Στο κείμενο αυτό, μέσα σε γενικά σωστές παρατηρήσεις για την ανάγκη πολιτικής απομόνωσης της ακροδεξιάς, του ρατσισμού, του αντισημιτισμού και της άρνησης του Ολοκαυτώματος, οι συντάκτες έχουν προσθέσει τα εξής αποσπάσματα: «(σ.σ. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο) τονίζει ότι ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο πιο καταστροφικός πόλεμος στην ιστορία της Ευρώπης, ξεκίνησε ως άμεσο αποτέλεσμα της διαβόητης Συνθήκης μη επιθέσεως της 23ης Αυγούστου 1939 μεταξύ Ναζί και Σοβιετικών, γνωστής επίσης ως σύμφωνο Μολότωφ-Ρίμπεντροπ, και των μυστικών πρωτοκόλλων της, βάσει των οποίων δύο ολοκληρωτικά καθεστώτα που είχαν ως κοινό στόχο να κατακτήσουν τον κόσμο διαίρεσαν την Ευρώπη σε δύο σφαίρες επιρροής·

3. υπενθυμίζει ότι το ναζιστικό και το κομμουνιστικό καθεστώς διέπραξαν μαζικούς φόνους, γενοκτονία και εκτοπίσεις, και προκάλεσαν μια άνευ προηγουμένου στην ιστορία της ανθρωπότητας απώλεια ανθρώπινων ζωών και στέρηση ελευθερίας, και υπενθυμίζει το εξαιρετικά ειδεχθές έγκλημα του Ολοκαυτώματος που διέπραξε το ναζιστικό καθεστώς· καταδικάζει απερίφραστα τις επιθετικές πράξεις, τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και τις μαζικές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διαπράχθηκαν από το ναζιστικό, το κομμουνιστικό και τα λοιπά ολοκληρωτικά καθεστώτα· 4. εκφράζει τον βαθύ σεβασμό του για κάθε θύμα αυτών των ολοκληρωτικών καθεστώτων και καλεί όλα τα θεσμικά όργανα και τους φορείς της ΕΕ να καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε τα φρικτά εγκλήματα του ολοκληρωτισμού κατά της ανθρωπότητας και οι συστημικές κατάφωρες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων να διατηρούνται στη μνήμη και να παραπεμφθούν στα δικαστήρια, και να εγγυηθούν ότι ποτέ δεν θα επαναληφθούν τέτοια εγκλήματα δεν θα επαναληφθούν ποτέ· τονίζει ότι είναι σημαντικό να διατηρηθούν ζωντανές οι μνήμες του παρελθόντος, διότι δεν μπορεί να υπάρξει συμφιλίωση χωρίς μνήμη, και επαναλαμβάνει ότι στέκεται ενωμένο απέναντι σε κάθε μορφή ολοκληρωτισμού, όποιο και να είναι το ιδεολογικό του υπόβαθρο· 5. καλεί όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ να κρίνουν με σαφήνεια και βάσει αρχών τα εγκλήματα και τις επιθετικές ενέργειες που διέπραξαν τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα και το ναζιστικό καθεστώς· 6. καταδικάζει όλες τις εκδηλώσεις και τη διάδοση, μέσα στην ΕΕ, ολοκληρωτικών ιδεολογιών, όπως ο ναζισμός και ο σταλινισμός».

Παρακάτω και προς το τέλος του κειμένου σημειώνεται ακόμη ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο «...εκφράζει τη βαθιά του ανησυχία για τις προσπάθειες της σημερινής ρωσικής ηγεσίας να διαστρεβλώσει τα ιστορικά γεγονότα και να ξεπλύνει τα εγκλήματα που διέπραξε το σοβιετικό ολοκληρωτικό καθεστώς και τις θεωρεί ένα επικίνδυνο στοιχείο του πολέμου ενημέρωσης που έχει κηρυχθεί κατά της δημοκρατικής Ευρώπης, με στόχο τη διαίρεση της Ευρώπης, και, ως εκ τούτου, καλεί την Επιτροπή να αντιμετωπίσει αποφασιστικά αυτές τις προσπάθειες· 17. ανησυχεί με τη συνεχιζόμενη χρήση των συμβόλων των ολοκληρωτικών καθεστώτων σε δημόσιους χώρους και για εμπορικούς σκοπούς, υπενθυμίζοντας ότι διάφορες ευρωπαϊκές χώρες έχουν απαγορεύσει τη χρήση των ναζιστικών και των κομμουνιστικών συμβόλων· 18. σημειώνει ότι, σε ορισμένα κράτη μέλη, η συνεχιζόμενη παρουσία σε δημόσιους χώρους μνημείων και σημείων μνήμης (πάρκα, πλατείες, οδοί κ.λπ.) που εξυμνούν ολοκληρωτικά καθεστώτα, ανοίγει τον δρόμο για τη διαστρέβλωση των ιστορικών γεγονότων ως προς τις συνέπειες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και για την επέκταση του ολοκληρωτικού πολιτικού συστήματος» (Ολόκληρο το κείμενο στα ελληνικά βρίσκεται εδώ: http://www.europarl.europa.eu/doceo/document/TA-9-2019-0021_EL.html).

