«Είμαστε εδώ για εσάς, γυναίκες, θύματα βίας ισχυρών παραγόντων που εκμεταλλεύτηκαν την αδύναμη θέση σας για να σας κακοποιήσουν και σας απείλησαν ότι θα σας φράξουν το δρόμο, να ανοίξουν τα στόματα, όχι στη σιωπή, φτάνει πια!»

Αυτά είπαν η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο υπουργός Αυγενάκης, ο Τσίπρας, ο Κουτσούμπας, η Γεννηματά, ο Βαρουφάκης στην ολυμπιονίκη Σ. Μπεκατώρου όταν έκανε την καταγγελία για το βιασμό της που έγινε πριν από χρόνια. Και έμεινε ένας ολόκληρος λαός έκπληκτος που μέχρι χθες ήξερε ένα κράτος που εγκληματεί κατά των πολιτών, και καθόλου πάντως ένα κράτος που σκίζεται να τους προστατεύσει, ενώ είχε πολύ πρόσφατα χωρίς ντροπή απειλήσει (μέσω των δικηγορικών συλλόγων) την εισαγγελέα που τόλμησε να υπερασπιστεί την δολοφονημένη ηρωϊκή Τοπαλούδη.

Και πολλοί τους πίστεψαν. Ξέσπασε μία οργή με ορμητικό πάθος για δικαίωση και βγήκε ένα κύμα καταγγελιών όχι στην ιστιοπλοΐα και γενικότερα στον αθλητισμό, αλλά στο χώρο του θεάτρου. Ένα τσουνάμι που συγκλόνισε, συγκίνησε, και έφερε ανατριχίλα. Μέσα από το σκοτάδι πρόβαλλαν συμπεριφορές και ολοκληρωμένα τέρατα που είχαν προβληθεί για χρόνια σαν αγνοί, ευαίσθητοι και ταλαντούχοι καλλιτέχνες. Πρώτος βγήκε στο ξέφωτο ο Γ. Κιμούλης, ο πιο κραυγαλέος εκπρόσωπος της βίας στο χώρο. Περίμεναν όλοι με κομμένη την ανάσα από τη φρίκη που βγήκε στο φως, με αρχή μία πρωινή εκπομπή στο MEGA, να δουν πως θα αντιμετωπίσει το τόσο «ευαίσθητο» κράτος αυτή την περίπτωση. Όλοι τώρα αρχίζουν με δέος να συνειδητοποιούν ότι θέλουν να κλείσουν στόματα και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, και οι υπουργοί, και οι κομματικές ηγεσίες, και οι φορείς και οι λεγόμενοι θεσμοί και το σωματείο των ηθοποιών, που όλοι με μια φωνή λένε: Σταματήστε τις δημόσιες επώνυμες καταγγελίες, σταματήστε να μιλάτε στα κανάλια, κανένα όνομα σε κανένα μέσο, να πάτε στη δικαιοσύνη να κάνει το φάκελο της, να πάτε στο σωματείο να κάνει το φάκελο του, αλλά σωπάστε επιτέλους, φτάνει πια, ησυχάστε, δεν εννοούσαμε εσάς!!!

Οι άνθρωποι όμως δεν είναι μαριονέτες. Χρόνια περίμεναν να βρουν ένα στήριγμα για να αντιμετωπίσουν τους δυνάστες τους, και τώρα βγήκαν δυναμικά να σπάσουν ένα απόστημα. Και σπάσανε ένα άβατο, ένα γκέτο στο οποίο χρόνια τώρα και αθόρυβα κυριαρχούν κυρίως άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ και του ψευτοΚΚΕ επειδή αυτοί οι νέου τύπου ακροδεξιοί έχουν σφετεριστεί όλη την υπέροχη δημοκρατική παράδοση της αριστεράς. Επειδή έχουν άμεσους και βαθιούς δεσμούς με τους θύτες τα δύο κρατικά ψευτοαριστερά κόμματα έγιναν πρωταθλητές και στη σιωπή και στη φίμωση. Ήταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που διόρισε τον Γ. Κιμούλη σε περίοπτες κρατικές θέσεις και το ψευτοΚΚΕ που τον παρουσίασε στο προεκλογικό βίντεο του 2019 σαν έναν από τους βασικούς εκπροσώπους του στο χώρο της τέχνης (https://www.youtube.com/watch?v=pJlvx-IRFqM&t=62s). Γι’ αυτό ο μεν ΣΥΡΙΖΑ ψέλλισε κάτι λίγο για να μην εξοργίσει τη βάση του που δεν καταλαβαίνει γιατί δεν είπε κουβέντα για τον Γ. Κιμούλη αλλά αντίθετα τον υποστήριξε στην ΕφΣυν και στην Αυγή (https://www.efsyn.gr/stiles/triti-matia/279124_o-kimoylis-i-zeta-kai-i-zina-koytselini, https://www.efsyn.gr/ellada/koinonia/278654_gia-bia-katiggeile-i-z-doyka-ton-g-kimoyli-poy-apanta-me-minysi-agogi, https://www.avgi.gr/koinonia/377782_katiggeile-somatiki-kai-lektiki-bia-apo-ton-giorgo-kimoyli), το δε ψευτοΚΚΕ βγήκε δυνατά μπροστά και στο σωματείο των ελλήνων ηθοποιών και στο Ριζοσπάστη να καταγγείλει αυτό το κίνημα σαν αστικό-ιμπεριαλιστικό!!! Έτσι αυτό ειδικά και μόνο αυτό τόσο ωμά ποδοπάτησε τα θύματα και προστάτευσε το κράτος της βίας που το βοηθάει στην εδραίωση της εξουσίας του.

Η περίπτωση της Σ. Μπεκατώρου. Πως το καθεστώς άνοιξε τα σαλόνια του για μία συγκεκριμένη καταγγελία και μόνο, με στόχο την εκχώρηση της διοίκησης της ομοσπονδίας ιστιοπλοΐας στην Κίνα!

Στην περίπτωση της καταγγελίας της Σ. Μπεκατώρου κατά του Χρ. Αδαμόπουλου, παράγοντα και μέλους του Δ.Σ. της ομοσπονδίας ιστιοπλοΐας, υπήρξε μία πλατιά και ασύλληπτα άμεση κινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού που εκφράστηκε στο ανώτατο επίπεδο. Υποδέχτηκε την Μπεκατώρου η πρόεδρος της Δημοκρατίας, η καταγγελία της έγινε βίντεο της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού, ο υπουργός Αυγενάκης τη στήριξε σε ειδική εκδήλωση, ενώ τη σκυτάλη πήραν αστραπιαία όλα τα κόμματα, και τα σωματεία του χώρου που απαίτησαν την παραίτηση του συνόλου του Δ.Σ. της ομοσπονδίας, και το δημοτικό συμβούλιο Πειραιά (Μώραλης – Μαρινάκης) έβγαλε ομόφωνο ψήφισμα καταδίκης. Σε λίγο η υπόθεση των σεξουαλικών κακοποιήσεων στο χώρο της ιστιοπλοΐας, βυθίστηκε στη λήθη αφού δεν βγήκαν να μιλήσουν άλλα τυχόν θύματα του ίδιου καταγγελλόμενου, θύματα κακοποίησης γενικά στην ομοσπονδία και στο χώρο του αθλητισμού, ενώ η ίδια η πράξη έμεινε ατιμώρητη κατά τ’ άλλα αφού το έγκλημα είχε παραγραφεί. Μόνο μία περίπτωση οδηγήθηκε στα δικαστήρια, αυτή της κτηνώδους κακοποίησης μίας ανήλικης αθλήτριας 11 χρονών από το δράστη που ομολόγησε αλλά επέμεινε με ασύλληπτο θράσος ότι ήταν όλα συναινετικά. Ήταν προπονητής ενός τοπικού ομίλου ιστιοπλοΐας αλλά κι αυτό γρήγορα έσβησε.

Κάτω από την πίεση της ομόθυμης και μάλιστα κυρίως κρατικής και διακομματικής καταδίκης του βιασμού παραιτήθηκε ο καταγγελλόμενος Αδαμόπουλος, χωρίς όμως να προβάλλεται το όνομά του. Στη συνέχεια παραιτήθηκαν μετά από μια πολύ έντονη πίεση των ΜΜΕ αλλά χωρίς να υπάρχει γι’ αυτούς ή και για το χώρο ευθύνης τους καμία κατηγορία σχετική με ενδημική σεξουαλική ή άλλη βία, ο πρόεδρος και άλλο ένα μέλος του Δ.Σ. της ομοσπονδίας και προκηρύχθηκαν εκλογές για τον Μάρτιο.

