Πρώτη φορά η κυβέρνηση Τσίπρα, αυτό το πιστό τσιράκι της πουτινικής Ρωσίας, βρίσκεται τόσο κοντά σε αυτό το στόχο, προφανώς πολύ λιγότερο εξαιτίας της δικιάς της πάντα καθοδηγημένης δράσης, αλλά περισσότερο εξαιτίας της συντονισμένης δράσης των φίλων ή και των υπηρετών αυτής της διπλωματίας σε όλες τις πρωτεύουσες και τα συλλογικά όργανα της ΕΕ και των ΗΠΑ. Αν χρειαστεί, για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, ο Τσίπρας και οι πάτρωνές του δεν θα διστάσουν να προκαλέσουν στην Ελλάδα την ίδια ή και μεγαλύτερη ζημιά από αυτήν που προκάλεσαν το 2015.
Πριν δύο χρόνια, το καλοκαίρι του 2015 είχαμε μια ανάλογη κρίση όταν η κυβέρνηση απείλησε την Ευρώπη με άτακτη χρεωκοπία και έξοδο από την Ευρωζώνη με στόχο να τη διασπάσει σε Βορρά και Νότο απομονώνοντας τη γραμμή της Γερμανίας. Αυτός ο εκβιασμός δεν έπιασε τότε γιατί με τη στάση της η συμμορία Τσίπρα απομονώθηκε σχεδόν από τους πάντες και θα έφευγε με κλωτσιές από την Ευρωζώνη αν δεν την διέσωζαν οι Μέρκελ και Ολλάντ.
Βέβαια τον Ιούλη 2015 ο Τσίπρας πέτυχε έναν άλλο μεγάλο στόχο της καταστροφικής του διαπραγμάτευσης αλλά εσωτερικό : τη χρεωκοπία των πιο μεγάλων ελληνικών τραπεζών, τη συντριβή των ντόπιων μεγαλομετόχων τους και, όπως αποδείχτηκε από την υπόθεση ΜΕΓΚΑ, τον τελικό πολιτικό έλεγχο των διοικήσεών τους από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Επιπλέον με το στραγγαλισμό της τραπεζικής δανειοδότησης η συμμορία των αρχι-σαμποταριστών του ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να κλείσει ή να οδηγήσει στον προθάλαμο της χρεωκοπίας και στην πλήρη υποδούλωση του στις νέες τραπεζικές διοικήσεις το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής βιομηχανίας.
Τώρα η κυβερνητική συμμορία Τσίπρα βρίσκεται σε πολύ πιο πλεονεκτική θέση απέναντι στην πλειοψηφία της Ευρωζώνης και στον εκπρόσωπό της Σόυμπλε από ότι το 2015 και ήδη φαίνεται ποιο είναι το πολιτικό της όφελος από τις παρατάσεις στη «διαπραγμάτευση». Αν η συμμορία είχε υπογράψει τα μνημονιακά μέτρα πέρυσι το Νοέμβρη ή το χειμώνα ή έστω νωρίς την άνοιξη δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει με τέτοια ένταση ένας πολιτικός εκβιασμός της. Γιατί τότε και θα βρισκόταν η Ελλάδα μακρυά από τον Ιούλη όπου λήγει το χρέος των 7,5 δις που αν δεν το πάρει θα χρεωκοπήσει, και ο Σόυμπλε θα βρισκόταν μακρυά από τις γερμανικές εκλογές μέσα στις οποίες κάθε μεγάλη κρίση χρεώνεται στην κυβέρνηση και στον ίδιο.
Από πολιτική άποψη ο εκβιασμός της συμμορίας απέναντι στην ΕΖ γενικά και στον Σόυμπλε ειδικά διατυπώνεται σχηματικά ως εξής: «Εμείς οι αριστεροί, οι μόνοι που ξέρουμε να συγκρατούμε τον ελληνικό λαό από το να εξεγείρεται ενάντια στα μνημόνια σας, τα υπογράψαμε τελικά και γι αυτό μας φτύνει όλη η Ελλάδα. Αυτό όμως σημαίνει ότι αν πέσουμε από την εξουσία, μετά από εμάς θα έρθουν οι φιλελεύθεροι φίλοι σας, αυτοί της ΝΔ που δεν ξέρουν να συγκρατούν τις θυμωμένες μάζες, ούτε έχουν τους κατάλληλους συνδικαλιστικούς μηχανισμούς. Γι αυτό πρέπει να μας δώσετε μια ελάχιστη πολιτική αποζημίωση για την εκδούλευση που σας κάναμε. Αυτή η αποζημίωση είναι μια καλή μείωση του χρέους από τώρα και όχι μετά από ένα χρόνο για να τη δείξουμε στο εκλογικό σώμα και να καταλάβει ότι δεν είμαστε πουλημένα τομάρια, έτσι ώστε να συνεχίσουμε να παίζουμε κυρίαρχο ρόλο στα ελληνικά πράγματα. (Σημείωση: Λέγοντας μείωση του χρέους πια όλοι εννοούν μείωση επιτοκίων και επιμήκυνση χρόνου αποπληρωμής). Αν δεν κάνετε αυτή τη μείωση, εμείς μιας και θα είμαστε έτσι κι αλλιώς πολιτικά νεκροί, δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα αν ακυρώσουμε στην πράξη τα μνημονιακά μέτρα που μόλις ψηφίσαμε, ή δεν ψηφίσουμε τα λίγα που έχουμε αφήσει, οπότε θα προκαλέσουμε μια νέα ελληνική και πανευρωπαϊκή πολιτική κρίση χρεωκοπίας λίγο πριν από τις γερμανικές εκλογές. Άλλωστε για μας καλύτερα ένας αξιοπρεπής θάνατος στη μάχη μας με τους Γερμανούς του Σόυμπλε παρά μια αναξιοπρεπής πολιτική αυτοκτονία».
