Οι φιλελεύθεροι και οι κλασικοί δεξιοί ειρωνεύτηκαν μέσα από τα μέσα ενημέρωσής τους αυτή την πρωτοβουλία του ψευτοΚΚΕ, χωρίς να σηκώσουν ιδιαίτερα τους τόνους κατά του Περισσού, αφού ο αρχηγός τους, Μητσοτάκης, διατηρεί αγαστές σχέσεις με το ρώσικο αυτό πρακτορείο στην Ελλάδα (όπως και με τα αφεντικά του πρακτορείου στη Μόσχα), τάχα επειδή το χρειάζεται ως αντίβαρο στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο άλλος ρωσόδουλος της ΝΔ, Καραμανλής ο Β’ ο ανιψιός το «χρειαζόταν» δήθεν ως αντίβαρο στο ΠΑΣΟΚ.

Έτσι, η κριτική στο ψευτοΚΚΕ περιορίστηκε στον «αδιόρθωτο δογματισμό» του, ενώ γενικά η άποψη που κυριάρχησε σε αυτούς τους κύκλους είναι ότι υπεύθυνος για το Τείχος είναι ο σταλινικός κομμουνισμός, στον οποίο οι δεξιοφιλελεύθεροι χρεώνουν με απερίγραπτο θράσος και τον ανοιχτά αντισταλινικό ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι, ψευτοκομμουνιστές - ψευτοαριστεροί, φιλελεύθεροι και παλαιοδεξιοί τα έχουν όλα ταχτοποιημένα, παραπλανώντας από κοινού το πολιτικά ανήσυχο κοινό τους. Η αλήθεια, φυσικά, είναι εντελώς αντίθετη από τα θέσφατα όλων των παραπάνω πολιτικών απατεώνων.

Το Τείχος του Βερολίνου χτίστηκε με πρωτοβουλία της μεγαλορώσικης σοσιαλφασιστικής ομάδας Σουσλόφ – Χρουστσόφ και με τη συναίνεση του ρεβιζιονιστή υποταχτικού τους, ηγέτη του ανατολικογερμανικού «ενιαίου σοσιαλιστικού» κόμματος (πρώην τριτοδιεθνιστή) Βάλτερ Ούλμπριχτ στα 1961. Αποτέλεσε ένα από τα βασικότερα και πιο μισητά σύμβολα του σοσιαλφασισμού όχι μόνο στη Γερμανία, αλλά και σε όλο τον κόσμο.

Για χρόνια το να περάσει κανείς το Τείχος (με σοβαρότατο κίνδυνο της ζωής του – εκατοντάδες χάθηκαν από σφαίρες συνοριοφρουρών, σταζιτών και καγκεμπιτών) ήταν συνώνυμο του περάσματος από τον κόσμο της σοσιαλφασιστικής αστικής διχτατορίας και της μεγαλορώσικης ιμπεριαλιστικής κατοχής στον κόσμο της σχετικής ελευθερίας που εξασφάλιζε η δευτεροκοσμική, μονοπωλιακή καπιταλιστική αλλά αστικοδημοκρατική Δυτική Γερμανία.

Φυσικά, η πτώση του Τείχους ήταν κομμάτι των σχεδίων του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού επί Γκορμπατσόφ για να αποκοιμίσει την Ευρώπη και να οδηγήσει έτσι στο σημερινό διπλωματικό-ιμπεριαλιστικό θρίαμβο τη νεοτσαρική - νεοχιτλερική Ρωσία του Πούτιν, μέσα από τον πρόσκαιρο «εκδυτικισμό» της, που της επέτρεψε να σπάσει κάθε φράγμα αντίστασης στους πράκτορές της στη Δύση και τον Τρίτο Κόσμο. Αφού η Ρωσία δεν ήταν πια «κομμουνιστική», ποιος ο λόγος να λαμβάνονται μέτρα ανάσχεσης της διείσδυσής της, σκέφτονταν τα οικονομίστικης λογικής παχύδερμα του δυτικού ιμπεριαλισμού, που έντρομα σήμερα ανακαλύπτουν το πάχος των σκοινιών με τα οποία τους έχει τυλίξει η Μόσχα. Τέτοια επιτυχία με το Τείχος στη θέση του δεν μπορούσε αντικειμενικά και πράγματι δεν μπόρεσε να υπάρξει επί Μπρέζνιεφ.

Ωστόσο το ίδιο το γεγονός της πτώσης δεν παύει να συγκινεί πλατιές μάζες, και στη Γερμανία και παγκόσμια, καθώς σηματοδότησε την επανένωση ενός έθνους και μιας χώρας που χωρίστηκε παρά φύση πληρώνοντας πρώτα τα εγκλήματα του ναζιστικού της παρελθόντος, στη συνέχεια την αλαζονεία και τον αντικομμουνισμό του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και αργότερα τα επιθετικά, κτηνώδη σχέδια της ρώσικης υπερδύναμης.

Όλα τούτα είναι λίγο – πολύ γνωστά και αποδεκτά από ολάκερη την πολιτισμένη ανθρωπότητα. Δεν αποτελεί ωστόσο έκπληξη που στη χώρα μας η ερμηνεία των γεγονότων είναι διαμετρικά αντίθετη. Για ένα μεγάλο αριθμό συμπατριωτών μας, ειδικά για τη βάση της ψευτοαριστεράς, παλιότερα και ενός μεγάλου τμήματος της βάσης του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ, η πτώση του Τείχους ήταν «μια τραγωδία», «νίκη του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και της καταναλωτικής Δύσης» που «με τα τζην και τις φτηνές υλιστικές συνήθειες της κατάπιε ένα αντιδυτικό και εν πάση περιπτώσει δίκαιο καθεστώς».

Φυσικά, αυτό δε σημαίνει πως όποιος άνθρωπος έχει αυτή την άποψη είναι συνειδητό κτήνος. Αν αυτά δεν τροφοδοτούνταν από τη λαλιωτική κλίκα και δεν πέρναγαν σα θέσφατα επί δεκαετίες στον ΠΑΣΟΚικό τύπο (πέρα από τον τύπο του αμιγούς σοσιαλφασισμού) και δε δουλεύονταν επί χρόνια ενιαία από την κλίκα Αντρέα Παπαντρέου, παρέα με τα χειρότερα στελέχη - κνίτες του ΣΥΝ και με το «αρραγές» ψευτοΚΚΕ, όλα τούτα θα αμφισβητούνταν έντονα και με επιχειρήματα στο δημόσιο λόγο.

Αυτή η αμφισβήτηση γίνεται συνήθως από φιλελεύθερους και τα τελευταία χρόνια από αντικομμουνιστές κλασσικούς δεξιούς που βρήκαν, όπως είπαμε, ευκαιρία από την ελεεινή σοσιαλφασιστική διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να κλείσουν τους λογαριασμούς τους με τον επαναστατικό κομμουνισμό, με το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, με τον ΔΣΕ κλπ. Οι τελευταίοι ψελλίζουν μεν ορισμένες αλήθειες για το σοσιαλφασισμό, αναμεμειγμένες όμως με τις αντιδραστικές ιδεοληψίες τους και με τόσο εριστικό και αντιπαθές στυλ, βρίζοντας περισσότερο τον πραγματικό κομμουνισμό, πράγμα που καταντά έτσι να λειτουργεί υπέρ του κνιτισμού και του δίδυμου αδελφού του, του συριζαϊσμού.

