Σήμερα αυτοί οι ιμπεριαλιστές είναι η πουτινική Ρωσία και η Κίνα του Ξι. Ο πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης ανάμεσα στους δύο είναι η Ρωσία. Αυτή έχει αρπάξει στα νύχια της την Ελλάδα εδώ και 40 χρόνια και την έχει αρρωστήσει από έναν φασισμό που δεν φαίνεται επειδή μεταμφιέζεται σε εθνικό δίκιο, αξιοποιώντας και φλογίζοντας κυρίως το άσβεστο και ζωώδες σοβινιστικό πάθος της ελληνικής άρχουσας αστικής τάξης της για επέκταση. Αυτή η αρρώστια πρωτοεκδηλώθηκε στο κυπριακό και από κει επεκτάθηκε σε οτιδήποτε μπορεί μια μικρή και αδύναμη χώρα να διεκδικήσει από τις γείτονές της, αρχίζοντας από μια πελώρια υφαλοκρηπίδα για το πιο μικρό νησί της ως το να θεωρεί δικαίωμα της να ορίζει το όνομά μιας άλλης χώρας. Κατευθύνοντας εκεί που θέλει κάθε φορά αυτό το πάθος στο οποίο όμως λείπει η δύναμη, η Ρωσία ασκεί την εξωτερική της πολιτική στα Βαλκάνια φροντίζοντας ώστε ο ελληνικός φασισμός στην εξωτερική πολιτική να μην εκδηλώνεται έντονα στην εσωτερική πολιτική για να κρύβεται από την ασθμαίνουσα ογκώδη και ακέφαλη Ενωμένη Ευρώπη μέσα στην οποία ο ρόλος που έχει αναθέσει η Ρωσία στην Ελλάδα είναι να δουλεύει τη φασιστική αρρώστια και τη διάσπαση.

Το μεγαλύτερο έπαθλο για τη Ρωσία και τη διαβρωτική δουλειά της επίσημης Ελλάδας μέσα στην Ευρώπη για λογαριασμό της Ρωσίας ήταν ότι τελικά κατάφερε μέσα από το Κυπριακό και το Αιγαίο να απομονώσει και να διώξει την Τουρκία από τη δημοκρατική ΕΕ στην οποία αυτή ήθελε ειλικρινά και επί δεκαετίες να μπει. Τα άλλα τα έκαναν οι υπόλοιποι φίλοι της ρώσικης διπλωματίας στην ΕΕ και στη Δύση γενικότερα. Ειδικά μάλιστα εκεί που η Τουρκία ξεκίνησε να κάνει στη ματωμένη από το ρώσικο ιμπεριαλισμό Συρία, αυτό που δεν έκαναν οι δυτικές αστικές δημοκρατίες, δηλαδή το να βοηθήσει τη δημοκρατική και πατριωτική αντίσταση και να συγκρουστεί με τη Ρωσία, βρέθηκε κατηγορούμενη γι αυτό από τη Δύση, η οποία έφτασε να πάρει το μέρος των αιμοσταγών φασιστών του γκιουλενισμού που έκαναν τους φιλοδυτικούς αλλά ήταν ρωσόφιλοι και αργότερα το μέρος των ρωσόδουλων φασιστών της ηγεσίας του ΡΚΚ. Έτσι χτύπησε την Τουρκία η ρώσικη φασιστική και μάλιστα νεοχιτλερική αρρώστια που λέγεται ευρασιατισμός που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η υπόσχεση της πουτινικής Ρωσίας στη βιομηχανικά ανερχόμενη τουρκική αστική τάξη, ότι θα της δώσει τη διεθνή επιρροή, τα νέα εδάφη και τις αγορές που ζηλότυπα της στερεί η εχθρική Δύση, οπότε και το δικαίωμα να πάρει ακόμα και με τη βία από τις δυτικόφιλες Ελλάδα και Κύπρο τα δικαιώματα που της στερούν.

Είναι οι ευρασιατιστές στρατηγοί της Τουρκίας, φανατικοί ρωσόφιλοι, που είναι οι εμπνευστές της Γαλάζιας Πατρίδας, δηλαδή της επεκτατικής αντεπίθεσης της Τουρκίας στο Αιγαίο και στην Κύπρο καθώς και των οθωμανικών σπαθιών που σηκώνει ο Ερντογάν στην Αγιά Σοφιά. Αυτοί κυριάρχησαν στην τουρκική εξωτερική πολιτική από τα 2017 τελικά ακριβώς κόντρα στην υποτιθέμενη φιλοδυτική Ελλάδα, που πραγματικά δεν έκανε τίποτα άλλο από το να προσπαθεί από κοινού με το ρωσόδουλο Αναστασιάδη της Κύπρου και σε συμμαχία με τους ρωσόφιλους Νετανιάχου και Σίσι να αποκλείσει εντελώς την Τουρκία από την Ανατολική Μεσόγειο τόσο από τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων όσο και από τους θαλάσσιους αγωγούς μεταφοράς τους προς την Ευρώπη την ώρα που η πιο φτηνή διαδρομή προς αυτήν ήταν μέσω της ηπειρωτικής Τουρκίας. Αυτή η εκστρατεία απομόνωσης της Τουρκίας στην οποία μπήκε και ο γαλλικός ιμπεριαλισμός με ό,τι νεοαποικιοκρατικότερο έχει αναπτύξει πάλι με ρώσικη προστασία στην υποσαχάρια Αφρική, κατέληξε στην ανακήρυξη από την Τουρκία πριν οκτώ μήνες της μεγάλης ΑΟΖ που πνίγει τα ελληνικά νησιά του ανατολικού Αιγαίου και την Κρήτη. Αυτή φτάνει ως μια υπερεκτεταμένη ΑΟΖ που επέβαλε η ερντογανική Τουρκία στην περικυκλωμένη νόμιμη κυβέρνηση της Λιβύης. Ναι είναι η ελληνική πολιτική ηγεσία, διακομματικά και κάτω από την καθοδήγηση των νεοχιτλερικών του Κρεμλίνου που κυρίως μετέτρεψε την Τουρκία σε αυτό ακριβώς που φοβόταν η Ευρώπη. Το πόσο η «ρωσοποίηση» και η φασιστικοποίηση της Τουρκίας έχει ήδη προχωρήσει θα φανεί στη συνέχεια. Όμως είναι σίγουρο ότι αυτή η διαδικασία δεν έχει προχωρήσει όσο στην Ελλάδα γιατί η αστική τάξη της Τουρκίας είναι ακόμα πολιτικά σχετικά ανεξάρτητη από τους τούρκους ρωσόδουλους δηλαδή δεν έχει αφήσει τη βιομηχανία της να καταστραφεί αλλά την αναπτύσσει, είναι σε συμμαχία με τη Ρωσία αλλά όχι ακόμα σε υποταγή. Αυτό σημαίνει ότι η ερντογανική Τουρκία πετάει με ρώσικα φτερά και θα τσακιστεί πέφτοντας από ψηλά όποτε η υπερδύναμη το αποφασίσει εκτιμώντας ότι μπορεί να επιβάλει τα εντελώς πιστά όργανα της στην Τουρκία.

