη καταγγελία γι αυτό το ζήτημα από τους ΛΟΑΤΚΙ στον τύπο (https://athens.indymedia.org/post/1591642/). Το αποτέλεσμα είναι ότι πέρα από μερικές ανταποκρίσεις στο γραπτό Τύπο που μίλησαν για κάποια διαμάχη στο εσωτερικό της πορείας σχετικά με τα σπασίματα, στην τηλεόραση δεν έγινε θέμα, και ο λαός έμαθε αυτό που το πολιτικό καθεστώς ήθελε να μάθει, ότι οι φίλοι του Ζακ σπάσανε τα μαγαζιά, δηλαδή ο Ζακ κατασυκοφαντήθηκε με μια κατηγορία που ταίριαζε με αυτή του μαχαιροβγάλτη και οι μαγαζάτορες δολοφόνοι του απόχτησαν το πλατύτερο πολιτικό μέτωπο που θα μπορούσαν να φανταστούν.
Στην πραγματικότητα η βασική αιτία για την οποία οι ριζοσπαστικοί ΛΟΑΤΚΙ δεν μπόρεσαν να καταγγείλουν την τεράστια αυτή προβοκάτσια είναι γιατί δεν μπόρεσαν να απαντήσουν στο επιχείρημα των σπασιματιών ότι δηλαδή απλά εφάρμοσαν στην πράξη τα βασικά συνθήματα της πορείας που ήταν βίαια. (Η άλλη αιτία είναι ότι μια τέτοια σαφή καταδίκη ποτέ δεν θα την επέτρεπαν οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ μέσα στους ΛΟΑΤΚΙ). Αυτή η αντίφαση των ριζοσπαστικών ΛΟΑΤΚΙ βρίσκεται στο ότι το ισχυρό βάρος της ομοφοβικής γραμμής μέσα στις μάζες, τους κάνει επιρρεπείς στο να καταγγέλλουν σαν ίδιο πράγμα το φασισμό με τον κοινωνικό συντηρητισμό και να θέλουν να απειλούν το δεύτερο με βία (χωρίς ωστόσο να πραγματοποιούν την απειλή τους) γιατί διαισθάνονται ότι τέτοια ζητήματα λύνονται μέσα από μακριές διαδικασίες πολιτιστικής αλλά και πολιτικής πειθούς, όπου ο φασισμός ο ίδιος θα αναγκάσει τις μάζες να γίνουν πιο δραστήριες στην πάλη ενάντια στην καταπίεση της γυναίκας που βρίσκεται στο κέντρο κάθε ομοφοβίας.
Σήμερα πραγματοποιείται νέα πορεία με επικεφαλής τις βασικές συνιστώσες των ΛΟΑΤΚΙ, η οποία πάλι πλαισιώνεται οργανωτικά, από τον «επαναστατικό» πολυμορφικό βούρκο του ΣΥΡΙΖΑ στον οποίο το κεντρικό ρόλο παίζει η Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας, ενώ πάντα βαδίζουν από δίπλα οι τροτσκιστές του ΣΕΚ και οι σοσιαλφασίστες της ΛΑΕ. Αυτή η πορεία δεν προαναγγέλλεται με πλατφόρμα βίας αλλά αντιβίας (μέσα από το κεντρικό σύνθημα ο «Ζακ δεν το είχε με τη βία»), προφανώς επειδή οι ΛΟΑΤΚΙ θέλουν, και δίκαια, να βγάλουν από πάνω τους τις πολιτικές συνέπειες της προβοκάτσιας της 26 του Σεπτέμβρη. Όμως δεν το καταφέρνουν αφού πουθενά η πλατφόρμα δεν καταγγέλλει τους προβοκάτορες που σημάδεψαν εκείνη τη μέρα. Στην πραγματικότητα αυτή τη φορά την επίσημη πλατφόρμα της πορείας την έχει αναλάβει ο «καθώς πρέπει», ο «φιλελεύθερος αστικός» ΣΥΡΙΖΑ αφού δεν υπάρχει πουθενά σε αυτήν η απαίτηση για τιμωρία των δύο δολοφόνων την ώρα που η ίδια η εισαγγελία έχει αποδώσει σε αυτούς τουλάχιστον την κατηγορία της θανατηφόρας σωματικής βλάβης που είναι κακουργηματικού βαθμού. Αυτή είναι η πλατφόρμα Γεροβασίλη που δίνει όλη την έμφαση στην αστυνομική βία -μόνο και μόνο επειδή η κυβέρνηση ακόμα δεν την ελέγχει- ενώ για τους δυο τραμπούκους δηλώνει πως περιμένει το πόρισμα της δικαστικής έρευνας. Στο βάθος με αυτή τη δεξιάς μορφής πλατφόρμα ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να καθησυχάσει με τον αντίστροφα λάθος τρόπο τους μαγαζάτορες χαϊδεύοντας τις αντιδραστικές πλευρές τους που έκφρασαν οι δύο, ενώ η αριστερής μορφής πλατφόρμα συνεχίζει να τους καταδικάζει συλλήβδην όλους σαν φονιάδες «νοικοκυραίους». Εννοείται στην πορεία θα ακούγονται και οι δυο λάθος μορφές, αλλά το πιθανότερο είναι ότι η πιο οργανωμένη και η πιο δυνατή θα είναι η δεύτερη. Ο Σύριζα είναι μια κινούμενη επίδειξη διπροσωπίας που λερώνει ότι πιάνει στα χέρια του και το καταστρέφει εκθέτοντάς το βαθειά στο λαό.
Αυτό έκανε άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ στο κίνημα ενάντια στη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, που το οδήγησε στο κάψιμο και τη λεηλασία της Αθήνας, θάβοντας για πάντα κάτω από το ζόφο και την ανυποληψία του λούμπεν των Εξαρχείων κάτι που ξεκίνησε σαν νεολαιίστικη εξέγερση ενώ στην πράξη επέτρεψε την ολοκληρωμένη ναζιστικοποίηση της βάσης της αστυνομίας. Αυτό έκανε και με το μεγάλο αντιναζιστικό κίνημα που ενώ ξέσπασε αυθόρμητα σαν απάντηση στη δολοφονία του Φύσσα, ο ΣΥΡΙΖΑ έριξε σε αυτό αμέσως μέσα από τον φιλικό του δήθεν ριζοσπαστικό αριστερό και αναρχικό βούρκο τα συνθήματα για κρεμάλες και νεκροτομεία που δικαίωναν τους προβοκάτορες που σκότωσαν τους δύο ναζήδες τάχα σαν απάντηση στη δολοφονία Φύσσα, ενώ, το κυριότερο, εξασφάλισαν σε όλες τις πορείες των επετείων στις γειτονιές του Πειραιά την πολιτική και οργανωτική κάλυψη στους σπασιματίες ψευτοαναρχικούς των εξαρχείων (και αργότερα στους ΟΡΜΑδες). Είναι αυτή η βία που θύμωσε το λαό και απογοήτευσε τους δημοκράτες στις γειτονιές του Πειραιά και οδήγησε στη σημερινή παρακμή και στην πλήρη απομαζικοποίηση το αντιναζιστικό κίνημα εκεί προσφέροντας μια ασύλληπτη εξυπηρέτηση στους ναζήδες τη στιγμή που ένα μεγάλο μέρος της μπόχας και του κανιβαλισμού τους είχε βγει μετά τη δολοφονία Φύσσα και την προσαγωγή τους στην κρυμμένη στη συνέχεια από το λαό και υπολογισμένα ατέλειωτη δίκη τους.
Αλλά μήπως δεν έκανε το ίδιο ο διπρόσωπος ΣΥΡΙΖΑ με τους μετανάστες, που επίσης τους προβόκαρε επί δεκαετίες μέσα από τα εξωκοινοβουλευτικά του δίκτυα και συνιστώσες σε συνεργασία με το ψευτοΚΚΕ από τη μια με το αντιδραστικό φιλελεύθερο αστικό και ανοιχτά αντιμαρξιστικό σύνθημα για «ανοιχτά σύνορα» και από την άλλη με την έμπρακτη υποστήριξη που έδωσε πάντα στη πρακτική του άνισου μεροκάματου για ίση δουλειά ντόπιων και μεταναστών εργατών, πράγμα που έστειλε στο χρυσαυγιτισμό ένα τμήμα του ανειδίκευτου προλεταριάτου; Όμως το πιο μεγάλο έγκλημα του ΣΥΡΙΖΑ και των πιο «αριστερών» συνιστωσών του είναι που προώθησε «πρωτοπόρα» και επέβαλε σαν συνολική γραμμή του κράτους τη γραμμή της μη αστυνομικής επέμβασης ενάντια στο μικροέγκλημα του λούμπεν των μεταναστών, ιδιαίτερα αυτό της διακίνησης ναρκωτικών στα μεταναστευτικά γκέτο του κέντρου της Αθήνας, και το οποίο στη συνέχεια επεκτάθηκε σε όλο το κέντρο ακόμα και στις τουριστικές περιοχές του. Είναι αυτή η στάση που προσφέρει πλούσιο πετρέλαιο για ανάφλεξη του ξενοφοβικού ρατσισμού και καραβιές μικροαστικής συμπάθειας στον χρυσαυγιτισμό που δεν μιλάει για τίποτα άλλο εκτός από τη δήθεν μεταναστευτική εισβολή την ώρα που τα πρώτα και μεγαλύτερα θύματα του μεταναστευτικού εγκληματικού λούμπεν είναι οι ίδιοι οι μετανάστες. Τουλάχιστον μια αστοφιλελεύθερη κυβέρνηση θα έμπαζε στην αστυνομία τους μετανάστες για να μπορούν να αναλάβουν το πολιτικό βάρος της σύγκρουσης με το εγκληματικό μεταναστευτικό λούμπεν. Αντίθετα το κράτος ΣΥΡΙΖΑ βολεύεται από μια «λευκή» ρατσιστική και χρυσαυγίτικη αστυνομία και ένα απομονωμένο από τις μάζες κούφιο αντιρατσιστικό κίνημα.
Οι δημοκρατικοί άνθρωποι έχουν πια συσωρεύσει αρκετή πολιτική πείρα για να καταλάβουν τελικά ότι δεν μπορεί να υπάρχει αντιφασιστικό κίνημα σε αυτή τη χώρα χωρίς την αποκάλυψη και την καταγγελία της πολιτικής γραμμής και του οργανωτικού πολυπρόσωπου δικτύου που καθοδηγεί ο πιο μαζικός και συνειδητός τροφοδότης του ναζισμού, ο προβοκάτορας και διπρόσωπος ως προς την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αποκαλύπτει σε όλους όσους μπορούν να δουν την αληθινή φύση της ηγεσίας του σε τέσσερα σημεία. Πρώτο στην επιμονή της να στηρίζει με φανατισμό τη νομιμότητα του κόμματος - εγκληματικής συμμορίας της «Χρυσής Αυγής». Δεύτερο στο παγκοσμίου επιπέδου χιτλερικού τύπου κολαστήριο για τους μετανάστες, ιδιαίτερα τους νέους, που έχει οικοδομήσει στη Μόρια. Τρίτο στην αντισημιτική φιλοχαμασίτικη «αντισιωνιστική» πλατφόρμα που διακινούσε και συνεχίζει να διακινεί στις πιο «αριστερές», «αντικαπιταλιστικές» φράξιές του την ίδια στιγμή που παριστάνει τον καλύτερο φίλο ενός Ισραήλ την ώρα βέβαια που αυτό όχι τυχαία, βρίσκεται κάτω από την ηγεσία του επίσης προβοκατόρικου φιλοπουτινικού δίδυμου Νετανιάχου-Λίμπερμαν. Τέταρτο στην «κινηματική» συμπαράσταση που δίνει στους «Πυρήνες της Φωτιάς», δηλαδή εκείνο το κομμάτι της δήθεν «αριστερής επανάστασης» που τείνει χέρι φιλίας στους «αντισυστημικούς» όπως τους ονομάζει ναζιστές των Μαύρων Κρίνων του Καλέντζη. Στο σημείο 4 εκδηλώνεται το συνειδητό σπέρμα της στρατηγικής ενότητας της αντιδυτικής «αριστεράς» με την αντιδυτική ακροδεξιά που σε μαζικό αυθόρμητο επίπεδο πρωτοεκδηλώθηκε στους Αγανακτισμένους του Συντάγματος το 2012.
Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορεί κανείς να συλλάβει τη διπροσωπία του ΣΥΡΙΖΑ αν δεν την εντάξει στη διπλή στρατηγική του στόχευση που συνίσταται από τη μια στο να φαίνεται στα μάτια της δυτικής αστικής τάξης σαν ο μόνος συνεπής και αφοσιωμένος φίλος της, καθώς και σαν ηγέτης της ελληνικής και της βαλκανικής φιλελεύθερης αστικής τάξης, ενώ από την άλλη χρησιμοποιεί έτσι αυτό το φιλελεύθερο πρόσωπο έτσι ώστε να το κάνει αντιπαθητικό στις μάζες και να δυναμώνει στην πράξη, τη στρατηγική διείσδυση και κυριαρχία στη χώρα και σε όλη την ΕΕ του ακριβώς αντίθετου πόλου, αυτόν του ανατολικού νεοχιτλερικού μετώπου. Τίποτα δεν μιλάει τόσο καλά γι’ αυτήν την ικανότητα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ όσο το προβοκατόρικο άνοιγμα από αυτήν των θαλάσσιων συνόρων της ΕΕ το 2015, το οποίο ήταν καταλυτικός παράγοντας για το δυνάμωμα του φασισμού παντού σε αυτήν, για να βγει η Αγγλία από την ΕΕ και να έρθουν στην Ιταλία και στην Αυστρία οι φασίστες στην κυβέρνηση. Με αυτή την έννοια ο έλεγχος από το ΣΥΡΙΖΑ του κάθε αντιφασιστικού κινήματος σαν κινήματος των μεταναστών, των ΛΟΑΤΚΙ, των αντιΧρυσαυγιτων κλπ, είναι από τη μια η βασική προϋπόθεση για την αναπτυσσόμενη μεγάλη δυτική μεταμφίεση του ΣΥΡΙΖΑ, και από την άλλη είναι η προϋπόθεση ώστε αυτά τα κινήματα να είναι τόσο πολύ καλά προβοκαρισμένα, δηλαδή τόσο πολύ απομονωμένα από τις πλατιές λαϊκές μάζες ώστε να βοηθιέται ιδανικά η πολιτική και ιδεολογική συσπείρωση του πιο μαζικού στρατηγικού πολιτικού ρεύματος, του ακροδεξιού, φιλοναζιστικού, φιλο-«ταυτοτικού» ρεύματος που θέλει να μαζικοποιήσει και στην Ελλάδα, όπως σε όλη την Ευρώπη την πολιτική υποστήριξη στο νεοχιτλερικό ρωσοκινέζικο μπλοκ Ρωσίας και Κίνας.
Να γιατί ο τάχα αντι- Αντισημίτης, αντι-Ομοφοβικός, Φιλο-ΛΟΑΤΚΙ, αντιΡατσιστής, φιλοΜετανάστης, φιλο-Διεθνιστής ΣΥΡΙΖΑ συμβαίνει να πουλάει τέτοιου είδους επιφανειακή πολιτική προστασία σε αυτές τις απειλούμενες από τους φασίστες μειονότητες, ώστε να τις εκθέτει σε περισσότερη πολιτική απομόνωση και μίσος, και έτσι να τις εξαρτά περισσότερο σαν διεθνώς επιδεικνυόμενο λάφυρο πίσω από το ανυπόληπτο άρμα του. Το βασικό τέχνασμα του ΣΥΡΙΖΑ που μπερδεύει όλον αυτόν τον κόσμο: μαχητικούς αντιναζιστές, μετανάστες, ομοφυλόφιλους, εβραίους κλπ είναι ότι τους προστατεύει θεσμικά (πχ υιοθεσία ομοφυλόφιλων) ενώ την ίδια ώρα γκρεμίζει την πολιτική και ιδεολογική βάση μέσα στον πληθυσμό στην οποία και μόνο μπορεί να στηρίζεται κάθε θεσμική προστασία. Με λίγα λόγια κάποια στιγμή θα τους παραδώσει όλους αυτούς στους δήμιους τους.
Συμπέρασμα: Η πάλη ενάντια στους κάθε λογής φασίστες και πιο πολύ αυτή ενάντια στους Ναζί της ΧΑ, που απαιτεί αυτοθυσιακά δημοκρατικά αισθήματα και φυσική τόλμη, είναι καταδικασμένη σε απόλυτη αποτυχία δίχως την ταυτόχρονη πάλη ενάντια στον πολυπρόσωπο ΣΥΡΙΖΑ η οποία απαιτεί βαθιά δημοκρατική σκέψη και πολιτική τόλμη. Ο κάθε Ζακ, Φύσσας, Γρηγορόπουλος θα σκοτώνεται από τον Χρυσαυγίτη και μετά θα λερώνεται από τον ΣΥΡΙΖΑΙΟ. Η μία πάλη είναι εξωτερική για το δημοκρατικό κίνημα, η δεύτερη είναι, και θα είναι για αρκετά χρόνια ακόμα, κύρια εσωτερική. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αποσπάσουμε τους γνήσιους αντιφασίστες, και όλους τους μετανάστες, τους ΛΟΑΤΚΙ, τους Εβραίους από το ΣΥΡΙΖΑ όπως ακριβώς πρέπει να αποσπάσουμε όλους τους εργαζόμενους και όλους τους γνήσιους φίλους της εργατικής τάξης από το πιο ύπουλα αντεργατικό κόμμα που είναι το ψευτοΚΚΕ.