Δεν έχει επίσης σχέση με το ότι η γυναίκα χειραφετείται με πιο γοργά βήματα από πριν για πολιτικούς και οικονομικούς λόγους οπότε τα πιο καθυστερημένα στοιχεία του ανδρικού μεταναστευτικού πληθυσμού αντιδρούν ζητώντας να ανακτήσουν το πρόσφατα χαμένο έδαφος. Αυτό μπορεί να συμβαίνει σε κάποιες περιπτώσεις με μετανάστριες από χώρες με ισχυρά πατριαρχικά συνήθεια που παλεύουν να κερδίσουν εκείνες τις καλύτερες θέσεις που κατά μέσο όρο έχουν καταχτήσει οι γυναίκες στη Δύση, οπότε δέχονται τη βία αντρών επίσης μεταναστών που έρχονται από χώρες με ισχυρά τα στοιχεία της πατριαρχικής κυριαρχίας. Αν όμως κοιτάξει κανείς πιο προσεκτικά τις χώρες προέλευσης αυτών των μεταναστών θα διαπιστώσει ότι τον τελευταίο μισό αιώνα έχει σημειωθεί σε αυτές μια πολύ μεγάλη πολιτική και ιδεολογική οπισθοδρόμηση στο γυναικείο ζήτημα παράλληλα με τη γενική πολιτικό-ιδεολογική οπισθοδρόμηση ή και τον εκφασισμό αυτών των χωρών που πέρα από τις τοπικές πηγές τους έχουν ένα παγκόσμιο υποστηρικτή και ιδεολογικό πολιτικό ινστρούκτορα την πουτινική Ρωσία, επικεφαλής ενός τριμερούς νεοχιτλερικού Άξονα της Ρωσίας, της Κίνας και των μουλάδων του Ιράν κατά της δημοκρατίας, και γενικά κατά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ειδικά κατά του άσφαλτου δείκτη της τελευταίας που είναι η αξιοπρέπεια και η ελευθερία της γυναίκας.

Τέτοιου είδους είναι και η βία που αδιόρατα αφήνει να ασκείται όλο και πιο μαζικά ενάντια στις γυναίκες σε αυτήν εδώ τη χώρα το πολιτικό καθεστώς καθώς για χρόνια την αλυσοδένει στο πουτινικό άρμα αφήνοντας τους σοσιαλφασίστες και τους κλασικούς φασίστες να επιβάλουν τα αντιγυναικεία πρότυπα και όχι μόνο πράγμα που φαίνεται 1. στην ομοφοβική γραμμή του πολιτικού ηγέτη του σοσιαλφασισμού αλλά και του μεγαλύτερου διαμορφωτή της μέσης συνείδησης της αριστεράς στην Ελλάδα, του ψευτοΚΚΕ, που ουσιαστικά δεν τον καταγγέλλει γι αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ στον οποίο οι ρωσόδουλοι έχουν αναθέσει να προσποιείται τον προστάτη των γυναικών και των ομοφυλόφιλων και 2. στη νομοθετική ανατροπή που επέβαλε ο πουτινικός Μητσοτάκης σε βάρος των μητέρων και υπέρ των πατεράδων με το νέο νόμο περί επιμέλειας.

Οι γυναικοκτονίες του 2021

Πρόκειται για μία εφιαλτική κατάσταση που διαμορφώνεται αθόρυβα με τη συγκάλυψη και την ενθάρρυνση του πολιτικού συστήματος. Η αποκάλυψη αυτού του μεσαιωνικού σκοταδιού έγινε όταν γνώρισε την πιο πλατιά δημοσιότητα το στυγνό έγκλημα της δολοφονίας της 19χρονης Καρολάιν από τον 27χρονο σύζυγό της, πιλότο γιατί απειλούσε ότι θα έφευγε από το σπίτι με το παιδί τους. Το έγκλημα αυτό έφερε στο φως ένα κτηνώδη συζυγοκτόνο με το πρόσωπο ενός αποδεκτού ως καθωσπρέπει και ευυπόληπτου κυρίου από την τοπική κοινωνία, που με τους επαίνους της είχε σχεδόν απαγάγει σε έναν δήθεν «παραμυθένιο γάμο» ένα κορίτσι αμέσως μόλις χωρίστηκε από τα μαθητικά θρανία για να την κάνει σύζυγο και μητέρα πριν καν προλάβει να σταθεί στα πόδια της σαν ανεξάρτητος άνθρωπος στη ζωή. Έτσι έγινε η αφορμή για να ξεκινήσει για πρώτη φορά μία συζήτηση στη χώρα για το πως ανατρέφονται μέσα στα σπλάχνα της ελληνικής κοινωνίας τέτοια τέρατα που φτάνουν στο σημείο να αφαιρούν τη ζωή από μία γυναίκα όταν παρά τις προσπάθειες τους να την υποτάξουν, αυτή δεν συμμορφώνεται με τα θελήματά τους.

