Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Η εκλογική αναμέτρηση στις ΗΠΑ είναι η πιο κρίσιμη για ολόκληρο τον πλανήτη μετά το  δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Γιατί αυτές θα κρίνουν το αν η πουτινική Ρωσία θα καταλάβει την προεδρία των ΗΠΑ με τον εγκάθετο της φασίστα Τραμπ, πράγμα που αυτή τη φορά θα σημαίνει ότι θα πάρει και την εξουσία. Αυτό με τη σειρά του θα κρίνει το εάν, το πότε  και κυρίως το κάτω από ποιους όρους ο νεοχιτλερικός Άξονας  Μόσχας-Πεκίνου, θα μπορέσει να εξαπολύσει την κεντρική μαζική του επίθεση ενάντια στην Ευρώπη, που ήδη την έχει ξεκινήσει κυρίως στα ανατολικά της σύνορα με την αποικιακή επίθεση του στην Ουκρανία, και δευτερευόντως με την αντισημιτική – αντιευρωπαϊκή προβοκατόρικη της επίθεση από το Νότο ενάντια στο Ισραήλ.  Πιο συγκεκριμένα αυτές οι εκλογές θα κρίνουν το αν η Ευρώπη θα βρεθεί ή όχι ακάλυπτη από τις ΗΠΑ τόσο στρατιωτικά όσο και ενεργειακά. Αν συμβεί το πρώτο οι νεοχιτλερικοί θα αποτολμήσουν και μάλιστα θα επιταχύνουν τη μεγάλη επίθεσή τους στην Ευρώπη πριν αυτή προλάβει να καλύψει με οποιοδήποτε τρόπο τις δυο αυτές στρατηγικές αδυναμίες της για να μπορέσει να τους ανακόψει όπως μπόρεσε να ανακόψει τους προηγούμενους Χίτλερ η αντιφασιστική ενότητα ΕΣΣΔ, Αγγλίας και ΗΠΑ. Τα ανάλογα μπορούμε να υποθέσουμε ότι θα συμβούν στο δεύτερο μεγάλο μέτωπο του Τρίτου Παγκόσμιου μετώπου που ακόμα δεν έχει ενεργοποιηθεί, αυτό ενάντια στις βιομηχανικές δημοκρατικές χώρες του Δυτικού Ειρηνικού και της Ωκεανίας το οποίο θα ξεκινήσει με την επίθεση της Κίνας στην Ταϊβάν.

Ο βασανιστικός θάνατος του 46χρονου Τζορτζ Φλόιντ κάτω από το γόνατο του ρατσιστή αστυνομικού Σόβιν και των συνεργών συναδέλφων του ήταν η αφορμή για να ξεσπάσει όχι μόνο η οργή της μεγάλης μάζας των αφροαμερικανών ενάντια στην ιδιαίτερα βάναυση και άδικη αντιμετώπισή τους από την αστυνομική και δικαστική εξουσία, αλλά να σαρώσει όλη την Αμερική ένα πρωτοφανές στη μαζικότητά του γενικότερο δημοκρατικό αντιφασιστικό κίνημα.

Το μεγαλειώδες μαζικό κίνημα διαμαρτυρίας των Αφροαμερικανών των ΗΠΑ με τη συμμετοχή και τη θερμή στήριξη των δημοκρατών της χώρας ενάντια στην αστυνομική ρατσιστική βαναυσότητα πρέπει να υποστηριχθεί από κάθε δημοκρατικό άνθρωπο στον πλανήτη. Πρέπει να υποστηριχθεί και όταν η οργή των διαδηλωτών φτάνει σε βίαιες αναμετρήσεις με μια αστυνομία που έχει κλιμακώσει τα τελευταία χρόνια τη συστηματικά κτηνώδη και θεσμικά ατιμώρητη συμπεριφορά της απέναντι στο έγχρωμο και φτωχό κομμάτι του πληθυσμού της χώρας.

Εκείνο που δεν πρέπει να υποστηριχθεί αλλά αντίθετα να καταδικαστεί αποφασιστικά είναι οι εμπρησμοί μαγαζιών και το πλιάτσικο επειδή έρχονται σε σύγκρουση με τις διαθέσεις της συντριπτικής πλειοψηφίας του αμερικανικού λαού και γι’ αυτό βοηθάνε καίρια την πολιτική αντεπίθεση ακόμα και την εκλογική νίκη της όλο και πιο εκτεθειμένης και απομονωμένης προεδρίας Τραμπ.

