Κυρίως όμως δεν είναι άσχετος με την κρισιμότητα αυτών των εκλογών ο λόγος για τον οποίο σχεδόν εξατμίστηκε μέσα σε λίγους μήνες ένα μεγάλο πολιτικό πλεονέκτημα που είχε το δημοκρατικό κόμμα παρά τη συνάντηση δυο μεγάλων αρνητικών για την προεδρία Τραμπ παραγόντων, την εγκληματική αντιμετώπιση της πανδημίας και την αυταρχική αντιμετώπιση του μεγάλου δημοκρατικού κινήματος ενάντια στην αστυνομική βία και στο ρατσισμό. Έτσι τελικά οι αμερικανοί δημοκράτες βρέθηκαν να παλεύουν ψήφο-ψήφο για να σώσουν τη χώρα τους από έναν ασύλληπτο φασίστα και προβοκάτορα, ενώ υπέστησαν και το μεγάλο, επίσης απροσδόκητο σύμφωνα με όλα τα αρχικά προγνωστικά πλήγμα, ακόμα και αν πάρουν την προεδρία να μην πάρουν τη Γερουσία που θα τους βάζει διαρκή βέτο, ενώ θα κρατήσουν την πλειοψηφία αλλά θα χάσουν έδρες και στο κάστρο τους που ήταν η Βουλή των αντιπροσώπων.

Πέρα από τη γενική παρακμή της αμερικάνικης και γενικά της δυτικής μονοπωλιακής αστικής τάξης, που άφησε την τύχη της μητρόπολής της να κρίνεται σε ελάχιστες διαφορές ψήφων σε μια δυο πολιτείες, αυτή η πορεία στην κόψη του ξυραφιού είναι προϊόν του πολύπλοκου διμέτωπου αγώνα τον οποίο υποχρεώθηκε να δώσει η καμπάνια Μπάιντεν , δηλαδή όχι μόνο ενάντια στον Τραμπ αλλά και ενάντια στους ενισχυτές και αντικειμενικούς συμμάχους του μέσα στο Δημοκρατικό κόμμα.

Αναφερόμαστε στη μειοψηφική αλλά στηριζόμενη από τον ρωσόφιλο κεντριστή Ομπάμα σοσιαλφασιστική-τροτσκιστική τάση Σάντερς-Κορτέζ η οποία είχε τον Μπάιντεν πραγματικά υπό ομηρεία γιατί με το ισχυρό ποσοστό και την οργάνωση που είχε στη βάση του δημοκρατικού κόμματος το απειλούσε με διάσπαση, οπότε τον Μπάιντεν με ήττα, αν δεν ικανοποιούσε τα βασικά στοιχεία του προγράμματος της. Αυτή η απειλή δεν ήταν καλυμμένη. Ο Μπάιντεν υποχρεώθηκε ανοιχτά από τον Ομπάμα να συντάξει από κοινού με τον Σάντερς το εκλογικό πρόγραμμα του αν ήθελε να έχει την υποστήριξη του πρώην προέδρου στην εκλογική πάλη για την προεδρία. Ήταν αυτός ακριβώς ο εκβιασμός εξαιτίας του οποίου ο Τραμπ ασταμάτητα κατηγορούσε τον Μπάιντεν ότι ήταν ένας δούρειος ίππος των «εξτρεμιστών» της υποτιθέμενης αριστεράς του κόμματος του. Αυτή η κατηγορία θα ήταν γελοία για έναν παλιό και τυπικό εκπρόσωπο ακριβώς της αντισοσιαλφασιστικής-αντιρώσικης μερίδας του, αν δεν έπιανε σε έναν συντηρητικό κεντρώο κόσμο ακριβώς γιατί ο Μπάιντεν υποχρεώθηκε σε πραγματικά βαριά πολιτικά ανταλλάγματα σε αυτό το ρεύμα.

Ο εκβιασμός δηλαδή των Σάντερς-Ομπάμα στον Μπάιντεν έδωσε στον Τραμπ δύο πολύτιμα όπλα για να σφυροκοπά ασταμάτητα και να υποχρεώνει ιδιαίτερα τις τελευταίες μέρες σε διαρκή πολιτική οπισθοχώρηση και εξάντληση τον Μπάιντεν. Το ένα ήταν η δέσμευση του ότι θα ακολουθήσει το νέο Newdeal των Σάντερς-Κορτέζ για την πράσινη ανάπτυξη το οποίο τον υποχρέωνε να καταργήσει την επαναστατική μέθοδο παραγωγής φτηνής ενέργειας από το σχιστολιθικό φυσικό αέριο και γενικά κάθε χρήση του άνθρακα και να την αντικαταστήσει σε μόλις δέκα χρόνια με τις πανάκριβες ανανεώσιμες, πράγμα που θα αύξαινε την ανεργία στον τομέα του σχιστολιθικού αλλά και γενικότερα θα αύξαινε τα βιομηχανικά κόστη ενώ παράλληλα θα υπονόμευε την ενεργειακή ανεξαρτησία των ΗΠΑ και της Ευρώπης από τη Ρωσία και τον Άξονα.