Εννοείται μέσα σε αυτά τα πλαίσια η ερντογανική Τουρκία παίζει καταστροφικά το ρώσικο παιχνίδι. Ήδη κυρίως με το τουρκολιβυκό σύμφωνο και αυτή την επίδειξη δύναμης στην ΑΟΖ τώρα νότια από το Καστελλόριζο πετυχαίνει να φέρει σε μισοπολεμική αντιπαράθεση τους δυο στρατούς οπότε δίνει στους ρωσόδουλους της Ελλάδας την ευκαιρία να καταγγείλουν ακόμα μια φορά τη Δύση γιατί δεν τους βοηθάει, ενώ αυτή τουλάχιστον καταδικάζει σαφώς τις τουρκικές κινήσεις, αλλά δεν καταγγέλλει ποτέ ούτε τόσο δα τη Ρωσία που δεν το κάνει καθόλου. Έτσι επιτρέπεται ο αληθινός εμπρηστής του πολέμου να είναι η μόνη υπερδύναμη που είναι «καλή φίλη» των δύο πλευρών και μάλιστα σε επίπεδο λαών και κοινής γνώμης. Ηδη υπάρχειμία τέτοια ένδειξη για δοκιμαστική βολή της Μόσχας μέσω ενός τηλεφωνήματος του Αναστασιάδη στον Πούτιν αμέσως μετά τη γερμανική μεσολάβηση και την εκτόνωση της κρίσης για να πιέσει τη Ρωσία να αποσύρει το Μπαρμπαρός από την κυπριακή ΑΟΖ. Αυτό προκάλεσε οργή στα πιο αντιρώσικα γερμανικά μέσα (δες αναδημοσίευση άρθρου της Süddeutsche Zeitung https://www.newsbeast.gr/world/arthro/6520513/kaki-idea-to-tilefonima-anastasiadi-ston-poytin-gia-ton-erntogan). Αλλά είτε βγάλει είτε δε βγάλει ανοιχτά ο Πούτιν τη μουσούδα του, για πρώτη φορά μετά από χρόνια στην ιστορία των ενδονατοϊκών αντιθέσεων οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ έχουν αποσυρθεί στο παρασκήνιο και αποφεύγουν να παρέμβουν για την επίλυση της κρίσης οπότε η διαμεσολάβηση ανατέθηκε σε μία μη στρατιωτική υφεσιακή δύναμη όπως η Γερμανία που έχει φιλικές σχέσεις με τη Ρωσία, ενώ η ένταση στις σχέσεις της με τις ΗΠΑ διαρκώς μεγαλώνει.

Με αυτά τα δεδομένα, όπως θα δει ο αναγνώστης στο υπόλοιπο και κεντρικό κομμάτι αυτού του άρθρου, επιμένουμε σαν έλληνες διεθνιστές, δημοκράτες και αντιφασίστες πατριώτες στο ότι δεν πρέπει σε καμία περίπτωση η Ελλάδα να μπει σε οποιαδήποτε πολεμική αναμέτρηση με την Τουρκία στη σημερινή κρίση της ΑΟΖ, και ότι πάνω απ’ όλα πρέπει να σταματήσει να υπονομεύει τις συνομιλίες για εξεύρεση λύσης με προβοκατόρικες κολοβές αντι-ΑΟΖ συμφωνίες σαν αυτή με την Αίγυπτο, και ότι ο μόνος δρόμος που υπάρχει ακόμα για την επίλυση όλων ανεξαίρετα των ως τώρα διαπιστωμένων ελληνοτουρκικών διαφορών είναι οι διαπραγματεύσεις με την Τουρκία και αν αυτές δεν μπορεί να καρποφορήσουν να πάνε όλες οι διαφορές στη Χάγη.

Έχει κάτω από αυτό το γενικό πρίσμα πολύ μεγάλη σημασία κατ αρχήν η εργατική και η αντιφασιστική πρωτοπορία του, και στη συνέχεια όλος ο ελληνικός λαός να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει πολιτικά-διπλωματικά και σε επίπεδο διεθνούς δικαίου η μάχη των ΑΟΖ, και πιο ειδικά στο σημείο που συγκεντρώθηκαν οι στόλοι.

Για την ανάγκη λοιπόν μιας καλύτερης κατανόησης της ανάλυσης μας δημοσιεύουμε τρεις χάρτες. Ο πρώτος χάρτης δείχνει με μια μπεζ γραμμή τη διεκδίκηση της Ελλάδας στην ανατολική Μεσόγειο, δηλαδή ποια υφαλοκρηπίδα και ποια ΑΟΖ θέλει (AOZ και υφαλοκρηπίδα στα βάθη της Μεσογείου συμπίπτουν).

Αυτό που αξίζει να διαπιστώσει κανείς από αυτόν τον χάρτη είναι ότι η Τουρκία έχει μια ελάχιστη ΑΟΖ, δηλαδή ό,τι υπάρχει ανάμεσα στη μπεζ γραμμή και στις ακτές της. Όλο το άλλο είναι ελληνική ΑΟΖ ή είναι ΑΟΖ της Κύπρου πιο δεξιά. Πως γίνεται και δεν έχει σχεδόν καθόλου ΑΟΖ η Τουρκία σε αυτόν τον χάρτη; Δεν έχει γιατί υπάρχει ένα πολύ μικρό νησάκι κάτω από τις ακτές της, το Καστελόριζο που είναι ελληνικό. Αυτή η ελληνική θέση είναι εντελώς άδικη και γι αυτό κανείς στην ουσία δεν τη στηρίζει όπως θα δούμε παρακάτω.

