Ακόμα και αν κανείς αμφισβητήσει το βασικό περιεχόμενο αυτού του ρεπορτάζ, ότι δηλαδή όσα έγιναν στη Συρία είχαν αποφασιστεί στη Ντόχα στις 7 του Δεκέμβρη και ότι η Ρωσία είχε πρωτοστατήσει σε αυτές τις αποφάσεις, υπάρχει ένα γεγονός που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Ότι στις 7 του Δεκέμβρη, δηλαδή μια μέρα πριν πέσει ο Ασαντ, η παραπάνω αναφερόμενη κοινή σύσκεψη στη Ντόχα αποφάσισε το πιο βασικό από όλα όσα αναφέρονται στο ρεπορτάζ: ότι το καθεστώς δεν έπρεπε να αντιμετωπίσει στρατιωτικά το στρατό που του επιτιθόταν αλλά πολιτικά, δηλαδή τουλάχιστον να συμβιβαστεί μαζί του, αν όχι να παραδοθεί. Την ανακοίνωση της συνάντησης της Ντόχα μπορεί κανείς να τη διαβάσει στην επίσημη ιστοσελίδα του υπουργείου Εξωτερικών του Κατάρ. Και μόνη της αυτή δείχνει ότι εκεί αποφασίστηκε από όλους, δηλαδή από τις δύο επίσημες καθεστωτικές δυνάμεις, τη Ρωσία και το Ιράν, και μάλιστα όχι κόντρα στην Τουρκία, αλλά σε συνεννόηση μαζί της το ότι η λύση έπρεπε να είναι «πολιτική», δηλαδή όπως διευκρινίζεται «ειρηνική». Λέει συγκεκριμένα η ανακοίνωση της Ντόχα:
«Οι συμμετέχοντες τόνισαν ότι η συνέχιση της συριακής κρίσης αποτελεί επικίνδυνη εξέλιξη για την ασφάλεια της χώρας και την περιφερειακή και διεθνή ασφάλεια, η οποία απαιτεί από όλα τα μέρη να αναζητήσουν πολιτική λύση στη συριακή κρίση… Οι συμμετέχοντες τόνισαν τη σημασία της συνέχισης των στενών διαβουλεύσεων και του συντονισμού μεταξύ τους, προκειμένου να συμβάλουν αποτελεσματικά στην εξεύρεση ειρηνικής λύσης στη συριακή κρίση».
Αλλά ειρηνική λύση στις 7 του Δεκέμβρη, δηλαδή την ώρα που ο στρατός του Γκολανί βρίσκεται στα προάστια της Δαμασκού, σήμαινε πρακτικά μόνο ένα πράγμα: Ότι ο στρατός του Ασαντ καθ’ υπόδειξη του στρατού της Ρωσίας και του στρατού του Ιράν δεν πρέπει να πολεμήσει το στρατιωτικό μέτωπο που έχει αρχηγό τον Γκολανί αλλά να επιδιώξει πολιτική λύση μαζί του, και μάλιστα πρέπει η Ρωσία, το Ιράν και η Τουρκία να συντονιστούν μεταξύ τους. Δηλαδή η ανακοίνωση της Ντόχα παραδέχεται το αντίθετο από εκείνο για το οποίο θριαμβολογεί η Δύση, και για το οποίο επίσης προσποιείται ότι ντρέπεται η ίδια η Ρωσία, ότι τάχα η μεσαία περιφερειακή δύναμη που είναι η Τουρκία, που είναι και τάχα φιλοδυτική ως νατοϊκή χώρα, και κάποιες χιλιάδες τζιχαντιστές, γκρέμισαν το καθεστώς Άσαντ, εκτόπισαν το Ιράν και κυρίως ταπείνωσαν τη ρώσικη υπερδύναμη στη Συρία. Εκείνο που λέει στο βάθος η ανακοίνωση, όπως θα ανακαλύψει με οδύνη η Δύση αρκετά σύντομα είναι ότι η Ρωσία έχει τη Συρία όσο ποτέ πριν δικιά της και μάλιστα πήρε μαζί της και την Τουρκία αποσπώντας την ακόμα περισσότερο από την επιρροή της Δύσης. Επίσης όλα τα γεγονότα που ακολούθησαν την ανακοίνωση της Ντόχα ενισχύουν αυτό το συμπέρασμα, και κυρίως οι πρώτες δηλώσεις του Γκολάνι ότι η νέα κυβέρνηση δεν έχει τίποτα με τη Ρωσία παρά μόνο με το καθεστώς Ασαντ (παρόλο που αυτή κατέσφαξε επίσης το συριακό λαό και φυγάδευσε και φιλοξενεί τον αρχιεγκληματία Ασαντ).
