Άμεση συνέπεια της  παραπάνω «αλήθειας» είναι ότι οι ΗΠΑ αναγνώρισαν σαν άξιο συνομιλητή τους για την ειρήνη το ΡΚΚ, που ως πρόσφατα το θεωρούσαν τρομοκρατική οργάνωση, του δίνουν όπλα και το βοηθάνε με βομβαρδισμούς ενώ πιο περήφανοι απ όλους καμαρώνουν τώρα δίπλα στο ΡΚΚ και στο Λευκό Οίκο οι απανταχού  «επαναστάτες» και κατά τα άλλα αντιαμερικάνοι φιλοι του ΡΚΚ. Το πιο βασικό είναι ότι την ίδια ώρα ο μεγάλος παγκόσμια δακτυλοδειχτούμενος ένοχος είναι η Τουρκία του Ερντογάν.

Για μας όπως έχουμε ξαναπεί  η αλήθεια δεν είναι εκεί που συμφωνούν οι δύο υπερδυνάμεις. Αντίθετα εκεί είναι συνήθως το πιο μεγάλο ψέμα, γιατί εκεί συμφωνεί  και η χειρότερη, η φασιστικότερη απο αυτές. Δεν ενοούμε με αυτό ότι ο ΙΣΙΣ δεν είναι πραγματικά η πιο κανιβαλική μορφή της αντίδρασης στην περιοχη, ούτε ότι οι κάτοικοι του Κομπανί, ανάμεσά τους και εκείνοι του ΡΚΚ δεν πρέπει να υπερασπίσουν  την πόλη τους από τους κανίβαλους και ότι δεν πρέπει να πάρουν βοήθεια από οποιονδήποτε για να το πετύχουν αυτό.  Εννοούμε ότι είναι ψέμμα ότι η πιο χτυπητή γραμμή αντίθεσης προόδου και αντίδρασης στον κόσμο και στην ευρύτερη περιοχή βρίσκεται στο Κομπανί, ότι η ηγεσία του ΡΚΚ γίνεται γι αυτό το λόγο προοδευτική, όπως και όλοι οι φασίστες υποστηρικτές της,  και κυρίως ότι η κυβέρνηση της Τουρκίας είναι στο ίδιο στρατόπεδο με τον ΙΣΙΣ δηλαδή βάση της χειρότερης αντίδρασης , οπότε πρέπει να απομονωθεί παγκόσμια και να συντριβεί. Τέλος θεωρούμε ότι είναι ψέμμα ότι η αντίθεση ΙΣΙΣ και αντιΙΣΙΣ μετώπου σε επίπεδο ηγεσίας είναι μια πραγματική αντίθεση.

 

Η αλήθεια είναι ότι ο μεγαλύτερος εχθρός της ανθρωπότητας σήμερα είναι η μια από τις δύο υπερδυνάμεις η νεοναζιστική Ρωσία του Πούτιν και το κύριο μέτωπο της επίθεσής της στον κόσμο και ειδικά στην Ευρώπη είναι σήμερα το ουκρανικό μέτωπο. Σε ένα εκτεταμένο άρθρο μας στο προηγούμενο φύλλο της Νέας Ανατολής αποδεικνύαμε ότι ο ΙΣΙΣ είναι πρώτα απ’  όλα ένα εργαλείο στρατηγικού αντιπερισπασμού της Ρωσίας για την Ουκρανία που  ξετυλίγεται μεθοδικά και αδυσώπητα μέσω των συμμάχων και των εγκάθετών της στον κατατραυματισμένο, διασπασμένο και αιμορραγούντα χώρο της Μέσης Ανατολής. Ο ρώσικος αντιπερισπασμός με τον ΙΣΙΣ συνίσταται στο εξής: Εκεί που το πρόβλημα της  Ευρώπης ήταν πώς θα αντιμετωπίσει μία απέραντη Ρωσία με τέλεια συμβατικά όπλα, με πυρηνικά, με διαστημόπλοια, με καίριες θέσεις σε όλα τα διεθνή όργανα αποφάσεων, με φιλικές της πολιτικές δυνάμεις σε όλο τον κόσμο, η οποία ελέγχει την ενεργειακή τροφοδοσία της ΕΕ και της επιτίθεται και αποσπά ένα τμήμα της, την Κριμαία, ξαφνικά βρέθηκε να πολεμάει στο πλευρό των πιο στενών στρατηγικών φίλων της Ρωσίας , δηλαδή στο πλευρό του Ιράν, του ιρανόφιλου Ιρακ, του Κατάρ,  του ΡΚΚ  και πρόσφατα και της ίδιας της Ρωσίας ενάντια σε ένα ξαφνικό «κράτος -πειρατή», δηλαδή σε ένα κράτος ληστών, βασανιστών  και δουλεμπόρων, που σαν τέτοιο δεν έχει, ούτε μπορεί να έχει σύγχρονη παραγωγή, ούτε διπλωματικές υπηρεσίες, ούτε αεροπορία, αλλά μόνο μικρομεσαία συμβατικά όπλα που του τα προμηθεύουν μοιραία άλλα κράτη εκ των οποίων το πιο γνωστό και περίβλεπτο είναι το ρωσόφιλο Κατάρ (που βέβαια συμμετέχει και αυτό στην αντι-ΙΣΙΣ εκστρατεία!!!).

