Βέβαια αναγκάζεται κάτι λίγο να μαρτυρήσει ο Κουτσούμπας από την ιστορική αλήθεια ανάμεσα σε μπόλικα ψέματα όταν μιλάει στο πιο πληροφορημένο κοινό για να μην ξεπεράσει σε αντισημιτισμό τα ρωσικά αφεντικά του, που τουλάχιστον αναγνωρίζουν την υποστήριξη της ΕΣΣΔ στην ίδρυση του Ισραήλ. Όμως αποσιωπά ότι είχε τον πρωτοπόρο και πιο αποφασιστικό και καίριο ρόλο στην επιβίωση του κράτους του Ισραήλ καθώς στάθηκε δίπλα του ενάντια στον πόλεμο εξαφάνισης που του έκαναν τα αραβικά κράτη με τη βοήθεια της Αγγλίας. Λέει λοιπόν: «Η Σοβιετική Ένωση και οι άλλες χώρες στήριξαν σε μια συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, 2-3 χρόνια μετά την αποκάλυψη του Ολοκαυτώματος, του φασιστικού εγκλήματος κατά των Εβραίων, ένα δίκαιο αίτημα: αυτός ο κατατρεγμένος λαός, που σφαγιάστηκε από τους ναζί, από τον φασισμό, που είναι γέννημα του καπιταλισμού, να έχει μια δική του χώρα» (3), («Πρώτο Θέμα» 5/12/23, συνέντευξη Κουτσούμπα στο δημοσιογράφο Δανίκα), ενώ ο «Ριζοσπάστης» 2-3/12/23 σε άρθρο του για την «Ιστορική αναδρομή στις ρίζες και την εξέλιξη του Παλαιστινιακού ζητήματος έγραψε απλά ότι: «Η πρόταση - σχέδιο δημιουργίας δύο ανεξάρτητων κρατών στην Παλαιστίνη υπερψηφίστηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στις 29 Νοέμβρη 1947 (Απόφαση 181-II). Υπέρ ψήφισαν 33 κράτη (ανάμεσά τους και η ΕΣΣΔ), κατά 13 (ανάμεσά τους όλα τα αραβικά κράτη, η Τουρκία, αλλά και η Ελλάδα), ενώ 10 απείχαν (ανάμεσά τους και η Βρετανία)». Αμέσως παρακάτω ο αρθρογράφος φρόντισε να τονίσει ότι:. «Τα αραβικά κράτη ξεκαθάρισαν πως δεν θεωρούσαν την εν λόγω απόφαση δεσμευτική γι' αυτά, εκτιμώντας ότι ήταν αντίθετη στη Χάρτα του ΟΗΕ» και ότι: «Για την ΕΣΣΔ η λύση των δύο ανεξάρτητων κρατών είχε πια καταστεί «η μόνη λειτουργική» δεδομένου ότι «οι Εβραίοι και οι Αραβες είτε δεν επιθυμούσαν είτε δεν μπορούσαν να ζουν μαζί» (4). Το ότι δεν κριτικάρεται από τον αρθρογράφο η θέση των Αράβων αφήνει σαφώς το ενδεχόμενο να έχουν δίκιο ότι η απόφαση ήταν όντως αντίθετη με τη Χάρτα του ΟΗΕ ενώ η ΕΣΣΔ εμφανίζεται σαν διαιτητής, που κρατάει ίσες αποστάσεις και δύσθυμα αναγκάζεται να δεχτεί τα δύο κράτη, δηλαδή ίσα που αναγνωρίζει το Ισραήλ.
H αλήθεια είναι όπως γράψαμε σε ένα σημαντικό άρθρο μας τον Ιούλη του 2021 (Με αφορμή την τελευταία Ισραηλο-Παλαιστινιακή σύρραξη: Το τοπικό και παγκόσμιο δίπολο που συνθλίβει τα δύο έθνη και θρέφει τον αντισημιτισμό -Πως γίνεται και το Ισραήλ δίνει τόσο πολύτιμα όπλα στους πιο θανάσιμους εχθρούς του https://oakke.gr/global/2013-02-16-19-26-19/item/1332. Click or tap to follow the link.">https://oakke.gr/global/2013-02-16-19-26-19/item/1332) ότι «στην ιστορική απόφαση 181 του 1947 του ΟΗΕ είχε πρωτοστατήσει η ΕΣΣΔ όταν ήταν σοσιαλιστική, όπως πρωτοστάτησε και στη διπλωματική μάχη όταν υποχώρησε ακόμα και ο ανερχόμενος ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ από την απόφαση 181, αλλά κυρίως όπως πρωτοστάτησε στη στρατιωτική υπεράσπιση του νεαρού κράτους του Ισραήλ όταν τα αραβικά κράτη κάτω από την ηγεσία του αγγλικού ιμπεριαλισμού του επιτέθηκαν το 1948 από όλες τις πλευρές για να το εξαφανίσουν. (5)
Αυτά που λέμε παραπάνω μπορεί κανείς να τα διαπιστώσει ο κάθε τίμιος άνθρωπος στη βασική ομιλία του εκπροσώπου της Σοβιετικής Ένωσης στον ΟΗΕ, Γκρομίκο, στις 29 Νοέμβρη 1947 που εξηγεί διεξοδικά τη θέση της ΕΣΣΔ. Αυτή η ομιλία προκάλεσε δέος όχι μόνο στους ίδιους τους Εβραίους αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο. Μια απλή ανάγνωση των ντοκουμέντων των Ισραηλινο-Σοβιετικών Σχέσεων 1949-1953 (Documents on Israeli-Soviet Relations 1941-1953, 2 τόμοι, εκδότης Frank Cass Publishers, 2000, Μεγάλη Βρετανία) αρκεί για να δει κάποιος την πυκνή αλληλογραφία, πριν και μετά την ομιλία του Γκρομίκο, ανάμεσα στα στελέχη της αντιρεβιζιονιστικής πλευράς της ηγεσίας ΕΣΣΔ, όπως ανάμεσα στο γνωστό Αντρέι Βισίνσκι (αναπληρωτή Υπουργό Εξωτερικών τότε) και τον Υπουργό Εξωτερικών Β. Μολότοφ , ανάμεσα στον Μολότοφ και τον Στάλιν καθώς και ανάμεσα σε πολλά σοβιετικά στελέχη για τις εξωτερικές υποθέσεις που αφορούσαν την εκπόνηση της θέσης της Σοβιετικής Ένωσης στον ΟΗΕ (στο ίδιο σελ. 235, σελ. 269 1ος τόμος 1941-ΜΑΗΣ 1949).