Η καταγγελία της Μπεκατώρου ήρθε στα πλαίσια μίας συνδικαλιστικής σύγκρουσης που είχε ξεκινήσει από μία ομάδα ολυμπιονικών με επικεφαλής τον Κακλαμανάκη κατά της διοίκησης της συγκεκριμένης ομοσπονδίας με καταγγελίες για κακοδιαχείριση των οικονομικών και συνδιαλλαγές με αθλητές της αρεσκείας της, καταγγελίες που τώρα είναι αντικείμενο δίκης που έχει ανοίξει από τη διοίκηση.

Το περίεργο στην υπόθεση είναι ότι αυτή ταχύτατα –αντίθετα με ότι έγινε αργότερα με την ηφαιστειακή έκρηξη στο θέατρο- πέρασε τα εθνικά σύνορα. Αναμίχθηκε στα διοικητικά της ελληνικής ομοσπονδίας η Παγκόσμια Ομοσπονδία Ιστιοπλοΐας (WorldSailing), την προεδρία της οποίας απέκτησε, το Νοέμβριο, μόλις δύο μήνες πριν τη δημόσια καταγγελία της Σ. Μπεκατώρου, η φασιστική Κίνα (https://www.sailing.org/news/90518.php#.YCV3PI8zbIU). Η παγκόσμια ομοσπονδία ξεκίνησε μία τακτική επικοινωνία τόσο με την ελληνική για να ζητήσει εξηγήσεις όσο και με τον αρμόδιο υπουργό, Αυγενάκη.

Η ανάμειξη της κινέζικης ηγεσίας της παγκόσμιας ομοσπονδίας έγινε μετά από παρέμβαση της ομάδας των ολυμπιονικών της ιστιοπλοΐας που βρισκόταν σε σύγκρουση με τη διοίκηση, στην οποία σημειωτέον ανήκει και η Μπεκατώρου. Αυτή η ομάδα μετά την προκήρυξη των εκλογών (που έγινε στις 18/1) έστειλε επιστολή στον πρόεδρο της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Κουάν Χάι Λι (στις 20/1), με τη στήριξη του Αυγενάκη, ζητώντας να διορίσει η Παγκόσμια Ομοσπονδία προσωρινή διοίκηση με σύνθεση που θα επιλέξει για να γίνουν με αυτήν οι εκλογές. Δηλαδή ζήτησε αυτή η ομάδα, προφανώς με την κάλυψη και τη διακομματική παρότρυνση του κράτους να διορίσει ο εκπρόσωπος της μεγαλύτερης και πιο ξετσίπωτης φασιστικής δικτατορίας του κόσμου ποια διοίκηση θα κάνει εκλογές σε μια χώρα που τουλάχιστον στη μορφή είναι ακόμα μια ευρωπαϊκή δημοκρατία! (https://www.lifo.gr/now/sport/310299/ekloges-stin-elliniki-omospondia-istioploias-dektes-oi-paraitiseis-apo-to-ds-meta-tin-kataggelia-tis-mpekatoroy, https://www.akroama.gr – επιστολή ολυμπιονικών).

Και αυτό δεν είναι μια προσφορά γοήτρου για την Κίνα. Έχει ένα πολύ πρακτικό και συγκεκριμένο νόημα από την ώρα που η φασιστική αυτή χώρα προσπαθεί με εντελώς παράνομα μέσα και τακτικές, που διεξοδικά έχουμε αναλύσει, να κυριαρχήσει στο λιμάνι του Πειραιά και γενικότερα στη χώρα που με καμάρι ανακοινώνει ότι θέλει να κάνει «κεφάλι του κινέζικου δράκου» στο δρόμο του προς την Ευρώπη. Η παρέμβαση της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας ανοίγει το δρόμο για να τεθεί υπό την επιτροπεία της η ελληνική ομοσπονδία ιστιοπλοΐας που έχει στενούς δεσμούς με τον ελληνικό εφοπλισμό, σύμμαχο και ταυτόχρονα ανταγωνιστή του κινέζικου ναυτιλιακού κεφάλαιου και να δρομολογηθεί η αλλαγή της διοίκησης της, κάτω από το γενικό πρόσταγμα της προεδρεύουσας Κίνας. Είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικό και ανησυχητικό που την πιο λυσσαλέα αντίθεση με την απερχόμενη διοίκηση της Ομοσπονδίας την έκφρασε ο Ιστιοπλοϊκός Όμιλος Πειραιά (https://www.in.gr/2021/01/16/sports/othersports/paraitisi-vomva-stin-istioploia-meta-tis-kataggelies-mpekatorou-gia-viasmo/, https://www.gavros.gr/article/spor/173079-ston-istioploiko-marathonio-o-giannis-moralis) που έχει πολύ στενούς δεσμούς με τον Μώραλη τον αγαπημένο δήμαρχο του φιλοκινέζικου εφοπλιστικού κεφάλαιου του Μαρινάκη. Όποιο πάντως και αν είναι το κίνητρο αυτών των εκκαθαρίσεων στην Ομοσπονδία Ιστιοπλοΐας αποδείχτηκε ότι ο βιασμός της Μπεκατώρου χρησιμοποιήθηκε από το πολιτικό καθεστώς για μια πολιτικού τύπου εκκαθάριση μέσα σ’ αυτήν, γι αυτό δεν είχε συνέπειες στο επίπεδο της βίας από το οποίο ξεκίνησε αλλά μετατράπηκε ταχύτατα σε καταγγελίες για οικονομικές ατασθαλίες και αντίστοιχες εύνοιες και δυσμένειες απέναντι σε αθλητές. Η οικονομική διαφθορά είναι η σημαία κάθε φασιστικής εκκαθάρισης, ενώ αυτό το ζήτημα από το οποίο κυρίως πάσχει ο αθλητισμός είναι η δικτατορία, η αυθαιρεσία και τελικά η βία που το αστικό κράτος μέσω των αθλητικών παραγόντων ασκεί στους πρωταθλητές για να το δοξάσουν. Αυτό το ζήτημα όμως πνίγηκε εντελώς στην παρούσα εκκαθάριση.

Άλλωστε η βία γενικά και η σεξουαλική κακοποίηση ιδιαίτερα είναι πολύ βαθιές πληγές και δεν αποτελούν υπόθεση μίας αλλαγής διοίκησης. Η αντιμετώπιση τέτοιων εγκληματικών φαινομένων με μια διοικητική ανασυγκρότηση αποτελεί ευτελισμό τους. Αυτό το ομολόγησε ο ίδιος ο Αυγενάκης με τη στάση του σε ρεπορτάζ του Τέλλογλου: «έθεσα το ερώτημα στον Αυγενάκη… «σε περίπτωση που ας πούμε… έβγαινε πρόεδρος της ομοσπονδίας η Μπεκατώρου ή ο Κακλαμανάκης…τι εγγυήσεις έχουμε ότι δεν θα γίνουν τα ίδια» και δεν απάντησε»(https://sports3.gr/tasos-tellogloy-tha-akoystoyn-pragmata-gia-proti-fora/). 

Η αληθινή έκρηξη που απροσδόκητα για το πολιτικό καθεστώς σημειώθηκε στο θέατρο, οπότε προσπαθεί να την πνίξει

Το ότι το καθεστώς δεν ενδιαφέρθηκε ξαφνικά για φαινόμενα βίας στον αθλητισμό φάνηκε από την αιφνίδια αλλαγή της στάσης του απέναντι στη βία και τους βιασμούς στο θέατρο, όταν ξεκίνησαν οι καταγγελίες κατά του Γ. Κιμούλη. Το αυτονόητο θα ήταν η σαφής καταδίκη του δράστη σε κρατικο-κομματικό επίπεδο όπως έγινε στην ιστιοπλοΐα. Όμως εδώ τα θύματα βρήκαν κλειστές πόρτες και κλειστά αυτιά από επίσημο κράτος και κόμματα, απομονώθηκαν και αμφισβητήθηκαν με επικεφαλής το ψευτοΚΚΕ που πέρασε σε ωμή πολιτική επίθεση εναντίον τους. Αυτή προς το παρόν την κοινοποιούν κυρίως στα μέλη τους μέσα από «διαπαιδαγωγητικά» κείμενα σε επίπεδο Κεντρικής Επιτροπής στο Ριζοσπάστη που δεν τα δημοσιοποιούν πλατειά στις θυμωμένες με τις καταγγελίες μάζες για να μην καταλάβουν ότι πρόκειται για ένα κόμμα προστάτη των βιαστών.