Τι οδήγησε όμως τελικά τους κνίτες να επαναλάβουν το 2019 τις «ελεγείες» τους στο Τείχος, όπως είχαν κάνει και πριν 10 χρόνια, το 2009, όταν έστελναν μαζικά SMS σε κινητά τηλέφωνα με το ανατριχιαστικό μήνυμα: «Το τείχος του Βερολίνου έπεσε για να σηκώσει ο καπιταλισμός χιλιάδες τείχη απέναντι στα λαϊκά δικαιώματα»;

Οι φασίστες της καθοδήγησης του ψευτοΚΚΕ, που μισούν τις μάζες όσο και οι ναζιστές, δε δίνουνε δεκάρα για τις διαθέσεις του γερμανικού λαού και των λαών της υπόλοιπης Ανατολικής Ευρώπης. Αν ο ανατολικογερμανικός λαός δεν αρεσκόταν στη σταζίτικη και καγκεμπίτικη διχτατορία, τόσο το χειρότερο γι’ αυτόν! Έπρεπε να «συνετιστεί» κι όχι φυσικά «να του γίνει το χατίρι» και να πέσει το Τείχος! Άκου εκεί να έχει το θράσος να μη θεωρεί παράδεισο το καθημερινό χαφιεδιλίκι, τη ρώσικη κατοχή, τη μαύρη αγορά και τη στρατοκρατική – κρατικοφασιστική επιβολή! Ο κνίτης νιώθει πραγματικά μεγάλη έπαρση απέναντι σε αυτά τα «ποταπά ανθρωπάκια» τους Ανατολικογερμανούς, που δήθεν «για ένα τζιν πουλήθηκαν στο κεφάλαιο και στους Αμερικάνους», ενώ περνούσαν «τόσο όμορφα»!

Είναι λογικό. Και το αφεντικό τους κάπως έτσι τα θυμάται τα πράγματα. Ο Πούτιν ήταν αξιωματικός – αρχιρουφιάνος της ΚαΓκεΜπε στο Ανατολικό Βερολίνο την περίοδο 1985 – 1990. Τις ημέρες του εορτασμού των 20 χρόνων το 2009, ο ηγέτης του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού είχε δηλώσει πως νοσταλγεί την πραότητα και την ηρεμία που υπήρχε προ της πτώσης του Τείχους! Φυσικά, είχε προσθέσει πως οι δεσμοί Γερμανίας – Ρωσίας μετά την επανένωση της πρώτης το 1990 είναι ασύγκριτα μεγαλύτεροι, οπότε κάθε νοσταλγία έρχεται δεύτερη!

Φυσικά! Αφού αυτή η επανένωση έδωσε τη δυνατότητα στη Ρωσία να έχει μέχρι και ανοιχτό πράκτορά της ολόκληρο καγκελάριο της Γερμανίας (Γκέρχαρντ Σρέντερ), που σήμερα δουλεύει σαν υπάλληλος του ρώσικου μονοπώλιου φυσικού αερίου στη Γερμανία (Γκάζπρομ). Με αυτόν έμπασε την Ελλάδα (του κολλητού του Σημίτη και των λοιπών χαφιέδων) μεσα στην ΟΝΕ και μέσω αυτής ανατίναξε την Ευρώπη, δέκα χρόνια αργότερα, με την κρίση χρέους στην Ευρωζώνη. Τη δουλειά την ολοκλήρωσε η επίσης σταζίτισσα Μέρκελ, που ανήκε στην ανατολικογερμανική φράξια των Χριστιανοδημοκρατών (την πλήρως υποταγμένη στους σταζίτες) προ της πτώσης του Τείχους και ανέβηκε με πραξικόπημα στην ηγεσία της ενιαίας CDU το 2000, τρώγοντας με τη γνωστή ρητορεία «κατά της διαφθοράς» τους Κολ και Σόιμπλε από την αρχηγία. Είναι δυνατόν τώρα ο Πούτιν να μένει, σα τα παραπαίδια του τους καθοδηγητές του ψευτοΚΚΕ, σε νοσταλγίες για το Τείχος, όταν από την πτώση του είχε να κερδίσει τόσα πολλά; Τη δουλειά της υπεράσπισης του τείχους την έχει άλλωστε αναλάβει στην ίδια τη Ρωσία το αντίστοιχο ψευτοκομμουνιστικό κόμμα, το ΚΚ της Ρώσικης Ομοσπονδίας.

Όσον αφορά ωστόσο αυτά ακριβώς τα παραπαίδια του Κρεμλίνου, που αφού βοήθησαν τα ρώσικα αφεντικά τους να σκοτώσουν το πραγματικό ΚΚΕ και τον αρχηγό του, Νίκο Ζαχαριάδη στη Σιβηρία, λέγοντας για χρόνια ότι πέθανε τάχα από καρδιακή προσβολή και μετά ότι αυτοκτόνησε, υποδύονται μέχρι σήμερα τη συνέχεια του ΚΚΕ, δεν ισχύει το «έτσι είναι εάν έτσι νομίζετε». Η πραγματικότητα και ειδικά τα ντοκουμέντα που έχουν δει το φως της δημοσιότητας τα τελευταία χρόνια, κατά τα οποία, θέλοντας και μη, για να καθησυχάζει τη Δύση, ο σοσιαλιμπεριαλισμός έχει ανοίξει μέρος των αρχείων του, ξεσκίζουν τη φόδρα των κνίτικων και φιλελεύθερων ψεμάτων για ευθύνη του Στάλιν ή και της σταλινικής ηγετικής ομάδας για το Τείχος του Βερολίνου.

Πριν όμως προχωρήσουμε στα ντοκουμέντα, αξίζει να προσεχτεί και να αναλυθεί έστω σύντομα το γιατί οι κνίτες επιλέγουν να υπεραπιστούν μια τόσο αντιπαθητική υπόθεση - ακόμη, σε ένα βαθμό, και για τη βάση τους - όπως το Τείχος. Τα τελευταία χρόνια το ψευτοΚΚΕ, με τη μέχρι αστειότητας «υπεραριστερή» προγραμματική στροφή του, εμφανίζεται ως κήρυκας του εμφύλιου πολέμου για την κατάκτηση της «λαϊκής εξουσίας», δηλαδή της ξενόδουλης φασιστικής του δικτατορίας. Εμφανίζεται μάλιστα, ενώ πρωτοστατεί μαζί με τους εθνικοφασίστες, σε αντιτούρκικες και αντιμακεδονικές κορώνες, να στηρίζει την προγραμματική θέση της «μη υπεράσπισης της πατρίδας» σε περίπτωση πολέμου και τη μετατροπή του τελευταίου σε εμφύλιο, σε μια προσπάθεια να μιμηθεί - πάντα στη φόρμα - τη λενινιστική γραμμή στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό που κάνει είναι το ίδιο που έκαναν οι τροτσκιστές σοσιαλφασίστες προγονοί του το ‘40: χρησιμοποιεί αντιδιαλεκτικά εκτός τόπου και χρόνου αυτή τη γραμμή σε άλλες συνθήκες, ξεπλένοντας το ναζιστικό ιμπεριαλισμό και κηρύσσοντας την ουδετερότητα απέναντί του, σε τελική ανάλυση τη συμπαράταξη μαζί του.