Το ΙΣΙΣ υπάρχει και αναπτύσσεται μόνο γιατί το επέτρεψαν και το θέλησαν οι φίλοι της Ρωσίας στη Μέση Ανατολή.  Χωρίς την άδεια του όλο και πιο προσκυνημένου  στη Ρωσία  Ασαντ,  χωρίς την συντριβή εκεί όλων των φιλοδυτικών αντιπολιτεύσεων με τη βοήθεια του ρωσόδουλου προβοκάτορα Ομπάμα, δεν θα μπορούσε να σταθεί  ο ΙΣΙΣ σε μια  μεγάλη έκταση του συριακού εδάφους και μάλιστα να ΄χει εκεί μια ημιεπίσημη πρωτεύουσα όπως είναι η Ρακά. Επίσης χωρίς την πρωτοφανή, ταυτόχρονη και εντελώς αμαχητί εγκατάλειψη από την ιρανόφιλη και ρωσόφιλη κυβέρνηση Μαλίκι του Ιράκ όλων των συνοριακών περασμάτων της χώρας προς τη Συρία δεν θα μπορούσε ο ΙΣΙΣ να προελάσει τόσο εύκολα  μέσα στο Ιράκ, να υποχρεώσει σε μια μεγάλη ήττα τους δυτικόφιλους κούρδους του Ιράκ και να συσπειρώσει τους προβοκαρισμένους από τον Μαλίκι σουνίτες. Τέλος και ίσως το πιο βασικό χωρίς άφθονο χρήμα και πολύ καλά όπλα που προμήθευσε σύμφωνα με όλα τα στοιχεία το Κατάρ,  ο ΙΣΙΣ δεν θα μπορούσε να στρατολογήσει τόσους μισθοφόρους ληστές και κάθε λογής καθάρματα και τυχοδιώκτες.

Ο ΙΣΙΣ είναι ένας αποτροπιαστικός μπαμπούλας, είναι το απόλυτο τέρας στη φόρμα, αλλά είναι πάντα ένα μικρομεσαίο τέρας που ο ρόλος του είναι να κάνει θόρυβο με μια φαντασμαγορία φρίκης  για να κρύψει πίσω του το αληθινά πελώριο και επικίνδυνο τέρας που είναι η ρώσικη υπερδύναμη και τα πραγματικά τερατώδη, αλλά «διακριτικά»  τερατώδη φιλικά της κράτη, τύπου Κίνας και Ιράν.

 

 

 

Μόνο αν  δούμε την υπόθεση του Κομπανί κάτω από αυτό το πρίσμα θα καταλάβουμε τι πελώριας σημασίας παιχνίδι παίζει πάνω του η ρώσικη διπλωματία μέσω του «κακού» της προσώπου, του  ΙΣΙΣ  από τη μια μεριά και του ΡΚΚ, του «καλού» της προσώπου από την άλλη . Τα διαφορετικά πρόσωπα βέβαια σημαίνουν κάτι ουσιαστικό  σε επίπεδο βάσης, δηλαδή ότι είναι άλλο πράγμα  σε αυτό το επίπεδο οι δύο στρατοί του ΙΣΙΣ και του ΡΚΚ αντίστοιχα. Ο στρατός του ΙΣΙΣ είναι ο απόλυτος μεσαίωνας, ενώ ο στρατός του ΡΚΚ, όπως κάθε σοσιαλφασιστικός στρατός έχει στη βάση του και την κτηνωδία και την πρόοδο. Το ότι ο ένας σκλαβώνει τη γυναίκα και στον άλλο η γυναίκα πολεμάει είναι η πιο τυπική έκφραση αυτής της διαφοράς στην οποία τόσο πολύ σπεκουλάρει η φασιστική ηγεσία του ΡΚΚ και τα καγκεμπίτικα αφεντικά της. Το ότι ο Ερντογάν από ισλαμική καθυστέρηση εξίσωσε αυτές τις δύο μορφές της αντίδρασης, τον ΙΣΙΣ με το ΡΚΚ του στοίχισε διπλωματικά κύρος και χρόνο και διευκόλυνε όσο τίποτα άλλο τη ρώσικη διπλωματία.

 

Γιατί η Ρωσία θέλει να απομονώσει και να ανατρέψει την κυβέρνηση Ερντογάν

 

Χωρίς την επίθεση του ΙΣΙΣ στο Κομπανί το ΡΚΚ θα ήταν ένας περιθωριακός παίχτης στην μεσανατολική και στην τουρκική πολιτικοστρατιωτική σκηνή. Τώρα μπήκε στο κέντρο της και μάλιστα με την έγκριση της Δύσης, που ως χθες το θεωρούσε μια τρομοκτατική οργάνωση που πραγματικά ήταν- και όχι με την επαναστατική εκδοχή του όρου . Και μπήκε στο κέντρο της σαν μια εσωτερική δύναμη της Τουρκίας  και σαν μια εξωτερική δύναμη απομόνωσης και αποσταθεροποίησης της Τουρκίας.

Το ρεύμα Ερντογάν,  ιδιαίτερα μετά τη ρήξη του με τους ρωσόδουλους ισλαμοφασίστες γκιουλενιστές (δες άρθρα της ΝΑ του 2013 για το προβοκαρισμένο από την αρχή κίνημα της Ταξίμ), και παρόλα τα αντιδραστικά του ισλαμικά νεοοθωμανικά και σε μεγάλο βαθμό αντιδυτικά ιδεολογικά χαρακτηριστικά, έχει βρεθεί από θετική πλευρά σε τροχιά σύγκρουσης με την ρώσικη πολιτική κυρίως στη Μέση ανατολή, αλλά πρόσφατα και στην Ουκρανία.  Η σύγκρουση Ερντογάν Ρωσίας στη Μέση Ανατολή έχει σαν βάση της την ηγεμονιστική άρνηση της δεύτερης  να δεχτεί στην εξουσία  οποιαδήποτε κυβέρνηση εθνικιστών  Αδελφών Μουσουλμάνων  ιδιαίτερα όταν αυτή παίζει το δημοκρατικό αστικό παιχνίδι, όπως στην Αίγυπτο και στην Τουρκία, και κυρίως όταν  επιδίωκει να παίξει έναν ανεξάρτητο και από τις δύο υπερδυνάμεις περιφερειακό ρόλο στο μεσανατολικό και κεντροασιατικό χώρο, όπως έκαναν οι Μόρσι-Ερντογάν. Ο Ερντογάν είναι ο τελευταίος κρατικός εκπρόσωπος αυτής της πολιτικής και δίνει σθεναρή μάχη για την υποστήριξη των χτυπημένων κινημάτων των Αδελφών μουσουλμάνων στη Συρία και στην Αίγυπτο, χτυπημένων βέβαια όχι από τη λαική πρόοδο αλλά από τον ηγεμονισμό των υπερδυνάμεων. 