Τα σοβιετικά στελέχη μιλάνε υπηρεσιακά με πολύ σκληρή γλώσσα ενάντια στην αραβική στάση. Ετσι στις 13 Απρίλη 1948 ο σοβιετικός ακόλουθος του τμήματος Μέσης Ανατολής του σοβιετικού υπουργείου Εξωτερικών Α. Σεμιόσκιν από τη Μόσχα στέλνει εμπιστευτική έκθεση στον Γκρομίκο για την κατάσταση στην Παλαιστίνη μετά την ψήφιση της απόφασης 181 του ΟΗΕ για τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ. Εκεί περιγράφει με γεγονότα την εξαιρετικά δύσκολη θέση των Εβραίων και αναφέρεται αναλυτικά σε όλες τις πλευρές. (Documents, 1ος τόμος σελ. 271-277). Ειδικά για τη θέση των Αράβων που σήμερα την εκθειάζουν όλοι οι αντισημίτες γράφει:
“Οι βασικές αραβικές φεουδαρχικές-αστικές οργανώσεις - η Αραβική Ανώτατη Επιτροπή και το Αραβικό Γραφείο - υποστηριζόμενες από τους Βρετανούς, τάχθηκαν κατά της δημιουργίας εβραϊκού κράτους και της διχοτόμησης της Παλαιστίνης...
Η ένοπλη δραστηριότητα κατά των Εβραίων εξαπολύθηκε με νέα δύναμη τον Δεκέμβριο του 1947 και συνεχίζεται ακόμη. Προδότες και κουίσλινγκς από όλο τον κόσμο άρχισαν να κατακλύζουν την Παλαιστίνη και να παίρνουν μέρος στον αγώνα από την αραβική πλευρά, ανάμεσά τους και το σινάφι του στρατού του Άντερ. Βόσνιοι μουσουλμάνοι από στρατόπεδα εκτοπισμένων στη Γερμανία, Γερμανοί αιχμάλωτοι πολέμου που δραπέτευσαν από στρατόπεδα στην Αίγυπτο και "εθελοντές» από την Ισπανία του Φράνκο.
Οι χώρες του Αραβικού Συνδέσμου, ακολουθώντας τις αποφάσεις του Συμβουλίου του Συνδέσμου, στέλνουν αραβικές μονάδες στην Παλαιστίνη. Η πρώτη από αυτές εισήλθε στην Παλαιστίνη από τη Συρία στις 9 Ιανουαρίου 1948. Αποτελούνταν από Σύρους, Ιρακινούς και Λιβανέζους εθελοντές, οι οποίοι, αφού επιτέθηκαν σε δύο εβραϊκούς οικισμούς, αναγκάστηκαν να αποσυρθούν στη Συρία. Η ενέργεια αυτή είχε προγραμματιστεί να συμπέσει με την έναρξη των εργασιών της Επιτροπής του ΟΗΕ για την Παλαιστίνη».
Και σημειώνει χαρακτηριστικά ο Σεμιόσκιν ότι «αρχηγός της Αραβικής Ανώτατης Επιτροπής είναι ο πρώην μουφτής της Παλαιστίνης [sic], ο οποίος πήγε στη Δαμασκό το Μάρτιο ώστε να έχει άμεση επικοινωνία με τις Αραβικές μονάδες» (σελ. 274)
Συνοψίζοντας τα συμπεράσματα του ο Σεμιόσκιν στην έκθεση του προς τον Γκρομίκο, τον εκπρόσωπο της ΕΣΣΔ στον ΟΗΕ, καταλήγει α) ότι η κατάσταση των Εβραίων χειροτερεύει κάθε μέρα καθώς είναι αδύνατο να λάβουν βοήθεια τόσο σε όπλα όσο και σε ανθρώπινο δυναμικό β) ότι οι Άραβες έχουν ενθαρρυνθεί από τη βοήθεια των Αραβικών χωρών και τη Βρετανία και από την απόσυρση της υποστήριξης των ΗΠΑ στην απόφαση του ΟΗΕ, ότι έχουν ξεκινήσει μια συστηματική επίθεση στους Εβραϊκούς οικισμούς και προσπαθούν να αυξήσουν την περιοχή της κατοχής τους και να πάρουν την πόλη της Ιερουσαλήμ, γ) ότι Η Βρετανική διοίκηση δίνει βοήθεια στους Άραβες και εμποδίζει τους Εβραίους να οργανώσουν την άμυνα τους (σελ. 276-277).
Και πραγματικά βασικά χωρίς την αποστολή βαρέος και ελαφρού οπλισμού στο νεογέννητο Ισραήλ από τη Λαϊκή Δημοκρατία της Τσεχοσλοβακίας (με την έγκριση της ΕΣΣΔ) θα ήταν εξαιρετικά αμφίβολο, αν όχι αδύνατο να άντεχαν έστω και λίγο στην λυσσασμένη επίθεση των Αραβικών κρατών για να τους εξοντώσουν.
