Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

 

Αυτή η εικόνα είναι απατηλή. Απλά ο θυμός για να εκδηλωθεί, δηλαδή για να γίνει αληθινό κίνημα θέλει καθαρούς εχθρούς που να μπορούν να πολεμηθούν και ο λαός δεν μπορεί ακόμα να δει καθαρά έναν τέτοιο εχθρό, ούτε ακόμα περισσότερο να βρει τον τρόπο να τον πολεμήσει. Του έχουν υποδείξει όλα τα κόμματα, για την ακρίβεια του έχουν κατασκευάσει, έναν εχθρό, τη Γερμανία- που ευχαρίστως παίζει από ότι φαίνεται αυτό το ρόλο- αλλά τα μισά κόμματα (τα κυβερνητικά) του λένε να υποκύψει προσωρινά στην πείνα που αυτός ο εχθρός του επιβάλλει για να μην πεθάνει τώρα δα, ενώ τα άλλα μισά κόμματα (τα αντιπολιτευτικά) του λένε να απειλήσει τον εχθρό με μια αυτοανατίναξη με την οποία θα πάρει τον εχθρό μαζί του. Αλλά ελάχιστοι θέλουν να ρισκάρουν μια πιθανή αυτοκτονία και μάλιστα με αμφίβολα αποτελέσματα. Επιπλέον κανένας εξωτερικός εχθρός δεν μπορεί να είναι σήμερα τόσο πειστικός για το λαό ώστε να κρύψει τη μπόχα που αναδύει η εσωτερική κλεπτοκρατία, ο παρασιτισμός και η αντιπαραγωγική μανία που οδήγησαν αναντίρρητα τη χώρα στη χρεωκοπία. Έτσι ο κόσμος εκδηλώνει προς το παρόν την οργή του δημοσκοπικά και εκλογικά ενάντια σε όσα κόμματα έρχονται στην κυβέρνηση λέγοντας του το ψέμμα ότι θα τον βγάλουν από τη συμφορά αρκεί αυτός να τα ψηφίσει. Αυτή η οργή έχει ως τώρα το αποτέλεσμα να συντρίψει ουσιαστικά μέχρι διάλυσης το ΠΑΣΟΚ επειδή αυτό του είπε το μεγαλύτερο ψέμμα το 2009, (το «λεφτά υπάρχουν»), να συρρικνώσει τη ΝΔ αφότου αυτή έγινε κυβέρνηση το 2011 και να τη συρρικνώσει κι άλλο τελευταία μετά το ψέμμα της «επαναδιαπραγμάτευσης», και τέλος να κοντύνει σε τέσσερις μήνες σημαντικά την «αριστερή» ΔΗΜΑΡ μόλις αυτή έβαλε τα ακροδάχτυλά της στην κυβέρνηση των ακρωτηριασμών. Η ίδια αυτή οργή είναι που έχει εκτοξεύσει στα ύψη τους ψεύτες που δεν έγιναν ακόμα κυβέρνηση. Αυτή δηλαδή έκανε σε δυο χρόνια πρώτο κόμμα το μικρό ΣΥΡΙΖΑ, τρίτο κόμμα την εξωκοινοβουλετική ναζιστική συμμορία της Χρ. Αυγής και τέταρτο τη νεότευκτη ΑΝΕΛ. Το ότι μείωσε τη δύναμη του ψευτοΚΚΕ, αυτό οφείλεται μόνο στο ότι αυτό αθωώνει πλαγίως τους κυβερνητικούς ψεύτες με το επιχείρημα ότι μόνο ένα λαϊκό καθεστώς δεν λέει ψέματα και κυρίως γιατί δεν αναλαμβάνει ευθύνη εξουσίας πάνω στον τόσο μεγάλο πόνο του λαού, οπότε τους ψήφους του παίρνει ο ΣΥΡΙΖΑ που παρίστανε ως τώρα ότι αναλαμβάνει.

