Μετά τη σκηνοθετημένη «στροφή» Τσίπρα το 2015 και τη μετέπειτα κακοστημένη παράσταση της απέλασης των δύο Ρώσων διπλωματών από την Ελλάδα από τον (κατά σειρά) αρχικνίτη, ναρίτη, γεωργοπανδρεϊκό και μετέπειτα ΥΠΕΞ των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ Κοτζιά, που ακολουθήθηκε από μια επίσκεψη του Τσίπρα στη Μόσχα (στην οποία ο Πούτιν καθόλου δεν τον ζόρισε γι’ αυτή την τάχα «ριζοσπαστική αντιρώσικη» στροφή του) και την Συμφωνία των Πρεσπών, που εμφανίστηκε ως η σούπερ δυτική απόπειρα Τσίπρα να μπάσει τη Βόρεια Μακεδονία στο ΝΑΤΟ, πολλοί αστοδημοκράτες και διανοητές της ντόπιας γενικά φιλοδυτικής αστικής τάξης ησύχασαν για τα καλά. Συνέχισαν να μισούν τον Τσίπρα για τις εσωτερικές πραξικοπηματίστικες και σκοτεινές μεθόδους του, αλλά έχασαν πια κάθε πάθος γι’ αυτόν που σταμάτησε τάχα να θέλει να οδηγήσει την Ελλάδα σε νέα, απάνεμα λιμάνια (όπως είχε πει, εννοώντας τη Ρωσία, το πρώτο εξάμηνο του 2015). Στη συνέχεια, με την (προσωρινή) ήττα Τσίπρα και την άνοδο του φαινομενικά «δυτικότερου των δυτικών» Μητσοτάκη στην εξουσία, οι μισοφιλελεύθεροι αστοί και οι πένες τους έπλεαν πια σε πελάγη ευτυχίας. Μητσοτάκης ή Τσίπρας, μισοδημοκρατική ΝΔ ή κρυφοπραξικοπηματίας ΣΥΡΙΖΑ, πάντως όλοι είναι φίλοι του Πάιατ και κανείς δεν θέλει να οδηγήσει το ελληνικό «πλοίο» στο λιμάνι του Αρχάγγελου ή σε κάποιο άλλο στη Μαύρη Θάλασσα. Ήρθε η ώρα να γυρίσουμε στις δουλειές μας, σκέφτηκαν.

Η πραγματικότητα είναι φυσικά το ακριβές αντίθετο εκείνης που νομίζουν οι φιλοδυτικοί μεταφυσικοί του ελληνικού αστισμού, κι αυτό φαίνεται οπουδήποτε κάποιος δυτικός ή (ακόμη περισσότερο) κάποιος ντόπιος αστός, που έχει πάρει τοις μετρητοίς αυτή τη θεωρία περί του πώς εξελίσσονται τα πράγματα στην Ελλάδα προσπαθεί να κινηθεί επενδυτικά και παραγωγικά έχοντας αυτή την κατασκευασμένη εικονική φιλοδυτική «πραγματικότητα» στο κεφάλι του. Ο ένας μετά τον άλλο τρώνε τα μούτρα τους, ανακαλύπτοντας ότι οι μόνες πραγματικές, υλικές, στρατηγικού χαρακτήρα επενδύσεις που δημιουργούν πραγματική «βάση» συμφερόντων στο εσωτερικό της χώρας και επιτρέπονται είναι εκείνες του ρώσικου και του κινέζικου κρατικομονοπωλιακού κεφάλαιου ή των βαστάζων και φίλων αυτού του τελευταίου.