Ξύπνησε μία κοινωνία που βρισκόταν σε λήθαργο, γιατί ενστικτώδικα αφουγκράστηκε ένα κίνδυνο ιδιαίτερα όταν ο δολοφόνος βρήκε υποστηρικτές στους χρήστες του διαδικτύου. Αλλά επιχειρήθηκε από το καθεστώς αυτή η συζήτηση να καταλαγιάσει, με τον ίδιο τρόπο που μετά τις καταγγελίες ενάντια σε κακοποιητές και βιαστές σήμερα έχει αρχίσει να φιμώνεται το ελληνικό MeToo. Σε ότι αφορά το κέντρο του, το χώρο του θεάτρου αναγκάστηκε να σταματήσει τις καταγγελίες του στα ΜΜΕ επειδή τα θύματα υποχρεώθηκαν να περάσουν πρώτα από ένα συνδικάτο υπό την ηγεσία του σοσιαλφασισμού σαν εκείνο των ηθοποιών, το οποίο αποφάνθηκε ότι η βία κατά γυναικών ακόμα και επί σκηνής απαγορεύεται εκτός αν πρόκειται για ηθοποιούς σύμβολα πριν του ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα του ψευτοΚΚΕ σαν τον Κιμούλη. Οσο για το φόνο των γυναικών, το πολιτικό καθεστώς, κόμματα, ΜΜΕ και δικαστήρια κινήθηκαν με τρόπο που να ρουτινοποιούνται οι σφαγές γυναικών μετά από εκείνη της Καρολάιν. Μετά από κάθε νέο φόνο, και είναι 18 συνολικά μέσα σε ένα χρόνο, έχει αρχίσει να επικρατεί η ρουτίνα της αποδοχής της «αριστερού» τύπου μοιρολατρίας όπως τα: «έτσι είναι η αστική κοινωνία» ή «θέλουν περισσότερη ενημέρωση οι Γυναίκες» ή «απαιτούνται περισσότερες δομές προστασίας των γυναικών». Αυτές είναι στην καλύτερη περίπτωση κούφιες κουβέντες αφού δεν υπάρχει συντριπτική τιμωρία, τρομοκράτηση, φυλάκιση των βίαιων παλιανθρώπων που τραυματίζουν ή τρομοκρατούν τις γυναίκες. Σε κάθε νέο από αυτά τα μεσαιωνικά εγκλήματα οι ποινές μένουν οι ίδιες, ασήμαντες, απλά για να επιβεβαιώνεται ότι ο φόνος θα αποτελέσει τη νέα «κανονικότητα» για τις γυναίκες. Αν οι δημοκρατικές γυναίκες δεν οργανωθούν σε ένα μαζικό κίνημα, αν δεν διαδηλώσουν και δεν προβάλουν οι ίδιες τις αντιστάσεις τους επικεφαλής ενός ευρύτερου κινήματος όλων των δημοκρατών και περιμένουν τους κρυφοκνίτες σοσιαλφασίστες ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ να οργανώσουν ένα τέτοιο κίνημα, τότε η μαυρίλα θα συνεχιστεί σε βάθη αδιανόητα.

Πάντως ένα μεγάλο κέρδος υπάρχει χάρη σε πολλούς τολμηρούς ανθρώπους, όπως τους ηθοποιούς με επικεφαλής τη Ζέτα Δούκα που έκανε την πρώτη καταγγελία στην πρώτη σκοτεινή διασημότητα και πάνω από όλα τις δυο δολοφονημένες γυναίκες που πάλεψσαν σκληρά για την αξιοπρέπεια τους και πέθαναν γι αυτήν με πρώτη την ηρωική Τοπαλούδη που μπορούσε να υποκύψει στους βιαστές για να ζήσει αλλά πήρε το ρίσκο του θανάτου και μετά την Καρολάιν που πλήρωσε με τη ζωή της την επιμονή της να φτιάξει όπως ήθελε η ίδια τη ζωή της για εκείνη και για το μωρό της. Αυτά τα γεγονότα και μετά εκείνα με μια σειρά άλλες γυναίκες που πλήρωσαν επίσης με θάνατο ή με άγριους ξυλοδαρμούς για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία τους έφεραν ανεξάρτητα από τις προθέσεις του καθεστώτος κάτω από το φως του προβολέα κάθε νέο φόνο και βιασμό, όσο και αν το καθεστώς σε αρκετό βαθμό άφησε και αυτά τα τελευταία να ρουτινοποιηθούν.

Τα στοιχεία που έρχονται στο φως παρουσιάζουν προκλητικούς και θρασείς δράστες που αρκετές φορές δεν υποκρίνονται καν τους μετανιωμένους. Σε δύο μάλιστα από τις περιπτώσεις δεν υπήρξε ούτε γάμος, ούτε οικογένεια, ούτε πολύχρονος δεσμός, ούτε παιδί. Αυτές οι περιπτώσεις δείχνουν χαρακτηριστικά τη διαφορά της νέας βίας από την παλιού τύπου πατριαρχική βία γιατί και τα δύο αυτά θύματα έχασαν βίαια τη ζωή τους μέσα σε δεσμούς που έκαναν στα πλαίσια ελεύθερων γνωριμιών που γίνονται ανάμεσα στους άντρες και στις γυναίκες σε μια σύγχρονη κοινωνία, χωρίς τα συμβατικά δεσμά του γάμου, χωρίς ούτε καν τους περιορισμούς μίας σοβαρής δέσμευσης με προοπτική γάμου. Τέτοιες δολοφονίες καθαρά φασιστικού τύπου είναι αυτές στη Φολέγανδρο και στη Ρόδο. Στην πρώτη περίπτωση θύμα ήταν η 26χρονη Γαρυφαλλιά, και δράστης ο σύντροφος της 30 χρονών. Είχαν σχέση ενός χρόνου στη διάρκεια της οποίας η Γαρυφαλλιά τον «ενόχλησε» με την «εκνευριστική και μειωτική γι αυτόν» συμπεριφορά της και έτσι στη Φολέγανδρο, την έσυρε σε μια ερημιά στα βράχια, την ξυλοκόπησε, την πέταξε στη θάλασσα, και την άφησε να πνιγεί. Στη δεύτερη περίπτωση η 31χρονη Δώρα είχε μόλις χωρίσει από τον 40χρονο δολοφόνο της μετά από γνωριμία και συμβίωση λίγων μηνών. Ο δράστης είχε ιστορικό βίας με πολλές καταγγελίες και μηνύσεις από την πρώην σύζυγό του. Μετά το χωρισμό του με τη Δώρα, της έστησε καρτέρι, και την πυροβόλησε με καραμπίνα σε κοινή θέα, μέρα μεσημέρι. Στη συνέχεια αυτοκτόνησε. Ο θείος του μετά το φόνο δήλωσε στο πανελλήνιο σε τηλεοπτική εκπομπή για το δράστη: «το παιδί δεν είναι το τέρας που παρουσιάζετε (…) η καθεμία από εσάς θα πρέπει να σέβεται αυτό που ο καθένας μας σας προσφέρει. Όχι μέχρι να μας ρίξετε και μόλις σας φτιάξουμε τα σπίτια μας και τις δομές που θέλετε, ξαφνικά θέλετε την ελευθερία σας».

