Ειδικά οι τελευταίοι, που παρουσιάζονται και ως θεματοφύλακες του πραγματικού «αντιδυτικού αντικαπιταλισμού» ή έστω «αντιιμπεριαλιστικού πατριωτισμού», μηρυκάζουν για ακόμη μια φορά το ίδιο παραμύθι: όπως το ΠΑΣΟΚ, παρά τα «σοσιαλιστικά» και αντιδυτικά συνθήματά του, υποτάχθηκε τελικά στη Δύση, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, έτσι κι ο ΣΥΡΙΖΑ, άλλο ένα κόμμα της «ρεφορμιστικής», τάχα υποταγμένης στο ντόπιο κεφάλαιο και στη Δύση Αριστεράς, έκανε τελικά τη στροφή του εκεί που πάντα το οδηγούσε η «φύση» του: στις Βρυξέλλες και στον Λευκό Οίκο.

Ο Τσίπρας βέβαια καθόλου δεν ενοχλείται από όλα αυτά, ούτε από τις ειρωνείες της «φιλοδυτικής» αντιπολίτευσης των Μητσοτάκη, Γεννηματά και σία, που του επισημαίνουν ότι αγκαλιάζει αυτούς ενάντια στους οποίους διαδήλωνε και εξαπόλυε μύδρους, τόσο ο ίδιος όσο και τα στελέχη του πολιτικού του χώρου, επί δεκαετίες. Είναι τόσο βρωμερή αυτή η συνέργεια στην παράσταση Τσίπρα από πλευράς των υποτιθέμενων «Ευρωπαίων» στις ηγεσίες ΝΔ – ΚΙΝΑΛ, που όταν ο Τσίπρας, μαζί με τον παλιό συνεργαζόμενο με τη Στάζι αρχικνίτη Κοτζιά, έκαναν τη στημένη «σύγκρουση» με τη Μόσχα απελαύνοντας δύο Ρώσους διπλωμάτες, οι Μητσοτάκηδες και οι Γεννηματάδες δεν ζήτησαν από τον Τσίπρα να προχωρήσει παραπέρα και να δώσει σκληρότερα πλήγματα ως «δυτικός» στη Μόσχα (αν δεχτούμε πως πίστευαν ότι πρόκειται για αληθινά χτυπήματα), αλλά βγήκαν απολογητικά προς τον Πούτιν να δηλώσουν ότι οι ίδιοι δεν θα έκαναν τα ίδια, θα διαφύλασσαν τις ελληνορωσικές σχέσεις και θα απέφευγαν τις ρήξεις. «Ο Τσίπρας μας ξεπέρασε σε φιλοαμερικανισμό, το παράκανε», λένε ουσιαστικά με τη στάση τους, κάνοντας το ρωσόδουλο σοσιαλφασίστα πρωθυπουργό να χαμογελάει.

Ποιες παράμετροι όμως δείχνουν πέρα από κάθε αμφιβολία ότι η φιλοαμερικανική φασάδα του Τσίπρα είναι παραμύθι για αφελείς και ότι ο πρωθυπουργός του σοσιαλφασισμού, μαζί με την κλασσική ακροδεξιά κυβερνητική του απόφυση, τον Καμμένο, συνεχίζουν ακάθεκτοι στο ρώσικο δρόμο της διάσπασης και διάλυσης της Ευρώπης, παρέα με κάθε κλασσικό ακροδεξιό φασίστα και κάθε ανοιχτά αντιευρωπαίο ψευτοαριστερό πουτινόφιλο; και παραπέρα, ότι απλώς είναι εντεταλμένοι να παίξουν άλλο, πιο σύνθετο ρόλο στη ρώσικη στρατηγική; Και γιατί, ενώ οι Τραμπ – Μπάνον, οι Λεπέν, οι Σαλβίνι, οι Φάρατζ, οι Ορμπάν, οι Στράχε και τα κλασσικά ναζιστικά καθιζήματα χτυπάνε ανοιχτά και ξάστερα την Ευρώπη απέξω, ο Τσίπρας, που τους άνοιξε το δρόμο με τον ακροδεξιό συνωμοσιολογικό και πουτινικό αντιευρωπαϊσμό του ήδη από το 2010, πρέπει να είναι «σοσιαλδημοκράτης και Δύση» και να τίθεται μάλιστα επικεφαλής του υποτιθέμενου «αντιακροδεξιού φιλοευρωπαϊκού μετώπου» σε Ελλάδα και Ευρώπη;