Η Κίνα ελέγχει πλέον ολοκληρωτικά το κομβικό για το “Δρόμο του Μεταξιού” της προς την Ευρώπη λιμάνι του Πειραιά, δηλαδή τον κόμβο - κλειδί για το εμπόριο (και λαθρεμπόριό) της προς τη μεγαλύτερη ενιαία αγορά στον κόσμο, εκείνη της ΕΕ, αποφεύγοντας βέβαια οποιαδήποτε παραγωγική επένδυση που θα έδινε ζωή και θα έφτιαχνε νέο, ισχυρό προλεταριάτο (κίνδυνο-θάνατο για την ίδια και την αποικιακή πολιτική της) στο πάλαι ποτέ βιομηχανικό κέντρο της χώρας. Χρησιμοποιεί δηλαδή το λιμάνι ως «στεγανό» σωλήνα σε αποικιοκρατούμενο έδαφος, περνώντας από εκεί προϊόντα αξίας δισεκατομμυρίων ευρώ που φτιάχνονται στα βιομηχανικά της κάτεργα, την ώρα που ο βιομηχανικός και ναυπηγικός προλεταριακός Πειραιάς λιώνει στην πείνα και στην αναδουλειά. Οι Κινέζοι, μέσα από τις απάτες της «Χρυσής Βίζας», βάζουν πόδι τόσο στην ελληνική γη ευρύτερα όσο και πιο ειδικά σε διαμερίσματα στο κέντρο της Αθήνας, κατακτώντας τα νευρικά γάγγλια του οικιστικού ιστού της πόλης και αποκτώντας έλεγχο και συμφέροντα στο πού χτίζεται τι, πώς αξιοποιείται και προς ποια δραστηριότητα κάθε περιοχή της χώρας, ποια περιοχή αναβαθμίζεται και ποια γκρεμίζεται στα τάρταρα κλπ. Την ίδια ώρα, ελέγχοντας τον ΑΔΜΗΕ, δηλαδή τα ηλεκτρικά δίκτυα της χώρας, την αποκόβουν από τα ενιαία δίκτυα ενέργειας της ΕΕ και μπορούν να συμβάλλουν κι εκείνοι, μαζί με την ψευτοαριστερά, στον πόλεμο ενάντια στη ντόπια βιομηχανία. Αυτό γίνεται καθώς όλοι τους αρνούνται με μανία τη χορήγηση τιμών αρκετά φτηνών ανά κιλοβατώρα στην ντόπια βιομηχανική παραγωγή τέτοιων που να καθιστούν τις ελληνικές εξαγωγές στοιχειωδώς ανταγωνιστικές προς εκείνες των υπόλοιπων λίγο - πολύ ομοειδών ευρωπαϊκών χωρών.

Οι εγκληματίες Τσίπρας και Μητσοτάκης, εξυπηρετώντας τους Κινέζους φίλους των ρώσικων αφεντικών τους, πέταξαν στον κάλαθο των αχρήστων τα τζάμπα 500 εκατ. ευρώ της ΕΕ για την ηλεκτρική διασύνδεση Αττικής - Κρήτης και την ενεργειακή διασύνδεση - έτσι - με Κύπρο και Ισραήλ για να μη δυσαρεστήσουν τον κινέζικο «δράκο», επιλέγοντας να κάνουν τη διασύνδεση ως «εθνικό» (στην πραγματικότητα κινέζικο αποικιακό) έργο, με εθνικούς πόρους - πόρους δηλαδή πληρωμένους από το υστέρημα του καθημαγμένου οικονομικά ελληνικού λαού και της ελάχιστης απομένουσας βιομηχανίας και παραγωγής της χώρας.

Οι Ρώσοι, από την άλλη πλευρά, έχουν πατήσει πόδι στη Θεσσαλονίκη, που τη γλυκοβλέπουν για τη γειτνίασή της με την “Κιβωτό της Ορθοδοξίας”, το Άγιο Όρος, παίρνοντας σημαντική θέση μαζί με φιλικά τους ευρωπαϊκά κεφάλαια μέσω Σαββίδη στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, έχοντας εξασφαλίσει μέσω ΠΑΟΚ την πολιτική ηγεμονία σε όλη τη Βόρεια Ελλάδα, αποκτώντας το Πόρτο Καρράς, την κομβικής σημασίας για την αγροτοκτηνοτροφική παραγωγή Δωδώνη στην Ήπειρο και σαμποτάροντας - μέσω και πάλι των πουλημένων, ακροδεξιών στη γραμμή τους κινημάτων «κατά του χρυσού» κάθε ντόπια και δυτική εξορυκτική δραστηριότητα στο βόρειο μισό της χώρας (Χαλκιδική, Ροδόπη κλπ.). Πάνω απ’ όλα βέβαια, το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλιστικό μονοπώλιο έχει εντελώς «πιασμένη» και δική του την πολιτική - κοινοβουλευτική κεφαλή της ελληνικής άρχουσας τάξης, ελέγχοντας, πέραν του φασίστα και ανοιχτά ρωσόδουλου Βελόπουλου, τις ψευτοαριστερές ηγεσίες Κουτσούμπα - Τσίπρα - Βαρουφάκη, την τριπλέτα των αρχηγών των τριών βασικών ρευμάτων μέσα στη ΝΔ (Κ. Καραμανλή τον Β’, Σαμαρά, Μητσοτάκη τον Β’), καθώς και τους - όχι και τόσο πια κρυφούς - αρχηγούς του ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ, τους συριζαίους και κρυφοκνίτες Λαλιώτη και Γ. Παπανδρέου (που πρόσφατα τοποθετήθηκε ανοιχτά υπέρ μελλοντικής συγκυβέρνησης με τον Τσίπρα). Όλοι αυτοί αποτελούν εξάλλου - κι αυτό είναι πολύ σημαντικό - τον πολιτικό εγγυητή και της κινέζικης οικονομικής επέκτασης, καθώς οι Κινέζοι αυτόνομα από τη Μόσχα έχουν ελάχιστη ή καθόλου πολιτική επιρροή, ως πιο «νεαρός» και λιγότερο έμπειρος (και πολιτικοστρατιωτικά πιο αδύναμος) φασιστικός ιμπεριαλισμός. Πρόκειται για κατανομή ρόλων στο πλαίσιο του ρωσοκινεζικού φασιστικού Άξονα.