Οι προστάτες των γυναικοκτόνων

Αυτούς όλους τους απαρηγόρητους δολοφόνους που «αναγκάστηκαν» να σκοτώσουν τις γυναίκες τους γιατί δεν έγιναν δούλες τους, φροντίζει να τους περιθάλψει ένα πολιτικό σύστημα που είναι έτοιμο να τους προστατέψει και να τους αφαιρέσει την ταμπέλα του «τέρατος». Επίσης τους εξασφαλίζει κρατική συνδρομή στην υποδούλωση της γυναίκας που θέλουν να σκλαβώσουν με μέτρα κρατικής επιβολής ώστε να μη χρειάζεται να φτάνουν στο φόνο, αφού το ίδιο το κράτος θα έχει κόψει στις γυναίκες τους δρόμους για την ελευθερία τους.

Δηλαδή:

α) Είναι έτοιμο ένα ολόκληρο νομικό σύστημα να τους υπερασπιστεί με κάθε πρόσφορο μέσο, ακόμα και με παραποίηση και συσκότιση των στοιχείων, με λάσπη στο πρόσωπο του θύματος, χωρίς ενδοιασμούς και χωρίς συνέπειες. Αυτό φάνηκε στην υπόθεση της δίκης της Τοπαλούδη όταν οι δικηγορικοί σύλλογοι με τη συνδρομή κυβερνητικών στελεχών, συντάχθηκαν με βιαστές-δολοφόνους ενάντια στην εισαγγελέα που καταδίκασε ανοιχτά τις βρώμικες δικηγορικές πρακτικές της συσκότισης των στοιχείων που ακολούθησαν, τέτοιες που θα έπρεπε να επισύρουν πειθαρχικά και ποινές εναντίον τους. Αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση όχι μόνο ποινές δεν επιβλήθηκαν στους δικηγόρους, όχι μόνο πετροβόλησε την εισαγγελέα ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα σύσσωμο από τον υπουργό παρά τω πρωθυπουργώ Σκέρτσο (στενό συνεργάτη του Χρυσοχοΐδη όπως μάθαμε μετά τον ανασχηματισμό), μέχρι τους δικηγορικούς συλλόγους και τις συνδικαλιστικές παρατάξεις τους που ελέγχονται από τα κοινοβουλευτικά κόμματα, αλλά τελικά πριν από λίγους μήνες ανακοινώθηκε στην έξοχη εισαγγελέα της Δίκης (που κατήγειλε όχι μόνο τους κατηγορούμενους αλλά και τους δικηγόρους τους που τους δασκάλευαν στα ψέματα τους) ότι παραπέμπεται από τον Άρειο Πάγο σε πειθαρχικό για την αγόρευσή της (!) (https://www.oakke.gr/antifasism/item/1225- ). Η παραπομπή αυτή ικανοποίησε ένα αίτημα των δικηγορικών συλλόγων που έγινε ισχυρό μέσα στο πολιτικό κλίμα που επικράτησε. Η εισαγγελέας δεν παραπέμφθηκε στο πειθαρχικό γιατί υπεράσπισε τις γυναίκες γενικά, αλλά γιατί τις υπεράσπισε απέναντι στους καθεστωτικούς διώκτες τους, τους συνηγόρους υπεράσπισης των βιαστών τους, και κυρίως γιατί τους κατάγγειλε ότι κάνουν μία άλλη δουλειά από αυτή του συνηγόρου, κάνουν τη δουλειά που ταιριάζει σε συνεργούς!!! Αυτό το έγκλημα το καθεστώς δεν θα το συγχωρήσει σε αυτήν την εισαγγελέα και στέλνει ένα μήνυμα ότι δεν θα συγχωρήσει ένα ανάλογο και σε καμία άλλη εισαγγελέα*.

β) Έχει ήδη λειτουργήσει λαμπρά υπέρ των δολοφόνων γυναικών ο Ποινικός Κώδικας του ΣΥΡΙΖΑ που ελάφρυνε τις ποινές για τη δολοφονία από πρόθεση, ενώ έβαλε και διαβάθμιση (!) στο έγκλημα του βιασμού με ελαφρύτερες και βαρύτερες ποινές ανάλογα με την περίπτωση. Στην περίπτωση θανάτου του θύματος που βιάστηκε έδωσε τη δυνατότητα στο δικαστήριο, αντί για ισόβια να επιβάλει κάθειρξη δέκα ετών!!!! Η νέα κυβέρνηση άλλαξε την τελευταία αυτή διάταξη μόλις πρόσφατα και με χαρακτηριστική καθυστέρηση.

