Ο Κώστας Καραμανλής ο μικρός, δηλαδή ο ανιψιός του δεύτερου «εθνάρχη» της αστικής τάξης Κωνσταντίνου Καραμανλή (ο πρώτος ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος), έχει διατηρήσει σχεδόν άλυτη τη σιωπή του εδώ και 13 χρόνια, δηλαδή μετά την εκούσια αποχώρησή του από την εξουσία υπέρ του συνεχιστή της καταστροφικής γραμμής του στην πρωθυπουργία, Γ.Α. Παπανδρέου, το 2009. Έκτοτε, παρότι παραμένει βουλευτής της ΝΔ, έχει μιλήσει συνολικά τέσσερις φορές: μία εκείνο τον Οκτώβρη του 2009, κατά τις προγραμματικές δηλώσεις του Παπανδρέου, σε μια τυπική ομιλία αφού παρέμενε ακόμη αρχηγός της ΝΔ, λίγες εβδομάδες πριν παραδώσει τα ηνία της στον επιλεγμένο διάδοχό του, ακροδεξιό Σαμαρά, μία το 2015, σε μια σύντομη και άνευρη δήλωση υπέρ του «ΝΑΙ» στο φασιστικό δημοψήφισμα - φάρσα του Τσίπρα (για τον οποίο δεν άρθρωσε τότε λέξη δημοκρατικής κριτικής), άλλη μία στα τέλη του 2018, σε ένα εθνοσοβινιστικό κρεσέντο για τη «μία και ελληνική Μακεδονία» στη Θεσσαλονίκη και μία τώρα δα, τον Ιούνιο του 2022.
Η ομιλία του αυτή, την 1η του μήνα «στην πρώτη επετειακή εκδήλωση συμπλήρωσης 40 χρόνων από την ίδρυση της Πανελλαδικής Οργάνωσης Γυναικών «ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΗ», είχε θέμα «Ελλάδα και Ευρώπη στη δίνη μεγάλων αλλαγών», ήταν και η πλέον στρατηγική. Ήταν στην ουσία η συνέχεια της γραμμής της ανοιχτά φιλορωσικής πρωθυπουργίας του, για την οποία ο ίδιος, για τα μάτια της Δύσης και της δυτικόφιλης ντόπιας αστικής τάξης, ελάχιστα έχει μιλήσει τα τελευταία χρόνια. Ήταν μια γραμμή ξετσίπωτου καλέσματος για πούλημα από πλευράς της Ελλάδας και πιο βαθιά από πλευράς της Ευρώπης, της ανεξάρτητης και δημοκρατικής Ουκρανίας και μιας ενότητας Αθήνας - Βρυξελλών με τη Μόσχα κατά της «πολεμόχαρης» Αμερικής, που τάχα (σύμφωνα με το ύπουλα διατυπωμένο - για να μην μοιάζει ωμά αντιδυτικό - σκεπτικό του Καραμανλή) είναι τελικά η μόνη υπεύθυνη για τον πόλεμο στο ουκρανικό έδαφος.
Ο πόλεμος αυτός πρέπει, σύμφωνα με τον Καραμανλή τον ανιψιό, να λήξει το συντομότερο, προφανώς με εκχώρηση εδάφους από τους Ουκρανούς στους Ρώσους βιαστές, δολοφόνους και βασανιστές τους. Η ομιλία του ήταν επίσης ένα κάλεσμα αέναης συνέχισης της άδικης ελληνοτουρκικής αντίθεσης στο Αιγαίο, που την υποδαυλίζει σταθερά εδώ και 60 χρόνια η Ρωσία για να σμπαραλιάσει τη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ και κυρίως τα τελευταία χρόνια για να σπρώξει την καίρια για την άμυνα της Ευρώπης Τουρκία στην αγκαλιά της, καταγγέλλοντας έμμεσα κάθε δημοκρατική γραμμή για συνεννόηση και ειρήνη στο Αιγαίο ως «μειοδοτική».