Αφορμή για τούτο το σημείωμα στάθηκε η αποτυχία του διαγωνισμού για την παραχώρηση των παραγωγικά τελματωμένων Ναυπηγείων του Σκαραμαγκά στην αμερικανικών συμφερόντων (δεμένων και με τον ελληνικό εφοπλισμό) ONEX.

Το τελευταίο διάστημα, τόσο η μη αμιγώς τραμπική ρεπουμπλικανική, όσο και η δημοκρατική Αμερική, έχοντας πάρει τοις μετρητοίς την ελληνική «υπερδυτική» στροφή, και έχοντας βιώσει τραυματικά το να έχουν για τέσσερα χρόνια πρόεδρο στο Λευκό Οίκο τον ίδιο τον Πούτιν, με τη μορφή του ανοιχτά φιλορώσου, φασίστα και πραξικοπηματιστή Τραμπ, ζητούν από τους Τσίπρες και τους Μητσοτάκηδες, τους οποίους πάντως επαινούν και αποθεώνουν τακτικότατα (ειδικά τον δεύτερο, δες Πρώτο Θέμα, 1/12/2020), εγγυήσεις φιλοδυτικισμού, δηλαδή απόκτηση υλικής βάσης στη χώρα, κυρίως στον τομέα των λιμανιών και των ναυπηγείων, που σωστά (αλλά μόνο εν μέρει) κατανοούν ότι αποτελούν σημαντικό τμήμα της οικονομικής και γεωστρατηγικής δραστηριότητας που δένει μια χώρα στον έναν ή στον άλλο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλο. Ζητούν παράλληλα περιορισμό της ελευθερίας επενδυτικών κινήσεων του Πεκίνου στη χώρα (HellasJournal, 27/11/2020), πράγμα που κάνουν με το γνωστό ωμό ιμπεριαλιστικό τους τρόπο, ο οποίος καταλήγει να λειτουργεί υπέρ του σοσιαλιμπεριαλισμού, ρώσικου ή/και κινέζικου, που ξέρει πάντα να φυλάγεται από τέτοιες εμφανώς αλαζονικές «κακοτοπιές» όταν εξαγοράζει και εξαρτά μια χώρα. Οι ρώσοι και ο κινέζοι ιμπεριαλιστές πάντα εξαγοράζουν και εξαρτούν χώρες ως τάχα «αντίβαρα» στη Δύση, στους παλιούς εκμεταλλευτές, σε συμμαχία με φιλόδοξους δικτάτορες και φασίστες που ξέρουν να παρουσιάζουν την εξάρτηση από Μόσχα - Πεκίνο ως υπερήφανη και ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική κλπ.

Η ναυπηγική βιομηχανία, γενικά δυναμική και ανθοφορούσα στην Ελλάδα μέχρι την έλευση του χρεοκόπου φίλου της Ρωσίας Ανδρέα Παπανδρέου - με δημοκρατική και προοδευτική μάσκα - στην εξουσία το 1981, ήδη από τη δεκαετία του ‘90 αγκομαχούσε, κυρίως λόγω της κρατικογραφειοκρατικής ηγεμονίας, κυρίως του ΠΑΣΟΚ και της ψευτοαριστεράς, που τη γέμιζαν με μη παραγωγικό προσωπικό που την οδήγησαν σε οικονομικό μαρασμό και διάλυση.

Σ΄ αυτή τη φάση βρήκε τα ναυπηγεία ο «αναγεννημένος δυτικός» Τσίπρας, ο οποίος ξεκίνησε τη διαδικασία μεταβίβασης των ναυπηγείων Σύρου στην ONEX, την οποία ολοκλήρωσε ο εθνικιστής (και γενικά αληθινά φιλοδυτικός από στρατηγική άποψη) Γεωργιάδης το 2019. Η Σύρος είναι μακριά από το κέντρο των πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων, που βρίσκεται στο Λεκανοπέδιο, οι δυνατότητες και οι όγκοι που δίνει είναι σχετικά περιορισμένοι και επιπλέον οι Τσίπρας και Μητσοτάκης έπρεπε να δώσουν και κάποιες εγγυήσεις στην αντίπαλη της Ρωσίας υπερδύναμη ότι είναι πια δικοί της άνθρωποι.