Όσον αφορά στο πρώτο ερώτημα: μία αληθινή στροφή ενός πρωθυπουργού κι ενός κυβερνητικού ρεύματος η οποία θα ήταν τόσο οβιδιακή σε επίπεδο στάσης απέναντι στα βασικά κέντρα του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, ανατολικού και δυτικού, θα κινούσε τεκτονικές πλάκες σε επίπεδο συσχετισμών στην πολιτική και στην οικονομία της δοσμένης χώρας, καθώς και στις διεθνείς της σχέσεις, ειδικά σε μια περίοδο που κρίνονται πολλά σε παγκόσμια και πανευρωπαϊκή κλίμακα, κυρίως στο ενεργειακό, αλλά πιο ειδικά στην Ελλάδα στις μεταφορές, στα λιμάνια, στις υποδομές, στον τουρισμό, στην αγορά γης κλπ.

Σε όλους αυτούς τους τομείς λοιπόν κάθε καλοπροαίρετος παρατηρητής δεν θα διαπιστώσει απολύτως καμία ασυνέχεια μετά την υποτιθέμενη «στροφή» Τσίπρα. Θα δει αντιθέτως μια αδιάσπαστη συνέχεια που ξεκινάει από τον Α. Παπανδρέου και τον Σημίτη, τον Κώστα Καραμανλή τον ανιψιό, πηγαίνει στον Παπανδρέου τον Γ΄, τον Σαμαρά και καταλήγει στον μετρ της ξενοδουλείας και του θράσους Τσίπρα, κατά την οποία οι Ρωσοκινέζοι αγοράζουν κοψοχρονιά, λαμβάνουν διευκολύνσεις κάθε είδους και εισέρχονται με κάθε προφύλαξη και βοήθεια από πλευράς κυβερνήσεων και αντιπολιτεύσεων στα νευρικά γάγγλια της χώρας.

Στην περίπτωση δε που κάποια - έστω και δειλή - ευρωπαϊκή τάση διαμαρτυρηθεί για έναν πιθανό ελληνικό δούρειο ίππο της ΡωσοΚίνας εντός της ΕΕ, οι ρωσόδουλοι βυζαντινού τύπου Έλληνες κυβερνήτες περνάνε στη δεύτερη τακτική: δίνουν ψίχουλα από τις εκποιούμενες υποδομές της χώρας σε δυτικά κεφάλαια, τα οποία όμως πάντα, επί ποινή θανάτου, πρέπει να είναι δεμένα σε επίπεδο στρατηγικής συνεργασίας με τα ρωσικά ή τα κινεζικά κρατικά μονοπώλια. Αν δεν είναι, τότε πρέπει να μπει στο ξεπούλημα Ρώσος, Κινέζος ή ρωσόδουλος ολιγάρχης ως «συνεταίρος». Σε κάθε άλλη περίπτωση, η «δουλειά» χαλάει στο πιτς φιτίλι, με τα γνωστά περιβαλλοντικά, αρχαιολογικά, «αντινεοφιλελεύθερα κατά των ιδιωτικοποιήσεων» προσχήματα, τα οποία μεμιάς εξαφανίζονται όταν αγοράζουν οι ρωσοκινέζοι και οι φίλοι τους.

Από πού να ξεκινήσει κανείς και πού να τελειώσει... Από την πλήρη ασυλία του «μακεδονάρχη» Σαββίδη, ο οποίος αγοράζει ό,τι πετά, κολυμπάει και κινείται στη Βόρεια Ελλάδα, έχοντας μάλιστα μέσω ΠΑΟΚ έναν ολόκληρο στρατό διψασμένων για νίκες και «περηφάνεια» οπαδών κι έναν μικρότερο πλην τρομακτικό στρατό οργανωμένων τραμπούκων της εξέδρας; Ο πουτινικός αυτός ολιγάρχης, ενώ έκανε για «ξεκάρφωμα» μια μικροκόντρα με τον Τσίπρα που έπεισε μόνο τους αφελείς, έχει την πανελλαδικής κυκλοφορίας εφημερίδα του, το «Έθνος» και το πανελλαδικής εμβέλειας κανάλι του, «EpsilonTV» (που είναι η συχνότητα του πρώην 902 του ψευτοΚΚΕ) να στηρίζουν ανυπόκριτα τον Τσίπρα και τον Καμμένο. Ειδικά με τον δεύτερο έχει ανοικτά αγαστές σχέσεις τις οποίες οι δυο τους διαφημίζουν όπου σταθούν κι όπου βρεθούν, ενώ και ο πρώτος ανήγγειλε στη ΔΕΘ την επικείμενη κατασκευή νέου γηπέδου για τον ρωσοκρατούμενο πια ΠΑΟΚ. Προ καιρού μάλιστα είχε στείλει τον Τσακαλώτο να ποζάρει στη σουίτα της Τούμπας με κασκόλ του ΠΑΟΚ δίπλα στο Σαββίδη, παρακολουθώντας μαζί με τον μπιστικό του νέου τσάρου την ομάδα της Θεσσαλονίκης...