Από την άλλη η Ρωσία δεν θέλει μια ανοιχτή  διπλωματική σύγκρουση με την Τουρκία γιατί αυτή κρατάει τα Στενά από τα οποία περνάει ο ρώσικος στόλος στη  Μέσόγειο.  Όταν λοιπόν ο Ερντογάν καταγγέλει σταθερά το καθεστώς Άσαντ, που την ωμή βία του κατα αμάχων πλέον ανοιχτά στηρίζει η Ρωσία, και  κυρίως όταν καταγγέλει πρόσφατα ανοιχτά στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ  μόνος αυτός, και πάλι σωστά, για αιμοσταγή  τύραννο τον ολόπλευρα προστατευόμενο της Ρωσίας πραξικοπηματία και σφαγέα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας  Σίσι, έρχεται σε άμεση σύγκρουση  με τον Πούτιν. Αυτή  η σύγκρουση με την πουτινική Ρωσία από μόνην της δεν θα ήταν τόσο προβληματική για το καθεστώς Ερντογάν αν αυτό δεν είχε υιοθετήσει και την πιο δεξιά, την πιο σκοτεινή πλευρά της Αδελφότητας, τον αντιισραηλινό αντισημιτισμό παίρνοντας θέση υπέρ της νεοναζιστικής Χαμάς στο Παλαιστινιακό.'  Αυτή  η σύμπλευση  σε συνδυασμό με την ανησυχία που προκαλεί σαν ισλαμιστής στους τούρκους κοσμικούς δημοκράτες, τον έχει  κάνει αντιπαθητικό και ύποπτο  στα δημοκρατικά ρεύματα της Δύσης, ενώ ταυτόχρονα  τον φέρνει  σε σύγκρουση και με την Σαουδική Αραβία και τα Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα, που παρόλη τη συμφωνία τους με τον Ερντογάν στο ζήτημα του Άσαντ,  βλέπουν στην Αδελφότητα τον κύριο ιδεολογικό και πολιτικό εχθρό τους από τα μέσα. Γι αυτό Σ. Αραβία, τα Εμιράτα όλο και λιγότερο καταγγέλουν το Ισραήλ αλλά ακόμα  και τον προβοκάτορα αντιπαλαιστίνιο Νετανιάχου, ενώ ηλιθίως υποστηρίζουν σαν φίλο τους τον ισλαμοκτόνο και ρωσόδουλο Σίσι.

Στην πραγματικότητα ο Ερντογάν βρίσκεται απομονωμένος από την παχύδερμη και τυφλή  Δύση επειδή αυτή τούτη την εποχή είναι γεμάτη ηγέτες,  είτε ρωσόφιλους κατευναστές είτε και εγκάθετους της Ρωσίας (δες Ομπαμα-Ρέτζι- Κάμερον και όπως αποδεικνύεται τη Μέρκελ). Μάλιστα αυτοί χτυπάνε πιο ανοιχτά τον Ερντογάν από όσο η ίδια η  Ρωσία που κάνει με αυτόν ότι κάνει με όλα τα απομονωμένα υποψήφια θύματά της: Θέλει να τα χτυπάει ανοιχτά κυρίως η Δύση,  για να παίξει η ίδια η Ρωσία τον τελικό και έσχατο προστάτη του θύματος, δηλαδή να παίζει το παιχνίδι που έχουμε αποκαλέσει «σκούπα-φαράσι». Σκούπα είναι  η Δύση, και φαράσι είναι ο νεοναζιστικός άξονας Ρωσίας-Κίνας- Ιράν.    Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο όταν η ΕΕ απειλεί την Τουρκία του Ερντογάν με πάγωμα των οικονομικο-πολιτικών σχέσεων, η Ρωσία του δίνει την ψεύτικη «διέξοδο» προς την Κοινοπολιτεία των Ανεξάρτητων κρατών, δηλαδή προς τον εαυτό της. Ο Ερντογάν έπιασε σαν πνιγμένος αυτήν την τελευταία «προσφορά» ιδιαίτερα μετά την επίθεση που δέχτηκε από τη Δύση μέσω του Γκιουλέν και του κινήματος της Ταξίμ του 2013, θεωρώντας ότι την επίΘεση  του Γκιουλέν την καθοδήγησαν οι ΗΠΑ στις οποίες επίτηδες κατέφυγε ο Γκιουλέν για να μην ενοχοποιηθεί η Ρωσία στα μάτια των τούρκων ισλαμιστών. 

 

 Το ΡΚΚ παίρνει την εξουσία στο Κομπανί σαν δώρο του Άσαντ

  