Από προχθές που υπέγραψε τη συμφωνία με την Αίγυπτο η Ελλάδα άλλαξε σε ένα σημείο αυτό τον χάρτη. Συγκεκριμένα προσδιόρισε ένα τμήμα ΑΟΖ, που διακρίνεται με τα γράμματα ΕDCBA ανάμεσα σε δυο κάθετες κόκκινες γραμμές. Η δεξιά κάθετη είναι ο 28ος μεσημβρινός και η αριστερά ο 27ος μεσημβρινός. Αυτό το κομμάτι ΕDCBA προς τα αριστερά, όπως βλέπει κανείς, συνεχίζεται με την μπεζ γραμμή που είναι αυτό που η Ελλάδα θεωρεί όριο της με την ΑΟΖ της Λιβύης. Προς τα δεξιά υπάρχει από το Ε και πέρα μια μπεζ γραμμή που ως χθες η Ελλάδα διεκδικούσε ως όριο της ΑΟΖ της με την Αίγυπτο. Τώρα αυτή η μπεζ γραμμή έχει καταργηθεί και έχει μόνο εν μέρει αντικατασταθεί με την ΕDCBA η οποία όμως ξαφνικά σταματάει και δεν συνεχίζεται.

Δεν ξέρουμε αν αυτό έχει ξαναγίνει πουθενά αλλού στον πλανήτη, αλλά αυτό είναι το πιο γελοίο σύνορο ΑΟΖ που θα μπορούσε να υπάρχει. Γιατί το ότι σταματάει ξαφνικά και δεν συνεχίζεται σημαίνει ότι οι δύο χώρες δεν ξέρουν αν είναι καλοί ή κακοί γείτονες, φίλοι ή εχθροί. Είναι δηλαδή φίλοι και καλοί γείτονες μέχρι τον 28ο παράλληλο αλλά μετά δεν ξέρουν τι είναι. Γιατί προφανώς δεν τα βρίσκουν μεταξύ τους. Που δεν τα βρίσκουν; Δεν τα βρίσκουν γιατί δεν συμφωνούν στο ποια είναι η ΑΟΖ της Τουρκίας. Η Ελλάδα θεωρεί ότι η δικιά της ΑΟΖ φτάνει ως την Κύπρο, οπότε ως την ΑΟΖ της Κύπρου θα έπρεπε να έχει η Ελλάδα κοινή ΑΟΖ με την Αίγυπτο. Αλλά η Αίγυπτος παρόλο που έχει τώρα εχθρικές σχέσεις με την Τουρκία, κυρίως για το ζήτημα των Αδελφών μουσουλμάνων και κατ επέκταση για την κυβέρνηση Σάρατζ η οποία υποστηρίζεται από τους Αδελφούς μουσουλμάνους, δεν θέλει να τα χαλάσει τόσο πολύ με την Τουρκία ώστε να μην αναγνωρίσει ότι έχει κοινή ΑΟΖ μαζί της από το σημείο Α και πέρα. Γιατί είναι τόσο γενναιόδωρη η Αίγυπτος με την Τουρκία μέχρι που κακοκαρδίζει την φίλη της Ελλάδα; Ο πιο βασικός λόγος είναι ότι από το σημείο Α και πέρα ή έστω κάπου κοντά στο Α η Τουρκία έχει αναντίρρητα ΑΟΖ, δηλαδή έχει κοινή ΑΟΖ με την Αίγυπτο, οπότε η ελληνική ΑΟΖ δεν φτάνει ως την Κύπρο, δηλαδή η Ελλάδα αναντίρρητα δεν έχει σύνορα με την ΑΟΖ της Αιγύπτου ως την Κύπρο.

Πως γίνεται αυτό; Εμείς προδίδουμε τη χώρα μας ή οι επίσημοι αρχηγοί του έθνους είναι απατεώνες και την εκθέτουν και το χειρότερο μπορεί να την πάνε σε πόλεμο χωρίς λόγο για λογαριασμό τρίτων; Είναι επειδή έχουμε εμείς δίκιο κι αυτοί που μας κυβερνάνε είναι απατεώνες που η Αίγυπτος δεν θέλει να αμφισβητήσει την ΑΟΖ της Τουρκίας. Ένας λόγος που δεν το κάνει είναι ότι θα βρεθεί και η ίδια διεθνώς απομονωμένη σ αυτό το σημείο, όπως ουσιαστικά έχει ήδη βρεθεί και η Ελλάδα και γι αυτό. Ειδικά στο ζήτημα αυτό δεν την υποστηρίζει κανείς ούτε στην ΕΕ ούτε και στο ΝΑΤΟ. Γι αυτό και οι δυο αυτοί οργανισμοί μιλάνε για «διαφιλονικούμενα» νερά όταν πρόκειται γι αυτήν την περιοχή. Ο άλλος βασικός λόγος είναι ότι η Ρωσία, στην οποία η φασιστική δικτατορία Σίσι χρωστάει τη σχεδόν ανέφελη εξουσία της δεν θα μπορούσε να υποστηρίξει μια τέτοια κίνηση της Αιγύπτου χωρίς να κινδυνέψει να χάσει την Τουρκία γιατί η Τουρκία δεν βρίσκεται ακόμα στα χέρια ρωσόδουλων όπως η Ελλάδα και θα απαιτούσε από τη Ρωσία να πάρει θέση.