γ) Ο υπουργός δικαιοσύνης εμφανίζεται κάθετα αντίθετος στο να θεσπιστεί η γυναικοκτονία σαν ιδιαίτερη μορφή εγκλήματος. Πρόκειται απλά για συγκάλυψη της. Η αμφισβήτηση του όρου «γυναικοκτονία» μπορεί να είναι μόνο επιχείρημα υπέρ των γυναικοκτόνων. Ο όρος που καθιερώθηκε στη Λατινική Αμερική έχει ήδη αναγνωριστεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο σαν «χρήσιμο εργαλείο για την αντιμετώπιση της ανησυχητικής κλιμάκωσης των πολύ βίαιων δολοφονιών γυναικών και κοριτσιών». Το πνεύμα αυτού του νόμου είναι το εξής: όπως ένας φόνος λόγω της φυλής στην οποία ανήκει το θύμα επιβαρύνει το δράστη γιατί θεωρείται ρατσιστικός έτσι και ο φόνος επειδή το θύμα είναι γυναίκα πρέπει να έχει βαρύτερη ποινή. Αυτό σηναίνει αναγνώριση της ιδιαίτερης καταπίεσης της γυναίκας λόγω του φύλου της και δείχνει ότι ο φασισμός αναβιώνει και σ αυτό το επίπεδο. Η Ισπανία από το 2004 έχει θεσπίσει επιβαρυντική περίσταση σε έναν φόνο, όταν γίνεται εξαιτίας του φύλου. Ασφαλώς ο ΣΥΡΙΖΑ, που κάθε τόσο υποκρίνεται ότι θυμώνει με τις γυναικοκτονίες μόνο για να εξαπατήσει μια βάση που τον πιστεύει, στον ποινικό του κώδικα καθόλου δεν ακολούθησε αυτό το παράδειγμα.

δ) Η κυβέρνηση της ΝΔ θέσπισε ένα νόμο που ανοίγει την όρεξη σε κάθε είδους επίδοξο κακοποιητή της γυναίκας, το νόμο της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας του παιδιού από τον πατέρα και τη μητέρα στην περίπτωση βέβαια του μη συναινετικού, δηλαδή του ανταγωνιστικού χωρισμού. Αυτός ο νόμος στέρησε από τη χωρισμένη γυναίκα τη δυνατότητα στην αποκλειστική επιμέλεια του παιδιού, και τελικά την έδεσε χειροπόδαρα για μια ζωή με τον κάθε κακοποιητικό, αυταρχικό σύζυγο, όταν στη χειρότερη περίπτωση εγκληματεί με φυσική βία ενάντια στην ίδια και στο παιδί ή όταν τη βασανίζει χωρίς φυσική βία σαν αυταρχικός δυνάστης.

Πρέπει εδώ βεβαια να διευκρινήσουμε ότι δεν είναι καθόλου υποχρεωτικό στη ζωή οι μανάδες να είναι καλύτεροι γονείς από τους πατεράδες και αρκετές φορές ισχύει το αντίθετο και μάλιστα με εντελώς κακοποιητικές μανάδες. Όμως ο νόμος πρέπει να παίρνει υπόψη του τις γενικές, τις στατιστικές τάσεις στην κοινωνία όπως οι άνθρωποι τις βιώνουν εμπειρικά. Και αυτή η εμπειρία λέει ότι οι πιο έντονοι δεσμοί και από τις δυο πλευρές είναι ανάμεσα στο παιδί και τη μάνα. Το κράτος μπορεί να επέμβει σε αυτό τον δεσμό και να αναθέσει την επιμέλεια, δηλαδή την κύρια φροντίδα του παιδιού στον πατέρα μόνο όταν αυτό μπορεί να αποδείξει παίρνοντας, με τους κατάλληλους ειδικούς υπόψη του πρώτα απ όλα τη συναισθηματική διάθεση του ίδιου του παιδιού, και μετά ότι η μάνα είναι ανεπαρκής γι αυτό τον κύριο ρόλο. Το μόνο που δεν πρέπει να κάνει κατά την γνώμη μας είναι αυτό που έκανε το ελληνικό κράτος: να κόψει το παιδί στη μέση και να το παραδώσει και στους δυο γονείς σε ίσο μερτικό σαν να είναι εμπόρευμα. Αυτή είναι μια καθαρή παραχώρηση στον άντρα αφέντη σε βάρος της γυναίκας και πρωτα απ όλα σε βάρος της ισορροπημένης ανάπτυξης του παιδιού.

Αντίστοιχα, ο νόμος υποβάλει το παιδί σε ένα διαρκές καθεστώς αστάθειας και ανασφάλειας, αφού το υποχρεώνει όπως και τη γυναίκα να ζει στο ρευστό και συχνά αρνητικό περιβάλλον ενός διαλυμένου γάμου μέχρι την ενηλικίωσή του, όπου οι δύο γονείς πρέπει να καταλήγουν υποχρεωτικά σε κοινές αποφάσεις για όλα τα θέματα που το αφορούν, όσο κακές και αν ήταν οι σχέσεις τους όταν χώρισαν. Η ρύθμιση για ελάχιστο χρόνο επικοινωνίας του γονιού που δεν διαμένει με το παιδί με φυσική παρουσία που ορίζεται στο 1/3 του συνολικού χρόνου επικοινωνίας γονιών-παιδιού, με δεδομένους τους χρόνους που το παιδί περνάει στο σχολείο και σε άλλες δραστηριότητες, δίνει στον άλλο γονιό, και στην πράξη στον πατέρα, περισσότερο δικαίωμα στο συναισθηματικά πολύ βασικό ελεύθερο χρόνο του παιδιού. Στο βάθος αυτός ο νόμος βάζει μεγάλα εμπόδια στο δικαίωμα της γυναίκας να χωρίσει. Μάλιστα, υποστηρίχθηκε ενεργά από μία νεοσύστατη κίνηση που εμφανίστηκε ξαφνικά με το όνομα «Ενεργοί Μπαμπάδες» που την αποδέχτηκε με ενθουσιασμό για τα δεσμά που βάζει στη γυναίκα, και σε ουσιαστικό και σε οικονομικό επίπεδο, αφού οι πατεράδες ελαφρύνονται από την υποχρέωση διατροφής και αποκτούν δικαίωμα στη λήψη επιδομάτων!!! Όλα τα κόμματα ουσιαστικά έβαλαν πλάτη στο να περάσει τελικά ο νόμος. Μόνο που απατεωνίστικα τον καταψήφισαν τυπικά στη Βουλή ώστε να κρύψουν από τις γυναίκες ότι τις πούλησαν αισχρά αφού η κριτική τους αφορούσε κυρίως δευτερεύοντα ή αποσπασματικά θέματα και όχι τον κεντρικό του άξονα που είναι ότι κάνει τη γυναίκα για μια ζωή δέσμια με τον κάθε κακοποιητικό, αυταρχικό και δεσποτικό σύζυγο. Ενάντια στο βασικό άξονα του νομοσχεδίου και επί της ουσίας τοποθετήθηκαν με τη μεγαλύτερη ένταση δύο βουλευτίνες της ΝΔ η Κεφαλογιάννη και Γιαννάκου που το καταψήφισαν παρά την τρομοκρατία που δέχθηκαν από το κόμμα τους και τη χλεύη του υπουργού Δικαιοσύνης Τσιάρα ο οποίος τις κατηγόρησε ότι η αντίθεσή τους είναι «συναισθηματική», και όχι πολιτική, γιατί έχουν άσχημα «προσωπικά βιώματα» από τους διαλυμένους γάμους τους. Αυτή η προκλητική και απαξιωτική επίθεση του Τσιάρα σε δύο γυναίκες, μέλη της Βουλής, πολιτικά στελέχη του κυβερνητικού κόμματος στη συζήτηση του συγκεκριμένου νομοσχεδίου, άξιζε τουλάχιστον μία πρόταση μομφής από το σύνολο των κοινοβουλευτικών κομμάτων κατά του κυβερνητικού υπουργού, που ασφαλώς ποτέ δεν έγινε. Αν δεν έχεις πετυχημένο γάμο φιμώνεσαι επίσημα μέσα στην ελληνική Βουλή, ταπεινώνεσαι και δεν σε προστατεύει σα γυναίκα ούτε η βουλευτική σου ιδιότητα.