 

 

Αλλά επειδή είναι άλλο πράγμα η οργή ενάντια σε κάποιον και άλλο η εμπιστοσύνη στον αντίπαλο του, ο λαός δεν κατεβαίνει στις πορείες ούτε με τα αντιπολιτευτικά κόμματα. Κατεβαίνει μόνο ένα τμήμα του που στην πλειοψηφία του είναι το πιο συντηρητικό, γιατί είναι αυτό που πάντα ζητάει τη σωτηρία του ή την ευμάρειά του από το κράτος και τα κρατικά κόμματα. Αυτά τα κόμματα κρατάτε κυρίως αντικαπιταλιστικές και λαϊκές σημαίες αλλά στη μεν βάση τους είναι κόμματα της παρασιτικής κρατικής γραφειοκρατίας και της επιδοτούμενης ή διεφθαρμένης μικροαστικής και μικρής αστικής τάξης, στη δε ηγεσία τους είναι κόμματα του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού και της κομπραδόρικης κρατικής ολιγαρχίας. Αυτά συμπεριφέρθηκαν σαν συμμορίες στον εργατικό συνδικαλισμό, και είτε κλείσανε τα εργοστάσια με πραξικοπηματικές απεργίες μέχρι θανάτου, είτε γίνανε ένα είδος προσωπάρχη και χαφιέ, και σε κάθε περίπτωση παρατήσανε στη μοίρα της την πελώρια μάζα των εργαζομένων που δουλεύει και δούλευε στα μικρομάγαζα και στη γη. Πριν την κρίση τους άφηναν στο σπασμένο μεροκάματο και τις χειρότερες συνθήκες δουλειάς και τώρα τους έχουν εγκαταλείψει κυριολεκτικά στην πιο βουβή και απελπιστική ανεργία. Γι αυτό το καθαυτό προλεταριάτο δεν κατεβαίνει μαζικά, όπως δεν κατέβαινε ποτέ ως τώρα, ούτε στις απεργίες ούτε στις πορείες τους. Δεν το ξέρει αλλά διαισθάνεται ότι αυτές είναι για το κακό του.

 

Έτσι έχουμε έναν λαό οικονομικά πνιγμένο, γεμάτο εφιαλτική αγωνία για το μέλλον του αλλά ακόμα συνδικαλιστικά διαλυμένο και πολιτικά αιωρούμενο.

 

Αυτός ο λαός θα μπορεί να κινηθεί στα αλήθεια σαν τέτοιος, δηλαδή χωρίς να ακολουθεί σαν όχλος ψεύτικους σωτήρες και μάλιστα φασίστες «σωτήρες» μόνο αν δει καθαρά τους εχθρούς του. Αυτό το ζήτημα δεν το λύνουν τόσο οι πρωτοπορίες όσο ο ίδιος ο εχθρός που αναγκάζεται τελικά και μετά από μεγάλες οδύνες όλου του έθνους να βγει στο προσκήνιο.

 

 

