Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Όταν εμφανίστηκε από το πουθενά μια σύγκρουση Ελλάδας-Ρωσίας μετά από 40 χρόνια ελληνορωσικού έρωτα από όλες τις κυβερνήσεις, η ΟΑΚΚΕ τοποθετήθηκε με μια ανακοίνωση που χαρακτήριζε αυτή τη σύγκρουση «στρατηγική προσποίηση» της κυβέρνησης Τσίπρα για να παραπλανήσει τη Δύση και να αναλάβει για λογαριασμό της ένα σημαντικό διπλωματικό ρόλο στα Βαλκάνια και στη Μέση Ανατολή, μέσα από τον οποίο δεν θα υπηρετήσει τα δυτικά αλλά τα ρωσοκινέζικα συμφέροντα.

Εκτιμούσαμε από την πρώτη κιόλας στιγμή της συμφωνίας των Πρεσπών ότι αυτή δεν θα περνούσε ποτέ στην ουσία της γιατί η Ρωσία δεν ήθελε με τίποτα να μπει η γειτονική χώρα στο ΝΑΤΟ οπότε τα τσιράκια της τουλάχιστον στην Ελλάδα δεν θα την ψήφιζαν. Θεωρούσαμε ωστόσο πιθανό να βρεθεί κάποια φόρμουλα για να γίνει μόνο αυτό που θέλει και επιτρέπει η Ρωσία, δηλαδή να μπει η όλο και πιο ρωσόφιλη Δημοκρατία της Μακεδονίας σε διαδικασία ένταξης στη διαβρωμένη στους ηγετικούς της θεσμούς ΕΕ. Αυτή η φόρμουλα δεν αποκλείεται να είναι κάτι που θα λέγαμε «μισές Πρέσπες» δηλαδή κάποιες ειδικού τύπου μη Πρέσπες.

Ο Λαβρόφ τη λέει «Μακεδονία» για να εμπαίζει τη Δημοκρατία της Μακεδονίας. Το ΑΠΕ μεταφράζει σε «Σκόπια» για να εμπαίζεται ο  ελληνικός λαός

Η δυτικόφιλη μεταμφίεση Τσίπρα βρίσκει αρκετή απήχηση σε εσωτερικό και εξωτερικό. Ειδικά όσον αφορά τους ελιγμούς του στο μακεδονικό, τόσο ο ίδιος όσο και ο μακεδόνας πρωθυπουργός Ζάεφ έχουν περάσει σαν δυο ικανότατοι προωθητές των στρατηγικών αμερικανικών συμφερόντων στα Βαλκάνια. Στην πραγματικότητα, η συμφωνία των Πρεσπών ανοίγει το δρόμο για την παραπέρα αποσταθεροποίηση της γειτονικής χώρας με τελικό στόχο την πρόσδεσή της στο άρμα του Κρεμλίνου.

Είναι η πρώτη φορά από την εμφάνιση στο προσκήνιο της υπόθεσης «συμφωνία των Πρεσπών» που φαίνεται καθαρά ποιος διεθνής παράγοντας επωφελείται από το διχασμό των δύο χωρών και ακόμα περισσότερο από το διχασμό των δύο λαών. Πρόκειται για τη Ρωσία. Είναι η υπερδύναμη που στη μεν Δημοκρατία της Μακεδονίας ενθαρρύνει η ίδια ανοιχτά αλλά και μέσω των φίλων της εθνικιστών τον πληθυσμό να καταδικάσει τη συμφωνία γιατί αποτελεί -και πράγματι αποτελεί- μια ταπεινωτική εθνική υποχώρηση απέναντι στην Ελλάδα, στη δε Ελλάδα ενθαρρύνει λιγότερο ανοιχτά και κυρίως με τους φίλους της εθνικιστές τον πληθυσμό να

Το κρυμμένο μυστικό της βρίσκεται στη διαφορετική διαδικασία επικύρωσης (καλύτερα μη επικύρωσης της) από ΕΕ και ΝΑΤΟ

Χαρούμενη η Δύση χειροκροτάει μια συμφωνία που το πιθανότερο δεν θα επικυρωθεί τελικά ούτε από τους δύο λαούς, ούτε από τις κυβερνήσεις τους, πράγμα που θα λειτουργήσει μέσα στην πρώτη σαν ένας ακόμα παράγοντας κρίσης και αποσύνθεσης.

Κατ αρχήν αυτή η συμφωνία δεν θα επικυρωθεί ποτέ στ αλήθεια από το λαό της μικρής γειτονικής μας χώρας καθώς το περιεχόμενό της θα της έχει επιβληθεί από τα έξω με τη βία.

Επισκεπτόμενος πρόσφατα τη Δημοκρατία της Μακεδονίας ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γ. Μπουτάρης αναφέρθηκε στη γειτονική χώρα κάνοντας χρήση του πραγματικού της ονόματος. Η κίνηση αυτή προκάλεσε ορισμένες αντιδράσεις στη χώρα μας, σε τοπικό όμως κυρίως επίπεδο. Το περίεργο είναι ότι ούτε η κυβέρνηση ούτε κανένα κοινοβουλευτικό κόμμα αντέδρασε επισήμως σ’ αυτή την κίνηση.

Η γειτονική μας χώρα έχει όνομα που είναι το «Δημοκρατία της Μακεδονίας» και κατοικείται από ένα έθνος που λέγεται μακεδονικό

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΒΙΩΣΗΣ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟΥ ΣΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ

Το θεατρικό διπλωματικό παιχνίδι, η νέα δόση από το σοβινιστικό δηλητήριο, και ο ρόλος των πραγματικών κομμουνιστών

Οι φίλοι της ειρήνης και της δημοκρατίας δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από τη συμφωνία των Πρεσπών. Το μόνο που κάνει αυτή η συμφωνία είναι να οξύνει τις αντιθέσεις ανάμεσα στις δύο χώρες και να δίνει μια μεγάλη ώθηση στις φασιστικές, εθνοσοβονιστικές, αντιευρωπαϊκές και στην ουσία ρωσόφιλες δυνάμεις στις δύο χώρες. Αυτό οφείλεται στο ότι με αυτή τη συμφωνία αναγνωρίζεται στην Ελλάδα από τον ιμπεριαλισμό, δυτικό και ανατολικό, ο ρόλος του κράτους καταπιεστή σε βάρος ενός άλλου μικρότερου κράτους που υποχρεώνεται να αλλάζει το όνομα και το σύνταγμα του κάτω από την απειλή του εμφύλιου, του διαμελισμού και τελικά της εξωτερικής επίθεσης.

Σε πρόσφατο άρθρο της Ν.Α. αναλύαμε την πολιτική κρίση που έχει ξεσπάσει στη Δημ. της Μακεδονίας. Το καινούργιο εδώ είναι η κλιμάκωση της επίθεσης του αλβανικού σοβινισμού που πυροδοτεί με τη σειρά της τη για πρώτη φορά τόσο ανοιχτή τραμπούκικη επίθεση του μακεδονικού (στην πραγματικότητα ρωσόδουλου) φασισμού μέσα στο κοινοβούλιο. Συγκεκριμένα δεν είναι τόσο η ίδια η επίθεση των αλβανών επεκτατιστών-διαμελιστών όσο η υποστήριξη που αυτοί έχουν από την ηγεσία της ευρωπαϊκής και της αμερικάνικης διπλωματίας, ο προβοκατόρικος παράγοντας που σπρώχνει ολοένα και περισσότερο τη γειτονική μας χώρα προς το ρωσικό νεοχιτλερικό άρμα.