Πραγματικά η αλήθεια για το δίκιο και το άδικο στους εθνικούς ανταγωνισμούς είναι γεμάτη εκπλήξεις για τους λαούς σε εποχές που είναι αδύναμα τα προλεταριακά κόμματα. Έτσι γίνεται και από πεποίθηση ή από φόβο για να μην θεωρηθούν εθνοπροδότες που πολιτικοί και διεθνολόγοι έχουν κρύψει για μισό αιώνα από τον ελληνικό λαό ότι ένα μικρό ελληνικό νησί που βρίσκεται μπροστά από τις πολλαπλάσιες σε έκταση τουρκικές ακτές σε αυτήν την περιοχή, το Καστελόριζο και το σημειώνουμε στον παραπάνω με το γράμμα Κ δεν μπορεί να στερεί από τις πολύ πιο εκτεταμένες τουρκικές ακτές την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ που τους αντιστοιχούν. Αυτό αποδεικνύεται από την άφθονη διεθνή νομολογία την σχετική με την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών (υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ) για κάθε περίπτωση κατά την οποία κάποια μικρά νησιά μιας δοσμένης χώρας βρίσκονται πολύ πιο κοντά στην ακτή μιας απέναντι χώρας από όσο στη δικιά της ακτή. Η πιο τυπική τέτοια περίπτωση είναι δυο αγγλικά νησιά, τα λεγόμενα Αγγλονορμανδικά, που βρίσκονται στη Μάγχη δίπλα στις γαλλικές ακτές. Σε αυτά τα νησιά το διεθνές δικαστήριο της Χάγης αναγνώρισε το 1972 μια υφαλοκρηπίδα 12 μίλια γύρω από το καθένα που θα ανήκουν στην Αγγλία (που τα χωρικά της ύδατα τα έχει ορίσει σε 3 μίλια), ενώ έξω από αυτήν την έκταση όλη την υπόλοιπη Μάγχη μέχρι τη μέση της απόστασης από την Αγγλία την αναγνώρισε στη Γαλλία. Αυτή η δικαστική απόφαση δικαίωσε δηλαδή τη Γαλλία και όχι την Αγγλία που εξαιτίας αυτών των δύο νησιών ήθελε δικιά της όλη σχεδόν τη Μάγχη στην πλευρά αυτή. Η Αγγλία δέχτηκε την απόφαση η οποία ποτέ στη συνέχεια δεν αμφισβητήθηκε από καμία πλευρά παρόλο που τότε δεν είχε ακόμα ισχύσει το σημερινό δίκαιο της θάλασσας. Στη συνέχεια βγήκαν τέτοιες αποφάσεις για άλλες τέτοιες δικαστικές διενέξεις με αυτή τη λογική, ιδιαίτερα μετά το Νέο δίκαιο της Θάλασσας που συμφωνήθηκε το 1982 και το οποίο ενίσχυσε ειδικά σε αυτό το σημείο τη θέση που δικαιώνει την Τουρκία ότι σε τέτοιες ειδικές περιπτώσεις το ζήτημα λύνεται υπέρ της χώρας που έχει πιο κοντά της τα νησιά μιας άλλης.

Εννοείται ότι σε κάθε περίπτωση μπορούν να γίνονται ειδικότερες προσαρμογές επειδή η υφαλοκρηπίδα και η ΑΟΖ αφορούν πελώριες υδάτινες εκτάσεις (μάξιμουμ 200 μίλια) σε αντίθεση με τα στενά χωρικά ύδατα, όπου η κρατική κυριαρχία του παράκτιου κράτους βρίσκεται στην απόλυτη βούλησή του. Γι αυτό το λόγο το Διεθνές δίκαιο της θάλασσας δεν δίνει αυτοδίκαια σε κάθε χώρα την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα που της αντιστοιχεί μηχανικά στα 200 μίλια της, αλλά απαιτεί αυτό να γίνεται μέσα από διαπραγματεύσεις και συμφωνίες των δύο χωρών και όταν αυτές οι διαπραγματεύσεις δεν καταλήγουν, τότε οι δύο χώρες πρέπει να προσφύγουν στη Χάγη (στο Διεθνές δικαστήριο για όλες τις διακρατικές διαφορές), ή στο Αμβούργο (στο Διεθνές δικαστήριο αποκλειστικά για τα ζητήματα του δίκαιου της Θάλασσας) για να δώσουν τη διαιτητική λύση.

Αφού λοιπόν η Αίγυπτος δέχτηκε μόνο μισή ΑΟΖ με την Ελλάδα και αυτό το γεγονός αποκαλύπτει μια μεγάλη πολιτική αδυναμία της δεύτερης στο ζήτημα της οριοθέτησης της ελληνικής ΑΟΖ με την Τουρκία γιατί η Ελλάδα προχώρησε σε αυτήν την κίνηση, και μάλιστα βιάστηκε τόσο πολύ να κάνει αυτήν την κίνηση ώστε δελέασε την Αίγυπτο αναγνωρίζοντας της περισσότερη ΑΟΖ από όσο η πάγια αρχική διεκδίκηση της, αφού η νέα γραμμή ΕΑ απομακρύνεται προς το βορρά σε σχέση με την αρχική μπεζ; Για να το πετύχει αυτό αναγνώρισε στην Αίγυπτο κάτι που ποτέ δεν αναγνωρίζει στην Τουρκία: μικρότερη επήρεια στην υφαλοκρηπίδα για τα νησιά της και μάλιστα όχι για ένα τυχαίο, αλλά το μεγαλύτερό που είναι η Κρήτη. Με τον ίδιο τρόπο η Ελλάδα είχε αναγνωρίσει πριν δύο μήνες, ελάχιστη ΑΟΖ στα ελληνικά νησάκια Οθωνούς στα ανοιχτά της Κέρκυρας μόνο και μόνο για να κάνει μια οριοθέτηση με την Ιταλία, που είναι αρκετά φιλική προς το Σάρατζ, επειδή αυτή η οριοθέτηση θα άνοιγε τα ρήγματα στην ΕΕ κατά της Τουρκίας. Γιατί λοιπόν επαναλαμβάνουμε ήθελε τόσο πολύ η Ελλάδα αυτήν την ασυνεπή σε σχέση με τις αξιώσεις της και, κυρίως, κολοβή οριοθέτηση; Δεν το κρύβει. Την ήθελε για να εξουδετερώσει την οριοθέτηση της ΑΟΖ Τουρκίας- Λιβύης που έγινε πριν οχτώ μήνες (δες σχετικό άρθρο Νέας Ανατολής, https://www.oakke.gr/global/2013-02-16-19-26-19/item/1187-), με την οποία μπήκαν σε νέα φάση έντασης οι ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Παρακάτω δείχνουμε τον 2ο χάρτη του άρθρου μας, αυτόν που επίσημα σήκωσε η Τουρκία πριν οκτώ μήνες και μάλιστα τον κατέθεσε για ανάρτηση στον ΟΗΕ.