Τώρα ο αληθινός εχθρός ίσα που ξεπροβάλει στο μισοσκόταδο. Ξεπροβάλει γιατί είναι ο μόνος που αγοράζει την ώρα που όλοι ξεπουλάνε. Είναι κύρια η Ρωσία που αρχίζει να αγοράζει δαιμονιωδώς και κοψοχρονιά- λόγω της πελώριας φορολογίας κατοχής γης που επιβάλανε με το μνημόνιο όλα τα κόμματα - τα φιλέτα της τουριστικής γης στα νησιά και κυρίως στη Χαλκιδική, τις τράπεζες (Πειραιώς, και μέσω αυτής ΑΤΕ και Γενική) και τα εργοστάσια που εμπλέκουν μάζες παραγωγών στην ύπαιθρο (Δωδώνη, ενώ διεκδικεί και τη Ζάχαρη). Κυρίως όμως διεκδικεί το μονοπώλιο της ενέργειας (ΔΕΠΑ, ΔΕΣΦΑ) και σε ένα βαθμό τις μεταφορές (ΟΣΕ) κλπ. Από κοντά πίσω της στις αγορές, βασικά στη γη, στα λιμάνια, στις συγκοινωνίες (σταθμοί εμπορευματοκιβωτίων) και τις τηλεπικοινωνίες έρχεται η στρατηγική σύμμαχός της Ρωσίας, η φασιστική Κίνα. Και όλα αυτά τα δίνουν η τρικομματική κυβέρνηση σε κρυφή συνεργασία με την αντιπολίτευση με σκανδαλώδεις, παράνομες και πραξικοπηματικές διαδικασίες. Απόδειξη ότι πέρα από κάτι φωνούλες του ΣΥΡΙΖΑ και του ψευτοΚΚΕ για ξεκάρφωμα οι διαδηλώσεις και οι καθημερινές ανακοινώσεις της αντιπολίτευσης σιωπούν επιδεικτικά γι αυτό το ξεπούλημα και όλη τους η βασική προπαγανδιστική γραμμή στις μάζες συνεχίζει να είναι ότι τη χώρα τη χρεωκοπεί η ΕΕ, βασικά η Γερμανία, για να την αγοράσουν φτηνά. Κι αυτά ενώ η ΕΕ και η Γερμανία εμποδίζονται σε κάθε απόπειρα τους για στρατηγική επένδυση πχ στην ηλιακή ενέργεια (Ήλιος). Ακόμα και ο ΟΤΕ που φαίνεται σα γερμανικός σπρώχνεται από το ελληνικό κράτος και έχει αναθέσει εδώ και λίγα χρόνια με διακομματική συμφωνία το βασικό τηλεπικοινωνιακό και ιντερνετικό του δίκτυο στις κινέζικες κρατικές εταιρείες Huawei και ZTE οι οποίες αλλού (πχ ΗΠΑ, Αυστραλία) δεν γίνονται δεκτές σε τέτοιες ισχυρές θέσεις για τον κίνδυνο της κατασκοπίας. Αλλά και πέρα από τις τελευταίες εξελίξεις αν δει κανείς πιο κεφάλαιο στην Ελλάδα και πριν την κρίση γιγαντωνόταν θα διαπιστώσει ότι ήταν αυτό που είχε ανατολική προέλευση και πολιτικούς δεσμούς: όπως αυτό των Μπόμπολα, Κόκκαλη, Κοπελούζου, Μυτιληναίου, Βγενόπουλου, και βέβαια και το απευθείας ιμπεριαλιστικό-κρατικό των Γκάζπρομ, ΚΟΣΚΟ κλπ. Γι αυτό ποτέ δεν κάνανε απεργίες και σαμποτάζ ενάντια σε αυτές τις επιχειρήσεις τα μπρεζνιεφικά-προδοτικά του κομμουνισμού και της Αριστεράς και πάντα ρωσόφιλα από τότε ψευτοΚΚΕ και ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ.

 

Στην πραγματικότητα όλες οι κομματικές ηγεσίες που εμπλέκονται στις δήθεν δραματικές συνεδριάσεις της Βουλής για τα μνημόνια είναι ρωσόδουλες και παίζουν ένα θέατρο σε κάθε διαδικασία ψήφισης του κάθε μνημονίου. Από την αρχή τα πράγματα είναι φτιαγμένα για να ψηφίζεται το μνημόνιο και να ψηφίζεται στην κόψη τάχα του ξυραφιού. Όπως είπαμε από την αρχή από πολιτική άποψη όλη η διένεξη γίνεται για τον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετωπιστεί ο νέος κοινός εθνικός εχθρός, δηλαδή η Γερμανία ή για μερικούς (ψευτοΚΚΕ και Χρ. Αυγή) όλη η ΕΕ. Δηλαδή το ψευτο-δίλημμα που μπαίνει κάθε φορά είναι: υποκύπτουμε στον εχθρό για να τραβήξουμε από αυτόν τα ζωτικά δανεικά ή τον απειλούμε ότι είμαστε αποφασισμένοι για τη χρεωκοπία και αυτός θα μας τα δώσει για να μην χαλάσει η Ευρώπη του;

 

Ότι η κάθε κυβέρνηση απαντάει πάντα με τον πρώτο τρόπο στο δίλημμα αυτό είναι φανερό. Εκείνο που δεν φαίνεται είναι ότι και το ότι η κάθε αντιπολίτευση απαντάει στην πράξη επίσης με τον ίδιο τρόπο. Δηλαδή ενώ στα λόγια λέει φανατικά όλη η εκάστοτε αντιπολίτευση όχι στην ψήφιση των μνημονίων στην πράξη την επιτρέπει. Η απόδειξη είναι η εξής: Αφού σύσσωμη η αντιπολίτευση που στις δημοσκοπήσεις έχει πια και μια καθαρή πλειοψηφία στο σύνολο του πληθυσμού μπορεί να νεκρώνει την οικονομική διοίκηση (εφορίες, δικαστήρια, δήμους, επαγγέλματα που σχετίζονται με τη Διοίκηση όπως συμβολαιογράφοι, δικηγόροι, μηχανικοί) και τις συγκοινωνίες της χώρας, για τις 2-3 τελευταίες μέρες πριν την ψήφιση των μέτρων θα μπορούσε να τη νεκρώνει, ή τουλάχιστον να επιχειρεί να το κάνει για πολύ περισσότερες μέρες. Μάλιστα αυτό θα μπορούσε να το κάνει όχι τις τελευταίες μέρες που τα μέτρα έχουν κλείσει, αλλά πολύ πριν όταν συζητιούνται επί 4 ολόκληρους μήνες και μάλιστα με έμφαση στα επαχθέστερα από αυτά ώστε τουλάχιστον αυτά να μην ψηφιστούν. Κι όμως συστηματικά δεν το κάνει αλλά αρκείται σε τελετουργίες.