Αν αυτές τις ενέργειες και άλλες πολύ πιο ανησυχητικές, όπως την αντισημιτική επίθεση στο Λος Άντζελες, τις υποδαυλίζουν φασιστικά και σοσιαλφασιστικά πολιτικά ρεύματα, η πάλη με αυτά είναι υπόθεση του ίδιου του δημοκρατικού κινήματος και όχι των οποιωνδήποτε απαγορεύσεων του φασίστα Τραμπ. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτός έχει την ανοιχτή στήριξη του φίλου του, ηγέτη του παγκόσμιου και σοσιαλφασιστικού στρατοπέδου Πούτιν που ξέρει και μπορεί όσο κανείς να χρησιμοποιεί προβοκάτορες με αριστερό μανδύα για να δυναμώνει τους κλασικούς φασίστες και να λερώνει γνήσια λαϊκά κινήματα σαν κι αυτό που ξετυλίγεται σήμερα στις ΗΠΑ.

Αθήνα, 2 Ιουνίου 2020

Δεν έχουν περάσει ούτε τρεις μήνες από τις πρώτες μέρες της αμερικανικής στρατιωτικής νίκης στο Ιράκ και η πιο ηλίθια υπερδύναμη δοκιμάζει εκεί τη μια ήττα μετά την άλλη και τη μια δυσάρεστη έκπληξη μετά την άλλη. Αυτές οι ήττες που

Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει έστω και την τελευταία στιγμή να πάψει να ταλαντεύεται για το αν θα μείνει μόνη της απέναντι στον Πούτιν και τον Σι και να νομίζει ότι θα την σώσει η αδύναμη μισοδημοκρατική μειοψηφία του ρεπουπλικανικού κόμματος των ΗΠΑ ή ακόμα χειρότερα οι νεοναζί της Κίνας του Σι. Η Ευρώπη πρέπει να στηριχθεί στον εαυτό της, στα δημοκρατικά αντιφασιστικά κινήματα και στις δημοκρατικές αντιφασιστικές δυνάμεις σε όλο τον κόσμο, ανάμεσα τους και σε αυτές των ΗΠΑ. Κυρίως όμως στην εποχή που τόσο οι κλασικοί φασίστες, όσο κυρίως οι φασίστες με "αριστερές" σημαίες οδηγούν το όλο και πιο εξαθλιωμένο παγκόσμιο προλεταριάτο σε έχθρα με τις αστικές δημοκρατίες και σε φιλία με το νεοναζιστικό Άξονα Ρωσίας-Κίνας και με τον αμερικανό κουίσλιγκ φίλο τους Τραμπ και την κλίκα του, το πιο κρίσιμο και ζωτικό καθήκον των αριστερών δημοκρατών και των πραγματικών κομμουνιστών είναι το να αντισταθούν στον Άξονα συσπειρώνοντας και όχι χτυπώντας το ευρωπαϊκό αλλά και το τριτοκοσμικό προλεταριάτο. Αυτό σημαίνει να αποδείξουν στην πράξη ότι δεν μπορεί ο πατριωτικός πόλεμος της Ευρώπης απέναντι στους νεοναζί, που έχει αρχίσει στο ηρωϊκό ουκρανικό μέτωπο, να γίνει με τους μεγαλοαστούς να συσσωρεύουν όλο και πιο μεγάλο πλούτο και τους λαούς να πληρώνουν μόνοι τους και μάλιστα κύρια για το κόστος της άμυνας τόσο σε χρήμα σήμερα όσο και σε ζωές αύριο. Αυτό σημαίνει ότι τώρα είναι η ώρα να ξεπηδήσει μια νέα δημοκρατική και επαναστατική αντιφασιστική αριστερά και ένα νέο μαζικό αντισοσιαλφασιστικό κομμουνιστικό κίνημα. Γιατί η αστική τάξη, ακόμα και όταν εκτελεί από τις συνθήκες πατριωτικά καθήκοντα αντλεί τη δύναμη της αντίστασής της από την αποφασιστικότητα των μαζών. Η ίδια ακόμα και στην καλύτερη της εκδοχή έχει την τάση του συμβιβασμού, ιδιαίτερα όταν σε μια πρώτη φάση ο φασισμός κερδίζει ένα μεγάλο κομμάτι των μαζών όπως γίνεται σήμερα στην Ευρώπη, ιδιαίτερα στη χώρα μας, και πιο πολύ στις ΗΠΑ.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο και καταστροφικό από όσα διαδραματίζονται σήμερα στον κόσμο, πιο καταστροφικό από την επιδημία του κορονοϊού, πιο καταστροφικό από τη νέα κτηνώδη επίθεση της ρώσικης υπερδύναμης στο βασανισμένο λαό της Συρίας ή έμμεσα την επίθεσή της στη Λιβύη από το να επιλεγεί ο Σάντερς στις προκριματικές εκλογές του δημοκρατικού κόμματος των ΗΠΑ σαν ο υποψήφιος που θα διεκδικήσει την προεδρία από τον Τραμπ.