Αυτά τα λόγια δεν τα λέει η κυβέρνηση επίσημα τα λέει με διαφορετικά στελέχη σε διαφορετικές στιγμές έχοντας μοιράσει ρόλους ανάμεσα σε καλούς και κακούς ως προς την ΕΕ και τον Σόυμπλε.
Το απατεωνίστικο αλλά και γελοίο οικονομικό επιχείρημα μιας συμμορίας που ζητάει πιστοποιητικό πιστωτικής αναξιοπιστίας
Βέβαια η συμμορία προβάλει και ένα φαινομενικά εύλογο οικονομικό επιχείρημα για όσους είναι διατεθειμένοι να την πιστέψουν, σχετικά με το γιατί πρέπει η οικονομική ηγεσία της ΕΖ και ο αληθινός αρχηγός της ο Σόυμπλε, να δεχτούν τη μείωση του χρέους από τώρα και όχι μετά από ένα χρόνο, όπου σύμφωνα με την απόφαση του Γιούρογκρουπ του Μάη του 2016, θα συζητιόταν αυτό το ζήτημα ανάλογα και με τις εξελίξεις και τις ανάγκες της ελληνικής οικονομίας. Λένε λοιπόν οι Τσίπρας, Τσακαλώτος κλπ. «Ξέρουμε ότι αν μας μειωθεί το χρέος σήμερα δεν θα κερδίσουμε μεσοπρόθεσμα κάτι το σημαντικό στα δημοσιονομικά της χώρας, γιατί ήδη τα τοκοχρεωλύσια που θα πληρώνουμε για αρκετά χρόνια ακόμα είναι ρυθμισμένα πολύ χαμηλά. Θα μπορούσαμε να περιμένουμε για το χρέος ως του χρόνου που θέλει ο Σόυμπλε, όμως θέλουμε το κούρεμα από τώρα γιατί αυτό θα δώσει στους επενδυτές τη σιγουριά ότι η χώρα δεν θα χρεωκοπήσει αργότερα, οπότε αυτοί θα έρθουν να επενδύσουν. Άλλωστε γι αυτό επιμένει στο κούρεμα το ΔΝΤ . Θέλει να έχει εγγυήσεις ότι δεν θα χάσει τα λεφτά του. Μόνο με μια υπογραφή του ΔΝΤ θα μας εμπιστευτεί άλλωστε μετά και η ΕΚΤ και θα δώσει σύντομα λεφτά στις τράπεζές μας με το πρόγραμμα της ποσοτικής χαλάρωσης (Σημείωση: ως πρόσφατα η ΕΚΤ δεν έβαζε την υπογραφή του ΔΝΤ σαν απαραίτητο όρο για την ποσοτική χαλάρωση για την Ελλάδα, τον βάζει τώρα προφανώς για να στριμώξει τον Σόυμπλε με τον οποίο η ΕΚΤ είναι στα μαχαίρια ακριβώς για το ζήτημα της ποσοτικής χαλάρωσης σε πανευρωπαϊκό επίπεδο). Έτσι, ισχυρίζεται η συμμορία και οι φίλοι της στην ΕΕ, και οι επενδυτές θα ξεθαρρέψουν και χρήμα θα μπει στην αγορά από την ΕΚΤ, οπότε η ελληνική οικονομία θα βγει από το τέλμα της πιστωτικής ασφυξίας που τη σκοτώνει».
Η απάτη στον παραπάνω συλλογισμό είναι ότι αν ανακοινωθεί από τώρα ότι θα κοπεί το χρέος, δηλαδή αν οι χώρες της ΕΖ υποσχεθούν από τώρα ότι θα της χαρίσουν ένα μικρό μέρος των δανείων που θα πρέπει να πληρώσει μετά από δέκα χρόνια, τότε η Ελλάδα θα πάρει τις υπογραφές του ΔΝΤ και της ΕΚΤ και θα γίνει αξιόπιστη , δηλαδή το διεθνές πιστωτικό σύστημα και οι διεθνείς επενδυτές, δηλαδή η παγκόσμια αγορά θα την εμπιστευτεί.