Αυτός ο χάρτης είναι στην αντίληψη της «Γαλάζιας Πατρίδας» γιατί δεν αναγνωρίζει υφαλοκρηπίδα στα ελληνικά νησιά, και μάλιστα όχι μόνο σε σχετικά μικρά νησιά, που είναι η πάγια πολιτική της Άγκυρας και το σοβινιστικό αντίστροφο της αναγνώρισης από την Ελλάδα πλήρους επήρειας όλων των νησιών η οποία όπως είδαμε στον πρώτο χάρτη στραγγαλίζει κυριολεκτικά την Τουρκία, αλλά δεν την αναγνωρίζει σε τεράστια νησιά σαν την Κρήτη και ακόμα χειρότερα σε νησιά κράτη, όπως είναι η Κύπρος. Ειδικά η πλήρης κατάργηση της υφαλοκρηπίδας της Κρήτης είναι και ένα αναγκαίο μέσο για να επιτευχθεί ένας μεγαλοκρατικός στόχος της Γαλάζιας πατρίδας, που είναι να αποκτήσει αυτή κοινή υφαλοκρηπίδα με τη Λιβύη. Όπως φαίνεται στο χάρτη το θαλάσσιο σύνορο Τουρκίας, Λιβύης είναι μόνο το μικρό ευθύγραμμο τμήμα FE. Αν η Κρήτη είχε ακόμα και την μισή επήρεια στην ΑΟΖ που δικαιούται αυτό το θαλάσσιο σύνορο Τουρκίας-Λιβύης δεν θα υπήρχε. Επίσης δεν θα υπήρχε αν η λιβυκή ΑΟΖ που η Άγκυρα όρισε δεν ανέβαινε τόσο κοντά στην Κρήτη, αν δηλαδή ήταν όπως έπρεπε στη μέση της απόστασης Κρήτης Λιβύης. Με λίγα λόγια η τουρκική κυβέρνηση και οι ευρασιατιστές σύμμαχοι της χρειάστηκε να χώσουν και την περικυκλωμένη λιβυκή κυβέρνηση στους δικούς τους σχεδιασμούς και έτσι να την φέρουν άμεσα σε σύγκρουση όχι μόνο με την έτσι κι αλλιώς εχθρική Ελλάδα αλλά σε σύγκρουση με όλη την ΕΕ και σε μεγάλη διεθνή έκθεση.

Έτσι λοιπόν το επίσημο ελληνικό σχέδιο συνίστατο στο να εξουδετερώσει το τμήμα FE του παραπάνω χάρτη εντάσσοντας το μέσα στην ελληνική ΑΟΖ. Αν προσέξει κανείς ξανά τον πρώτο χάρτη, θα διαπιστώσει ότι πάνω από την ελληνοαιγυπτιακή γραμμή ΑBCDΕ, υπάρχει μεσοπέλαγα και ξεκάρφωτα χωρίς τον αντίστοιχο τουρκικό χάρτη, το μικρό ευθύγραμμο τμήμα ΑΒ. Αυτό είναι με άλλα γράμματα ακριβώς το FE του τουρκικού χάρτη (δεύτερου πιο πάνω).

Αυτή η κολοβή οριοθέτηση δεν είναι μια ουσιαστική απάντηση στην Τουρκία και δεν βοηθάει την Ελλάδα να λύσει το πραγματικό πρόβλημα που είναι το αν είναι πρέπει να ριψοκινδυνέψει έναν πόλεμο με την Τουρκία και η έχθρα να δυναμώνει με όλες τις συνέπειες που αναφέραμε προηγούμενα ή πρέπει το πρόβλημα να επιχειρηθεί να λυθεί με την Τουρκία πολιτικά με διαπραγματεύσεις είτε με προσφυγή στη Χάγη. Γιατί αυτό που συμβαίνει ειδικά με την οριοθέτηση των υφαλοκρηπίδων σε αυτό το σημείο, τόσο για το τμήμα ΕDCBA της Ελλάδας όσο και για το τμήμα ΕF της Τουρκίας είναι ότι πρόκειται για γελοιογραφίες οριοθετήσεων. Αυτό συμβαίνει γιατί αυτές οι οριοθετήσεις δεν γίνονται για να λύνουν προβλήματα μεταξύ των γειτόνων που τις υπογράφουν, αλλά κάποιοι γείτονες να χρησιμοποιούν άλλους γείτονες που είναι μακρυνοί ή δεν είναι καν γείτονες για να νικήσουν τον κοντινό τους γείτονα με τον οποίο έχουν το πρόβλημα. Δεν είναι δηλαδή οριοθετήσεις ΑΟΖ αλλά αντι-ΑΟΖ. Έτσι η μεν Τουρκία με το θραύσμα ΕF οριοθέτησε εναντίον της Ελλάδας μια ΑΟΖ που δεν υπάρχει με μια μισή χώρα που το άλλο της μισό την καταδικάζει, η δε Ελλάδα απάντησε με μια μισή υφαλοκρηπίδα εναντίον της Τουρκίας με μια χώρα που είναι ολόκληρη μόνο στα χαρτιά γιατί η τελευταία δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της είναι στη φυλακή και το πολιτικό ρεύμα που της αντιστοιχεί καταδίκασε τη συμφωνία. Είναι μάλιστα πολύ χαρακτηριστικό ότι και οι δύο χώρες δωροδοκούν την Αίγυπτο με παραπάνω υφαλοκρηπίδα από αυτήν που δικαιούται, η μεν Ελλάδα με τη μισή που υπέγραψε, η δε Τουρκία με το υπόλοιπο μισό που έχει αναρτήσει στον ΟΗΕ (αυτό φαίνεται στο σκαρίφημα που δημοσεύουμε πιο κάτω).

