Η διευκολυντική για τον Ιβάν Σαββίδη γραμμή της διάχυσης των ευθυνών στηρίζεται στο επιχείρημα ότι όλες οι μεγάλες ποδοσφαιρικές ομάδες της χώρας φιλοξενούν στους κόλπους τους ομάδες χούλιγκαν που με τη σειρά τους έχουν στον πυρήνα της βίας τους φασίστες συνήθως κλασσικού δεξιού και τα τελευταία χρόνια και δήθεν «αριστερού» ή «αναρχικού» τύπου.
Είναι γεγονός ότι κάθε βία που έχει σαν βάση της τον οπαδικό ποδοσφαιρικό φανατισμό είναι επιρρεπής στο να χρησιμοποιηθεί από το φασισμό ο οποίος βρίσκει το καλύτερο έδαφος για την ιδεολογική άνθηση του και τη στρατολογία νέων μελών στην έχθρα που καλλιεργείται απέναντι στον «εχθρό λαό» της άλλης ομάδας. Γι αυτό το λόγο οι φασίστες μπαίνουν σε όλους τους μαζικούς οπαδικούς συνδέσμους και προσπαθούν να τους εξαχρειώσουν, ενώ ανάλογα με τη σχέση του κάθε ιδιοκτήτη ομάδας με τον φασισμό ενώνονται μαζί του ή τον χτυπάνε. Έτσι η οπαδική βία φτάνει στην κορύφωση της στην περίπτωση που ο ιδιοκτήτης της ομάδας είναι κομμάτι ενός φασιστικού πολιτικού μπλοκ, ενώ ο ιδανικός εχθρός των χουλιγκάνων της ομάδας αυτής γίνεται ο οπαδός κάθε ομάδας που ιδιοκτησιακά δεν ελέγχεται από το φασισμό.
Γι αυτούς τους λόγους υπάρχει σε ολόκληρες περιόδους μια ομάδα που αποτελεί το κέντρο της ποδοσφαιρικής βίας και αυτό το κέντρο μπορεί να μετακινείται ανάλογα με το ποιας ομάδας η ιδιοκτησία έχει τους στενότερους δεσμούς με το πολιτικό κέντρο της ευρύτερης φασιστικής ή σοσιαλφασιστικής βίας στη χώρα. Η απόδειξη ότι η καθαυτό πολιτική ισχύς αποφασίζει τελικά για το ποιο είναι το κέντρο της ποδοσφαιρικής βίας είναι ότι στην ίδια κατεύθυνση με το κέντρο της ποδοσφαιρικής βίας μετακινείται και το κέντρο της διαιτητικής μεροληψίας και αυθαιρεσίας χάρη στην ισχυρή προστασία που έχει ο φασίστας ιδιοκτήτης από τις κυβερνήσεις, τα κόμματα και κομματικές φράξιες, τη δικαιοσύνη, την αστυνομία και βέβαια από τις ισχυρές συμμαχίες και σχέσεις υποτέλειας που οικοδομεί ο φασίστας ιδιοκτήτης με τις τους ιδιοκτήτες άλλων πιο αδύναμων ομάδων.
Για πολλά χρόνια το κέντρο της φασιστικής οπαδικής βίας σε όλη τη χώρα και ειδικά στην πρωτεύουσα της ήταν ο Ολυμπιακός, επειδή είχε ιδιοκτήτη της τον πολιτικά πανίσχυρο ανατολικό κρατικοολογάρχη και πρώην πράκτορα της Στάζι Κόκκαλη ο οποίος προστατεύτηκε με αυτοθυσία από το ανερχόμενο ρωσόδουλο σοσιαλφασιστικό μπλοκ Α. Παπανδρέου -ψευτοΚΚΕ. Αν ήθελε κανείς να ξεκινήσει το ξεκαθάρισμα της φασιστικής οπαδικής βίας εκείνα τα χρόνια έπρεπε να ξεκινήσει από τις εξέδρες των χούλιγκαν του Ολυμπιακού και πάνω απ όλα από τη διοίκηση Κόκκαλη. Ωστόσο ενώ οι φασίστες και οι ναζί δεν έχουν ποτέ εγκαταλείψει τη θαλπωρή της Θύρας 7, το κέντρο της φασιστικής οπαδικής βίας έχει μετακομίσει εδώ και μερικά χρόνια στη Θεσσαλονίκη από την ώρα που ιδιοκτήτης του ιστορικού συλλόγου έγινε ο πουτινικός κρατικοολιγάρχης Σαββίδης, του οποίου κάθε πολιτική και οικονομική κίνηση βοηθάει στο να μετατραπεί η Θεσσαλονίκη στην πρώτη χερσαία έξοδο της νεοτσαρικής-νεοχιτλερικής Ρωσίας στη Μεσόγειο και ταυτόχρονα αναγκαίος διάδρομος για την μετατροπή του Άγιου Όρους σε κιβωτό μια ρωσοκρατούμενης ορθοδοξίας.