Αυτά είπε ο Καραμανλής την 1η του Ιούνη, μπροστά σε μια κατάμεστη αίθουσα που είχε πιο πολύ κόσμο (εννοώντας εδώ από το καθεστωτικό πολιτικό προσωπικό και όχι από το λαό) και πάθος από οποιαδήποτε ομιλία πολιτικού αρχηγού τα τελευταία χρόνια, με χειροκροτητές του από τον πρώην πρόεδρο της χώρας - και πολιτικό του βαστάζο - Παυλόπουλο και τον ορθοδοξοτοξίτη Σαμαρά μέχρι την κλασσικότερη πολιτική εκπρόσωπο της δυτικόφιλης αστικής τάξης Μπακογιάννη, από τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης (και εκπρόσωπο του Μητσοτάκη στην εκδήλωση) Π. Πικραμμένο μέχρι τη μισή κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας (70 από τους 157 βουλευτές της μέτρησαν οι δημοσιογράφοι) και από το μισό υπουργικό συμβούλιο (Σταϊκούρας, Δένδιας, Παναγιωτόπουλος, Χατζηδάκης, κνίτης Θεοδωρικάκος κλπ.) μέχρι την ακροδεξιά (και σήμερα ωμά πουτινική - ρωσόδουλη) πρώην βουλευτίνα ΑΝΕΛ - ΣΥΡΙΖΑ Ραχήλ Μακρή, το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ Γκλέτσο και «αστέρες» του νεοκαραμανλισμού, όπως ο ανοιχτός οπαδός του Τσίπρα Αντώναρος.
Ο Μητσοτάκης δεν βρέθηκε εκεί για να μην εκτεθεί στις ΗΠΑ, που τον λατρεύουν σαν τάχα δυτικόφιλο αλλά και για να μην δυσαρεστήσει την ευρεία φιλοευρωπαϊκή και φιλοουκρανική αστοδημοκρατική βάση που μπήκε με ορμή στη Νέα Δημοκρατία το 2016 και τον έφερε στην εξουσία λόγω του δίκαιου πολιτικού της μίσους για τον σοσιαλφασίστα Τσίπρα και την πραξικοπηματίστικου τύπου διακυβέρνησή ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Αυτή η βάση, σε αντίθεση με την πιο κλασική συντηρητική βάση της ΝΔ, αντιπαθεί τον Καραμανλή, θεωρώντας τον (και σωστά) χρεοκόπο και εκμαυλιστή του λαού, έναν μπλε Ανδρέα Παπανδρέου. Την ίδια ώρα ωστόσο, ο «Ευρωπαίος» πρωθυπουργός άφηνε ήσυχα-ήσυχα τα πλέον κορυφαία στελέχη του κόμματος και της κυβέρνησής του, να δώσουν με την παρουσία τους στην ομιλία το ειδικό βάρος που αυτή πήρε στην ειδησεογραφία και στο δημόσιο λόγο, χωρίς να της ασκήσει την παραμικρή κριτική, υιοθετώντας την έτσι στο σύνολο της (βλ. δηλώσεις κυβερνητικού εκπροσώπου Γ. Οικονόμου την επόμενη μέρα).
Πώς εξηγείται αυτό; Μα μόνο με το γεγονός ότι ο Μητσοτάκης είναι τόσο «ευρωπαιόφιλος» και «αντιρώσος» όσο και το αφεντικό του, ο Καραμανλής, αλλά και ο φασίστας ενδιάμεσος μεταξύ τους αρχηγός της ΝΔ Σαμαράς. Γι’ αυτό και μπόρεσε να αναρριχηθεί στην ηγεσία του κόμματος το 2016 και μετά στην πρωθυπουργία το 2019, με τη βοήθεια των δύο αυτών τοποτηρητών της Ρωσίας μέσα στο κόμμα της κλασικού τύπου αστικής τάξης της χώρας.
