Αποδείχτηκε λοιπόν από πολλές πλευρές ότι ο ελληνικός καθεστωτικός «αντιιμπεριαλισμός» - αντιδυτικισμός ήταν και είναι από τα δεξιά κι όχι από την πλευρά της προόδου όπως παλιότερα, το ίδιο απαράλλαχτα και ο κνίτικος και παπανδρεϊκός «αντικαπιταλισμός», που χρησίμευε και χρησιμεύει μονάχα για καταστροφή και υπονόμευση της υλικής ζωής του λαού κι όχι για τη σωτηρία του, τάχα, «από τη Δεξιά και το ιδιωτικό κεφάλαιο».
Στα απόνερα όμως αυτών των πολιτικών ρευμάτων που διάλυσαν τη χώρα από τα μέσα, δηλητηριάζοντας τόσο την δημοκρατία όσο και την Αριστερά, το καθεστώς έχει έτοιμα νέα σχήματα τα οποία φιλοδοξούνε να ηγηθούνε δήθεν του λαού στον αγώνα για επιβίωση, δημοκρατία και εθνική ανεξαρτησία, με τα ίδια ιδεολογικά «υλικά» με τα οποία τον κατέστρεψαν. Μια τέτοια περίπτωση είναι και ο Δημήτρης Καζάκης με το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο (ΕΠΑΜ) του. Αν ασχολούμαστε ειδικά μαζί του, δεν είναι για τον σημερινό μεγάλο όγκο που αντιπροσωπεύει, αλλά για το καίριο πολιτικό ρόλο τον οποίο φιλοδοξεί να παίξει: εκείνον της γέφυρας ψευτοαριστεράς – εθνικοφασιστικής και παραπέρα ναζιστικής δεξιάς.
Και «Σπίθα» και ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Ο Καζάκης έκανε την εμφάνισή του σε καθεστωτικά μέσα, κυρίως στο διαδίκτυο, ως «έγκυρος οικονομολόγος» από το πουθενά το 2010, παρέα με την προβοκατόρικη κήρυξη της χρεοκοπίας από τον Γ. Παπανδρέου. Εμφανίστηκε ως μέγας θεωρητικός και γρήγορα, με μια γραμμή «εξόδου από το ευρώ και επιστροφής στη δραχμή», έγινε πρώτα συνδαιτυμόνας στα αντιμνημονιακά τραπέζια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ανά την Ελλάδα.
Ο «αστέρας» αυτός, το ίδιο εκείνο καλοκαίρι του 2010, είχε εμφανιστεί και ως ιδρυτικό μέλος της εθνορατσιστικής κίνησης «Σπίθα» του Μίκη Θεοδωράκη, από την οποία όμως αποχώρησε σχεδόν αμέσως, καταγγέλλοντας «αμερικανικό δάκτυλο και μητσοτακικές επιρροές». Κι όλα αυτά σε ένα σχήμα που κήρυσσε τον παγκόσμιο ρατσιστικό αντιαμερικανικό αγώνα, απορρίπτοντας όχι τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, αλλά τη «φθοροποιό επιρροή των αμερικανικών αξιών στην ανθρωπότητα», που σημαίνει ουσιαστικά τις αστοδημοκρατικές κατακτήσεις του ίδιου του αμερικανικού λαού μέσα από τους δικούς του εθνικοαπελευθερωτικούς και κοινωνικούς αγώνες. Η πραγματικότητα είναι ότι ο γερο-αντισημίτης Θεοδωράκης, όσο φαιο-«κόκκινος» κι αν έχει καταστεί ιδεολογικά, δεν εθα μπορούσε να φτιάξει ένα αμιγώς ρωσόδουλο, χαφιέδικο όχημα εξουσίας. Αυτό λοιπόν το ανέλαβε ένας αμιγής κνίτης, δηλαδή ένα τέκνο του πρακτορείου της ρώσικης υπερδύναμης στην Ελλάδα, ο Καζάκης.