Μέσα σε αυτό λοιπόν το γενικότερο πλαίσιο εκδηλώθηκε ξαφνικά  η επίθεση του ΙΣΙΣ στο Κομπανί. Το Κομπανί είναι η πιο εμβληματική πόλη από όλες όσες κατοικούνται από την κουρδική εθνική μειονότητα στη Συρία.  Την πόλη αυτή, μαζί με άλλες τρεις το Ντερέκ, το Αμούντε και το Σαρί Κανί,  ουσιαστικά όλο το συριακό Κουρδιστάν , κυριολεκτικά την παρέδωσε  ο στρατός του Ασαντ στο ΡΚΚ το καλοκαίρι του 2012 την ώρα που οι άνθρωποι της  κοσμικής  και της αδελφομουσουλμανικής συριακής αντιπολίτευσης  πέθαιναν σαν τις μύγες κάτω από τις επιθέσεις του συριακού πυροβολικού και της αεροπορίας. Αυτό ήταν η ανταμοιβή στο ΡΚΚ όχι τόσο για το ότι αυτό δεν ενώθηκε ποτέ στ αλήθεια με την συριακή  αντιπολίτευση,  ισλαμική ή κοσμική, αλλά  γιατί το ΡΚΚ ήταν πάντα να πρακτορείο της ρώσικης υπερδύναμης και το καθεστώς  Ασαντ ήταν πάντα το εφαλτήριό  του και η ασφαλής οπισθοφυλακή του ενάντια στην Τουρκία. Με βάση του τη Συρία το σοσιαλ-φασιστικό και  κτηνώδες  ΡΚΚ μπόρεσε να διεξάγει τον εθνοφυλετικό του πόλεμο  στο τουρκικό Κουρδιστάν και τελικά να επιβάλει εκεί την πολιτική του ηγεμονία για λογαριασμό της ρώσικης διπλωματίας.  (Γράφουμε αλλού στη Ν.Α για το όργιο βίας που εξαπέλυσε το ΡΚΚ στη δεκαετία του 1980 ενάντια στις τούρκικες αριστερές οργανώσεις παντού στην Ευρώπη και στην Ελλάδα και την αντίσταση και της ΟΑΚΚΕ σε αυτήν). Η Ρωσία μέσω του  ΡΚΚ  ήθελε πάντα ένα τουρκικό Κουρδιστάν όχι σαν μια περιοχή με δικαιώματα αυτονομίας μέσα σε μια δημοκρατική Τουρκία, αλλά ένα σχετικά καθαρό εθνικά μόρφωμα τύπου σέρβικης Βοσνίας , που θα απειλεί με διαμελισμό αλλά και ρώσικη επέμβαση την Τουρκία.  Αυτό αποδεικνύεται από το ότι σε αντίθεση  με τις διεθνιστικές διακηρύξεις  του το ΡΚΚ πάντα όξυνε, χρησιμοποιώντας συχνά κτηνώδη βία και κατά αμάχων, τις σχέσεις των κούρδων με τον τούρκικο πληθσυμό στις περιοχές που κυριαρχούσε.  Κράτος κουρδικό σήμερα στην Τουρκία δεν είναι δυνατό χωρίς εθνοκάθαρση καθώς οι κουρδικοί πληθυσμοί είναι σε μεγάλο βαθμό ανακατεμένοι με τον πλειοψηφικό τουρκικό πληθυσμό λόγω των μεγάλων εσωτερικών πληθυσμιακών μετακινήσεων από την ώρα που η Τουρκία εδώ και έναν αιώνα μπήκε στο δρομο της καπιταλιστικής ανάπτυξης.  Στην ουσία  το ΡΚΚ  θέλει κουρδικά υβριδικά κρατη –θραύσματα, αποικίες της Ρωσίας και τοπικούς τραμπούκους, τα οποίο θα προκύπτουν από το διαμελισμό και την ιμπεριαλιστικά ελεγχόμενη  εθνοκάθαρση των  4 χωρών στις οποίες όπου ζουν σήμερα μαζικές Κούρδικές εθνικές μειονότητες : στην Τουρκία, στο Ιράν, στη Συρία και κυρίως στο Ιράκ.  

 

Είναι χαρακτηριστικό ότι μόλις το ΡΚΚ παρέλαβε αμαχητί  το Κομπανί από τα χέρια του Άσαντ επέβαλε εκεί με πραξικοπηματικό τρόπο την εξουσία του εξουδετερώνοντας αμέσως με τη δύναμη των όπλων, που μόνο αυτό διέθετε, όλες τις άλλες δημοκρατικές κουρδικές και μη κουρδικές πολιτικές τάσεις, που έχουν σαν πολιτικό κέντρο τους το πιο δημοκρατικό,και  πιο οργανωμένο  πολιτικοστρατιωτικά κομμάτι των Κούρδων των 4 κρατών, εκείνο του Ιράκ. Σε αυτό  κυριαρχεί το Κουρδικό Δημοκρατικό Κόμμα (KDP) και η Κουρδική Περιφερειακή Κυβέρνηση (Kurdistan Regional Government -KRG) υπό τον Μασούντ Μπαρζανί. Αυτές οι πιο δημοκρατικές και γι αυτό φιλο- KRG πολιτικές τάσεις στο Κομπανί συσπειρώνονταν  κάτω από το μετωπικό πολιτικό σχήμα Κουρδικό Εθνικό Συμβούλιιο ( Kurdish National Council -KNC) που  αποτελείτο, την ώρα της παραχώρησης αυτονομίας  στο Κομπανί  και  στο υπόλοιπο συριακό Κουρδιστάν, από 10 πολιτικές οργανώσεις  (www.ekurd. net, 27.Ιούλη 2014 ).  Το ΡΚΚ εμφανίζεται στο συριακό Κουρδιστάν σαν Κόμμα Δημοκρατικής Ενότητας (Democratic Union Party -PYD) για να μην αποκαλύπτεται η ταυτισή του με το ΡΚΚ. 

 

Πριν να αποσπάσει την εξουσία στο Κομπανί το ΡΚΚ- PYD είχε εξασφαλίσει την έγκριση του KNC για από κοινού ανάληψη της εξουσίας σε αναλογία 50% /50% με μια συμφωνία που είχε συναφθεί στο Ερμπίλ του ιρακινού Κουρδιστάν στις 11 του Ιούλη του 2012 υπό την αιγίδα της ηγεσίας Μπαρζανί (στο ίδιο). Στο ίδιο άρθρο αποκαλύπτεται ότι το PYD-ΡΚΚ είχε ειδοποιηθεί από την κυβέρνηση Άσαντ για  την παράδοση του Κομπανί, γι αυτό και ήταν πιο έτοιμο για να πάρει την εξουσία . Αυτήν την συμφωνία, και γενικά τις κάπως καλές σχέσεις με το KRG  την έχει ανάγκη το ΡΚΚ για να εξασφαλίσει την έγκριση της Δύσης για την κυριαρχία του στο συριακό Κουρδιστάν βγάζοντας από πάνω του την κατηγορία της τρομοκρατικής οργάνωσης. Μόλις όμως ήρθε στην εξουσία  το ΡΚΚ παραβίασε τη συμφωνία με το KNC και αντί για το 50% την άρπαξε εξ ολοκλήρου. Ο τοπικός εκπρόσωπος του KNC (στο ίδιο) κατήγγειλε ότι στις πρώτεες μέρες της νέας διακυβέρνησης κυμάτιζε στο Κομπανί η  εθνική σημαία των Κούρδων και σε λίγο όλες αντικαταστάθηκαν από την ξεχωριστή  σημαία του ΡΚΚ.  Και άλλες πηγές αποκαλύπτουν πως τελικά το ΡΚΚ μονοπώλησε, ως  PYD, την εξουσία στήνοντας ένα μηχανισμό που παριστάνει την λαική εξουσία και αποτελείται από δήθεν οργανώσεις βάσης του πληθυσμού (λαικές επιτροπές, Συμβούλια κλπ) που όμως ελέγχονται απόλυτα από το PYD. Τέτοιες είναι και οι επαγγελματικές οργανώσεις του ΡΚΚ, στους δικηγόρους, στους μηχανικούς,  στους γιατρούς που έχουν μετατραπεί σε όργανα διοίκησης (πχ δικαιοσύνης). Το βασικό είναι ότι μόνο του το PYD-PKK και έξω από κάθε αληθινό λαικό έλεγχο, έχει στα χέρια του το στρατό, την αστυνομία και την οικονομία καθώς σε αυτο πάει απ ευθείας η είσπραξη των φόρων, των προστίμων και κυρίως τα δοσίματα σε χρήμα που επιβάλλονται από τον πληθυσμό για κάθε δημόσια παροχή. Ολα περνάνε  από το ΡΚΚ αυτό ΄και όλα πάνε σ αυτό.