Μπορεί κανείς να πιστέψει ότι θα εμπιστευτεί η παγκόσμια αγορά μια χώρα που αντί να αυξάνει μειώνει τα επενδεδυμένα της πάγια χρόνο με το χρόνο, φαινόμενο από τα μοναδικά για χώρα σε μη πολεμική κατάσταση; Μια χώρα που είναι πάτος στις άμεσες ξένες επενδύσεις γιατί είναι πια παγκόσμια γνωστό ότι τις διώχνει συστηματικά ακόμα και τη στιγμή που έχει ενάμιση εκατομμύριο πεινασμένους ανέργους; Μια χώρα που παρά τα άθλια μεροκάματά της συνεχίζει να έχει για τους παραπάνω λόγους ένα έντονα αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο ακριβώς επειδή εμποδίζει τις επενδύσεις και κλείνει παραγωγικά σύγχρονες επιχειρήσεις ; Μια χώρα που από όλες τις υποσχέσεις της στους πιστωτές της τηρεί μετά από εκατό αναβολές και ψέμματα μόνο εκείνες που έχουν να κάνουν με την εξαθλίωση των πολιτών της και καμιά από εκείνες που έχουν να κάνουν με την ανάπτυξη της παραγωγής της; Μιας χώρας που δίπλα σε όλα αυτά οι κυβερνήσεις της παραποιούν τα οικονομικά της στοιχεία;
Πιστεύει κάποιος σοβαρός άνθρωπος ότι θα εμπιστευτεί μια τέτοια χώρα η παγκόσμια αγορά επειδή θα της δώσουν πιστοποιητικά οικονομικής αξιοπιστίας δύο διεθνείς διακρατικοί, δηλαδή εξόχως πολιτικοί οργανισμοί σαν το ΔΝΤ και την ΕΚΤ, επειδή η ίδια αυτή χώρα, και δυο τρεις άλλες φιλικές της εκβιάζουν πολιτικά όλες τις υπόλοιπες της Ευρωζώνης για να αποσπάσουν αυτά τα πιστοποιητικά;
Και το πιο σημαντικό: είναι δυνατό να αποκτήσει πιστωτική αξιοπιστία μια τέτοια χώρα, όταν το χρέος της στους πιστωτές της έχει περικοπεί σοβαρά ήδη μία φορά ονομαστικά και αρκετές άλλες φορές έχει περικοπεί επίσης σοβαρά με αναδιάρθρωση των επιτοκίων και των τοκοχρεωλυσίων, επειδή η ίδια αυτή θα κραδαίνει στις αγορές ένα πιστοποιητικό από το ΔΝΤ και ένα από την ΕΚΤ -μαζί με λίγα ακόμα δανεικά από τη δεύτερη- που θα λένε ότι οι βασικοί πιστωτές της χώρας αυτής, δηλαδή οι υπόλοιπες 18 χώρες της Ευρωζώνης στην οποία η ίδια συμμετέχει συμφώνησαν ότι θα της ξανακουρέψουν το χρέος, επειδή απειλήθηκαν ότι αν αρνηθούν να το κάνουν η Ευρωζώνη και όλη η Ευρώπη κινδυνεύει με διάλυση;
Μόνο γύπες θα επενδύσουν σε μια χώρα που θα κουβαλάει τέτοια πιστοποιητικά πιστωτικής αναξιοπιστίας, ιδιαίτερα μάλιστα αν, για να αποσπάσει αυτά τα πιστοποιητικά, θα φτάσει στο σημείο να βγει στο παράθυρο της αίθουσας συνεδρίασης στο Γιούρογκρουπ της 15 του Ιούνη, ή πριν ή μετά από αυτή τη συνεδρίαση, και να απειλήσει ότι θα βουτήξει στο κενό, δηλαδή θα κάνει τα εσκεμμένα καταστροφικά για την ελληνική οικονομία και γι αυτό προβοκατόρικα καραγκιοζιλίκια του 2015 ή κάτι παρόμοιο.
Ο προσχηματικός χαρακτήρας της επίκλησης του χρέους
Όχι η συμμορία που κυβερνάει τη χώρα το τελευταίο πράγμα που σκέφτεται είναι πως θα μειωθεί το χρέος και πως θα αυξήσει τις παραγωγικές επενδύσεις. Θα αυξήσει μόνο τις αρπαγές των πιο νευραλγικών στοιχείων του εθνικού πλούτου από τους ανατολικούς αποικιοκράτες τις οποίες ονομάζει επενδύσεις. Εκείνο που θέλει η συμμορία είναι μόνο ένα πράγμα: να οδηγήσει σε σημαντική πολιτική ήττα τον Σόυμπλε ο οποίος έχει έρθει στο αδιέξοδο να θέλει εκταμίευση του γερμανικού ποσοστού για να πληρωθεί το ελληνικό χρέος που λήγει τον Ιούλη του 17, που σημαίνει ότι χρειάζεται την υπογραφή του ΔΝΤ, την οποία όμως για να πάρει πρέπει να υποσχεθεί από τώρα ότι θα μειώσει το ελληνικό χρέος, πράγμα που έχει υποσχεθεί στο παρόν γερμανικό κοινοβούλιο ότι δεν θα κάνει.
Πέρα από τα στοιχεία της πολιτικής ανάλυσης πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η απομείωση του χρέους ακόμα και αν αποφασιστεί σήμερα θα έχει πολύ μικρή πρακτική σημασία για τον ελληνικό προϋπολογισμό, γιατί οι τόκοι θα είναι για αρκετά χρόνια χαμηλοί επειδή το μεγαλύτερο μέρος του χρέους δίνεται από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς με αποπληρωμή 30 χρόνων και πολύ χαμηλά επιτόκια. Σύμφωνα με τον DanielGross , έναν από τους πιο οξυδερκείς και έγκυρους ευρωπαίους αστούς οικονομολόγους, οι ετήσιοι τόκοι του ελληνικού χρέους είναι σήμερα 3,2% του ΑΕΠ, και βρίσκονται πολύ πιο κάτω από όσο ήταν πριν την κρίση (!), ενώ στην Ιταλία είναι 3.9% στην Πορτογαλία 4,2% και στις ΗΠΑ 3,8% και σύμφωνα με τον Gross «δεν υπάρχει κανείς που να ισχυρίζεται ότι αυτές οι χώρες γι αυτό το λόγο δεν μπορούν να αναπτυχθούν». Μάλιστα για να δείξει ο Γκρος πόσο λίγο επιδρά η περικοπή του χρέους με τα φτηνά σημερινά επιτόκια και τους μακρυνούς χρόνους αποπληρωμής στον προϋπολογισμό της χώρας δίνει το εξής παράδειγμα: Αν χαριστούν τώρα δα στην Ελλάδα 100 δις, (δηλαδή το 1/3 από το χρέος της οπότε αυτό θα γίνει ένα φυσιολογικό χρέος, πράγμα που είναι πολιτικά ασύλληπτο σήμερα), το χρονιάτικο κέρδος της χώρας μας από αυτό θα είναι μόνο 1 δις Ευρώ. (https://www.ceps.eu/publications/debt-forgiveness-not-solution-greece ). Ένα δις είναι η φοροδιαφυγή μόνο από το λαθρεμπόριο καυσίμων που την διευκολύνει ασύλληπτα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με το να έχει καταργήσει στην πράξη το πανάκριβο για τους βενζινάδες σύστημα εισροών εκροών.