Πιο κνίτης από τους κνίτες
Λίγοι γνώριζαν και σχετικά λίγοι – ακόμη - γνωρίζουν ότι ο «μέγας θεωρητικός» ήταν μέλος – στέλεχος του ψευτοΚΚΕ μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 2000. Φυσικά δεν υπάρχει πουθενά καταγγελία του Καζάκη ή ανοιχτή σύγκρουσή του με το ψευτοΚΚΕ, που να δικαιολογεί την αποχώρησή του από τις γραμμές του κόμματος αυτού. Όλες οι βρωμοδουλειές του εισοδισμού άλλωστε γίνονται στο σκοτάδι. Όλοι οι φιλόδοξοι και κάπως ικανοί μικροαστοί κνίτες αποκολλώνται από το μηχανισμό του Περισσού, συνήθως σα διαφωνούντες «ανανεωτές» ή και σαν «υπεραριστεροί», καμιά φορά και εντελώς σιωπηρά αλά Καζάκης και στη συνέχεια χώνονται στα κλασσικά αστικά κόμματα, στον Τύπο, στο κράτος για να συνεχίσουν την δουλειά για τα πολιτικοϊδεολογικά αφεντικά τους στη Μόσχα (π.χ. Ανδρουλάκης, Δαμανάκη, Παύλος Τσίμας, Δελαστίκ, Πέτρος Παπακωνσταντίνου, Θεοδωρικάκος, Δημήτρης Λιάτσος κλπ.).
Ο Καζάκης εμφανίζεται μέσα στη δεκαετία του 2000 με κάποια άρθρα στην «Εργατική Πολιτική», εφημερίδα αποχωρησάντων από το ΝΑΡ και στους προσυνεδριακούς διαλόγους του ψευτοΚΚΕ, με τελευταίο άρθρο το 2009, στο «18ο» συνέδριο. Εκεί κάνει μια φρενιασμένη επίθεση στον Στάλιν (ενάντια στη δήθεν «σταλινική» στροφή του Περισσού), υπερασπιζόμενος ως σοσιαλιστική τη μπρεζνιεφική - αμιγώς σοσιαλφασιστική περίοδο της Σοβιετικής Ένωσης και χτυπώντας τον μαοϊσμό.
Καθεστωτικός «έγκριτος οικονομολόγος»
Όλα αυτά δεν εμποδίζουν καθόλου τον «μέγα θεωρητικό», στις συνεντεύξεις που του παίρνουν συνεχώς περιφερειακά, διαδικτυακά και άλλα μέσα όταν γίνεται γνωστός το 2010, να εμφανίζεται σαν «οικονομολόγος με πολύχρονη δουλειά στην Ελλάδα και στο εξωτερικό ως σύμβουλος επιχειρήσεων», χωρίς να δίνει ποτέ περαιτέρω λεπτομέρειες, για να πιάνει πελατεία και στο - καθόλου κνίτικο - πλατύτερο κοινό στο οποίο θέλει να απευθυνθεί ως «εθνοσωτήρας». Την ένταξή του στο ψευτοΚΚΕ στο παρελθόν δεν την κρύβει, αλλά την υποβαθμίζει εντέχνως, γιατί τον καθιστά ύποπτο στους εθνικοφασίστες και εθνικιστές αντικομμουνιστές, καθώς και σε - από θετική πλευρά - αντικνίτες ανθρώπους.
Μολονότι ο Καζάκης βγαίνει τότε ως υπερασπιστής της δραχμής, δεν κάνει το ζήτημα της εξόδου από το ευρώ κεντρικό άξονα της πολιτικής του δουλειάς, όπως θα έκανε αν ήταν απλώς ένας τριτοκοσμικός σωβινιστής της αυτοδύναμης εθνικής ανάπτυξης. Αντιθέτως, όλα του τα σφυριά βαράνε σύμφωνα με την κοινή γραμμή κνιτοσυριζαίων, εθνικοφασιστών και ναζήδων για «δυτική ιμπεριαλιστική κατοχή στην Ελλάδα των μνημονίων», απλώς ο Καζάκης τραβάει αυτή τη γραμμή στην άκρη της, ικανοποιώντας εξίσου κλασσικούς φασίστες και κνίτες και αφαιρώντας τον πολύ ταξικίστικο «αντικαπιταλισμό» και κάθε - έστω στα λόγια - αριστερή διεθνιστική θέση στα λεγόμενα «εθνικά θέματα».