Ένα ακόμα σημαντικό σημείο είναι ότι η Σοβιετική Ένωση τότε ψήφισε στον ΟΗΕ ενάντια στην απόφαση 194 για την επιστροφή των παλαιστίνιων προσφύγων στα εδάφη του Ισραήλ μετά τον πόλεμο του 1948, που όπως αποδείχθηκε ήταν πόλεμος για την επιβίωση του κράτους του Ισραήλ και των ίδιων των Εβραίων στην Παλαιστίνη. (6)
Κατά της απόφασης 194 ψήφισαν και τα Αραβικά κράτη αρχικά, αλλά άρχισαν να αντιστρέφουν τη θέση τους από την άνοιξη του 1949, αφού έχασαν τον πόλεμο για την εξαφάνιση του κράτους του Ισραήλ, και σύντομα έγιναν υποστηρικτές της.
Ήταν πολύ αργότερα, γύρω στα 1960 περίπου που εμφανίστηκε η Οργάνωση για την Απελεύθερωση της Παλαιστίνης και ο Γιασέρ Αραφάτ, το πρώτο δηλαδή εθνικό παλαιστινιακό κίνημα. Αυτό είχε αρχικά την επιρροή της φιλοχιτλερικής και, μετά τον β παγκόσμιο πόλεμο, την επιρροή της φιλοαγγλικής φιλοαποικιακής θέσης ενάντια στην αναγνώριση του Ισραήλ που την είχαν κληροδοτήσει οι άραβες φεουδάρχες στο νεαρό εθνικό παλαιστινιακό κίνημα και στην οποία το έσπρωχναν ξανά οι νέοι «σοβιετικοί» μεγαλορώσοι σοσιαλιμπεριαλιστές. Αυτό το κατάλαβε η ΟΑΠ μετά από την ίδια την πολύχρονη οδυνηρή πείρα της και τις αλλεπάλληλες ήττες της και υπονομεύεις από τις εσωτερικές επεμβάσεις τόσο των αραβικών χωρών, όσο κυρίως από την ρεβιζιονιστική σοσιαλφασιστική ΕΣΣΔ. Ετσι η ΟΑΠ αναγνώρισε ότι η ύπαρξη του Παλαιστινιακού κράτους περνούσε μέσα από την αναγνώρισή της ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ στα 1988-90. Όχι τυχαία τότε εμφανίστηκαν οι ισλαμιστές αντισημίτες γενοκτόνοι της Χαμάς για να συνεχίσουν σε ανώτερο επίπεδο τη δουλειά των «αριστερών» γενοκτόνων του «Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης» που ήταν επίσης φίλοι της νέας σοσιαλιμπεριαλιστικής Ρωσίας και να ματαιώσουν τη συμφωνία αμοιβαίας αναγνώρισης των δύο κρατών στο Όσλο. Ταυτόχρονα με το χαμασίτικο τέρας ήρθε στην εξουσία στο Ισραήλ η πιο μαύρη επεκτατική γραμμή Νετανιάχου πάλι με την υποστήριξη της Ρωσίας για να ματαιώσει από αυτή την πλευρά την συμφωνία του Όσλο. Έτσι ήρθαμε στη σημερινή κατάσταση.
Δημοσιεύουμε παρακάτω τη μαχητική θέση της σοσιαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης υπέρ της ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ και του σχεδίου διχοτόμησης σε δύο κράτη της Παλαιστίνης, που την έκφρασε ο εκπρόσωπος της ΣΕ, Αντρέι Γκρομίκο στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ πριν την ψήφιση του συγκεκριμένου σχεδίου στον ΟΗΕ με την απόφαση 181 (ΙΙ). Δεν ξέρουμε ακόμα αν ο Γκρομίκο ήταν από τότε με τους ρεβιζιονιστές αντισημίτες της συμμορίας Σουσλόφ-Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ ή πέρασε αργότερα μαζί τους, αλλά τότε ήταν υποχρεωμένος να εκφράζει την κεντρική γραμμή Στάλιν-Μολότωφ στην εξωτερική πολιτική της ΕΣΣΔ
(https://www.un.org/unispal/document/auto-insert-185393/ & https://en.wikipedia.org/wiki/United_Nations_Partition_Plan_for_Palestine)
Ο λόγος του Γκρομίκο βρίσκεται στο βιβλίο Documents of Israeli-Soviet Relations 1941-1953, Τόμος 1: 1941- ΜΑΗΣ 1949, σελ. 242-248)
<<ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ Α. Α. ΓΚΡΟΜΙΚΟ ΣΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΟΗΕ [i]
Ηνωμένα Έθνη, Επίσημα Πρακτικά της Δεύτερης Συνόδου της ΓΣ, Σύνοδοι της Γενικής Συνέλευσης, 16 Σεπ. – 29 Νοε. 1947, 26 Νοε., 125η σύνοδος, σ. 1358-63.
26 Νοεμβρίου 1947
Κ. Γκρομίκο (Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών) -(μετάφραση από τα ρωσικά): Η Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, όπως όλοι γνωρίζουν, δεν έχει κανένα άμεσο υλικό ή άλλο συμφέρον στην Παλαιστίνη· ενδιαφέρεται για το ζήτημα της Παλαιστίνης επειδή είναι μέλος των Ηνωμένων Εθνών και επειδή είναι μια Μεγάλη Δύναμη που φέρει, όπως και άλλες Μεγάλες Δυνάμεις, ειδική ευθύνη για τη διατήρηση της διεθνούς ειρήνης. Αυτά τα στοιχεία καθορίζουν τη στάση που παίρνει η κυβέρνηση της ΕΣΣΔ στο παλαιστινιακό ζήτημα. Οι απόψεις της αντιπροσωπείας της ΕΣΣΔ έχουν ήδη εκφραστεί επαρκώς στην Ειδική Σύνοδο της Γενικής Συνέλευσης τον Μάιο του 1947, όπως και στη διάρκεια των συζητήσεων κατά την παρούσα σύνοδο. Δεν θα επαναλάβω, επομένως, όσα έχουν προηγούμενα ειπωθεί από την αντιπροσωπεία της ΕΣΣΔ όταν εξεταζόταν το ζήτημα της μελλοντικής Παλαιστίνης. Όμως πιστεύω ότι μερικές πρόσθετες παρατηρήσεις δεν θα ήταν ανώφελες, δεδομένου του ότι η Γενική Συνέλευση σε αυτή ή σε επόμενη συνεδρίαση θα πρέπει να πάρει μια βαρυσήμαντη απόφαση που θα καθορίσει το μέλλον της Παλαιστίνης. Είναι επομένως φυσικό κάθε αντιπροσωπεία να το θεωρήσει καθήκον της όχι μόνο να πάρει μια οριστική θέση ψηφίζοντας μια συγκεκριμένη πρόταση αλλά και να αιτιολογήσει τη στάση που παίρνει.