Το πόσο κούφιες και έξω από τις δημοκρατικές διεθνείς σχέσεις είναι τέτοιου είδους συμφωνίες το καταλαβαίνουν όλοι και πρώτη η ελληνική κυβέρνηση που την ανεμίζει σαν θρίαμβο. Εκείνο όμως που επικαλείται είναι το «αφού προκλήθηκα απαντάω και έχω μια διακρατική συμφωνία που ακυρώνει ή έστω εξισορροπεί την τουρκική, δηλαδή μου δίνει διπλωματικό προβάδισμα σε μια κρίση που παραλίγο να φτάσει τον Ιούλη σε πόλεμο, δηλαδή διευκολύνει την αποτροπή του ενισχύοντας την Ελλάδα».

Εδώ βρίσκεται το μεγάλο και επικίνδυνο ψέμα. Αυτή η συμφωνία δεν απομακρύνει αλλά φέρνει πιο κοντά τον πόλεμο που αποτράπηκε τον Ιούλη όταν οι δυο χώρες συμφώνησαν για συνομιλίες με μεσολαβητή τη Γερμανία. Και δεν αναφερόμαστε στο γεγονός ότι αυτές οι συνομιλίες έχουν σταματήσει αυτή τη στιγμή με την Τουρκία οργισμένη να δηλώνει ότι υπήρχε δέσμευση για να μην γίνει καμιά μονομερής ενέργεια όσο αυτές διαρκούσαν και με την Ελλάδα να απαντάει ότι δεν υπήρχε τέτοια δέσμευση αλλά ουσιαστικά να εννοεί ότι είχε το δικαίωμα να το κάνει αφού οι συνομιλίες άρχισαν με το πιστόλι στον κρόταφο της.

Αναφερόμαστε στο ότι το σημείο από το οποίο θα μπορούσε να ξεκινήσει ένας πόλεμος για την ΑΟΖ είχε διαλεχτεί προσεκτικά με την τουρκική navtex της 21/7 και ξαναδιαλέχτηκε και τώρα όχι με στρατιωτικά αλλά με διπλωματικά κριτήρια από την Τουρκία ώστε να κάνει τον πόλεμο και γενικότερα τη διεκδίκησή της σε κάποιο βαθμό νόμιμο σύμφωνα με μια σωστή εφαρμογή του δικαίου της θάλασσας. Λέμε σε κάποιο βαθμό γιατί παρόλο που μια σωστή οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας θα δικαίωνε την Τουρκία στο συγκεκριμένο σημείο, θα την καταδίκαζε συνολικά γιατί όλη η υφαλοκρηπίδα της στα δυτικά, και μάλιστα ειδικά στο σύνορο με τη Λιβύη που είναι όπως εξηγήσαμε παραπάνω εντελώς άδικη για την Ελλάδα και παράνομη.

Αλλά αυτό στο οποίο επιμένουμε ιδιαίτερα σε αυτό το σημείο είναι ότι το πιστόλι στο οποίο αναφέρεται η Ελλάδα, βρίσκεται όχι απλά απείρακτο από τις συμφωνίες των ΑΟΖ αλλά η Τουρκία έχει ενισχυθεί διπλωματικά από την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία.

Η αποκάλυψη των βρώμικων σχεδιασμών των δύο πλευρών και ένα σκαρίφημα για την ειρήνη

Για να καταλάβει ο αναγνώστης περί τίνος πρόκειται ερχόμαστε όχι σε έναν 3ο χάρτη, αλλά σε ένα πολύ χοντροκομμένο σκαρίφημα που έχουμε φτιάξει εμείς πάνω στον πρώτο χάρτη, τραβώντας με το χέρι τρεις γραμμές. Αυτές δεν δείχνουν τα σωστά και ακριβή μέτρα μιας δίκαιας ρύθμισης των ΑΟΖ ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία και παραπέρα με τη Λιβύη, την Αίγυπτο και την Κρήτη, γιατί τέτοιες ρυθμίσεις τις κάνουν οι χώρες με διαπραγματεύσεις, αλλά ούτε έχουμε αυτή τη στιγμή τα τεχνικά μέσα και τις καλές μελέτες σαν κόμμα για να τραβάμε τέτοιες σωστές και ακριβείς γραμμές. Απλά περιγράφουμε πολύ χοντροκομμένα τάσεις και κατευθύνσεις σε μια άλλη λογική από εκείνη των δύο σοβινισμών που κοιτάνε ο καθένας τι θα αρπάξει από το άλλον και ειδικά οι πιο δυνατοί από τους πιο αδύναμους.

Στο σκαρίφημα λοιπόν αυτό ενώνουμε τους δυο χάρτες των δυο σοβινισμών και δείχνουμε πως σχετίζονται μεταξύ τους. Με μπλε γραμμή δείχνουμε την ως χθες ελληνική διεκδίκηση οριοθέτησης ΑΟΖ και με μαύρο χρώμα την ABCDE που είναι η κολοβή οριοθέτηση με την Αίγυπτο. Με κόκκινο χρώμα δείχνουμε την τουρκική διεκδίκηση και με μαύρο χρώμα δείχνουμε μέσα σε αυτή τη γραμμή το ΑΒ που είναι η οριοθέτηση με τη Λιβύη μέσα στην τουρκική γραμμή. Μετά τραβάμε μια τρίτη δικιά μας γραμμή, αδέξια και χοντροκομμένη που θα πέφτει μοιραία έξω σε κάποια σημεία της αλλά διαπνέεται από μια λογική δικαιοσύνης, ειρήνης και συνεργασίας, μια διεθνιστική λογική, που οπωσδήποτε θα βρει και τους αντίστοιχους διεθνιστές της Τουρκίας, και των άλλων χωρών της Μεσογείου να την υποστηρίξουν κάποια στιγμή, αν ήδη δεν κάνουν ανάλογες προτάσεις. Το σημαντικό είναι ότι αυτό το σκαρίφημα αναγνωρίζει στο Καστελόριζο το δακτύλιο ΑΟΖ που δικαιούται, όπως γίνεται σε όλες τις ανάλογες περιπτώσεις η Ελλάδα σύμφωνα με το πνεύμα και τη διεθνή νομολογία για νησιά που βρίσκονται πιο κοντά σε απέναντι ακτές, αλλά αναγνωρίζει στην Τουρκία την υφαλοκρηπίδα που αναλογεί στις ακτές της παίρνοντας βέβαια υπόψη τις πολύ εκτεταμένες υφαλοκρηπίδες της Κρήτης και της Κύπρου.