Η «πάνω πλατεία» και ο Φύρερ
Επόμενος σταθμός του Καζάκη είναι οι «Αγανακτισμένοι», όπου γίνεται ο αγαπημένος «θεωρητικός» και ομιλητής της «πάνω πλατείας» με τους εθνορατσιστές και τους κρυφοναζήδες, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ τον κατεβάζει προς το τέλος να μιλήσει και στους «επαναστάτες» της «κάτω πλατείας». Παράλληλα, μαζί με έναν δημοσιογράφο ο οποίος δηλώνει «δεξιός και αντιμνημονιακός», τον Μάνο Κακλαμάνο, του παραχωρείται δίωρη ζώνη στο ραδιόφωνο «9» από την οποία αφιονίζει καθημερινά το λαό με τις καθεστωτικές ψευτιές του σοσιαλφασισμού για την κρίση και τις αιτίες της. Κάπου εκεί στήνει και το «Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο».
Το 2012, πιθανότατα επειδή δεν εμπιστεύεται πολύ ως πατημένο ρωσόδουλο τον εθνικοφασίστα Καμμένο, αλλά και για μην κόψει κόσμο από το ΣΥΡΙΖΑ, χαλάει την κοινή κάθοδο ΕΠΑΜ – ΑΝΕΛ και κατεβαίνει στις εκλογές με τον εθνικιστή Παπαθεμελή στο σχήμα ΟΧΙ, αποφεύγοντας εμφατικά να κάνει σοβαρή προεκλογική εκστρατεία. Ήταν φανερό σε εκείνες τις εκλογές ήθελε να περάσει σχεδόν αόρατος, ώστε να παραμείνει αλώβητος για το μέλλον.
Από τότε και μετά, οργανώνει με μεγάλη προσοχή και με προσωπικές του ομιλίες το μικρό κομματικό στρατό του ανά την Ελλάδα με μια λογική «Φύρερ». Το ΕΠΑΜ είναι ο ίδιος και η «μάζα» που εκστασιασμένη παρακολουθεί τις ομιλίες του «μέγα οικονομολόγου», χωρίς μεσαία στελέχωση και όργανα με αποφασιστικές αρμοδιότητες. Πρόκειται για μια μάζα κάποιων απογοητευμένων παλιών κνιτών, των πιο καθυστερημένων πολιτικά πρώην οπαδών του «λαϊκού ΠΑΣΟΚ», καθώς και πρώην μελών του φασιστικού ΛΑΟΣ και περιθωριακών κινήσεων της σωβινιστικής και ρωσόφιλης άκρας Δεξιάς.
Πολλοί μάλιστα απ’ αυτούς τους ανθρώπους παρουσιάζουν τα κείμενα του «Αρχηγού» ως τα μόνα αμόλυντα από τη δυτικοφιλελεύθερη «κατοχική» πανούκλα, ενώ υιοθετούν κάθε είδους δεισιδαιμονία και μεταφυσική περί ψεκασμών. Πρόκειται για πολιτικές συνειδήσεις που πλάθονται σε εκτρωματική κατεύθυνση, την πιο μαύρη μετά την αμιγώς ναζιστική – χρυσαυγίτικη.
Το φαιο-«κόκκινο» προξενιό
Ο «μέγας οικονομολόγος» αυτό το φαιο-«κόκκινο» πάντρεμα όχι μόνο το πατρονάρει, αλλά και το επιχρυσώνει ιδεολογικά. Έχει για σύμβολό του επίτηδες τα χρώματα της ελληνικής σημαίας και δεν ενοχλεί καθόλου, σε ιδεολογικό επίπεδο, την πανούκλα της μετεμφυλιακής συντήρησης. Στους δεξιούς και στους κεντρώους σωβινιστές δίνει τη φόρμα, το μπλε χρώμα και τις «πατριωτικές» – σωβινιστικές κορώνες, στους ψευτοαριστερούς πουλάει ΕΑΜ και λαοκρατία, κι έτσι τους έχει όλους ευχαριστημένους. Ο «οικονομολόγος» μας λειτουργεί χοντρικά σαν προξενήτρα, μα ο γάμος που ετοιμάζει μεταξύ ψευτοαριστερών και κλασσικών φασιστών, με γέφυρα τον ίδιο, θα είναι πραγματική τραγωδία για την Ελλάδα, το λαό της, κάθε δημοκράτη.
