Πραγματικά αυτός ο λαός συνεχίζει να έχει ασύλληπτα ψηλό ηθικό και αυτό είναι μεγάλη τύχη για τους λαούς της υπόλοιπης Ευρώπης καθώς οι πολιτικές και οικονομικές ηγεσίες της έχουν αρχίσει να κλονίζονται και να ζητούν συμβιβασμό με τους εισβολείς. Στην ουσία ο πόλεμος έχει εξαπλωθεί σε όλη την Ευρώπη αλλά εκδηλώνεται πολύ πιο ύπουλα, δηλαδή σαν ενεργειακός αποκλεισμός, οπότε οι φασίστες και οι σοσιαλφασίστες σηκώνουν κεφάλι και διεκδικούν την εξουσία, κατ΄ αρχήν στην Ιταλία, ενώ ήδη οι ρωσόφιλοι την πήραν στην Βουλγαρία ρίχνοντας την αντιπουτινική κυβέρνηση. Εννοείται ότι η δική μας άρχουσα τάξη όχι μόνο δεν θα έλειπε από μια τέτοια αρνητική εξέλιξη αλλά στην ουσία θα πρωτοστατούσε σε αυτήν καθώς η συμμετοχή της στο φιλοουκρανικό μέτωπο έχει έναν στρατηγικά αντιουκρανικό και αντιευρωπαϊκό στόχο: να αποκτήσει την ανοχή των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ για να στείλει την ενδιάμεση Τουρκία μια ώρα αρχύτερα στην αγκαλιά του Πούτιν και γενικότερα να κάνει από τα μέσα ζημιά στην ΕΕ σαν Πέμπτη φάλαγγα του Κρεμλίνου. Το που βρίσκεται στ΄ αλήθεια η ψυχή της επίσημης Ελλάδας φαίνεται επίσης και από το βέτο της στην ΕΕ ενάντια στο εμπάργκο για τη θαλάσσια μεταφορά πετρελαίου από τους πλοιοκτήτες των χωρών της ΕΕ, ως την ενθουσιώδη συμμετοχή της δίπλα σε άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου στο βέτο για την καθολική εφαρμογή της μείωσης κατά 15% στην κατανάλωση του φυσικού αερίου, ως τις διαρκείς αναβολές της στο να στείλει στην Ουκρανία ένα μέρος από τα ρώσικα τεθωρακισμένα οχήματα τύπου BMP-1 που σε χρόνο μηδέν τα είχε στείλει στην Αίγυπτο.
Βέβαια μια ψυχή εκδηλώνεται πιο γλαφυρά σε μικρότερα αλλά πολύ πιο χαρακτηριστικά πράγματα, όπως το ότι και χθες στο Σύνταγμα, όπως εδώ και πολύ καιρό δεν εμφανίστηκε δίπλα στους Ουκρανούς ούτε ένα κοινοβουλευτικό κόμμα, ούτε ένα συνδικάτο, ούτε ένας σύλλογος. Υπήρχε μόνο η ΟΑΚΚΕ με τα κόκκινα πλακάτ της όπως γίνεται πάντα τους τελευταίους μήνες*. Είναι φανερό ότι σύσσωμο το πολιτικό καθεστώς, δηλαδή και η ΝΔ, δεν θέλει να ενθαρρύνει κανένα απολύτως ελληνικό κίνημα υπεράσπισης της Ουκρανίας ώστε αυτό να μένει απομονωμένο σαν ένα στενό κυρίως εθνικιστικό κίνημα των ουκρανών χωρίς αν είναι δυνατόν κανέναν έλληνα δίπλα του, ιδίως κανέναν έλληνα διεθνιστή.