Η καθαίρεση του Ασαντ ειρηνικά και αναίμακτα ήταν εύκολη για τη Ρωσία γιατί αυτός είχε καταντήσει πια ένα άχρηστο κέλυφος κάτω από το οποίο είχαν ωστόσο γιγαντωθεί οι υποταγμένες στη νεοχιτλερική Ρωσία παλιές και νέες καθεστωτικές δυνάμεις της Συρίας που προορίζονται να διοικήσουν από δω και μπρος τη χώρα. Η Ρωσία η ίδια είναι βασικά αυτή που έδιωξε τον Ασαντ και καμιά εξέγερση πόσο μάλλον καμιά επανάσταση. Η μεγάλη ένοπλη συριακή δημοκρατική και πατριωτική εξέγερση που κράτησε χρόνια και πλήρωσε βαρύ τίμημα σε αίμα με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς μαχητές και αμάχους και ένα ποτάμι από ανείπωτα μεσαιωνικά βασανιστήρια είχε χοντρικά νικηθεί από τη Ρωσία, το Ιράν και το καθεστώς Ασαντ, ως τα 2018, αφού αφέθηκε ουσιαστικά αβοήθητη. Το άτυπο κρατίδιο του Ιντλίμπ και οι περιοχές της βόρειας Συρίας που μοιράστηκαν ανάμεσα στη Χαγιάτ Ταχρίρ Αλ Σαμ, την Τουρκία και το κουρδικό YPG ήταν εκχωρήσεις που μοιράστηκαν από το καθεστώς Ασαντ κάτω από τις υποδείξεις της Ρωσίας για να μπορεί εκείνη να παίζει το δικό της εσωτερικό και κυρίως το περίπλοκο διεθνές παιχνίδι που μόλις σήμερα καρποφορεί.
Αντίθετα από εκείνο που νομίζουν οι περισσότεροι το καθεστώς Ασαντ παρόλη την κτηνωδία και τη διαφθορά του δεν ήταν ένα εντελώς δουλικό διπλωματικό εξάρτημα της Ρωσίας. Το καθεστώς υποδουλώθηκε σε μεγάλο βαθμό στη Ρωσία και αποκτηνώθηκε εντελώς για να σώσει το τομάρι του από τη μεγάλη δημοκρατική εξέγερση του 2011. Ως τότε αυτή το κάλυπτε για τον επεμβατικό υπο-ιμπεριαλισμό του απέναντι στο Λίβανο και παλιότερα απέναντι στο Ισραήλ. Όμως ιστορικά ήταν ένα καθεστώς ναι μεν άγρια καταπιεστικό στο εσωτερικό, αντισημιτικό, και επεμβατικό, υπο-ιμπεριαλιστικό στο εξωτερικό, αλλά ωστόσο ήταν καθεστώς μιας εθνικιστικής-σοβινιστικής αστικής τάξης που δεν ήθελε να παραδώσει όλη την κρατική εξουσία και κυρίως το έδαφος της Συρίας σε ξένα κράτη και εθνικές και θρησκευτικές μειονότητες. Ούτε βέβαια στους ίδιους τους προστάτες της τη Ρωσία και, μετά το 2011, το Ιράν που την προστάτευαν από το συριακό λαό για να παίζουν τα δικά τους επεκτατικά παιχνίδια. Η πιο μεγάλη σύγκρουση του καθεστώτος με το μεγάλο προστάτη, τη Ρωσία, η οποία έχει έρθει στο φως είναι στο ζήτημα της Τουρκίας. Η Ρωσία για να εξαγοράσει στρατηγικά την Τουρκία (κατά τη συνήθεια της να παίζει τέτοια παιχνίδια τροφοδοτώντας με όνειρα τις επεκτατικές μερίδες της τουρκικής αστικής τάξης παντού από το Αιγαίο και την Κύπρο ως την Κεντρική Ασία και τον Καύκασο) ήθελε να της προσφέρει τον ουσιαστικό έλεγχο μιας πλατιάς λωρίδας γης βάθους δεκάδων χιλιομέτρων μέσα στο Συριακό έδαφος για να αντιμετωπίσει την κουρδική εθνότητα, ενώ της έκλεινε το μάτι και για επιρροή στην περιοχή του Ιντλίμπ. Σημειώνουμε εδώ ότι την ηγεσία της κουρδικής εθνότητας είχε επίσης εξαγοράσει πριν δεκαετίες η Ρωσία μέσω του ελέγχου του σοσιαλφασιστικού σοβινιστικού ΡΚΚ. Το αποτέλεσμα των αντιρρήσεων του καθεστώτος Άσαντ στα σχέδια του Κρεμλίνου ήταν ότι η Ρωσία δεν μπορούσε να κερδίσει την Τουρκία οπότε αυτή της έκανε με τη σειρά της τελευταία νερά προς την ΕΕ. (Γι αυτό άλλωστε οι ρωσόδουλοι Καραμανλής-Σαμαράς όξυναν στο Αιγαίο ώστε να σπρώξουν την ΕΕ ενάντια στην προσέγγιση με την Τουρκία λόγω του ουκρανικού). Επίσης τελευταία το καθεστώς Ασαντ είχε αρχίσει να κάνει νερά ιδίως προς τον άλλο του προστάτη το Ιράν. Με αυτόν δεν ήθελε να συνδέεται μονόπλευρα ειδικά σε ότι αφορούσε τους επώδυνους και για τη Συρία τυχοδιωκτισμούς του με το Ισραήλ αλλά και γενικά για την αντισουνιτική του γραμμή που απομόνωνε την οικονομικά διαλυμένη Συρία από τους κεφαλαιοκράτες των σουνιτικών πετρομοναρχιών. Αυτοί τελευταία δέχθηκαν τη Συρία στους κόλπους του Αραβικού Συνδέσμου. Έτσι ήρθε η ώρα για να πετάξει η Ρωσία τον Ασαντ σαν στυμμένη λεμονόκουπα μόλις ήρθε η ευκαιρία. Και η ευκαιρία ήταν διπλή.