Ο εχθρός για τον Καζάκη δεν βρίσκεται μέσα στη χώρα, αλλά στην Ουάσιγκτον και το Βερολίνο, όπως επαναλαμβάνει συνέχεια, οπότε πρακτικά ο «ηγέτης» αυτός «ενοποιεί» το έθνος, δεξιούς και ψευτοαριστερούς, ενάντια στη Δύση και σε ελάχιστες «μαριονέτες» της που τάχα μας κυβερνούν. Δεδομένου όμως ότι ο Σαμαράς ήταν μαζί του στην πάνω πλατεία των «Αγανακτισμένων» σαν τότε αντιμνημονιακός και το «λαϊκό» παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ και η αντιδραστική αντιδυτική ιδεολογία του αποτελούν βάση του ΕΠΑΜ, μπορούμε να συναγάγουμε ότι στον «εθνικό κορμό» της «δημοκρατίας» του Καζάκη οι μόνοι που δε θα χωρούν είναι όσοι δημοκράτες διαφωνούν ότι κύριος εχθρός του λαού μας είναι η Ευρώπη και γενικά η Δύση και μια χούφτα αστοφιλελεύθεροι δεμένοι με την τελευταία, αν κι αυτοί στο τέλος δεν υποταχτούν (βλ. πρόσφατο μορατόριουμ της Μπακογιάννη με τη Ρωσία μετά από συνάντηση με τον Λαβρόφ).
Ταγματαλήτες συνεργάτες των ναζί στην Κατοχή, εμφυλιακοί φονιάδες της άκρας Δεξιάς, κεντρώοι σωβινιστές επεκτατιστές και ψευτοαριστεροί προδότες του λαού και του πραγματικού σοσιαλισμού, όλοι και οι πολιτικοί επίγονοί τους χωράνε αντάμα στη «δημοκρατία – λαοκρατία» του Καζάκη, αρκεί να εχθρεύονται τη Δύση και – δια της ατόπου – να βλέπουν το μέλλον της χώρας δεμένο με εκείνο της Ρωσίας και της συμμάχου της, Κίνας.
Φιλοχρυσαυγίτικη γραμμή με «αντιμνημονιακό» προκάλυμμα
Είναι χαρακτηριστικό ότι, σε αντίθεση π.χ. με τη βάση του ΣΥΡΙΖΑ που σε γενικές γραμμές έχει αντιρατσιστικές διαθέσεις, ο κνίτης Καζάκης έχει αφήσει να ρέει άφθονο το ρατσιστικό δηλητήριο μέσα στις κατά τόπους οργανώσεις του. Στα πλαίσια της συγκρότησης του φαιο-«κόκκινου» μετώπου, πρώτα στο εσωτερικό του ΕΠΑΜ, ο «Φύρερ» Καζάκης έχει ενσταλάξει το φιλοναζισμό - φιλοχρυσαυγιτισμό, με δύο μεθόδους: η μία είναι η ταύτιση του ναζισμού με τη σύγχρονη Γερμανία και γενικά με το φιλελεύθερο ιμπεριαλισμό της Δύσης, πράγμα που ποτέ δεν έκανε το επαναστατικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, ακόμα και επί μακαρθισμού στις ΗΠΑ και πολέμου της Κορέας.
Η δεύτερη είναι η σύγκριση των εγκλημάτων της Χρυσής Αυγής με τα «εγκλήματα του μνημονίου», κυρίως με τις αυτοκτονίες απελπισμένων από την ανέχεια ανθρώπων, η οποία, σύμφωνα με διάφορους ανατριχιαστικούς ΕΠΑΜίτες, αποβαίνει υπέρ της Χρυσής Αυγής. Όποιος, κατά τα παραπαίδια του Καζάκη, ασχολείται με τους ναζήδες δολοφόνους, που όχι τυχαία είναι εξίσου ρωσόφιλοι και αντιδυτικοί με τον «μέγα οικονομολόγο», βγάζει «λάδι» τους φιλελεύθερους και μνημονιακούς, άρα είναι «υποτακτικός» των «κατοχικών» δυτικών δυνάμεων. Το γεγονός ότι οι αυτοκτονημένοι της χρεοκοπίας είναι στην κύρια πλευρά θύματα του σοσιαλφασισμού, που γκρέμισε τη χώρα με μέλος του - σαν ψευτοΚΚΕ τότε - και τον «μέγα οικονομολόγο», οι αναίσχυντοι αυτοί έμπορες της ανθρώπινης δυστυχίας το κάνουν απλώς γαργάρα.
