Επίσημη σελίδα ΟΑΚΚΕ

 Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Karl Marx"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 

Αντίθετα οι προλεταριακές επαναστάσεις, όπως οι επαναστάσεις του δέκατου ένατου αιώνα, κάνουν αδιάκοπη κριτική στον ίδιο τον εαυτό τους, διακόπτουν κάθε στιγμή την πορεία τους, γυρίζουν πάλι σε εκείνο που φαίνεται πως έχει πραγματοποιηθεί για να το ξαναρχίσουν από την αρχή, χλευάζουν με ωμή ακρίβεια τις ασυνέπειες, τις αδυναμίες και τις ελεεινότητες που παρουσιάζουν οι πρώτες δοκιμές τους, φαίνονται πως ξαπλώνουν κάτω τον αντίπαλό τους μόνο για να αντλήσει καινούργιες δυνάμεις από τη γη και να σηκωθεί μπροστά τους πιο γιγάντιος, οπισθοχωρούν ολοένα μπροστά στην απροσδιόριστη απεραντοσύνη των ίδιων των σκοπών τους, ώσπου να δημιουργηθούν οι όροι που κάνουν αδύνατο κάθε πισωγύρισμα και οι ίδιες οι περιστάσεις φωνάζουν: Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα". 


Κ. Μάρξ. 18η Μπρυμέρ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Η. ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΚΕ ΟΑΚΚΕ ΣΤΗΝ EΡΤ ΣΤΙΣ 31 ΜΑΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2024

   

 

ΔΙΑΚΑΝΑΛΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΟΑΚΚΕ ΣΤΙΣ 26 ΜΑΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2024

   

 

ΝΕΑ ΑΝΑΤΟΛΗ

Νέα Ανατολή αρ.φ.559 (εδώ μπορείτε να βρείτε τα φύλλα από φ.486-Μάρτης 2013-και νεώτερα)

  Που μπορείτε να βρείτε την έντυπη έκδοση της Νέας Ανατολής

1pag559

 

crisis russia

Άρθρα Αναφοράς

OAKKE WEB TV

Εκδόσες Μεγάλη Πορεία

ΑΝΤΙΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ

http://www.antinazi.gr/ 

www.antinazi.gr

ΑΝΤΙ ΝΑΖΙ

 

Εκλογικό αποτέλεσμα: Όλο το καθεστώς στην υπηρεσία της νίκης του ΣΥΡΙΖΑ

 

Στην πρώ­τη μας α­να­κοί­νω­ση για το ε­κλο­γι­κό α­πο­τέ­λε­σμα της 20ης του Σε­πτέμ­βρη, ση­μειώ­να­με ό­τι α­πο­τέ­λε­σε μια νί­κη της γραμ­μής «μέ­σα στην Ευ­ρώ­πη ε­νά­ντια στην Ευ­ρώ­πη» (ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και λι­γό­τε­ρο Α­ΝΕΛ) έ­να­ντι της γραμμής «έ­ξω α­πό την Ευ­ρώ­πη ε­νά­ντια στην Ευ­ρώ­πη» (ΛΑ­Ε του Λα­φα­ζά­νη) και «μέ­σα στην Ευ­ρώ­πη με μι­κρο­α­ντι­στά­σεις σε αυ­τήν» (κύ­ριος εκ­φρα­στής της η ΝΔ).

 

Στο βά­θος η γραμ­μή που νί­κη­σε, δη­λα­δή η γραμ­μή Τσί­πρα, εί­ναι η «ε­θνι­κή γραμ­μή» α­πό το 1981. Αυ­τό δεν έ­χει να κά­νει με κά­ποιου τύ­που φυ­σι­κή τάχα θρα­συ­δει­λί­α, α­ντι­φα­τι­κό­τη­τα ή κου­σού­ρι του λα­ού μας, ό­πως πολ­λές φο­ρές ι­σχυ­ρί­ζο­νται οι φι­λε­λεύ­θε­ροι. Εί­ναι πο­λι­τι­κή και ι­δε­ο­λο­γι­κή δου­λειά του σο­σιαλ­φα­σι­σμού (πα­πα­ντρε­ϊ­κού και κνί­τι­κου) σε βά­θος δε­κα­ε­τιών, η οποί­α α­νέ­συ­ρε ό,τι ε­λάτ­τω­μα κου­βα­λού­σε αυ­τός ο λα­ός α­πό τη βυ­ζα­ντι­νή του κλη­ρο­νο­μιά και το έ­ντυ­σε με μια ψεύ­τι­κη, κούφια «α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή» και «προ­ο­δευ­τι­κή – α­ντι­δε­ξιά» (και ε­σχά­τως «α­ντι­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη») φο­ρεσιά.