Η μείωση του χρέους στην πραγματικότητα δεν είναι και δεν ήταν ποτέ ένα ουσιαστικό ζήτημα για την Ελλάδα ούτε πριν ούτε μετά τη χρεωκοπία, τις τρόικες και τα μνημόνια. Και δεν ήταν για τον απλό λόγο ότι η ελληνική χρεωκοπία το 2009 δεν οφειλόταν στο μεγάλο συσσωρευμένο κρατικό χρέος αλλά στο γεγονός ότι αυτή η συσσώρευση κρατικού χρέους συνεχιζόταν ασταμάτητα και μετά τη χρεωκοπία επειδή η Ελλάδα παρήγαγε πάντα λιγότερα από αυτά που κατανάλωνε, και γι αυτό συνέχιζε και συνεχίζει να έχει ένα πολύ αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο. Μάλιστα με τα μνημόνια αποδείχτηκε ότι όσο και βίαια να πέσει η κατανάλωση του πληθυσμού αλλά και τα μεροκάματα από τους δανειστές πάντα η παραγωγή θα είναι μικρότερη, γιατί αυτή χτυπιέται πάντα και με όλο και μεγαλύτερη βία ειδικά μέσα στην κρίση από τις ρωσόδουλες κυβερνήσεις και τις ρωσόφιλες αντιπολιτεύσεις.
Πως οργανώνεται σε ευρύτερο επίπεδο το παιχνίδι με ΔΝΤ και Σόυμπλε
Το ζήτημα του χρέους το έβαλε σαν κεντρικό στην τρέχουσα διαπραγμάτευση ο Τσίπρας καβαλώντας πάνω στο άλογο του ΔΝΤ που θέτει κεντρικά αυτό το ζήτημα όχι σαν σημερινό ζήτημα ανακούφισης του ελληνικού προϋπολογισμού, οπότε και σαν ζήτημα ανακούφισης του ελληνικού λαού, αλλά σαν πρόβλημα που θα προκύψει μετά από αρκετά χρόνια για το ίδιο. Στην πραγματικότητα ενώ το ΔΝΤ το βάζει, τουλάχιστον πριν τη σημερινή μεγάλη όξυνση, σαν πρόβλημα για τη δικιά του αξιοπιστία, ο Τσίπρας το βάζει μόνο και μόνο για να στριμώξει το Σόυμπλε.
Όπωε είπσμε για να δεχτεί ο Σόυμπλε να κουρευτεί το ελληνικό χρέος πρέπει να πάει στο γερμανικό κοινοβούλιο και να το ζητήσει. Αν όμως τολμήσει να το κάνει αυτό δύσκολα θα γλυτώσει από την οργή του κόμματος του, του CDU, που θα υποχρεωθεί να υποστηρίξει στη Βουλή μέσα σε προεκλογική περίοδο μπροστά στους φασίστες του AFD μια τέτοια αντιδημοφιλή απόφαση, όταν με μισή καρδιά και πολλούς αντίθετους ψήφους είχε ψηφίσει τα νέα δανεικά στην Ελλάδα το 2015, με την υπόσχεση του υπουργού οικονομικών ότι αυτή τη φορά τα δανεικά θα πιάσουν τόπο και ότι δεν θα χρειαστεί να κουρευτεί το χρέος της Ελλάδας. Αν υποστεί μια τέτοια ήττα ο Σόυμπλε πολύ δύσκολα θα κρατήσει τη θέση του Νο 2 στην κυβέρνηση Μέρκελ, θέση, που με δοσμένες τις εκφρασμένες διαφωνίες του με τη δεύτερη, συντηρείται από το ότι αυτός παραμένει στην πρώτη θέση της πολιτικής δημοφιλίας στη Γερμανία.
Για να κάνουν ακόμα πιο αφόρητο το αδιέξοδο του Σόυμπλε πέρα από τη γνωστή συμμαχία Γαλλίας-Ιταλίας-Κομισιόν ξεσηκώθηκαν αυτή τη φορά οι ρωσόφιλοι μέσα στη Γερμανία φτάνοντας στο σημείο να χτυπάνε το Σόυμπλε από την ίδια την κυβέρνηση Μέρκελ έχοντας επικεφαλής τους αυτήν την φορά τον υπουργό εξωτερικών Γκάμπριελ, που ανήκει στο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα το οποίο πια δεν έχει καμιά ελπίδα να κερδίσει τις εκλογές. Ο Γκάμπριελ με τη στήριξη του κόμματος της Στάζι, δηλαδή της Λίνκε κάνει ανοιχτή διεθνή εκστρατεία ενάντια στον υπουργό οικονομικών της ίδιας της κυβέρνησης του απαιτώντας από αυτόν κούρεμα του ελληνικού χρέους, για να μην σπρώχνεται τάχα η Ελλάδα βαθύτερα στην κρίση και έτσι να μην κινδυνεύει η ευρωπαϊκή ενότητα, υπονοώντας με αυτό κυρίως τη διαφωνία Γαλλίας-Γερμανίας στο ελληνικό πρόβλημα χρέους. (Γι αυτό το λόγο άλλωστε υπεράσπισε ο Τσίπρας στον β γύρο των γαλλικών εκλογών τον Μακρόν την ώρα που το κόμμα του είχε πάρει την γνωστή θέση ούτε Λεπέν, ούτε Μακρόν που στην πράξη και στην καλύτερη περίπτωση σήμαινε αποχή υπέρ της Λεπέν). Είναι χαρακτηριστικό πόσο η Μέρκελ αρνείται να πάρει θέση σε αυτήν την ανοιχτή σύγκρουση μέσα στην κυβέρνησή της δείχνοντας αντικειμενικά δυσμένεια στον αρμόδιο για το ζήτημα υπουργό της.