Εάν ο Μητσοτάκης ήταν πραγματικά αυτό που υποδύεται πως είναι, δηλαδή ένας ακραιφνής αμερικανόφιλος οικονομικά και πολιτικά φιλελεύθερος δυτικού τύπου και άρα εχθρός της πουτινικής Ρωσίας (ποτέ όμως, ούτε έστω για τα μάτια εχθρός της φασιστικής Κίνας), οι Καραμανλής - Σαμαράς θα τον είχαν εκτελέσει στο λεφτό στις εσωκομματικές εκλογές του 2015-2016, όπως έκαναν με την αδερφή του, την τότε ισχυρά δυτικόφιλη Μπακογιάννη στην εσωκομματική εκλογή του 2009, με τη βοήθεια όλου του ρωσόδουλου διακομματικού συντονιστικού κορυφής της εποχής ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ναζιφασιστών «Χρ. Αυγής» - ΛΑΟΣ κλπ.
Πιο συγκεκριμένα, ο Καραμανλής ξεδίπλωσε την «ουδετερόφιλη» - αντιαμερικάνικη στη μορφή και ρωσόδουλη στην ουσία πλατφόρμα του προκειμένου να βάλει στη βάση της ΝΔ τη στρατηγική φιλορώσικη γραμμή, που ο «άμεμπτος δυτικός» Μητσοτάκης, για λόγους προσποίησης, την εφαρμόζει τακτικά, δηλαδή με λίγο περισσότερο φιλοδυτικό λούστρο.
Την ώρα δηλαδή που ο Μητσοτάκης μοιάζει να δίνει στους Αμερικανούς και στο ΝΑΤΟ «γη και ύδωρ», δηλαδή νέες βάσεις στην Ελλάδα και κάποια όπλα που του ζητούν για την Ουκρανία (χωρίς ποτέ να μιλάει γι’ αυτό το δεύτερο και να το υπερασπίζεται στο εσωτερικό κοινό), ο Καραμανλής υπενθυμίζει και κλείνει το μάτι προς τη «βάση της παράταξης» για το πού πραγματικά στέκεται η ελληνική άρχουσα τάξη στις νέες παγκόσμιες θύελλες που άνοιξε το Φλεβάρη μπροστά στα μάτια όλης της ανθρωπότητας η πουτινική εισβολή στην Ουκρανία.
Ο Μητσοτάκης πείθει έτσι τη Δύση να δώσει την τελική σπρωξιά στην Τουρκία του Ερντογάν ή και των φιλορώσων νεοκεμαλιστών προς την αγκαλιά του Πούτιν, μιας και η Ελλάδα είναι δήθεν «αταλάντευτος πυλώνας της Δύσης» στην ευρύτερη περιοχή, ενώ την ίδια ώρα ο Καραμανλής, συντασσόμενος με το ψευτοΚΚΕ, το ΣΥΡΙΖΑ και το βαθύ ΠΑΣΟΚ, προετοιμάζει τη βάση της κλασικής συντήρησης για το «λαμπρό», στην ουσία κατάμαυρο μέλλον της ευρασιατικής ενότητας Ευρώπης - Ρωσίας κατά των ΗΠΑ. Αυτό το ρόλο της υπονόμευσης της ενότητας των αστοδημοκρατικών χωρών της Δύσης κατά του ρωσοκινέζικου νεοχιτλερισμού η Ελλάδα θα τον παίξει ανοιχτά μόνον όταν αυτό θα εξυπηρετεί τη Μόσχα, δηλαδή πιθανότατα τη στιγμή της μεγάλης πολεμικής εφόρμησης του Άξονα.
