Σύμφωνα με τα στοιχεία που έχουμε ως τώρα φαίνεται ότι το κίνημα που είναι σε εξέλιξη τις τελευταίες μέρες εκφράζει τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις του Ιράν που έχουν σαν πολιτικό τους εκπρόσωπο τον υποψήφιο τους Ραϊσί, (τις ίδιες που προηγούμενα είχαν εκπρόσωπο τον Αχμαντινετζάντ). Τον Ραϊσί τον στήριξε η Ρωσία κόντρα στον σχετικά πιο ανεξαρτησιακό και φιλοδυτικό υποψήφιο και νυν πρόεδρο Ρουχανί. Ο Ρουχανί είχε στις τελευταίες εκλογές την υποστήριξη του πιο ισχυρού παράγοντα του κράτους, του θρησκευτικού ηγέτη Καμενεΐ. Ο Καμενεΐ εκφράζει τον ιρανικό σοβινισμό και περιφερειακό ηγεμονισμό πράγμα που τον ενώνει με τη Ρωσία στη μάχη ενάντια στη Δύση και στις πιο δημοκρατικές πλευρές του αραβικού κόσμου, αλλά ταυτόχρονα τον φέρνει σε αυξανόμενη σύγκρουση με τα ρώσικα σχέδια για την κυριαρχία στην περιοχή (Δες άρθρο της Νέας Ανατολής, http://www.oakke.gr/global/2013-02-16-19-23-31/item/803-).
Νομίζουμε ότι ενώ ο ιρανικός λαός διψάει για δημοκρατία και το έχει δείξει το 2009 δεν φαίνεται να έχει συγκροτηθεί ξανά σε μια τέτοια βάση και μάλιστα σε επίπεδο εξέγερσης. Αντίθετα αυτό που φαίνεται είναι ότι έχει οξυνθεί σε πρωτοφανή ένταση και έκταση η πάλη των δύο γραμμών μέσα στο γενικά αντιδραστικό καθεστώς των μουλάδων, στη διάρκειά της οποίας η ανερχόμενη και επιτιθέμενη πλευρά, η πιο αντιδραστική ρωσόφιλη δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει το θυμό του λαού για την χρόνια οικονομική και πολιτική καταπίεση για να τον στρέψει ενάντια στην λιγότερο αντιδραστική ανεξαρτησιακή και σχετικά φιλοδυτική.
Τα πιο βασικά στοιχεία που έχουμε ως τώρα είναι α) ότι οι διαδηλώσεις ξεκίνησαν από την πόλη Μασάντ, που είναι η πολιτική έδρα του Ραϊσί και ταυτόχρονα των πιο αντιδραστικών μουλάδων, και έχουν σαν κεντρικούς στόχους τους με ιδιαίτερη και πρωτοφανή οξύτητα τον ίδιο τον ηγέτη της χώρας, τον Καμενεΐ και τον πρόεδρο Ρουχανί, β) ότι αυτές οι διαδηλώσεις επεκτάθηκαν ταυτόχρονα σε όλο το Ιράν, πράγμα που δεν δείχνει αυθορμητισμό αλλά μια γερή κεντρική οργάνωση, και είχαν από την πρώτη στιγμή την ανοιχτή και έντονη υποστήριξη των πιο ακροδεξιών μουλάδων και μάλιστα αυτών της τάσης Αχμαντινετζάντ, του δήμιου του μεγάλου δημοκρατικού κινήματος του 2009, γ) ότι πριν ξεσπάσει από αυτό το κίνημα, τον Οκτώβρη, ο Ρουχανί, προφανώς με την έγκριση του Καμενεΐ χωρίς την οποία τίποτα σημαντικό δεν αποφασίζεται, ξεκίνησε μια μεγάλη σύγκρουση με τον πανίσχυρο πολιτικοστρατωτικό πόλο εξουσίας που λέγεται «Φρουροί της Επανάστασης» χτυπώντας κυρίως το μονοπωλιακής ισχύος οικονομικό του σκέλος και συλλαμβάνοντας ηγετικά στελέχη του (https://www.nytimes.com/2017/10/21/world/middleeast/iran-revolutionary-guards.html?