Όταν όμως οι Αμερικάνοι, που ποτέ δεν έκρυψαν τα σχέδιά τους για τη λεγόμενη Τρίαινα, το σχέδιο δηλαδή να αποκτήσουν και να συλλειτουργήσουν με οικονομίες κλίμακας τα Ναυπηγεία Σύρου, Ελευσίνας και Σκαραμαγκά (σχέδιο το οποίο είχε την υποστήριξη του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Πειραιά, το οποίο προφανώς αναζητεί αντίβαρα στην κινεζική ηγεμονία στην πόλη και ευρύτερα στη χώρα, MichanikosOnline, 20/10/2020, newmoney, 13/10/2020) μπήκαν στη διεκδίκηση των δύο παραγωγικών υποδομών στη δυτική Αττική, θα έπρεπε να αρχίσουν να καταλαβαίνουν ότι στη χώρα που πραγματικοί βασιλιάδες είναι οι κύριοι Πούτιν και Σι, οι δουλειές δε γίνονται απλά και παστρικά, όπως τις έκαναν οι Κινέζοι με τους Καραμανλή τον Β’, Παπανδέου τον Γ’ και Τσίπρα-Μητσοτάκη ή όπως τις κάνει ο Σαββίδης, που ανεβοκατεβάζει δημάρχους στη Θεσσαλονίκη και παίρνει πρωταθλήματα με το όπλο στην τσέπη, όπως άλλωστε και ο (λιγότερο φανερός αλλά επίσης φίλος της Κίνας, της Ρωσίας και του ψευτοΚΚΕ) Μαρινάκης.

Παρά λοιπόν τις μεγαλόστομες διακηρύξεις του Γεωργιάδη, που νομίζει ότι η στροφή - και αργότερα η εκλογική ήττα του Τσίπρα σηματοδότησε την τελική νίκη του φιλοδυτικισμού (και μάλιστα του φιλοαμερικανισμού) στην Ελλάδα, η ONEX, που με βάση τη διαδικασία εξυγίανσης των Ναυπηγείων Ελευσίνας, που δεν έχει επικυρωθεί ακόμη δικαστικά, ελέγχει το 52,3% των μετοχών τους (γι΄ αυτή τη μεταβίβαση ο επικεφαλής της ONEX, Ξενοκώστας ευχαριστούσε τις ηγεσίες ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ για τη στάση τους στη Βουλή!, sofokleousin, 11/9/2020, newmoney 20/7/2020), βρέθηκε μπροστά σε προσφυγή της άγνωστου ελέγχου AXIS SA (Θριάσιο, 26/10/2020), η οποία ελέγχει περί το 24% της εταιρείας και θέλει να προσβάλει τη διαδικασία και να καταστήσει άκυρη αυτή τη διαδικασία που θα οδηγούσε τα ναυπηγεία σε αμερικανικά χέρια (στην αίτησή της ζητεί ακύρωση και της συμφωνίας για τη Σύρο). Σύμφωνα με την ΟNEX, η εταιρεία φέρεται να συνδεόταν με τον γιο του προηγούμενου μεγαλομετόχου των ναυπηγείων, Ταβουλάρη, ωστόσο ο τελευταίος ισχυρίζεται ότι έχει από χρόνια πουλήσει το ποσοστό του σε αυτήν. Η υπόθεση μυρίζει από μακριά καθεστωτικό «στήσιμο», δικαστική απόφαση προς το παρόν δεν υπάρχει, ωστόσο οι οιωνοί για τους Αμερικάνους δεν είναι καλοί, ειδικά σε συνδυασμό με τη «μάχη» για το έτερο «πετράδι του στέμματος» της ναυπηγικής βιομηχανίας, τα Ναυπηγεία του Σκαραμαγκά.