Μάλλον ο Καζάκης σαν κνίτης τις δεκαετίες του ’80 και του ’90 «δεν έβλεπε» την απόλυτη και σχετική αποβιομηχάνιση στην οποία πρωτοστατούσε το κόμμα του, την κατασπατάληση των επιδοτήσεων που διέφθειρε την αγροτιά, την απουσία και εμπόδισμα επενδύσεων μεγάλης κλίμακας στον τουρισμό, στις νέες τεχνολογίες, στη μεταλλουργία και στη χημική βιομηχανία, το όλο και ελλειμματικότερο εμπορικό ισοζύγιο της χώρας.
Είναι φανερό: όταν ο σοσιαλφασισμός - ναζισμός καταλάβει την εξουσία χωρίς να έχει ανάγκη να συγκυβερνά και με τμήματα της κλασσικής αστικής τάξης, ναζήδες χρυσαυγίτες και ΕΠΑΜίτες θα κυνηγάνε μαζί δημοκράτες, αριστερούς και πραγματικούς κομμουνιστές ως «εβραιοκαπιταλιστές» και πράκτορες της Δύσης.
Κι επειδή ο αντισημιτισμός, το απαραίτητο συστατικό της ιδεολογικής «τούρτας» κάθε φασίστα, φαιού ή ψευτοκόκκινου, δε θα μπορούσε να λείπει από το μίγμα, ο Καζάκης φροντίζει σε άρθρο του υπέρ του Πούτιν για την Κριμαία να μας «θυμίσει» ότι «σιωνισμός και ναζισμός βαδίζουν χέρι – χέρι», επαναλαμβάνοντας το ιστορικό ψέμα ότι οι ηγεσίες των εβραϊκών κοινοτήτων στην Ευρώπη παρέδωσαν τους Εβραίους στο Χίτλερ συνειδητά και με σχέδιο. Η βρώμικη αυτή γραμμή, την οποία εκπόνησε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ο σοσιαλφασισμός στην Σοβιετική Ένωση, καταλήγει ουσιαστικά στη θεωρία ότι οι σιωνιστές πολιτικοί ηγέτες του παγκόσμιου εβραϊσμού ήθελαν το Ολοκαύτωμα για να μπορέσουν έπειτα να ιδρύσουν το κράτος του Ισραήλ επικαλούμενοι τους νεκρούς Εβραίους.
Η «εθνική ενότητα» του ΕΠΑΜ και η πατριωτική - λαϊκή ενότητα της ΟΑΚΚΕ
Ο Καζάκης όπου σταθεί κι όπου βρεθεί ζυμώνει, όπως είπαμε, το σπάσιμο των τειχών Δεξιάς – Αριστεράς, στη βάση μιας «ενότητας του λαού και του έθνους ενάντια στους δοσίλογους και προσκυνημένους στη Δύση». Θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς αφελώς: μα και η ΟΑΚΚΕ δεν ζητά την ενότητα του λαού ενάντια στο ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό και στους πράκτορές του, τους σαμποταριστές και καταστροφείς της χώρας μας; Μήπως τελικά η μόνη διαφορά είναι στον εχθρό;
Η ΟΑΚΚΕ πράγματι έχει σταθεί μαχητικά ενάντια στο διχασμό του λαού, τόσο από τη νέα Δεξιά των ρωσόδουλων στις ηγεσίες ψευτοΚΚΕ και ΠΑΣΟΚ όσο και από την αραχνιασμένη παλιά Δεξιά, που τη δεκαετία του ’80 απειλούσαν να κάνουν την Ελλάδα Λίβανο για τις δύο υπερδυνάμεις που υπηρετούσαν κι έριχναν τους απλούς ανθρώπους του λαού στις δουλειές και στις γειτονιές σε άδικο μεταξύ τους μίσος για άνομους σκοπούς. Εμείς ωστόσο πάντα καλούσαμε σε ενότητα σε πατριωτική και παραπέρα δημοκρατική βάση, στη βάση αρχών που θα πήγαιναν τη χώρα και το λαό μας μπροστά, προς ένα μέλλον ανεξαρτησίας, εθνικής λευτεριάς και προκοπής, ειρήνης, οικονομικής και πολιτιστικής προόδου κι ανάπτυξης.