_r=0), (Έχουμε τονίσει τους πολύ στενούς δεσμούς και την άμεση συνεργασία του στρατιωτικού επικεφαλής των Φρουρών της Επανάστασης, του Σολεϊμανί, με τη Ρωσία και το ρώσικο στρατιωτικό επιτελείο), ε) ότι το κίνημα που ξέσπασε το υποστήριξε με πάθος από την πρώτη στιγμή ο ρωσόδουλος προβοκάτορας Τραμπ, ο οποίος είναι ο κύριος υπεύθυνος της γραμμής της πολιτικής απομόνωσης και κυρίως της οικονομικής συντριβής της γραμμής Ρουχανί-Καμενεΐ, η οποία στο επίπεδο επιδιώκει εκσυγχρονισμό και άνοιγμα στη Δύση και γι αυτό άλλωστε υπέγραψε τη γνωστή συμφωνία για τη διακοπή της διαδικασίας παραγωγής πυρηνικών όπλων εκ μέρους της. Ο διπλωματικός και βασικά ο οικονομικός πόλεμος του Τραμπ σε συμμαχία με τη Σαουδική Αραβία ενάντια στο Ιράν με τον τρόπο που έγινε και τη στιγμή που έγινε έδωσε πελώρια πολιτική βοήθεια στους Φρουρούς της Επανάστασης. Δεν είναι τυχαίο ότι ο λόγος για τον οποίο οι κινητοποιήσεις βρήκαν κάποιο λαϊκό έρεισμα είναι ακριβώς τα οικονομικά προβλήματα, βασικά ο μεγάλος πληθωρισμός, που δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση Ρουχανί.
Στα παραπάνω πρέπει να προσθέσουμε το ότι στη συνθηματολογία του κινήματος δεν υπάρχει ως τώρα η λέξη δημοκρατία, αλλά οι γνωστές σε όλες τις μεσανατολικές «ανοίξεις», που είχαν όλες άσχημο προδιαγεγραμμένο τέλος, λέξεις «ελευθερία» και «διαφθορά», που τις χρησιμοποιεί ο φασισμός -την πρώτη λόγω της αοριστίας της και την δεύτερη για να εκκαθαρίζει τις παλιές ηγετικές ομάδες- δίπλα στο πάντα επίκαιρο στις εκμεταλλευτικές κοινωνίες σύνθημα για «ψωμί» που συσπειρώνει περισσότερο απ όλους τον κορμό όλων των μεγάλων εξεγέρσεων: την φτωχολογιά.
Παρόλα αυτά τα στοιχεία θα πρέπει να περιμένουμε περισσότερο για να έχουμε μια πιο καθαρή εικόνα για το που θα πάνε τελικά τα πράγματα. Γιατί μεγάλες πολιτικές αλλαγές οπότε και πολύ μαζικές πολιτικές κινητοποιήσεις ενάντια σε δικτατορίες δεν είναι μια πολύ εύκολη υπόθεση αν δεν μπουν μέσα σε αυτές οι πραγματικοί δημοκράτες, πράγμα που από ότι φαίνεται ακόμα δεν έχει γίνει σε μαζική τουλάχιστον κλίμακα. Αυτό είναι αναμενόμενο μιας και οι δημοκράτες προσβλέπουν ως τώρα κυρίως στον Ρουχανί για κάποιες πολιτικές ελευθερίες κόντρα ακριβώς στους πιο ακροδεξιούς μουλάδες. Αλλά αν μπουν οι δημοκράτες τα πράγματα θα δυσκολέψουν για τους τελευταίους που ξέρουν ότι σε αυτήν την περίπτωση θα παίξουν με τη φωτιά. Άλλωστε η ιστορία έχει δείξει ότι δείξει ότι ο ιρανικός λαός δεν συνηθίζει να παίζει καθώς πάντα πάει τα πράγματα στην άκρη τους, είτε συνήθως για καλό (δημοκρατικά και εθνοανεξαρτησιακά κινήματα του 20ου αιώνα με ιστορικότερο αυτό του Μοσαντέκ ενάντια στο Σάχη που νικήθηκε λόγω της αμερικάνικης επέμβασης), είτε για κακό (όταν το 1979 έκανε το λάθος να συμμαχήσει με τους μουλάδες για να ρίξει το Σάχη πέφτοντας σε μια πολύ χειρότερη και βαθύτερη καταπίεση). Το ίδιο λάθος θα σκεφτεί πολύ να το ξανακάνει.