Έτσι λοιπόν οι κνίτες έχουν αφήσει στους ΛΑΕτζήδες και στα άλλα θραύσματα διασπάσεων που έχουν φύγει από τις γραμμές τους μετά το 2010 τη «μετωπική» ρωσόδουλη γραμμή, που δέχεται κύριους εχθρούς και συμμαχίες με μερίδες της αστικής τάξης (βασικά με τη Ρωσία ενάντια στη Δύση), ενώ το ίδιο το ψευτοΚΚΕ αναλαμβάνει να τραβήξει την αυθόρμητη επαναστατική πρωτοπορία, που θα κινηθεί κάποια στιγμή αναπόφευκτα ενάντια στο ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό, σε γραμμή «ούτε Αμερική - ούτε Ρωσία», δηλαδή και πάλι στη ρώσικη σφαίρα επιρροής. Κι αυτό γιατί το «ούτε - ούτε» του ψευτοΚΚΕ δεν έχει καμία σχέση με το «κάτω οι δύο υπερδυνάμεις ΗΠΑ και Ρωσία» των μαοϊστών την περίοδο 1970-1985, που χτυπούσε πράγματι σε δύο κατευθύνσεις μιας και τότε ήταν πραγματικά κύριος εχθρός και οι δύο υπερδυνάμεις. Στο «χάρτη» του ψευτοΚΚΕ, η Ρωσία, αν και καπιταλιστική και «σε έναν βαθμό» ιμπεριαλιστική, στην ουσία πάντα «αμύνεται» στις «επιθετικές μηχανορραφίες» της Δύσης. Εξ ου και η έμμεση πλην σαφής στήριξη του Περισσού στη ρώσικη γενοκτονική εμπλοκή στο συριακό εμφύλιο και τα πανηγύρια του ψευτοΡιζοσπάστη όταν οι Ρώσοι ισοπέδωσαν και τελικά κατέλαβαν το Χαλέπι, θάβοντας μανάδες και μωρά μέσα σε ερείπια νοσοκομείων. Εξ ου και η «ντροπαλή» στήριξή του στις ταγματασφαλήτικες «λαϊκές δημοκρατίες» στα κατεχόμενα ουκρανικά Ντονέτσκ και Λουχάνσκ.

Το Τείχος και η «μαγεία» του για τον κνίτη είναι η «μαγεία» που του ασκεί ο διχασμός του λαού, το ποδοπάτημα της θέλησης και των βαθύτερων διαθέσεων των μαζών, μπροστά στην επιτυχία των ιμπεριαλιστικών στόχων του αφεντικού του. Μήπως το ίδιο δεν κάνει ο κνίτης στη Βενεζουέλα, όταν αποκαλεί συλλήβδην «πράκτορες» τα εκατομμύρια ανθρώπων που διαδηλώνουν ενάντια στη δικτατορία Μαδούρο και μη δίνοντας δεκάρα για τα άμαχα θύματά της; Το ίδιο ενόχους και άξιους να πάθουν ό,τι χειρότερο δεν θεωρεί και όλους τους Σύρους που αντιτάσσονται στο καθεστώς του κουίσλιγκ των Ρώσων, Άσαντ; Το Τείχος του κνίτη έχει από τη μία πλευρά την αφιονισμένη, αντισημιτική και ρωσόφιλη μάζα που φτιάχνει και θα φτιάξει ο ίδιος και οι σύμμαχοί του κι από την άλλη κάθε πατριώτη, δημοκράτη ή ακόμη περισσότερο πραγματικό αριστερό που αντιστέκεται στη ρώσικη και κνίτικη ηγεμονία. Ειδικά ο τελευταίος θα αντιμετωπιστεί από τις ρωσοκνίτικες και τις κλασικές φαιές ρωσοναζιστικές δυνάμεις ως σύγχρονος «εβραίος», δηλαδή ως άπατρις εχθρός της Ευρασίας και πράκτορας των «ανάλγητων φιλελεύθερων Αγγλοσαξόνων», σύμφωνα με τις διδαχές του εκτρωματικού θεωρητικού όλου αυτού του ρεύματος, νεοναζιστή εθνικο-«μπολσεβίκου» Αλέξανδρου Ντούγκιν.

Η γραμμή του διεθνιστή Μπέρια: το καλύτερο ξεσκέπασμα του σοσιαλφασιστικού χαρακτήρα του Τείχους

Θυμίζουμε πως το 1953 και μετά το θάνατο του Στάλιν (στις 5 του Μάρτη), στην ηγεσία του επαναστατικού ακόμη ΚΚΣΕ είχε ντε φάκτο βρεθεί το μπλοκ των Μαλένκοφ – Μπέρια – Μολότοφ – Καγκάνοβιτς – Βοροσίλοφ, με την υποστήριξη και άλλων επαναστατών (Αντρέγεφ, Μπουλγκάνιν κλπ.), έχοντας δυστυχώς ήδη κολαούζους τους αντεπαναστάτες, σοσιαλφασίστες ρεβιζιονιστές Χρουστσόφ – Σουσλόφ.

Ωστόσο, μέχρι και τον Ιούνη του 1953, όταν με την προβοκάτσια της σε μεγάλο βαθμό αντικομμουνιστικής εξέγερσης στο Ανατολικό Βερολίνο η σοσιαλφασιστική φράξια - τότε ακόμα μειοψηφική - στην ηγεσία της Σοβιετικής Ένωσης και του ΚΚΣΕ έβαλε σφήνα ανάμεσα στον πιο συνεπή και διορατικό διεθνιστή Μπέρια και τον Μαλένκοφ συκοφαντώντας βρώμικα και προβοκάροντας τον πρώτο σα δήθεν «πράκτορα των Εγγλέζων», η γραμμή του κόμματος βρισκόταν ακόμη στα χέρια της σταλινικής επαναστατικής, τριτοδιεθνιστικής ομάδας. Η αποδοχή της σύλληψης και εκτέλεσης του Μπέρια τον Ιούνη του ‘53 που προώθησαν οι σοσιαλφασίστες ήταν το θανάσιμο λάθος και η αρχή του τέλους όλης της σταλινικής ηγετικής ομάδας και του ίδιου του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ.

Η επαναστατική ομάδα λοιπόν, που χοντρικά η πιο πολιτικά προωθημένη πλευρά της ήταν οι Μπέρια – Μαλένκοφ και η πιο δογματική ήταν οι Μολότοφ – Καγκάνοβιτς – Βοροσίλοφ και οι παλιοί οπαδοί του Ζντάνοφ, προχώρησε άμεσα σε σειρά μέτρων. Απόλυσε από φυλακές και στρατόπεδα ένα μεγάλο αριθμό κρατουμένων για να αναζωογονήσει τη δημόσια ζωή και να αμβλυνθούν κάποιες μη ανταγωνιστικές αντιθέσεις μες στους κόλπους του λαού. Αποφάσισε, χωρίς να εγκαταλείψει την προτεραιότητα στη βαριά βιομηχανία, να δώσει βάρος στη βιομηχανία καταναλωτικών αγαθών, ακολουθώντας την παραίνεση του Στάλιν για την άνοδο του βιοτικού επιπέδου του σοβιετικού λαού.