Η «ενότητα» του Καζάκη είναι ενότητα στη χειρότερη δυνατή βάση: είναι η ενότητα του χειρότερου, πιο ξενόδουλου φασίστα και αντιδραστικού παλιού δεξιού, του πιο διεφθαρμένου και παρασιτικού κεντρώου και πασόκου, του χειρότερου ψευτοαριστερού που πρόδωσε το παλιό ΚΚΕ και την επανάσταση, αλλά και την ΕΑΜική και καλή ΕΔΑΐτικη παράδοση. Είναι το εκτρωματικό μέτωπο του Αλέξανδρου Ντούγκιν, γεωπολιτικού θεωρητικού του Αδόλφου Πούτιν, για την ένωση των παλιών μαύρων φασιστών και των αντεστραμμένων «κομμουνιστών» ενάντια στην «εβραιοφιλελεύθερη» Δύση, τελικά ενάντια σε ό,τι δημοκρατικό έδωσε ο Διαφωτισμός από τη Γαλλική Επανάσταση και δώθε (βλ. το σχετικό βιβλίο – εγχειρίδιο του Ντούγκιν «Η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία»).
Με δυο λόγια, εμείς ζητάμε ενότητα του λαού για να πετάξει από πάνω του τη σκουριά με την οποία τον έχει λούσει η διεφθαρμένη και μέχρι μυελού οστών ξενόδουλη αστική του τάξη και ο ιμπεριαλισμός και να προχωρήσει μπροστά, ενώ ο Καζάκης ζητάει «ενότητα» για να φουλάρει τις μηχανές πίσω ολοταχώς για το μεσαίωνα και τη βαρβαρότητα του ρώσικου στρατώνα, που θα φέρει ο Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος.
Η κάλπικη δραχμή του Καζάκη είναι ρούβλι
Και το δίλημμά του «ευρώ ή εθνικό νόμισμα» άλλωστε, είναι και κάλπικο και βρώμικο όπως το θέτει. Γιατί εντοπίζει το θέμα σε ένα ζήτημα νομισματικής πολιτικής το οποίο, οσοδήποτε σημαντικό κι αν είναι, δεν αγγίζει τον πυρήνα της ελληνικής χρεοκοπίας. Η Ελλάδα δεν καταστράφηκε επειδή δε μπορούσε να υποτιμάει το ευρώ και άρα να κάνει ανταγωνιστικότερες τις εξαγωγές της, αλλά γιατί τα χρήματα και οι διευκολύνσεις που έλαβε ως αντιστάθμισμα γι’ αυτή την απώλεια εθνικής κυριαρχίας στο νομισματικό τα έριξε στο τρύπιο πιθάρι της σαπίλας και της σπατάλης κι όχι στην διεύρυνση, πλάτεμα και εκσυγχρονισμό της παραγωγής.
Καραβιές λεφτά κοινοτικών πόρων και δανεισμού κατασπατάλησαν οι εντελώς «ρώσοι», άρα κρυφοσύντροφοι του Καζάκη, Σημίτης και Καραμανλής ο ανιψιός για να θρέφουν τους στρατούς τους και να ταΐζουν στο λαό μια ψευτοευμάρεια πριν τον οδηγήσουν στο γκρεμό και του καταστρέψουν τη ζωή. Και μάλιστα μιλάμε για δανεισμό με προνομιακούς όρους και χαμηλότατα επιτόκια, ακριβώς λόγω της συμμετοχής στο ενιαίο νόμισμα. Το σαμποτάζ, την αποεπένδυση και το βάλτωμα και στους τρεις κλάδους της παραγωγής δε τα έφτιαξε το ευρώ και η συμμετοχή της Ελλάδας σε αυτό, αλλά το ρωσόδουλο πολιτικό μπλοκ των σαμποταριστών του οποίου εξέχων μέλος και στέλεχος ήταν και παραμένει ο «μεγάλος οικονομολόγος».