Όταν απειλείται ο πυρήνας του διακομματικού καθεστώτος των σαμποταριστών που συστηματικά βιάζει το λαό και τη χώρα, όλες οι ηγεσίες συσπειρώνονται για να καταπνίξουν την απειλή, και πολύ περισσότερο η σημερινή ηγεσία Μητσοτάκη και η εκλεκτή του αρμόδια υπουργός Πολιτισμού Μενδώνη.

Το κύμα των καταγγελιών κατά του Γ. Κιμούλη

Η αρχική καταγγελία έγινε από τη Ζέτα Δούκα σε πρωινή εκπομπή στο MEGA, προς το τέλος της, με έναν αυθόρμητο τρόπο, και χωρίς τυμπανοκρουσίες. Η ηθοποιός τόλμησε να μιλήσει με σθένος για βρισιές, προσβολές, σαμποτάρισμα της ερμηνείας κατά τη διάρκεια της παράστασης μέχρι το σημείο της κατάρρευσης της πάνω στη σκηνή και για κλωτσιά που της έδωσε ο Κιμούλης επειδή αρνήθηκε να κάνει κάτι που της ζήτησε. Ήταν φανερό ότι βρισκόταν σε αληθινά μεγάλη ένταση και ταραχή όταν μίλαγε για γεγονότα που έγιναν πριν από δώδεκα χρόνια. Δήλωσε ότι πήρε θάρρος για να κάνει την καταγγελία της από τη στάση που κράτησε η Μπεκατώρου. Θεωρήθηκε ότι έτσι ξεκίνησε το ελληνικό MeToo (έγινε και σε μένα), ένα αντίστοιχο κίνημα που ξέσπασε στις ΗΠΑ το 2015 και γκρέμισε ένα μεγιστάνα παραγωγό του κινηματογράφου (Χάρβεϊ Γουάνσταϊν) αφού οι καταγγελίες τον οδήγησαν σε δίκη και κάθειρξη 23 χρόνων. Και το ελληνικό MeToo δεν ξεκίνησε δηλαδή ουσιαστικά στο χώρο του αθλητισμού όπου έγινε η πρώτη καταγγελία, χωρίς πραγματικές συνέπειες στο συγκεκριμένο επίπεδο όπως θα περίμενε κανείς, αλλά στο χώρο του θεάτρου. Το πραγματικό ελληνικό MeToo δεν πυροδοτήθηκε από τους πετυχημένους μεγαλοαστούς πια ηθοποιούς του κινηματογράφου με κάλυψη από μέρος των «από πάνω» του πολιτικού καθεστώτος, όπως έγινε στις ΗΠΑ. Εδώ ξεκίνησε σαν μια αυθόρμητη εξέγερση των ποδοπατημένων, συνήθως φτωχών ηθοποιών του θεάτρου από τα κάτω που πίστεψαν ότι το καθεστώς στήριξε στ αλήθεια ένα κίνημα ΜeToo στον αθλητισμό και βρήκαν το θάρρος να ξεκινήσουν το αληθινό MeToo στο χώρο του θεάτρου. Αποδεικνύοντας ότι στην Ελλάδα δεν ξεκινάει καμία ουσιαστική αντίσταση σαν αστική δημοκρατική μεταρρύθμιση αλλά σαν λαϊκή εξέγερση.

Και όπως αναγκαστικά θα γίνει στο μέλλον (ήδη αυτό έχει γίνει σε απεργίες αγρεργατών και στη Ζώνη Περάματος όπου ο σοσιαλφασισμός υποστηρίζει τα αφεντικά) η εξέγερση αυτή άρχισε εκεί που όχι τυχαία έχει κυρίαρχες θέσεις, κυρίως συνδικαλιστικές, ο σοσιαλφασισμός. Ούτε κι αυτό έγινε τυχαία. Στη χώρα μας δεν υπάρχει κινηματογραφική βιομηχανία επειδή σαμποταρίστηκε πιο πολύ και πιο συντριπτικά ακόμα και από την κυρίως βιομηχανία. Επιβίωσε σε μια πρώτη φάση μόνο ο κρατικός κινηματογράφος που μασούσε κρατικά κονδύλια με τον όρο να μην είναι μαζικός, δηλαδή να είναι αντιεμπορικός με τη χειρότερη άτεχνη και ελιτίστικη έννοια, οπότε πέθανε, και έμειναν για τους ηθοποιούς τελικά τα τηλεοπτικά σήριαλ, που είναι συχνά στα χέρια υπεργολάβων των καναλιών, και οι θεατρικές σκηνές. Και οι δύο αυτές μορφές παραγωγής είναι κυρίως στα χέρια ενός μεσαίου κεφάλαιου (στο οποίο οι πρωταγωνιστές παίζουν συχνά έναν κυρίαρχο ρόλο), με το οποίο ως γνωστό δεν υπάρχουν ευνοϊκοί όροι για έναν κάπως μαζικό, οπότε και δημοκρατικό συνδικαλισμό. Έτσι οι σκόρπιες παραγωγές, θίασοι και ηθοποιοί είναι αποκλειστικά στα χέρια του κλαδικού των ηθοποιών, δηλαδή του σοσιαλφασισμού που ποτέ δεν μπορεί να ελέγξει μαζικούς χώρους δουλειάς και γι αυτό ιδρύει ή αποσπάει τα ιδιόκτητα κλαδικά του με τα οποία συνομιλεί με το κράτος και μόνο δευτερευόντως επεμβαίνει όποτε και όπως θέλει στους χώρους δουλειάς. Έτσι οι ηθοποιοί είναι ουσιαστικά συνδικαλιστικά εντελώς ακάλυπτοι πόσο μάλλον που μια σειρά πρωταγωνιστές και σκηνοθέτες του είδους του Κιμούλη και του Λιγνάδη είχαν σαν δήθεν προοδευτικοί στενές ως πολύ καλές σχέσεις με την ψευτοαριστερά.

Αυτά όλα φανερώθηκαν σε μεγάλο βαθμό σε αυτή την κρίση.