Στο ζήτημα της ταύτισης από πλευράς όλων των βασικών φραξιών της ευρωπαϊκής αστικής τάξης του επαναστατικού κομμουνισμού με το φασισμό και μάλιστα ακόμη περισσότερο με τον κανιβαλικό ναζισμό, έχουμε τοποθετηθεί εκτενώς ήδη από το 2005, όταν το Συμβούλιο της Ευρώπης είχε υιοθετήσει απόφαση ιστορικής καταδίκης των «κομμουνιστικών ολοκληρωτικών καθεστώτων» (βλ. το άρθρο μας «Σχετικά με την απόφαση του Συμβουλίου της Ευρώπης για τα «κομμουνιστικά ολοκληρωτικά καθεστώτα» ή για τη στάση και τις θέσεις της επαναστατικής εργατικής τάξης μπροστά στη διαμάχη των φιλελεύθερων αστών με το σοσιαλφασισμό»). Ανάλογη, πιο πρόσφατη τοποθέτηση για τη διαμάχη μεταξύ Ευρωπαίων φιλελεύθερων και αντικομμουνιστικών αστικών τάξεων των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης από τη μία πλευρά και πουτινικών ψευτοκομμουνιστών-σοσιαλφασιστών από την άλλη επάνω σε ζητήματα ιστορίας είχαμε κάνει και πιο πρόσφατα, με αφορμή την προβοκάτσια Πούτιν - ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με μια σύναξη στην Εσθονία (βλ. Για τη Διάσκεψη στην Εσθονία ή πώς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και η ψευτοαριστερά προετοιμάζουν πολιτικά και ιδεολογικά το λαό για τη ρώσικη επίθεση κατά της ανατολικής Ευρώπης).

Σε αυτές τις τοποθετήσεις μας έχουμε εκθέσει λίγο - πολύ διεξοδικά τη θέση που παίρνουμε όταν η μεν φιλελεύθερη ή και κλασσική συντηρητική αντικομμουνιστική αστική τάξη ταυτίζει τον κομμουνισμό με το ναζισμό, ο δε νεοχιτλερικός πουτινισμός καμώνεται τον «υπερασπιστή» της ιστορικής παράδοσης του κομμουνιστικού κινήματος και πιο ειδικά της ΕΣΣΔ και του Στάλιν.

Η νέα ωστόσο ποιότητα της αντικομμουνιστικής επίθεσης των Ευρωπαίων φιλελεύθερων, που φτάνουν πια ένα βήμα από την άρνηση της κομβικής συνεισφοράς της Σοβιετικής Ένωσης και του αντιφασιστικού κομμουνισμού στην ήττα της βαρβαρότητας σε όλο τον πλανήτη την περίοδο 1939-1945, αξίζουν μιας νέας, συμπληρωματικής τοποθέτησης.

Η άρνηση του αντιφασιστικού αγώνα της ΕΣΣΔ βήμα προς το φιλοχιτλερικό ιστορικό αναθεωρητισμό