Συνέχισε με ακόμη μεγαλύτερη ζέση την αντιιμπεριαλιστική γραμμή του κινήματος ειρήνης με βάση την Έκκληση της Στοκχόλμης (στην πάλη για τη διάδοση της οποίας συνελήφθη και εκτελέστηκε στην Ελλάδα και ο σεμνός αγωνιστής Νίκος Νικηφορίδης το 1951), ενώ ταυτόχρονα έκανε μία προσπάθεια να αναδιατάξει τις ταξικές συμμαχίες στις σοσιαλιστικές χώρες στην Ανατολική Ευρώπη και να σεβαστεί βαθιά τις διαθέσεις των λαών, ακυρώνοντας αριστερίστικες ή ακόμη περισσότερο «αριστερές» σοσιαλφασιστικές πολιτικές «άμεσης εδώ και τώρα κολλεκτιβοποίησης» ή «κοινωνικοποίησης» έξω από τη συνείδηση των μαζών, που λειτουργούσαν αρνητικά για τον κομμουνισμό και ενίσχυαν μέσα στις μικροαστικές μάζες την καπιταλιστική αντίδραση και τους ανατραπέντες κεφαλαιοκράτες. Συμβουλές σε τέτοια κατεύθυνση είχε δώσει, πριν το θάνατό του, σε πολλές συναντήσεις ή επικοινωνίες του με ηγέτες εργατικών και κομμουνιστικών κομμάτων των σοσιαλιστικών χωρών την περίοδο 1949-1952, και ο ίδιος ο Στάλιν (π.χ. συμβουλές προς τον Μάο Τσε Τουνγκ για τον πλατύ και συμπεριληπτικό για τις ενδιάμεσες τάξεις χαρακτήρα που έπρεπε να έχει η κυβέρνηση της Λαϊκής Δημοκρατίας στην Κίνα, βλ. https://digitalarchive.wilsoncenter.org/document/113618 ή εδώ τις επαφές του με την ηγεσία της Λαοκρατικής Γερμανίας https://digitalarchive.wilsoncenter.org/document/111041 ).

Αυτή ακριβώς η γραμμή φαίνεται ειδικά από την τοποθέτηση του πρωθυπουργού της ΕΣΣΔ και ενός εκ των τριών καθοδηγητών του ΚΚΣΕ εκείνη την περίοδο, Γκ. Μαλένκοφ. Ο Μαλένκοφ διατυπώνει καθαρά τη γραμμή Στάλιν για ενιαία αστικοδημοκρατική Γερμανία και κριτικάρει τη βεβιασμένη «γρήγορη σοσιαλιστική οικοδόμηση» στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία, που υπονομεύει την πάλη για μια ενιαία, ουδέτερη, ειρηνόφιλη Γερμανία. Τα συμφέροντα δηλαδή του παγκόσμιου προλεταριάτου και των λαών απαιτούσαν εκείνη την στιγμή όχι μόνο επιβράδυνση των ρυθμών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στη ΓΛΔ, αλλά σε τελική ανάλυση και στρατηγικές υποχωρήσεις στη συγκεκριμένη χώρα, ώστε να αποφευχθεί η αναζωπύρωση των εξοπλισμών στην Ευρώπη και να μπορέσει το υπόλοιπο σοσιαλιστικό μπλοκ να βαθύνει το σοσιαλισμό του, και σε επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και σε επίπεδο εμβάθυνσης των σοσιαλιστικών παραγωγικών σχέσεων.

Τα γενικά παγκόσμια συμφέροντα του επαναστατικού κινήματος και προλεταριάτου έμπαιναν και σωστά πάνω από τα ειδικά συμφέροντα του ανατολικογερμανικού προλεταριάτου, που καλούνταν να παλέψει για μια ενιαία Γερμανία, μέσα στην οποία θα έπρεπε να δώσει από την αρχή τη μάχη του για την ανατροπή της κεφαλαιοκρατικής εξουσίας.

Τόσο από όσα λέει ο Μαλένκοφ, όσο και από την τοποθέτηση του Μπέρια και το υπόμνημα που ο τελευταίος έστειλε στο Σοβιετικό επιτετραμμένο στη ΓΛΔ, φαίνεται ανάγλυφα η ιστορικού βάθους χαράδρα που χωρίζει το σοσιαλισμό από το σοσιαλφασισμό, την επανάσταση από τον πραξικοπηματισμό, την προλεταριακή γραμμή από τον αντιδραστικό μεγαλοκρατισμό – αστισμό, τελικά τους Μαλένκοφ – Μπέρια – Μολότοφ. Από τη μια ο σεβασμός των μαζών, η πολιτική μετώπων και ειρήνης, η προσπάθεια για κέρδισμα συνειδήσεων με ιδεολογική δουλειά, με παράλληλη ενίσχυση του βιοτικού επιπέδου. Από την άλλη η έπαρση, ο πραξικοπηματισμός, η επιβολή, ο μεγαλοκρατισμός, οι σφαίρες και το Τείχος. Με δυο λόγια, η μέρα του κομμουνισμού με τη νύχτα του σοσιαλφασισμού.

Οι σταλινικοί κομμουνιστές επαναστάτες ήξεραν τι θα πει λαός, τι θα πει σεβασμός των διαθέσεων των μαζών, τι θα πει πειθώ και προλεταριακή, επαναστατική πολιτική. Αυτό παρόλα τα (σοβαρά, αλλά για την εποχή δευτερεύουσας σημασίας σε σχέση με τη γιγαντιαία θετική συνεισφορά τους) λάθη τους, που ήταν απότοκα, και γι’ αυτό σε ένα βαθμό δύσκολο να αποφευχθούν, μιας συγκεκριμένης φάσης ανάπτυξης του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος, της πιο ηρωικής, της τριτοδιεθνιστικής.

Αυτοί που αρνούνται τη διαφορά, το χάσμα στην κύρια πλευρά μεταξύ 19ου και 20ου Συνεδρίων του ΚΚΣΕ, αυτοί που θολώνουν τα νερά και μπλέκουν το αντιδιαλεκτικό λάθος του κλασικού Στάλιν του 1936 (με την «παλλαϊκότητα» στο Σύνταγμα της ΕΣΣΔ, το σβήσιμο σε ένα βαθμό των ταξικών ορίων και την μη αναγνώριση της συνέχισης της εσωτερικής ταξικής πάλης) με τα ιδεολογικά και πρακτικά εγκλήματα των ρεβιζιονιστών – σοσιαλφασιστών του «παλλαϊκού κράτους», που μπλέκουν την ειρηνόφιλη τίμια και ανοιχτή αντιιμπεριαλιστική διεθνή πολιτική Στάλιν – Μολότοφ 1945-1955 με την αντικομμουνιστική γραμμή συνεργασίας με τον ιμπεριαλισμό Χρουστσόφ 1956-1964 σα δήθεν «εξίσου δεξιές», όπως κάνουν μόνιμα οι κνίτες πλαστογράφοι, είναι χυδαίοι απολογητές του σοσιαλιμπεριαλισμού και του σοσιαλφασισμού.

Και δεν είναι τυχαίο που το ψευτοΚΚΕ εμφανίζεται - στη φόρμα - τόσο «υπεραριστερό» που θεωρεί δεξιό ακόμη και το Στάλιν (πλέον ακόμα και τον Λένιν της Νέας Οικονομικής Πολιτικής!), αλλά ταυτόχρονα υπερασπίζεται με λύσσα όλη την υπερδεξιά κρατικομονοπωλιακή «σοσιαλιστική» περίοδο 1956-1991 και όλα τα εκτρωματικά της χαρακτηριστικά, τύπου Τείχους του Βερολίνου, σαν δήθεν αντίβαρο στο δυτικό ιμπεριαλισμό.

Έλεος, κνίτες με τα «ευφυολογήματα» και τις «ατάκες» της αθλιότητας για τα «αντιφασιστικά προστατευτικά τείχη». Έλεος, προδότες του μαρξισμού που κάνατε τη μισή υφήλιο να μισεί και να φτύνει τον κομμουνισμό, μπερδεύοντάς τον με τον δικό σας, σοσιαλφασιστικό ψευτοκομμουνισμό και μάλιστα να βρίζει άδικα το μεγαλύτερο εχθρό σας, αυτόν που ανατρέψατε σεις και τα αφεντικά σας, τον όψιμο δήθεν φίλο σας Στάλιν, σα δήθεν υπεύθυνο για τις δικές σας φασιστικές αθλιότητες και παλιανθρωπιές.