 

Μπορεί ωστόσο εδώ κανείς να προβάλει την εξής ένσταση: Καλά η αντιπολίτευση δεν εννοεί όσα λέει και απλά δημαγωγεί εκ τους ασφαλούς, όμως πως γίνεται και τα μέτρα ψηφίζονται πάντα στο παρά τρίχα, πχ με λίγους ψήφους πάνω από το 150; Πως η αντιπολίτευση ρισκάρει ένα «ατύχημα»; Μα δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος ατυχήματος για τόσο στρατηγικές αποφάσεις στο ελληνικό κοινοβούλιο. Γιατί υπάρχουν πάντα σε αυτό όχι μόνο ατομικοί βουλευτές, αλλά κομματικά ρεύματα ολόκληρα που παίζουν το ρόλο της εφεδρείας για να αποφεύγονται τέτοια «ατυχήματα». Τώρα υπήρξε για παράδειγμα σαν εφεδρεία ένα ολόκληρο κόμμα, η ΔΗΜΑΡ, με αρχηγό της το διπρόσωπο και έξω από κάθε αρχή ελισσόμενο Κουβέλη που ως την τελευταία στιγμή έκανε πως ταλαντευόταν ψάχνοντας πάντα να βρει ένα πρόσχημα για να μην ψηφίσει ένα μέρος από τα φοβερά αυτά μέτρα, τα εργασιακά και μόνο αυτά. Αλλά και σε αυτά, δηλαδή σε ένα νόμο συνολικά τραγωδία για τις εργασιακές σχέσεις αυτός ύψωνε τα βέτο για πολύ ειδικά ζητήματα όπως πχ τις αποζημιώσεις για τις απολύσεις και όταν αυτές κάπως τακτοποιούνταν έβαζε βέτο για τα ακόμα πιο ειδικά, όπως το επίδομα γάμου ώσπου στο τέλος δεν ψήφισε τίποτα από τα εργασιακά αφού «κλείδωσαν» οι 153 και αφού έμεναν στην καβάντζα και καμιά άλλη δεκαριά πάντα μεσοβέζοι και πάντα εύκαμπτοι πασόκοι που ξέρουν να θυμώνουν πολύ με τη Γερμανία και να καταψηφίζουν μόνο όταν ξέρουν ότι δεν θα πάρουν πάνω τους την ευθύνη μιας χρεωκοπίας.

 

 