ε) Η δημόσια καταγγελία της βίας ενάντια στις γυναίκες έχει δύο πιθανότητες στις τρεις να πεταχτεί στα σκουπίδια από το πολιτικό σύστημα χωρίς ένα ισχυρό κίνημα να την υποστηρίξει. Αυτό αποδεικνύεται σήμερα από το ασύλληπτης κλίμακας κουκούλωμα του ελληνικού κινήματος δημόσιων καταγγελιών (MeToo), σε όλους τους χώρους όπου εμφανίστηκαν (θέατρο, πανεπιστήμια, αθλητισμός, και τελευταία και χαρακτηριστικά μέσα στην ίδια τη δικαιοσύνη).

Στο κουκούλωμα αυτό πρωταγωνίστησε η ψευτοαριστερά των ΣΥΡΙΖΑ και ψευτοΚΚΕ, όταν στο χώρο που ξέσπασαν οι πρώτες δημόσιες καταγγελίες, στο χώρο των ηθοποιών, επέβαλαν τη φίμωση των καταγγελουσών και την υποχρεωτική προσφυγή τους πρώτα στο σωματείο των ηθοποιών που αυτό στη συνέχεια θα έδινε υποτίθεται δημοσιότητα στις υποθέσεις με τις πειθαρχικές ποινές που θα επέβαλε μετά την εξέτασή τους. Εκτός από τα ονόματα που ήρθαν στη δημοσιότητα πριν επιβληθεί η φίμωση, κανένα άλλο δεν έγινε γνωστό και κανένας από τους εκατοντάδες φακέλους που έφτασαν στα γραφεία του σωματείου δεν ήρθαν στο φως, ούτε έγινε γνωστό αν και ποιες πειθαρχικές ποινές επιβλήθηκαν. Η υπόθεση του Φιλιππίδη σέρνεται ακόμα, και η δίκη του δεν έχει ξεκινήσει. Ο Κιμούλης, προστατευόμενος των ΣΥΡΙΖΑ και ψευτοΚΚΕ ξεχάστηκε μέσα σε ένα πέπλο σιωπής για να του δοθεί χώρος να επανέλθει (ήδη το καλοκαίρι εμφανίστηκε ξανά στο χώρο του θεάτρου ως «σύμβουλος σκηνοθεσίας» μεγάλης θεατρικής παράστασης, ενώ μέχρι σήμερα δεν έχει διαγραφεί από το σωματείο). Αποθαρρύνθηκαν οι μαζικές καταγγελίες, και κάθε καταγγελία που δεν βολεύει πολιτικά θάβεται. Πιο χαρακτηριστική περίπτωση η δημόσια καταγγελία εν ενεργεία δικαστίνας των Διοικητικών Δικαστηρίων που κατάγγειλε ανοιχτά τον κτηνώδη βιασμό της από πρώην πρόεδρο εφετών των Διοικητικών Δικαστηρίων που σήμερα είναι στέλεχος της Αρχής Εξέτασης Προδικαστικών Προσφυγών διορισμένο από το ΣΥΡΙΖΑ, και αμετακίνητο από τη ΝΔ. Η ανατριχιαστική καταγγελία αντιμετωπίστηκε με παγερή αδιαφορία από την πολιτεία, συμπεριλαμβανομένης της προερχόμενης από το ΣτΕ οικουμενικής προέδρου της Δημοκρατίας που ξέχασε να δείξει την ευαισθησία της στη συγκεκριμένη περίπτωση, από τον υπουργό Δικαιοσύνης Τσιάρα που ξέρει όπως είδαμε να εκμηδενίζει γυναίκες βουλευτές όταν αντιδρούν σε νομοσχέδια, και από τον Άρειο Πάγο που ξέρει να στέλνει σε πειθαρχικά γυναίκες εισαγγελείς όταν καταγγέλλουν τους συνηγόρους δολοφόνων-βιαστών που καταπατάνε κάθε δεοντολογία, αλλά και από τον δήθεν υπερασπιστή των δικαιωμάτων των γυναικών ΣΥΡΙΖΑ που διόρισε τον καταγγελλόμενο (https://www.protothema.gr/greece/article/1155884/dikastina-kataggellei-viasmo-apo-proin-proedro-efeton/).