Είναι πρόκληση να λες στο λαό και στη νεολαία πως για να είχε δουλειά και δικαιώματα, θα έπρεπε να υπήρχε ακόμη η μπότα του μετά το 1960 Ρώσου κατακτητή και οι βρώμικες δικτατορίες των υποταχτικών του στην Ανατολική Ευρώπη. Είναι μάθημα κανιβαλισμού, χώρια που είναι και μεγάλο, τερατώδες ψέμα.

Σεις με τ’ αφεντικά σας που μετατρέψατε τις σοσιαλιστικές και λαϊκές δημοκρατίες σε φασιστικές δικτατορίες από τα 1960 και δώθε, σεις μαζί με τους σοσιαλδημοκράτες πουλήσατε και το δυτικό προλεταριάτο στα μονοπώλια και στην αστική τάξη. Και τώρα πράγματι υψώνονται «χιλιάδες τείχη για τα λαϊκά δικαιώματα», όπως προκλητικά και «αθώα» διατείνεστε…

Αφήστε λοιπόν τη σπέκουλα ότι δήθεν «οι ελευθερίες που απαγορεύονταν στην Ανατολική Γερμανία ήταν μονάχα του αστού που απαγορευόταν να ξεζουμίζει τον εργάτη».

Η αστική τάξη νέου τύπου ξεζούμιζε με ασύλληπτο και εντατικότατο ρυθμό το προλεταριάτο στις σοσιαλφασιστικές χώρες. Κι εσείς πηγαίνατε εκεί ταξιδάκια, τρώγατε και πίνατε, επιβραβεύοντας τους φασίστες «συντρόφους» σας, έχοντας φυσικά πλήρη γνώση των όσων συνέβαιναν και μη δίνοντας δεκάρα για το τι τράβαγαν οι λαοί από τα καθάρματα αυτά, που συκοφαντούσαν κάθε σοσιαλισμό και κάθε κομμουνισμό, σέρνοντας τα πιο ευγενικά ιδανικά στην ιστορία της ανθρωπότητας στη λάσπη. Κι όχι μόνο δε μετανιώσατε για όλα τούτα, αλλά με πιο πολύ λύσσα, τώρα που η νεολαία τούτα όλα τα θεωρεί προϊστορία, χαλκεύετε τα βρώμικα ψέματά σας ότι δήθεν η αντίθεση στο Τείχος είναι αντίθεση με το σοσιαλισμό και τη δικτατορία του προλεταριάτου, ενώ αντίθετα η αποδοχή του είναι δήθεν αποδοχή της λαϊκής εξουσίας και του αταξικού μέλλοντος… Κούνια που σας κούναγε, επαγγελματίες ψεύτες και διαστρεβλωτές, αν νομίζετε πως όλα αυτά θα τα περάσετε για «συνεπή κομμουνισμό» στο λαό μας…

Ας διαβάσουμε καθαρά ποια ήταν η προλεταριακή κομμουνιστική, επαναστατική σοβιετική θέση για τον παρά φύση χωρισμό στα δύο της Γερμανίας. Όποιος πολιτικός φορέας παίρνει δήθεν «κομμουνιστική» θέση υποστήριξης του «αντιφασιστικού προστατευτικού Τείχους», δεν έχει το άλλοθι της άγνοιας.

Υ.Γ. Η μετάφραση από τα αγγλικά βρίσκεται εδώ: (http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1325572)

Προσχέδιο Λόγου Γκ. Μαλένκοφ προς αντιπροσωπία του ΕΣΚΓ (Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος Γερμανίας) - Μόσχα 2 του Ιούνη 1953

1. Όχι μόνο εσείς, Γερμανοί φίλοι μας, αλλά και η Κεντρική Επιτροπή μας, είμαστε από κοινού υπεύθυνοι για την τροπή της επιταχυνθείσας οικοδόμησης του σοσιαλισμού στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία. Όπως ξέρετε, αυτή η πορεία έχει υλοποιηθεί από το Ενιαίο Σοσιαλιστικό Κόμμα Γερμανίας με την συγκατάθεση του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Σοβιετικής Ένωσης.

2. Όπως βλέπετε στο έγγραφο που σας μοιράσαμε, σας προτείνουμε να αναγνωρίσετε ότι αυτή η πορεία είναι εσφαλμένη και να θεωρήσετε απαραίτητο, υπό τις παρούσες συνθήκες, να απορρίψετε την βεβιασμένη οικοδόμηση σοσιαλισμού στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία. Γιατί καταλήξαμε σε αυτό το συμπέρασμα και γιατί θεωρούμε εξαιρετικά σημαντικό και επιτακτικό να διακόψουμε τώρα την πορεία της βεβιασμένης οικοδόμησης του σοσιαλισμού στη ΓΛΔ;

3. Πάνω από όλα, είναι απαραίτητο να πούμε ότι το ζήτημα των προοπτικών της ανάπτυξης της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας δεν μπορεί να ειδωθεί ξέχωρα από την επίλυση του καθήκοντος της ένωσης Ανατολικής και Δυτικής Γερμανίας σε ένα ενιαίο γερμανικό κράτος.

Πρέπει να δοθεί έμφαση στο ότι το σημαντικότερο πρόβλημα της διεθνούς κατάστασης είναι το πρόβλημα της γερμανικής ενότητας, του μετασχηματισμού της Γερμανίας σε ένα ειρηνικό δημοκρατικό κράτος. Κάποιοι, φαίνεται, τείνουν να πιστεύουν ότι προωθούμε το ζήτημα της αποκατάστασης της ενότητας της Γερμανίας μόνο για κάποιους προπαγανδιστικούς σκοπούς, ότι στην πραγματικότητα δεν παλεύουμε για τον τερματισμό της διαίρεσης της Γερμανίας, ότι δεν ενδιαφερόμαστε για την αποκατάσταση μιας ενιαίας Γερμανίας. Αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο λάθος.

Αυτό θα σταματήσει αν, αντί για υπαινιγμούς, επιθυμήσουμε να ακολουθήσουμε μια σταθερή και σαφή πολιτική γραμμή σε σχέση με ένα από τα βασικότερα σύγχρονα ζητήματα. Θεωρούμε την ενότητα της Γερμανίας και του μετασχηματισμού της σε ένα δημοκρατικό και ειρηνόφιλο κράτος ως τη βασικότερη προϋπόθεση, ως μια από τις ουσιαστικότερες εγγυήσεις, για τη διατήρηση της ευρωπαϊκής και, συνεπώς, της παγκόσμιας ασφάλειας, για την εξασφάλιση της δύναμης της ειρήνης.

Κάνουν μεγάλο λάθος όσοι πιστεύουν πως η Γερμανία μπορεί να υπάρχει επί μακρόν υπό συνθήκες διαμελισμού και υπό τη μορφή δύο ανεξάρτητων κρατών. Το να κολά κανείς στη θέση της ύπαρξης μιας διαμελισμένης Γερμανίας σημαίνει πως συνεχίζει να βαδίζει προς ένα νέο πόλεμο στο εγγύς μέλλον. Μια διαιρεμένη Γερμανία στο κέντρο της Ευρώπης δε σημαίνει τίποτε άλλο από έναν επιταχυνόμενο επανεξοπλισμό της Δυτικής Γερμανίας, μια ανοιχτή προετοιμασία για ένα νέο πόλεμο, η οποία, σε ένα συγκεκριμένο στάδιο, θα φτάσει στο άμεσο ξέσπασμα του πολέμου. Μην έχετε καμία αμφιβολία: η παρουσία μιας διαιρεμένης Γερμανίας είναι νερό στο μύλο όσων σχεδιάζουν πλάνα για ένα νέο παγκόσμιο πόλεμο.

Η πάλη για την ενοποίηση της Γερμανίας υπό τις παρούσες συνθήκες, για το μετασχηματισμό της σε ένα ειρηνόφιλο και δημοκρατικό κράτος, σημαίνει παραμονή στο δρόμο για την αποτροπή ενός νέου παγκόσμιου πολέμου. Μην έχετε καμία αμφιβολία: η επιτυχής επίλυση του καθήκοντος της ένωσης Ανατολικής και Δυτικής Γερμανίας σε ένα ενωμένο, ειρηνικό και δημοκρατικό κράτος σημαίνει την ακύρωση των σχεδίων για την προετοιμασία ενός νέου παγκοσμίου πολέμου.

4. Σε ποια βάση μπορεί η ενοποίηση της Γερμανίας να επιτευχθεί στην σημερινή διεθνή κατάσταση;

Κατά τη γνώμη μας, μόνο στη βάση του ότι η Γερμανία θα είναι ένα αστικοδημοκρατικό κράτος.

Υπό τις παρούσες συνθήκες, η εθνική ενοποίηση της Γερμανίας στη βάση του μετασχηματισμού της σε μια χώρα της δικτατορίας του προλεταριάτου με τη μορφή λαϊκής δημοκρατίας δεν είναι εφικτή. Ήταν αυτή η αντίληψη για τις προοπτικές της Γερμανίας που καθόρισε τις προτάσεις της Σοβιετικής Ένωσης για τη χρήση του Συντάγματος της Βαϊμάρης, με συγκεκριμένες τροποποιήσεις, ως ένα μοντέλο για τη σύσταση μιας ενιαίας Γερμανίας. Και τι είναι το Σύνταγμα της Βαϊμάρης; Τι είναι η Δημοκρατία της Βαϊμάρης; Είναι, μπορεί κανείς να πει, ένα κλασικό μοντέλο αστικοδημοκρατικού κράτους, που δημιουργήθηκε από τους άρχοντες κύκλους στη Γερμανία, συμπεριλαμβανομένων των σοσιαλδημοκρατών, που προσπαθούσαν να λάβουν υπόψη τα διδάγματα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Και αν έτσι έχουν τα πράγματα, είναι απαραίτητο να αναγνωρίσουμε ότι η βεβιασμένη οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη ΓΛΔ, υπό τις παρούσες συνθήκες οδηγεί στην παγίωση του διαμελισμού της Γερμανίας και είναι ένα εμπόδιο στην ενοποίηση της Γερμανίας.

Στις οικονομικές της σχέσεις, η ΓΛΔ δεν μπορεί να θεωρηθεί ως κάτι κλειστό, απομονωμένο από την υπόλοιπη Γερμανία. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι οποιαδήποτε απόπειρα διάρρηξης των δεσμών μεταξύ του πληθυσμού της ΓΛΔ και εκείνου της Δυτικής Γερμανίας είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι αδύνατο επί μακρόν να βασίζουμε την οικονομία της Γερμανίας σε δύο αμοιβαία αποκλειόμενα θεμέλια: στο ένα τμήμα της Γερμανίας, στο σοσιαλισμό και στο άλλο, το κατά πολύ μεγαλύτερο τμήμα, στον καπιταλισμό.

5. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι υποχωρούμε. Βαδίζαμε, τάχα, ολοταχώς προς το σοσιαλισμό και ξαφνικά εγκαταλείπουμε αυτό το δρόμο, απομακρυνόμενοι από το δρόμο προς το σοσιαλισμό.

Σε αυτό, κάποιος μπορεί να δώσει την ακόλουθη απάντηση:

Η ανάλυση της εσωτερικής πολιτικής και οικονομικής κατάστασης στη ΓΛΔ, το γεγονός της μαζικής φυγής του πληθυσμού της Ανατολικής Γερμανίας προς τη Δυτική Γερμανία (ήδη, περίπου 500.000 έχουν φύγει), αποδεικνύει περιεκτικά ότι βαδίζουμε ολοταχώς, στην πραγματικότητα, όχι προς το σοσιαλισμό, αλλά προς μια ολοκληρωτική καταστροφή. Είμαστε υποχρεωμένοι να δούμε κατάματα την αλήθεια και να αναγνωρίσουμε ότι χωρίς την παρουσία των σοβιετικών στρατευμάτων, το υπάρχον καθεστώς στη ΓΛΔ είναι εύθραυστο.

Στην παρούσα διεθνή κατάσταση, η εμπειρία της βεβιασμένης οικοδόμησης σοσιαλισμού στο ένα τμήμα της Γερμανίας -η εντατική εφαρμογή μιας πολιτικής της εξάλειψης των ιδιωτικών καπιταλιστικών στοιχείων στην πόλη και τη χώρα- έχει οδηγήσει σε αρνητικά αποτελέσματα και η πολιτική και οικονομική κατάσταση στη ΓΛΔ επί του παρόντος είναι εξαιρετικά δυσμενής.

Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η εμπειρία των πρόσφατων ετών στη ΓΛΔ έχει παίξει αρνητικό ρόλο, αντί να γεννά πέραν των γερμανικών συνόρων την περαιτέρω ανάπτυξη συμπαθειών και της αφοσίωσης στη μεγάλη υπόθεση του σοσιαλισμού σε ευρεία στρώματα των εργαζομένων. Αυτό είναι αρκετά κατανοητό, αφού, τι άλλο μπορούν οι εργάτες της Γαλλίας, της Ιταλίας και άλλων ευρωπαϊκών χωρών να βγάλουν ως εμπειρία; Την ίδια στιγμή, οι εχθροί του σοσιαλισμού απέκτησαν μια ευκαιρία, να αξιοποιήσουν τα λάθη στη ΓΛΔ για να ενισχύσουν τις επιθέσεις τους στο σοσιαλισμό, στην ιδεολογία του Μαρξισμού- Λενινισμού και στη Σοβιετική Ένωση.

6. Συνεπώς, είναι απαραίτητο να επιλέξουμε:

είτε την πορεία προς τη βεβιασμένη οικοδόμηση σοσιαλισμού στη ΓΛΔ, προς την ανεξάρτητη ύπαρξη δύο Γερμανιών, και αυτό σημαίνει πορεία προς ένα Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο,

είτε την εγκατάλειψη της βεβιασμένης οικοδόμησης σοσιαλισμού στη ΓΛΔ και την υιοθέτηση της πορείας για την ενοποίηση της Γερμανίας υπό μορφή αστικοδημοκρατικού κράτους, με την προϋπόθεση του μετασχηματισμού της σε μια ειρηνική και δημοκρατική χώρα.

7. Να γιατί, κατ εμάς, το πιο πιεστικό καθήκον για τους Γερμανούς φίλους μας είναι η γρήγορη και αποφασιστική εφαρμογή των μέτρων που εμείς προτείνουμε για την ομαλοποίηση της πολιτικής και οικονομικής κατάστασης στη ΓΛΔ και για την προστασία της μελλοντικής επιτυχούς επίλυσης του καθήκοντος της ενοποίησης της Γερμανίας και του μετασχηματισμού της σε ένα ειρηνικό και δημοκρατικό κράτος. Θεωρούμε αυτά τα μέτρα εντελώς σωστά για την παρούσα διεθνή κατάσταση.

Όποια λάθη στην πολιτική βρεθούν, πρέπει γρήγορα και γενναία να διορθωθούν. Δυστυχώς, πολύς χρόνος έχει ήδη χαθεί. Μας υποχρεώνει να ξεκινήσουμε με τριπλάσια ενέργεια για τη διόρθωση των λαθών που διαπράχτηκαν στη ΓΛΔ. Μόνο οφέλη θα έχει η Γερμανία με μια τέτοια αντίληψη.

8. Είναι αδύνατο να μην ξεχωρίσουμε ένα ζήτημα το οποίο, αν και μεμονωμένο, έχει μεγάλη σημασία. Αυτό είναι το ζήτημα των σχέσεων μεταξύ του ΕΣΚΓ και των δυτικογερμανών σοσιαλδημοκρατών. Στη Δυτική Γερμανία, οι σοσιαλδημοκράτες μπορούν να νικήσουν τον Αντενάουερ στις εκλογές και να έρθουν στην εξουσία. Μια τέτοια προοπτική δεν πρέπει να αποκλείεται. Είναι κοινός τόπος ότι η γερμανική σοσιαλδημοκρατία παλινδρομεί επί του ζητήματος της Γερμανικής ενότητας και κάποιες φορές καθιστά δύσκολο στον Αντενάουερ να διατηρεί τη γραμμή του.

Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι απαραίτητο οι σύντροφοί μας στη Γερμανία να κάνουν σοβαρές διορθώσεις στις σχέσεις τους και τις τακτικές τους έναντι των σοσιαλδημοκρατών.

Πηγή: A. Filitov, "'Germany will be a Bourgeois-Democratic Republic': The New Evidence from the Personal File of Georgiy Malenkov", Cold War History, vol. 6, no. 4, November 2006 pp.549-557

Υπόμνημα Λ. Μπέρια (Υπουργός Εσωτερικών της ΕΣΣΔ) προς το Προεδρείο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ(μπ.) - 6 του Μάη 1953

Όπως είναι γνωστό, τις τελευταίες μέρες ο Τύπος του αγγλοαμερικάνικου μπλοκ έχει αρχίσει μια καμπάνια σχετικά με το ζήτημα των μαζικών μεταναστεύσεων προς τη Δυτική Γερμανία από κατοίκους της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας.

Ο πληρεξούσιος εκπρόσωπος του Υπουργείου Εσωτερικών της ΕΣΣΔ στη Γερμανία υποβάλει την παρακάτω πληροφόρηση σχετικά με το ζήτημα:

Κατά το δεύτερο μισό του 1952 και το πρώτο τρίμηνο αυτού του έτους, ο αριθμός των μεταναστεύσεων προς τη Δυτική Γερμανία από κατοίκους της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας έχει αυξηθεί κατά πολύ. Σύμφωνα με τα στοιχεία από την Κεντρική Διοίκηση της εθνικής αστυνομίας της ΓΛΔ, κατά το πρώτο μισό του 1952, 57.234 άνθρωποι έφυγαν για τη Δυτική Γερμανία, κατά το δεύτερο μισό του έτους 78.831 άνθρωποι έφυγαν και κατά το πρώτο τρίμηνο του έτους αυτού 84.034. Μεταξύ όσων έφυγαν κατά το πρώτο τρίμηνο του έτους, υπήρχαν 1836 μέλη του Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος της Γερμανίας και 1.781 μέλη της Ένωσης της Ελεύθερης Γερμανικής Νεολαίας.

Σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία, η αύξηση στον αριθμό των μεταναστεύσεων προς τη Δύση εξηγείται όχι μόνο από την αυξανόμενη εχθρική προπαγάνδα στους κατοίκους της ΓΛΔ που εξαπολύουν τα δυτικογερμανικά όργανα, αλλά επίσης και από την επιθυμία διάφορων ομάδων αγροτών να αποφύγουν την ένταξη σε αγροτικούς παραγωγικούς συνεταιρισμούς η οποία τώρα οργανώνεται, από φόβους πολλών μικρών και μεσαίων ιδιωτών επιχειρηματιών ότι η ατομική τους ιδιοκτησία και τα περιουσιακά τους στοιχεία θα κατασχεθούν, από την επιθυμία πολλών νέων να αποφύγουν τη θητεία στις ένοπλες δυνάμεις της ΓΛΔ και από τις δυσκολίες που συναντά η ΓΛΔ σχετικά με την παροχή τροφής και εμπορευμάτων στους κατοίκους.

Πηγή:SVRA file 3581, vol. 7; published as facsimile (in Russian) in David E. Murphy, Sergei Kondrashev, and George Bailey, Battleground Berlin: CIA vs. KGB in the Cold War (New Haven: Yale University Press, 1997), p. 157.

Υπόμνημα από το Σοβιετικό Υπουργείο Εσωτερικών στο Βλαντιμίρ Σεμιόνοφ (επίσημο αντιπρόσωπο της ΕΣΣΔ στη ΓΛΔ)

«Για το ζήτημα της αποτροπής της μετανάστευσης κατοίκων από τη ΓΛΔ προς τη Δυτική Γερμανία»

Η παράνομη μετακίνηση ανθρώπων από τη ΓΛΔ στις δυτικές ζώνες της Γερμανίας έχει γίνει μαζική. Μόνο εντός 10 μηνών το 1952 (1 του Γενάρη- 1 του Νοέμβρη) 110.333 άνθρωποι από τη ΓΛΔ μετακινήθηκαν προς τη Δυτική Γερμανία και το Δυτικό Βερολίνο. Επιπροσθέτως, 24.732 άνθρωποι μετακινήθηκαν προς τη Δυτική Γερμανία και το Δυτικό Βερολίνο με επίσημη άδεια των αρχών της ΓΛΔ. Από τους 100.677 που μετακινήθηκαν στις Δυτικές ζώνες και για τους οποίους υπάρχουν στοιχεία για ηλικία και κοινωνική σύνθεση, 26.194 άνθρωποι είναι εργάτες (πάνω από 25%), νέοι 15-25 ετών 49.138 άνθρωποι (περίπου 50%), αγρότες είναι 2.378 άνθρωποι, και υπάλληλοι γραφείου 15.597 άνθρωποι.

Μεταξύ όσων παράνομα μετακινήθηκαν από τη ΓΛΔ προς τη Δυτική Γερμανία, υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός εξειδικευμένων επιστημόνων. Έτσι, για παράδειγμα, μεταξύ του γ’ τριμήνου του 1952, 604 εξειδικευμένοι επιστήμονες πήγαν από τη ΓΛΔ προς τις Δυτικές ζώνες, που περιλάμβαναν 144 μηχανικούς, 13 εργάτες επιστήμης, 52 δασκάλους και άλλους ειδικούς. Ξεκάθαρα, η μετανάστευση κατοίκων από τη ΓΛΔ προς τη Δυτική Γερμανία σχετίζεται ως ένα βαθμό με την πολιτική της οικοδόμησης σοσιαλιστικών βάσεων στη χώρα.