Από τη μια το αδυνάτισμα του έτερου προστάτη, του Ιράν που δεν θα έσωνε τον αλλαουίτη Ασαντ όχι μόνο λόγω της «λαδιάς» που αναφέραμε αλλά και λόγω του ότι ήταν το ίδιο αδυνατισμένο στρατιωτικά και πολιτικά από το Ισραήλ λόγω της προβοκάτσιας της ρωσόδουλης Χαμάς στις 7 του Οκτώβρη του 23 στην οποία η Χεζμπολά και το Ιράν ακολούθησαν τη Χαμάς (ασφαλώς και η λαδιά του Ασαντ προς το Ιράν βοηθήθηκε ακριβώς από το αδυνάτισμα του).
Όμως η μεγάλη ευκαιρία για τη Ρωσία δεν είχε να κάνει με το αδυνάτισμα του Ιράν. Είχε να κάνει κυρίως με το στρατηγικό αδυνάτισμα των ΗΠΑ παγκόσμια και ειδικά στη Μέση Ανατολή μετά την εκλογή Τραμπ, ενός φίλου της πουτινικής Ρωσίας στην προεδρία των ΗΠΑ. Παρόλο που ο Τραμπ δεν όρισε έναν δικό του υπουργό εξωτερικών αλλά έναν ΥΠΕΞ του παλιού ρεπουμπλικανικού κατεστημένου (γιατί θέλει να ελέγξει πρώτα και απερίσπαστος το αμερικάνικο βαθύ κράτος κυρίως τη Σία και το FBI με δικά του ρωσόφιλα στοιχεία και μετά το στρατό), είναι σίγουρο ότι οι ΗΠΑ θα απομακρυνθούν από τη Μέση Ανατολή. Τη μόνη δέσμευση που έχει αναλάβει ο Τραμπ απέναντι στον MAGA λαό του και γενικά στους απομονωτιστές του κόμματος του είναι η υποστήριξη του Ισραήλ. Αλλά το πρώτο πράγμα που πρόσεξε ο κατά τα άλλα αντισημίτης Γκολάνι ήταν να καθησυχάσει το Ισραήλ ότι το αγαπάει και μάλιστα τόσο πολύ ώστε να το αφήσει να καταστρέψει όλα τα βαριά όπλα και το στόλο της Συρίας βγάζοντας μόνο μια μικρή φωνούλα διαμαρτυρίας για να μην απογοητεύσει το δικό του στρατό, αφού είχε ολοκληρωθεί η καταστροφή. Έτσι μπαίνει τώρα να διοικήσει τη Δαμασκό και πιστεύουμε όλη τη Μέση Ανατολή ένα ευέλικτο μέτωπο που θα λειτουργήσει σαν αδίστακτο εργαλείο του Πούτιν. Σίγουρα όμως η νέα διοίκηση θα έχει μετωπική μορφή, και για να σταθεί, αλλά και για να καθησυχαστεί ο συριακός λαός, σε μια πρώτη φάση τουλάχιστον θα χρειαστεί ο Γκολάνι να πείσει ότι είναι αντιρώσος ή τουλάχιστον ότι δεν είναι φιλορώσος. Ότι κάνει υπέρ της Ρωσίας θα πρέπει να φαίνεται ότι είναι από ανάγκη. Αλλά ότι κάνει θα πρέπει αντικειμενικά να την εξυπηρετεί.