Το ό,τι η φιλελεύθερη αστική τάξη της Ευρώπης, λόγω ταξικής τυφλωμάρας, αλλά και ταξικού ενστίκτου επιβίωσης, αδυνατεί να ξεχωρίσει τον πραγματικό λενινιστικό (και σταλινικό) και μαοϊστικό κομμουνισμό από το σοσιαλφασισμό της μετά το 1956 Ρωσίας και της μετά το 1978 Κίνας, ήταν ήδη γνωστό και έχει να κάνει με τη χάρη που χρωστά στους Χρουστσόφ - Μπρέζνιεφ - Γκορμπατσόφ και Τενγκ Χσιάο Πινγκ για την καπιταλιστική παλινόρθωση στις δύο πρώτες χώρες στις οποίες πραγματοποιήθηκε νικηφόρα έφοδος του προλεταριάτου στον ουρανό. Για όλα τα αστικά ρεύματα του πλανήτη η περίοδος που ηγεμόνευσαν οι παραπάνω σοσιαλφασίστες, αλλά και οι σημερινές Ρωσία και Κίνα είναι ασυζητητί καλύτερες και προτιμότερες της περιόδου των Λένιν, Στάλιν, Μάο, πράγμα που εξηγείται από την ταξική αντιδιαμετρικότητα των δύο περιόδων και όχι φυσικά από τη δήθεν ταύτισή τους. Σε τελική ανάλυση, οι φιλελεύθεροι αστοί νιώθουν ταξική αλληλεγγύη και χρωστούν ευγνωμοσύνη στους σοσιαλφασίστες αστούς επειδή οι τελευταίοι τους απάλλαξαν (προσωρινά βέβαια) από τον τρόμο της κομμουνιστικής επανάστασης και της κοινωνικής ηγεμονίας (δικτατορίας) του προλεταριάτου. Χρωστούν επίσης ευγνωμοσύνη, ειδικά στους κτηνώδεις καταπιεστές του εργαζόμενου λαού της Κίνας, καθώς οι τελευταίοι, ασκώντας μια ωμή και κτηνώδη δικτατορία πάνω στην κινεζική εργατική τάξη, έχουν επιτρέψει στο δυτικό μονοπωλιακό κεφάλαιο να επενδύει και να αβγαταίνει τα κέρδη του σε κινεζικό έδαφος εδώ και περίπου 30 χρόνια, σε μια πρωτοφανή για το σύγχρονο κόσμο κλίμακα.

Γνωστή ήταν ήδη από τη δεκαετία του ‘70 και η προσπάθεια εξίσωσης κομμουνισμού και φασισμού, η οποία ειδικά από τη δεκαετία του ‘90 είδε τα πανιά της να φουσκώνουν από διάφορους νεόκοπους πρώην αριστερούς ή ακόμη και πρώην μαοϊκούς διανοούμενους, που πέρασαν στο σκληρό, σχεδόν ωμά φιλοχιτλερικό αντικομμουνισμό, τύπου Κορτουά («Μαύρη Βίβλος του Κομμουνισμού») ή στην Ελλάδα Μαραντζίδη (πρώην «Κ»Κεσ., για μια περίοδο φιλελεύθερος αντικομμουνιστής και νυν φιλοσυριζαίος ιστορικός).

Λίγο έως πολύ όμως, ακόμη και αυτά τα πολιτικοϊδεολογικά ρεύματα, θέλοντας και μη, αναγνώριζαν ότι, παρά τη διαφωνία τους με το εσωτερικό πολιτικό καθεστώς της ΕΣΣΔ της περιόδου Στάλιν, η τελευταία έδωσε πρωτοπόρα τη μάχη ενάντια στο μαύρο χιτλερισμό και χοντρικά, ηγήθηκε του παγκόσμιου αντιναζιστικού μετώπου, ακολουθούμενη από την Αγγλία και τις ΗΠΑ, που συνέτριψε τις ναζιστικές ορδές και οδήγησε στη νίκη του ανθρώπινου πολιτισμού επί της πιο απεχθούς βαρβαρότητας των καιρών μας. Αυτή ήταν μια ιστορική αλήθεια γραμμένη με τόσο αίμα, που κανείς Ευρωπαίος αστοδημοκράτης των τελευταίων δεκαετιών δεν είχε τολμήσει, ούτε καν είχε προσπαθήσει στα σοβαρά να παραγράψει.