Σε πρώτη φάση, όσοι τρέχουν προς τη Δύση είναι καπιταλιστές και κάθε είδους εγκληματικά στοιχεία, όπως και ένα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού, ιδιαίτερα νέοι και διανόηση, που έχουν επηρεαστεί από την εχθρική προπαγάνδα. Η Σοβιετική Αντιπροσωπεία στη Γερμανία, το ΕΣΚΓ και τα κυβερνητικά όργανα της ΓΛΔ αποδίδουν μεγάλη προσοχή στο ζήτημα της αποτροπής της μετανάστευσης των κατοίκων της ΓΛΔ προς τη Δυτική Γερμανία. Τα μέτρα της κυβέρνησης της ΓΛΔ και του ΕΣΚΓ, που στόχευαν στη βελτίωση της υλικής κατάστασης και της ενδυνάμωσης και της αύξησης της πολιτικής δουλειάς στον πληθυσμό, έλαβαν υπόψη και αυτό το ζήτημα. Συγκεκριμένα, στις 28 Ιούνη του 1952 η κυβέρνηση της ΓΛΔ υιοθέτησε μια απόφαση για την παροχή σημαντικών αυξήσεων στους εργάτες και τη διανόηση.

Σύμφωνα με αυτή, στους εργάτες οι μισθοί αυξάνονταν από 3 ως 97% και στη διανόηση από 18 ως 220%. Στις 9 Απρίλη αυτού του έτους, η κυβέρνηση της ΓΛΔ ξανά υιοθέτησε την απόφαση για εφαρμογή πλήθους μέτρων για την περαιτέρω βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των εργατών. Αυτά τα μέτρα συμπεριλάμβαναν, μεταξύ άλλων, αποφάσεις για τη βελτίωση του φαγητού στα εστιατόρια των εργοστασίων, την κατάργηση του δελτίου για σχεδόν όλα τα αγαθά ένδυσης και υπόδησης, την καθιέρωση ενός νέου συστήματος για τη διανομή δελτίων στο δημοκρατικό τομέα του Βερολίνου, την κατάργηση του συστήματος δελτίου για τους επιστήμονες και τους τεχνικούς εργάτες, και μια αύξηση στην ποικιλία του ψωμιού στην αγορά.

Το 1952, η κυβέρνηση της ΓΛΔ υιοθέτησε μια απόφαση για την αύξηση των πληρωμών για τα αγροτικά προϊόντα που πωλούσαν οι αγρότες στο κράτος για την εκπλήρωση των απαιτούμενων ποσοτήτων, όπως και για τις εθελοντικές πωλήσεις.

Στις 7 του Γενάρη αυτού του έτους, η ΚΕ του ΕΣΚΓ υιοθέτησε μια ειδική απόφαση για μέτρα για την παρεμπόδιση της μετανάστευσης κατοίκων της ΓΛΔ προς τη Δυτική Γερμανία. Οι οδηγίες της ΚΕ του ΕΣΚΓ, που διανεμήθηκαν στις κομματικές οργανώσεις του ΕΣΚΓ, στοχεύουν στην αύξηση της δουλειάς εξήγησης στον πληθυσμό και αποκάλυψης της εχθρικής προπαγάνδας.

Η εφαρμογή αυτών και άλλων μέτρων του ΕΣΚΓ, ωστόσο, δεν ανέκοψαν τις μετακινήσεις κατοίκων της ΓΛΔ προς τις Δυτικές ζώνες.

Προκειμένου να αποτραπούν περαιτέρω αναχωρήσεις κατοίκων της ΓΛΔ προς τη Δυτική Γερμανία και το Δυτικό Βερολίνο, θα ήταν χρήσιμο να υλοποιηθούν τα παρακάτω μέτρα:

1) Ειδική προσοχή στον αγροτικό τομέα για τα διοικητικά και οργανωτικά βήματα για την ενδυνάμωση των αγροτικών παραγωγικών συνεταιρισμών που ήδη υπάρχουν. Είναι απαραίτητο οι υπάρχοντες αγροτικοί παραγωγικοί συνεταιρισμοί να μετατραπούν σε πρότυπους. Σχετικά με αυτό, θα πρέπει προσωρινά να σταματήσει η ίδρυση νέων συνεταιρισμών και να μην υπάρχει ποσοτική ανάπτυξη των υπαρχόντων.

2) Υιοθέτηση των αναγκαίων μέτρων για την αύξηση της παραγωγής των βιομηχανικών καταναλωτικών αγαθών για την κάλυψη των αναγκών του πληθυσμού της ΓΛΔ, διεύρυνση της ποικιλίας και αύξηση της ποιότητας αυτών των αγαθών, όπως και περαιτέρω βελτίωση της παροχής τροφής στον πληθυσμό.

3) Σχέδιο για αυξανόμενη οικοδόμηση ατομικών κατοικιών για τους εργάτες της επιστήμης και άλλα τμήματα της διανόησης, τόσο από την κυβέρνηση όσο και με την προώθηση της ατομικής οικοδόμησης κατοικίας με την παροχή ειδικών δανείων στη διανόηση με ευνοϊκούς όρους, και εξασφάλιση των κατοικιών και των εκτάσεων γης που ανήκουν στους εξειδικευμένους επιστήμονες.

4) Η πρακτική των μαζικών συλλήψεων και η καταδίκη πολλών από όσους οδηγούνται στη δικαιοσύνη θα πρέπει να εγκαταλειφθεί. Επιπροσθέτως, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υπάρχει κατάχρηση εξουσίας. Στις αγροτικές περιοχές, είναι αναγκαία η μείωση των περιστατικών κατάσχεσης όλης της περιουσίας των αγροτών για μη ή ατελή εκπλήρωση των απαιτούμενων ποσοτήτων αγροτικών προϊόντων στο κράτος, καλύτερα να αντικατασταθεί αυτή η ποινή με την επιβολή ενός προστίμου.

5) Η εξέταση της πιθανότητας κήρυξης αμνηστίας για όσους καταδικάστηκαν για μικρά ποινικά ή οικονομικά-διοικητικά αδικήματα.

6) Η στροφή της προσοχής προς την αυξανόμενη adhoc μαζική-πολιτική δουλειά εξήγησης, ειδικά μέσα στη νεολαία, η γνωστοποίηση σε όλο τον πληθυσμό των πολιτικών του ΕΣΚΓ και της κυβέρνησης της ΓΛΔ για ζητήματα οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης της χώρας. Ταυτόχρονα, πρέπει να κλιμακωθεί η δουλειά για την αποκάλυψη της εχθρικής προπαγάνδας η οποία στοχεύει στην υπόσκαψη της οικοδόμησης των σοσιαλιστικών θεμελίων στην ΕΣΣΔ και στη διασπορά πανικού στον γερμανικό λαό. Η αποκάλυψη της εχθρικής προπαγάνδας πρέπει να συνδέεται στενά με τη μαζική εκπαίδευση για τη συνεχιζόμενη επιδείνωση της κατάστασης των εργατών στη Δυτική Γερμανία και το Δυτικό Βερολίνο, όπως και στις καπιταλιστικές χώρες.

7) Λαμβάνοντας υπόψη ότι οι αντιδραστικές δραστηριότητες της Εκκλησίας στη ΓΛΔ έχουν σημαντικά αυξηθεί εσχάτως, και δεδομένου ότι η Εκκλησία έχει μια ισχυρή επιρροή στους κατοίκους της χώρας, διοικητικά και κατασταλτικά μέτρα πρέπει να χρησιμοποιούνται λιγότερο στον αγώνα ενάντια στην εχθρική δραστηριότητα της εκκλησίας. Αντίθετα, ο στόχος πρέπει να δοθεί στη διοργάνωση μιας ολόπλευρης αντιθρησκευτικής και επιστημονικής-υλιστικής προπαγάνδας, αποκαλύπτοντας έτσι τις αντιδραστικές δραστηριότητες των κληρικών».