Όταν το ζήτημα της μελλοντικής Παλαιστίνης συζητιόταν στην Ειδική Σύνοδο της Γενικής Συνέλευσης, η κυβέρνηση της ΕΣΣΔ υπόδειξε τις δύο πιο αποδεκτές λύσεις αυτού του ζητήματος. Η πρώτη ήταν η δημιουργία ενός δημοκρατικού αραβοϊσραηλινού κράτους στο οποίο Άραβες και Εβραίοι θα απολάμβαναν ίσα δικαιώματα. Σε περίπτωση που αυτή η πρόταση θα αποδεικνυόταν ανεφάρμοστη εξαιτίας της επιμονής των Αράβων και των Εβραίων, δεδομένης της επιδείνωσης των αραβοεβραϊκών σχέσεων, ότι είναι αδύνατο να ζήσουν μαζί, η κυβέρνηση της ΕΣΣΔ, μέσω της αντιπροσωπείας της στη Συνέλευση, υπέδειξε τη δεύτερη λύση, που ήταν να διαμελιστεί η Παλαιστίνη σε δύο ελεύθερα, ανεξάρτητα και δημοκρατικά κράτη – ένα αραβικό και ένα εβραϊκό.
Η Ειδική Σύνοδος της Γενικής Συνέλευσης, όπως γνωρίζετε, σύστησε μια ειδική επιτροπή για την Παλαιστίνη η οποία μελέτησε προσεχτικά το παλαιστινιακό ζήτημα προκειμένου να βρει την πιο αποδεκτή λύση. Αφότου ολοκληρώθηκε το έργο της επιτροπής αυτής, διαπιστώσαμε με ικανοποίηση ότι η εισήγησή της, ή για την ακρίβεια, η εισήγηση της πλειοψηφίας της επιτροπής, συνέπιπτε με μία από τις δύο λύσεις που προώθησε η αντιπροσωπεία της ΕΣΣΔ στην Ειδική Σύνοδο. Αναφέρομαι στη λύση του διαμελισμού της Παλαιστίνης σε δύο ανεξάρτητα δημοκρατικά κράτη – ένα αραβικό και ένα εβραϊκό.
Η αντιπροσωπεία της ΕΣΣΔ, επομένως, δε μπορεί παρά να υποστηρίξει αυτή την εναλλακτική που εισηγήθηκε η Ειδική Επιτροπή. Τώρα γνωρίζουμε ότι όχι μόνο δέχεται η Ειδική Επιτροπή που μελέτησε το πρόβλημα της μελλοντικής Παλαιστίνης την εναλλακτική του διαμελισμού, αλλά ότι αυτή η πρόταση κέρδισε και την υποστήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας των άλλων αντιπροσωπειών που εκπροσωπούνται στη Γενική Συνέλευση. Η συντριπτική πλειοψηφία των κρατών-μελών των Ηνωμένων Εθνών έφτασε στο ίδιο συμπέρασμα στο οποίο έφτασε και η κυβέρνηση της ΕΣΣΔ ύστερα από μια εμπεριστατωμένη μελέτη του ζητήματος για το πώς πρέπει να επιλυθεί το πρόβλημα της μελλοντικής Παλαιστίνης.
Μπορούμε να αναρωτηθούμε πώς γίνεται και η συντριπτική πλειοψηφία των αντιπροσωπειών που εκπροσωπούνται στη Γενική Συνέλευση υιοθέτησαν αυτή τη λύση και όχι άλλη. Η μόνη εξήγηση που μπορεί να δοθεί είναι ότι όλες οι εναλλακτικές λύσεις του Παλαιστινιακού προβλήματος αποδείχτηκαν ανεφάρμοστες και μη πρακτικές. Δηλώνοντας αυτό, έχω στο μυαλό μου το σχέδιο δημιουργίας ενός ανεξάρτητου αραβοεβραϊκού κράτους με ίσα δικαιώματα για Άραβες και Εβραίους. Η εμπειρία που αποκτήθηκε από τη μελέτη του Παλαιστινιακού, συμπεριλαμβανομένης της εμπειρίας της Ειδικής Επιτροπής, έχει δείξει ότι οι Εβραίοι και οι Άραβες στην Παλαιστίνη δεν επιθυμούν ή είναι αδύνατο να ζήσουν μαζί. Έπεται το λογικό συμπέρασμα ότι, αν αυτοί οι δύο λαοί που κατοικούν στην Παλαιστίνη, και οι οποίοι έχουν βαθιούς ιστορικούς δεσμούς με τη γη της, δε μπορούν να ζήσουν μαζί μέσα στα σύνορα ενός ενιαίου κράτους, δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική από τη δημιουργία, στη θέση μιας χώρας, δύο κρατών – ενός αραβικού κι ενός εβραϊκού. Αυτή είναι, κατά την άποψη της αντιπροσωπείας μας, η μόνη εφικτή λύση.