Αυτή η στάση του πολιτικού συστήματος δεν είναι τυχαία. Πρόκειται για μία διακομματική συναίνεση του συνόλου των κοινοβουλευτικών ηγεσιών για τη συμμόρφωση της χώρας στα πουτινικά πρότυπα, στα πλαίσια της στρατηγικής συμμαχίας με τη νεοχιτλερική Ρωσία. Είναι μία πολιτική που εκδηλώνεται σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, που τη θολώνει η βιτρίνα της ευρωπαϊκής – φιλοδυτικής χώρας που θέλουν να διατηρούν καθώς με αυτό τον τρόπο μπορούν να δουλεύουν μέσα στην Ευρώπη και στη Δύση με τον καλύτερο τρόπο για τα συμφέροντα του ρώσικου αφεντικού. Είναι ο Πούτιν που έριξε το σύνθημα ότι δεν είναι δουλειά του κράτους να προστατεύει τις γυναίκες από τη βία και την κακοποίηση, ότι αυτές είναι οικογενειακές υποθέσεις, είναι προσωπικές υποθέσεις που ρυθμίζονται μέσα στην οικογένεια και στο ζευγάρι, δηλαδή ότι ο κάθε κακοποιητής-τραμπούκος όταν έχει το ρόλο του σύζυγου ή του ερωτικού συντρόφου έχει πλήρη ασυδοσία να κακοποιεί, να ξυλοκοπεί, να στέλνει στο νοσοκομείο και αν τα πράγματα πάνε στραβά να σκοτώνει τη γυναίκα.

Η νέα βαρβαρότητα για τις γυναίκες στην Ελλάδα συμβαδίζει με τα πουτινικά πρότυπα

Είχαμε γράψει σε προηγούμενο άρθρο της Νέας Ανατολής, για αυτή την κατάργηση από τον Πούτιν του δικαιώματος των γυναικών στη Ρωσία να ζητάνε την προστασία της πολιτείας από τον κακοποιητή άντρα:

«Η προστασία των γυναικών και των παιδιών μέσα στην οι­κογένεια είναι μια κατάκτηση των λαών που κερδήθηκε μέσα από τους μακρόχρονους αιματηρούς δημοκρατικούς και επαναστατικούς προλεταριακούς αγώνες τους για τη χειρα­φέτηση της γυναίκας. Αυτοί οι αγώνες οδήγησαν, ιδιαίτερα μετά το β΄ παγκόσμιο αντιφασιστικό πόλεμο, στην κατάκτηση ισχυρών θέσεων για τη γυναίκα σε όλα τα επίπεδα σε όλο τον κόσμο.

 Αυτές τις θέσεις η γυναίκα άρχισε να τις χάνει από τη στιγμή που το παγκό­σμιο δημοκρατικό και επαναστατικό σοσιαλιστικό κίνημα άρχισε να δοκι­μάζει μεγάλες ήττες με πρώτη και πιο καίρια την ήττα της σοβιετικής σοσια­λιστικής επανάστασης στα μέσα της δεκαετίας του ‘50 από τη ρώσικη αστι­κή τάξη νέου τύπου. Αυτή η ήττα δεν φάνηκε τότε ότι επέδρασε άμεσα στο γυναικείο ζήτημα στον πλανήτη γιατί ήταν ακόμα μεγάλη η ορμή των δημο­κρατικών και επαναστατικών σοσιαλι­στικών κινημάτων, ιδιαίτερα στον Τρί­το κόσμο που μόλις στη δεκαετία του 1960 άρχισε να βγαίνει για τα καλά από την αποικιοκρατία, τη φεουδαρ­χία και την πατριαρχική καθυστέρηση. Όμως η σοβιετική παλινόρθωση είχε αρχίσει από τότε ακριβώς να υπονο­μεύει εσωτερικά όλα τα προοδευτικά κινήματα στον κόσμο και έτσι να διευ­κολύνει την επιστροφή και σταδιακή κυριαρχία της πολιτικής και πολιτιστι­κής αντίδρασης -συχνά ντυμένης με αντιιμπεριαλιστικό μανδύα- καταρχήν στις πιο ευάλωτες μουσουλμανικές χώρες. Αυτές οι τελευταίες δέχτηκαν ταυτόχρονα την ίδια εποχή τη λυσ­σασμένη επίθεση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στα δημοκρατικά τους κινήματα, οπότε από αυτή τη διπλή εσωτερική και εξωτερική πίεση άρχισε η ανάδυση εκ νέου των φεουδαρχικών ιδεών οπότε και των νέων ρευμάτων υποδούλωσης της γυναίκας που πή­ραν για πρώτη φορά την εξουσία στο Ιράν των μουλάδων, για να ακολουθή­σει η τρομακτική οπισθοχώρηση της θέσης της γυναίκας σε όλο σχεδόν το μουσουλμανικό κόσμο.