Αυτή η άσκηση της εξουσίας τους στο Κομπανί λέει πολλά για το τι θέλουν να κάνουν οι άνθρωποι του ΡΚΚ σε όλο τον κουρδικό χώρο. Επίσης συστηματικά κρύβει σήμερα η προπαγάνδα των δύο υπερδυνάμεων ότι όταν θέλησαν το 2012 να μπουν στο Κομπανί στρατιωτικές δυνάμεις του Ελεύθερου Συριακού Στρατού (Free Syrian Army-FSA) σταλμένες από το Συριακό Εθνικό Συμβούλιο (Syrian National Council-SNC),   το κεντρικό πολιτικό όργανο της αντιπολίτευσης, το ΡKK, που τώρα χαλάει τον κόσμο τάχα για τον μοναχικό αγώνα του στο Κομπανί, απαίτησε και πέτυχε αυτός ο στρατός να μείνει  έξω από το Κομπανί και τις άλλες κουρδικές περιοχές. Υπάρχει καλύτερη απόδειξη για τον τουλάχιστον αντιδημοκρατικό χαρακτήρα του ότι το ΡΚΚ πήρε το Κομπανί σαν δώρο από τον Ασαντ και βασικά από τον κοινό προστάτη τους, τη Ρωσία, που κάνει ότι μπορεί για να πνίξει με τον Άσαντ  την συριακή αντιπολίτευση ή να την προβοκάρει και να την διασπάσει με τους φίλους της τζιχαντιστές της  Αλ -Κάιντα;  Το ΡΚΚ θέλει στην ουσία την απόσπαση του συριακού Κουρδιστάν από τη Συρία, και όχι απλά δημοκρατικά εθνομειονοτικά δικαιώματα σε ένα ενιαίο Συριακό κράτος. Βέβαια αυτό ήταν και το επίσημο πρόσχημα  για να μην δεχτεί ποτέ το ΡΚΚ- PYD να συμμετάσχει ως τότε σε οποιαδήποτε τμήμα της αντι-Ασαντ αντιπολίτευσης, 

 

Πάντως αυτή η παραβίαση της συμφωνίας του Ερμπίλ και η μονοπώληση της εξουσίας στο Κομπανί από το ΡΚΚ-PYD, όξυνε τις σχέσεις της κυβέρνησης των  Κουρδων του Ιράκ (RKG) με το ΡΚΚ, που ήταν πάντα αάχημες κυρίως εξ αιτίας του ηγεμονισμού  του πρώτου σε ολο τον κουρδικό χώρο.

 

Πως η επίθεση του ΙΣΙΣ στο Κομπανί ξέπλυνε και έσπρωξε στο κέντρο της παγκόσμιας σκηνής το ΡΚΚ

 

Όταν άρχισε η πολιτική της απομόνωσης του Ερντογάν από τη Ρωσία στις αρχές του 2013 μετά την ρήξη του Ερντογάν με τους γκιουλενιστές  (οπότε και το κίνημα στην Ταξίμ), άρχισαν και οι απειλές  του ΡΚΚ  ότι θα διακόψει τις ειρηνευτικές συνομιλίες και γενικά την διαδικασία ειρήνευσης των Κούρδων της Τουρκίας με την κυβέρνηση Ερντογάν. Αυτήν την διαδικασία την είχε επιτρέψει από την πλευρά του ΡΚΚ  η Ρωσία για να σταθεροποιήσει την εξουσία των ισλαμιστών Ερντογαν-Γκιουλέν ενάντια στους δυτικόφιλους κεμαλικούς του τουρκικού στρατού, δίνοντας στους πρώτους το ατού .ότι μπορούν αυτοί και μόνο να δώσουν μια λύση στο κουρδικό εξασφαλίζοντας στρατηγική ηρεμία στην νοτιανατολική Τουρκία. Ωστόσο μία μονομερής λήξη της ειρηνευτικής διαδικασίας Άγκυρας-Κούρδων για να στριμωχτεί στο εσωτερικό και το εξωτερικό ο Ερντογάν δεν ήταν τόσο εύκολη υπόθεση για την ηγεσία του ΡΚΚ γιατί η κυβέρνησή του δεύτερου  είχε κάνει όλα αυτά τα χρόνια πραγματικές υποχωρήσεις στους Κούρδους της χώρας σε σχέση με τους κεμαλιστές  αναγνωρίζοντας, από σκοπιμότητα βέβαια και όχι από δημοκρατική πεποίθηση, τα πιο βασικά εθνομειονοτικά δικαιώματά τους, ιδιαίτερα στο επίπεδο της αναγνώρισης της γλώσσας και της ελεύθερης πολιτικής  έκφρασης των μετωπικών πολιτικών  σχηματισμών τους. Έτσι ένας ξαφνικός τερματισμός της ειρηνευτικής διαδικασίας θα δημιουργούσε στην ηγεσία του ΡΚΚ προβλήματα με την βάση του, αλλά και με τη Δύση που θα χρέωνε στο ΡΚΚ μια νέα  ρήξη και θα της υπενθύμιζε τον βαθιά αντιδημοκρατικό του χαρακτήρα.