Βα­σι­κός εκ­φρα­στής αυ­τής της γραμ­μής σή­με­ρα εί­ναι η σο­σιαλ­φασι­στι­κή η­γε­τι­κή ο­μά­δα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, παι­δί του ψευ­τοΚ­ΚΕ και σε μι­κρό­τε­ρο βαθμό του «Κ»Κε­σω­τε­ρι­κού, α­ρωγός και βα­στά­ζος της ό­μως εί­ναι το σύ­νο­λο των κα­θε­στω­τι­κών η­γε­σιών ό­λων των κοι­νο­βου­λευ­τι­κών κομ­μά­των των τε­λευταί­ων χρό­νων, εί­τε αυ­τά πα­ρα­μέ­νουν σή­με­ρα στη Βου­λή εί­τε χά­θη­καν στην α­φάνεια, λό­γω των – ε­ντε­λώς χω­ρίς αρ­χές – στρο­φών τους μέ­σα στα χρό­νια της χρε­ο­κο­πί­ας (π.χ. το φα­σι­στι­κό ΛΑ­ΟΣ).

Κα­μί­α α­πό τις κα­θε­στω­τι­κές η­γε­σί­ες, α­κό­μα και ε­κεί­νη της ΝΔ, η ο­ποί­α εμ­φα­νί­ζε­ται ως ο αυ­θε­ντι­κό­τε­ρος τά­χα εκ­φρα­στής της ευ­ρω­πα­ϊ­κής πορεί­ας της χώ­ρας, δεν α­νά­δει­ξε τον ε­γκλη­μα­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα του ρώ­σι­κου – που­τι­νι­κού τύ­που πο­λέ­μου τον ο­ποί­ο ε­ξα­πέ­λυ­σε ο Τσί­πρας κα­τά της α­στικής δη­μο­κρα­τι­κής Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Έ­νω­σης (στο βά­θος και κα­τά της ί­διας της χώρας μας), τον ο­ποί­ο πα­ρου­σί­α­σε ως «σκλη­ρή δια­πραγ­μά­τευ­ση», ε­νώ στην ου­σί­α ήταν έ­να μπα­τα­χτσί­δι­κο γιου­ρού­σι.

Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, ο ε­λέ­ω - κυ­ρί­ως - Κα­ρα­μαν­λή και δευ­τε­ρευό­ντως Σα­μα­ρά με­τα­βα­τι­κός αρ­χη­γός της ΝΔ Με­ϊ­μα­ρά­κης «α­να­γνώ­ρι­σε», πριν τις ε­κλογές, α­πό το βή­μα της Βου­λής, ό­τι οι Ευ­ρω­παί­οι ε­ταί­ροι της Ελ­λά­δας (και κυ­ρίως ο ευ­ρω­πα­ϊ­στής Σό­ι­μπλε) εί­ναι «εκ­βια­στές», ασκώ­ντας κρι­τι­κή στον ολετή­ρα Τσί­πρα ό­τι έ­πρε­πε να το κα­τα­λά­βει αυ­τό και να «συμ­βι­βα­στεί μαζί τους» νω­ρί­τε­ρα, για να χά­σει η χώ­ρα ό­σο το δυ­να­τό λι­γό­τε­ρα!

Με έ­να τέ­τοιο πνεύ­μα, το ο­ποί­ο ε­ξέ­φρα­ζαν α­κό­μη πιο αυ­θε­ντι­κά από τον Με­ϊ­μα­ρά­κη οι σο­σιαλ­φα­σι­στι­κές, «α­ντι­δε­ξιές» και γλοιω­δώς φι­λο­ΣΥΡΙ­ΖΑ η­γε­σί­ες ΠΑ­ΣΟΚ/ΔΗ­ΜΑΡ και Πο­τα­μιού (Γεν­νη­μα­τά – Θε­ο­χα­ρό­που­λος, Στ. Θεο­δω­ρά­κης), ή­ταν φυ­σι­κό ο λα­ός να ε­πι­λέ­ξει το «πα­λικά­ρι Τσί­πρα», που, κι αν α­κό­μα ητ­τή­θη­κε, του­λά­χι­στο τά ‘βα­λε στα ί­σια με τους «Ευ­ρω­παί­ους νε­οφι­λε­λεύ­θε­ρους ε­χθρούς». Το ό­τι η Ευρώ­πη εί­ναι α­ντί­πα­λος κι ό­χι ε­ταίρος και φί­λος εί­ναι ε­πί­σης – α­κό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο μά­λι­στα – κοι­νή γραμ­μή των χει­ρό­τε­ρων α­ντι­λα­ϊ­κών και φι­λι­κών προς τη Ρω­σί­α πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων, δη­λα­δή των να­ζι­στών δο­λο­φό­νων της «Χρυ­σής Αυ­γής» και των υ­μνη­τών της ρώ­σικης ει­σβο­λής στην Ου­κρα­νί­α ψευ­τοΚ­ΚΕ – ΛΑ­Ε.