Από την πλήρη παράδοση του λιμανιού του Πειραιά στους Κινέζους αντεργάτες φασίστες αποικιοκράτες (https://bit.ly/2xCOW2H) με την παράλληλη παράδοση του λιμανιού της Θεσσαλονίκης σε ένα κονσόρτιουμ Γάλλων, Γερμανών, που είναι δεμένο με κινέζικα συμφέροντα, και... Σαββίδη (https://bit.ly/2QMIPla - το σχήμα φιλοανατολικοί Ευρωπαίοι + Ρώσος στρατηγικός επιτηρητής που αναφέραμε παραπάνω); Από τη λυσσασμένη προσπάθεια του καθεστώτος, που πούλησε κοψοχρονιά στρατηγικό ποσοστό του ΑΔΜΗΕ στους Κινέζους, να πάρει ο τελευταίος το έργο της ηλεκτρικής διασύνδεσης της Κρήτης με την ηπειρωτική Ελλάδα, προκειμένου ο ρωσοκινεζικός άξονας να ελέγξει τα διευρωπαϊκά δίκτυα ενέργειας που ξεκινούν από το κέντρο της Ευρώπης και φτάνουν στο Ισραήλ (https://bit.ly/2ppkQMk), ενώ ήρθε ανοιχτά πια στο φως η σύγκρουση ΕΕ-Ελληνικής κυβέρνησης για το ζήτημα αυτό; (http://www.kathimerini.gr/985079/article/oikonomia/epixeirhseis/freno-se-kinezikh-dieisdysh-sthn-energeia">http://www.kathimerini.gr/985079/article/oikonomia/epixeirhseis/freno-se-kinezikh-dieisdysh-sthn-energeia)

Από τις αποικιακές «επενδύσεις» Ριμπολόβλεφ (https://bit.ly/2NqTm7I) και τα «χωρικά ύδατα» που έχει εξασφαλίσει ο συγκεκριμένος πουτινικός ολιγάρχης στο νησάκι Σκορπιός (https://bit.ly/2OFGh6M), ξεσκίζοντας εντελώς κάθε φόδρα εθνικής ανεξαρτησίας και αξιοπρέπειας, την οποία τόσο πούλησε ο Τσίπρας σε καλοπροαίρετους ανθρώπους για να ανέλθει στην εξουσία;