Το άλλο όπλο του Τραμπ ήταν η τριπλή προβοκάτσια που έκαναν οι σοσιαλφασίστες α) με τη συνέχιση μιας σπασιματζίδικης και λούμπεν βίας ακόμα και μετά την απομαζικοποίηση του κίνηματος «οι Μαύρες Ζωές Μετράνε», η οποία βία είχε στην ουσία την κάλυψη του μπλοκ Σάντερς-Κορτέζ-Ομπάμα, β) με το αντιδραστικό ψευτοαριστερό στην πραγματικότητα αίτημα του λούμπεν για τη διάλυση της αστυνομίας, και γ) και το ακόμα υπεραντιδραστικό (τάχα αριστερίστικο στην ουσία υπερδεξιό) κίνημα για την αποκαθήλωση εκτός από τα αγάλματα μερικών ρατσιστών του Νότου και εκείνων των πιο θρυλικών ιδρυτικών μορφών της αμερικάνικης ανεξαρτησίας και της δημοκρατίας με το επιχείρημα ότι και αυτοί υπήρξαν δουλοκτήτες.

Η καμπάνια Μπάιντεν μπόρεσε αν και υπό μεγάλη πίεση, να διαχωριστεί από τη δεύτερη προβοκάτσια αλλά όχι να μεταβάλει ουσιαστικά τη γραμμή της για το σχιστολιθικό αέριο και γενικότερα για την ενεργειακή και βιομηχανική παραγωγή. Μάλιστα όταν επεχείρησε να κερδίσει τη βιομηχανική εργατική τάξη, αναγκάστηκε ουσιαστικά να αλλάξει θέση σε αυτό το κρίσιμο σημείο κάτω από το σφυροκόπημα του Τραμπ στο δεύτερο ντημπέιτ και να πει ότι δεν θα καταργήσει αμέσως την εξόρυξη σχιστολιθικού αερίου αλλά αργότερα. Αλλά με αυτή την απότομη στροφή που έκανε και τους εργάτες δεν έπεισε ιδιαίτερα και έχασε μεγάλο μέρος από τη νεολαιίστικη, πανεπιστημιακής μόρφωσης βάση του Σάντερς που είχε πιστέψει στο καταστροφικό newdeal δηλαδή στην απότομη μείωση των ατμοσφαιρικών ρύπων χωρίς τη χρήση πυρηνικής ενέργειας.

Αυτά τα δύο πολιτικά χτυπήματα που δέχτηκε η καμπάνια του Μπάιντεν από τον Τραμπ εξαιτίας της ομηρίας του πρέπει να προστεθούν και σε ένα τρίτο που στρατηγικά είναι βαθύτερο αλλά δεν γίνεται αντιληπτό σαν χτύπημα που δέχτηκε από τον αντίπαλό του γιατί, αν και το πιο σημαντικό, είναι χτύπημα που ο ίδιος απλά δεν έδωσε στον Τραμπ. Αναφερόμαστε στην άρνηση της καμπάνιας Μπάιντεν να υποστηρίξει έστω και στοιχειωδώς τη μεγάλη μάχη που έδωσε επί τέσσερα χρόνια το κόμμα του στο Κογκρέσο για να αποκαλύψει τους αμαρτωλούς δεσμούς εξάρτησης του Τραμπ από την πουτινική Ρωσία και τελικά να τον παραπέμψει στο Κογκρέσο με το αίτημα της καθαίρεσης. Αυτή η ελεεινή στάση επέτρεψε σ αυτό το σιχαμερό κοκοράκι να διατείνεται στη βάση του με πειστικότητα ότι υπήρξε θύμα μιας σκευωρίας του δημοκρατικού κατεστημένου την οποία συνέτριψε. Όμως το χειρότερο είναι ότι απέκρυψε από τη δημοκρατική αμερικάνικη κοινή γνώμη το πόσο σημαντική είναι για τους δημοκρατικούς θεσμούς στις ΗΠΑ και για την ενότητά της με την Ευρώπη και με τον Τρίτο κόσμο το ζήτημα της πουτινικής Ρωσίας και της πλαστογραφικής ανάμειξης της στα εσωτερικά των ΗΠΑ και άλλων χωρών. Ευτυχώς κάπου στο τέλος της καμπάνιας ο Μπάιντεν βρήκε να πει μια λέξη, έστω ξεκάρφωτη για το ότι η Ρωσία αποτελεί τον κύριο κίνδυνο για τις ΗΠΑ. Δεν αμφιβάλουμε ότι αυτή η αποσιώπηση του στρατηγικότερου πολιτικού ζητήματος σε αυτές τις εκλογές έχει πίσω της τη συμμαχία Σάντερς-Ομπάμα, όπως έχει το Νewdeal και τις τάχα «κινηματικές» προβοκάτσιες του σοσιαλφασισμού.