Ακόμα περισσότερο μια τέτοια ρήξη θα απομόνωνε το ΡΚΚ παραπέρα από τους κούρδους του Ιράκ που στο μεταξύ είχαν αναπτύξει πολύ φιλικές σχέσεις με την Τουρκία του Ερντογάν. Είναι εδώ πολύ βασικό ότι η κυβέρνηση Μπαρζανί έιχε αποκτήσει πελώριο πολιτικό κύρος μέσα στο Ιράκ εξισορροπώντας τις προβοκαρισμένες σχέσεις σουνιτών-σιιτών, είχε αποκτήσει σημαντική οικονομική δύναμη από την διαχείρηση μεγάλου μέρους των πετρελαίων  του ιρακινού  Κουρδιστάν, είχε σχηματίσει από πολέμους δεκαετιών έναν περίφημο  αξιόμαχο στρατό, τους Πεσμεργκά και τελικά διεθνή διπλωματική αναγνώριση και βάρος. Έτσι οι Κούρδοι του Ιράκ  ήταν πάντα αλλά τελευταία έγιναν ακόμα περισσότερο το κέντρο βάρους ΄και οι ηγέτες όλου του κουρδικού εθνικισμού και στις 4 χώρες.  Το ότι μετά  το 2013 οι εξελίξεις έφεραν μια μεγάλη διπλωματική, οικονομική και στρατιωτική προσέγγιση του Ερντογάν με τον Μπαρζανί δεν ήταν τυχαίο. Ο πρώτος χρειαόταν τον δεύτερο για να σπάσει την διεθνή και περιφερειακή του απομόνωση αποκτώντας ένα σύμμαχο σημαντικού βάρους στο μεσανατολικό χώρο, ιδιαίτερα σε ότι αφορούσε την σταθερότητα του Ιράκ, και ο δεύτερος για να μπορεί να αποκτήσει μια σχετική οικονομική δύναμη διοχτεύοντας το πετρελαιο του ιρακινού Κουρδιστάν προς  τη Μεσόγειο, μέσω Τουρκίας, ενώ εξασφάλιζε και εξοπλισμό από την Τουρκία, δηλαδή έναν σχετικά ανεξάρτητο από τις δύο υπερδυνάμεις παράγοντα. Και οι δύο είχαν κάθε συμφέρον να αντισταθούν στις διασπαστικές και για την Τουρκία και για τον κουρδικό γεωγραφικό χώρο ρωσοκίνητες μανούβρες του ΡΚΚ στο Βορρά , και του Ιράν στον Κόλπο.

Η ξαφνική επίθεση του ΙΣΙΣ στο Ιράκ, που αποδυκνείεται σήμερα πως όχι τυχαία ξεκίνησε από το Ιρακινό Κουρδιστάν και η κατάληψη του πετρελαιοφόρου Κιρκούκ, αιφνιδίασε στρατιωτικά και ταπείνωσε τους Πεσμεργκά , σποδυνάμωσε  εδαφικά και πολιτικά την περιφερειακή  κυβέρνηση Μπαρζανί και μείωσε  το κύρος της στον κουρδικό χώρο, αναστηλώνοντας αρκετά το κύρος του ΡΚΚ που πήγε να βοηθήσει τον στρατό του Μπαρζανί. Πάντως αυτό το κύρος  έμενε χαμηλά   εξ αιτιας της μονοκομματικής εξουσίας του ΡΚΚ στο Κομπανί από τα 2012.   Κυρίως όμως αυτή η επέμβαση δεν μπορούσε να ανατρέψει ούτε να εξισορροπήσει τις πολύ φιλικές σχέσεις που είχε αναπτύξει στα 2012 και 2013 ο Ερντογάν με τον Μπαρζανί καθώς μάλιστα, όπως δήλωσε πρόσφατα ο Μπαρζανί, ο Ερντογάν παρέδωσε βαρύ οπλισμό στους κούρδους του Ιράκ την ώρα που δέχονταν την επίθεση του ΙΣΙΣ. (Αυτή η δήλωση ήταν αποφασιστική  για τη διεθνή πολιτική στήριξη του Ερντογάν γιατί  έγινε  αργότερα όταν  ο Ομπάμα και η Μόσχα κατηγόρησαν τον Ερντογάν ότι δεν βοηθούσε το πολιορκημένο από τον ΙΣΙΣ Κομπανί).

Η  προσβολή του ιρακινού Κουρδιστάν από τον ΙΣΙΣ  είχε νόημα γιατί η νίκη του θα σήμαινε έλεγχο μέρους των κουρδικών πετρελαίων. Όμως  η επίθεση  του ΙΣΙΣ στο Κομπανί και η μακρόσυρτη πολιορκία του δεν είχαν κανένα άλλο νόημα από το  να δώσουν  μια πελώρια πολιτική βοήθεια στο ΡΚΚ. Και να  απομόνωσει διπλωματικά σε πρωτοφανές επίπεδο την κυβέρνηση Ερντογκάν με την ακατάλληλη  προπαγανδιστική δουλειά από τις δύο υπερδυνάμεις. 

Όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς εύκολα παρατηρώντας τον παρακάτω χάρτη δεν υπήρχε κάποιος  πραγματικός σρατιωτικός λόγος να ανοίξει ο ΙΣΙΣ ένα νέο μέτωπο στα σύνορα με την νατοική Τουρκία και να προκαλέσει μια πιο εύκολη και δραστήρια επέμβαση της Δύσης  εναντίον του για να καταλάβει μια μεσαία πόλη σαν το  Κομπανί που ήταν μακρυά και από τα βασικά στρατιωτικά του μέτωπα που ήταν και είναι ακόμα στο βόρειο και στο κεντρικό Ιράκ.  Ούτε το Κομπανί έπαιζε κάποιο κρίσιμο  στρατηγικό ρόλο στην εδαφική συνέχεια της  εξουσίας του ΙΣΙΣ στη βόρεια Συρία. Οι δυτικοί φέρνουν επιχείρημα ότι το Κομπανί είναι κοντά στο βασικό πέρασμα  Στον παραπάνω χάρτη η περιοχή το Κομπανί είναι με το σκούρο χρώμα στο βόρειο άκρο του τομέα με τον αριθμό 5. Με τις μαυρες και σκούρες περιοχές είναι σημειωμένες οι περιοχές ελέγχου και υποστήριξης του ΙΣΙΣ. Με τις κόκκινες περιοχές, (στον ασπρόμαυρο χάρτη εμφανίζονται με ενδιάμεσο γκρι) στις περιοχές 2,3,4  του Ιράκ εμφανίζονται οι βασικές  περιοχές επίθεσης του ΙΣΙΣ. Δηλαδή  το Κομπανί είναι έξω και στην εντελώς άλλη μεριά από τα εκτεταμένα ιρακινά μέτωπα σύγκρουσης

 

Στον παραπάνω χάρτη η περιοχή το Κομπανί είναι με το σκούρο χρώμα στο βόρειο άκρο του τομέα με τον αριθμό 5. Με τις μαυρες και σκούρες περιοχές είναι σημειωμένες οι περιοχές ελέγχου και υποστήριξης του ΙΣΙΣ. Με τις κόκκινες περιοχές, (στον ασπρόμαυρο χάρτη εμφανίζονται με ενδιάμεσο γκρι) στις περιοχές 2,3,4  του Ιράκ εμφανίζονται οι βασικές  περιοχές επίθεσης του ΙΣΙΣ. Δηλαδή  το Κομπανί είναι έξω και στην εντελώς άλλη μεριά από τα εκτεταμένα ιρακινά μέτωπα σύγκρουσης

 

της Τουρκίας από το οποίο οι ξένοι τζιχαντιστές μπαίνουν στην Συρία. Όμως αυτό το πέρασμα δεν το έλεγχαν οι Κούρδοι του Κομπανί από την πλευρά της Συρίας . Επιπλέον ο ΙΣΙΣ χρειαζόταν ιδιαίτερα τους ξένους τζιχαντιστές μόνο πριν ξετυλίξει την μεγάλη του επίθεση του καλοκαιριού  του 2014 η οποία του έδωσε φρέσκιες και μαζικές στρατολογίες από χιλιάδες οικονομικά απελπισμένους ή θυμωμένους  σουνίτες της Συρίας και του Ιράκ. Άρθρο της πολύ αξιόπιστης κουρδικής διαδικτυακής εφημερίδας Kurdnet (www.ekurd.net της 25 του Οκτώβρη) αναφέρει ότι«αμερικανοί επίσημοι αναγνωρίζουν ότι το Κομπανί αφ εαυτού δεν είναι ιδιαίτερα σημαντικό από στρατηγική άποψη» . Αυτού του είδους η επίθεση σε συνδυασμό ότι για πολλές μέρες και  εβδομάδες η αμερικάνικη αεροπορία ΄στήριζε  την άμυνα του Κομπανί χωρίς να κατεβαίνει στο έδαφος ούτε μια μπότα  οποιασδηποτε χώρας επέτρεψε στο ΡΚΚ που το υπερασπιζόταν να μετατραπεί χωρίς πολύ μεγάλες απώλειες από φασίστα και ταραξία παρία της Τουρκίας σε ηρωική και ταυτόχρονα αποτελεσματική δήθεν αντιφασιστική πρωτοπορία όλου του κουρδικού εθνικισμού και παίχτη πρώτης γραμμής στο μεσανατολικό κομφούζιο .

 

Γιατί  δεν πρέπει καμιά εξωτερική δύναμη να επέμβει με στρατό στο συριακό εμφύλιο και στο Κομπανί

 

Αυτή  ήταν η ιδανική συνθήκη για να ξεκινήσει η διπλωματία των Ομπάμα, Ολάντ και Μέρκελ μαζί με τους απανταχού ρωσόφιλους  -που βάλανε μπροστά το ΡΚΚ να ουρλιάζει- την πίεση στον Ερντογάν να πάει να σώσει το Κομπανί είτε στέλνοντας τουρκικό στρατό, είτε αφήνοντας το ΡΚΚ να στείλει κουρδικό στρατό μέσα από το τουρκικό έδαφος. Αυτά σήμαιναν αυτοκτονία για τον Ερντογάν, γιατί αυτός θα αναγκαζόταν είτε να αναγνωρίσει τελικά στρατό το ΡΚΚ μέσα στην Τουρκια και κράτος του ΡΚΚ δίπλα  στα σύνορα της Τουρκίας, είτε να μπει στη Συρία και να μην βγει ποτέ από αυτήν σπάζοντας πολιτικά και στρατιωτικά τα μούτρα του,  όπως έπαθαν όλοι οι σύμμαχοι των ΗΠΑ στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν.

Αλλά πέρα από τα πρακτικά ζητηματα από που κι ως που όφειλε  μια τρίτη χώρα, εν προκειμένω η Τουρκία, να στείλει στρατό, επίσημο κρατικό στρατό, ή ακόμα χειρότερα στρατό μιας εθνικής της μειονότητας  όπως είναι η κουρδική, να περάσει τα σύνορα μιας άλλης χώρας, της Συρίας και να εισβάλει σε αυτήν για  να σώσει μια πόλη της από κάποιους φασίστες κατοίκους αυτής της ίδιας χώρας; Η επίθεση του ΙΣΙΣ, ήταν επίθεση σύρων φασιστών σε άλλους πολίτες της Συρίας που ήταν Κούρδοι, δηλαδή ήταν προιόν κύρια εσωτερικών αντιθέσεων της Συρίας. Με ποια λογική, αν όχι ιμπεριαλιστική επεμβατική, έπρεπε αυτό το εσωτερικό πρόβλημα να  λυθεί με εξωτερική επέμβαση και μάλιστα επέμβαση υπό την πολιτικοστρατιωτική ηγεσία μιας υπερδύναμης σαν τις ΗΠΑ, που με το να έχει εδώ και χρόνια παραβιάσει ωμά κάθε αρχή μη επέμβασης στα εσωτερικά άλλων χωρών έχει παντού φέρει χειρότερες καταστροφές, κια μάλιστα έχει φέρει στην εξουσία  υποτακτικούς των πιο μεγάλων κανιβάλων, των κανιβάλων με πυρηνικά, δηλαδή των ρώσων νεοναζί ιμπεριαλιστών;