Η δε μονοπωλιακή καπιταλιστική Δύση είναι τόσο πεπεισμένη για τον απαρασάλευτα δυτικό προσανατολισμό της Ελλάδας, που της εκχωρεί τώρα και το ρόλο του δυτικού ενεργειακού «κόμβου» στην Ανατολική Μεσόγειο, δηλαδή ενός από τα αντίβαρα της Ευρώπης στην εξάρτηση από το ρωσικό φυσικό αέριο, αλλά και μέσω των ηλεκτρικών διασυνδέσεων και της άμεσης ροής ηλεκτρικής ενέργειας. Η χώρα δηλαδή που οικειοθελώς και πάνω στην ένταξή της στην Ενωμένη Ευρώπη από τα 1981 και εξής έτρεξε με μανία από τη Δύση στην Ανατολή, την ώρα που μια σειρά έθνη δραπέτευαν από τη ρώσικη φυλακή του σοσιαλφασιστικού (μετά το 1960) «Ανατολικού Μπλοκ» στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση, αναλαμβάνει τώρα το ρόλο ενός από τους δήθεν σωτήρες της ηπείρου από την ενεργειακή εξάρτησή της από τη Ρωσία. Οι δυτικοί μονοπωλιστές θα βρεθούν έτσι και πάλι να τρίβουν τα μάτια τους, όταν η ελληνική, δηλαδή η κρυφορωσική στρόφιγγα, θα κλείσει την κατάλληλη στιγμή, εντείνοντας το ρώσικο ενεργειακό στραγγαλισμό, πιθανότατα μέσα σε συνθήκες γενικευμένου θερμού πολέμου. Αν υπάρχει άλλωστε μια πολύ χτυπητή εικόνα για να κατανοήσει κανείς την αληθινή φύση του Μητσοτάκη είναι ότι πάνω στην εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία ανέθεσε στον άνθρωπο της Γκάζπρομ στην Ελλάδα Κοπελούζο (επικεφαλής της Gastrade) και το δεύτερο σταθμό LNG στην Αλεξανδρούπολη και - σε συμφωνία με το βασανιστή ρωσόδουλο Σίσι- την κατασκευή του καλωδίου που θα φέρνει ηλεκτρισμό από την Αίγυπτο στην ΕΕ. Και τα δύο έργα τα ανέθεσε χωρίς διαγωνισμό. Πάντως από άποψη ουσίας η πιο καίρια προσφορά του Μητσοτάκη στη Ρωσία και η απόδειξη για το πόσο πιο πολύτιμο για την τελευταία είναι το να βρίσκεται η Ελλάδα μέσα στο σκληρό πυρήνα της Δύσης (Ευρωζώνη και ΝΑΤΟ) και όχι έξω από αυτόν είναι το βέτο που έβαλε ο Μητσοτάκης στην ΕΕ ώστε να σπάσει η απαγόρευση μεταφοράς ρώσικων υδρογονανθράκων από πλοία ευρωπαϊκής ιδιοκτησίας.
Αντιγράφουμε τμήματα της ομιλίας του Καραμανλή από το αναλυτικό ρεπορτάζ του iefimerida:
«Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι παράνομη, απαράδεκτη και καταδικαστέα». (...) «Είναι ενδεχόμενο να επεκταθεί ο πόλεμος και πέραν του ουκρανικού εδάφους. Είτε στην ευρύτερη γειτνιάζουσα περιοχή ή και αλλού. Ηθελημένα ή εκ λάθους, από εσφαλμένο υπολογισμό ή προβοκάτσια».
Εδώ ο ρωσόδουλος υπονοεί ξεκάθαρα ότι η πιθανή προβοκάτσια θα προέλθει από την «πολεμόχαρη Δύση», αφού η Ρωσία δεν κάνει προβοκάτσια, αλλά ανοιχτή επίθεση, έστω και άδικη. Είναι σαφές ότι για τον Καραμανλή-Μητσοτάκη, ο πόλεμος πρέπει να τελειώνει όπως-όπως, δηλαδή ακόμη και με μια άδικη για την Ουκρανία κατάπαυση του πυρός.
Γι’ αυτό και από την αρχή της ρώσικης εισβολής ο Μητσοτάκης δεν υπερασπίζεται ποτέ πολιτικά την αποστολή όπλων στην Ουκρανία, που την κάνει με το σταγονόμετρο και όσο χρειάζεται για να πείθει τους Αμερικάνους ότι είναι ένας ακραιφνής δυτικός, ώστε αυτοί να τον στηρίζουν και να πιέζουν περισσότερο τον Ερντογάν μακριά από τη Δύση και προς την αγκαλιά του Πούτιν. Γι’ αυτό πάλι ο Μητσοτάκης, σαν έμπιστος του Καραμανλή, απαγορεύει επί της ουσίας στην οργανωμένη βάση της ΝΔ και στους πολιτικούς κύκλους της τις μαζικές εκδηλώσεις υπέρ της Ουκρανίας, ενώ δεν κάνει ποτέ κριτική στον φιλοπουτινισμό της ψευτοαριστεράς, ιδιαίτερα τον πιο ξετσίπωτο του ψευτοΚΚΕ και έχει αφήσει πολιτικάασύδοτο το σκυλολόι των ρωσόδουλων και των ίδιων των Ρώσων φασιστών στην Ελλάδα να κάνει μοτοπορείες και εκδηλώσεις υπέρ του ναζιστικού πολέμου της Μόσχας, που αποτελούν πρόκληση για κάθε πολιτισμένο και δημοκρατικό άνθρωπο.