Είναι αυτή η πολιτική ομηρεία του Μπάιντεν που τον ανάγκασε να μετατρέψει μια πολύπλευρη εκλογική μάχη με ιστορικά και παγκόσμια χαρακτηριστικά, σε μια φτωχή εκλογική μάχη με ένα και μόνο θέμα, την πανδημία, παρόλο που αυτό το θέμα αφορά χιλιάδες ανθρώπινες ζωές και σαν τέτοιο αυτό είναι ενδεικτικό του κτηνώδους κυνισμού αυτής της προεδρίας. Όμως από τη στιγμή που μπροστά στο δρόμο αυτής της πανδημίας βρίσκονται κατά γενική αποδοχή μια σειρά αποτελεσματικά εμβόλια, η επιδημιολογική κρίση κυρίως επιβαρύνει οικονομικά την ήδη αφόρητη κατάσταση της συντριπτικής πλειοψηφίας των μαζών στις ΗΠΑ, οπότε αυτές ζητάνε απαντήσεις και πιο πολύ καθησυχασμό κατ αρχήν σε αυτό το επίπεδο.

Αυτή η πραγματικότητα φανερώθηκε οδυνηρά μπροστά στα έκπληκτα μάτια των επιτελών του δημοκρατικού κόμματος μόλις στα τελευταία οριακά exitpollsπου δείξανε ότι οι εκλογείς νοιάζονταν σε διπλάσια ποσοστά για την οικονομία, στην οποία υποστήριζαν περισσότερο τη βιομηχανική στην όψη της πολιτική Τραμπ, παρά για την πανδημία στην οποία υποστήριζαν συντριπτικά την πολιτική Μπάιντεν. Απ ότι φαίνεται ο πλειοψηφικός ψήφος του αμερικάνικου λαού στον Μπάιντεν οφείλεται λιγότερο στις υλικές ανησυχίες του και πολύ περισσότερο στη μεγάλη δημοκρατική ευαισθησία του. Η άθλια αντιμετώπιση από μεριάς του Τραμπ της επιδημίας απλά ενίσχυσε τη θέληση των δημοκρατών να μην έχουν στην ηγεσία της χώρας τους για μια ακόμα τετραετία την αποκρουστική, αυταρχική, επηρμένη, εριστική, φίλαυτη και γουρουνίσια φυσιογνωμία ενός απόλυτα αδίστακτου και ξεδιάντροπου ψεύτη από τον οποίο το λιγότερο που μπορεί να περιμένει κανείς είναι πολιτική ανωμαλία, εμφύλιο, και αν τύχει και ξέρει λίγο από διεθνή πολιτική, έναν παγκόσμιο πόλεμο.

Δεν χρειάζεται να πούμε τώρα που μετριούνται ακόμα οι ψήφοι ότι μια νίκη Τραμπ θα ήταν ένας εφιάλτης για τον πλανήτη καθώς θα αποτελούσε μια δεύτερη προεδρία Πούτιν στο τιμόνι της στρατιωτικά ισχυρότερης δημοκρατικής, αν και ιμπεριαλιστικής, χώρας. Σε μια τέτοια προεδρία ο Πούτιν-Τραμπ θα έκανε τη δουλειά που απέδειξε στην πρώτη του τετραετία ότι ξέρει να κάνει πολύ καλά: θα προβόκαρε όποια χώρα στον ένα ή στον άλλο βαθμό αντιστεκόταν στο ρωσοκινεζικό νεοχιτλερικό άξονα, θα τη χτυπούσε ανελέητα και θα την έστελνε ακριβώς στα νύχια του άξονα αυτού, με πρώτο υποψήφιο θύμα του, την πανίσχυρη οικονομικά και νανώδη πολιτικοστρατιωτικά Ευρώπη.

