Τον Απρίλη του ’15 θα εξεταζόταν η ανανέωση ή η διακοπή των κυρώσεων, όμως στο μεταξύ το Κρεμλίνο άρχισε να μποϋκοτάρει την PACE εκβιάζοντας την άρση των περιορισμών. Το 2017 σταμάτησε να πληρώνει τη συνδρομή του, που αποτελεί το 7% του προϋπολογισμού του οργανισμού, ενώ τον επόμενο χρόνο απείλησε με οριστική αποχώρηση από τον οργανισμό. Τότε βγήκε ο γενικός γραμματέας του Συμβουλίου της Ευρώπης Θ. Γιάγκλαντ μαζί με τα βασικά υφεσιακά απέναντι στη Ρωσία κράτη-μέλη όπως είναι η Γερμανία και η Γαλλία για να απαιτήσουν τον κατευνασμό του τραμπούκου-εκβιαστή.

Σύμφωνα με τον EU Observer (27/6): «Έπαιξαν όλα τους τα χαρτιά. Τον Οκτώβρη του 2018, παρουσίασαν μια ελαττωματική νομική ανάλυση που επιβεβαίωνε τον ισχυρισμό της Ρωσίας ότι οι εξουσίες της PACE να αναστέλλει το δικαίωμα ψήφου και εκπροσώπησης – σε ισχύ από το 1985 και χωρίς να έχουν προηγούμενα αμφισβητηθεί – αντιβαίνουν το καταστατικό του συμβουλίου. Κατηγόρησαν την PACE για τις κυρώσεις στη ρωσική αντιπροσωπεία με τον Γιάγκλαντ να λέει στη συνέλευση ότι “το να στερείς τη ρωσική αντιπροσωπεία από το δικαίωμα να ψηφίζει σ’ αυτή τη συνέλευση δεν έχει οδηγήσει στην επιστροφή της Κριμαίας στην Ουκρανία ούτε έχει βελτιώσει την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Ρωσική Ομοσπονδία. Αντίθετα έχει δημιουργήσει μια κρίση μέσα σ’ αυτόν τον οργανισμό”» (https://euobserver.com/opinion/145282)!

Οι απολογητές των χιτλερικών εισβολέων έφτασαν μέχρι το σημείο να επικαλεστούν ακόμα και τα δικαιώματα του ρωσικού λαού ισχυριζόμενοι ότι μια έξοδος της Ρωσίας από το Συμβούλιο θα έκλεινε την πόρτα στους ρώσους πολίτες που θα ήθελαν να προσφύγουν εκεί κατά του κράτους τους. Η θέση αυτή απαντήθηκε από τη ρωσική οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων Μεμόριαλ, η οποία εκτίμησε ότι «μονομερείς παραχωρήσεις, εν μέσω πλήρους απουσίας αλλαγών στη στάση της Ρωσίας (…) θα έχουν αναπόφευκτα καταστροφικές συνέπειες στους διεθνείς μηχανισμούς που είναι σχεδιασμένοι για να τους υποστηρίζουν. Και επομένως, σε τελική ανάλυση θα βλάψουν τη χώρα μας». Άλλωστε από τα 2015 και κατά παράβαση των διεθνών της υποχρεώσεων η Ρωσία έχει εξουσιοδοτήσει το συνταγματικό της δικαστήριο να κρίνει εάν θα εφαρμόζονται ή όχι οι αποφάσεις του Συμβουλίου της Ευρώπης. Επομένως, το μόνο που μπορεί να προσφέρει η παραμονή της ρωσικής κυβέρνησης μέσα στο συμβούλιο είναι η δυνατότητά της να πιέζει, να συνάπτει συμμαχίες και να συνδιαμορφώνει τις αποφάσεις του σε κρίσιμα γι’ αυτή ζητήματα.