Τα γεγονότα αλλά και η ανάλυση μας οδηγούν στο ότι η νέα συριακή κρατική εξουσία θα είναι ένα κράμα των πιο ρωσόφιλων στοιχείων της πανίσχυρης παλιάς ασαντικής γραφειοκρατικής μηχανής συν τα ηγετικά στελέχη της Χαγιάτ Ταχρίρ Αλ Σαμ (ΗTS) κάτω από την ηγεσία της δεύτερης. Το πρόσωπο κλειδί είναι ο αρχηγός της HTS Γκολάνι. Εάν παρακολουθήσει κανείς την πορεία του από την αρχή πάλι θα διαπιστώσει ότι δούλευε εισοδιστικά μέσα σε άλλα ρεύματα αρχίζοντας από τον ΙΣΙΣ του Ιράκ απ όπου πήρε την έγκριση να φτιάξει τον ΙΣΙΛ σαν απόσπασμα του στη Συρία. Αυτονομήθηκε όμως στην συνέχεια από τον ΙΣΙΣ του Ιράκ χάρη στη διαρκή στήριξη του αρχηγού της Αλ Κάιντα Ζαουάχρι ο οποίος τον κάλυπτε σε όλες τις μεταμορφώσεις (δες εδώ λήμμα wikipedia για το ιστορικό της HTS) και τα όλο και πιο πλατιά μέτωπα που έστηνε στη Συρία εκκαθαρίζοντας σταδιακά τους πιο πιστούς υπερασπιστές μεσαιωνισμού της Αλ Κάιντα χωρίς να παθαίνει τίποτα ο ίδιος. Ετσι τελικά έκανε το μεγάλο άλμα το 2017 να μετατρέψει αυτά τα μεταβατικά μέτωπα που στηρίζονταν στη γραμμή του παγκόσμιου ισλαμικού Εμιράτου στην ΤahrirHayatAlSham η οποία απέκτησε κάποια στιγμή μέσα στο 2017 ξαφνικά από τα πάνω την ακριβώς αντίθετη και μισητή στους τζιχαντιστές λογική του συριακού εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα. Εννοείται ότι ακολούθησαν εσωτερικές εκκαθαρίσεις όσων ισλαμοφασιστών δεν δέχονταν τη νέα «εθνική» γραμμή.
Έχουμε γράψει πολλά για τον κρίσιμο ρόλο του αιγύπτιου Ζαουάχρι (συνεργάτη του Μπιν Λάντεν και διαδόχου του ηγέτη) στην Αλ Κάιντα καθώς και τη χρήση και της Αλ Κάιντα και του ΙΣΙΣ από τη ρωσική διπλωματική αλλά και αστυνομική μηχανή (περισσότερα γι αυτό αναφέρονται σε μεγάλο άρθρο ανάλυσης για Μουσουλμανική αδελφότητα, ενώ αποκαλυπτική είναι η καταγγελία Λιτβινένκο ότι ο τελευταίος είχε εκπαιδευθεί από την FSB). Είναι χαρακτηριστικό δηλαδή το ότι όταν έσφαζαν μαζικά αμάχους αυτές οι δύο διασυνδεδεμένες οργανώσεις και τρομοκρατούσαν τα δυτικά κράτη μπορούσε να σέρνει τα τελευταία πίσω της η πουτινική Ρωσία ακριβώς τη στιγμή που η ίδια έσφαζε στη Συρία και προσαρτούσε κομμάτια της Ουκρανίας. Γιατί οι δυτικοί πληθυσμοί, δίχως μια πραγματικά διεθνιστική πολιτική καθοδήγηση, ανησυχούσαν πιο πολύ με τους εσκεμμένα θεαματικούς φόνους από μεσαιωνιστές βιοτέχνες της βίας τζιχαντιστές της Αλ Κάιντα και του ΙΣΙΣ που έσφαζαν μερικές χιλιάδες ή μεμονωμένους αμάχους στις ΗΠΑ, στη Γαλλία και στην Αγγλία, από όσο ανησυχούσαν με τη νεοχιτλερική διαστημική και πυρηνική υπερδύναμη που είναι η Ρωσία η οποία έσφαζε εκατοντάδες χιλιάδες αμάχους στη μακρινή τους Συρία ή προηγούμενα Τσετσένους στη μικρή ηρωική χώρα τους ή βοηθούσε τη Σερβία να εξοντώσει και να εθνο-εκκαθαρίσει αντίστοιχα μεγάλους αριθμούς αμάχων στη Βοσνία. Έτσι έσπρωχναν και ακόμα σπρώχνουν ή έστω επιτρέπουν στις κυβερνήσεις τους να συμμαχήσουνε με αυτή τη Ρωσία. Αυτό συμβαίνει ακόμα και τώρα με τις ΗΠΑ στη Συρία ενάντια στον ΙΣΙΣ, παρόλο που η Ρωσία απειλεί να εξαφανίσει την Ευρώπη με τα πυρηνικά της.