Ο συμβιβασμός τελευταίας στιγμής ΔΝΤ-Σόυμπλε που δυσκόλεψε για λίγο τα σχέδια Τσίπρα
Ο Σόυμπλε μπροστά σε αυτή τη διπλή αντίθετη πίεση από το μια μεριά από το γερμανικό κοινοβούλιο και το κόμμα του το CDU να μην κουρέψει το ελληνικό χρέος και από άλλη από το ΔΝΤ και την κυβέρνησή του να το κάνει , πρότεινε στο ΔΝΤ στις 22 του Μάη έναν συμβιβασμό που θα μπορούσε να τον σώσει μετατοπίζοντας το πρόβλημά του σε μια καλύτερη γι αυτόν στιγμή, δηλαδή για μια στιγμή μετά τις γερμανικές εκλογές. Πρότεινε στον Τόμσεν να τοποθετηθεί από τώρα ρητά η δυνατότητα για ένα κούρεμα του ελληνικού χρέους, αλλά να μην προσδιοριστεί από τώρα με συγκεκριμένους αριθμούς το ύψος του κουρέματος, όπως θέλει το ΔΝΤ, αλλά μόνο όταν το πρόγραμμα λήξει και εφόσον θα έχει τηρηθεί από την Ελλάδα, δηλαδή τον Αύγουστο του 2018 που σημαίνει μετά τις γερμανικές εκλογές. Μέχρι τότε το ΔΝΤ σύμφωνα με τη γερμανική πρόταση δεν θα χρειαζόταν να βάλει δανεικά για την Ελλάδα, αλλά μόνο να δώσει την έγκριση του στο πρόγραμμα ώστε ο Σόυμπλε να μπορέσει να εκταμιεύσει τη δόση για την Ελλάδα τον Ιούλη.
Αυτή τη συμβιβαστική λύση- που έγινε τελευταία στιγμή προς κατάπληξή καθώς φαίνεται της κυβέρνησης Τσίπρα και των φίλων της στην Ευρώπη - τη δέχτηκε θετικά αν και με επιφυλάξεις το ΔΝΤ στο θυελλώδες Γιούρογκρουπ της 22 του Μάη. Με αυτή τη συμφωνία και το ίδιο το ΔΝΤ δεν εκτιθόταν στις δανειακές του αρχές, και η Ελλάδα έπαιρνε τα λεφτά της τον Ιούλη από τους άλλους δανειστές, και η ΕΖ δεσμευόταν για την ανάγκη της απομείωσης του χρέους που έτσι κι αλλιώς αφορούσε πρακτικά μια επόμενη φάση στη διαμόρφωση του ποσού της εξυπηρέτησης του. Σε αυτή τη λύση αντιτάχθηκε αμέσως η ελληνική κυβέρνηση έχοντας μαζί της τη Γαλλία, την Ιταλία και τελευταία στην Πορτογαλία, με το επιχείρημα περί πιστωτικής αξιοπιστίας που αναφέραμε και που ανασκευάσαμε. Το βέτο των τεσσάρων ήταν αρκετό για να τσακίσει κάθε συμβιβαστική διάθεση του ΔΝΤ, να διακοπεί η συνεδρίαση και να αναζητηθεί αργότερα, συγκεκριμένα στις 15 του Ιούνη, ένας πιθανός συμβιβασμός ΔΝΤ-Σόυμπλε. Όμως κρίνοντας από τις πρωτοφανείς οξύτατες ενάντια στο ΔΝΤ παρατηρήσεις του Σόυμπλε στις 30 του Μάη, αυτή η δυνατότητα φαίνεται σήμερα που γράφεται αυτό το κείμενο (1/6/2017) να έχει ελαχιστοποιηθεί.
Στην πραγματικότητα η λύση της 22 Μάη ήταν συμφερτική όχι μόνο για όλη την Ευρώπη αλλά ιδιαίτερα για την Ελλάδα. Διότι πρώτο και το σημαντικότερο η παρατεταμένη μετά το 2015 μετέωρη πιστωτική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, που βοηθούσε όσο τίποτα άλλο τους σαμποτέρ να εμποδίζουν κάθε επένδυση θα τέλειωνε από τώρα και για αρκετό διάστημα, δηλαδή πριν καν φτάσει ο Ιούλης της δόσης των 7,5 δις, και δεύτερο γιατί ο Σόυμπλε, ακριβώς επειδή θα βρισκόταν με αναβαπτισμένο από τις εκλογές κύρος , θα μπορούσε πολύ πιο εύκολα από όσο σήμερα να αποσπάσει από το γερμανικό κοινοβούλιο ένα μεγάλο μέρος από τις ήδη προαναγγελμένες από τον ίδιο παραχωρήσεις για το χρέος που του ζητούσε το ΔΝΤ και η Ελλάδα.