Η γραμ­μή Τσί­πρα λοι­πόν δί­νει ταυ­τό­χρο­να η­θι­κή ι­κα­νο­ποί­η­ση για τη «μά­χη» που δό­θη­κε με τους Ευ­ρω­παί­ους και μια  στοι­χειώ­δη α­σφά­λεια για τις ό­λο και μειού­με­νες α­πο­τα­μιεύ­σεις και το πε­νι­χρό ει­σό­δη­μα των μι­κροα­στών κρα­τι­κών υπαλ­λή­λων και των φτω­χών συ­ντα­ξιού­χων στα πλαί­σια της Ευ­ρω­ζώ­νης. Γι’ αυ­τό και, σε έ­να βαθ­μό, ο Λα­φα­ζά­νης – ΛΑ­Ε ά­φη­σε νε­φε­λώδη την πλατ­φόρ­μα του για τη δραχ­μή, ώ­στε α­κρι­βώς να περ­νά­ει για φα­ντα­σιό­πλη­κτος και α­νεύ­θυ­νος στην πλα­τιά μά­ζα των ψη­φο­φό­ρων και ο αντι­μνη­μονια­κός κό­σμος να πά­ει να ψη­φί­σει, έ­στω με βα­ριά καρ­διά, το νέ­ο «α­ντι­μνη­μο­νια­κό» στην ψυ­χή αλ­λά μνη­μο­νια­κό στη μορ­φή ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ του Τσί­πρα, σαν μια πιο ρεα­λι­στι­κή κυ­βερ­νη­τι­κή λύ­ση δια­χεί­ρι­σης της γραμ­μής «κό­ντρες με την μο­χθη­ρή Ευ­ρώ­πη, αλ­λά μέ­χρι ε­κεί που μας παίρ­νει ώ­στε να μην κα­τα­στραφού­με οι­κο­νο­μι­κά και μπού­με σε πε­ρι­πέ­τειες».

Στη νί­κη αυ­τής της γραμ­μής συ­νέ­βα­λαν βέ­βαια και οι α­ντι­λα­ϊ­κές ι­δε­ο­λη­ψί­ες των α­στο­φι­λε­λεύ­θε­ρων μέ­σα στη ΝΔ, οι ο­ποί­οι α­πέ­λυ­σαν χι­λιάδες δη­μο­σί­ους υ­παλ­λή­λους και α­πει­λού­σαν και άλ­λους με α­πο­λύ­σεις, ο­δη­γώ­ντας μί­α μά­ζα 700.000 αν­θρώ­πων συν τα μέ­λη των οι­κο­γενειών τους στην α­γκα­λιά του «φί­λου της κρα­τι­κής υ­παλ­λη­λί­ας» Τσί­πρα. Το ί­διο συ­νέ­βη και με την τερά­στια μά­ζα των συ­ντα­ξιού­χων. Κι αυ­τό για­τί οι α­στο­φι­λε­λεύ­θε­ροι δεν μι­λούν πο­τέ - στην κύ­ρια πλευ­ρά - για μέ­τρα α­νά­πτυ­ξης ή και ε­κτί­να­ξης της παρα­γω­γής, α­πό την ο­ποί­α θα προ­κύ­ψουν έ­σο­δα για το κρά­τος και τα α­σφα­λι­στι­κά τα­μεί­α, ά­ρα θα υ­πάρ­ξει και σω­τη­ρί­α των α­πο­δο­χών δη­μο­σί­ων υ­παλ­λή­λων και συ­ντα­ξιού­χων. Με τη λο­γι­κή «πο­νά­ει κε­φά­λι, κό­ψει κε­φά­λι», ε­πει­δή και οι ί­διοι σαν α­στι­κή τά­ξη εί­ναι κυ­ρί­ως κο­μπρα­δό­ροι και α­ε­ρι­τζή­δες και πο­τέ δεν δέ­θη­καν πραγ­μα­τι­κά με τη με­γά­λη, σύγ­χρο­νη κα­πι­τα­λι­στι­κή πα­ρα­γω­γή, λέ­νε: «αν τα κρα­τι­κά λε­φτά δεν βγαί­νουν, μειώ­νου­με μι­σθούς – συ­ντά­ξεις και α­πο­λύ­ου­με υ­παλ­λήλους, δεν γί­νε­ται αλ­λιώς, λυ­πού­μα­στε πο­λύ».