Πλέον, ωστόσο, και με την τελευταία συλλογική τοποθέτηση του Ευρωκοινοβουλίου, με τέτοια μάλιστα ομοφωνία των σε γενικές γραμμές μισοδημοκρατικών αστικών ρευμάτων εντός του, η ευρωπαϊκή αστική τάξη διαβαίνει και αυτόν το Ρουβίκωνα, κάνοντας δύο μεγάλα ιδεολογικά και πολιτικά εγκλήματα: από τη μια ακυρώνει στην πράξη το ίδιο το αντιφασιστικό μέτωπο που οι ίδιοι οι ταξικοί και πολιτικοί πρόγονοί της μπήκαν, αν και για μια περίοδο ταλαντεύτηκαν, με συνέπεια στο μέτωπο με το αντιφασιστικό σοσιαλιστικό προλεταριάτο της ΕΣΣΔ ενάντια στον Άξονα ναζιστικής Γερμανίας - μιλιταριστικής Ιαπωνίας - φασιστικής Ιταλίας κι από την άλλη χαρίζει στον Αδόλφο Πούτιν ακριβώς τα όπλα που ζητάει και που χρειάζεται για να εξαπολύσει το σημερινό πόλεμο εξανδραποδισμού και ισοπέδωσης της Ευρώπης που ετοιμάζει πυρετωδώς. Γιατί αυτή ακριβώς η αντικομμουνιστική, φιλοχιτλερική αφήγηση, γυρισμένη βέβαια τα μέσα έξω, είναι εκείνη την οποία διαδίδει ο Πούτιν τόσο στον αφιονισμένο από τον ίδιο και το φασιστικό καθεστώς του ρώσικο λαό, όσο και στη λαϊκή βάση που του πλάθουν κατάλληλα μέσα στην Ευρώπη εν όψει του πολέμου τα φασιστικά και ψευτοαριστερά ταγματαλήτικα τσιράκια του μέσα στη Δύση. Όλοι αυτοί, με αρχηγό το ρώσο δικτάτορα, λένε χοντρικά: «Στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν υπήρξε κανένα αντιναζιστικό μέτωπο. Η Ρωσία αντιμετώπισε τον Χίτλερ, ο οποίος όμως στην πραγματικότητα ήταν το προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης. Άρα το Ρίμπεντροπ - Μολότοφ δεν ήταν τακτική, αλλά στρατηγική κίνηση, γιατί έτσι κι αλλιώς ο αντιναζισμός χωρίς αντιδυτικισμό δε λέει τίποτα, είναι φιλελεύθερη παγίδα. Ο πραγματικός εχθρός, κι ας μη φαινόταν, τότε και τώρα, είναι οι εβραιοφιλελεύθεροι Αγγλοαμερικάνοι και οι ναζί είναι απλά η αιχμή του δόρατός τους. Έτσι λοιπόν, όπως και τότε, και σήμερα η Ρωσία θα νικήσει τη στο βάθος ναζιστική Δύση». Είναι ακριβώς η θεωρία των ψευτοΚΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ ότι η «Χρυσή Αυγή» δεν ήταν ποτέ τίποτε άλλο από «τσιράκια των φιλελεύθερων εφοπλιστών», δηλαδή μια αναμφισβήτητα κτηνώδης, ωστόσο ασήμαντη στρατηγικά αιχμή του δόρατος ενός μεγαλύτερου και κυριότερου εχθρού που κρύβεται πίσω της και που είναι, σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, οι φιλελεύθεροι, η ΝΔ, η Δύση κλπ. Αυτή η ακροδεξιά - φιλοναζιστική θεωρία, πουτινική ως το μεδούλι, είναι ο τάχατες «αριστερισμός» της ψευτοαριστεράς που κοροϊδεύει το σύνθημα «εκτός νόμου οι ναζί» ως δήθεν εξωραϊστικό του φιλελεύθερου αστικού κράτους. Κι όλα αυτά τη στιγμή που στην Ελλάδα, αλλά και παντού πια στον κόσμο, οι ναζιστές και οι εθνικοφασίστες είναι μανιασμένα αντιδυτικοί και ολόψυχα πουτινικοί και φιλορώσοι.