«Μια παρατεταμένη σύγκρουση ενέχει το ρίσκο η αντιπαράθεση Δύσης-Ρωσίας να πάρει παγκόσμιες διαστάσεις, εξελισσόμενη σε αντιπαράθεση μεταξύ Δύσης και ενός ευρέος αντιδυτικού μετώπου».
Εδώ ο Καραμανλής, δασκαλεμένος από τα αφεντικά του, επισείει τον πραγματικό κίνδυνο για τη Δύση να βρεθεί απομονωμένη από το μέτωπο Ρωσίας-Κίνας-αντιδραστικών ηγεσιών επεκτατικών δυνάμεων του Τρίτου Κόσμου, όχι όμως για να καλέσει τη Δύση να φτιάξει τα δικά της μέτωπα συμμαχίας με δυνάμεις της τριτοκοσμικής ανεξαρτησίας, αλλά για να την καλέσει να υποταχτεί στη Ρωσία.
«Πράγματι οι ΗΠΑ είχαν αποφασιστική συμβολή και στην ενιαία στάση της Δύσης στην κρίση αυτή και στην ουσιαστική στήριξη της Ουκρανίας. Δεν είναι όμως ξεκάθαρο εάν έχουν εξίσου ισχυρά κίνητρα για την ταχεία περάτωση του πολέμου, αφού εκ των πραγμάτων δεν υφίστανται τις οδυνηρές του συνέπειες. Σε κάθε περίπτωση, επ' ουδενί στον ίδιο βαθμό. Είναι η Ευρώπη που πρέπει να αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο στην κατάπαυση του πυρός, τη λήξη του πολέμου και την επιστροφή στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Έργο δύσκολο, με πολλές παγίδες και αντινομίες, αλλά αναπόφευκτο».
Ο Καραμανλής, μετά από δυο κουβέντες «συμπάθειας» για τα μάτια και για να θεωρεί η αμερικανική πρεσβεία ότι είναι κι αυτός, παρά τις «ιδιαιτερότητές» του και τη φιλορωσική του παράδοση, ένας εν τέλει δυτικός φίλος της Ουκρανίας, ρίχνει τη γραμμή Πούτιν: ο μόνος που θέλει συνέχιση του πολέμου είναι οι ΗΠΑ επειδή βρίσκεται μακριά και δεν πονάνε τόσο από τις συνέπειές του. Άρα η Ευρώπη πρέπει να πιέσει την Ουκρανία για επιστροφή στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης του ακρωτηριασμού της, προκειμένου οι ευρωπαϊκοί λαοί να γλιτώσουν τις οδυνηρές οικονομικές συνέπειες. Γι’ αυτές, όπως υπονοεί ο ρωσόδουλος «νεοεθνάρχης» της κλασικής Δεξιάς, που τον λατρεύει ο ΣΥΡΙΖΑ και τον «σέβεται» το ψευτοΚΚΕ (όπως σεβόταν και ο ίδιος τον «ιερό» ψευτοκομμουνιστή Φλωράκη), δεν φταίνε οι Ρώσοι νεοχιτλερικοί εισβολείς, αλλά οι «αδιάλλακτοι» Ουκρανοί, που δεν κάθονται να μοιράσουν τη χώρα τους μαζί τους. Πρόκειται για τη ντροπαλή, δηλαδή ψευτοευρωπαϊκή έκφραση της ντουγκινικής γραμμής της Ευρασίας, όπου η Ευρώπη και η Ρωσία πρέπει τάχα να ενωθούν ενάντια στην αγγλοσαξονική (ΗΠΑ - Βρετανία) ηγεμονία και επιρροή. Η Ουκρανία, με βάση αυτό το αφήγημα, είναι πιόνι των πολεμοχαρών αγγλοσαξόνων που μέσω Κιέβου θέλουν να κόψουν τους δεσμούς ηπειρωτικής Ευρώπης - Ρωσίας. Γι’ αυτό και η μη στήριξη της Ουκρανίας και ο εξαναγκασμός της σε συνθηκολόγηση είναι τάχα μια «φιλοευρωπαϊκή» πράξη, που θα σώσει την ενότητα Ευρώπης - Ρωσίας από την παγίδα που στήνουν και στις δύο οι Αγγλοσάξονες, με όχημα τους Ουκρανούς.