Αυ­τή η γραμ­μή των ελ­λή­νων φι­λε­λεύ­θε­ρων, για τους ο­ποί­ους ο κύριος ε­χθρός εί­ναι το γρα­φειο­κρα­τι­κό κρά­τος, που το ε­κλαμ­βά­νουν σαν προ­πομπό κομ­μου­νι­σμού, εί­ναι ο πα­ρά­δει­σος του Τσί­πρα. Αυ­τός μπο­ρεί να κά­νει ό­σες κο­λο­τού­μπες θέ­λει ή να που­λά­ει ω­μά τον κό­σμο που τον πί­στε­ψε, κά­νοντας το Ο­ΧΙ της 5ης του Ιού­λη ΝΑΙ μέ­σα σε ε­φτά μέ­ρες και να λέ­ει ταυτό­χρο­να: «δεν μπο­ρώ πα­ρά να δε­χτώ τα μνη­μο­νια­κά μέ­τρα των κου­τό­φρα­γκων, για­τί χρειά­ζο­μαι τα λε­φτά τους για να μην πει­νά­σου­με τε­λεί­ως, ω­στό­σο θα τους βά­ζω τρι­κλο­πο­διές κά­θε τρί­α μέ­τρα για να σώ­σω ε­σάς τους φτω­χούς από τα μέ­τρα που α­παι­τού­νε οι νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ροι, α­ντι­λα­ϊ­κοί ι­θύ­νο­ντες των θεσμών. Ε­γώ του­λά­χι­στον δεν το ευ­χα­ρι­στιέ­μαι, ε­νώ το μνη­μο­νια­κό μπλοκ, με επι­κε­φα­λής τη ΝΔ, θα ξε­πά­τω­νε το βα­ρέ­λι του λα­ϊ­κού ει­σο­δή­μα­τος με χα­ρά και πά­θος. Ε­πί­σης ε­γώ θα τι­μω­ρή­σω τους πα­σό­κους και νε­ο­δη­μο­κρά­τες κλέ­φτες που με τις λο­βι­τού­ρες τους μας ο­δή­γη­σαν σε ό­λα αυ­τά τα βά­σα­να».

Βέ­βαια ο Τσί­πρας «ξε­χνά­ει» ό­τι το χει­ρό­τε­ρο και πιο λα­μό­γι­κο ΠΑ­ΣΟΚ, που ή­ταν πά­ντα και το πιο α­ντιευ­ρω­πα­ϊ­κό, στε­γά­ζε­ται σή­με­ρα πολι­τι­κά στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ε­νώ η πλέ­ον διε­φθαρ­μέ­νη και ε­θνο­φα­σι­στι­κή προ του 2009 ΝΔ εί­ναι σή­με­ρα ο κυ­βερ­νη­τι­κός του ε­ταί­ρος στο πρό­σω­πο του κρυ­φο­χρυ­σαυ­γίτη Καμ­μέ­νου και των Α­ΝΕΛ.

Η φιλοΣΥΡΙΖΑ γραμμή της κυβέρνησης εθνικής ενότητας

Το βα­σι­κό ό­μως, πέ­ρα α­πό τον κα­λυμ­μέ­νο α­ντιευ­ρω­πα­ϊ­σμό των η­γεσιών των υ­πο­τι­θέ­με­νων φι­λο­ευ­ρω­πα­ϊ­κών κομ­μά­των, εί­ναι και η πο­λι­τι­κή τακτι­κή την ο­ποί­α α­κο­λού­θη­σαν στην προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρί­ο­δο και η ο­ποί­α κυ­ριο­λεκτι­κά α­νέ­δει­ξε τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε α­διαμ­φι­σβή­τη­το πο­λι­τι­κό η­γε­μό­να στη χώ­ρα.

Κα­νέ­νας, και κυ­ρί­ως ο μοι­ραί­ος και δου­λι­κός έ­να­ντι των Κα­ρα­μανλή - Σα­μα­ρά Με­ϊ­μα­ρά­κης, δεν βγή­κε θαρ­ρε­τά να δη­λώ­σει ό­τι δεν ε­πρό­κει­το ποτέ να μπει σε κυ­βέρ­νη­ση με τον «ψευ­τρά­κο και πο­νη­ρού­λη» Τσί­πρα, που κο­ρό­ιδευε ε­πί μή­νες, με όρ­γα­νό του το γε­λοί­ο Βα­ρου­φάκη, τους υ­πουρ­γούς 18 χωρών της Ευ­ρω­ζώ­νης ώ­στε να δη­μιουρ­γή­σει α­διέ­ξο­δο, να κλεί­σει τις τρά­πε­ζες, να φα­να­τί­σει α­ντιευ­ρω­πα­ϊ­κά το λα­ό και τε­λι­κά να πα­ρι­στά­νει, με α­πύθ­με­νο θρά­σος, το «θύ­μα εκ­βια­σμού» που, «τι να κά­νει», υ­πέ­κυ­ψε λό­γω α­δυ­να­μί­ας σε «υ­πέρ­τε­ρους ε­χθρούς», α­φού πρώ­τα τσά­κι­σε τη χώ­ρα.

Ό­ταν δεν κα­ταγ­γέλ­λεις τον Τσί­πρα – ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για πα­ρά­γο­ντα α­νωμα­λί­ας, με τον ο­ποί­ο δεν μπο­ρεί να υ­πάρ­ξει κα­μί­α α­πο­λύ­τως σύ­μπτω­ση και συνερ­γα­σί­α, τό­τε νο­μι­μο­ποιείς ό­λη του την ε­φτά­μη­νη κα­τα­στρο­φι­κή δια­κυ­βέρνη­ση. Για­τί δεν μπο­ρεί να ι­σχύ­ουν και τα δύ­ο: ή ο Τσίπρας εί­ναι ο­λε­τή­ρας και το μό­νο που του α­ξί­ζει εί­ναι να τον κου­τρου­βα­λή­σει (με ε­κλο­γές) ο λα­ός α­πό την ε­ξου­σί­α και να μη μεί­νει ού­τε έ­νας υ­φυ­πουρ­γός α­πό τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην ε­πό­με­νη κυ­βέρ­νη­ση ή ο Τσί­πρας εί­ναι «ε­θνι­κή δύ­να­μη ευ­θύ­νης», άρα στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα δεν εί­ναι ψεύ­της, αλ­λά έ­να τί­μιος φι­λο­λα­ϊ­κός η­γέ­της που πά­λε­ψε με τον «ε­χθρό», έ­στω και με τα λά­θη α­νω­ρι­μό­τη­τας, τις δογ­μα­τικές τά­χα ι­δε­ο­λη­ψί­ες και τις α­στο­χί­ες του.

Ο Με­ϊ­μα­ρά­κης, κι α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο οι κρυ­φο­συ­ρι­ζαί­οι Γεν­νη­ματά – Θε­ο­δω­ρά­κης, έ­κα­ναν πως δεν έ­βλε­παν τη χο­λή που ξερ­νού­σαν ο Τσί­πρας κι ο Καμ­μέ­νος κα­τά της Ευ­ρώ­πης ΚΑΙ με­τά τη συμ­φω­νί­α, τα α­νοι­χτά κα­λέ­σμα­τα για υ­πο­νό­μευ­σή και μη ε­φαρ­μο­γή της, τα ε­ντε­λώς γελοί­α και ου­το­πι­κά παράλ­λη­λα προ­γράμ­μα­τα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, τον ε­ντε­λώς χρυ­σαυ­γί­τι­κο «α­ντι­δια­φθο­ρά» λό­γο των ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ­ΝΕΛ, που ου­σια­στι­κά α­πέ­δι­δε την κρί­ση, α­κό­μα και τώ­ρα,  στους «κλέ­φτες και διε­φθαρ­μέ­νους» της ΝΔ και του ΠΑ­ΣΟΚ κι ό­χι στην κα­τα­στρο­φή ε­πί δε­κα­ε­τί­ες κά­θε σύγ­χρο­νης πα­ρα­γω­γής στη χώ­ρα, κυ­ρί­ως της βιομη­χα­νί­ας.

Βε­βαί­ως ε­μείς δεν έ­χου­με κα­νέ­να λό­γο να υ­πε­ρα­σπι­στού­με, ό­πως και πο­τέ δεν το κά­να­με α­πό το 2010, τα μνη­μό­νια και τις συμ­φω­νί­ες που το κα­θεστώς υ­πέ­γρα­φε με την Ευ­ρώ­πη και με τα ο­ποί­α πε­τύ­χαι­νε τρεις στό­χους: να γκρε­μί­ζει το βιο­τι­κό ε­πί­πε­δο των μα­ζών χω­ρίς να παίρ­νει το ί­διο την πολι­τι­κή ευ­θύ­νη, να γκρε­μί­ζει την πα­ρα­γω­γι­κή βά­ση της χώ­ρας μέ­σα α­πό την υ­περφο­ρο­λό­γη­ση του πα­ρα­γω­γι­κού κε­φά­λαιου και να ε­νο­χο­ποιεί την Ευ­ρώ­πη ως εχθρό και φτω­χευ­τή του λα­ού, φα­σι­στι­κο­ποιώ­ντας τον και ο­δη­γώ­ντας τον στη συ­μπά­θεια για τη νε­ο­χι­τλε­ρι­κή Ρω­σί­α.

Ω­στό­σο, πά­ντα φω­νά­ζα­με στε­ντό­ρεια ό­τι η κρι­τι­κή που κά­νει το «α­ντι­μνη­μο­νια­κό» μπλοκ στα μνη­μό­νια εί­ναι α­πό τα δε­ξιά, α­πό την πλευ­ρά της α­κό­μα με­γα­λύ­τε­ρης κα­τα­στρο­φής και α­ποσά­θρω­σης, ε­νώ η κρι­τι­κή της ΟΑΚ­ΚΕ εί­ναι α­πό τα α­ρι­στε­ρά, α­πό την πλευ­ρά του πα­τριω­τι­σμού, της δη­μο­κρατί­ας, του προ­ο­δευ­τι­κού φι­λο­ευ­ρω­πα­ϊ­σμού, του α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­σμού και τε­λικά της ερ­γα­τι­κής τά­ξης και της ε­πα­νά­στα­σης.

ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ – Ποτάμι: Οι χρήσιμες στυμμένες λεμονόκουπες του Τσίπρα

Αν α­ξί­ζει να ει­πω­θεί κά­τι πα­ρα­πά­νω για τους δύ­ο αυ­τούς σχη­ματι­σμούς – ε­ξαπτέ­ρυ­γα του Τσί­πρα σε αυ­τή την ε­κλο­γι­κή α­να­μέ­τρη­ση, είναι το πό­σο α­σφυ­κτι­κή ή­ταν η ο­μο­φω­νί­α των η­γε­τι­κών στε­λε­χών τους (με ε­λά­χιστες ε­ξαι­ρέ­σεις) υ­πέρ μιας νέ­ας δια­κυ­βέρ­νη­σης υ­πό τον κα­τα­στρο­φέ­α της χώρας και αρ­χι­σα­μπο­τα­ρι­στή πρω­θυ­πουρ­γό.

Το ΠΑ­ΣΟΚ, με τη νέ­α φι­λο­ΣΥ­ΡΙ­ΖΑί­α η­γέ­τι­δά του, α­πο­μά­κρυ­νε τον Βενι­ζέ­λο, που πα­ρά την έ­ντο­να ρω­σό­φι­λη πο­λι­τι­κή του φυ­σιο­γνω­μί­α, βρι­σκό­ταν σε σφο­δρή σύ­γκρου­ση με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Α­μέ­σως η Γεν­νη­μα­τά α­ντα­μεί­φθη­κε α­πό το κα­θε­στώς με την α­πό­συρ­ση του κόμ­μα­τος Πα­παν­δρέ­ου (ΚΙ­ΔΗ­ΣΟ) α­πό τις ε­κλο­γές και την προ­σκόλ­λη­ση στον κορ­μό του ΠΑ­ΣΟΚ της ε­να­πο­μεί­να­σας ΔΗΜΑΡ, που έ­δι­νε έ­ναν τό­νο με­τω­πι­κού σχή­μα­τος της «Κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς», ε­νός κά­ποιου «τρί­του πό­λου» α­νά­με­σα σε ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και ΝΔ. Έ­τσι το ΠΑ­ΣΟΚ φού­σκω­σε και νί­κη­σε τους ψευ­τοΚ­ΚΕ, Πο­τά­μι, Α­ΝΕΛ, Λε­βέ­ντη και ΛΑ­Ε στη μά­χη για την τέ­ταρ­τη θέ­ση, με­τά βέ­βαια α­πό τους να­ζή­δες μα­χαι­ρο­βγάλ­τες, που και πά­λι τερ­μά­τι­σαν - α­νε­νό­χλη­τοι α­πό το φι­λο­να­ζι­στι­κό κα­θε­στώς - τρί­τοι.

Τα στε­λέ­χη του ΠΑ­ΣΟΚ κι α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο της ΔΗ­ΜΑΡ άρ­χι­σαν αμέ­σως με­τά την προ­κή­ρυ­ξη των ε­κλο­γών να εκ­φρά­ζο­νται υ­πέρ της «προ­οδευ­τι­κής α­ντι­δε­ξιάς» δια­κυ­βέρ­νη­σης, δη­λα­δή της συ­νερ­γα­σί­ας με τον Τσί­πρα, προ­δί­νο­ντας ξε­διά­ντρο­πα το μέ­τω­πο που έ­κα­νε στην πρά­ξη ο ί­διος τους ο κό­σμος με τον κό­σμο της ΝΔ ε­νά­ντια στον Τσί­πρα στο «Μέ­νου­με Ευ­ρώ­πη», πα­ρά τη βρώ­μι­κη φι­λο­ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ η­γε­τι­κή γραμ­μή αυ­τού του ο­λι­γο­ή­με­ρης διάρ­κειας και ε­ντε­λώς α­νορ­γά­νω­του στη βά­ση του κι­νή­μα­τος. Σε η­γε­τι­κό ε­πί­πε­δο, αυτό το κί­νη­μα το σκαρ­φί­στη­καν οι ψευ­το­ευ­ρω­παί­οι ρω­σό­φι­λοι με ε­πι­κε­φα­λής τον Θε­ο­δω­ρά­κη για να εμ­φα­νί­σει στην ορ­γισμέ­νη με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ Ευρώ­πη μια ευ­ρω­πα­ϊ­κή Ελ­λά­δα που θα την τα­λά­ντευε για μια α­κό­μα φο­ρά και θα επέ­τρε­πε στον Τσί­πρα να κά­νει πιο πει­στι­κή την φι­λο­ευ­ρω­πα­ϊ­κή τά­χα τού­μπα του.

Ο δε Πο­τά­μι – Θε­ο­δω­ρά­κης, με την ε­ντε­λώς χρυ­σαυ­γί­τι­κης κο­πής ε­πί­θε­σή του στον «πα­λιό διε­φθαρ­μέ­νο πο­λι­τι­κό κό­σμο», στον ο­ποί­ο πε­ρι­λαμβά­νει μό­νο το ΠΑ­ΣΟΚ και τη ΝΔ και κα­θό­λου τον ε­πί­σης ε­ντε­λώς πα­λιό ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (που εί­ναι με­ταμ­φιε­σμέ­νος ο πα­λιός «κα­λός» ΣΥ­Να­σπι­σμός, που υ­πάρ­χει α­πό το 1989), έ­κλει­νε το μά­τι στον Τσί­πρα, τον ο­ποί­ο άλ­λω­στε, α­κόμη και στη διάρ­κεια του ε­πτα­μή­νου της δια­κυ­βέρ­νη­σής του, έ­γλει­φε ως «ευ­ρω­παί­ο και ρε­α­λι­στή» έ­να­ντι των «α­ρι­στε­ρι­στών» Λα­φα­ζά­νη και Κων­στα­ντο­πού­λου.

Εί­ναι τό­σος ο ρώ­σι­κος, για την α­κρί­βεια κα­γκε­μπί­τι­κος φι­λο­συρι­ζα­ϊ­σμός των η­γε­σιών ΠΑ­ΣΟΚ/ΔΗ­ΜΑΡ και Πο­τα­μιού, που α­νέ­χο­νται α­δια­μαρ­τύρη­τα ο Τσί­πρας να κά­νει μέ­τω­πο συμ­μα­χί­ας με την ευ­ρω­πα­ϊ­κή, μι­σο­που­λη­μέ­νη στη Ρω­σί­α σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­α στο ε­ξω­τε­ρι­κό, αλ­λά ε­ντός Ελ­λά­δας να συμμα­χεί με τον α­κρο­δε­ξιό φα­σί­στα Καμ­μέ­νο, ε­νώ σε ό­λη την προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρί­οδο διέ­δι­δε υ­πό­γεια και ύ­που­λα ό­τι η ε­πι­λο­γή του εί­ναι η συ­γκυ­βέρ­νη­ση με ΠΑ­ΣΟΚ – Πο­τά­μι, ώ­στε να κό­ψει ψή­φους φι­λο­ευ­ρω­παί­ων α­πό τη ΝΔ. Τα δε στελέ­χη της ΔΗ­ΜΑΡ, έ­μπει­ρα παι­διά του μά­στο­ρα του «σο­σιαλ­φα­σι­σμού με αν­θρώπι­νο πρό­σω­πο» Κύρ­κου, εί­ναι έ­τοι­μα να κά­νουν, ό­ταν χρεια­στεί, τη γέ­φυρα για να συ­να­ντη­θεί το ΠΑ­ΣΟΚ με τους πα­λιούς τους συ­ντρό­φους στην Κου­μουνδού­ρου. Ο πρώ­ην αρ­χη­γός τους, Κου­βέ­λης, που ψή­φι­σε α­νοι­χτά ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, α­πο­καλύ­φθη­κε άλ­λω­στε ό­τι ή­ταν πά­ντα αυ­τό που η Ο­ΑΚ­ΚΕ τον κα­τη­γο­ρού­σε α­πό το 2010: μια σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κού, ψευτο­ευ­ρω­πα­ϊ­κού τύ­που με­ταμ­φί­ε­ση του αντιευ­ρω­παί­ου - πά­λαι πο­τέ «α­ντι­μνη­μο­νια­κού» Τσί­πρα.

Η αστική τάξη έχει σαπίσει – Μόνη λύση η πραγματική Αριστερά με καθοδηγητικό πυρήνα την ΟΑΚΚΕ

Το γε­γο­νός ό­τι η κλασ­σι­κού, ι­διω­τι­κού ή ε­θνι­κού - κρα­τι­κού γραφειο­κρα­τι­κού τύ­που α­στι­κή τά­ξη, με­τά α­πό μια τέ­τοια η­ρο­στρά­τεια κα­τα­στροφή (κα­λύ­τε­ρα α­πο­τέ­λειω­μα) της χώ­ρας α­πό τους Τσί­πρα – ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, δεν μπό­ρε­σε και δεν μπο­ρεί να τους α­ντι­τά­ξει μια στοι­χειω­δώς ου­σια­στι­κή πο­λι­τική α­ντί­στα­ση, δεί­χνει τα τα­ξι­κά και ι­στο­ρι­κά ό­ριά της.