Αυτή η φανερή χειροτέρευση της κα­τάστασης της γυναίκας σε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της γης δεν εί­ναι άσχετη από τη χειροτέρευση της κατάστασης της όχι μόνο στο πολιτικό κέντρο της παγκόσμιας αντίδρασης που είναι ο ανερχόμενος ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός, ιδιαίτερα αυτός της εποχής Πούτιν-Ντούγκιν κατά την οποία έχει πλέον αποκτήσει ολοκλη­ρωμένα νεοχιτλερικά ρατσιστικά χα­ρακτηριστικά, αλλά και στο εσωτερικό της άλλης υπερδύναμης. Ο ρατσιστής και σεξιστής Τραμπ δεν έπεσε από τον ουρανό. Το έδαφος της ανόδου του στο επίπεδο της θέσης της γυ­ναίκας το είχε προετοιμάσει το νεο­μεσαιωνικό κίνημα “υπέρ της ζωής”, δηλαδή το κίνημα κατά των εκτρώσε­ων που οι δικές του βάσεις πρέπει να αναζητηθούν στον επίμονο, σχεδόν υστερικό τρόπο με τον οποίο η αμερι­κάνικη αστική τάξη φρόντισε μετά τον πόλεμο και κάτω από την απειλή της μαρξιστικής κοσμοθεωρίας να διατη­ρήσει και να εντείνει τη θρησκευτική προπαγάνδα, τις αντιεπιστημονικές και αντιτεχνολογικές φοβίες, την προ­παγάνδιση κάθε “πολυπολιτισμικής” καθυστέρησης και αντίδρασης, και την αποθέωση κάθε χολυγουντιανής έκδοσης της κουλτούρας της μαγείας, του υπερφυσικού και των κάθε λογής θαυμάτων.

Ειδικά η άνοδος του ρατσιστή και μισογύνη Τραμπ στη εξουσία έδωσε τη δυνατότητα στους νεοχιτλερικούς του Κρεμλίνου να βγάλουν ανοιχτά το μίσος τους στην αξιοπρέπεια της γυναίκας, μίσος που είναι το σήμα κατατεθέν κάθε μεγάλου φασισμού (…)

Ένα κράτος που τραμπουκίζει παγκόσμια, που σφάζει λαούς και διαμελίζει χώρες είναι φυσικό να προστατεύει και να υποθάλπει τον τραμπουκισμό και μέσα στην δικιά του κοινωνία. Ο νόμος του ισχυρού βρίσκεται στον πυρήνα της ηθικής του συγκρότησης ενώ ο επικείμενος θερμός πόλεμος που ετοιμάζει απαι­τεί νέα πρότυπα για τον άντρα και τη γυναίκα. Κατά το χιτλερικό δρόμο, ο άντρας-πολεμιστής πρέπει να σκλη­ραγωγηθεί, να αποκτηνωθεί και να μετατρέψει τις γυναίκες των κατακτη­μένων εθνών σε σκλάβες του ενώ η γυναίκα πρέπει να περιοριστεί στα του σπιτιού, να αποκοινωνικοποιηθεί και πειθήνια να βοηθά στην πολεμική προσπάθεια του συζύγου της κυρίως γεννώντας παιδιά για το στρατό. Όλη αυτή η κτηνωδία σερβίρεται μέσα σε ένα περιτύλιγμα «μεγαλείου», δήθεν επιστροφής στα υγιή εθνικά πρότυπα που η «διεστραμμένη φιλελεύθερη Δύση» επιχείρησε να καταργήσει για να «εκφυλίσει» τους λαούς και τελικά να τους υποτάξει, κυρίως μάλιστα για να υποτάξει και να εκφυλίσει το ρώ­σικο λαό».

Μία γεύση από τη νέα ποιότητα αυτού του τύπου του άντρα-πολεμιστή ήταν τα στρατόπεδα βιασμού των εθνοεκκαθαριστών της που τους προορίζει για τον πόλεμο να υπομείνουν τα δεινά της οικονομίας του πολέμου και της φασιστικής καταπίεσης που απαιτείται για την προετοιμασία του, «ορθόδοξης» Σερβίας.

Αλλά ο πουτινισμός αν θέλει πολεμιστές στα θερμά μέτωπα του τρίτου παγκοσμίου πολέμου, πρέπει να φροντίσει αυτοί οι άντρες να αντέξουν μία παρατεταμένη κατάσταση στερήσεων, εξαθλίωσης, περιορισμών, γιατί αλλιώς μπορεί αντί να περιμένουν τη δόξα που τους υπόσχεται ο νέος κατακτητής και τα λάφυρα από τις χώρες που θα υποδουλώσει, να γυρέψουν να τον γκρεμίσουν. Γι’ αυτό σε αυτούς τους άντρες δίνει άμεσα τη γυναίκα-δούλο σαν το πρώτο λάφυρο της νέας εξουσίας που ετοιμάζει. Σε αυτά τα πλαίσια εντάσσεται και το ανελέητο κυνηγητό που έχει εξαπολύσει το πουτινικό καθεστώς στους άντρες κυρίως ομοφυλόφιλους οι οποίοι υποβίβασαν το ανώτερο φυλο τους στο κατώτερο .

Στα χνάρια του βαδίζει το πολιτικό καθεστώς της χώρας που σύσσωμο επιδιώκει την αποικιοποίησή της από τους ρωσοκινέζους ναζί.

Η βιαιότητα της επίθεσης ενάντια στις γυναίκες αντιστοιχεί στις προωθημένες θέσεις που έχουν πάρει στο σύγχρονο κόσμο στην παραγωγή και στην κοινωνία μέσα από την ταξική και την αντιφασιστική πάλη. Από τότε που βγήκε από το σπίτι και μπήκε στην παραγωγή, η κοινωνική εξέλιξη της γυναίκας σε όλους τους τομείς, στον οικονομικό, στον πολιτιστικό, στον επιστημονικό ήταν ραγδαία. Το φασιστικό ρεύμα που βρίσκεται σε άνοδο παντού στον κόσμο αναδύεται και μέσα από τη σαπίλα του παλιού ιμπεριαλιστικού κόσμου, που και στη φιλελεύθερη μονοπωλιακή εκδοχή του υποβιβάζει τη γυναίκα σε σεξουαλικό αντικείμενο και κόσμημα λάφυρο του άντρα. Απλά ο ναζισμός πάει αυτή την υποδούλωση και τον εξευτελισμό στην άκρη τους. Δηλαδή σε συνθήκες παγκόσμιας οικονομικής κάμψης και γενικής μείωσης του προλεταριακού μισθού εξαναγκάζει τη γυναίκα σε οπισθοχώρηση σε όλους τους τομείς, την επιστρέφει στο σπίτι, στο ρόλο της πιστής συντρόφου-υπηρέτριας, συζύγου, μητέρας, που προσφέρεται σαν μία αποζημίωση στον τσακισμένο από την ανεργία και την κρίση άντρα εργαζόμενο ενώ οι εγκληματικές μαφίες με κέντρο τους τη ρώσικη πρωτοστατούν στη δουλοκτητικού τύπου πορνεία που αποκτηνώνει απόλυτα τον προλετάριο που θα καταναλώσει το θύμα της.