Μια ακόμα πανεθνική εκστρατεία για τους σκοπούς της ρώσικης διπλωματίας σε βάρος και της χώρας μας και της Ευρώπης
Όμως ότι είναι καλό για τον Σόυμπλε και συμφερτικό και για την Ελλάδα και για την Ευρώπη είναι κάτι το πολύ κακό για τη ρώσικη διπλωματία και για το πιστότερο στον κόσμο κυβερνητικό της τσιράκι, την κυβέρνηση Τσίπρα. Έτσι αυτές οι δύο βδομάδες που απομένουν μέχρι τις 15 του Ιούνη είναι πολύ πιθανό ότι θα δουν το δυνάμωμα μιας πανεθνικής, πανευρωπαϊκής και γιατί όχι παγκόσμιας εκστρατεία ς της ρωσο-αμερικάνικης συμμαχίας ενάντια σε κάθε λύση της αντίθεσης ΔΝΤ –Σόυμπλε, που δεν θα εξασφαλίζει μια πολιτική ήττα του δεύτερου . Ήδη ο Τσίπρας έχει αρχίσει τα τηλέφωνα του στους φίλους του και πρώτα απ όλους στη Μέρκελ, ο Τσακαλώτος καλεί σε ενημερωτική συνάντηση όλους τους πρεσβευτές των χωρών της ΕΕ στην Αθήνα, ο Γιουνκέρ πάει να δει τον Σόυμπλε προφανώς για να τον καλέσει όπως πάντα τελευταία σε υποχώρηση στο χρέος, και το κυριότερο έγινε γνωστό ότι ο Τραμπ στα πλαίσια της ανοιχτής πλέον επίθεσής του στη Γερμανία δεν θέλει εμπλοκή του ΔΝΤ στον ελληνικό πρόγραμμα χωρίς περικοπή του χρέους (http://www.capital.gr/oikonomia/3215270/skliri-stasi-apo-dnt-gia-to-elliniko-xreos-me-sfragida-tramp).
Αυτό το τελευταίο σημαίνει ότι ο Τραμπ στριμώχνει τον Τόμσεν και τη Λαγκάρντ να ακυρώσουν την προσέγγιση ΔΝΤ-Σόυμπλε στις 22 Μάη, οπότε η δύσκολη συνεννόηση δίνει τη θέση της στην ανοιχτή όξυνση. Όλα δείχνουν ότι έρχεται η στιγμή που τόσα χρόνια περιμένει η ρώσικη διπλωματία. Αν ήταν μόνος του ο Τραμπ σαν ΔΝΤ ενάντια στην Γερμανία θα μπορούσε ο Σόυμπλε να επικαλεστεί την αντίθεση του γερμανικού λαού εναντίον του, αλλά αυτή η αντίθεση δεν φτάνει για να αντέξει τις παραινέσεις του ευρωπαίου Μακρόν, της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας, και της ΕΚΤ και της Κομισιόν να βοηθηθεί η «πρόθυμη για θυσίες Ελλάδα», που πίσω της κρύβεται όπως η φάκα γύρω από το τυρί ο ελεεινός Τσίπρας και το αφεντικό του, η ρώσικη υπερδύναμη, που έφερε τη χώρα μας σε αυτή την κατάσταση.
Όλα δείχνουν ότι, αν χρειαστεί, η συμμορία Τσίπρα ετοιμάζει ένα νέο εφιαλτικό Ιούλη του 2015.
Το ποια θα είναι η εξέλιξη της διαμάχης της 15 Ιούνη για το ελληνικό χρέος δεν μπορεί κανείς να την προεξοφλήσει με σιγουριά από τώρα γιατί δεν πρόκειται για μάχη προσώπων και μικρών φραξιών κορυφής, αλλά για μια μάχη στρατοπέδων με πανευρωπαϊκή και, λόγω της εμπλοκής των ΗΠΑ μέσω ΔΝΤ, με παγκόσμια διάσταση. Με αυτήν την έννοια η γερμανική τάση Σόυμπλε είναι συντριπτικά ισχυρή στην Ευρωζώνη, ελέγχει πρακτικά το μεγαλύτερο χρηματοδοτικό της όργανο που είναι ο ΕSΜ και έχει στο πλευρό του τους περισσότερους από τους οικονομικούς συμβούλους της γερμανικής κυβέρνησης, τους λεγόμενους πέντε σοφούς. Γι αυτό το λόγο η συμμορία Τσίπρα, που σαν όργανο του αφεντικού της παίζει έναν εξαιρετικά σημαντικό ρόλο σε αυτή τη σύγκρουση, προσπαθεί να πετύχει τη μεγαλύτερη εσωτερική ελληνική και ευρωπαϊκή συσπείρωση.