Γι αυτό είναι τόσο απαραίτητη και τόσο ζωτικής σημασίας μια νίκη Μπάιντεν, και γι αυτό από την άλλη μεριά δεν μπορεί πια παρά αυτή, αν πραγματοποιηθεί, να είναι οριακή ακριβώς εξαιτίας του ότι ο αντίπαλος φασιστικός πόλος επειδή έχει πιο ξεκάθαρη στρατηγική δουλεύει λυσσαλέα και εξαιρετικά οργανωμένα για να την εμποδίσει. Μια απώλεια της προεδρίας από τον Τραμπ θα επιτρέψει στις αστοδημοκρατικές χώρες και στα αντιφασιστικά κινήματα σε όλο τον κόσμο να πάρουν μια ανάσα και να προετοιμαστούν από ισχυρότερες θέσεις για το μεγάλο πόλεμο που είναι κατά τη γνώμη μας πολύ δύσκολο σήμερα να αποτραπεί κυρίως εξαιτίας της απουσίας μια παγκόσμιας ισχυρής αριστεράς, ακόμα και ελάχιστα αριθμητικά συγκρίσιμης με εκείνην της προπολεμικής Γ΄ διεθνούς. Όμως μια τέτοια νίκη θα δώσει στο αμερικάνικο δημοκρατικό κίνημα χρόνο για να δώσει την πάλη του και να αντέξει στην ασύλληπτη εξωτερική πίεση και την ακόμα πιο επίφοβη εσωτερική διάσπαση από το αποπνικτικό προβοκατόρικο δίπολο της φασιστικής ακροδεξιάς και της σοσιαλφασιστικής ψευτοαριστεράς αντίστοιχα, με το οποίο ο κάθε πόλος βοηθάει στην ενίσχυση του άλλου και, κυρίως διασπά, απογοητεύει και συντρίβει τις γνήσιες δημοκρατικές αντιφασιστικές δυνάμεις. Έχουμε πει πολλές φορές ότι όχι μόνο στις ΗΠΑ αλλά παντού στον κόσμο δεν μπορεί να υπάρχει νικηφόρα πάλη ενάντια στο νεοχιτλερικό άξονα, χωρίς μια πάλη σε κάθε χώρα αλλά και παγκόσμια ενάντια σε κάθε ανάλογο, πανταχού παρόν πλασματικό δίπολο. Αυτή η διμέτωπη πάλη δεν έχει καμιά σχέση με το διμέτωπο «κατά των δύο άκρων» των αντικομμουνιστών φιλελελεύθερων, οι οποίοι θεωρούν τον "αριστερό" πόλο πράγματι αριστερό, και τη σύγκρουση του με τον δεξιό πόλο επίσης πραγματική σύγκρουση οπότε οι ίδιοι νιώθουν ότι συνθλίβονται και πραγματικά συνθλίβονται ανάμεσα σε αυτούς τους δυο πόλους ακριβώς επειδή η αντίθεση τους με αυτούς δεν είναι πραγματικά βαθιά και ανταγωνιστική γιατί δεν είναι ταξική στη ουσία της. Εμείς αντίθετα με αυτούς θεωρούμε τους δύο πόλους σαν έναν ο οποίος είναι μια ακροδεξιά με μοιρασμένους ρόλους στο επίπεδο της ηγεσίας, και με αληθινές, συχνά ισχυρές αντιθέσεις στο επίπεδο της βάσης. Αυτήν την ακροδεξιά η πραγματική αριστερά προσπαθεί να την αντιμετωπίσει συγκροτώντας απέναντι της το λαϊκό αντιφασιστικό μέτωπο που στην καρδιά του έχει το ενιαίο μέτωπο της εργατικής τάξης και το οποίο προσπαθεί να τσακίσει το φαιο-«κόκκινο» μέτωπο και ταυτόχρονα να αποσπάσει από τα νύχια του δεύτερου το λαϊκό, αριστερό και δημοκρατικό κομμάτι της βάσης του. Η δυσκολία αυτής της εποχής συνίσταται στο ότι ο εχθρός μπαίνει μέσα στο λαό και αρπάζει με την ιδεολογική απάτη κομμάτια του για το στρατό του. Η ευκολία της εποχής έγκειται στο ότι και ο επαναστατικός αντιφασισμός μπορεί να δώσει πολύ βαθιά χτυπήματα στο φασισμό διαφωτίζοντας και απελευθερώνοντας τα θύματα της ιδεολογικής του απαγωγής.