Η Ρωσία όμως δεν μπορεί να κυριαρχήσει στη Θεσσαλονίκη αν ο Σαββίδης δεν γίνει κυρίαρχος στην πόλη, και δεν μπορεί να γίνει κυρίαρχος μόνο με τα κλασσικά πολιτικοοικονομικά μέσα όπως με τις σκανδαλώδεις εκχωρήσεις στρατηγικών υποδομών σαν αυτή του λιμανιού, ή με την εκχώρηση του μεγαλύτερου οπαδικού στρατού της πόλης, πράγματα που θα ήταν αδύνατα χωρίς την ενεργητική ή σιωπηρή απέναντι σε αυτές τις αρπαγές στάση των ρωσόφιλων κόμματων, ΣΥΡΙΖΑ, ψευτοΚΚΕ και Ελληνικής λύσης καθώς και των ρωσόφιλων ηγετικών φραξιών των δυτικόφιλων κομμάτων ειδικά της ΝΔ (Καραμανλής Β, Τζιτζικώστας) αλλά και του ΠΑΣΟΚ. Για να κυριαρχήσει ο ολιγάρχης έπρεπε να διαθέτει και έναν μεγάλο ιδιωτικό στρατό λούμπεν πραιτοριανών και αυτός είναι οι σημερινοί φασιστοχούλιγκαν του ΠΑΟΚ. Αυτός ο στρατός δεν μπορεί να δεχτεί έναν δεύτερο μη φασιστικό οπαδικό πόλο στην πόλη, οπότε πρέπει η οπαδική βάση του Άρη να τρομοκρατείται να πληρώνει με αίμα και να συρρικνώνεται ωσότου και αυτή η ομάδα αλωθεί από το μεγάλο αφεντικό και τους πολιτικούς προστάτες του.
Η απάντηση στην επιχείρηση ιδιοκτησίας και κατοχής της Θεσσαλονίκης δεν είναι η δημιουργία ενός αντίπαλου στρατού βίας στον Άρη και τις άλλες ομάδες της χώρας όταν αντιμετωπίζουν τις δολοφονικές συμμορίες του Σαββίδη. Η απάντηση είναι ένα μεγάλο ειρηνικό κίνημα εκδημοκρατισμού της χώρας ολόκληρης, ώστε οι φασίστες και τραμπούκοι κάθε είδους να μην μπορούν να ελέγχουν ιστορικές ομάδες με εκατομμύρια οπαδούς. Έτσι, πρώτο καθήκον για τους δημοκράτες είναι να απαιτήσουν τη σύλληψη και την τιμωρία όλων των μελών της συμμορίας που δολοφόνησε τον Άλκη καθώς και των ηθικών αυτουργών της δολοφονίας, και στη συνέχεια να λογοδοτήσουν οι κυβερνήσεις, τα κόμματα και οι κομματικές φράξιες που ανέχτηκαν, ανέχονται και στηρίζουν ειδικά αυτό το ακραίο ανώμαλο καθεστώς οπαδικής βίας στη Θεσσαλονίκη. Αυτό μπορεί να γίνει όχι μόνο με το να αρχίσουν οι φίλαθλοι να ασχολούνται περισσότερο με την πολιτική δημοκρατία εξαιτίας της βίας που τους ασκείται αλλά κυρίως με το να αρχίσουν οι δημοκράτες να ασχολούνται και να μην περιφρονούν τον ποδοσφαιρικό ανταγωνισμό όταν κινδυνεύει να γίνει εργαλείο της χειρότερης πολιτικής.
Το μάθημα της δημοκρατικής ενότητας σε κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής και σε κάθε χώρο της ταξικής πάλης το δίνουν με αρνητικό τρόπο οι ίδιοι οι φασίστες (είτε με την κλασική τους φαιή είτε με πιο σύγχρονη κόκκινη ψευτοαριστερή φορεσιά) καθώς όλο και περισσότερο ενώνονται την τελευταία δεκαετία και κάνουν δίπλα-δίπλα αγώνες ενάντια στην πολιτική δημοκρατία (εθνικιστικός αντιευρωπαϊσμός, αντικοινοβουλευτικός τραμπουκισμός στους αγανακτισμένους, σκοταδισμός στο αντιεμβολιαστικό κίνημα), ενάντια στη βιομηχανική ύπαρξη της χώρας δηλαδή ενάντια στο ψωμί και τη δουλειά του λαού (Χαλυβουργία Ασπροπύργου-Χρυσός Χαλκιδικής), ενάντια στην ειρήνη και υπέρ του ρωσοκινέζικου Αξονα (υπέρ των προσαρτήσεων της Ρωσίας σε βάρος της Ουκρανίας και της Γεωργίας, ή της Σερβίας σε βάρος της Βοσνίας).
Απέναντι στους Σαββίδηδες και στους τραμπούκους του και απέναντι στους πολιτικούς ντόπιους και ξένους προστάτες του πρέπει να οικοδομηθεί το πιο πλατύ δημοκρατικό και πατριωτικό μέτωπο.