Μέσα σε αυτό το σκαρίφημα μπορούμε να δούμε πως η Τουρκία για να πάρει μαζί της τη Λιβύη της δίνει τη μισή ελληνική ΑΟΖ κάτω από την Κρήτη, αλλά και πως περνάει ψηλά τη μέση γραμμή με την Αίγυπτο για να της δώσει πολύ περισσότερη ΑΟΖ από αυτή που της έδινε η αρχική ελληνική διεκδίκηση. Αλλά το ίδιο κάνει και η Ελλάδα. Αν προσέξει κανείς την γραμμή EDCBA της οριοθέτησης με την Αίγυπτο θα διαπιστώσει ότι ξεκινάει από χαμηλά από το Ε και ανεβαίνει ως το Α για να φτάσει στην κόκκινη γραμμή της Τουρκίας, ώστε να μην δίνει περισσότερο χώρο η Τουρκία στην Αίγυπτο και να τη δελεάζει εκείνη περισσότερο με μια μελλοντική ΑΟΖ . Δηλαδή η Ελλάδα έχει τη θέση για την Αίγυπτο «έλα μαζί μου και πάρτα όλα αρκεί να δέχεσαι να μην έχεις κοινή ΑΟΖ με την Τουρκία», δηλαδή «αναγνώρισε τη θέση της Ελλάδας ότι η Τουρκία ουσιαστικά είναι αποκλεισμένη από την ανατολική Μεσόγειο και βασικά από τους υδρογονάνθρακές της». Αυτός ο αποκλεισμός, που στηριζόταν στην ελληνική θέση ότι το Καστελόριζο δικαιούταν όλη αυτή την ΑΟΖ σε συνδυασμό με την απόφαση της Κύπρου να πετάξει έξω από τη νομή των υδρογονανθράκων τους τουρκοκύπριους, και σε συνδυασμό με τις συμφωνίες που έκανε η Ελλάδα με την Κύπρο, το Ισραήλ και την Αίγυπτο να παρακάμψουν εντελώς την Τουρκία από τους αγωγούς προς την Ευρώπη, είναι τα σημεία κλειδιά που ενίσχυσαν μέσα στην Τουρκία και έκαναν τελικά ηγεμονική την εκδικητική και επεκτατική μεγαλοκρατική γραμμή των ρωσόφιλων ευρασιατιστών.

Αλλά η τουρκική εξωτερική πολιτική δεν είχε αποφασίσει να αυτοκτονήσει διπλωματικά και να απομονωθεί από μια Ευρώπη που τουλάχιστον οικονομικά την έχει πολύ ανάγκη και από ένα ΝΑΤΟ που το έχει ανάγκη τουλάχιστον για τους εξοπλισμούς της, ενώ τόσο πολύτιμα είναι για τη Ρωσία και τα βέτο που έχει αρχίζει να βάζει η Τουρκία όντας μέσα στο ΝΑΤΟ όπως το αμυντικό σχέδιο του ΝΑΤΟ για τις χώρες της Βαλτικής και την Πολωνία. Ετσι δεν δοκίμασε καθόλου να επιβάλει στην πράξη την συμφωνία που είχε με τη Λιβύη κάνοντας σεισμικές έρευνες κάπου κοντά στο ΑΒ. Ούτε καν έσκαψε μέχρι το Α του κατοπινού ελληνικού ΑΒCDE, γιατί ξέρει ότι αυτή η περιοχή προσδιορίζεται από την μεγάλη έκταση της ΑΟΖ που πραγματικά δικαιούται η Ελλάδα λόγω Κρήτης. Αποφάσισε να κάνει έρευνες στην περιοχή που έχουμε κυκλώσει με τη λέξη Navtex μέσα εκεί που έχει το δίκιο της η Τουρκία, εκεί δηλαδή που δικαιούται να έχει επαφή με την κεντρική Μεσόγειο και να μην απομονώνεται από την Ελλάδα και ταυτόχρονα να μην τα χαλάει με την Αίγυπτο. Η Τουρκία κρύβει λοιπόν την επιθετικότητα της και κάνει τις έρευνες της για υδρογονάνθρακες σε ένα σημείο στο οποίο μπορεί να απαιτήσει την κατανόηση και τη μεσολάβηση μιας ΕΕ και ενός ΝΑΤΟ που δεν θα ήθελαν να μπλέξουν σε έναν πόλεμο στον οποίο θα συμμετείχε ένα μέλος τους όπως η Ελλάδα, το οποίο σε αυτό το συγκεκριμένο σημείο έκρηξης θα ήταν έν αδίκω, όποιες απειλές επί χάρτου και αν δεχόταν σε άλλα σημεία της επικράτειάς της από την Τουρκία.

Εκείνο λοιπόν που στην πράξη γίνεται είναι ότι με την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία ισχυροποιείται διπλωματικά η Τουρκία ακριβώς στο σημείο της navtex γιατί αυτός είναι ομολογημένα απ όλες τις πλευρές, ιδίως από την Αίγυπτο, ο λόγος που η οριοθέτηση είναι κολοβή. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αναγνώριση του δικαιώματος της Τουρκίας για ΑΟΖ σε αυτό το σημείο της Μεσογείου από το γεγονός ότι έμμεσα πλην σαφώς αυτό το δικαίωμα το αναγνωρίζει ο πιο ανοιχτός εχθρός της Τουρκίας στο μέτωπο της Λιβύης. Το επιχείρημα της κυβέρνησης ότι η συμφωνία ενισχύει την Ελλάδα στο μέτωπο του ορίου ΑΒ (ΕF στον τούρκικο χάρτη οριοθέτησης με τη Λιβύη), είναι εσκεμμένα παραπλανητικό αφού, όπως αποδείξαμε, την αδυνατίζει πολιτικά στην κεντρική εστία ενός ενδεχόμενου πολέμου αν αυτός ξεσπάσει. Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση και από κοντά της όλο το διακομματικό ρωσόδουλο τσούρμο που συμφώνησε με τη συμφωνία, αντί να σώσει τορπίλισε τη γερμανική μεσολαβητική προσπάθεια, που είχε τη στήριξη όλης της ΕΕ καθώς η Τουρκία δεν θα αρχίσει να ξανασυζητάει με την Ελλάδα χωρίς να επιβεβαιώσει την επιμονή της στις έρευνες στο ισχυρό της σημείο, εκεί δηλαδή από όπου ξεκίνησε αυτή η φάση μεγάλης έντασης. Μάλιστα η ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία όχι απλά διευκόλυνε, αλλά ουσιαστικά υποχρέωσε την κυβέρνηση Ερντογάν να στείλει το Ορούτς Ρέις στα νότια του Καστελόριζου, αλλιώς η συνέχιση των συνομιλιών μετά την ελληνική πρωτοβουλία διπλωματικής ακύρωσης του τουρκολιβυκού συμφώνου θα συνέτριβε εσωτερικά την τουρκική κυβέρνηση την ώρα ακριβώς που αυτή παλεύει να επιβιώσει μέσα από την όλο και βαθύτερη οικονομική κρίση με το να κραδαίνει με θόρυβο τα οθωμανικά σπαθιά. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο επίτροπος της ΕΕ για την εξωτερική πολιτική Μπορέλ, που από τη θέση του ποτέ δεν τα βάζει με κράτη μέλη απέναντι σε τρίτους, αμέσως μετά την ανακοίνωση της συμφωνίας κάλεσε τις δυο πλευρές «να αποφεύγουν μονομερείς ενέργειες», επαληθεύοντας τον Τσαβούσογλου που είχε πει προηγούμενα ότι ο επίτροπος είχε δείξει δυσφορία όταν ανακοινώθηκε η συμφωνία σε μια μεταξύ τους συνάντηση στη Μάλτα.