«Εν αρχή» ήταν η στάση του ίδιου του εκπροσώπου του σοσιαλφασισμού στο θέατρο, του Γ. Κιμούλη, που κίνησε με τέτοια ταχύτητα το τσουνάμι των καταγγελιών. Από την πρώτη στιγμή μίλησε για αγωγές και μηνύσεις που όπως είπε, έχοντας εμπιστοσύνη στις πολιτικές πλάτες του, δεν θα έπαιρνε πίσω ακόμα και αν η Ζέτα Δούκα του ζητούσε συγγνώμη!!! Ταυτόχρονα, επιχείρησε να τη διαβάλει λέγοντας ότι ευτελίζει την πρωτοβουλία της Μπεκατώρου γιατί μόνο η δική της καταγγελία ήταν σοβαρή, δηλαδή μόνο ο βιασμός όταν έχει καθολική κρατική κάλυψη είναι σοβαρή υπόθεση, αλλά άλλες μορφές βίας στο χώρο εργασίας με αρχικά μοναχικές διαμαρτυρίες όχι. Το αποτέλεσμα ήταν να ξεσπάσει ένα κύμα υποστήριξης στη Ζέτα Δούκα, με μαρτυρίες ηθοποιών για να υπερασπίσουν όσα κατάγγειλε ενώ μάλιστα δήλωσαν ότι θα πουν τα ίδια και σα μάρτυρες στα δικαστήρια που είχε αναγγείλει ο Κιμούλης. Ακολούθησαν πολλές καταγγελίες γνωστών γυναικών ηθοποιών που περιγράψανε τα ίδια και χειρότερα περιστατικά βίας και κακοποίησης από τον Κιμούλη και επέμειναν ότι δεν ήταν απλά κακές συμπεριφορές (Κατερίνα Γερονικολού, Ευδοκία Ρουμελιώτη, Αλεξάνδρα Ταβουλάρη, Κατερίνα Παπουτσάκη, Φαίη Ξυλά,Μπέττυ Νικολέση, Κατερίνα Λέχου). Μίλησαν για έναν ηθικό και ψυχολογικό βιασμό που περιλαμβάνει σαδιστικού τύπου πρακτικές εξευτελισμού της αξιοπρέπειας, και καταρράκωσης της ηθικής υπόστασης των θυμάτων, την επιβολή ενός διαρκούς καθεστώτος φόβου και τρομοκράτησης από τα παρασκήνια μέχρι τη σκηνή. Πάνω στη σκηνή κατά τη διάρκεια της παράστασης ο Γ. Κιμούλης τους ψιθύριζε χυδαίες βρισιές, σαμποτάροντας την ερμηνεία τους με το ρίσκο της αποτυχίας της ίδιας της παράστασης που σκηνοθετούσε στο θέατρο του. Η κακοποίηση τους κατάστρεψε την υγεία και τους πήρε καιρό να συνέλθουν. Από τις καταγγελίες ξεχωρίζει η δήλωση της Αλεξάνδρας Ταβουλάρη: «Μιλάω τώρα γιατί τώρα είναι η σωστή στιγμή, γιατί τώρα δεν είμαι μόνη μου, τώρα δεν φοβάμαι να το εκφράσω γιατί πάντα σκεφτόμουν ότι θα υπάρξει η ιδανική στιγμή που θα μπει ένα τέλος σε όλες αυτές τις ιστορίες γυναικών, συναδέλφων που έχουν υποφέρει από την τυραννία ενός και μόνο ανθρώπου. Μιλάω για να τελειώσει αυτή η εποχή» (https://www.athensvoice.gr/greece/699887_alexandra-tavoylari-gia-giorgo-kimoyli-anagkastika-na-paro-hapia). Πράγματι ο βιασμός και η σεξουαλική κακοποίηση είναι κραυγαλέα εγκλήματα, και το αστικό κράτος αφήνει πολύ έδαφος σε εργοδοσίες να κάνουν τέτοια εγκλήματα και να εξαναγκάζουν τα θύματά τους να τα δεχτούν σαν όρο πρόσληψης και επαγγελματικής ανέλιξης ιδιαίτερα σε αυτούς τους χώρους με θύματα κυρίως γυναίκες. Είναι όμως επίσης φρικτό έγκλημα, όταν για να δουλέψεις εξαναγκάζεσαι σε καθολική υποταγή στη βία του αφεντικού κι ας μην είναι σεξουαλική, της μεθοδευμένης επαγγελματικής απαξίωσης και της ταπείνωσης, πάνω και πίσω από τη σκηνή, όταν βρίσκεσαι διαρκώς κάτω από την μπότα του την ίδια στιγμή που καταφέρνει να κρύβεται κάτω από το μανδύα ενός ψεύτικου προφίλ καλλιτεχνικής ευαισθησίας και αριστερής ιδεολογίας.

Η σιωπή των ηθοποιών και η ανοχή τους τόσο καιρό απέναντι στο βασανιστή τους οφείλεται, όπως εξηγούν οι ίδιες, στο ότι οποιαδήποτε σύγκρουση μαζί του θα είχε σα συνέπεια ότι δεν θα μπορούσαν να βρουν δουλειά πουθενά, οπότε ήθελαν απλά να τελειώσει ο εφιάλτης. Δεν διακινδύνευσαν να φθαρούν σε μία αντιπαράθεση με έναν θεατρικό παράγοντα με ισχυρές πολιτικές διασυνδέσεις, όταν μάλιστα τα κόμματα με τα οποία έχει δεσμούς, ΣΥΡΙΖΑ και ψευτοΚΚΕ, έχουν και την πρωτοκαθεδρία στο συνδικαλιστικό όργανο των ηθοποιών. Είναι χαρακτηριστικό ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τοποθέτησε τον Γ. Κιμούλη στην Επιτροπή Αναθεώρησης του Συντάγματος, αλλά και στην προεδρία του Ιδρύματος Νιάρχος από όπου παραιτήθηκε γιατί ο εφοπλιστής που το έχτισε, ο Σ. Νιάρχος δεν το άφησε στον ίδιο, δηλαδή στο κράτος που τον τοποθέτησε στη θέση αυτή.

Όχι τυχαία αυτές οι καταγγελίες έγιναν σε μία εποχή που τα θέατρα παραμένουν για καιρό κλειστά λόγω της πανδημίας, που σημαίνει ότι κάθε επαγγελματική δραστηριοποίηση είναι παγωμένη, οπότε οι άνεργοι ηθοποιοί έχουν να χάσουν μόνο τις αλυσίδες τους από τους θιασάρχες και τους πρωταγωνιστές κράχτες.

Σε υποστήριξη του Γ. Κιμούλη ο διοργανωτής των Θεατρικών Κορφιατικών Βραβείων Δ. Μουζακίτης (είχε πάρει δύο βραβεία ο Κιμούλης το 2017 στα πλαίσια του θεσμού) τοποθετήθηκε ως εξής: «Πάψτε ατάλαντες και ατάλαντοι να το παίζετε βιασμένες. Δηλώστε ότι αρχίσατε πόλεμο κατά του ανδρικού φύλου. Οι λεσβίες θα είναι μαζί!» (https://www.athensmagazine.gr/article/gossip/498625-aisxro-sxolio-yper-toy-kimoylh-papste-atalantes-na-to-paizete-biasmenes). Το ότι ο διοργανωτής ενός αναγνωρισμένου θεσμού στο θέατρο βγήκε και έκανε αυτή την επίθεση στις γυναίκες που κατάγγειλαν τον Γ. Κιμούλη, αποδεικνύει από μόνο του ότι αυτές οι καταγγελίες έρχονται να ανατρέψουν ένα καθεστώς αυταρχισμού, αυθαιρεσίας και κακοποίησης και δεν είναι παράπονα «ατάλαντων» για κακές συμπεριφορές.

Στο μεταξύ νέες μαρτυρίες ήρθαν στο φως από καταξιωμένους και σεμνούς ηθοποιούς όπως ο Αρζόγλου, που βγήκαν να μιλήσουν ακριβώς γιατί τα θύματα κατηγορούνταν και από άλλους φίλους του Γ. Κιμούλη σαν ατάλαντα (Διαβάτη). Ένας κριτικός τέχνης μίλησε για την σκαιή και προσβλητική επίθεση που έχει δεχτεί από τον ίδιο για κριτικές που είχε τολμήσει να κάνει για έργα του, όπως το είχαν πάθει και άλλοι (Σαρηγιάννης, https://mikropragmata.lifo.gr/aksechasta/merikes-ap-tis-pio-cheiroteres-apantiseis-tou-giorgou-kimouli/).

Συγκλονίζει η μαρτυρία ενός σπουδαστή στη σχολή Κιμούλη που δημοσίευσε επώνυμα στη σελίδα του στο Facebook:

<<20 χρόνια μετά. 3 χρόνια στη σχολή του. 3 χρόνια με φόβο, κατάχρηση εξουσίας, ταπείνωση, μισογυνισμό, χειραγώγηση, εκμετάλλευση, κλάματα, δουλοπρέπεια, τοξικότητα, ψυχολογική βία, τσακωμούς. Διέλυσε ένα ολόκληρο έτος, φιλίες, κατέστρεψε προσωπικότητες, γιατί έτσι γούσταρε και γιατί μπορούσε. Την τελευταία ώρα μιλάω με συμφοιτητές που κλαίνε με λυγμούς γιατί θυμήθηκαν τι ζούσαμε αυτά τα χρόνια στη σχολή του. Σήμερα συνειδητοποίησα γιατί, όταν κάποιοι με ρωτάνε σε ποια δραματική σχολή να δώσουν εξετάσεις, δίνω πάντα την ίδια απάντηση. "Σε καμία">>.

Απέναντι στο κύμα των καταγγελιών η υπουργός Πολιτισμού Μενδώνη αφού σώπασε για μέρες έβγαλε τελικά μία ανακοίνωση, στην οποία απέφυγε να αναφερθεί σε ονόματα και συγκεκριμένες υποθέσεις, με γενικολογίες ότι ο φόβος και η βία δεν έχουν θέση στο θέατρο, επιφυλάχθηκε για μέτρα αν απαιτηθεί (!!) και ανάγγειλε τη θέσπιση κωδίκων δεοντολογίας (!!!)