Εκεί και πάλι οι Έλληνες ρωσόδουλοι, απίστευτοι μέσα στη διπροσωπία τους και γλοιώδεις ως καρπαζοεισπράχτορες είτε (αληθινά) των ρωσοκινέζων είτε (στη μορφή, για να ξεγελούν προς όφελος της Μόσχας) των Αμερικάνων ή και των Γερμανών, είχαν δώσει το πράσινο φως στην ONEX, παριστάνοντας τους μεγάλους οπαδούς του σχεδίου “ενιαίας ομπρέλας” για Σύρο, Ελευσίνα, Σκαραμαγκά. Ξαφνικά, όμως, και μετά από σειρά δημοσιευμάτων που πέρασαν στις δεύτερες στήλες του ηλεκτρονικού και παραδοσιακού Τύπου περί «ενόχλησης» των Κινέζων για την αμερικανική «απόβαση» (insidestory, 9/9/2020) σε ελληνικά ναυπηγεία και πιθανόν σε λιμάνια (ο Πάιατ έχει εκφράσει ανοιχτά το ενδιαφέρον των ΗΠΑ για Καβάλα, Αλεξανδρούπολη), στο διαγωνισμό για τον Σκαραμαγκά μπήκε σφήνα ο όμιλος Northstar συμφερόντων του εφοπλιστή Πριόβολου. Αυτή δεν ήταν μια προσπάθεια του ντόπιου ή του μισοντόπιου δεμένου με τη Δύση κεφάλαιου να έχει κι αυτό ένα πόδι στη ναυπηγική βιομηχανία, λόγω κάποιου είδους πνεύματος αντιιμπεριαλιστικής ανεξαρτησίας έναντι Ανατολής και Δύσης, αλλά πιθανότατα μια απόπειρα σπρωγμένη με τις πλάτες του πολιτικού καθεστώτος.

Όπως κατήγγειλε η ΟΝΕΧ, οι πληροφορίες - διευκρινίσεις που είχε ζητήσει για τεχνικά ζητήματα που θα μπορούσαν να εμποδίσουν τη λειτουργία των ναυπηγείων εάν η ίδια κέρδιζε τον διαγωνισμό με μια πραγματική προσφορά εκ μέρους της, έως και 48 ώρες πριν κλείσουν οι φάκελοι, δεν της είχαν δοθεί. Κανένας καπιταλιστής δεν είναι τόσο αφελής (μέσα πάντα στην οικονομίστικη κοντοθωριά που όντως χαρακτηρίζει γενικά το κεφάλαιο), ειδικά μετά το 2010, ώστε να κάνει μία προσφορά σε διαγωνισμό ή μια επένδυση στην Ελλάδα, να νομίζει ότι κρατά στα χέρια του μια παραγωγική μονάδα ή έστω την προοπτική μιας νέας δραστηριότητας και να βρεθεί στη συνέχεια μπροστά σε ένα βουνό γραφειοκρατικών, στην ουσία πολιτικών καθεστωτικών εμποδίων που δεν θα του επιτρέψουν ποτέ να λειτουργήσει και, το πιο πιθανό, θα τον οδηγήσουν στη χρεοκοπία και τον οικονομικό θάνατο (βλέπε παράδειγμα καναδικής TVX, που το ρώσικο, ακροδεξιό και ψευτοαριστερό σαμποτάζ στα μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική την τσάκισε σε παγκόσμια κλίμακα).

Ο Πριόβολος προχώρησε σε πρόταση 15 εκατ. ευρώ, ενώ η ONEX σε πρόταση 1 εκατ. ευρώ, μόνο και μόνο για να μπορέσει να μείνει στη διαδικασία διεκδίκησης των ναυπηγείων, σε περίπτωση που ο διαγωνισμός κηρυχθεί άγονος. Αμέσως οι συνδικαλιστικές ηγεσίες του σοσιαλφασισμού έβγαλαν ανακοίνωση με τη γνωστή θεωρία των «καπιταλιστών που θέλουν να πάρουν τα ναυπηγεία για μια μπουκιά ψωμί» (“Εφημερίδα των Συντακτών, 12/12/2020), θέλοντας να εξασφαλίσουν ότι τα ναυπηγεία δεν πρόκειται να καταλήξουν ούτε καν στον Πριόβολο, αλλά θα παραμείνουν μισοπεθαμένα, όπως πολύ θα βόλευε το πολιτικό καθεστώς των ρωσόδουλων και κινεζόφιλων σαμποτέρ που κυβερνά τη χώρα τα τελευταία 40 χρόνια. Σύμφωνα άλλωστε με την εφημερίδα - φερέφωνο των αρχισαμποτέρ του ΣΥΡΙΖΑ, “Εφημερίδα των Συντακτών”, ο διαγωνισμός αναμένεται να κηρυχθεί άγονος και να προκηρυχθεί νέος, που αυτή τη φορά θα έχει και καθορισμένο ελάχιστο τίμημα. Εάν έως τότε, όπως είναι πολύ πιθανό, η κυβέρνηση του «φιλοεπενδυτή» Μητσοτάκη δεν έχει προσφέρει τις απαντήσεις που ζητεί η ONEX (και που σίγουρα θα απασχολούν και την Northstar, αν πρόκειται να δεχθεί να καταβάλει υψηλότερο τίμημα στο νέο διαγωνισμό), τότε κατά τα φαινόμενα τα ναυπηγεία θα παραμείνουν ρημαγμένα και στην ουσία κλειστά, με την κυβέρνηση και πιο πολύ την ΕΦΣΥΝ και το ΣΥΡΙΖΑ να καταγγέλλουν για άλλη μια φορά τα «αδηφάγα κοράκια» του διεθνούς κεφάλαιου, που ήθελαν να τα αποκτήσουν «μπιρ παρά».