«Η Ευρώπη με τις γνωστές αδυναμίες της, την ανολοκλήρωτη ολοκλήρωσή της, τον αυτοπεριορισμό της σε ρόλο παθητικού θεατή στις παγκόσμιες εξελίξεις, καλείται να υπερβεί εαυτόν και να βρει τη δύναμη να πρωταγωνιστήσει. Η ΕΕ πρέπει να στείλει τα κατάλληλα μηνύματα, «καθιστώντας απαγορευτικό το κόστος του οποιουδήποτε τυχοδιωκτισμού και εξασφαλίζοντας την προοπτική ένταξης στα κράτη της περιοχής, υπό τον όρο βεβαίως του απόλυτου σεβασμού των συνθηκών και του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Ο ρόλος της Ελλάδας πρέπει πάντα να είναι πρωταγωνιστικός σε όλες αυτές τις κατευθύνσεις, πρωτοπόρος της Ευρώπης στην περιοχή. Με σαφές μήνυμα: στήριξη στις προσπάθειες για συνεργασία, ανάπτυξη, εξομάλυνση των όποιων διαφορών και βέβαια στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Κομμένα όμως με το μαχαίρι οι αλυτρωτισμοί και οι βαλκανικής κοπής κουτοπονηριές».
Ο πολιτικός τοποτηρητής της εξουσίας Μητσοτάκη, φίλος του σοσιαλφασίστα Τσίπρα και πραγματικός αρχηγός της ΝΔ Καραμανλής συντάσσεται εδώ έμμεσα με τους φίλους των αφεντικών του, Βούλγαρους σοβινιστές και σοσιαλφασίστες, που έχουν πάρει τη σκυτάλη από την Ελλάδα στην προσπάθεια να κόψουν το δρόμο της Βόρειας Μακεδονίας (όπως μετονόμασε τη Δημοκρατία της Μακεδονίας ο ελληνικός εθνοφασισμός) προς την ΕΕ, με το πρόσχημα ότι η μικρή βαλκανική χώρα είναι αλυτρωτική δύναμη και δεν αναγνωρίζει τη «βουλγαρική μειονότητα» στο έδαφός της. Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν φυσικά, όπως συμβαίνει με κάθε έθνος, και έξαλλοι Μακεδόνες σοβινιστές (αν και πολύ μειοψηφικοί), η αλήθεια είναι ότι η συγκεκριμένη μισοάοπλη χώρα είναι η πλέον ειρηνόφιλη των Βαλκανίων, με τους τέσσερις εθνικούς τραμπούκους, Ελλάδα, Βουλγαρία, Αλβανία και Σερβία να την εποφθαλμιούν και να θέλουν είτε να την εξαρτήσουν είτε ακόμα-ακόμα να της κόψουν κομμάτια και να τα προσαρτήσουν. Το δεύτερο ισχύει κυρίως για τη Βουλγαρία και την Αλβανία, που έχουν τους ισχυρότερους πολιτιστικούς και εθνοτικούς δεσμούς με δύο κυρίαρχες εθνότητες στη Β. Μακεδονία. Οι Βούλγαροι, τους οποίους εδώ στηρίζει έμμεσα ο Καραμανλής, ξαναζεσταίνουν το άθλιο ελληνικό αφήγημα περί ανυπαρξίας του μακεδονικού έθνους, το οποίο τάχα είναι τμήμα του βουλγαρικού.