Η Σχετικοποίηση, η φίμωση και το κουκούλωμα

Θα περίμενε κανείς ότι ο πρώτος υπερασπιστής που θα έβρισκαν οι ηθοποιοί θα ήταν το σωματείο τους, το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών. Αφού όμως στην πλειοψηφία του ελέγχεται από ΣΥΡΙΖΑ-ψευτοΚΚΕ, κάτι τέτοιο δεν έγινε. Αρχικά παρακολούθησε σιωπηλό το κύμα των καταγγελιών κατά Γ. Κιμούλη μη τυχόν και καταλαγιάσει. Αλλά όταν το κέντρο της βίας, ο προστατευμένος του καθεστώτος και εξιδανικευμένος από αυτό δέχεται πυρά είναι φυσικό κι επόμενο να ξεθαρρέψουν και να βγουν και θύματα επιθέσεων από άλλους πρωταγωνιστές και σκηνοθέτες για να μιλήσουν, και όπως αποδείχτηκε υπήρχαν πολλά. Μετά τις καταγγελίες τριών γυναικών ηθοποιών κατά του Σπυρόπουλου για σεξουαλική κακοποίηση, το Σωματείο με μια ανακοίνωση του προανάγγειλε ένα πειθαρχικό ενάντια και στους δύο που μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει, και τη σύσταση μίας ομάδας εργασίας για στήριξη των θυμάτων, ενώ ανακοίνωσε ότι διακόπτει τη συνεργασία με τα Κορφιάτικα Βραβεία.

Λίγο μετά, ο πρόεδρος του σωματείου Σπ. Μπιμπίλας, απεύθυνε έντονα σύσταση στα μέλη του  «να μην βγαίνουν στα παράθυρα, να μην γράφουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γιατί μπορεί να φέρουν μηνύσεις» (!) και έστρεψε τα «πυρά» του κατά των ΜΜΕ, υποστηρίζοντας πως δεν έδειξαν τον ίδιο ζήλο για τα προβλήματα των ηθοποιών εν μέσω της πανδημίας (!!!) (https://www.thebest.gr/article/609048-spuros-mpimpilas-etoimazontai-kataggelies-gia-10-antres-apo-antres-kai-gunaikes). Δηλαδή δήλωσε στα μέλη του ότι θα τα αφήσει ακάλυπτα νομικά για οποιονδήποτε κινηθεί εναντίον τους όσο επιμένουν να κάνουν δημόσιες επώνυμες καταγγελίες, και αν ήθελαν την προστασία του σωματείου, έπρεπε να σταματήσουν και να απευθύνονται στο σωματείο μόνο ή στη δικαιοσύνη απευθείας. Αυτή ήταν μία πράξη κατάργησης του MeToo που έχει το νόημα ότι για εγκλήματα για τα οποία τα αποδεικτικά στοιχεία δεν υπάρχουν είτε γατί έγιναν πίσω από κλειστές πόρτες, είτε γιατί από φόβο τα θύματα άφησαν να περάσει πολύς καιρός χωρίς να τα καταγγείλουν, αποτελεί ισχυρή απόδειξη και παρέχει νομική προστασία απέναντι στους δράστες ακριβώς η μαζικότητα των καταγγελιών ενώ έρχονται στο φως και νεότερες υποθέσεις που μπορούν να πάνε σε δίκη και δεν έχουν παραγραφεί. Αλλά προϋπόθεση για να γίνουν μαζικές αυτές οι καταγγελίες είναι ακριβώς η δημοσιότητα τους ιδιαίτερα όταν ο καταγγέλλων είναι μόνος του στην αρχή.

Παρά την απαγόρευση της δημοσιοποίησης όμως, οι κνιτοσυριζαίοι δεν μπόρεσαν να εμποδίσουν το τσουνάμι των ηθοποιών με αυτήν την καλυμμένη απειλή υπέρ των θυτών, και οι καταγγελίες που δέχτηκε το σωματείο ήταν χιλιάδες ακριβώς γιατί το κοινό τις πίστεψε και θύμωσε. Όμως τα κανάλια φοβήθηκαν μετά από αυτή τη στάση του σωματείου που δεν στάθηκε δίπλα στα μέλη του-θύματα ούτε καν στις μαζικές και γι αυτό εξαιρετικά πειστικές καταγγελίες τους, αρνούμενο να αποκαλύψει οποιοδήποτε όνομα μαζικά καταγγελλόμενου θύτη και εκφοβίζοντας το θύμα αν το έκανε. Με επίσημη ανακοίνωση του δήλωσε ότι θα πρέπει όλοι να περιμένουν να τελειώσει ο πειθαρχικός έλεγχος, και μόνο εφόσον ληφθούν πειθαρχικές αποφάσεις κατά συγκεκριμένων προσώπων, τότε μόνο το διορισμένο από την ηγεσία πειθαρχικό που θα συνεδριάζει πίσω από κλειστές πόρτες θα μπορεί να ανακοινώσει τα ονόματα αυτών που αποφάσισε ότι έχουν πειθαρχικά παραπτώματα. Αυτή η μεθοδευμένη φίμωση των ηθοποιών ξεθάρρεψε τους καταγγελλόμενους που άρχισαν να στέλνουν εξώδικα στα κανάλια να μην αναφέρουν το όνομά τους. Έτσι τα κανάλια που έφεραν το σκάνδαλο στο φως, και έτσι αποδείχτηκε γιατί ήθελε να τα κλείσει ο ΣΥΡΙΖΑ, σταμάτησαν με το μαχαίρι να αναφέρουν ονόματα, αλλά δεν σταμάτησαν να δημοσιεύουν τις καταγγελίες χωρίς ονόματα θυτών που συνεχίζονται ασταμάτητα. Η επιχείρηση προστασίας του Γ. Κιμούλη φάνηκε επίσης πολύ δύσκολη υπόθεση, παρόλο που το ψευτοΚΚΕ επιμένει ιδιαίτερα να τον βγάλει όσο το δυνατό πιο αλώβητο. Κάτω από την αφόρητη πίεση και την επιμονή των καταγγελιών και για να καταλαγιάσει κάπως η υπόθεση, αυτός ο μαζικός βασανιστής ψυχών αποκλείστηκε από το φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Επίσης, βγήκαν στο φως και οι πιο δημοφιλείς στο πλατύ κοινό θύτες και δέχτηκαν από αυτό μεγάλη απομόνωση οπότε και σημαντικό επαγγελματικό πλήγμα. Τέτοιοι ήταν ο υφυπουργός της σοσιαλφασιστικής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ Χαϊκάλης, που μετά από μία υποκριτική συγνώμη κατάληξε με θράσος να κατηγορεί την ηθοποιό Αραβή που τον κατάγγειλε για χυδαία παρενόχληση ότι η ίδια την προκάλεσε, και ο βίαιος παρενοχλητής και στενός τηλεοπτικός συνεργάτης του προηγούμενου Φιλιππίδης. Οι δύο αυτοί αποδείχτηκαν αρκετά συνειδητοί στη σκοτεινή δράση τους αφού από κοινού είχαν κάνει ένα βίντεο το 2018, πριν δηλαδή ξεσπάσει το τσουνάμι των καταγγελιών, στο οποίο χλεύαζαν τα θύματα της σεξουαλικής παρενόχλησης (https://www.kathimerini.com.cy/gr/goodlife/showbiz/filippidis-xaikalis-eironeyontai-ta-peristatika-sexoyalikis-parenoxlisis).

Το ψευτοΚΚΕ αναδεικνύεται κόμμα υπεράσπισης της βίας και του βιασμού στο χώρο της τέχνης

Το συνδικαλιστικό στέλεχος του ψευτοΚΚΕ στο χώρο των ηθοποιών Καταλειφός με μία μακροσκελή ανακοίνωσή του υποβάθμισε την υπόθεση Γ. Κιμούλη σε «μια ολόκληρη μυθολογία για τις σκληρές πρόβες, τις απαιτήσεις σκηνοθετών που συχνά γίνονταν ακραίες, για ομηρικούς καυγάδες μεταξύ των συντελεστών μιας παράστασης και άλλα πολλά (..) οπότε πρότεινε «ο Γιώργος Κιμούλης αλλά όλη η γενιά μας να πει ένα μεγάλο συγγνώμη στους νεότερους για λάθη που κι εμείς παραλάβαμε ή συνεχίσαμε, και οι νεότεροι να δώσουν αυτή τη συγγνώμη και να προχωρήσουμε ξανά όλοι μαζί» (!) Δεν υπάρχουν λοιπόν ούτε εργοδοσίες, ούτε σχέσεις εξαρτημένης εργασίας, ούτε κτηνώδεις συμπεριφορές τυραννικών αφεντικών που θέλουν να εξασφαλίζουν την κυριαρχία τους στο καλλιτεχνικό στερέωμα. Αυτό σημαίνει ότι τα αφεντικά που είναι «δικά μας» δεν τα ακουμπάμε και δεν επιτρέπουμε σε κανέναν να τα ακουμπήσει.

Η ίδια η παράταξη του ψευτοΚΚΕ διαφώνησε από την πρώτη στιγμή με το πειθαρχικό κατά των Γ. Κιμούλη – Σπυρόπουλου. Σε ότι αφορά τον Κιμούλη, χωρίς να τον αναφέρει ονομαστικά, χαρακτήρισε τις καταγγελίες απλά παράπονα για «κακές συμπεριφορές». Καταγγελία μπορεί να γίνεται μόνο για σεξουαλική κακοποίηση. Μάλιστα όπως χαρακτηριστικά αναφέρει : «το θέατρο δεν μπορεί να "αποστειρωθεί" καθώς απαιτεί την ένταση όλων των ανθρώπινων σωματικών, ψυχικών και διανοητικών δυνατοτήτων» !!! Το θέατρο κατά το ψευτοΚΚΕ απαιτεί και την ένταση των δυνατοτήτων σαδιστικής κακοποίησης. Σε ότι αφορά τώρα τις υποθέσεις της σεξουαλικής κακοποίησης αναφέρει ότι χρειάζεται η καταγγελία τους αλλά μόνο στα δικαστήρια. Το σωματείο μπορεί να κάνει μόνο καταγραφή, και κατά τ’ άλλα πρέπει να καταγγέλλει όχι πρόσωπα αλλά την «εμπορευματοποίηση της τέχνης» και να ζητάει χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό !!! (https://www.902.gr/eidisi/politismos/249263/thesi-protasi-sto-ds-toy-sei-gia-amesi-sygklisi-genikis-syneleysis-me). Αυτά σε ότι αφορά τους ηθοποιούς. Σε ότι αφορά την Μπεκατώρου, μέμφθηκε τη διοίκηση γιατί δεν υιοθέτησε το σκληρό ψήφισμα του ψευτοΚΚΕ για την περίπτωση της, αλλά έβγαλε μία μετριοπαθή ανακοίνωση!!!

Τελικά, στο Ριζοσπάστη δημοσιεύτηκε τοποθέτηση από το μέλος της Κ.Ε. του «Κ»ΚΕ, υπεύθυνη του τμήματος πολιτισμού της ΚΕ, Ελένη Μηλιαρονικολάκη, που μίλησε για «ιμπεριαλιστική εκστρατεία κατά της βίας» (!!!) γιατί «αυτοί που πρωτοστατούν και καθοδηγούν την αλλαγή στην κοινωνική συνείδηση, αυτοί που πρώτοι κόπτονται για «την ισότητα ανδρών και γυναικών, τον πλουραλισμό, την απαγόρευση των διακρίσεων, την ανοχή στη διαφορετικότητα, τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία, των μειονοτήτων κ.λπ.» είναι τα ισχυρά κέντρα του καπιταλισμού, όπως οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ενωση με τα κράτη - μέλη της, μαζί και την Ελλάδα!» (https://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=6%2F2%2F21&pageNo=26&id=18151&fbclid=IwAR0z6Qin4T15-Qyf9Zt_C4RuoZrDrrWxiUhAS6DWKqvjHMtVrscAJDcy3Io). Με αυτήν την τοποθέτηση το ψευτοΚΚΕ πέρασε κάθε όριο και έτσι φανερώθηκε σαν το κόμμα πολιτικός προστάτης των βιαστών. Γι αυτό άλλωστε μόνο ένα κίνημα αναγνώρισε αυτό το κόμμα, εκείνο για το οποίο κινήθηκε ως τώρα ένα και μόνο ένα διεθνές κέντρο, το κίνημα για την κάθαρση της ιστιοπλοΐας. Κι αυτό το κέντρο, σαν το ένα από τα δύο δίδυμα παγκόσμια κέντρα του φασισμού δεν κινήθηκε καν κατά του βιασμού, αλλά για την αλλαγή ενός Δ.Σ κυρίως με άλλες κατηγορίες. Αντίθετα κανένα διεθνές κέντρο δεν κινήθηκε κατά του Γ. Κιμούλη, παρόλο που οι ηθοποιοί που έκαναν τις καταγγελίες καταγγέλλονται για το ότι αντικειμενικα συμμετέχουν σε ένα κίνημα που καθοδηγεί ο δυτικός, ιδιαίτερα ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός!!! Αλλά η θεωρία περί ιμπεριαλιστικής καθοδήγησης των κινημάτων τύπου MeToo δεν είναι μια ανακάλυψη του ψευτοΚΚΕ, είναι του πρώτου από τα δύο δίδυμα διεθνή κέντρα που υπηρετεί το ψευτοΚΚΕ, της νεοχιτλερικής Ρωσίας. Αυτή είναι πρωταθλητής στην καταπάτηση των δικαιωμάτων των γυναικών, είναι το κράτος που έχει νομιμοποιήσει την ενδοοικογενειακή βία, που έχει εξαπολύσει πογκρόμ κατά των ομοφυλόφιλων με ειδική νομοθεσία εναντίον τους, και με μάλιστα με εγκλεισμούς και φρικτούς βασανισμούς στην ελεγχόμενη από τον Πούτιν Τσετσενία. Είναι το κράτος που αντιλαμβάνεται την τέχνη σαν εργαλείο ιμπεριαλιστικής επιβολής και έχει καταντήσει τα μπαλέτα Μπολσόι άντρο εγκληματικών πρακτικών. Δεν ταιριάζει λοιπόν το κίνημα κατά της βίας στην τέχνη με τα πουτινικά πρότυπα, και γι αυτό δεν αρέσει στο ψευτοΚΚΕ ενώ του ταιριάζει να σηκώνει τη σημαία της προστασίας των βιαστών.

Στην πραγματικότητα το ψευτοΚΚΕ ετοίμαζε από καιρό την υπεράσπιση των βιαστών και των τραμπούκων του χώρου, και φρόντιζε να μην εξαπλωθεί η «μάστιγα» του δυτικού MeToo στην Ελλάδα, για να μην πάρουν τα σκάγια τους δικούς του ανθρώπους που είχαν στήσει το δικό του καθεστώς βίας στο χώρο. Άρθρο που δημοσιεύτηκε στο Ριζοσπάστη, στις 22-23/9/2018 καταγγέλλει την υποστήριξη του Ευρωκοινοβουλίου στο κίνημα MeToo!!! Γιατί όπως αναφέρει οι καταγγελίες γίνονται αποκομμένα «από τους υλικούς όρους ζωής και εργασίας, τους εκμεταλλευτικούς μηχανισμούς χειραγώγησης και ενσωμάτωσης (μέσω των κρατικών μηχανισμών, της Εκπαίδευσης, των τηλεοπτικών εκπομπών, παιχνιδιών, σειρών, των μέσων κοινωνικής δικτύωσης κ.ά.), που αναπαράγουν μια σειρά από αντιδραστικές κοινωνικές απόψεις, αντιλήψεις και προκαταλήψεις για την κοινωνική θέση της γυναίκας (…) Η προτροπή στις γυναίκες να «κοινοποιήσουν» στη διαδικτυακή πλατφόρμα τη βίαιη συμπεριφορά σε βάρος τους, δεν εξασφαλίζει ούτε κατά διάνοια την ουσιαστική στήριξή τους, τη στιγμή που έρχονται αντιμέτωπες με ένα αποσπασματικό, υποβαθμισμένο κρατικό δίκτυο κοινωνικών υπηρεσιών και υποδομών». Αυτό σημαίνει ότι οι βιασμοί δεν πρέπει να καταγγέλλονται αν δεν λυθεί πρώτα το θέμα των υλικών όρων ζωής και εργασίας και των εκμεταλλευτικών μηχανισμών. Μα τι πάλη να δώσει το βιασμένο θύμα για τους υλικούς όρους ζωής και εργασίας, όταν πρέπει να υποστεί βιασμό για να εργαστεί; Δεν είναι πρώτη και αναγκαία προϋπόθεση για αυτή την πάλη να τελειώνει μια και καλή με αυτό το θέμα και δεν πρέπει να καταγγέλλει ένα κίνημα ταξικό και δημοκρατικό πάνω απο όλα και πρώτα απ όλα, πριν και από το χαμηλό μεροκάματο και την εντατικοποίηση της δουλειάς το καθεστώς του βιασμού και των βιαστών; Δεν είναι η πιο αισχρή μορφή εργασιακής εκμετάλλευσης της γυναίκας εκτός από την κάθε είδους διάκριση αλλά και την εκμετάλλευση που αντιμετωπίζει κάθε μισθωτός, να πρέπει επιπλέον να υποστεί το βιασμό της; Και γιατί να μη βγουν μπροστά με ένα κίνημα οι γυναίκες και βέβαια όσο γίνεται έχοντας μαζί και δίπλα τους μαχητικά τους δημοκράτες και προλετάριους άντρες για να απωθήσουν κατ αρχήν τους βιαστές, δηλαδή τους χειρότερους εκμεταλλευτές, αντί να περιμένουν πρώτα την «αναβάθμιση του κρατικού δικτύου κοινωνικών υπηρεσιών και υποδομών», που βεβαίως δεν έχει καμιά σχέση με λαϊκή εξουσία, αλλά είναι απλά μέρος των άμεσων δημοκρατικών οικονομικών αιτημάτων του προλεταριάτου σε συνθήκες καπιταλισμού; Τι αίσχος, πόσο πρέπει να μισεί την εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό ένα κόμμα, που λέει «πρώτα θα παλεύετε για το ψωμί σας και μετά για να μην εξευτελίζεστε».

Πόσους ωκεανούς απόστασης έχουν από τους ψευτοαριστερούς ινστρούκτορες του Περισσού, οι σπουδαστές του Κιμούλη όσο και οι σπουδαστές και σπουδάστριες του κρατικού και υποτίθεται «μη εμπορευματοποιημένου» και «μη ελεγχόμενου από τον ιμπεριαλισμό» Εθνικού Θεάτρου που υιοθέτησαν με θέρμη την καταγγελία της Ζέτας Δούκα. Είναι αυτοί το μέλλον της νέας γενιάς. Αυτοί οι νέοι άνθρωποι που παλεύουν να ασχοληθούν με την τέχνη σε μία ρημαγμένη από τους σαμποταριστές χώρα, και κατατρομοκρατούνται από το ίδιο καθεστώς που τη χρεωκοπεί και την υποδουλώνει.

Δεν ήταν καθόλου τυχαίες αυτές οι καταγγελίες, καθώς εκεί στους κόλπους του Εθνικού Θεάτρου, βγήκε το πιο αποκρουστικό πρόσωπο της βίας, αυτού των βιασμών νεαρών αγοριών και ανηλίκων.

Πως τα διακομματικά γρανάζια συγκάλυψαν τις καταγγελίες για εκφοβισμό και σεξουαλική κακοποίηση στο Εθνικό Θέατρο

Είναι σκανδαλώδες το πως πνίγηκε ως τώρα η συγκλονιστική ανακοίνωση – καταγγελία του Συλλόγου σπουδαστριών και σπουδαστών της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης του Εθνικού Θεάτρου. Αυτοί στήριξαν ανεπιφύλακτα τη Ζέτα Δούκα, και όλες τις ηθοποιούς και τους ηθοποιούς που κατάγγειλαν τον Κιμούλη, έναν έναν ονομαστικά, τους έκφρασαν την αμέριστη στήριξη και αλληλεγγύη τους καθώς και στους σπουδαστές της σχολής Κιμούλη, και ανάφεραν επί λέξει: «Εμείς οι ίδιες και οι ίδιοι, άλλες περισσότερο, άλλοι λιγότεροι, άλλοι ευτυχώς καθόλου, έχουμε βιώσει αντίστοιχα περιστατικά – τα οποία δυστυχώς δεν έχουμε μπορέσει να αρθρώσουμε λόγω φόβου μήπως εμείς κάτι δεν καταλάβαμε καλά και μήπως μελλοντικά στιγματιστούμε.  Αυτό που έγινε μας δίνει ελπίδα ότι κάτι αλλάζει: η «άγνοια» ενός νέου φοιτητή δεν μπορεί να δίνει πάτημα σε διδάσκοντες να συμπεριφέρονται ως αυθεντίες, κακοποιητικές συμπεριφορές δεν μπορούν να γίνονται αποδεκτές ως μέθοδοι εκπαίδευσης ή ως τεχνικές εξάσκησης νέων δημιουργών. Η βία είναι βία». (https://www.in.gr/2021/02/01/greece/ethniko-theatro-oi-spoudastes-tis-dramatikis-kataggelloun-fovomaste-na-milisoume/).

Αποκαλύφθηκε σύντομα ότι δεν υπήρχε μόνο ζήτημα λεκτικής και ψυχολογικής βίας στο Εθνικό Θέατρο. Ο διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, σκηνοθέτης Λιγνάδης, ο έτερος και πιο κρατικός Κιμούλης, αναγκάστηκε να παραιτηθεί, ενώ η Μενδώνη είχε προσπαθήσει με επιμονή να τον κρατήσει στη θέση του. Παραιτήθηκε μετά την ανατριχιαστική συνέντευξη ενός τριαντάχρονου σήμερα σε ηλεκτρονικό περιοδικό που μίλησε για κτηνώδη βιασμό του από παράγοντα του Εθνικού Θεάτρου όταν ήταν 19 χρονών, και δήλωσε ότι θα προχωρήσει σε επώνυμη καταγγελία στη δικαιοσύνη (https://www.thetoc.gr/koinwnia/article/sugklonistiki-exomologisi-19xronou-ithopoiou-gia-gnosto-skinotheti-me-kakopoiise-sexoualika-itan-sadistika-autarxikos/). Ακολούθησαν κι άλλες καταγγελίες σεξουαλικής κακοποίησης και απόπειρας αποπλάνησης ανηλίκων, ενώ σύμφωνα με ρεπορτάζ ο ίδιος σκηνοθέτης είχε ελεγχθεί το 2012 από την αστυνομία για εμπλοκή του σε κύκλωμα εμπορίας ανηλίκων. Η αστυνομική έρευνα σταμάτησε ξαφνικά! Κι ενώ η φήμη για την προτίμησή του να κάνει παρέα με εφήβους σερνόταν στα θεατρικά παρασκήνια, και ο ίδιος είχε προκαλέσει με συνέντευξή του το 2016 για «εθισμό στο σεξ» (https://www.protagon.gr/themata/o-dimitri-lignadis-ws-o-tse-gkevara-tou-erwta-44342223911), η Μενδώνη τον διόρισε το 2019 καλλιτεχνικό διευθυντή! Αυτό έγινε γιατί ήταν κι αυτός πρόσωπο και όχι τυχαία «ευρείας αποδοχής» της αστικής τάξης και βεβαίως του σοσιαλφασισμού.

Τα έργα του Λιγνάδη είχαν μία περίοπτη θέση στο Ριζοσπάστη, ενώ ο Κουτσούμπας είχε πάει αυτοπροσώπως να παρακολουθήσει την παράσταση του «Μακμπέθ» που σκηνοθέτησε, μαζί με την πρόεδρο της Δημοκρατίας Σακελλαροπούλου, η οποία μετά την αρχική της τρομερή επίδειξη ευαισθησίας για την Σ. Μπεκατώρου συνεχίζει σήμερα να σιωπά. Με σιγή ιχθύος άλλωστε κάλυψε την υπόθεση της παραίτησης Λιγνάδη και ο 902 και ο Ριζοσπάστης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ που σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα είχε ξεσηκώσει και τις πέτρες, ζήτησε από τη Μενδώνη «εξηγήσεις» για την παραίτηση του Λιγνάδη με μία λιτή αναφορά στην καταγγελία του βιασμού για την οποία αναφέρει ότι ελπίζει να είναι «τραγική σύμπτωση». Αυτό που έπρεπε να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ και όλο αυτό το σιχαμερό και σάπιο καθεστώς που κυβερνάει αυτή τη χώρα ήταν να είχε θέσει υπό την προστασία του το σύνολο του συλλόγου των σπουδαστριών και σπουδαστών, και αυτών που έκαναν τις καταγγελίες, να αναλάβουν τη νομική κάλυψη κάθε μίας υπόθεσης, και να οδηγήσουν στη δικαιοσύνη ή να βάλουν σε πάγο κάθε καταγγελλόμενο καθηγητή. Αντίθετα, μείνανε στις ανακοινώσεις, και παρακινήθηκαν οι σπουδαστές να κάνουν τις καταγγελίες τους στο Δ.Σ. του Εθνικού Θεάτρου, δηλαδή στο Δ.Σ. της συγκάλυψης, το ΔΣ της εξουσίας που τάχα δεν ήξερε τίποτα!

Το ότι το καθεστώς σύσσωμο από τη μία υποστήριξε με θέρμη την Μπεκατώρου και ταυτόχρονα από την άλλη απαξίωσε το μοναδικό μαζικό δημοκρατικό κίνημα ενάντια στην σεξουαλική παρενόχληση που ήταν αυτό που ξέσπασε στο χώρο του θεάτρου φανερώνει κάτι πιο βαθύ.

Φανερώνει ότι η καταγγελία της Μπεκατώρου ήταν μόνο μια αφορμή για να εκδηλωθεί ένα αληθινό κίνημα, δηλαδή ένα κίνημα μαζικό. Ο τρόπος που χειρίστηκε την καταγγελία Μπεκατώρου το καθεστώς, αλλά σε μεγάλο βαθμό και η ίδια, δηλαδή σαν εργαλείο πραξικοπηματικής εκκαθάρισης μιας διοίκησης με τη βοήθεια μάλιστα μιας τερατωδώς φασιστικής υπερδύναμης είχε σαν αποτέλεσμα να εμποδίσει το ξέσπασμα κάθε πραγματικού μαζικού κινήματος ενάντια στην σεξουαλική παρενόχληση αλλά και τη βία γενικότερα στον αθλητισμό. Γι αυτό δεν ακούστηκε ούτε στην ιστιοπλοΐα, ούτε σε κανέναν άλλο αθλητικό χώρο κάτι ανάλογο με τις δύο περιπτώσεις στην ιστιοπλοΐα που η ίδια η Μπεκατώρου έφερε στο φως. Προφανώς το καθεστώς δεν ήθελε κάτι περισσότερο. Όπως ακόμα περισσότερο δεν ήθελε και στο θέατρο, όπου ξέσπασε το αληθινό κίνημα MeToo γιατί εκεί το τραύμα ήταν πολύ βαθύ. Στην πραγματικότητα το MeToo στο θέατρο ήταν μια παράπλευρη αλλά σοβαρή πολιτική απώλεια του ελάχιστου περιχαρακωμένου ομοιώματος MeToo που το διακομματικό συντονιστικό κορυφής έστησε για να ολοκληρώσει τις ραδιουργίες του στην ιστιοπλοΐα ενδεχόμενα αργότερα και ευρύτερα. Μια καταγγελία   για παρενόχληση χάνει τη δύναμή της όταν γίνεται ένα έγγραφο σε ένα φάκελο δικογραφίας μαζί με οικονομικές καταγγελίες ενάντια σε μία διοίκηση, όταν δεν βάζει κάτω από τον προβολέα πρώτα και κύρια τον καταγγελλόμενο σα δράστη, εν προκειμένω τον Αδαμόπουλο, όταν δεν επιμένει σε εξαντλητική διερεύνηση για όμοια εγκλήματα του ίδιου και των προστατών του, και τελικά αυτή η καταγγελία γίνεται έκθετη στην κατηγορία ότι αποτελεί μία μέθοδο για να εξυπηρετεί άλλους σκοπούς. Έτσι αφήνει έκθετα και άλλα θύματα βιασμού στην κατηγορία ότι στα πλαίσια ενός κομματικού ή οικονομικού ανταγωνισμού θέλησαν να στοχοποιήσουν κάποιους ανθρώπους του χώρου που εύκολα μπορεί να τους απευθύνεται από τη στιγμή που δεν διαθέτουν την κρατική διακομματική κάλυψη που είχε η Σ. Μπεκατώρου. Η τρομερή απήχηση του MeToo που ξέσπασε στο χώρο του θεάτρου που δεν μπόρεσε να τη νικήσει μέχρι σήμερα καμία απόπειρα του καθεστώτος να το θάψει οφείλεται αποκλειστικά στη μαζικότητα, την οργή, την επιμονή και τη λυσσασμένη πάλη που ξεκίνησαν τα θύματα με ξεκάθαρο και πρωταρχικό στόχο την υπεράσπιση της βάναυσα ποδοπατημένης αξιοπρέπειας τους από κτηνώδεις θύτες και ότι βρήκαν ανοιχτές πόρτες στα κανάλια αφού είχαν την αγάπη και την εκτίμηση μιας πλατιάς κοινής γνώμης. Πόσο πιο δύσκολος και πιο πικρός θα είναι ο δρόμος στα χιλιάδες θύματα τέτοιων πρακτικών βάναυσης μεταχείρισης και σεξουαλικής κακοποίησης των άγνωστων προλετάριων που υποφέρουν σιωπηλά μέσα σε όλους τους χώρους δουλειάς σε μια χώρα που οι πολιτικοί προστάτες των βιαστών είναι αυτοί που έχουν διαλύσει κάθε συνδικαλιστικό κίνημα ή ελέγχουν σε μεγάλο βαθμό ότι έχει απομείνει από αυτό.

Κυρίως αυτό το κίνημα απέδειξε πόσο σάπιο είναι συνολικά, διακομματικά το καθεστώς που ασκεί εξουσία. Γιατί δεν αποκαλύφθηκε μόνο το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά έδειξαν το πιο άθλιο πρόσωπό τους, τόσο το ΚΙΝΑΛ που μετά από πολλές μέρες, ωσότου δηλαδή αναγκαστούν να σιωπήσουν και να μη λένε ονόματα, θύματα και κανάλια, έβγαλε μία ανακοίνωση που δεν κατήγγειλε κανέναν θύτη και πρότεινε σα μέτρο για την αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων «την αναβάθμιση της καλλιτεχνικής εκπαίδευσης της χώρας»!!! Όσο για τα αντίστοιχα πολιτικά όργανα της ΝΔ αυτά συνεχίζουν να σιωπούν ενώ η υπουργός «πολιτισμού» Μενδώνη, επιμένει να μην προτείνει κανένα μέτρο κατά των μαζικά καταγγελθέντων. Μάλιστα στην περίπτωση του Λιγνάδη όπου αναγκάστηκε να τοποθετηθεί γιατί ήταν διορισμένος από την κυβέρνηση, παραμένει αμετακίνητη στην κατάπτυστη τοποθέτηση ότι δεν τρέχει τίποτα όσο η ίδια δεν έχει πάρει στα χέρια της επώνυμη καταγγελία!!! Εννοείται ότι ούτε μια λέξη συμπάθειας δεν βρήκε ο δήθεν τιμητής των θεσμών Μητσοτάκης.

Αποδείχτηκε περίτρανα ότι η τεράστια χιονοστιβάδα που ξεκίνησε από την κορυφή του βουνού, από τον Κιμούλη, κρύβει μία πολύ βαθύτερη σαπίλα με κρατική ισχύ και με έντονη, και συντονισμένη διακομματική κάλυψη. Αυτές είναι εικόνες της διακομματικής κοινοβουλευτικής δικτατορίας που με πιο γοργά από ποτέ βήματα οργανώνεται για να χτυπήσει κάποια στιγμή ανοιχτά τη χώρα και να την μετατρέψει σε αποικία της ρώσικης νεοχιτλερικής υπερδύναμης και της συμμάχου της Κίνας. Είναι φυσικό όσο προχωράει αυτή η διαδικασία εκείνο που κρύβεται εδώ και χρόνια στα έγκατα της πολιτικής ζωής δηλαδή τα όργια του ταξικού ξεπουλήματος στα αφεντικά και της αντεργατικής συνδικαλιστικής βίας του σοσιαλφασισμού κυρίως από το ψευτοΚΚΕ, να έρχεται στην επιφάνεια από άλλους απροσδόκητους, μη καλά φυλασσόμενους από το διακομματικό καθεστώς χώρους. Αυτό συνέβη με το τσουνάμι του θεάτρου. Εκεί βρέθηκε ανοιχτό το καπάκι και από εκεί χύθηκε ο πόνος που βράζει. Χρωστάμε πολλά στους δημοκράτες ηθοποιούς. Δεν είναι τυχαίο που η ευαισθησία τους μας συγκινεί τόσο βαθιά. Στην πραγματικότητα αυτό που τους κάνει μερικές φορές ευάλωτους στα τέρατα τους κάνει και τόσο δυνατούς και αποτελεσματικούς όταν ξεσηκώνονται εναντίον τους.