Το πόσο χρειάζονται και επιζητούν οι Ουκρανοί τη συμπαράσταση ειδικά από τον ελληνικό λαό το νιώσαμε χθες πολύ πιο έντονα από κάθε άλλη φορά. Για ένα διάστημα υπήρχε και πιστεύουμε ότι θα συνεχίσει για καιρό να υπάρχει μια δυσπιστία, ένα κράτημα στην ουκρανική κοινότητα αν είναι δυνατό μια κομμουνιστική οργάνωση που σηκώνει το σφυροδρέπανο να υποστηρίζει πραγματικά τον αγώνα τους. Αυτό το κράτημα έσπαγε αργά μετά από κάθε εκδήλωση τους στην οποία συμμετείχαμε καθώς όλο και περισσότεροι διαδηλωτές έρχονταν να μας χαιρετίσουν ή ακόμα και φωτογραφίζονταν δίπλα μας όσο κρατούσαμε τα πλακάτ. Όμως χθες μας υποδέχτηκαν με πολύ μεγάλη χαρά, μάς έσφιξαν το χέρι ή ακόμα μας έσφιξαν στην αγκαλιά τους με μια έντονη συγκίνηση και τελικά αρκετοί μας κάλεσαν να σταθούμε στο πιο ψηλό σημείο της πλατείας με υψωμένα τα συνθήματα μας.
Στην πραγματικότητα η αληθινή αγωνιστική ενότητα οποιωνδήποτε κομμουνιστών όχι μόνο με τους Ουκρανούς, αλλά με οποιοδήποτε εθνικό αντιφασιστικό κίνημα στην ανατολική Ευρώπη θέλει μια μακρόχρονη προσπάθεια για την ανάπτυξη και την εμβάθυνση της καθώς υπάρχει το πραγματικό πρόβλημα ότι την κομμουνιστική σημαία εδώ και 60 χρόνια και πιο πολύ τελευταία, τη σηκώνουν στον κόσμο βασικά όσοι άμεσα ή έμμεσα είναι με τον Πούτιν. Μάλιστα αξίζει να σημειωθεί ότι αυτοί που βρίσκονται στην καρδιά της εισβολής-κατοχής στην Ουκρανία είναι οι νεοχιτλερικοί του “Κ”Κ της ρώσικης ομοσπονδίας. Είναι πολύ χαρακτηριστικά αυτοί που πρότειναν ουσιαστικά στη ρώσικη Δούμα την αναγνώριση της «Ανεξαρτησίας» του Ντονμπάς, δηλαδή την «απελευθέρωση-προσάρτησή» του από την Ρωσία. Βέβαια και οι Ουκρανοί ψευτοκομμουνιστές δρουν σαν νεοταγματασφαλίτες φίλοι των παραπάνω και γι΄ αυτό είχαν ήδη πριν την εισβολή τεθεί εκτός νόμου. Μπορεί άλλωστε να καταλάβει κανείς πόσο πολύ έχουν επιβεβαιώσει την αντίθεση των Ουκρανών δημοκρατών στα σύμβολα του κομμουνισμού οι έλληνες ψευτοκομμουνιστές, ειδικά αυτοί του ψευτοΚΚΕ, αλλά και οι εξωκοινοβουλευτικοί που διαδηλώνουν κατά του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του ουκρανικού λαού συκοφαντώντας τον σαν εργαλείο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
Αυτός είναι ο σύγχρονος αντικομμουνισμός, ο «προβοκατόρικος αντικομμουνισμός» που όχι μόνο τώρα αλλά και για αρκετά χρόνια ακόμα θα τραυματίζει την ανασυγκρότηση του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος πολύ περισσότερο από όσο το κάνουν οι αντικομμουνιστές κλασικού τύπου. Αυτοί συνειδητά και για ταξικούς λόγους ταυτίζουν τον πραγματικό, τον ιστορικό κομμουνισμό με το χιτλερισμό. Οι προβοκάτορες αντικομμουνιστές επιβεβαιώνουν τους κλασικούς αντικομμουνιστές γιατί αποδεικνύουν ότι και τώρα και όχι μόνο παλιά οι «κομμουνιστές» είναι με τον Χίτλερ που τώρα λέγεται απλά Πούτιν. Αυτός είναι ο λόγος που υπάρχουν σήμερα και δημοκράτες που ακολουθούν τους κλασικούς αντικομμουνιστές και κάνουν την ταύτιση Χίτλερ και Στάλιν ακόμα και Χίτλερ και Μάο