«Με εκπτώσεις σε θέματα εθνικής κυριαρχίας δεν εξαγοράζεται η ειρήνη. Το αντίθετο. Οι εκπτώσεις τέτοιου είδους απλώς μεγαλώνουν τη βουλιμία και εντείνουν τις ηγεμονικές επιδιώξεις και τον επεκτατισμό των γειτόνων. Δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες και ψευδαισθήσεις. Η άποψη ότι για την ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις υπάρχει αμοιβαία ευθύνη, ότι η ελληνική στάση ρέπει στον μαξιμαλισμό, ότι πρέπει να επιδείξουμε μεγαλύτερη ευελιξία και συμβιβαστική διάθεση, ότι δεν μπορούμε να αρνούμαστε τη διεύρυνση της ατζέντας των προς επίλυση θεμάτων που κατά το δοκούν φορτώνει ολοένα η Τουρκία, είναι εσφαλμένη. Εσφαλμένη διότι διαβάζει λάθος την Τουρκία. Γιατί στηρίζεται σε λάθος δεδομένα και οδηγεί σε ψευδαισθήσεις. Κυρίως στην ψευδαίσθηση ότι αρκεί να δείξουμε κάποια υποχωρητικότητα και όλα θα διευθετηθούν προς όφελος όλων. Δεν αμφισβητώ την ειλικρίνεια προθέσεων και τον πατριωτισμό κανενός. Σέβομαι τις αντιλήψεις όλων. Θέλω όμως να υπογραμμίσω ότι η υιοθέτηση μιας τέτοιας συμπεριφοράς θα οδηγούσε σε σοβαρές, ίσως και μοιραίες βλάβες στα εθνικά συμφέροντα και θα αποθράσυνε ακόμα περισσότερο την άλλη πλευρά».
«Κατά καιρούς, έτσι και πρόσφατα, εγείρεται συζήτηση περί συνεκμετάλλευσης. Σύμφωνα με το αφήγημα, ο από κοινού προσπορισμός οφέλους από τα κοιτάσματα ορυκτού πλούτου στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο θα ήταν ισχυρό κίνητρο να ξεπεραστούν οι διαφωνίες και να οδηγηθούμε σε μια επ' αμοιβαία ωφελεία διευθέτηση. Παραβλέπει όμως το αφήγημα αυτό δύο ουσιωδέστατους παράγοντες. Πρώτον, ότι συνεκμετάλλευση δεν είναι νοητή εάν προηγουμένως δεν έχει επακριβώς οριοθετηθεί το τι ανήκει στην κάθε πλευρά, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο. Και, δεύτερον, διότι στηρίζεται στην παραδοχή ότι η αξιοποίηση του τυχόν υφιστάμενου ορυκτού πλούτου είναι το βασικό κίνητρο της συμπεριφοράς της Τουρκίας. Ενώ, αντιθέτως, η συνολική της συμπεριφορά, η ρητορική της και η συνεχής κλιμάκωση των προκλήσεων, η αμφισβήτηση του Διεθνούς Δικαίου και των διεθνών συνθηκών, το ίδιο το ιδεολόγημα περί ''Γαλάζιας Πατρίδας'' καταδεικνύει ότι η πραγματική της στόχευση είναι η ανατροπή προς όφελός της του status quo στην περιοχή και η επιβολή καθεστώτος ηγεμονίας της».