Ο φιλοπουτινισμός των «άτεγκτων» φιλελεύθερων αντικομμουνιστών

Θα μπορούσε ωστόσο κανείς να αντιτείνει ότι οι Ευρωπαίοι αστοί, έστω και με τα παλιά και σκουριασμένα υλικά του ιστορικού αντικομμουνισμού τους, προσπαθούν με τέτοια ψηφίσματα να σταθούν στο πλευρό των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, που φοβούνται πολύ - και δίκαια - το ρωσικό σοσιαλιμπεριαλιστικό επεκτατισμό, οπότε εκστρατεύουν, έστω και ηλιθιωδώς ως προς την αντικομμουνιστική μορφή, ενάντια στον ψευτοκομμουνισμό-σοσιαλφασισμό που τις υποδούλωσε από τη δεκαετία του 60 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ‘90. Όμως, αυτή η θεωρία καταρρέει, καθώς οι γλοιώδεις ως προς τις ηγεσίες τους Ευρωπαίοι φιλελεύθεροι αστοί αποδεικνύονται φτηνοί στα πίτουρα και ακριβοί στο αλεύρι. Όσο περισσότερες άδικες κατάρες κι αν εξαπολύουν ενάντια στον κομμουνισμό της σταλινικής (και δευτερευόντως της μαοϊκής) εποχής, τόσο περισσότερες υποκλίσεις και εκχωρήσεις κάνουν σήμερα προς την αντισημιτική, φασιστική, επεκτατική και δολοφονική (με δηλητηριάσεις και ωμές εκτελέσεις Ρώσων αντιφρονούντων ακόμη και σε αγγλικό, γερμανικό κλπ. έδαφος) Ρωσία του Πούτιν. Όσο περισσότερο φωνάζουν για την είσοδο του σοβιετικού στρατού στην Πολωνία, (όπου πήρε πίσω εδάφη που οι Πολωνοί αντιδραστικοί είχαν αποσπάσει από την ΕΣΣΔ στην περίοδο της επανάστασης) ή καταγγέλλουν σαν χιτλερικού τύπου τις επεμβάσεις στη Φινλανδία, τις βαλτικές χώρες και τη ρουμανική Βεσσαραβία (Μολδαβία) το 1939-1941 (ενώ επρόκειτο για επεμβάσεις που ναι μεν αποδειχθηκαν λαθεμένες αργότερα, είχαν ωστόσο σαν αποκλειστικό στόχο να αποτρέψουν την πραγματική χιτλερική περικύκλωση και συντριβή της ΕΣΣΔ), τόσο πιο ωμά πουλάνε την κατασφαγμένη ηρωική Τσετσενία, τις διαμελισμένες από το ρώσικο φασισμό Μολδαβία (βλ. Υπερνδειστειρία), Γεωργία (Αμπχαζία - Νότια Οσετία), Ουκρανία (Ντονέτσκ - Λουχάνσκ). Όσο περισσότερο ταυτίζουν ωμά αυτούς που πολέμησαν τον αντισημιτικό κανιβαλισμό και τον έστειλαν για δεκαετίες στα αζήτητα της ιστορίας (πριν τον ξαναγεννήσει ο μπρεζνιεφικός τάχα φιλαραβικός «αντιιμπεριαλισμός» και νεοχιτλερικός «αντικαπιταλισμός») με τους ναζί θύτες του Ολοκαυτώματος, τόσο περισσότερο προσοχή στέκονται μπροστά στους στρατοκράτες της σημερινής Μόσχας, που ισοπέδωσαν από αέρος τη μαρτυρική Συρία, κάνοντας τάχα ότι βομβαρδίζει τζιχαντιστές ενώ βομβάρδιζε πατριώτες αντιασαντικούς αντάρτες χωρίς η Ευρώπη και η Αμερική να βγάλουν άχνα.

Όσο περισσότερο ταυτίζουν - με το αντικομμουνιστικό ιδεολόγημα του «ολοκληρωτισμού» - την επαναστατική διαφωτιστική κοσμοθεωρία του προλεταριάτου, το μαρξισμό - λενινισμό - μαοϊσμό, τον επαναστατικό κομμουνισμό με το χειρότερο και πιο απάνθρωπο υπερσκοταδιστικό απόστημα του αστισμού που σαπίζει, τον κανιβαλικό ναζισμό, τόσο δέχονται να έχουν μόνιμα ως επικεφαλής στις Κομισιόν τους και στις θέσεις - κλειδιά της ΕΕ υφεσιακούς, φίλους ή και υποτακτικούς της νεοχιτλερικής Ρωσίας (και σε δεύτερο πλάνο φίλους της Κίνας), όπως οι λογής λογής Γιούνκερ, Άστον, Μογκερίνι, Βεστάγκερ και σία.

Φαίνεται έτσι ξεκάθαρα ότι ο νεόκοπος φανατικός αντικομμουνισμός των ψηφισμάτων τους δεν είναι απλώς μια λαθεμένη στη μορφή, αλλά δίκαιη στην ουσία προσπάθεια να σηκώσουν ανάστημα στο σύγχρονο πουτινικό επεκτατισμό, αλλά ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή η σίγουρα ενισχυόμενη και από τους πράκτορες του Πούτιν μέσα στις ευρωπαϊκές καγκελαρίες χείρα βοήθειας προς τη Μόσχα να φτιάξει το αφήγημα με το οποίο θα ανάψει τις φωτιές του πολέμου στην Ευρώπη.