Γυναίκα, Αντιφασιστικό κίνημα και Ενιαίο ταξικό

Χρειάζεται σήμερα για να αναχαιτιστεί αυτή η επίθεση ενάντια στα δικαιώματα των γυναικών, που όλο και κλιμακώνεται, ένα πλατύ αντιφασιστικό μέτωπο. Ένα τέτοιο μέτωπο δεν μπορεί να είναι αποτελεσματικό αν βάζει στο κέντρο του την πατριαρχία σαν ένα ζήτημα που προηγείται από την ταξική και την αντιφασιστική πάλη, όπως κάνουν σήμερα καλών προθέσων και πραγματικά προοδευτικά γυναικεία κινήματα που επιχειρούν να αντισταθούν στη νέα βαρβαρότητα, σε ένα μεγάλο βαθμό κάτω από ιδεολογικές ομπρέλες σαν του ΣΥΡΙΖΑ ή της αμερικάνικης τροτσκιστικής ψευτοαριστεράς. που με την πρωτοκαθεδρία και συχνά τον ανταγωνιστικό χαρακτήρα που δίνουν στην αντίθεση γυναίκα-άντρα μπορούν στην πράξη να τα υπονομεύσουν και να αποπροσανατολίσουν την αποφασιστική κοινή πάλη αντρών και γυναικών και για την απελευθέρωση της γυναίκας, που είναι η αντιφασιστική πάλη η οποία δεν μπορεί να είναι νικηφόρα αν στον πυρήνα της δεν έχει το ενιαίο μέτωπο που ενώνει τους εργάτες ενάντια στην ταξική εκμετάλλευση. Αυτό σημαίνει ότι η αντιφασιστική πάλη και στα πλαίσια της σήμερα και η πάλη για την απελευθέρωση της γυναίκας πρέπει να φροντίζει για την υπομονετική διαπαιδαγώγηση των προλετάριων αντρών που έχουν επιρροές πατριαρχικού ή αστικού τύπου αλλά θέλουν να παλαίψουν για να την ανατροπή του ιμπεριαλιστικού κόσμου και πρώτα απ όλα του φασιστικού πυρήνα του.

Το σπουδαίο πάντως είναι ότι στο αυθόρμητο επίπεδο το αντιφασιστικό μέτωπο αρχίζει να συγκροτείται καθώς κερδίζει έδαφος σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας είτε με την οργή για τις δολοφονίες των γυναικών, είτε με το metoo, όσο και να τα πνίγουν και τα δυο αυτά, είτε με την πάλη των δημοκρατών ενάντια στο αντιεμβολιαστικό κίνημα, είτε με το άπλωμα της συνείδησης ότι υπάρχει χιτλερικού τύπου σοσιαλφασιστική κατοχή στα πανεπιστήμια, είτε πάνω απ όλα στα κεντρικά μέτωπα του νέου φασισμού όπου αυτός αποκαλύπτεται μαζικά για πρώτη φορά στους λαούς, Όλοι πια βλέπουν το τσεκούρι που κρατάει ο Πούτιν πάνω από την Ουκρανία και τη στρόφιγγα που κλείνει αργά-αργά στην ενεργειακά διασωλημένη Ευρώπη απαιτώντας από αυτήν υποταγή. Οι λαοί θα πονέσουν αλλά πολλές φορές η αγωνία που φέρνει η άγνοια είναι χειρότερη γιατί η αρρώστια είναι ήδη παρούσα και σαπίζει σωμα και μυαλό αλλά κανείς δεν την βλέπει ακόμα οπότε δεν μπορεί να την πολεμήσει. Τώρα τουλάχιστον εκδηλώνεται. Οι πρώτες δυναμεις της αντίστασης θα συσπειρωθούν. Υπάρχει ελπίδα.

*Πρόκειται για το ίδιο καθεστώς που ομόφωνα και χωρίς αντίρρηση έδωσε εύσημα στην εισαγγελέα Αδ. Οικονόμου για το «συναισθηματισμό» της υπέρ των χρυσαυγιτών όταν πρότεινε την αθώωσή τους προάγοντας την σε αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου, που έδωσε αντίστοιχα εύσημα στη Μ. Παγουτέλη που έγραψε υπόμνημα 32 σελίδων υπέρ της αθώωσης του ναζί Πλεύρη σαν μειοψηφία στην πρωτόδικη καταδικαστική απόφαση (πήρε προαγωγή από εφέτης σε αρεοπαγίτισσα το 2019 επί ΣΥΡΙΖΑ, λίγο πριν τις εκλογές, αφού πρώτα το 2017 είχε πάρει προαγωγή από εφέτη σε Πρόεδρο Εφετών) και επίσης αντίστοιχα εύσημα στην πρόεδρο του Εφετείου που αθώωσε τον Πλεύρη (Α. Καρέλου) με το φρικτό επιχείρημα ανάμεσα σε άλλα τέτοια ότι μπορεί να ζητάει την εξόντωση των εβραίων εφόσον τους χαρακτηρίζει εβραιοσιωνιστές (η τελευταία πήρε προαγωγή σε αρεοπαγίτισσα και στη συνέχεια επί ΣΥΡΙΖΑ σε αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου).