Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Να μας συγ­χω­ρεί­τε, αλ­λά δε φταί­με ε­μείς γι’ αυ­τό: την 1η Ιου­νί­ου παρου­σιά­στη­κε στην τη­λε­ο­πτι­κή εκ­πο­μπή του ΣΚΑ­Ϊ Ι­στο­ρί­ες μια συ­νέ­ντευ­ξη που πή­ραν α­πό τον Κων­στα­ντί­νο οι δη­μο­σιο­γρά­φοι Α­λέ­ξης Πα­πα­χε­λάς και Σί­α Κοσιώ­νη. Στη συ­νέ­ντευ­ξη αυ­τή ε­πι­βε­βαιώ­θη­κε για μια α­κό­μη φο­ρά η πο­λι­τι­κή α­νυ­πο­λη­ψί­α του αν­δρός, α­φού για πολ­λο­στή φο­ρά πα­ρέ­μει­νε πει­σμα­τικά αδιόρ­θω­τος στην εμ­μο­νή του για το πα­λιό του α­ξί­ω­μα: “Ε­γώ δεν εί­μαι ο πρώ­ην βα­σι­λεύς Κων­στα­ντί­νος· εί­μαι ο βα­σι­λεύς Κων­στα­ντί­νος, τε­λεί­α και παύ­λα. Αυ­τό δεν αλ­λά­ζει με τί­πο­τα. Εί­μαι ο πρώ­ην ή τέ­ως ή ό,τι προ­τι­μά­τε βα­σι­λεύς της Ελ­λά­δος, ναι, αλ­λά το ό­τι εί­μαι ο βα­σι­λεύς Κων­στα­ντί­νος δεν πρό­κει­ται να αλ­λά­ξει πο­τέ”.

Ε­πί­σης, πα­ρά το γε­γο­νός ό­τι έ­χει α­πο­μα­κρυν­θεί α­πό το α­ξί­ω­μα αυ­τό με το δη­μο­ψή­φι­σμα του 1974, που ή­ταν συ­ντρι­πτι­κά ε­να­ντί­ον του, αυ­τός ε­πι­μέ­νει να α­φή­νει α­νοι­χτό το θέ­μα της ε­πι­στρο­φής του: “Δεν υπάρ­χει τέ­λος και δεν υ­πάρ­χει αρ­χή. Ε­γώ βλέ­πω την ό­λη υ­πό­θε­ση αυ­τή να ε­ξε­λίσ­σε­ται στα χέ­ρια του ελ­λη­νι­κού λα­ού. Αυ­τοί α­πο­φα­σί­ζουν τι θέ­λουν, αυ­τοί α­πο­φά­σι­σαν δύ­ο φορές, αν θυ­μά­μαι κα­λά, να ε­πα­να­φέ­ρουν τη βα­σι­λεί­α α­φού εί­χε φύ­γει. Τώ­ρα, αν τη θέ­λουν πά­λι, δι­κό τους δι­καί­ω­μα εί­ναι (...) Δε θα κου­νή­σω το δά­χτυ­λό μου για να πά­ρω τη βα­σι­λεί­α πί­σω, θα το κά­νουν οι Έλ­λη­νες, ε­γώ δεν θα το κά­νω (...) Εγώ δεν θα το ε­πι­διώ­ξω αυ­τό. Δεν πρό­κει­ται να το κά­νω (...) Ε­άν γί­νει μό­νο του, τότε θα το δε­χθώ”.

Μια α­πό τις σο­βα­ρότε­ρες κα­τη­γο­ρί­ες που έ­χουν δια­τυ­πω­θεί κα­τά του Κων­στα­ντί­νου εί­ναι και το ό­τι εί­χε ορ­κί­σει την κυ­βέρ­νη­ση των δι­κτα­τόρων Πα­πα­δό­που­λου-Πατ­τα­κού το 1967, ό­ταν αυ­τοί εί­χαν α­ναρ­ρι­χη­θεί στην ε­ξου­σία με στρα­τιω­τι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα. Ρω­τή­θη­κε λοι­πόν στη διάρ­κεια της συνέ­ντευ­ξης αν θα όρ­κι­ζε και πά­λι την κυ­βέρ­νη­ση της χού­ντας. Ε­νώ του δό­θη­κε η ευκαι­ρί­α να δεί­ξει, έ­στω και τώ­ρα, με­τα­νιω­μέ­νος για την ε­νέρ­γειά του αυ­τή, που σ’ έ­να βαθ­μό νο­μι­μο­ποιού­σε, πο­λι­τι­κά, τη χού­ντα στα μά­τια του ελ­λη­νι­κού λαού και στον διε­θνή πε­ρί­γυρο, αυ­τός α­πά­ντη­σε ως ε­ξής: “Ο­πωσ­δή­πο­τε θα την όρ­κι­ζα, ο­πωσ­δή­πο­τε, δεν υ­πάρ­χει κα­μί­α αμ­φι­βο­λί­α, διό­τι μην ξε­χνά­τε ό­τι βρι­σκό­μα­στε στο ά­γνω­στο· και, ό­ταν λέ­ω ά­γνω­στο, εν­νο­ώ ό­τι κα­νέ­νας δεν είχε ε­ξου­σί­α ε­κεί­νη τη στιγ­μή. Ο μό­νος που εί­χε ε­ξου­σί­α, ε­άν ή­θε­λε να την α­σκήσει, ή­μουν ε­γώ, αλλά και ποιος με ά­κου­γε ε­κεί­νη τη στιγ­μή, ή­ταν πο­λύ πε­ρίερ­γη η κα­τά­στα­ση, αλ­λά θα την όρ­κι­ζα την κυ­βέρ­νη­ση”. Και σε μια άλ­λη συ­νέ­ντευ­ξή του στο ΡΙΚ εί­χε δι­καιο­λο­γη­θεί λέ­γο­ντας: “Αν δεν όρ­κι­ζα τη χού­ντα, θα γι­νό­ταν εμ­φύ­λιος”.

Α­με­τανό­η­τος λοι­πόν ο Κο­κός.

ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΤΣΙΠΡΑ

Ό­μως τί­πο­τε απ’ ό­σα εί­πα­με ως τώ­ρα δε θα χρεια­ζό­ταν να γρα­φτεί, αν η συ­ζή­τη­ση δεν έ­φτα­νε και στο σή­με­ρα, στο ζου­μί της υ­πό­θε­σης. Άλ­λω­στε, το να χτυ­πάς έ­να πο­λι­τι­κό πτώ­μα δεν εί­ναι και ό,τι πιο γεν­ναί­ο.

Ό­πως λοι­πόν α­πο­κά­λυ­ψε ο ί­διος, συ­να­ντή­θη­κε με τον Τσί­πρα τυ­χαί­α στο α­ε­ρο­δρό­μιο ό­ταν εί­χε α­να­λά­βει πρό­ε­δρος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Και ε­πει­δή εί­χε κά­νει μια δή­λω­ση στους Sunday Times ό­τι Έλ­λη­νες και Ευ­ρω­παί­οι θα πρέ­πει να δώ­σουν στον Τσί­πρα μια ευ­και­ρί­α, ρω­τή­θη­κε αν σω­στά ερ­μηνεύ­τη­κε αυ­τό ως δή­λω­ση υ­πο­στή­ρι­ξης. Κι αυ­τός α­πά­ντη­σε: “Εί­ναι α­δύ­να­τον να πά­ρεις θέ­ση σε έ­ναν άνθρω­πο, και πό­σο μάλ­λον αν αυ­τός ο άν­θρω­πος μό­λις έ­γι­νε πρω­θυ­πουρ­γός, πρέπει να του δώ­σεις ευ­και­ρί­α, τι θα πεις, να τε­λειώ­νουν οι α­ρι­στε­ροί κτλ., αυτά εί­ναι σα­χλα­μά­ρες. Να δεις τι θα κά­νει ο άλ­λος. Και δεν υ­πάρ­χει κα­μί­α αμφι­βο­λί­α ό­τι οι προ­σπά­θειες που κά­νει, εί­τε κα­λές εί­τε ό­χι, υ­πάρ­χουν, δου­λεύ­ει σκλη­ρά ο άν­θρω­πος, δεν υ­πάρ­χει θέ­μα για να πε­τύ­χει αυ­τό που θέ­λει να πετύ­χει”.

Μα ού­τε ε­μείς αμ­φι­σβη­τού­με ό­τι ο Τσίπρας δου­λεύ­ει νυ­χθη­με­ρόν “για να πε­τύ­χει αυ­τό που θέ­λει”. Το ζή­τη­μα α­κρι­βώς εί­ναι τι θέ­λει να πε­τύ­χει. Και το σί­γου­ρο α­πό τον 1,5 χρό­νο δια­κυ­βέρ­νη­σής του εί­ναι ό­τι μό­νο την ευ­η­μερί­α του ελ­λη­νι­κού λα­ού δε θέ­λει. Α­ντί­θε­τα, σε ε­λά­χι­στο διά­στη­μα κα­τά­φε­ρε (γιατί για ε­πί­τευγ­μα πρό­κει­ται) να φορ­τώ­σει τη χώ­ρα με κα­μιά ε­κα­το­στή δισε­κα­τομ­μύ­ρια ευ­ρώ πλέ­ον αυ­τών που ή­δη χρω­στά­ει.

Αλ­λά ο Κο­κός δε βλέ­πει τί­πο­τε απ’ όλ’ αυ­τά: “Η ση­μα­σί­α εί­ναι ό­τι γίνε­ται με­γά­λη προ­σπά­θεια. Ε­γώ νο­μί­ζω ό­τι δεν έ­χουν κα­τα­λά­βει πό­σο προ­σπαθεί ο πρω­θυ­πουρ­γός να λύ­σει τα προ­βλή­μα­τα (...) Μην ξε­χά­σε­τε αυ­τό που εί­πατε στην αρ­χή, ό­τι εί­ναι η πρώ­τη α­ρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση”.

Να και τα εύ­ση­μα α­πό τον Κο­κό!

Και συ­νε­χί­ζει α­πτό­η­τος υ­πέρ του Τσί­πρα, χύ­νο­ντας ταυ­τό­χρο­να κροκο­δεί­λια δά­κρυα για το λα­ό που υ­πο­φέ­ρει: “Ε­μείς πε­ρά­σα­με πο­λύ δύ­σκο­λη πε­ρί­ο­δο. Γί­νε­ται προ­σπά­θεια απ’ ό­λους τους Έλ­λη­νες και σι­γά σι­γά βγαί­νου­με α­πό την κρί­ση. Το γε­γο­νός ό­τι ο λα­ός υ­πο­φέ­ρει δεν μπο­ρού­με να το α­γνο­ή­σου­με. Οι μειώ­σεις σε μι­σθούς και συ­ντά­ξεις με α­πα­σχο­λούν πά­ρα πο­λύ (...) Γί­νε­ται κο­λοσ­σιαί­α προ­σπά­θεια α­πό την κυ­βέρ­νη­ση και την α­ντι­πο­λί­τευ­ση για να βγού­με απ’ αυ­τό το χά­ος. (...) Ό­ταν άρ­χι­σε η κρί­ση, οι ξέ­νοι δεν μι­λού­σαν με τα κα­λύ­τε­ρα λό­για για την Ελ­λά­δα. Εί­χε χά­σει την α­ξιο­πι­στί­α της. Τώ­ρα γί­νε­ται με­γά­λη δου­λειά”.

Πού θα έ­βρι­σκε πιο θερ­μό υ­πο­στη­ρι­κτή ο Τσί­πρας;

Μπο­ρεί λοι­πόν να α­να­ρω­τη­θεί κα­νείς: Για­τί τό­ση α­γά­πη ο Κο­κός στον Τσί­πρα; Τι τον έ­πια­σε ξαφ­νι­κά; Τι έ­χει αυ­τός να κερ­δί­σει α­πό μια τέ­τοια υπο­στή­ρι­ξη;

Το πρώ­το που μπο­ρού­με να πού­με εί­ναι ό­τι εί­ναι η ι­δε­ο­λο­γι­κή τους συγ­γέ­νεια αυ­τή που τους έ­φε­ρε πιο κο­ντά. Ο έ­νας δεν εί­χε, κα­τά ο­μο­λο­γί­α του, κα­νέ­να πρό­βλη­μα να ορ­κί­σει τη χου­ντι­κή κυ­βέρ­νη­ση, ο άλ­λος εί­ναι κλα­σικός σο­σιαλ­φα­σί­στας, που ό­χι τυ­χαί­α ρί­χνει α­πό την πρώ­τη στιγ­μή που ήρ­θε στην ε­ξου­σί­α γέ­φυ­ρες προς τους να­ζί της Χρ. Αυ­γής μέ­σω των δύ­ο προ­έ­δρων της Βου­λής που δια­δι­χι­κά διό­ρι­σε, την Κω­στα­ντο­πού­λου και τον Βού­τση. Ε, φυ­σι­κό εί­ναι που τα­κι­μιά­σα­νε τα παι­διά.

Υ­πάρ­χει ό­μως και κά­τι πιο πρα­κτι­κό, πιο ά­με­σο. Σε πολ­λούς έ­κα­νε εντύ­πω­ση που ο Κων­στα­ντί­νος δεν α­πά­ντη­σε με σα­φή­νεια για τυ­χόν πο­λι­τι­κά σχέ­δια του γιου του Νι­κό­λα­ου, ό­ταν ρω­τή­θη­κε για το εν­δε­χό­με­νο να α­σχο­λη­θούν οι γιοι του με την πο­λι­τι­κή: “Για­τί πρέ­πει ο έ­νας α­πό τους δύ­ο να μπει στην πο­λι­τι­κή; Για να ε­ξυ­πη­ρε­τή­σει λα­ϊ­κούς πο­λι­τι­κούς ;Ε­γώ θέ­λω το κα­λό του τό­που. Αν εί­ναι γι’ αυ­τό, ναι. Αν εί­ναι για την ε­ξυ­πη­ρέ­τη­ση πο­λι­τι­κών, ό­χι”.

Ό­λοι αυ­τοί οι τύ­ποι για “το κα­λό του τό­που” θυ­σιά­ζο­νται. Πο­τέ για το δι­κό τους!

Ό­ταν ρω­τή­θη­κε αν υ­πάρ­χει πρό­τα­ση στο γιο του να ε­ντα­χθεί σε κά­ποιο κόμ­μα, α­πά­ντη­σε με τη σα­φή­νεια που τον δια­κρί­νει: “Α, δεν ξέ­ρω, μπο­ρεί­τε να ρω­τή­σε­τε”!

Εί­ναι λοι­πόν φα­νε­ρό ό­τι τα αρ­ρα­βω­νιά­σμα­τα του Κων­στα­ντί­νου με το τσι­πρι­κό κα­θε­στώς έ­χουν ή­δη γί­νει. Ά­ντε και κα­λά στέ­φα­να!