Δεν θα καταπιαστούμε δω με την οικονομική πλατφόρμα του Καζάκη, που θα απαιτούσε χωριστό άρθρο, μιας και αποτελεί τον πυρήνα της οικονομικής ανάλυσης του σοσιαλφασισμού, και μάλιστα του πιο «μετωπικού» που είναι φτιαγμένος για τις πλατιές μάζες (οι πιο στενές και ντούρες «αντικαπιταλιστικές» αναλύσεις ψευτοΚΚΕ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ πλασάρονται σε πιο στενούς «κινηματικούς» κύκλους).
Κείνο που αποκαλύπτει πάντως τον «μέγα οικονομολόγο» σαν απατεώνα με πατέντα, είναι ότι ενώ κάνει τη δραχμή σημαία του, δεν καταγγέλλει σαν πουλημένους και εχθρούς του «αγώνα κατά των μνημονίων» τους ηγέτες ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ψευτοΚΚΕ, ναζιστών της «Χρυσής Αυγής» που ούτε ν’ ακούσουν δε θέλουν για έξοδο από το ευρώ. Καλά, ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος κι ο Κουβέλης είναι τάχα «πουλημένοι» στη Δύση, άρα δεν μπορούν παρά να θέλουν πάση θυσία παραμονή στο ευρώ. Οι ηγέτες των ρευμάτων με τα οποία ο Καζάκης κάνει μέτωπα και από τα οποία αντλεί απογοητευμένους πελάτες και θύματα, γιατί επιμένουν με λύσσα στην παραμονή στο ευρώ, παρά το μίσος τους για την Ευρώπη; Η απάντηση που δίνει ο απερίγραπτος αυτός «θεωρητικός» είναι ότι το κάνουν γιατί κι αυτοί είναι «πιασμένοι» από τη Δύση και την Ουάσιγκτον, ειδικά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, και πάλι δεν τους καταγγέλλει ως εχθρούς του λαού ή συμμάχους των «μνημονιακών», αλλά συμμετέχει άλλοτε ως κομπάρσος, άλλοτε ως πρωταγωνιστής στα κινήματά τους.
Στην ουσία βέβαια ο Καζάκης δεν είναι κανένα κορόιδο. Δε θέλει ούτε κείνος, όπως και όλοι οι άλλοι, επίσης λακέδες της Ρωσίας σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση, να βγει η Ελλάδα, έστω προσωρινά όπως προτείνει η ΟΑΚΚΕ, από την Ευρωζώνη μένοντας ωστόσο για λόγους πολιτικής δημοκρατίας στην ΕΕ . Γιατί τότε θα συμβεί εκείνο που έχουμε προβλέψει.
Ο λαός έκθαμβος θα δει όλα αυτά τα επαρμένα (με τις πλάτες του Πούτιν) παγώνια σαν αυτό που πραγματικά είναι: ψεύτες, έμπορες ψευτοπατριωτικής και ψευτοαριστερής ηρωίνης, υπονομευτές της ζωής των εργαζομένων και της χώρας. Γιατί τότε δε θα υπάρχουν ηλίθιοι οικονομιστές μονοπωλιστές τύπου Γερμανίας να παίρνουν στην πλάτη τους με τα μνημόνια την πείνα και τη δυστυχία και θα πρέπει ο Τσίπρας, ο Κουτσούμπας ο κάθε Καζάκης, και οι άλλοι μαθητευόμενοι μάγοι του σοσιαλφασισμού να απαντήσουν στο λαό πού εξαφανίστηκαν τα εργοστάσια και οι μηχανές, τα σύγχρονα γεωργικά εργαλεία, οι μεγάλες σύγχρονες τουριστικές μονάδες, όταν εκατομμύρια άνθρωποι χωρίς δουλειά θα ζητάν απεγνωσμένα να τις δουλέψουν για να φάνε ψωμί, οι ίδιοι και τα παιδιά τους.