Από την ακύρωση της πώλησης του ΔΕΣΦΑ στους Αζέρους, βασικούς ανταγωνιστές της Ρωσίας και εμπόδιο στην ενεργειακή περικύκλωση της Ευρώπης (https://bit.ly/2pppMRn), από την πώληση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ στους ιταλικούς σιδηροδρόμους λίγες ημέρες αφού οι τελευταίοι είχαν υπογράψει στρατηγική συμφωνία με τη Ρωσία (https://bit.ly/2PO2W0W); Από την είσοδο του κνίτη κρατικοολιγάρχη Γερμανού στην κατασκευή του πρότζεκτ του Ελληνικού μέσω των αλλεπάλληλων καθυστερήσεων στην επένδυση (https://bit.ly/2PSFCz3), από την τοποθέτηση του δεμένου με το πουτινικό καθεστώς Κοπελούζου ως κολαούζου της γερμανικής Fraport (https://bit.ly/2MQowAb), η οποία επιπλέον έχει αναλάβει την κατασκευή και ανακαίνιση αεροδρομίων και στην ίδια τη Ρωσία; Από την επιδρομή των Κινέζων στην αγορά γης κυρίως στην Αττική, όπου αγοράζουν από διαμερίσματα στο κέντρο της Αθήνας μέχρι αδόμητες εκτάσεις στους τουριστικούς παραδείσους στα νότια και ανατολικά (https://bit.ly/2Df5BPK); Δεν υπάρχει ούτε ΕΝΑΣ τομέας στον οποίο η πουτινική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να ακολουθεί πολιτική «υποτακτικής παράδοσης του εθνικού πλούτου στη Δύση», όπως την κατηγορούν οι «καθαροί» σοσιαλφασίστες κρυφοφίλοι της, Λαφαζαναίοι, Κουτσουμπαίοι και ναζί. Παντού, ακόμη και πίσω από την πιο ακραιφνή «δυτική» μορφή, πετάγεται ύπουλα πλην εμφανώς το ρωσοκινέζικο κρατικοολιγαρχικό μούτρο της αποικιακής εξαγοράς για ένα κομμάτι ψωμί και με στόχους όχι τόσο και όχι κυρίως οικονομικούς, αλλά πολιτικοστρατιωτικούς: ο Άξονας ετοιμάζει την ασφυκτική περικύκλωση και καταβρόχθιση της Ευρώπης από το βαλκανικό μαλακό της υπογάστριο.

Ο Τραμπ και η Τουρκία

Κάτι που δεν έχουν «προσέξει» (στην πραγματικότητα επίτηδες αγνοούν) όσοι κατηγορούν ή «ειρωνεύονται» εξυπνακίστικα τον Τσίπρα για τη «φιλοαμερικανική» στροφή του, είναι ότι αυτή έγινε ακριβώς πάνω στην εκλογή στην Αμερική ενός κτηνοειδούς σε όλες του τις εκφάνσεις, πολιτικές και ανθρώπινες, Τραμπ. Ενός τύπου ο οποίος μάλιστα κατηγορείται – και σωστά – από το πλέον δημοκρατικό και ανήσυχο τμήμα της αμερικανικής και ευρωπαϊκής διανόησης και δημοσιογραφίας ως (το λιγότερο) υποταγμένος στον Πούτιν ή και ως ανοιχτός χαφιές του, μιας και όλοι οι σοβαροί αναλυτές πια δέχονται ότι ο τελευταίος έσπρωξε τον πρώτο στον Λευκό Οίκο, με ανοικτές πρακτόρικες παρεμβάσεις, τις οποίες ερευνά ήδη εδώ και μήνες η Δικαιοσύνη των ΗΠΑ (έρευνα Μάλερ).

Η «στροφή» αυτή του Τσίπρα έρχεται μάλιστα τη στιγμή που ο φασίστας Τραμπ κηρύσσει ανοικτό πολιτικό και οικονομικό πόλεμο στον Ερντογάν, σπρώχνοντάς τον με κάθε τρόπο στην αγκαλιά του Πούτιν και κόβοντας μεθοδικά τα σκοινιά που δένουν την Τουρκία στη Δύση, κυρίως τη συμμετοχή της στο NATO.

Η προβοκατόρικη αυτή πολιτική, συνέχεια της «αιώνιας» ρώσικης τακτικής «σκούπα – φαράσι» (οι Αμερικάνοι χτυπούν τον τριτοκοσμικό εχθρό ως σκούπα και ο Πούτιν τον μαζεύει «στοργικά» στο φαράσι του), έχει ωστόσο ανησυχήσει τις λιγότερο υφεσιακές προς το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό τάσεις μέσα στην αστική τάξη των ΗΠΑ. Γι’ αυτό, όπως σημειώναμε πρόσφατα, «για να καθησυχάζει εκείνες τις πολιτικές τάσεις εντός των ΗΠΑ που ανησυχούν από μια αποχώρηση της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ, η κυβέρνηση Τσίπρα εμφανίζει την Ελλάδα σαν μια πειστική εναλλακτική “αντιρώσικη” κεντρική βάση των ΗΠΑ στα Βαλκάνια και στη Μέση Ανατολή. Ο καθησυχασμός γενικά της Δύσης είναι και η βαθύτερη αιτία της “στρατηγικής” φιλίας του ως χθες αρχι-αντισημιτικού (τάχα αντισιωνιστικού) ΣΥΡΙΖΑ με το Ισραήλ».

Το πόσο βαθιά «στημένη» και μάλιστα «μιλημένη» και με τους ηγέτες των ανοιχτά ρώσικων πολιτικών ρευμάτων στην Ελλάδα είναι αυτή η τάχα στροφή Τσίπρα φαίνεται από το πόσο υποτονικές είναι οι κινητοποιήσεις του κλασσικού σοσιαλφασισμού, τόσο της «ναυαρχίδας» ψευτοΚΚΕ, ΛΑΕ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ – νεοτροτσκιστικών «μ-λ», όσο και των νεοκνίτικων ρευμάτων μέσα στον αναρχισμό ενάντια σε αυτήν. Όλοι οι παραπάνω, πλην του ψευτοΚΚΕ που ήξερε πιο βαθιά το σενάριο και πήρε καλύψεις για να δουλεύει την τακτική συμμαχία του με την παλιά αστική τάξη, κυρίως δηλαδή με τη ΝΔ, στήριξαν με τόσο πάθος τη «ρώσικη περίοδο» των Τσιπροκαμμένων, ώστε έφτασαν να δείρουν μάλιστα, ως «Ρουβίκωνας», τη βάση των φιλοευρωπαίων αστοδημοκρατών στα Συντάγματα του «Μένουμε Ευρώπη» το καλοκαίρι του 2015.

Η δικαιολογία όλων τους για την έλλειψη «κινηματικών εκδηλώσεων» είναι ότι ο κόσμος είναι «μουδιασμένος» από την «προδοσία Τσίπρα». Πόσες φορές όμως στο παρελθόν οι λαφαζαναίοι, ως «αριστερή» πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ τότε, οι ανταρσαίοι κολαούζοι τους και ο ψευτοαναρχισμός έκαιγαν την Αθήνα χωρίς να υπάρχει πραγματικά μαζική κάθοδος του κόσμου στο δρόμο; Ακόμη και στις μεγάλες εμπρηστικές καψιματικές τους παραστάσεις, η συμμετοχή πλατιών μαζών ήταν εξαιρετικά περιορισμένη, αυτό όμως τότε καθόλου δεν τους εμπόδιζε να φτιάχνουν για τις φωτογραφικές μηχανές των διεθνών πρακτορείων σκηνικά «επανάστασης» και ψευτο-«εφόδων» στα «χειμερινά ανάκτορα». Αυτό φυσικά μέχρι να εγκατασταθεί στην εξουσία μια εντελώς ρωσόδουλη κυβέρνηση. Στη συνέχεια το βούλωσαν, μάζεψαν τα κουρελιασμένα πανό τους και δέχονται ήσυχα-ήσυχα την εξουσία του κυβερνητικού εκπροσώπου του «επαναστατικού» τους κινήματος, μολονότι αυτός έγινε «μνημονιακός και αμερικάνος».

Πέρα από δυο καταγγελίες για τα μάτια και κάνα δυο μπογιές των Ρουβικώνων στο ΥΠΕΞ για ξεκάρφωμα, οι αιώνια αντιδυτικοί και αντισημίτες «επαναστάτες» του ρωσόδουλου σοσιαλφασισμού δεν κάνουν έτσι καμία πραγματική σύγκρουση ή κίνημα (έστω σοσιαλφασιστικού, άμαζου τύπου) το οποίο θα μπορούσε να εκθέσει την κυβέρνηση Τσίπρα στα μάτια των ευρωπαϊκών αστικών τάξεων ή στην Ουάσινγκτον, ότι δεν μπορεί να συγκρατήσει την αντιαμερικάνικη αριστερά. Ο Ρουβίκωνας μάλιστα ανέλαβε από τα ρώσικα – συριζέικα αφεντικά του προ ημερών να επιτεθεί στην... ιρανική πρεσβεία, προφανώς επειδή οι φασίστες μουλάδες του Ιράν δεν δέχονται τη γραμμή Πούτιν για ρώσικη μονοκρατορία στην κατεχόμενη Συρία του κουΐσλιγκ Άσαντ και θέλουν πιο μεγάλο μερίδιο της λείας. Οι «αιώνιοι» αντιδυτικοί και αντισημίτες «κινηματίες» μας ανακάλυψαν «ξαφνικά» ότι το Ιράν είναι φασισμός και «εξίσου εχθρός για τους λαούς» με το Ισραήλ, ενώ μια ζωή λιβάνιζαν τους μουλάδες ως αντιαμερικάνους και αντιισραηλινούς αντιιμπεριαλιστές. Μιλάμε για απίστευτα οπορτουνιστικά και αντεπαναστατικά, κυβερνητικά – κρατικά σκύβαλα.

Απόδειξη από την ανάποδη του ίδιου σχήματος είναι το με πόσο σεβασμό και με πόσο μηδαμινή κριτική αντιμετωπίζει ο Τσίπρας όλον αυτόν τον εσμό των τάχα «αντιπάλων» του από τα «αριστερά», ειδικά τον «αιώνιο» αντιδυτικό και αντιαμερικάνο Κουτσούμπα, με τον οποίο ο σοσιαλφασίστας πρωθυπουργός έχει τις πλέον αγαστές σχέσεις και του οποίου το κόμμα, το ψευτοΚΚΕ, μόνιμα παινεύει ως «κόμμα αρχών και αξιών». Ένας πραγματικός πρώην ρωσόφιλος που θα είχε γίνει «αμερικάνος» θα είχε κύριο εχθρό του το κόμμα – οργανωτή και εμπνευστή κάθε αντιδυτικισμού και αντιαμερικανισμού στην Ελλάδα.

Η «αυτοεκπληρούμενη προφητεία» της ρωσοποίησης – ορμπανοποίησης της ΝΔ και οι ευρωεκλογές

Εντελώς χαρακτηριστική επίσης είναι η προσπάθεια του Τσίπρα να οδηγήσει τη ΝΔ στην πλήρη ορμπανοποίηση – ρωσοποίηση, σε μια περίοδο που ο Πούτιν, με όργανα τους υποτακτικούς του φασίστες σε Ευρώπη και ΗΠΑ επιχειρεί την άλωση και των παραδοσιακών συντηρητικών – «κεντροδεξιών» αντιρώσικων ρευμάτων και τη στροφή τους στη συμμαχία με τη ρωσόδουλη ακροδεξιά, με ιδεολογικό άξονα το τρίπτυχο «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια» που ευαγγελίζεται ο θεωρητικός του Κρεμλίνου Ντούγκιν, με τη «συντηρητική επανάστασή» του.

Με αφορμή το μακεδονικό, όπου ο «λάιτ» βιαστής Τσίπρας αλλάζει «λιγάκι» το όνομα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, ενώ ταυτόχρονα συγκυβερνά με τον «σκληρό» βιαστή Καμμένο που θέλει πλήρη αλλαγή ονόματος, ο «σοσιαλδημοκράτης και Αμερικάνος» σοσιαλφασίστας πρωθυπουργός και αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ δίνει πάσα στους κρυφοσυμμάχους του μέσα στη ΝΔ, τον Καραμανλή τον Β’ και τον Σαμαρά, για την πλήρη ρωσοποίηση, «σαββιδοποίηση» και αντιδυτικοποίηση της βάσης του κόμματος.

Με μια βάση της ΝΔ που θα πιστεύει, παρέα με τους ακροδεξιούς φασίστες και τους ναζήδες, ότι η Δύση μας ταπεινώνει επιβάλλοντάς μας μια «εθνική ήττα» στο όνομα της Μακεδονίας και που θα είναι επίσης δουλεμένη στο πνεύμα του μικροαστικού, σάπιου και δεξιού «αντικαπιταλισμού» της «λαϊκής δεξιάς» που τόσο καλλιέργησαν και ο Καραμανλής ο Β΄ όσο και ο Σαμαράς, ο θλιβερός μισοφιλελεύθερος Μητσοτάκης, ήδη «πιασμένος» και υπό κηδεμονία, θα πεταχτεί εύκολα σαν τρίχα από το ζυμάρι στην πρώτη στροφή. Κι αυτό είτε καταφέρει να εκλεγεί για λίγο στην πρωθυπουργία είτε στην πρώτη εκλογική αποτυχία – ήττα. Έχοντας μάλιστα δίπλα του κρυφοτσιπραίους κνίτες σαν αρχισυμβούλους όπως ο πρώην γραμματέας της «Κ»ΝΕ επί ενιαίου Συνασπισμού Θεοδωρικάκος, σκάβει ήδη τον λάκκο που θα τον ρίξουν, όταν θα πάψει να τους είναι χρήσιμος και να δεσμεύει δημοκρατικές και πραγματικά φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις, οι καραμανλοσαμαρικοί «λαϊκοδεξιοί» σοσιαλφασίστες.

Ο ίδιος ηλιθιωδώς πιστεύει (ή κάνει ότι πιστεύει) ότι με τη σοβινοφασιστική και αντικειμενικά ρώσικη γραμμή του στο μακεδονικό απέφυγε μια διάσπαση στα δεξιά του, στην πραγματικότητα όμως πέτυχε να «ομογενοποιήσει» το κόμμα του στο χειρότερο δυνατό παρονομαστή της αντιδυτικής «μακεδονοφαγίας», που στο μέλλον θα καταπιεί κάθε ασθενικό αστοδημοκρατισμό σε αυτό το γενικά δίχως αρχές και χαρακτήρα κόμμα της παλιάς συντηρητικής αστικής τάξης.

Η ΝΔ εξάλλου δηλώνει σε όλους τους τόνους ότι η συνεργασία με την Κίνα (και σε δεύτερο επίπεδο με τη Ρωσία) χρειάζεται μια «σοβαρή και αξιόπιστη φιλοεπενδυτική κυβέρνηση», όπως η ίδια και όχι «ερασιτέχνες» όπως ο Τσίπρας. Η αντίδρασή της στην υποτιθέμενη σύγκρουση του Τσίπρα με τη Ρωσία ήταν αμήχανη και ουσιαστικά από τα δεξιά, χρεώνοντας στο ΣΥΡΙΖΑ «επιπολαιότητα» και ζητώντας «διευκρινίσεις» για το τι συνέβη (εξαίρεση αποτέλεσε ο Γεωργιάδης, που είναι από τους εθνικιστές που έχει εκφραστεί υπέρ του πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης στη σύγκρουση με τη Μόσχα, αν και στο μακεδονικό στέκεται πολύ χρήσιμος στους ρωσόδουλους, με τις σοβινιστικές κραυγές του.

Ήδη οι φυλλάδες που ελέγχει ο άνθρωπος του δήθεν «ήπιου μετριοπαθή κεντροδεξιού» Καραμανλή του Β΄, Κοττάκης, «Δημοκρατία» και «Εστία», δουλεύουν από καιρό στη γραμμή Ορμπάν – Σαλβίνι υπέρ μιας «απενοχοποιημένης», σκληρής σοβινοφασιστικής δεξιάς τραμπικού τύπου. Ο Κοττάκης μέσα από το ραδιόφωνο του επίσης καραμανλικού Χατζηνικολάου δούλευε από χρόνια την «κατανόηση» που «πρέπει να δείξουμε» στον κόσμο που ψηφίζει Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα και Τραμπ στις ΗΠΑ «ενάντια στις φιλελεύθερες ελίτ και στον Σόρος». Ταυτόχρονα, στις ίδιες φυλλάδες αρθρογραφούν και ζυμώνουν οι ακροδεξιοί του σαμαρισμού τύπου Φαήλου Κρανιδιώτη και Μπαλτάκου, που τυπικά βρίσκονται εκτός ΝΔ και συμμαχούν ανοιχτά με το ρεύμα Λεπέν – Τραμπ – Ορμπάν σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Όλοι αυτοί θα επιστρέψουν άμεσα και με ορμή σε μια «λαϊκή» καραμανλοσαμαρική αντιδυτική ΝΔ, που θα συνεχίσει την πολιτική του Καραμανλή του ανιψιού για προσέγγιση με τη Μόσχα, ως «αντίδραση» τάχα στον «υπερβολικό φιλοαμερικανισμό στον οποίο ξέπεσε στα τελευταία του ο Τσίπρας».

Έτσι, οι ασθενικοί και χωρίς πραγματικό πολιτικό και διεθνή ορίζοντα αστοί φιλελεύθεροι θα καταλάβουν πόσο εγκληματικό ήταν να διαλύσουν τα κόμματα και τα ρεύματά τους για να δεθούν στο άρμα του «ευρωπαίου» Μητσοτάκη, για να παραδώσουν τελικά με τη ψήφο τους την εξουσία στα χειρότερα υποκείμενα του «λαϊκοδεξιού» σοσιαλφασισμού, δηλαδή τους φασίστες σταυραδερφούς του Καμμένου και κρυφοσυμμάχους του Τσίπρα μέσα στη ΝΔ. Αλλά τότε θα είναι αργά. Ήδη στο χώρο του αστικού «κεντρώου» φιλελευθερισμού (μετά την πολιτική περιθωριοποίηση του Μάνου και της Μπακογιάννη) έχει απομείνει μόνος ο κρυφοναζιστής και ρωσόφιλος Τζήμερος, που ζυμώνει κι αυτός τη γραμμή Πούτιν – Τραμπ – Λεπέν – Ορμπάν για «αντιισλαμικό» μέτωπο υπεράσπισης της «λευκής χριστιανικής» Ευρώπης, με ψευτοφιλελεύθερο λούστρο στην οικονομία. Στην ίδια ακριβώς γραμμή κινείται και ο ανοιχτός φίλος των Πούτιν – Μεντβέντεφ «φιλελεύθερος» Ανδριανόπουλος.

Μέχρι να γίνουν όμως όλα αυτά και ενόψει των ευρωεκλογών του Μάη του 19, που αναμένεται να ενοποιήσουν το ρωσόφιλο και ρωσόδουλο νεοσυντηρητικό (στην πραγματικότητα νεοφασιστικό και αντιευρωπαϊκό) μέτωπο μέσα στο Ευρωκοινοβούλιο και πιθανά να οδηγήσουν σε παράλυση την ΕΕ, ο Τσίπρας είναι πολύ πιο χρήσιμος ως εισοδιστής στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία παρά ως ανοικτός σύμμαχος των Σαλβίνι, των Στράχε και των Λεπέν, όπως είναι στην πραγματικότητα και όπως ήταν ανοιχτά το πρώτο εξάμηνο του 2015.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ανήκει στο σοσιαλφασιστικό «Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς», μαζί με άλλα ψευτοαριστερά «ριζοσπαστικά» και ψευτοκομμουνιστικά κόμματα.

Ωστόσο, όπως συνέβαινε και με το ρωσόδουλο Χριστόφια του ΑΚΕΛ της Κύπρου όταν ήταν πρόεδρος της χώρας του, ο Τσίπρας καλείται να συμμετέχει ως παρατηρητής και στις συνόδους των ηγετών των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, ως επικεφαλής «προοδευτικής» κυβέρνησης. Ήδη λοιπόν μέσω Παπαδημούλη καλεί σε κοινό μέτωπο, ακόμη και σε κοινή ευρωκοινοβουλευτική ομάδα «Αριστεράς» - Σοσιαλδημοκρατών – Πρασίνων, τάχα ενάντια στην ακροδεξιά επέλαση στις ευρωεκλογές του Μάη. Μπορεί κανείς να φανταστεί πόσο αντιρώσικο, δημοκρατικό, προοδευτικό και αντιακροδεξιό θα είναι ένα μέτωπο που θα έχει ηγετικό του στέλεχος τον πρωθυπουργό του Καμμένου και του Νικολόπουλου, τον υμνητή του ρώσικου και κινέζικου φασισμού, τον προστάτη της νομιμότητας των ναζί δολοφόνων της «Χρυσής Αυγής» και πραξικοπηματία κατά της Δικαιοσύνης και των ΜΜΕ Τσίπρα... Δηλαδή τον προβοκάτορα που με το άνοιγμα των συνόρων της ΕΕ το 2015 γιγάντωσε τα ακροδεξιά ρεύματα στο κέντρο της Ευρώπης προς όφελος του αφεντικού του, Πούτιν και ουσιαστικά ξεκίνησε το σπιράλ που οδήγησε σε Brexit, Τραμπ, ακροδεξιά επέλαση σε Ιταλία, Αυστρία, Ουγγαρία και σε μια σειρά άλλων ευρωπαϊκών χωρών.

Όσοι Ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες και ευρύτερα αστοδημοκράτες δεν είναι ανοικτά ρωσόφιλοι ή υφεσιακοί προς τη Ρωσία και εννοούν όσα λένε ενάντια στην ακροδεξιά πουτινική επέλαση κατά της Ευρώπης, ετοιμάζονται με δυο λόγια να βάλουν τον πουτινικό λύκο να φυλάει τα ευρωπαϊκά πρόβατα...

Το πιο πάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στο φ. 535 της Νέας Ανατολής