Σε μια ομιλία του σε ανώτερους στρατιωτικούς κύκλους το Φλεβάρη, ο Πούτιν ζήτησε από τις στρατιωτικές βιομηχανίες να εξαλείψουν το χάσμα ασφάλειας που χωρίζει τη Ρωσία από τις ΗΠΑ. «Η δυναμική των γεωπολιτικών εξελίξεων απαιτεί η απάντησή μας να είναι

Οι α­πο­κα­λύ­ψεις της έκ­θε­σης της α­με­ρι­κα­νι­κής Γε­ρου­σί­ας για τα βα­σα­νι­στή­ρια της CΙΑ σε βά­ρος κρα­του­μέ­νων στο ό­νο­μα της πά­λης ε­νά­ντια στην τρο­μο­κρα­τί­α καί­νε την η­γε­σί­α και τους βα­σι­κούς μη­χα­νι­σμούς ε­σω­τε­ρι­κής και ε­ξω­τε­ρι­κής α­σφά­λειας αυ­τής της υ­περ­δύ­να­μης.

Η απόφαση για τη μεταφορά της αμερικάνικης πρεσβείας από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ αποτελεί μια προβοκάτσια ιστορικών διαστάσεων, με την οποία ο Τραμπ κλιμακώνει τη ρατσιστική αντιμουσουλμανική εκστρατεία του και είναι ρυθμισμένη έτσι ώστε να στείλει στο παγκόσμιο φασιστικό, αντισημιτικό στρατόπεδο, το οποίο οικοδομεί ο νεοχιτλερικός άξονας Ρωσίας- Κίνας υπό την ηγεσία της πρώτης, ένα δισεκατομμύριο διακόσια εκατομμύρια μουσουλμάνων, και με πιο μεγάλο φανατισμό ανάμεσά τους τα 350 εκατομμύρια των Αράβων.

Κάθε ειρηνόφιλος άνθρωπος οφείλει να καταδικάσει την εισβολή της Τουρκίας και την κατοχή μιας λωρίδας εδάφους της Βόρειας Συρίας και να απαιτήσει την άμεση αποχώρηση και αυτού του ξένου στρατού από τη χώρα. Αυτό το λέμε παρόλο που υπάρχει πραγματικό ζήτημα άμυνας της Τουρκίας σαν χώρας από τις τρομοκρατικές επιθέσεις του φασιστικού εθνοσοβινιστικού ΡΚΚ που εμφανιζόμενο σαν YPGέχει αποκτήσει ισχυρές στρατιωτικές θέσεις στη Βόρεια Συρία λειτουργώντας πραξικοπηματικά μέσα στον κουρδικό πληθυσμό αρχικά κάτω από την προστασία του Ασαντ, της Ρωσίας και τελευταία των ΗΠΑ. Δεν είναι τυχαίο ότι η πιο ουσιαστική απάντηση του ΡΚΚ στην τούρκικη επίθεση ήταν ο βομβαρδισμός του τουρκικού πληθυσμού με αποτέλεσμα το θάνατο 6 αμάχων. Για μας όμως τόσο γενικά αλλά και ειδικά στις δοσμένες συνθήκες ο μόνος παράγοντας που έχει δικαίωμα να τα βάλει με το ΡΚΚ και οποιονδήποτε άλλο εισβολέα της χώρας δεν είναι καμιά ξένη δύναμη αλλά ο συριακός λαός στα πλαίσια του συριακού δημοκρατικού κινήματος, παρόλα τα πλήγματα που αυτό έχει δεχθεί.