Ο ρω­σο­χα­φιές Τσί­πρας εί­ναι τε­λι­κά ο βα­θύς ε­αυ­τός της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, της η­γε­τι­κής κλί­κας του Πο­τα­μιού: ξε­νο­δου­λεί­α, μί­σος για την πραγ­ματι­κή πα­ρα­γω­γή και την προ­κο­πή του τό­που, κό­μπλεξ, τυ­χο­διω­χτι­σμός, πε­ρι­φρόνη­ση στη χει­ρω­να­κτι­κή δου­λειά και στους αν­θρώ­πους του λα­ού και ταυτό­χρο­να α­μορ­φω­σιά, κου­το­πο­νη­ριά, μπα­τα­χτσι­δι­σμός. Κι όλ’ αυ­τά υ­πό τη μπαγκέ­τα του χει­ρό­τε­ρου και πιο κτη­νώ­δη ι­μπε­ρια­λι­στή ό­λων των ε­πο­χών: της Ρω­σί­ας, που ε­νώ­νει το νε­ο­τσα­ρι­κό φε­ου­δαρ­χι­κό μί­σος ε­νά­ντια στην πρό­ο­δο με τη χι­τλε­ρι­κή μανί­α κα­τα­στρο­φής του αν­θρώ­που και του πο­λι­τι­σμού που αυ­τός οι­κο­δό­μη­σε μέ­σα στους αιώ­νες.

Μό­νο μια πραγ­μα­τι­κή Α­ρι­στε­ρά, που θα ξε­κι­νά­ει α­πό τη βα­θιά α­γάπη για το λα­ό που πα­ρά­γει με τα χέ­ρια και το μυα­λό του τον πλού­το αυ­τής της χώ­ρας, α­πό το διε­θνι­σμό και την α­νά­γκη για ε­νό­τη­τα με τους λα­ούς και τα έ­θνη του Τρί­του Κό­σμου, αλ­λά και της δη­μο­κρατι­κής Ευ­ρώ­πης ε­νά­ντια στις υπερ­δυ­νά­μεις (κυ­ρί­ως ε­νά­ντια στη φα­σι­στι­κή Ρω­σί­α και στον ά­ξο­νά της με την ε­πί­σης φα­σι­στι­κή Κί­να), α­πό την πραγ­μα­τι­κά πα­τριω­τι­κή θέ­ση για πραγ­μα­τι­κή και στέ­ρε­η πα­ρα­γω­γι­κή α­νά­πτυ­ξη της χώ­ρας ώ­στε αυ­τή να μην εί­ναι πα­ρί­ας αλ­λά ι­σό­τι­μος ε­ταί­ρος στην πα­γκό­σμια κοι­νό­τη­τα κρα­τών, ε­θνών και λα­ών, α­πό τον πιο ευ­γε­νι­κό και ταυ­τό­χρο­να μα­χη­τι­κό α­ντι­φα­σι­σμό και α­ντι­να­ζι­σμό, τον πιο ρι­ζο­σπα­στι­κό και βα­θύ δημο­κρα­τι­σμό, που ο­δη­γεί στη σο­σια­λι­στι­κή δη­μο­κρα­τί­α, μπο­ρεί να γεν­νή­σει πραγ­μα­τι­κή α­ντί­στα­ση στο κα­θε­στώς των αν­δρει­κέ­λων και των πα­λιαν­θρώ­πων που στρογ­γυ­λο­κά­θι­σαν στο σβέρ­κο του λα­ού, με α­κό­μη με­γα­λύ­τε­ρο θρά­σος, στις 20 του Σε­πτέμ­βρη το βρά­δυ.

Ό­ποιος πε­ρι­μένει τη σω­τη­ρί­α α­πό τα φι­λο­τσι­πρι­κά ψελ­λί­σμα­τα της κλασ­σι­κής ελ­λη­νι­κής α­στι­κής τά­ξης, χά­νει τον και­ρό του και κά­νει κα­κό και στον ε­αυ­τό του και στη χώ­ρα. Ή, να το πού­με αλ­λιώ­τι­κα, αν υ­πάρ­χει μια πι­θα­νό­τη­τα κά­ποιοι μειο­ψη­φι­κοί, κά­πως δη­μο­κρα­τι­κοί α­στοί να βά­λουν πλά­τη σε έ­να πα­τριω­τι­κό, δη­μο­κρα­τι­κό - α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κό μέ­τω­πο, είναι να τους α­να­γκά­σει ή έ­στω να τους πεί­σει η δύ­να­μη και ορ­μή του πρω­τα­θλητή της δη­μο­κρα­τί­ας και του πα­τριω­τι­σμού, δη­λα­δή του προ­λε­τα­ριά­του και των πραγ­μα­τι­κών κομ­μου­νι­στών πρω­το­πόρων του, ό­πως έ­γι­νε πριν, κα­τά τη διάρ­κεια και λί­γο με­τά τον Β’ Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο σε Ευ­ρώ­πη και Α­σί­α.