Ήδη σύσσωμη η αντιπολίτευση με πρώτη τη ΝΔ είναι για πρώτη φορά δίπλα στον Τσίπρα στον αντι-Σόυμπλε αγώνα για αναδιάρθρωση του χρέους τώρα και όχι μετά τις γερμανικές εκλογές, όπως ήταν μαζί του ουσιαστικά και όταν περνούσε τα μέτρα. Το ίδιο έχει κάνει και η δήθεν αριστερή αντιπολίτευση, που έκανε τις κούφιες διαδηλώσεις και ψευτοαπεργίες της (τις πασπαλισμένες με τις κρατικές ψευτοαναρχικές φωτιές στο Σύνταγμα που μόνο αυτές δίνουν διεθνές τηλεοπτικό χρώμα εξέγερσης στις πρώτες) όχι πριν τα μέτρα περάσουν από τη Βουλή, αλλά την ώρα που περνούσαν, και τούτο όχι τόσο για να είναι σίγουρο ότι θα περάσουν όπως γίνεται πάντα, αλλά αυτή τη φορά για να αποτελούν την πρώτη μαζική εκδήλωση της επόμενης φάσης δηλαδή της φάσης της εκστρατείας για τη μείωση του χρέους.
Αλλά μια τέτοια εκστρατεία για να συγκλονίσει πέρα από το συνηθισμένο την Ευρώπη θέλει κάτι πιο βίαιο, πιο απειλητικό, ένα σήμα ότι η Ελλάδα είναι πολύ άσχημα θυμωμένη μαζί της, ιδιαίτερα με τη Γερμανία. Αυτό το σήμα δεν ήταν τόσο η αιματηρή παρακρατική επίθεση στον Παπαδήμο με μια βόμβα η οποία βρισκόταν μέσα σε ένα βιβλίο για τη ναζιστική γερμανική σφαγή στο Δίστομο, ούτε ήταν ότι το θύμα ήταν ένας τραπεζίτης, φίλος του κάπως απείθαρχου στο ΣΥΡΙΖΑ Στουρνάρα, που έγινε πρωθυπουργός με γερμανική πρόταση στην κρίση του 2011 όταν ο Παπανδρέου είχε ζητήσει δημοψήφισμα για παραμονή η έξοδο της Ελλάδας από το Ευρώ. Αυτό που μαρτυράει τα πιο πολλά για την πολιτική στόχευση των βομβιστών είναι η πολιτική αντίδραση του λεγόμενου αντιμνημονιακού μετώπου απέναντι στη δολοφονική τους επίθεση.
Αυτή η αντίδραση άρχιζε από την θέση της ανοιχτής υπεράσπισης της επίθεσης από ένα πρόσωπο με σημαντική κρατική θέση, τον Φιλιππάκη, γραμματέα της ΕΣΗΕΑ, η οποία λύνει και δένει στη διαδικασία φίμωσης του τηλεοπτικού τύπου, μετά προχωρούσε στη θέση ότι το ίδιο το θύμα έχει προκαλέσει πολύ περισσότερα αθώα θύματα με την πολιτική του (Κωνσταντοπούλου) και κατέληγε στην θέση ότι το θύμα το χτύπησε το δικό του πολιτικό στρατόπεδο για να ενοχοποιήσει το λαϊκό αντιμνημονιακό στρατόπεδο που είναι δίκαια αγανακτισμένο με το θύμα (ψευτοΚΚΕ). Στην ίδια ακριβώς κατεύθυνση με το ψευτοΚΚΕ η κυβέρνηση έδωσε στην ανακοίνωσή της την έμφαση στην καταγγελία του πολιτικού στρατοπέδου του Παπαδήμου λέγοντας ότι αυτό προσπαθεί να αξιοποιήσει την επίθεση για να ενοχοποιήσει το αντιμνημονιακό στρατόπεδο. Στην πραγματικότητα δηλαδή δεν είχαμε αυτή τη φορά απλά μια ακόμα δολοφονική επίθεση του σοσιαλφασισμού, αλλά είχαμε για πρώτη φορά και ένα δολοφονικό αντιμνημονιακό κίνημα.
Όλο το φαιο-«κόκκινο» μέτωπο των αγανακτισμένων του 2012 φαίνεται σαν να ξυπνάει ξανά για να κατηγορεί για χιτλερικό τον Σόυμπλε έχοντας μέσα του τους πιο ανοιχτούς νόμιμους και κοινοβουλευτικούς ναζί της Ευρώπης.
Η διεφθαρμένη γραμμή των ψεύτικων «φίλων» της Ελλάδας στην ΕΕ καταστρέφει και την Ελλάδα και την ΕΕ
Στην πραγματικότητα η πραγματικά δημοκρατική και αντιιμπεριαλιστική κριτική στο Σόυμπλε είναι ότι προκειμένου να διατηρήσει τη θέση του μέσα στη γερμανική ηγεσία έχει αποδεχτεί εδώ και χρόνια την γραμμή της Μέρκελ για την Ελλάδακαι έχει φτάσει στο μεγάλο ξεπεσμό, για να διασωθεί πολιτικά στη Γερμανία απέναντι στην απαίτηση του ΔΝΤ για περικοπή του χρέους, να λέει διαρκώς εδώ και ένα χρόνο το τελείως ωφέλιμο στον Τσίπρα και εντελώς γελοίο όσο και καταστροφικό για τη χώρα μας ψέμα ότι η ελληνική οικονομία πάει πολύ καλά. Η γραμμή Μέρκελ έχει πια κυριαρχήσει μέσα στη γερμανική και σε όλη την ευρωπαϊκή μονοπωλιακή αστική τάξη και συνίσταται στο ότι η Ελλάδα, που το πολιτικό της καθεστώς διαπιστωμένα από όλους εμποδίζει την ανάπτυξη των παραγωγικών της δυνάμεων και έτσι ρίχνει σε ατέλειωτη πείνα το λαό της και αυξάνει ασταμάτητα το χρέος της, πρέπει να μένει οπωσδήποτε μέσα στην Ευρωζώνη. Με το να μένει μια τέτοια μόνιμα χρεωκοπημένη Ελλάδα στην Ευρωζώνη, όχι μόνο ασταμάτητα απομυζά κρατικούς πόρους της και έτσι την διασπάει πολιτικά, αλλά συνηθίζει τους λαούς της Ευρώπης στην αντιδραστική ιδέα ότι μπορεί μια χώρα να διασώζεται οικονομικά με μέτρα που της επιβάλλονται από άλλες ενάντια στη θέληση της κυβέρνησης και του λαού της.