Ακόμα περισσότερο η επιδεικτική μεσαιωνική τρομοκρατία των ισλαμοναζί έχει βολέψει και βολεύει την πουτινική Ρωσία στο να συκοφαντεί σαν εξίσου αντιδραστικά με τον ΙΣΙΣ και την Αλ Κάιντα τα εθνικά και αντιιμπεριαλιστικά οπότε και αντιρώσικα κινήματα του Τρίτου Κόσμου, που είναι μουσουλμανικά οπότε είναι και κοινωνικά συντηρητικά επειδή εκφράζουν και το συντηρητισμό της μουσουλμανικής αγροτιάς ιδιαίτερα στο ζήτημα της γυναικείας καταπίεσης. Όμως αυτή η οπισθοδρόμηση όχι μόνο της αγροτιάς αλλά στη συνέχεια και των μεσοστρωμάτων ακόμα και τμημάτων της εργατικής τάξης στο μουσουλμανικό συντηρητισμό στις μεγαλουπόλεις του αραβομουσουλμανικού Κόσμου (τελευταία ακόμα και στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις) οφείλεται στο βάθος στην προδοσία της ηγεσίας της κλασικής Αριστεράς που πέρασε σε στρατηγική συμμαχία από τα 1968 με το ρωσικό νεοχιτλερισμό κάτω από την καθοδήγηση κιόλας από τα 1956 των έμπειρων ρώσων αποστατών του μαρξισμού. Εννοείται ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο εύκολο για τον αστυνομικό και διπλωματικό μηχανισμό της πιο υπερσυγκεντρωμένης πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά υπερδύναμης στην ιστορία, που είναι η Ρωσία να διεισδύει μέσα σε αυτά τα ρεύματα και να εξαγοράζει με δόξα ή και χρήμα ηγετικά στελέχη τους όπως έκανε κιόλας από την τσαρική εποχή. Η ψευτοαριστερά αναγνωρίζει στα λόγια ό,τι έχει πει ο Μαρξ εκτός από το πόσο τόνιζε αυτήν την ισχυρή συνωμοτική πλευρά της τσαρικής διπλωματίας και προειδοποιούσε τους ευρωπαϊκούς λαούς και τα σοσιαλιστικά κινήματα για την ικανότητα της να εξαγοράζει ακόμα και πρωθυπουργούς σαν τον Πάλμερστον της Αγγλίας ή αρχηγούς του εργατικού κινήματος όπως τον Μπακούνιν. Πάντως ειδικά στην Τσετσενία και κυρίως μέσα στο Αφγανιστάν, η νεοτσαρική ρωσική διπλωματία δούλεψε μέσα στα μουσουλμανικά αντιιμπεριαλιστικά κινήματα όσο ποτέ. Και είναι εκεί απ όπου στρατολόγησε τον Αλ Ζαουάχρι με τον οποίο συνεργάστηκε ο Γκολάνι για έναν αρχικό σκοπό: να διαλύσει το μεγάλο δημοκρατικό και πατριωτικό στρατό του συριακού λαού τον FSA (Ελεύθερο Συριακό Στρατό) και να τον αντικαταστήσει τελικά με έναν επίσης βαθιά αντιδραστικό αλλά πολιτικά και ιδεολογικά πιο πλατύ και πιο ευέλικτο στρατό, με αρχηγούς δίχως αρχές και όπλο τις δολοφονίες, την προβοκάτσια, και κυρίως άφθονο μισθοφορικό χρήμα, με το οποίο αποσπούσε στελέχη αλλά και απλά μέλη από τον πατριωτικό και δημοκρατικό FSA.
Μέρος της πολιτικοστρατιωτικής ρώσικης πολιτικής μηχανής έχουμε διαπιστώσει εδώ και σχεδόν 40 χρόνια ότι αποτελούν οι ρωσόδουλοι ηγέτες του κουρδικού φασιστικού ΡΚΚ και του πλατύτερου μετωπικού κινήματος που καθοδηγεί στη Συρία, του YPG. Αυτοί στη συριακή εξέγερση του 2011 είχαν σαν μεγαλύτερο εχθρό τον FSA και πολύ λιγότερο, ή συχνά και φίλο, το στρατό του Άσαντ. Για να παίξουν αυτό το μεσοβέζικο και βρώμικο ρόλο στηρίχθηκαν αργότερα, στην τακτική συμμαχία με τις ΗΠΑ με πρόσχημα τη συνεργασία χάρη στη μαζική εμφάνιση του ΙΣΙΣ στη Συρία ενάντια στον οποίο από κοινού εναντιώθηκαν. Στόχος αυτής της συνεργασίας για το ΡΚΚ ήταν από τη μια να υπονομεύσει τις τάσεις στη Δύση που ήθελαν να υποστηρίξουν την αντιΑσαντ ένοπλη αντίσταση και από την άλλη να φέρουν την Τουρκία σε σύγκρουση με τις ΗΠΑ και να τη στείλουν μια ώρα αρχύτερα στην αγκαλιά της Ρωσίας. Αυτή στη Συρία παίζει ένα περίπλοκο διπλό παιχνίδι παριστάνοντας το διαιτητή ανάμεσα σε ΡΚΚ και Τουρκία. Και τους δύο στόχους σε μεγάλο βαθμό τους πέτυχε το ΡKK-ΥPG χάρη στη συμμαχία του με τις κοντόφθαλμες και δίχως πραγματικές δημοκρατικές αρχής ιμπεριαλιστικές δυτικές ηγεσίες. Τώρα και κάτω από την ηγεσία του φιλορώσου Τραμπ αυτή η διπλή τακτική θα απογειωθεί.