Ετσι τελικά σχηματίστηκε μια ευνοϊκή για τις ρωσικές θέσεις πλειονότητα κρατών και στις 24 του φετεινού Ιούνη η κοινοβουλευτική συνέλευση του Συμβουλίου ήρε τους περιορισμούς κατά της Ρωσίας με πρόταση που συγκέντρωσε 118 ψήφους, έναντι 62 κατά και 10 αποχές. Η απόφαση οδήγησε στην άμεση αποχώρηση της 12μελούς ουκρανικής αντιπροσωπείας από τη συνέλευση ενώ πολύ σωστά το μέλος της Ολεξέι Χοντσάρενκο σύγκρινε το γεγονός με την κατευναστική στάση της Δύσης απέναντι στη ναζιστική Γερμανία στο Μόναχο το 1936 (https://www.independent.co.uk/news/world/europe/russia-sanctions-council-europe-ukraine-crimea-echr-human-rights-malaysian-airlines-a8973791.html ).

Η σοβαρή αυτή νίκη για το ρωσικό νεοναζισμό, η αναγνώρισή από την ίδια την Ευρώπη του δικαιώματός του να διαμελίζει ανεξάρτητα και κυρίαρχα κράτη που ανήκουν στην ευρωπαική ήπειρο και να δολοφονεί λαούς μέσα σε έναν οργανισμό που θεωρείται ότι προασπίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα, δείχνει τη σιχαμερή αντιδημοκρατική κατάντια και παρακμή της δυτικής μονοπωλιακής αστικής τάξης που έχει στην πρωτοπορία της τα μονοπώλια που συνεργάζονται στενά με το ρωσοκινεζικό άξονα, καθώς και μάλιστα ακόμα περισσότερο, τη σοσιαλφασιστική-τροτσκιστική και σοσιαλδημοκρατική ψευτοαριστερά που δηλητηριάζουν υπέρ του Αξονα το εργατικό και δημοκρατικό κίνημα στην Ευρώπη. Μόνο ένα τέτοιο μαύρο μέτωπο θα μπορούσε να αφήσει στην ηγεσία του Συμβουλίου της Ευρώπης έναν Γιάγκλαντ που, όπως έχουμε γράψει στο παρελθόν, είναι ένας φιλόδοξος σοσιαλφασίστας (προήλθε από το συγγενικό με το ΣΥΡΙΖΑ Εργατικό κόμμα Νορβηγίας) γνωστός για τους στενούς δεσμούς του με την KGB ο οποίος αναρριχήθηκε στα υψηλά αξιώματα διακυβέρνησης της χώρας του (πρωθυπουργός, υπουργός εξωτερικών, πρόεδρος του νομοθετικού σώματος, πρόεδρος επιτροπής Νόμπελ) για να εξυπηρετεί τα ηγεμονικά συμφέροντα του Αδόλφου Πούτιν και των κρατικο-μονοπωλιστών στρατοκρατών του Κρεμλίνου (βλ. https://www.oakke.gr/na452/obama_452.htm). Μόνο μια τόσο πρόστυχη μεγαλοαστική τάξη και τέτοιοι προδότες της εργατικής τάξης θα άφηναν το νέο Χίτλερ να αλωνίζει, και μάλιστα μετά τη νίκη του με μεγαλύτερο θράσος, μέσα σε θεσμούς στους οποίους προσφεύγουν κυνηγημένοι από τον ίδιο για να βρουν προστασία και δικαίωση.

Η ήττα των ευρωπαϊκών λαών στις 24/6 θα οδηγήσει στην παραπέρα διάσπαση της ασθενικής πολιτικά Ευρώπης ευνοώντας έτσι την απρόσκοπτη παραπέρα διάβρωση των συλλογικών θεσμών και των επί μέρους κρατών της από την ανερχόμενη υπερδύναμη. Ήδη ο ουκρανικός λαός αισθάνεται ακόμα περισσότερο προδομένος από τη Δύση, από την οποία ασφαλώς περίμενε στήριξη στον αγώνα του ενάντια στο ρώσο εισβολέα, και ειδικότερα από την Ευρώπη που ο πυρήνας της (μόνο η Βρετανία αντιστάθηκε αλλά αυτή βρίσκεται σε διαδικασία αποχώρησης από την ΕΕ) υποκλίθηκε στον εκβιαστή. Η πείρα του μεσοπολέμου μας έχει δείξει ότι η τέτοια κατευναστική απέναντι στον επιθετιστή πολιτική δε μπορεί παρά να επιταχύνει τον παγκόσμιο πόλεμο.