Αν συνδέσει κανείς την πολύ διδακτική αυτή υπόθεση με το «γιοφύρι της Άρτας» του Ελληνικού, που μονίμως «εκχωρείται» στους επενδυτές και μονίμως παραμένει κολλημένο (Σκάι, 21/10/2020) σε κάποια δικαστική απόφαση του ΣτΕ και σε «μια τελευταία άδεια» που ως δια μαγείας πάντα καθυστερεί, αλλά και με τις εξελίξεις στον Ελλάκτωρα, που από τότε που ο Καλλιτσάντσης τον πήρε από τα χέρια του ρωσοφτιαγμένου κρατικοολιγάρχη Μπόμπολα παρουσιάζει μόνο ζημιές, αφού έχασε κάθε κρατική εύνοια στα δημόσια έργα (και τώρα ο Μπόμπολας τον ξαναπαίρνει πίσω, μετά από μόλις τρία χρόνια, σε συμμαχία με Μητσοτάκη - Δένδια - Ολλανδούς), μπορεί να καταλάβει πολλά για ποιος ηγεμονεύει πολιτικά, οικονομικά, συνδικαλιστικά και τελικά πολιτιστικά και σε επίπεδο κοινής γνώμης στην Ελλάδα.

Ο τρόπος με τον οποίο οι Αμερικάνοι διεκδικούν πολιτικά την εκχώρηση των ναυπηγείων, συνδέοντάς την μάλιστα - διά στόματος Πάιατ - με την κατασκευή αμερικανικών φρεγατών για το ελληνικό ναυτικό, σε μια αιχμή ανταγωνισμού τους με τη Γαλλία για τους ελληνικούς ναυτικούς εξοπλισμούς, έχει μέσα της ατόφια την ιμπεριαλιστική λογική της ετεροβαρούς σχέσης με τις χώρες στις οποίες νιώθουν ή ξέρουν ότι η Ουάσινγκτον συγκρούεται με Μόσχα και Πεκίνο για οικονομική, πολιτική και στρατιωτική επιρροή. Εδώ όμως δεν έχουμε να κάνουμε με μια περίοδο - όπως τη δεκαετία του ‘80 - κατά την οποία ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, αν και ήδη σε στρατηγική πτώση, μετά την ήττα στο Βιετνάμ, είχε ακόμη την αλαζονεία της ορμής μιας προηγούμενης περιόδου και κοντραριζόταν ιμπεριαλιστικά σχεδόν επί ίσοις όροις με τη Ρωσία του Μπρέζνιεφ, στηρίζοντας ακόμη τις δικές του φασιστικές διχτατορίες (Χιλή), οργανώνοντας πραξικοπήματα και ωμές στρατιωτικές επεμβάσεις (Κεντρική Αμερική) και δίνοντας χείρα βοηθείας στα διάφορα απαρτχάιντ.