Σε ότι αφορά το πιο βασικό πολιτικό ζήτημα για το οποίο σήμερα γράφονται τα πιο πολλά και για το οποίο η ίδια η Ρωσία, όπως για τα πάντα, δίνει επίτηδες αντιφατικά μηνύματα, δηλαδή για τις βάσεις της στη Συρία. Πιστεύουμε ότι αυτές θα μείνουν. Γιατί δίχως αυτές όχι μόνο η Ρωσία χάνει το πιο ακριβό της στρατιωτικό κεφάλαιο στη Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή καθώς και τον πιο πολύτιμο σταθμό για την κυριαρχία της στην Αφρική, αλλά χάνει και το ηγεμονικό της κύρος σε όλο τον κόσμο. Επειδή μάλιστα είναι στη φάση της γενικής της επίθεσης δεν θα θυσίαζε αυτή τη στιγμή μια τόσο κρίσιμη εικόνα της ισχύος της για να τις απομακρύνει τακτικά προκειμένου να πετύχει κάτι άλλο που συνηθίζει να κάνει: να νανουρίσει για μια ακόμα φορά τη Δύση. Ο ένας λόγος για τον οποίο εκτιμάμε ότι η Ρωσία έδιωξε κάποιον εξοπλισμό και τμήματα εγκαταστάσεων άλλων δευτερευουσών βάσεων της ήταν για να κατευνάσει σε αυτή τη φάση την οργή του συριακού λαού εναντίον της και να μην εκθέτει και φθείρει γρήγορα τον Γκολάνι όσο αυτός παριστάνει τον εθνικό απελευθερωτή. Αλλά εξίσου θέλει σήμερα να καθησυχάζει και τις αστοδημοκρατίες στη Δύση, οπότε όσο θα στεριώνει τη νέα εσωτερική ανώτερη εξουσία της θα ικανοποιεί προσωρινά κάποια δημοκρατικά αιτήματα του συριακού λαού αλλά και κάποιων μικρών κομματιών της ένοπλης αντίστασης, που καλύπτονται από την Τουρκία, αλλά ακολουθούν και αυτά την ηγεσία της HTS.
Μόνο έτσι αυτή η ηγεσία Γκολάνι θα μπορεί να παίξει το πολύπλοκο ισορροπιστικό παιχνίδι που θα της υπαγορεύει η Ρωσία με το οποίο θα κάνει τη Συρία, αυτό το πιο πλούσιο εθνοθρησκευτικό μωσαϊκό στον αραβικό κόσμο όχι απλά μια πολιτικοστρατιωτική βάση της όπως ως τώρα, αλλά κέντρο της περιφερειακής πολιτικής της απέναντι σε Άραβες, Σιίτες, Σουνίτες, και Κούρδους, αλλά και του παγκόσμιου αντισημιτικού της μετώπου ενάντια στο Ισραήλ. Τις αραβομουσουλμανικές χώρες θα μπορέσει με εργαλείο τη Συρία να τις χρησιμοποιήσει, δηλαδή να τις διασπάει μεταξύ τους και ταυτόχρονα να τις ενώνει ενάντια στο Ισραήλ και μέσω αυτού ενάντια στους πολιορκημένους από την ίδια κύριο εχθρό της, τις χώρες της Ευρώπης. Γιατί έτσι θα μπορέσει να τις αποκλείσει από τα Στενά, τον Κόλπο, τη Μεσόγειο και την Αφρική. Έχει μάλιστα ιδιαίτερη σημασία ότι με τον HTS η ηγεσία της Συρίας περνάει στους σουνίτες. Η Ρωσία ως τώρα είχε δύναμη μόνο στο σιιτικό επεκτατικό υποιμπεριαλιστικό τόξο του Ιράν και του Ιράκ στο οποίο σε σημαντικό βαθμό ανήκε η ασαντική αλαουίτικη Συρία. Τώρα για πρώτη φορά ένα φασιστικό επιθετικό σουνιτικό ρεύμα, κυριαρχεί στη Συρία που επιτρέπει στη Μόσχα να μιλάει εκ μέρους και των συντριπτικά πλειοψηφικών στο μεσανατολικό και στο παγκόσμιο Ισλάμ σουνιτών.