Οι πολέμιοι του διαμελισμού της Παλαιστίνης σε δύο ξεχωριστά, ανεξάρτητα, δημοκρατικά κράτη συνήθως επισημαίνουν το γεγονός ότι αυτή η απόφαση, όπως ισχυρίζονται, θα στρεφόταν ενάντια στους Άραβες, ενάντια στον αραβικό πληθυσμό της Παλαιστίνης και ενάντια στα αραβικά κράτη εν γένει. Αυτή η άποψη, για ευνόητους λόγους, ενισχύεται ιδιαίτερα από τις αντιπροσωπείες των αραβικών κρατών. Όμως η αντιπροσωπεία της ΕΣΣΔ δεν μπορεί να συνταχθεί με την άποψη αυτή. Ούτε η πρόταση να διαμελιστεί η Παλαιστίνη σε δύο ξεχωριστά, ανεξάρτητα κράτη ούτε η απόφαση της Ad Hoc Επιτροπής που δημιουργήθηκε στη σύνοδο και η οποία ενέκρινε την πρόταση που τώρα συζητείται, δε στρέφεται κατά των Αράβων. Η απόφαση δε στρέφεται κατά καμίας από τις δυο εθνικές ομάδες που κατοικούν στην Παλαιστίνη. Αντιθέτως, η αντιπροσωπεία της ΕΣΣΔ υποστηρίζει ότι αυτή η απόφαση ανταποκρίνεται στα θεμελιώδη εθνικά συμφέροντα και των δύο λαών, με άλλα λόγια, στα συμφέροντα των Αράβων όπως και των Εβραίων.
Οι αντιπρόσωποι των αραβικών κρατών ισχυρίζονται ότι ο διαμελισμός της Παλαιστίνης θα ήταν μια ιστορική αδικία. Αλλά αυτή η θεώρηση της υπόθεσης είναι απαράδεχτη, μόνο και μόνο γιατί, εν τέλει, ο εβραϊκός λαός συνδέεται στενά με την Παλαιστίνη για μια σημαντική περίοδο της ιστορίας. Εκτός αυτού, δεν πρέπει να παραβλέψουμε – και η αντιπροσωπεία της ΕΣΣΔ πρόσεξε αυτή τη συνθήκη αρχικά στην Ειδική Σύνοδο της Γενικής Συνέλευσης – δεν πρέπει να παραβλέψουμε τη θέση στην οποία βρέθηκε ο εβραϊκός λαός σαν αποτέλεσμα του πρόσφατου παγκόσμιου πολέμου. Δεν θα επαναλάβω όσα είπε η αντιπροσωπεία της ΕΣΣΔ πάνω σ’ αυτό το σημείο στην Ειδική Σύνοδο της Γενικής Συνέλευσης. Ωστόσο, ίσως να μην είναι άσκοπο να υπενθυμίσω στους ακροατές μου ξανά ότι, σαν αποτέλεσμα του πολέμου που εξαπόλυσε η χιτλερική Γερμανία, οι Εβραίοι, σαν λαός, έχουν υποφέρει περισσότερο από κάθε άλλο λαό. Γνωρίζετε ότι δεν υπήρξε ούτε μία χώρα στη Δυτική Ευρώπη η οποία να πέτυχε να προστατεύσει επαρκώς τα συμφέροντα του εβραϊκού λαού ενάντια στην αυθαιρεσία και τη βία των χιτλερικών.
Σχετικά με την πρόταση διαμελισμού της Παλαιστίνης, οι αντιπρόσωποι ορισμένων αραβικών κρατών αναφέρθηκαν στην ΕΣΣΔ και αποπειράθηκαν να συκοφαντήσουν την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησής της. Ιδιαίτερα, ο αντιπρόσωπος του Λιβάνου δυο φορές άσκησε την εφευρετικότητά του επί του θέματος. Έχω ήδη επισημάνει ότι η πρόταση να διαμελιστεί η Παλαιστίνη σε δυο ξεχωριστά ανεξάρτητα κράτη, και η θέση που έχει πάρει η ΕΣΣΔ σ’ αυτό το ζήτημα, δεν στρέφονται κατά των Αράβων, και ότι, κατά τη βαθιά μας πεποίθηση, μια τέτοια λύση αυτού του ζητήματος συμφωνεί με τα βασικά εθνικά συμφέροντα όχι μόνο των Εβραίων αλλά και των Αράβων.
Η κυβέρνηση και οι λαοί της ΕΣΣΔ αισθανόντουσαν και αισθάνονται συμπάθεια για τις εθνικές φιλοδοξίες των εθνών της αραβικής Ανατολής. Η στάση της ΕΣΣΔ ως προς την προσπάθεια αυτών των λαών να απαλλαγούν από τα τελευταία δεσμά της αποικιακής εξάρτησης είναι στάση κατανόησης και συμπάθειας. Επομένως, δεν ταυτίζουμε με τα ζωτικά εθνικά συμφέροντα των Αράβων τις αδέξιες δηλώσεις που έκαναν ορισμένοι αντιπρόσωποι αραβικών κρατών για την εξωτερική πολιτική της ΕΣΣΔ σε σχέση με το ζήτημα της μελλοντικής Παλαιστίνης. Κάνουμε διαχωρισμό ανάμεσα σε τέτοιες δηλώσεις, οι οποίες έγιναν προφανώς υπό την πίεση παροδικών αισθημάτων, και στα βασικά και διαρκή συμφέροντα του αραβικού λαού. Η αντιπροσωπεία της ΕΣΣΔ είναι πεπεισμένη ότι οι Άραβες και τα αραβικά κράτη θα εξακολουθήσουν, σε επανειλημμένες περιπτώσεις, να προσβλέπουν στη Μόσχα και να προσδοκούν ότι η ΕΣΣΔ θα τους βοηθήσει στον αγώνα για τα έννομα συμφέροντά τους, στην προσπάθειά τους να πετάξουν και τα τελευταία υπολείμματα της ξένης εξάρτησης.