Σήμερα, και ειδικά μετά την περίοδο Τραμπ, έχουμε έναν αμερικάνικο ιμπεριαλισμό σε πρωτοφανή εσωτερική κρίση, ο οποίος τρέχει λαχανιασμένος να προλάβει να σώσει οποιαδήποτε ικμάδα επιρροής, από τη Μέση Ανατολή μέχρι την νοτιοανατολική Ασία, την ώρα που ο Πούτιν μαζεύει όλο το «χαρτί» μιας περιόδου 20-25 χρόνων κατά την οποία, κάνοντας στην αρχή τον ψόφιο κοριό και χρησιμοποιώντας κάθε δίκαιη ή άδικη αντίθεση οποιουδήποτε παράγοντα παγκοσμίως προς τον αμερικάνικο ηγεμονισμό, αλλά και κάθε οπαδό της αλλαγής του στάτους κβο σε παγκόσμια κλίμακα, συγκροτώντας ένα ενιαίο μέτωπο υπό το σύνθημα του τάχα «πολυ-πολισμού», που όμως τελικά είναι μια απατηλή μορφή της ρωσοκινεζικής πάλης για την παγκόσμια κυριαρχία και τελικά προετοιμασία του Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Από τη σιχαμερή πολιτική άρχουσα τάξη της Ελλάδας και της Κύπρου μέχρι τον κάθε φιλόδοξο μικροαστό τραμπούκο μικρομεσαίας ευρωπαϊκής χώρας, από τον κάθε φασίστα ή απλώς αντιδραστικό αντιευρωπαίο εθνικιστή μέσα σε Βρετανία, Γερμανία, Γαλλία, Ισπανία και Ιταλία, από τον δολοφόνο Σίσι και τον μαθητή του στη Λιβύη, Χαφτάρ, ως τον νεοδικτάτορα της Σαουδαραβίας, πρίγκιπα Σαλμάν, τους Ιρανούς μουλάδες, τον ινδουϊστή σωβινιστή - ρατσιστή Μόντι, τον “μικρό Τραμπ” των Φιλιππίνων Ντουτέρτε, τους μαύρους σωβινιστές νεοαστούς της Νότιας Αφρικής, τους Ιρανούς μουλάδες έως και τους Ισραηλινούς σωβινιστές και τέλος από τους κάποτε όχι στρατηγικά αντιδυτικούς καταριανούς εμίρηδες, τους Ερντογάν και Αλίγιεφ μέχρι την πρόσφατα ηττημένη αλλά καθόλου αντιπουτινική Αρμενία, και βέβαια τους υποτακτικούς του δικτάτορες Άσαντ και Μαδούρο, ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός έχει αποκτήσει φίλους, συμμάχους ή υποτακτικούς σε όλο τον πλανήτη, πατώντας στο ελάττωμα και την «πετριά» του καθενός, χρησιμοποιώντας όλες τις τακτικές που οι Ρώσοι πρώην ψευτοκομμουνιστές μεγαλοαστοί έμαθαν από τον μαρξισμό για τα μέτωπα, αντιστρέφοντας απλώς την ουσία τους: εκεί που τα παλιά μέτωπα των μαρξιστών ήταν μέτωπα για την υπεράσπιση της δημοκρατίας, της εθνικής ανεξαρτησίας και της προετοιμασίας της σοσιαλιστικής αντιιμπεριαλιστικής επανάστασης, τα μέτωπα των Ρώσων νεοχιτλερικών ετοιμάζουν τον πόλεμο όλων εναντίον όλων και τη δική τους σκληρόψυχη ηγεμονία στον πλανήτη μαζί με τους βασανιστές, Κινέζους Χαν σωβινιστές του Πεκίνου.

Η Ελλάδα απλώς είναι τόσο πιστή και τόσο «πιασμένη», από τη στιγμή που και το τελευταίο αστικό ρεύμα που ξέφευγε για χρόνια από τη Ρωσία (οι φιλοδυτικοί αστοφιλελεύθεροι, που ο σοσιαλφασισμός για χρόνια τους αποκαλούσε «ανάλγητους νεοφιλελεύθερους») απέκτησε «έμπιστο» της Μόσχας αρχηγό, τον Μητσοτάκη τον Β’ (δολοφόνο της πολιτικής παρακαταθήκης του - καθόλου τέλειου αλλά πάντως φιλοδυτικού αστού - πατέρα του και της αδελφής του, Ντ. Μπακογιάννη), που ο Πούτιν μπορεί εύκολα να δίνει την άδεια στα παραπαίδια του να απελαύνουν Ρώσους πράκτορες χωρίς να πολυφωνάζει ή να ξημεροβραδιάζονται σε δεξιώσεις του Πάιατ, πείθοντάς τον τελευταίο και την Ουάσιγκτον ότι η Αμερική δεν ήταν ποτέ δυνατότερη σε επιρροή στη χώρα. Το σημαντικό, τούτη την ώρα, είναι η Ελλάδα του νεο-Καποδίστρια (ως κερκυραίου) υπουργού Εξωτερικών Δένδια, που ξεσκόνιζε πρόσφατα τα παπούτσια του Λαβρόφ και των Τσιπρομητσοτάκηδων να κόψει κάθε δεσμό της Τουρκίας με τη Δύση και να στείλει τον ήδη πεισμένο αντιδυτικό Ερντογάν για τα καλά στο κουκούλι της ρωσοτουρκικής συμμαχίας, με όρους ηγεμονίας της Μόσχας. Γι’ αυτό οι απερίγραπτοι αυτοί υποκριτές Έλληνες ρωσόδουλοι ξελαρυγγιάζονται για τις ΑΟΖ τις οποίες ποτέ δεν ερεύνησαν, για δικαιώματα που ποτέ δεν άσκησαν και για εναέριους χώρους που μόνοι τους και πέρα από κάθε διεθνές δίκαιο όρισαν. Όταν τα Δαρδανέλια θα είναι ορθάνοιχτα για την κάθοδο του ρώσικου στόλου και η Τουρκία θα είναι έξω από κάθε ΝΑΤΟ (αν δεν παραμείνει κι εκείνη μέσα, όπως η Ελλάδα, ως φιλορώσικος δούρειος ίππος) και από κάθε προοπτική ένταξής στην ΕΕ, τότε οι Έλληνες «φιλελεύθεροι» και ψευτοαριστεροί «διεθνιστές» θα ξαναθυμηθούν την ελληνοτουρκική φιλία, το Αιγαίο που μας ενώνει και τη “διπλωματία των σεισμών”, που έτσι κι αλλιώς λόγω γεωγραφικής εγγύτητας αποτελούν πάντα καλή ευκαιρία, όχι μόνο για τους δύο λαούς που πραγματικά αγαπιούνται και συμπονούν ο ένας τον άλλο, αλλά και για τους σοσιαλφασίστες ρωσόδουλους να παίζουν τα κατά καιρούς παιχνίδια τους. Θα ήταν βαρετοί και κάπως αστείοι, αν δεν ετοίμαζαν πόλεμο, φασισμό και αίμα.