Το κόλπο έχει πλέον παλιώσει και το είδαμε γλαφυρά μπροστά στα μάτια μας στην Ουκρανία από το 2013 και δώθε. Εκεί οι Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι φιλελεύθεροι αστοί μονοπωλιστές, που τάχα νοιάζονταν να υπερασπιστούν τη φιλοευρωπαϊκή εξέγερση στο Κίεβο, ενώ έβλεπαν ξεκάθαρα ότι όλη - όλη η στρατηγική της Μόσχας για να αρπάξει και να προσαρτήσει την Κριμαία ήταν η επίκληση της ύπαρξης «Ουκρανών ναζί» προβοκατόρων μέσα στο φιλοευρωπαϊκό ρεύμα, άφησαν ανενόχλητη την αντικομμουνιστική αστική τάξη της Ουκρανίας να ενσωματώσει τους ναζί, και μάλιστα σαν πρωτοπορία, στο μέτωπο της «νίκης κατά του φιλορώσικου καθεστώτος Γιανουκόβιτς» για όσο ακριβώς διάστημα χρειαζόταν ώστε η Ρωσία να καταλάβει ουκρανικό έδαφος ως τάχα «αντιναζιστική προστασία» των «Ρώσων μειονοτικών αδελφών». Στη συνέχεια, οι Ευρωπαίοι και πάλι δεν έβαλαν ποτέ ζήτημα απαγόρευσης και τσακίσματος των ναζιστικών οργανώσεων στην Ουκρανία, αφήνοντας τες ανενόχλητες - έστω ολιγάριθμες και ασθενικές - να δίνουν τον τόνο ότι τάχα συμμετέχουν πρωτοπόρα στην ουκρανική αντίσταση στη ρώσικη εισβολή και άρα να την κατασυκοφαντούν και να τη λερώνουν. Την ίδια ώρα, είτε ως Γιούνκερ, είτε ως Ολάντ/Μακρόν - Μέρκελ, οι υφεσιακοί ή και ανοικτοί ρωσόφιλοι της Ευρώπης καλούν έμμεσα πλην σαφώς το Κίεβο να τα «βρει» με τη Ρωσία, σε τελική ανάλυση να υποταχθεί σε αυτήν. Ο θλιβερός Μακρόν, μάλιστα, κάλεσε πρόσφατα, ακριβώς όπως και ο Τραμπ, σε επανένταξη της Ρωσίας στο G7 και υποδέχθηκε μετά βαΐων και κλάδων τον Πούτιν στο Παρίσι.

Με τον πρωτόγονο αντικομμουνισμό τους, επίσης, οι Ευρωπαίοι αστοί ανοίγουν νέους δρόμους ενσωμάτωσης της κλασσικής και όχι τυχαία φανατικά ρωσόφιλης ακροδεξιάς σε κυβερνήσεις, καθώς οι εθνικοφασίστες ξεπλένονται με μια - δυο φραστικές καταδίκες του ναζισμού και από εκεί και πέρα θεωρούνται τμήμα του πλατιού αστικού μετώπου ενάντια στα «δύο άκρα». Οι επικλήσεις, λοιπόν, του ψηφίσματός τους για αποκλεισμό της ακροδεξιάς από κυβερνητικά μέτωπα και η θετική αναφορά στην ανάγκη να απαγορευτούν οι νεοναζιστικές και νεοφασιστικές οργανώσεις μένει ξεκρέμαστη και άνευ ουσίας, αφού οι μεν φιλελεύθεροι έχουν αποδείξει πόσο ανέχονται τους ναζιφασίστες στο όνομα τάχα της «ελευθερίας του λόγου και των ιδεών», οι δε ψευτοκομμουνιστές έχουν αναγάγει σε θέμα αρχής το ελεεινό επιχείρημα «ποτέ οι ναζί εκτός νόμου γιατί αυτό εξωραΐζει και δίνει αντιφασιστικά εύσημα στην αστική δημοκρατία», αλλά και γιατί κινδυνεύουν να βγουν εκτός νόμου και οι πραγματικοί κομμουνιστές. Αυτός ο κίνδυνος γίνεται σε κάποιες χώρες και σε κάποια στιγμή πιθανός όχι μόνο για τους σοσιαλφασίστες, που για τις μάζες μετράνε για κομμουνιστές όσο δεν έχει αποκαλυφθεί η νεοναζιστική φύση της ηγεσίας τους, οπότε γι’ αυτό δεν πρέπει να βγουν εκτός νόμου, αλλά και για τους πραγματικούς κομμουνιστές που δεν θα αξίζουν αυτόν τον τίτλο αν δεν υπερασπίζουν τον Στάλιν και την Τρίτη Διεθνή, δηλαδή την πιο μεγάλη και ηρωική εποχή της πρώτης προλεταριακής εξουσίας στην ιστορία, παρά τα όποια μικρά ή μεγαλύτερα λάθη τους, που οι πραγματικοί επαναστάτες κριτικάρουν και αναλύουν με στόχο την παραπέρα ανάπτυξη των μελλοντικών κινημάτων της εργατικής τάξης και των λαών.