από άγνοια των τεράστιων δυσκολιών της επαναστατικής εξουσίας σε δύο εξαιρετικά καθυστερημένες χώρες σαν τη Ρωσία και την Κίνα, σε συνδυασμό με το μέγεθος των πραγματικών παγκόσμιων διακυβευμάτων για την ανθρωπότητα, αλλά σε ένα βαθμό και των αδυναμιών που εμφανίζουν οι πρώτες μεγάλες επαναστατικές απόπειρες των καταπιεσμένων. Σε αυτή τη δεύτερη κατηγορία αντικομμουνιστών από άγνοια, που τους θεωρούμε αντικομμουνιστές βασικά στη μορφή, ανήκουν κατά τη γνώμη μας σε γενικές γραμμές οι λαοί κυρίως στις υπό ρώσικη ψευτο-σοβιετική κατοχή χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Αυτοί επειδή προβοκαρίστηκαν όσο κανείς από του πρώτου είδους «κομμουνιστές» δικτάτορες και επειδή το πραγματικό κομμουνιστικό κίνημα στο εσωτερικό μέτωπο αυτών των χωρών δεν ήταν ποτέ πολύ ισχυρό, βρέθηκαν μετά την πλήρη φασιστικοποίηση της ΕΣΣΔ και των χωρών τους κάτω από την πολιτική επιρροή του ενωμένου αντικομουνισμού κυρίως των αστοφιλελεύθερων και σε πολύ λιγότερο βαθμό των υπερδεξιών ή και φασιστών εθνικιστών. Εκεί πάτησε μια πελώρια επιχείρηση του πουτινικού καθεστώτος για να εκθέσει την ουκρανική αντίσταση κατά τη διάρκειά της εξέγερσης της Μαϊντάν και μετά.
Για όλους τους παραπάνω λόγους είναι όχι μόνο ένα μεγάλο διεθνιστικό και αντιιμπεριαλιστικό αντιφασιστικό μας καθήκον να σταθούμε δίπλα στον ηρωικά μαχόμενο ουκρανικό λαό, αλλά είναι πάνω απ όλα καθήκον μας απέναντι στο ιστορικό κομμουνιστικό κίνημα που τώρα τα σύμβολα του ποδοπατάνε και βουτάνε στη λάσπη και στη ντροπή οι σύγχρονοι αντικομμουνιστές. Είμαστε υποχρεωμένοι να δείξουμε στους πραγματικούς αριστερούς και διεθνιστές στη χώρα μας και, αν γίνεται σε όλο τον κόσμο ότι υπάρχει όρθιο τουλάχιστον ένα σφυροδρέπανο που σηκώθηκε για να σταθεί χωρίς ταλάντευση στο σωστό στρατόπεδο της ιστορίας από τα δυο που στην κύρια πλευρά ήδη σχηματίστηκαν τουλάχιστον στην Ευρώπη στις 24 του Φλεβάρη. Τα τέρατα, οι υποκριτές και οι προδότες δεν μπορούν να κάνουν για καιρό ό,τι θέλουν. Κάθε μέρα κατά την οποία οι Ουκρανοί θα συνεχίσουν να πολεμάνε για τη χώρα τους ενάντια σε έναν καταχτητή η ιδεολογική ομηρεία των αριστερών και δημοκρατικών ανθρώπων αλλά και των πραγματικών πατριωτών από τους σοσιαλφασίστες και φασίστες με το επιχείρημα τους ότι η Ουκρανία πολεμάει για την Αμερική θα κλονίζεται μέχρι την οριστική τους δραπέτευση τους από αυτούς.
*Οι σύντροφοι κρατούσαν πλακάτ με τα συνθήματα : «Ο νέος Χίτλερ Πούτιν θα έχει την τύχη του παλιού», «Ειρήνη = Νίκη στην Ουκρανία», «Όπλα τώρα στην Ουκρανία», “HitlerPutinHandsoffUkraine” (Χίτλερ Πούτιν κάτω τα χέρια από την Ουκρανία), «BraveUkrainewestandwithyou!” (Γενναία Ουκρανία στεκόμαστε στο πλάϊ σου) και «PeoplesofEuropeUniteandResistHitlerPutin” (Λαοί της Ευρώπης ενωθείτε και αντισταθείτε στον Χίτλερ Πούτιν).
Στο τέλος της εκδήλωσης οι σύντροφοι φώναξαν τα συνθήματα: «Ο λαός της Ουκρανίας θα νικήσει, τους ρώσους φασίστες θα συντρίψει» και «Πούτιν φασίστα, δολοφόνε».