Μας φαίνεται λοιπόν δύσκολο αυτό το τσούρμο να αποφάσισε ομόφωνα να ανατινάξει τις ελληνοτουρκικές συνομιλίες και να πάρει το ρίσκο μιας σύγκρουσης με μια πολύ μεγαλύτερη δύναμη όπως είναι σήμερα στρατιωτικά και οικονομικά η Τουρκία, χωρίς να διαφαίνεται μια σίγουρη επιδιαιτητική επέμβαση μιας πολύ μεγαλύτερης δύναμης σε κάποια στιγμή, δηλαδή είτε πριν, όπως έγινε προχθές με τη Γερμανία, είτε στη διάρκεια ενός πολεμικού επεισοδίου.

Σύντομα θα ξέρουμε προς τα που θα πάει η νέα κρίση. Το ζήτημα ωστόσο είναι το τι θα κάνουμε και θα λέμε εμείς σαν κομμουνιστές και αντιφασίστες στο ελληνικό λαό και κατά συνέπεια σε όλους τους λαούς αυτής της τόσο συχνά και τόσο πολύ ματωμένης περιοχής του κόσμου, που λέγεται Ευρώπη.

Το ξανατονίζουμε. Συνεχίζουμε να παλεύουμε, όπως από την αρχή της ίδρυσης της ΟΑΚΚΕ για την ειρήνη με τη Τουρκία και για την επίλυση με καλοπροαίρετες συζητήσεις όλων των διαφορών που έχουμε μαζί της, αναγνωρίζοντας όποια δίκια της ξέρουμε ότι έχει και δεν αναγνωρίζουν ως τώρα οι ελληνικές κυβερνήσεις, και ταυτόχρονα διαφωνώντας από την αρχή για όλες τις άδικες αξιώσεις της. Όμως θα συνεχίσουμε να υπερασπίζουμε τη θέση ότι για οποιαδήποτε από τις ήδη εκφρασμένες διαφορές δεν θα μπορούμε να βρούμε συμφωνία θα πρέπει να την παραπέμψουμε στο διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, αφού αυτό από τη νομολογία του έχει αποδειχτεί ότι δικάζει με μια δημοκρατική λογική και σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Όποια κυβέρνηση ή κόμμα δεν δέχεται αυτόν τον τρόπο για την επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών αλλά δημιουργεί κόκκινες ανυποχώρητες γραμμές διαρκώς και επιμένει σαν ζήτημα αρχής σε μερικές συζητήσεις και μερικές λύσεις κάνει κακό στην ειρηνική ζωή και στην ευημερία του ελληνικού λαού και έρχεται σε σύγκρουση με την ανεξαρτησία της χώρας μας, αλλά και την πολιτική της δημοκρατία. Γιατί αυτοί που πάντα θέλανε την όξυνση με την Τουρκία ήταν οι επιθετικότεροι ιμπεριαλιστές στο εξωτερικό και οι χειρότεροι φασίστες μέσα στη χώρα. Μια στάση αρχών δεν χάνει ποτέ γιατί και οι δύο λαοί και οι λαοί της Ευρώπης θα βλέπουν ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο αν αυτές οι συζητήσεις με την Τουρκία γίνουν μπροστά στη διεθνή κοινή γνώμη και δεν χαθούν στις τεχνικές συζητήσεις ειδικών. Αν βέβαια η Τουρκία μπει ή έχει ήδη μπει κάτω από την κυριαρχία του φασισμού, και της επιθετικότητας, δηλαδή του νεοχιτλερικού Αξονα τότε θα βρεθούμε μαζί με όλους τους δημοκράτες της Ευρώπης και του κόσμου απέναντι της.

Σε κάθε όμως περίπτωση αν αυτοί εδώ που διοικούν τον τόπο μας θέλουν να μας πάνε σε πολεμικές περιπέτειες με την Τουρκία, ιδιαίτερα στο σημερινό σημείο αντιπαράθεσης και μάλιστα χωρίς καν να έχουν συζητήσει μαζί της για την πραγματική επίλυση των διαφορών, δηλαδή αν αρχίσουν μπαταριές για μια περιοχή που απέχει 200 μίλια από την Κρήτη ενώ οι ίδιοι δεν έχουν σκάψει για δεκαετίες να βγάλουν ούτε ένα βαρέλι πετρέλαιο ή μερικά κυβικά φυσικού αερίου τα οποία βρίσκονται ακριβώς κάτω από την Κρήτη όπου κανείς δεν τους έχει αμφισβητήσει την ΑΟΖ, τότε τους λέμε καθαρά και ξάστερα ότι δεν πολεμάμε γιατί είναι για το κακό της χώρας και του λαού μας και μόνο καλό για τους ίδιους και τους πάτρωνές τους.