Η κάλπικη δραχμή του Καζάκη είναι στην πραγματικότητα κατοχικό μάρκο του ’41, δηλαδή με σημερινούς όρους πουτινικό ρούβλι.
Ούτε πατριωτισμός ούτε λαοκρατία, απλώς ό,τι συμφέρει τη Ρωσία
Μήπως όμως αδικούμε τον Καζάκη; Μήπως τελικά είναι απλώς ένας πατριώτης που θέλει την πατρίδα του ανεξάρτητη από ξένους δυνάστες και κάνει απλώς μερικά «λαθάκια»;
Θα μπορούσε, αν δεν «ξεχνούσε» να μιλήσει για το καπέλο 30% στην τιμή του φυσικού αερίου που πλήρωνε η Ελλάδα στη ρώσικη κρατική Gazprom για το φυσικό αέριο σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη και συνεχίζει να πληρώνει, μειωμένο στο μισό (15%).
Θα μπορούσε, αν έβγαζε μια μιλιά για το γκέτο της κινέζικης Κόσκο στο λιμάνι του Πειραιά, όπου οι εργάτες μιλάνε για συνθήκες που δεν επικρατούσαν στα εργοστάσια ούτε στη χούντα του άλλου «εθνοσωτήρα» Παπαδόπουλου.
Θα μπορούσε, αν δεν μιλούσε συνεχώς για στροφή προς τη Ρωσία που θα ήταν θετική αλλά δεν την κάνουν οι «δυτικόδουλοι» πολιτικοί μας, χωρίς ποτέ να κατακρίνει τη Μόσχα, αφήνοντας «ανοιχτό» το τι ανταλλάγματα θα έδινε η Ελλάδα στους Ρώσους για μια οικονομική «διευκόλυνση» άγνωστου μεγέθους (την οποία η Ρωσία έχει αρνηθεί στην Ελλάδα από το 2010, όταν με εντολή Μεντβέντεφ ο Παπανδρέου έχωσε στην Ελλάδα το ΔΝΤ).
Θα μπορούσε, αν είχε σταθεί πολέμιος του σαμποτάζ των παραγωγικών επενδύσεων και της παραγωγής και ζητούσε βιομηχανία και εξαγωγές για να βγουν η χώρα κι ο λαός μας πιο δυνατοί μέσα από την χρεοκοπία και να μπορεί μεθαύριο η εργατική τάξη κι ο λαός να διεκδικήσουν αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου στην αρχή και επαναστατική απαλλοτρίωσή του στη συνέχεια.
Θα μπορούσε, αν στο ουκρανικό δεν έκανε ανοιχτές πλάτες στη Ρωσία, μιλώντας καρμπόν με το ψευτοΚΚΕ μόνο για «ιμπεριαλιστική επέμβαση ΗΠΑ – ΕΕ στην Ουκρανία, για να περικυκλώσουν τη Ρωσία», καλύπτοντας ανοιχτά τη χιτλερική προσάρτηση εδαφών ξένης χώρας από τον Πούτιν, μαζί με το Λαφαζάνη και το Δελαστίκ.
Θα μπορούσε, αν ήταν ασυμβίβαστος εχθρός των χειρότερων εθνοπροδοτών, των μαύρων σκυλιών του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού στην Ελλάδα, των δολοφόνων της Χρυσής Αυγής αντί να τους χαϊδεύει ή να λέει το ψέμα ότι τάχα «δουλεύουν για τη Μέρκελ και το μνημόνιο».
Τίποτα όμως από τα παραπάνω δεν κάνει ο Καζάκης και το ΕΠΑΜ του. Στην πλατφόρμα του, που είναι βρώμικα επαμφοτερίζουσα, δεν υπάρχει ούτε πατριωτισμός ούτε πραγματική λαοκρατία, υπάρχει απλώς ό,τι συμφέρει τη Ρωσία. Καθόλου παράδοξο για ένα αθεράπευτο στέλεχος του ψευτοΚΚΕ.