Ο «ευρωπαίος» ρωσόδουλος Καραμανλής, «μολονότι δεν αμφισβητεί τον πατριωτισμό κανενός» (αυτό το κάνουν οι πολιτικοί του φίλοι στις ακροδεξιές φυλλάδες και σάιτ που τον υμνούν ασταμάτητα ως «εθνικό κεφάλαιο», ώστε ο ίδιος να μπορεί εκ του ασφαλούς να κάνει τον μετριοπαθή και τον ανήξερο), αναπτύσσει εδώ όλη την εθνοσοβινιστική και σοσιαλφασιστική επιχειρηματολογία για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Ο μαξιμαλισμός της ελληνικής ΑΟΖ που δήθεν εφάπτεται με εκείνη της Κύπρου, του εναέριου χώρου των 10 ναυτικών μιλίων με χωρικά ύδατα στα 6 μίλια (παγκόσμια πατέντα της Ελλάδας!), η απόπειρα εποικισμού βραχονησίδων για να αποκτήσουν υφαλοκρηπίδα ως δήθεν κατοικημένα νησιά τη δεκαετία του ‘90, η στρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών του Αιγαίου το 1964 κατά παράβαση των διεθνών συνθηκών με πρόσχημα το Κυπριακό, την ώρα που την κύρια ευθύνη τότε για το άναμμα της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης στην Κύπρο την είχαν οι Έλληνες και Ελληνοκύπριοι εθνικιστές, είναι για τον Καραμανλή «λάθος δεδομένα», ενώ σωστό δεδομένο είναι κατά τον ίδιο ότι η Τουρκία έχει τάχα κάποια φυσική τάση (μόνη αυτή) προς αναζήτηση της ανατροπής του στάτους κβο και της επιδίωξης της περιφερειακής ηγεμονίας.
Και φυσικά, ούτε λόγος για συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, μετά από ένα ξεκαθάρισμα στη βάση του διεθνούς δικαίου, αρχικά μέσω συζητήσεων σε πραγματικά φιλειρηνικό πνεύμα και τελικά μέσω προσφυγής στη Χάγη, όλου του πλέγματος: υφαλοκρηπίδα, αποστρατιωτικοποίηση, χωρικά ύδατα που θα έλυνε το θέμα άπαξ δια παντός και με ειρηνικά μέσα, με δίκαιο τρόπο και για τις δύο χώρες. Αυτά για τον Καραμανλή και τη μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής αστικής τάξης, φιλελεύθερους και ναζήδες, ήπιους ρεαλιστές και «εθναμύντορες», είναι καινά δαιμόνια. Όμως ο Καραμανλής ήξερε να κουμπαριάζει με τον Ερντογάν όταν ο τελευταίος, σε συνεργασία τότε με το δίκτυο του Γκιουλέν, ξήλωνε δυτικόφιλους κεμαλιστές και άνοιγε τον δρόμο για τη συμμαχία της Τουρκίας με τον Άξονα Ρωσίας-Κίνας-Ιράν. Πολιτική στην οποία επέστρεψε πρόσφατα, μετά και από διάφορες προβοκάτσιες των δυτικών ρωσόδουλων και της Ελλάδας, αυτή τη φορά σε συμμαχία με νεόκοπους, φιλορώσους κεμαλιστές, που είναι οπαδοί της Ευρασίας των Ντούγκιν-Πούτιν. Είναι αυτοί ακριβώς που έχουν σερβίρει στον περικυκλωμένο εθνικιστή Ερντογάν το έξαλλο όραμα της Γαλάζιας Πατρίδας. Για την πατρότητα αυτής της νεόκοπης τουρκικής επεκτατικής θεωρίας, που είναι αντίστοιχη ή και χειρότερη του «Αιγαίου ελληνικής λίμνης» και των «εφαπτόμενων ΑΟΖ Ελλάδας - Κύπρου λόγω Καστελόριζου», ο Καραμανλής δεν ξέρει τίποτε. Και δεν ξέρει γιατί, αν παραδεχόταν ότι ήξερε, θα έπρεπε να χτυπήσει τα ρώσικα αφεντικά του, δηλαδή τους εμπνευστές των Γαλάζιων Πατρίδων που ανατινάζουν τις σχέσεις των δύο χωρών προς όφελος της Μόσχας.
Ούτε ο Πούτιν πάντως δε θα τα έλεγε καλύτερα από τον ψευτοεθνάρχη «σιωπηλό» κρυφοαρχηγό της ΝΔ, που οφείλει τη διακομματική ασυλία του και το υποτιθέμενο κύρος του μέσα στην άρχουσα τάξη αφ’ ενός στο επώνυμό του, αφ’ ετέρου στην σταθερή και απαρασάλευτη εδώ και δεκαετίες ρωσοδουλία του…