Η αντιπροσωπεία της ΕΣΣΔ υποστηρίζει ότι η απόφαση για το διαμελισμό της Παλαιστίνης συμβαδίζει με τις υψηλές αρχές και σκοπούς των Ηνωμένων Εθνών. Συμβαδίζει με την αρχή του εθνικού αυτοπροσδιορισμού των λαών. Η πολιτική της ΕΣΣΔ στη σφαίρα των εθνοτικών ζητημάτων, την οποία ακολουθεί από τη δημιουργία της, είναι πολιτική φιλίας και αυτοπροσδιορισμού των λαών. Να γιατί όλες οι εθνότητες που κατοικούν στην ΕΣΣΔ αντιπροσωπεύουν μια ενωμένη οικογένεια που έχει περάσει ασύλληπτες δοκιμασίες στη διάρκεια των χρόνων του πολέμου στον αγώνα της ενάντια στον πιο ισχυρό και πιο επικίνδυνο εχθρό που έχει συναντήσει ποτέ ένας φιλειρηνικός λαός.
Η λύση του παλαιστινιακού προβλήματος βασισμένη στο διαμελισμό της Παλαιστίνης σε δυο ξεχωριστά κράτη θα είναι τεράστιας ιστορικής σημασίας, γιατί αυτή η απόφαση συμπίπτει με τις έννομες απαιτήσεις του εβραϊκού λαού, εκατοντάδες χιλιάδες εκ των οποίων, όπως γνωρίζετε, είναι ακόμα χωρίς χώρα, χωρίς σπίτι, έχοντας βρει προσωρινό καταφύγιο μόνο σε ειδικά στρατόπεδα σε ορισμένες δυτικοευρωπαϊκές χώρες. Δε θα μιλήσω για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ζουν αυτοί οι άνθρωποι· αυτές οι συνθήκες είναι γνωστές. Αρκετά έχουν ειπωθεί γι’ αυτό το θέμα από αντιπροσώπους που συμμερίζονται την άποψη της αντιπροσωπείας της ΕΣΣΔ σ’ αυτό το ζήτημα, και οι οποίοι υποστηρίζουν το σχέδιο διαμελισμού της Παλαιστίνης σε δύο κράτη.
Η Συνέλευση κάνει μια αποφασιστική προσπάθεια να βρει την πιο δίκαιη, πιο πρακτική, πιο εφικτή και ταυτόχρονα την πιο ριζική λύση στο παλαιστινιακό πρόβλημα. Κάνοντάς το αυτό, η Συνέλευση βασίζεται σε συγκεκριμένα αδιαμφισβήτητα στοιχεία τα οποία οδήγησαν στην εξέταση του Παλαιστινιακού από τα Ηνωμένα Έθνη. Ποια είναι αυτά τα στοιχεία; Το Νο.1 στοιχείο είναι ότι το σύστημα της εντολής αποδείχτηκε ανεπαρκές. Θα πω χειρότερα: το σύστημα εντολής απέτυχε. Το ότι το σύστημα εντολής απέτυχε το γνωρίζουμε από τις ίδιες τις δηλώσεις των αντιπροσώπων του Ηνωμένου Βασιλείου. Αυτές οι δηλώσεις έγιναν στην Ειδική Σύνοδο όπως και στην παρούσα σύνοδο της Συνέλευσης. Είναι ακριβώς επειδή το σύστημα διακυβέρνησης της Παλαιστίνης με εντολή απέτυχε, αποδείχτηκε ανεπαρκές, που η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου στράφηκε στα Ηνωμένα Έθνη για βοήθεια. Το Ηνωμένο Βασίλειο ζήτησε από τη Συνέλευση να πάρει την κατάλληλη απόφαση και έτσι να αναλάβει η ίδια την επίλυση του προβλήματος της μελλοντικής Παλαιστίνης.
Στοιχείο Νο.2: η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου, έχοντας στραφεί στα Ηνωμένα Έθνη, δήλωσε ότι δε μπορεί να ευθύνεται για την εκτέλεση όλων των μέτρων που θα πρέπει να τεθούν σε ισχύ στην Παλαιστίνη σε σχέση με μια πιθανή απόφαση της Γενικής Συνέλευσης. Έτσι, η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου έχει αναγνωρίσει ότι η Γενική Συνέλευση μπορεί, δυνάμει των δικαιωμάτων και εξουσιών που της παρέχει ο Χάρτης, να αναλάβει την ευθύνη της διευθέτησης του ζητήματος της μελλοντικής Παλαιστίνης.
Η αντιπροσωπεία της ΕΣΣΔ θεωρεί σκόπιμο, παρόλα αυτά, να επιστήσει την προσοχή της Συνέλευσης στο γεγονός ότι μέχρι σήμερα η Συνέλευση δεν έχει πάρει από το Ηνωμένο Βασίλειο την υποστήριξη που θα περιμέναμε. Από την μία, η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου έχει αιτηθεί βοήθειας από τη Συνέλευση για τη διευθέτηση του ζητήματος της μελλοντικής Παλαιστίνης· από την άλλη, η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου κατά τη συζήτηση της υπόθεσης στην Ειδική Σύνοδο όπως και κατά την παρούσα σύνοδο της Συνέλευσης, έχει θέσει τόσες επιφυλάξεις που θέλοντας και μη αναρωτιέται κανείς αν το Ηνωμένο Βασίλειο ενδιαφέρεται στ’ αλήθεια να διευθετηθεί το παλαιστινιακό πρόβλημα μέσω των Ηνωμένων Εθνών.