Μα αν είναι έτσι και το παιχνίδι είναι στημένο, ποιος είναι ο σκοπός όλης αυτής της παράστασης από τη μεριά των ρωσόφιλων ή πιο σωστά των 7 ρωσόδουλων κομματικών ηγεσιών; Ο πρώτος, ο επιμέρους και πιο άμεσος σκοπός των τελευταίων είναι να μένει πάντα η χώρα μέσα στο Ευρώ, και ταυτόχρονα, επειδή όλες οι κομματικές ηγεσίες σαμποτάρουν κάθε μη ρωσοκινέζικη επένδυση και κάθε θετική διαρθρωτική αλλαγή, να αργοπεθαίνει μέσα στην εξαθλίωση και στην υπερχρέωση, ενώ την ευθύνη αυτού του διπλού θανάτου θα την αναλαμβάνει η Τρόικα, δηλαδή οι δυτικοί δανειστές και κυρίως η Γερμανία. Έτσι η Ρωσία και η Κίνα και τα πιο ανοιχτά φιλικά τους κόμματα της αντιπολίτευσης θα καταφέρνουν να εμφανίζονται σα σωτήρες του λαού και του έθνους και θα μπαίνουν σε μια Ελλάδα με κατάλληλες γι αυτούς μεσαιωνικές συνθήκες δουλειάς που όμως την ευθύνη τους θα την έχει πάρει ήδη η Τρόικα, δηλαδή η Δύση. Αλλά η Ρωσία και η Κίνα δεν θέλουν την τζάμπα Ελλάδα τους έξω από το Ευρώ. Τη θέλουν σαν βάση τους, σαν αποικία τους μέσα στο Ευρώ, τη θέλουν μέσα στην καρδιά των αποφάσεων της ΕΕ, μέσα στους σχεδιασμούς για τις επικοινωνίες και την ενέργεια, μέσα στο τραπεζικό σύστημα, μέσα παντού. Γι αυτό όχι μόνο τα τρία κυβερνητικά κόμματα αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Καμμένος και οι ναζήδες θέλουν την Ελλάδα στο Ευρώ, γι αυτό ειδικά ο πιο δυτικοφανής πράκτορας της Ρωσίας, ο προωθητής της στρατηγικής του «ορθόδοξου τόξου» Σαμαράς έχει βγάλει εθνοπροδότη όποιον θέλει επιστροφή στη δραχμή και τον κατηγορεί για εξυπηρέτηση του «λόμπι της δραχμής» εννοώντας τους έλληνες που βγάζουν τα έξω τα λεφτά τους. Αυτούς τους κατηγορεί ότι θέλουν να αγοράσουν φτηνά την Ελλάδα μετά από μια χρεωκοπία. Στην πραγματικότητα δεν τον ενοχλεί καθόλου που χάνονται έτσι επενδυτικά κεφάλαια από την Ελλάδα, όπως θα ενοχλούσε έναν πατριώτη, τον ενοχλεί που όσο θα αγοράζουν τζάμπα την Ελλάδα τα ρωσοκινέζικα αφεντικά του, θα υπάρχουν έξω ελληνικά κεφάλαια που θα ανταγωνίζονται αυτά τα αφεντικά και τα οποία ο κάθε Σαμαράς δεν θα μπορεί να ελέγχει, αν δεν είναι μέσα στην Ελλάδα.

 

Αλλά υπάρχει και ένας δεύτερος πιο βαθύς και ευρύτερος σκοπός για τον οποίο παίζεται αυτό το θέατρο στη Βουλή σε κάθε ψήφιση ενός νέου μνημονίου. Η Ρωσία και η Κίνα δεν θέλουν απλά μια Ελλάδα αποικία τους μέσα στην ΕΕ για να διεισδύουν σε αυτήν, θέλουν μια αποικία που να διασπάει και να διαλύει πολιτικά και οικονομικά την ΕΕ. Αυτές οι δύο φασιστικές χώρες, που ενωμένες