Γι αυτό το λόγο το πιο βαθύ που έχει αλλάξει τις τελευταίες μέρες με τη Συρία φανερώνεται με την ίδια τη σύσκεψη της Ντόχα. Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία του Μεσανατολικού που μια τόσο σημαντική απόφαση για τη μοίρα της δεν παίρνεται με την κυριαρχική παρουσία των δυτικών χωρών (δηλαδή τα τρία μέλη του Συμβούλιου Ασφαλείας ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία συν την ΕΕ και τελευταία και μειοψηφική τη Ρωσία) αλλά είναι η Ρωσία που καλεί όλες τις αραβομουσουλμανικές χώρες για να παρθεί μια πολύ στρατηγική απόφαση, και μάλιστα με τη συμμετοχή της νατοϊκής Τουρκίας, ενώ η Δύση λείπει εντελώς από αυτήν τη σύναξη. Αυτό βέβαια θα ήταν αδύνατο να συμβεί πιο πριν αν δεν είχαν μεσολαβήσει τελευταία δύο κοσμοϊστορικής σημασίας γεγονότα. Το ένα ήταν όπως αναφέραμε πιο πάνω η εκλογή Τραμπ που στο όνομα του απομονωτισμού εγκαινιάζει μια περίοδο σχετικής απόσυρσης των ΗΠΑ από τα παγκόσμια πράγματα και τη Μέση Ανατολή (αρκεί να είναι τάχα ασφαλές το Ισραήλ) η οποία συνοδεύεται από την ακήρυχτη συμμαχία της ΗΠΑ με τη Ρωσία επειδή τάχα ο κύριος εχθρός των ΗΠΑ είναι η Κίνα. Το άλλο κοσμοϊστορικό γεγονός ήταν η πολιτική καρποφορία της στρατηγικής προβοκάτσιας των γενοκτόνων αντισημιτών της Χαμάς η οποία απαντήθηκε από το Ισραήλ όπως η κατοχή της Μοσούλης από τον ΙΣΙΣ από το Ιράκ και από τους Αμερικάνους. Αυτοί όπως και το Ισραήλ βομβάρδισαν και τις ανθρώπινες ασπίδες από άμαχους που χρησιμοποιούσε ο ΙΣΙΣ για να τον εξουδετερώσουν χωρίς να έχουν τεράστιες απώλειες οι ίδιοι οι Αμερικάνοι και οι Ιρακινοί. Η κολοσσιαία διαφορά ήταν ότι κανείς ούτε στην Ανατολή, ούτε στη Δύση δεν νοιαζόταν για το κόστος της εξόντωσης του αποτρόπαιου παγκόσμιου εχθρού, του ΙΣΙΣ, ενώ το υπό ρωσοκινεζική καθοδήγηση παγκόσμιο αντισημιτικό μέτωπο ήταν έτοιμο από δεκαετίες να κινηματογραφήσει και να καταγγέλλει καθημερινά επί ένα χρόνο το θάνατο χιλιάδων παιδιών από ένα Ισραήλ που αρνιόταν την ύπαρξη παλαιστινιακού κράτους και που είχε φασίστες και ρατσιστές επεκτατιστές στην κυβέρνηση του. Έτσι δημιουργήθηκε ένα παγκόσμιο αντισημιτικό κίνημα ενάντια στο Ισραήλ στο οποίο θα στηριχθούν από δω και μπρος οι ρωσοκινέζοι νεοχιτλερικοί που ετοιμάζουν ένα πραγματικά γενοκτονικό νέο Ολοκαύτωμα και κυρίως την επίθεση τους ενάντια στη δημοκρατική αντι-αντισημιτική, αλλά για τους φασίστες «φιλοσιωνιστική», Ευρώπη. Η πιο σημαντική άμεση πολιτική καρποφορία αυτού του ισραηλινού στρατηγικού αστικού και δογματικού λάθους ήταν ο σχηματισμός σε επίπεδο λαϊκής βάσης ενός πολύ ισχυρού αντι-Ισραηλινού μετώπου που έδωσε τη δυνατότητα στη Ρωσία και στην Κίνα να ενώσουν τους σουνίτικους πληθυσμούς των μοναρχιών της Μέσης Ανατολής, την Αίγυπτο και την Τουρκία με τους σιίτες του Ιράν και του Ιράκ και έτσι να κάνουν δυνατή την ιστορική σύσκεψη της Ντόχα στις 7 του Δεκέμβρη.
Αλλά η ρωσική διπλωματία (η μακράν καλύτερη και σήμερα στον κόσμο όπως έλεγε για την τσαρική ο Μαρξ) ξέρει ότι δεν μπορεί να κυριαρχήσει τελικά με αυτόν τον πιο απόλυτο και πιο καταστροφικό τρόπο στη Συρία. Μάλιστα πρέπει να κρύβει για κάποιο διάστημα τη δύναμη της και μάλιστα να παριστάνει στη Δύση, στο χτυπημένο από την πτώση του Ασαντ Ιράν και πιο πολύ στον ίδιο τον εξοργισμένο μαζί της συριακό λαό, τη διωγμένη και κυνηγημένη. Οι σε πτώση και δίχως ηθικό δυτικοί, που στην Ευρώπη κινδυνεύουν πια και σαν έθνη να γίνουν αποικιακή βορρά της Ρωσίας ονειρεύονται ότι ο μεγάλος νικημένος στη Συρία είναι η Ρωσία. Μάλιστα ο ίδιος ο Μπάιντεν που έπεσε με τόσο άσχημο τρόπο δήλωσε ότι αυτός νίκησε τη Ρωσία στη Συρία την ώρα που είναι η Ρωσία που έφαγε τον ίδιο και το κόμμα του μέσα στην ίδια την Αμερική. Γιατί είναι η ρωσική υπερδύναμη που με τους φίλους της στη χώρα έστησε εδώ και χρόνια το άτυπο μέτωπο του ανοιχτά φιλορώσικου τραμπισμού με την τροτσκιστική επίσης φιλορώσικη τάχα «προοδευτική αριστερά» των ΗΠΑ που η δουλειά της ήταν να προβοκάρει το Δημοκρατικό κόμμα υπέρ του Τραμπ και κατά των μετριοπαθών ρεπουμπλικάνων με τις σοσιαλφασιστικές και κρυφορατσιστικές θέσεις της για τη μετανάστευση, τα φύλα, το μαύρο κίνημα και με τις εσκεμμένες υπερβολές της την στο ζήτημα των υδρογονανθράκων.
Το βασικό σήμερα και αύριο για τη Ρωσία δεν είναι το να κάνει επίδειξη δύναμης. Αλλά να υπόσχεται σε όλες τις μεσανατολικές χώρες, ιδιαίτερα στο Ισραήλ, τη Συρία σαν αποικιακή και μισοαποικιακή λεία και έτσι, διαφθείροντας τις να τις εξαρτά ή να τις δελεάζει όπως έκανε ο Χίτλερ με τους επεκτατιστές της Κροατίας, της Βουλγαρίας της Ρουμανίας, ακόμα και της Πολωνίας στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο. Είναι φανερό τώρα μπροστά μας ότι η Τουρκία και το Ισραήλ με επικεφαλής του την επεκτατική κλίκα Νετανιάχου* ξερογλείφονται για νέα εδάφη στηριγμένες στην εύνοια του Πούτιν που με τον Γκολανί του συμπεριφέρεται απέναντι τους και απέναντι στη Συρία όπως ο προαγωγός απέναντι σε ξεμωραμένους πελάτες για να τους ληστέψει τελικά. Ας μην ξεχνάμε ότι ήδη αυτό θέλει να κάνει πολύ πιο ανοιχτά ο Πούτιν στην Ουκρανία. Καλεί την Ουγγαρία και την Πολωνία να διαμελίσουν από κοινού με τη Ρωσία την ηρωική αυτή χώρα.
Ο μόνος παράγοντας που μπορεί να βάλει πρόβλημα στη Ρωσία σε αυτή την πρώτη κρίσιμη φάση είναι ο υπέροχος ηρωικός συριακός λαός που ανασαίνει έστω για λίγο ελεύθερος και δεν θα αντέξει εύκολα να ξαναμπεί στη σκλαβιά και στα βασανιστήρια. Στο σημείο αυτό πιστεύουμε ότι έχουν πάρει οι νέοι Ρώσοι Χίτλερ το μεγαλύτερο ρίσκο τους. Όλο το κρίσιμο ζήτημα είναι σε πόσο βαθμό και πόσο αποφασιστικά και κυρίως οργανωμένα και ενωτικά, δηλαδή κόντρα στη διχόνοια που οπωσδήποτε θα σπείρουν οι νέοι ρωσοκίνητοι τύραννοι, θα μπορέσει το συριακό δημοκρατικό κίνημα να απαιτήσει την τιμωρία των φασιστών και τον πραγματικό εκδημοκρατισμό του κράτους που σαν τον διάολο θα τον εμποδίσει ο HTS. Εκεί θα βγουν τα πρώτα μαχαίρια, εκεί θα εκδηλωθούν οι πουτινικοί, εκεί θα δοκιμαστεί το όπλο της προβοκάτσιας και εκεί θα εμβαθύνει παραπέρα στην πολιτική ο συγκινητικός αυτός τόσο μαχητικός και τόσο θαρραλέος συριακός λαός. Κανένας επιμέρους αγώνας δεν πάει χαμένος σε ότι αφορά την τελική έκβαση του τρίτου παγκόσμιου πολέμου που ήδη έχει ξεκινήσει.
*Μάλιστα αποχαλινωμένη η κλίκα Νετανιάχου από τη νίκη του φασιστοΤραμπ και τις παραχωρημένες από τη νέα συριακή ηγεσία αβάντες προχώρησε στο πιο εχθρικό για το μέλλον του Ισραήλ δώρο στο παγκόσμιο αντισημιτικό κίνημα. Αποφάσισε να εποικίσει περιοχή στα υψώματα του Γκολάν. Λίγο πριν είχε καταλάβει συριακό έδαφος πέρα ακόμα και από την ουδέτερη ζώνη, στην οποία ποτέ δεν είχε πατήσει το Ισραήλ μετά το 1974, καταλαμβάνοντας την πιο ψηλή κορυφή της Συρίας.