Όμως οι επίγονοι εκείνων που πούλησαν τη δημοκρατική Ισπανία, την Αυστρία, την Τσεχοσλοβακία, αλλά και την Πολωνία (την οποία οι Αγγλογάλλοι ουσιαστικά εγκατέλειψαν στρατιωτικά, παρά το γεγονός ότι “πλατωνικά” κήρυξαν τον πόλεμο στον Χίτλερ όταν της επιτέθηκε) την περίοδο 1936-1939, έχουν το θράσος να στέκονται σε ένα επεισόδιο του πολέμου, όπως η ανάγκη της σταλινικής ΕΣΣΔ για τακτική ανακωχή με το χιτλερισμό την περίοδο 1939-1941, προκειμένου να ετοιμάσει την κοσμοϊστορικής σημασίας άμυνά της. Αυτά τα λένε όχι μόνο για να κατασυκοφαντήσουν το κομμουνιστικό κίνημα, αλλά και για να παραγράψουν τις δικές τους πομπές, δηλαδή τις πραγματικές ιστορικές προδοσίες του Μονάχου και την πολιτική γενικού κατευνασμού του Άξονα, καθώς και τις θεωρίες που έδιναν και έπαιρναν μέσα σε φράξιες της δυτικής αστικής τάξης για συνεργασία με τον Χίτλερ ή έστω για «σπρώξιμό» του προς ανατολάς, ώστε να «αλληλοεξοντωθεί» με την ΕΣΣΔ. Και δεν διδάσκονται έστω από την έμπρακτη αυτοκριτική των πολιτικών παππούδων τους, των δυτικών αστών του 41-45, που με επικεφαλής τους Τσώρτσιλ και Ρούζβελτ, τέλειωσαν κάθε ταλάντευση για διαπραγματεύσεις και παζάρια με τον Χίτλερ και ενώθηκαν με τον Στάλιν, το σοβιετικό λαό και τα αντιφασιστικά ανταρτικά, για τη συντριβή του τέρατος.

Όπως αναφέραμε χαρακτηριστικά και στο κείμενο για τη διάσκεψη στην Εσθονία το 2017, «η επέμβαση της σταλινικής ΕΣΣΔ στην Εσθονία και γενικότερα στις φασιστικές τότε Βαλτικές (επέμβαση που τελικά παρά τις προθέσεις της μάλλον δεν βοήθησε στην κύρια πλευρά τη σοβιετική άμυνα καθώς είχε σαν αποτέλεσμα ένα μεγάλο μέρος των λαών της Βαλτικής να στραφούν ενάντια στην ΕΣΣΔ) ήταν στην ουσία μέρος του κολοσσιαίου, πνιγμένου στο αίμα αντιχιτλερικού της αγώνα, ενός αγώνα ζωής και θανάτου όχι μόνο για την επιβίωση του σοβιετικού επαναστατικού προλεταριάτου αλλά όλων των λαών της Ευρώπης και του κόσμου ολόκληρου. Οι φιλελεύθερου τύπου αντικομμουνιστές ψάχνουν να βρουν την ταυτότητα Χίτλερ-Στάλιν στο σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότοφ για να σβήσουν το γεγονός ότι χάρη και σε αυτό το σύμφωνο, που ανέβαλε για πάνω από ενάμισι χρόνο τη χιτλερική επίθεση, εξαφανίστηκαν για πάντα οι Χίτλερ-Ρίμπεντροπ και τα φουσάτα τους από το πρόσωπο της γης.

Η γραμμή “ούτε Χίτλερ ούτε Στάλιν” δεν είναι καινούργια. Έχει δοκιμαστεί την περίοδο του μεσοπολέμου από τους φιλελεύθερους, τους σοσιαλδημοκράτες και τους συντηρητικούς της δυτικής Ευρώπης και οδήγησε μόνο σε καταστροφές: στον επανεξοπλισμό της χιτλερικής Γερμανίας, στην προδοσία της δημοκρατικής Ισπανίας και της Τσεχοσλοβακίας και τελικά στον κανιβαλικό πόλεμο του χιτλερικού άξονα ενάντια στην ανθρωπότητα. Τότε οι αστικές τάξεις των χωρών αυτών έκαναν την έμπρακτη αυτοκριτική τους όταν αρνήθηκαν τη γραμμή του κατευνασμού και τελικά ήρθαν σε αντιναζιστική συμμαχία με τη Σοβιετική Ένωση. (Οι μόνοι που δεν έχουν κάνει αυτοκριτική και εγκλημάτησαν ως το τέλος επιμένοντας στο “ούτε Χίτλερ ούτε Στάλιν” ήταν οι τροτσκιστές, που άλλοι από τους πολιτικούς απογόνους τους σήμερα λένε στην Ουκρανία “ούτε Ρωσία-ούτε Δύση”, ενώ οι πιο ξετσίπωτοι από δαύτους είναι ανοιχτά με τη Ρωσία). Οι αστικές τάξεις που σήμερα επαναφέρουν την καταστροφική γραμμή “ούτε Χίτλερ ούτε Στάλιν” προδίδουν το αντιφασιστικό μέτωπο που οι ίδιες δέχτηκαν τελικά το 1941 και έτσι οδηγούν την ανθρωπότητα σε νέες καταστροφές».