Δεν υπάρχει πιο διεφθαρμένη στάση από αυτή της Μέρκελ, αλλά και των Ολλάντ, Μακρόν, Ρέντζι, Γιουνκέρ, Γκάμπριελ και Σία που θεωρούν εξαιρετικά φιλική τους μια ελληνική κυβέρνηση, την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, που ισχυρίζεται ότι δέχεται να επιβάλει τα μέτρα που τις ζητάνε σύσσωμοι οι παραπάνω, όχι γιατί τα πιστεύει, αλλά γιατί όλοι αυτοί οι δανειστές τα απαιτούν τάχα με το πιστόλι στο κρόταφο. Αυτή είναι η θέση του Τσίπρα που έχει επαναληφθεί με εκατό τρόπους μετά την κωλοτούμπα του 2015. Μάλιστα ο Διευθυντής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ Ζαχαριάδης, μιλώντας στο ραδιόφωνο του Βήματος έφτασε να πει στις 27 του Μάη «Εμείς το ομολογούμε. Λέμε ότι η χώρα βρίσκεται σε κηδεμονία, επιτροπεία. Ουσιαστικά στα δημοσιονομικά συγκυβερνάμε με τους θεσμούς, με την τρόικα. Πολλές φορές μας πιάνουν το χέρι και μας γράφουν το νομοσχέδιο. Οι προηγούμενες κυβερνήσεις έλεγαν ότι αυτά τα προγράμματα είναι ευλογία». (Λίγο μετά είπε ότι εκφράστηκε μεταφορικά, όμως δεν αναίρεσε καθόλου την ουσία της δήλωσής του).
Τουλάχιστον όσο ήταν στην εξουσία κυβερνήσεις που κάπως αποδέχονταν σαν θετικά τα μνημονιακά μέτρα, όπως αυτές των Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά μπορούσε η Ευρώπη να ισχυρίζεται ότι τα αποδέχεται ο ελληνικός λαός που ψήφισε αυτές τις κυβερνήσεις. Όμως από την ώρα που εμφανίζεται μια κυβέρνηση που λέει ωμά και ανοιχτά ότι οι δανειστές «μας πιάνουν το χέρι και μας γράφουν το νομοσχέδιο» , από αυτήν την ώρα οι δανειστές αποδέχονται την κατηγορία του βιαστή της θέλησης του λαού μιας ξένης χώρας, δηλαδή συμπεριφέρονται ιμπεριαλιστικά. Σε εκείνον ωστόσο που πρέπει να αποδοθεί λιγότερο από κάθε άλλον αυτή η κατηγορία είναι στον ίδιο τον Σόυμπλε, που εκπροσωπώντας χώρες σαν την Ολλανδία, το Βέλγιο, την Αυστρία, τη Φινλανδία και άλλες, πρότεινε στην Ελλάδα το 2105 κόντρα στη Μέρκελ και στους Ολλάντ, Ρέντζι, Γιουνκέρ και Ομπάμα να βγει για ένα διάστημα από το Ευρώ, να της χαριστεί ένα πελώριο μέρος του χρέους και ταυτόχρονα να στηριχθεί μεταβατικά το πέρασμα στο νέο νόμισμα.
Οι λαοί και η αριστερή αντιφασιστική τους πρωτοπορία θα κρίνουν το μέλλον της Ευρώπης
Η αστική τάξη, ιδιαίτερα η μονοπωλιακή, έχει τα όριά της σε κάθε αντίσταση που προβάλλει. Σε καιρούς ειρήνης όπως ως τώρα, δηλαδή αν ένας ανοιχτός εχθρός δεν απειλήσει να της πατήσει το λαιμό μέσα στην ίδια τη χώρα της, δεν πάει ποτέ ως το τέλος την αντίστασή της γιατί η φύση της είναι πάντα ο συμβιβασμός ώστε να μην χάσει τις πρόσκαιρές διεθνείς οικονομικές της θέσεις απέναντι στους ανταγωνιστές της. Γι αυτό το λόγο το μέλλον της Γερμανίας, της Ευρώπης ολόκληρης απέναντι στην επιθετικότητα του ρωσοκινεζικού άξονα, που τώρα έχει θανάσιμα ενισχυθεί από την προεδρία Τραμπ στις ΗΠΑ, θα κριθεί κυρίως από το αν υπάρξει έγκαιρα ένα δημοκρατικό, αντιφασιστικό κίνημα των λαών στις ευρωπαϊκές χώρες. Αυτό θα εξαρτηθεί από τον αν συγκροτηθεί αρκετά σύντομα μια αντιφασιστική αριστερά για να οργανώσει και να καθοδηγήσει κάθε αυθόρμητο δημοκρατικό αντιφασιστικό κίνημα των μαζών. Το καθήκον κάθε προοδευτικού ανθρώπου είναι να επιταχύνει με κάθε τρόπο αυτή τη διαδικασία. =
-Δημοσιεύεται ενημερωμένο το άρθρο της έντυπης έκδοσης της Νέας Ανατολής, φ. 524, Απρίλης - Μάης 2017-