Στην Ειδική Σύνοδο της Γενικής Συνέλευσης, ο αντιπρόσωπος του Ηνωμένου Βασιλείου, από τη μια, δήλωσε πως το Ηνωμένο Βασίλειο [είναι] έτοιμο να εκτελέσει τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών, με την προϋπόθεση ότι η ευθύνη για τις ενέργειες που θα πρέπει πιθανότατα να παρθούν δεν θα βαρύνει αποκλειστικά το Ηνωμένο Βασίλειο.
Με τη διακήρυξη αυτή, η αντιπροσωπεία του Ηνωμένου Βασιλείου ξεκαθάρισε κατηγορηματικά στα άλλα κράτη ότι είναι έτοιμη να συνεργαστεί με τα Ηνωμένα Έθνη στην επίλυση αυτού του προβλήματος.
Ωστόσο, από την άλλη μεριά, στην ίδια Ειδική Σύνοδο, ο αντιπρόσωπος του Ηνωμένου Βασιλείου ανακοίνωσε ότι η κυβέρνησή του είναι έτοιμη να θέσει σε ισχύ τις σχετικές αποφάσεις της Γενικής Συνέλευσης μόνο εάν οι Άραβες και οι Εβραίοι συμφωνήσουν σε κάποιο είδος λύσης του προβλήματος. Είναι σε όλους ξεκάθαρο ότι αυτές οι δυο δηλώσεις αντιφάσκουν μεταξύ τους. Αν η πρώτη δήλωση δείχνει την ετοιμότητα του Ηνωμένου Βασιλείου να συνεργαστεί με τα Ηνωμένα Έθνη σ’ αυτό το ζήτημα, η δεύτερη δήλωση δείχνει ότι η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου μπορεί να αγνοεί την απόφαση της Συνέλευσης.
Παρόμοιες επιφυλάξεις έθεσε ο αντιπρόσωπος του Ηνωμένου Βασιλείου κατά την παρούσα σύνοδο. Ακούσαμε σήμερα, τη δήλωση του Σερ Αλεξάντερ Κάντογκαν επί του ζητήματος αυτού. Επανέλαβε σε ελαφρώς τροποποιημένη μορφή την ιδέα ότι το Ηνωμένο Βασίλειο είναι έτοιμο να εκτελέσει την απόφαση της Συνέλευσης με την προϋπόθεση οι Εβραίοι και οι Άραβες να φτάσουν σε συμφωνία. Αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι οι Άραβες και οι Εβραίοι απέτυχαν να φτάσουν σε συμφωνία. Η συζήτηση αυτού του προβλήματος στην παρούσα σύνοδο δείχνει ότι είναι απίθανη μια συμφωνία ανάμεσά τους. Φαίνεται ότι δεν υπάρχει καμία προοπτική επίτευξης μιας τέτοιας συμφωνίας μεταξύ Αράβων και Εβραίων.
Αυτή είναι η άποψη όχι μόνο της αντιπροσωπείας της ΕΣΣΔ αλλά όλων εκείνων των αντιπροσωπειών που έχουν φτάσει στο συμπέρασμα ότι πρέπει να παρθεί μια οριστική απόφαση πάνω στο ζήτημα κατά την παρούσα σύνοδο.
Όλες αυτές οι επιφυλάξεις της αντιπροσωπείας του Ηνωμένου Βασιλείου δείχνουν ότι το Ηνωμένο Βασίλειο δεν έχει αληθινή επιθυμία, ακόμα και τώρα, να συνεργαστεί πλήρως με τα Ηνωμένα Έθνη στην επίλυση αυτού του προβλήματος. Ενώ η τεράστια πλειοψηφία των αντιπροσωπειών που εκπροσωπούνται στη Γενική Συνέλευση ήταν υπέρ της άμεσης λήψης μιας οριστικής απόφασης στο ζήτημα της μελλοντικής Παλαιστίνης, υπέρ του διαμελισμού της Παλαιστίνης σε δυο κράτη, η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου διακηρύσσει ότι θα συμμορφωθεί με την απόφαση της Συνέλευσης μόνο όταν οι Εβραίοι και οι Άραβες συμφωνήσουν μεταξύ τους. Επαναλαμβάνω ότι το να εφαρμόσεις αυτή τη ρήτρα σχεδόν ισοδυναμεί με το θάψιμο αυτής της απόφασης ακόμα και πριν την πάρει η Γενική Συνέλευση. Έτσι πρέπει να φέρεται το Ηνωμένο Βασίλειο σ’ αυτό το ζήτημα, ειδικά τώρα, που, ύστερα από μακρά συζήτηση, έχει γίνει ξεκάθαρο σε όλους, συμπεριλαμβανομένου του Ηνωμένου Βασιλείου, ότι η συντριπτική πλειοψηφία των χωρών είναι υπέρ του διαμελισμού της Παλαιστίνης;
Στην πορεία της πρώτης συνόδου στην οποία αναδείχτηκε για πρώτη φορά το ζήτημα της μελλοντικής Παλαιστίνης, ήταν ακόμα πιθανό έστω να κατανοήσουμε τις επιφυλάξεις της αντιπροσωπείας του Ηνωμένου Βασιλείου. Αλλά τώρα, αφότου έγιναν ξεκάθαρες οι απόψεις της συντριπτικής πλειοψηφίας των μελών των Ηνωμένων Εθνών, η διατύπωση τέτοιων επιφυλάξεων ισοδυναμεί με εκ των προτέρων δήλωση ότι το Ηνωμένο Βασίλειο δεν θεωρεί ότι δεσμεύεται από καμία απόφαση που θα μπορούσε να υιοθετήσει η Γενική Συνέλευση.