Για τις κατάρες των κνιτών ενάντια στο δυτικό αντικομμουνισμό - Ο χειρότερος αντικομμουνισμός είναι ο κνίτικος πουτινισμός

Οι τελευταίοι βέβαια που έχουν το δικαίωμα να καταγγέλλουν τα γλοιώδη μισοφιλελεύθερα πολιτικά ρεύματα της Ευρώπης για τον αντικομμουνισμό τους είναι οι ακροδεξιοί σοσιαλφασίστες τύπου ψευτοΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή οι πιο ραφιναρισμένοι, αλλά και οι πιο λυσσασμένοι -στο βάθος- αντικομμουνιστές.

Κι αυτό γιατί, όπως γράψαμε και πρωτύτερα, οι συγκεκριμένοι απερίγραπτοι υποκριτές όχι μόνο είναι παιδιά των αρχηγών κάθε συκοφαντίας κατά του επαναστατικού κομμουνισμού και του Στάλιν, των σοσιαλιμπεριαλιστών παλινορθωτών του καπιταλισμού στην ΕΣΣΔ και εχθροί κάθε αντιφασιστικού μετώπου, αλλά έχουν υιοθετήσει σούμπιτη και με «υπεραριστερό» λούστρο ολόκληρη την ανάλυση της ξετσίπωτα ακροδεξιάς ιδεολογικά σημερινής Ρωσίας, που αρνείται ότι υπήρξε ποτέ ιστορικά αντιφασιστικό μέτωπο, αρνείται τη σημασία της συμμαχίας της σταλινικής ΕΣΣΔ με την καπιταλιστική αλλά αστοδημοκρατική Δύση ενάντια στο χιτλερισμό, αρνείται ΚΥΡΙΩΣ τις στρατηγικές διαφορές αστικής δημοκρατίας και ναζιφασισμού και τελικά υποστηρίζει κάθε νεοχιτλερική βαρβαρότητα στον πλανήτη, αρκεί αυτή να εμφανίζεται με αντιδυτικό προσωπείο.

Πώς μπορεί να είναι υπερασπιστής του κομμουνισμού ή έστω της δημοκρατίας ο κνίτης υποστηρικτής της συντριβής του δημοκρατικού ανεξαρτησιακού κινήματος της Τσεχοσλοβακίας του 1968, ο υπερασπιστής της κατοχής του Αφγανιστάν τη δεκαετία 1979-1989, ο οπαδός των Σέρβων τσέτνικ μακελάρηδων της Σρεμπρένιτσα και των Ρώσων μιλιταριστών ισοπεδωτών του Γκρόζνι;

Με ποια μούτρα και ποιον κομμουνισμό ή έστω αντιχιτλερισμό - αντιφασισμό να υπερασπιστεί ένα πολιτικό κτήνος που πανηγύριζε τους βομβαρδισμούς του «Βλαδίμηρου», όπως τον αποκαλούν οι κνίτες με κρυφά, πνιχτά χαμόγελα, στη Συρία, όταν αυτοί έθαβαν μωρά και μανάδες μέσα σε συντρίμμια νοσοκομείων στο Χαλέπι; Πόσους υποκριτικούς «αντιναζιστικούς» (στην ουσία αντιευρωπαϊκούς) φιλιππικούς της δεκάρας να βγάλει ο κάθε κνίτης παραχαράκτης ειδήσεων Μπογιόπουλος, όταν το κόμμα του το ψευτοΚΚΕ έστειλε εκπρόσωπο, μαζί με τους ναζήδες και τις Λεπέν, να παρακολουθήσει τις φαρσοκωμικές «εκλογές» των κουίσλινγκ της Ρωσίας στην κατεχόμενη ανατολική Ουκρανία το 2014;

Μπορεί ο οπαδός των σύγχρονων τσολάκογλου, λογοθετόπουλων, ράλληδων και ταγματαλητών του Πούτιν να υπερασπιστεί την αντιφασιστική ΕΣΣΔ από τους φιλελεύθερους αντικομμουνιστές; Κάτι τέτοιο θα ήταν εκτός από αδύνατο και γελοίο, μιας και ο κνίτης και ο συριζαίος τάχα «σοσιαλδημοκράτης» δίδυμος αδελφός του βρίσκονται παρασάγγες πιο δεξιά από κάθε ευρωπαϊκή αστική μισοδημοκρατία, ακόμη και του σημερινού, ελεεινού αντικομμουνιστικού τύπου.