Δεν ξέρουμε, αλλά υποψιαζόμαστε βάσιμα πώς θα καταλήξουν οι υποθέσεις των ναυπηγείων, του Ελληνικού, του Ελλάκτωρα κλπ. Το συνειδητό προλεταριάτο ενδιαφέρεται ζωτικά να γίνονται επενδύσεις, ειδικά βιομηχανικές, σε μια παραγωγικά βομβαρδιζόμενη από τους νεοχιτλερικούς Ελλάδα. Γιατί μόνο έτσι μπορεί η εργατική τάξη παράγει το μισθό της αλλά και την μελλοντική πολιτική της εξουσία, παράγοντας ταυτόχρονα το κέρδος των εκμεταλλευτών της. Μόνο από αυτήν λοιπόν, την δική της ταξική πλευρά ενδιαφέρει την εργατική τάξη εάν τελικά ο δυτικός ιμπεριαλισμός και η ντόπια αστική τάξη θα ολοκληρώσουν με επιτυχία τις επενδύσεις τους ή θα χαντακωθούν, όπως είναι το συντριπτικά πιθανότερο. Όμως έχει πιο μεγάλη σημασία από πολιτική άποψη μέσα από αυτό το χαντάκωμα, η ΟΑΚΚΕ να πείθει όλο και μεγαλύτερο τμήμα αυτού του λαού για το πού βρίσκεται η μόνη πραγματική σωτηρία του. Γιατί ενώ φυσικά δε βρίσκεται στη συμμαχία με τα τέρατα του σοσιαλιμπεριαλισμού, δηλαδή στην εξουσία των Τσιπρέων ή Κουτσουμπέων, που πολύ πιο πειστικά από το Μητσοτάκη υποδύονται τους φίλους της εργατιάς και των φτωχών, δε βρίσκεται ούτε στην πολιτική ηγεμονία - εντός του δημοκρατικού στρατοπέδου - των φίλων του δυτικού ιμπεριαλισμού και της ντόπιας, παραγωγικά κολοβής και πολιτικά ανάπηρης αστικής τάξης. Αυτοί όλοι ούτε θέλουν ούτε μπορούν από ταξική και ιστορική άποψη να σηκώσουν το βάρος της σύγκρουσης με το σοσιαλιμπεριαλισμό και τους αρμούς του μες στη χώρα και να ηγηθούν οποιασδήποτε στοιχειωδώς ουσιαστικής πάλης για αστοδημοκρατικούς στόχους, δηλαδή για την πολιτική δημοκρατία, την παραγωγική ανάπτυξη και την εθνική ανεξαρτησία. Αυτό μπορεί να το κάνει μόνο ένα μέτωπο της Αντιφασιστικής Δημοκρατίας, που θα έχει στο κέντρο του το ενιαίο εργατικό μέτωπο και που θα θέτει και θα μπορεί με τη δύναμη και τη ζωντάνια του να θέτει όρους σε κάθε ιμπεριαλιστή και ντόπιο αστό για τη δημοκρατία, τη ζωή και την επιβίωση του λαού, έχοντας ταυτόχρονα τα κύρια πυρά του στραμμένα στον σοσιαλιμπεριαλισμό, στον κλασσικό φαιό φασισμό και τον δίδυμο αδελφό, σύμμαχό και πολιτικοϊδεολογικό ηγέτη όλου του φαιο-”κόκκινου” μετώπου, τον «κόκκινο» σοσιαλφασισμό.