Η αντιπροσωπεία της ΕΣΣΔ δε συμμερίζεται αυτή την άποψη. Έχουμε δικαίωμα να περιμένουμε τη συνεργασία του Ηνωμένου Βασιλείου σ’ αυτό το ζήτημα. Έχουμε δικαίωμα να περιμένουμε ότι, αν η Συνέλευση υιοθετήσει μια συγκεκριμένη σύσταση, το Ηνωμένο Βασίλειο θα λάβει υπόψη του αυτή τη σύσταση, ιδίως απ’ τη στιγμή που το παρόν καθεστώς στην Παλαιστίνη μισείται εξίσου και από τον Άραβα και απ’ τον Εβραίο. Όλοι γνωρίζετε ποια είναι η στάση απέναντι σ’ αυτό το καθεστώς, ειδικά στην πλευρά των Εβραίων.
Νομίζω ότι πρέπει να αναφερθώ σε ακόμα μία πτυχή.
Από την απαρχή αυτών των συζητήσεων, ένας αριθμός αντιπροσωπειών, κυρίως οι αντιπροσωπείες των αραβικών κρατών, προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτό το ζήτημα δεν εμπίπτει δήθεν στη δικαιοδοσία των Ηνωμένων Εθνών. Ισχυριζόμενοι κάτι τέτοιο, αδυνατούν, όπως θα περίμενε κανείς, να προβάλλουν κάποιο πειστικό επιχείρημα, εκτός από διάφορες γενικές και αστήρικτες δηλώσεις και διακηρύξεις.
Η Γενική Συνέλευση, όπως και τα Ηνωμένα Έθνη συνολικά, όχι μόνο έχει δικαίωμα να εξετάσει το ζήτημα αυτό, αλλά δεδομένης της κατάστασης που έχει προκύψει στην Παλαιστίνη, δεσμεύεται κιόλας να πάρει την απαιτούμενη απόφαση. Κατά την άποψη της αντιπροσωπείας της ΕΣΣΔ, τα σχέδια για τη λύση του Παλαιστινιακού που σχεδίασε η Ad Hoc Επιτροπή, και σύμφωνα με τα οποία η πρακτική εκτέλεση των απαραίτητων μέτρων που θα τα θέσουν σε ισχύ εναπόκειται στο Συμβούλιο Ασφαλείας, συμφωνούν πλήρως με τα συμφέροντα της διατήρησης και ενίσχυσης της διεθνούς ειρήνης και με το συμφέρον της ανάπτυξης της συνεργασίας μεταξύ των κρατών. Είναι ακριβώς γι’ αυτό το λόγο που η αντιπροσωπεία της ΕΣΣΔ υποστηρίζει την εισήγηση να διαμελιστεί η Παλαιστίνη.
Η αντιπροσωπεία της ΕΣΣΔ, αντίθετα από ορισμένες άλλες αντιπροσωπείες, έχει εξ αρχής πάρει μια ξεκάθαρη, σαφή και κατηγορηματική στάση στο ζήτημα αυτό. Διατηρεί με συνέπεια αυτή τη στάση. Δεν έχει καμία πρόθεση να ελιχθεί και να χειραγωγήσει την ψηφοφορία όπως δυστυχώς γίνεται στη Γενική Συνέλευση, ιδίως σε σχέση με την εξέταση του παλαιστινιακού ζητήματος>>.
[i] Στις 5 Οκτωβρίου 1947 η Ad Hoc Επιτροπή υιοθέτησε την πρόταση για τη διχοτόμηση της Παλαιστίνης σε δύο κράτη. Το σχέδιο διχοτόμησης συζητήθηκε και τέθηκε σε ψηφοφορία στη σύνοδο που διεξήχθη ανάμεσα στις 26 και 29 Νοεμβρίου 1947.
Δείτε εδώ την απόφαση του 1947
<<ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΩΝ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΕΘΝΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ
Μετά από επίπονες και παρατεταμένες συζητήσεις, η Ad Hoc Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών για την Παλαιστίνη σχεδίασε ψήφισμα για το διαμελισμό της Παλαιστίνης στις 25 Οκτωβρίου 1947. Αυτή η απόφαση γενικά ακολουθούσε τη γραμμή της αναφοράς της πλειοψηφίας της UNSCOP, με ορισμένες μικρές αναθεωρήσεις ως προς τα σύνορα και το χρονοδιάγραμμα για την ίδρυση του αραβικού και του εβραϊκού κράτους. Αυτό το σχέδιο απόφασης υιοθετήθηκε από απλή πλειοψηφία στην ολομέλεια της Πολιτικής (Πρώτης) Επιτροπής της Γενικής Συνέλευσης, και τέθηκε προς εξέταση στη Γενική Συνέλευση, όπου απαιτούταν πλειοψηφία των δύο τρίτων. Η Γενική Συνέλευση συζήτησε το σχέδιο απόφασης ανάμεσα στις 26 και 29 Νοεμβρίου. Μετά το πέρας των συζητήσεων, το σχέδιο απόφασης έλαβε την απαραίτητη πλειοψηφία: 33 χώρες το υποστήριξαν, 13 εναντιώθηκαν σ’ αυτό και 10 απείχαν. Στη διάρκεια της συζήτησης, η Σοβιετική Ένωση και οι ανατολικοευρωπαϊκές χώρες υποστήριξαν την απόφαση. Στην τελική ψηφοφορία, όλες αυτές οι χώρες, με την εξαίρεση της Γιουγκοσλαβίας, η οποία απείχε, υπερψήφισαν το διαμελισμό>>. (Για το κείμενο της απόφασης, βλέπε Political and Diplomatic Documents, Παράρτημα Α, σ. 797-832).
1. https://www.902.gr/eidisi/politiki/344763/37-sti-sosti-pleyra-tis-istorias. Από το 3.53 λεπτό – 4.10
2. https://www.odigitis.gr/article/To-xroniko-enos-egklimatos/.
4. https://www.rizospastis.gr/story.do?id=12342740.
5. https://oakke.gr/global/2013-02-16-19-26-19/item/1332-.
6. https://en.wikipedia.org/wiki/United_Nations_General_Assembly_Resolution_194.