επιδιώκουν σήμερα την παγκόσμια ηγεμονία, δεν θέλουν ενωμένη την ΕΕ αλλά διασπασμένη. Μόνο έτσι μπορούν να την ελέγξουν είτε απευθείας είτε με τους πράκτορές τους. Αλλά για να διασπαστεί πολιτικά η ΕΕ σήμερα την ώρα που τίποτα στην εξωτερική πολιτική δεν την ενδιαφέρει και δεν τη χωρίζει ουσιαστικά, πρέπει να διασπαστεί εκεί που είναι η ουσία και η ψυχή της σήμερα, δηλαδή στην οικονομία και ειδικά στο Ευρώ. Η ελληνική οργανωμένα ακήρυχτη χρεωκοπία έχει διασπάσει σε μεγάλο βαθμό την ΕΕ. Αυτή η ακήρυχτη χρεωκοπία έχει κάνει αφερέγγυο στις αγορές όλο τον ευρωπαϊκό Νότο γιατί κανείς δεν έχει καταλάβει ότι η ελληνική υπερχρέωση οφείλεται βασικά στο ειδικό φαινόμενο που λέγεται παραγωγικό σαμποτάζ των ρωσόδουλων. Η αφερεγγυότητα όλου του Νότου έχει υποχρεώσει τον ευρωπαϊκό Βορρά να δανείζει το Νότο πράγμα που οξύνει ασταμάτητα αυτήν την καταστροφική αντίθεση. Την έχει οξύνει σε τέτοιο βαθμό ώστε τελικά όχι μόνο στην ΕΕ γενικά αλλά και στην ίδια τη Γερμανία εκδηλώνονται ισχυρά δύο αντίθετες γραμμές στο ζήτημα του χρέους του Νότου: δανείζει φτηνά ο Βορράς το Νότο ή όχι; Του μειώνει τα επιτόκια; Του κουρεύει το χρέος; Τελικά η Ευρώπη σαν ΕΚΤ και σαν κράτη εγγυάται τις τραπεζικές καταθέσεις ή εκδίδει κοινά ομόλογα, δηλαδή εγγυάται ο Βορράς τα χρέη του Νότου ώστε η πιστωτική κρίση να μην επεκταθεί παραπέρα και βυθιστεί στη στασιμότητα και στην κρίση όλη η ΕΕ; Πάνω σε αυτά τα ζητήματα έχει ξεκινήσει μετά την ελληνική ακήρυχτη χρεωκοπία ένας υπόκωφος πολιτικός εμφύλιος στην Ευρώπη. Και σε αυτόν τον εμφύλιο στον οποίο ήδη έχουν εμπλακεί ανοιχτά και η ΗΠΑ και η Κίνα το κεντρικό ζήτημα αιχμής έχει γίνει το εξής: Βοηθάμε την Ελλάδα ως το τέλος, δηλαδή την πληρώνουμε όσο και να «μπαίνει μέσα» το κράτος της για να μην καταστραφούμε από τη μεταδοτική αρρώστια της ή την αφήνουμε έξω από το Ευρώ πάλι για τον ίδιο λόγο; Στη διαμάχη αυτή εξέχοντα και αποφασιστικό ρόλο παίζουν οι φίλοι (ή κάποιοι και πράκτορες) της ρώσικης διπλωματίας στα θεσμικά όργανα, στις κυβερνήσεις και στις αντιπολιτεύσεις της ΕΕ, όπως πχ οι Γιουνκέρ, Ρεν, Ρομπάι, Μόντι, Κάμερον, Βεστερβέλε, Σταινμάγερ κλπ. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι φίλος ή πράκτορας της ρώσικης διπλωματίας όποιος πιστεύει στις διαβεβαιώσεις των ελληνικών κυβερνήσεων ότι θέλουν γνήσια και με κάθε τρόπο να βγάλουν τη χώρα μας από το χρέος, αλλά ότι δεν υπάρχει πράκτορας της Ρωσίας στην ΕΕ και στην ΕΖ που να μην επιμένει ότι αυτή η θέληση είναι γνήσια.

 

Για να φαίνεται λοιπόν γνήσια αυτή η θέληση και έτσι να συνεχίζει η ΕΕ, ιδιαίτερα ο δύσπιστος Βορράς της να χρηματοδοτεί την Ελλάδα πρέπει να ψηφίζονται από τους ρωσόδουλους όλα τα μνημόνια. Δηλαδή, πρέπει η εκάστοτε κυβέρνηση να μακελεύει με νέα μέτρα πείνας τον ελληνικό λαό και κάθε τι το παραγωγικό μέσα στην αστική τάξη με περικοπές στις δημόσιες πληρωμές και φόρους για να δείχνει στην ΕΕ ότι θέλει να μειώσει το κρατικό έλλειμμα, ενώ χτυπάει και τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα για να δείξει ότι θέλει ανταγωνιστική οικονομία. Γι αυτό ψηφίζονται τα μνημόνια.

 

Όμως τα μνημόνια δεν πρέπει να ψηφίζονται με μεγάλη πλειοψηφία αλλά στο τσακ. Γιατί μόνο έτσι φαίνεται στους δυτικούς ότι η κυβέρνηση που τα ψηφίζει κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να πέσει, οπότε για να μην πέσει πρέπει να της χαριστεί κάτι από το υπέρογκο χρέος, (που στην ουσία το αυγαταίνει το σαμποτάζ και όχι το μνημόνιο) δηλαδή να πληρώσει κι άλλο η ΕΕ την Ελλάδα και να οξυνθεί κι άλλο η αντίθεση Βορρά - Νότου. Αλλά η ψήφιση στο τσακ, δηλαδή η επίδειξη της ελληνικής κυβερνητικής αστάθειας λόγω ακριβώς αυτής της ψήφισης έχει και μια άλλη βαθύτερη σκοπιμότητα: Δεν αφήνει ποτέ τον Νότο και γενικά την ΕΕ να ησυχάσει ότι η όποια ψήφιση των μνημονίων και η όποια επιπλέον δανειοδότηση της Ελλάδας θα λύσει το πρόβλημα του χρέους της Ελλάδας οπότε και το πρόβλημα της πιστωτικής αναξιοπιστίας όλου του Νότου. Έτσι τα σπρεντ του Νότου διαρκώς δυναμώνουν όσο και να λύνεται υποτίθεται το ελληνικό πρόβλημα. Γι αυτό το λόγο οι ρωσόδουλοι φροντίζουν να είναι αρκετά μαζικές οι διαδηλώσεις μπροστά στη Βουλή που γίνονται επίτηδες μόλις πριν από κάθε ψηφοφορία ώστε να μην ξεφουσκώνουν σταδιακά σε μαζικότητα και γι αυτό το λόγο, ιδιαίτερα αν δεν είναι πολύ μαζικές, πρέπει να πέφτουν δακρυγόνα, να σπάνε μάρμαρα, ή ακόμα και να καίγονται και αρκετά κτίρια αν οι δανειστές δείχνουν σκληροί. Αυτές δηλαδή δεν είναι διαδηλώσεις μιας χώρας, είναι σκηνικό παγκόσμιου τηλεοπτικού ενδιαφέροντος και γι αυτό μπορεί το Σύνταγμα να καίγεται και λίγο παρακάτω τα τραπεζάκια έξω να είναι γεμάτα κόσμο. Το ότι σε αυτή τη φάση υπήρχε κάποια ηρεμία έξω από τη Βουλή αυτό οφείλεται στο ότι η Γερμανία της πολύ στριμωγμένης Μέρκελ ιδιαίτερα κάτω από την πίεση της Κίνας, της Γαλλίας και του ΔΝΤ (που είναι σήμερα όργανο της συμμαχίας των ΗΠΑ του Ομπάμα με τη Ρωσία και την Κίνα) έχει αρχίσει να αποδέχεται την επιπλέον δανειοδότηση της Ελλάδας. Έτσι αποδέχεται σαν λύση τον «πρώην» -όπως νομίζει- εχθρό της Σαμαρά που γι αυτό το λόγο κάνει το σκληρό και αποφασιστικό ευρωπαιόφιλο ηγέτη οπότε και τον πιο φιλομνημονιακό χασάπη, ενώ ταυτόχρονα και περιέργως κανείς δεν τον αμφισβητεί στην ΝΔ παρόλο που ποδοπάτησε βάναυσα τις προεκλογικές του υποσχέσεις.

 

 

Σαν τη μόνη απάντηση σε αυτήν την παράσταση φρίκης και τα ψεύτικα διλήμματα της η ΟΑΚΚΕ έχει ρίξει εδώ και πάνω από ένα χρόνο τη γραμμή έξω από το Ευρώ-μέσα στην ΕΕ και για μια έντιμη και ειρηνική συνεννόηση με τους πιστωτές ώστε η ενδιάμεση περίοδος του περάσματος από το Ευρώ στο νέο νόμισμα να είναι όσο γίνεται πιο ανώδυνη για το λαό και τη χώρα μας. Το βασικό αυτού του περάσματος που δεν χρειάζεται να είναι μόνιμο είναι να μην κρύβονται οι ρωσόδουλοι προβοκάτορες πίσω από την Ευρώπη για να εγκληματούν ενάντια στο λαό μας και να υποδουλώνουν τη χώρα μας. Μόνο αν η ίδια η χώρα μας πάρει την ευθύνη της οικονομικής διακυβέρνησης της στα χέρια της και όχι οι ανατολικοί προβοκάτορες και οι όποιοι δυτικοί πιστωτές της θα μπορεί να δει ο λαός κάποια στιγμή ποιοι είναι οι φίλοι και ποιοι οι εχθροί του. Μόνο έτσι για παράδειγμα θα καταλάβει ο κόσμος ότι η μεγάλη βρωμιά στη δήθεν διαπραγμάτευση των μέτρων είναι ότι η κυβέρνηση παριστάνει ότι ζητάει λιγότερο επώδυνα μέτρα και ότι είναι η τρόικα που απαιτεί όλο και πιο επώδυνα. Αυτό το λέει και η κυβέρνηση αλλά και η αντιπολίτευση που κατηγορεί την κυβέρνηση ότι υποκύπτει στην τρόικα. Αυτό δεν το διαψεύδει ούτε η τρόικα επειδή η ιμπεριαλιστική πολιτική των δανειστών που αυτή εκπροσωπεί δεν είναι να πείσουν τον ελληνικό λαό για τα όποια μέτρα επιβάλλουν αλλά να τα επιβάλλουν μέσω των κυβερνήσεων, που εφόσον τα επιβάλλουν τις θεωρούν φιλικές τους.

 

Αυτό λοιπόν που γίνεται σε αυτή τη φάση είναι ότι οι δανειστές για να δώσουν νέα δάνεια απαιτούν να σταματήσει να δυναμώνει παραπέρα το πρωτογενές κρατικό έλλειμμα, δηλαδή να μη γεννιέται νέο χρέος πέρα από αυτό για την πληρωμή των τοκοχρεωλυσίων. Αυτό το στόχο δεν τον αρνείται η κυβέρνηση αλλά προτείνει δήθεν κάποια μέτρα περικοπών και φόρων που ξέρει από πριν ότι είναι ανεδαφικά, δηλαδή δεν πετυχαίνουν αυτό το στόχο οπότε η τρόικα τους ζητάει συγκεκριμένα μέτρα που να πετυχαίνουν αυτό το στόχο, όποια και να είναι. Όμως η επίτευξη αυτού του στόχου γίνεται είτε με παραγωγικές επενδύσεις και αύξηση των φόρων από αυτές τις επενδύσεις, δηλαδή γίνεται είτε με το να επιτραπούν πραγματικά και να μην σαμποτάρονται οι επενδύσεις, είτε με την παραπέρα εξαθλίωση του λαού. Αυτή η κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες δεν έχουν κάνει τίποτα για να απελευθερωθούν οι επενδύσεις (πλην των τζάμπα ρωσοκινέζικων). Δεν δέχονται καν να νοικιάσουν κρατική γη ή τα στοιχειωμένα πανάκριβα κρατικά ακίνητα (πχ Ολυμπιακά) για αξιοποίηση ώστε να μειωθεί το κρατικό έλλειμμα, ή να πάρουν το ΕΣΠΑ. Έτσι η τρόικα τους ζητάει διαρκώς συγκεκριμένα, ποσοτικοποιημένα μέτρα εξαθλίωσης των δημόσιων υπαλλήλων, των συνταξιούχων, των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα, των μικροεπαγγελματιών αλλά και αύξηση της φορολογίας μέρους του παραγωγικού κεφάλαιου, πράγματα που αυτοί οι κυβερνητικοί απατεώνες τα δέχονται τάχα με μισή καρδιά και τα παραπέμπουν στην αντιπολίτευση για να βρίζει αυτή τους πιστωτές χωρίς οι ίδιοι να εκτίθενται.

 

Αυτό το ελεεινό παιχνίδι παίζεται ασταμάτητα εδώ και τρία χρόνια όπου από το ρόλο της κυβέρνησης περνάνε όλο και πιο καινούργιες φουρνιές καιροσκόπων που έρχονται από την αντιπολίτευση για να φθαρούν στη συνέχεια και αυτοί, να μισηθούν και να συντριβούν ο ένας μετά τον άλλο. Ως τώρα, είναι αλήθεια, τελειώνουν κυρίως οι δυτικόφιλοι αστοί πολιτικοί. Σε λίγο όμως θα έρθει και η ώρα των διψασμένων για εξουσία κρατικο-μικροαστικών στη βάση τους συμμοριών του Τσίπρα και του Καμμένου ενώ για το τέλος τα νέα αφεντικά έχουν αφήσει τους πιο σκληρούς τους πυρήνες, το ψευτοΚΚΕ και τους ναζήδες που τους φυλάνε για πιο ανοιχτές μορφές δικτατορίας. Πάντως είτε έτσι είτε αλλιώς οι νέοι καταχτητές καταναλώνουν το πολιτικό κεφάλαιο που επί δεκαετίες έχουν συσσωρεύσει. Και δεν θα έχουν πολύ από αυτό ακριβώς την ώρα που θα το χρειάζονται πιο πολύ, εκεί δηλαδή που θα έχουν εμφανιστεί ανοιχτά σαν δυνάστες του λαού και σφετεριστές της δημόσιας περιουσίας. Στο σημείο αυτό θα δυσκολευτούν πολύ. Και εκεί θα συναντηθεί η αυθόρμητη δημοκρατική και πατριωτική μάζα με τη συνειδητή επαναστατική πρωτοπορία. Και τότε θα υπάρξει οδύνη, αλλά περισσότερο φυσική παρά ψυχική όπως σήμερα όπου κυριαρχεί η άγνοια, οπότε και η αγωνία για τις αιτίες του αβάσταχτου πόνου ενός ακρωτηριασμού.