Κί όμως αυτή η παράλογη ιμπεριαλιστική αξίωση έγινε αμέσως αποδεκτή από όλους τους «φιλάνθρωπους» της γης κάτω από το επιχείρημα ότι δεν πρέπει να επιτρέπεται σε βαανιστές και βιαστές, να υποδουλώνουν  άλλους ανθρώπους. Το ότι οι ίδιοι «φιλάνθρωποι»  επέτρεψαν τα ίδια και χειρότερα τόσες φορές σε βασανιστές, και βιαστές όταν αυτοί ήταν Ρώσοι στην Τσετσενία, Τανταουίντ στο Σουδάν, Χούτου στην Ρουάντα  χωρίς να πάρουν εναντίον τους κανένα μέτρο, κανένας δεν το σκέφτηκε. Ούτε σκέφτηκε κανείς ότι από που και ως που για μια κατοχή του Κομπανί από τον ΙΣΙΣ θα έφταιγε η Τουρκία  που δεν έστειλε στρατό και όχι  οι ΗΠΑ. Γιατί αφού οι ΗΠΑ επέμεναν τόσο πολύ να σωθεί το Κομπανί από δυνάμεις εκτός Συρίας και αφού θέλανε οι ίδιοι να ηγηθούν της απελευθέρωσής του γιατί δεν θέλανε να κατέβει ο ίδιος ο αμερικανικός στρατός στο έδαφος και να κάνει αυτή τη δουλειά αλλά μόνο να βομβαρδίζει τους τζιχαντιστές εκ του ασφαλούς από τον αέρα;.

Αλλά όταν κράζουν δυνατά οι δύο υπερδυνάμεις χάνονται και τα γεγονότα, χάνονται και οι ειδήσεις. Έτσι σχεδόν κανείς δεν έμαθε ότι το Κομπανί δεν είναι κανένα Μεσολόγγι  του 2014, που κινδύνευε με σφαγή των αμάχων από το ισλάμ,  αφού την ώρα που ο ΙΣΙΣ επιτέθηκε στο Κομπανί ο άμαχος πληθσυμός της, περίπου 200.000 άνθρωποι είχε εξ ολοκλήρου φυγαδευτεί στην Τουρκία, χωρίς ο ΙΣΙΣ να εμποδίσει αυτή τη φυγή εκτός από τις φρικαλεότητες που έκανε στα γύρω χωριά για να φτιάξει την ατμόσφαιρα διεθνούς πίεσης στον Ερντογάν. Ούτε έγινε γνωστό ότι ο πληθυσμός του Κομπανί βρήκε καταφύγιο στην Τουρκία με την έγκριση της κυβέρνησής της, πράγμα που τη φόρτωσε οικονομικά με άλλους 200.000 πρόσφυγες πέρα από το 1 εκατομμύριο που φιλοξενούσε ώς τότε από τον εμφύλιο της Συρίας. Κυρίως όμως δεν έμαθαν την κεντρική επιχειρηματολογία της Τουρκίας του Ερντογάν  να αρνηθεί την εισβολή της στη Συρία, ούτε την εναλλακτική της πρόταση για την αντιμετωπιση του ΙΣΙΣ. Η επιχειρηματολογία  αυτή ήταν μέσα στα πλαίσια της επεμβατικής λογικής των δυτικών μπεριαλιστών , αλλά έριχνε στους ίδιους το βάρος μιας επέμβασης και αποκάλυπτε τις αντιφάσεις και την υποκρισία τους όταν πίεζαν την Τουρκία. Η τούρκικη θέση ήταν ότι τον ΙΣΙΣ τον δημιούργησε το συριακό καθεστώς με την συντριβή κάθε πραγματικής αντιπολίτευσης, αλλά και με την συνειδητή ανοχή από μέρους του του ΙΣΙΣ. Από αυτή τη θέση  απέρρεε ότι η μόνη λύση για την αντιμετώπιση του ΙΣΙΣ, εφόσον η ίδια η Δυση δεν ήθελε να στείλει στρατό στη Συρία, ήταν να δημιουγηθούν στη Συρία και μάλιστα στην περιοχή του Αλεπιού ζώνες προστασίας του πληθυσμού από τους βομβαρδισμούς του Άσαντ, ώστε σε αυτές τις ζώνες να συγκεντρωθούν οι αντάρτικες αντι-Ασαντ και αντι-τζιχαντικές δυνάμεις της Συρίας και να συντρίψουν τον ΙΣΙΣ απελευθερώνοντας και το Κομπανί.

Η τούρκικη θέση κρύβει βέβαια μια σημαντική πλευρά της αλήθειας, που είναι ότι ο ΙΣΙΣ μπόρεσε να στεριώσει στη Συρία, όπως άλλωστε και το άλλο πιο «καθώς πρέπει» αδελφό του  κομμάτι της Αλ-Κάιντα, η Αλ Νούσρα,  γιατί ήταν ευνοικό για τέτοια εκτρώματα το ιδεολογικό έδαφος, ιδιαίτερα ο αντιμητισμός, ο θρησκευτικός σεχταρισμός και  ο αντιδιαφωτισμός, που είχε ενσταλάξει για χρόνια και στο συριακό λαό η μουσουλμανική αδελφότητα, δηλαδή ο μεγάλος αυτός σύμμαχος του Ερντογάν κι ό ίδιος ο Ερντογάν. Όμως υπάρχει σήμερα στην τούρκικη θεση η πιο μεγάλη αλήθεια ότι από ένα σημείο και πέρα, το καθεστώς Άσαντ, όντας όλο και πιο  υποχείριο της Ρωσίας, έγινε ο σφαγέας καθε προόδου μέσα στην αντιπολίτευση και ο προστάτης της χειρότερης τζιχαντικής αντίδρασης μέσα σε αυτήν, δηλαδή έγινε  τουλάχιστον σε αυτή τη φάση το κέντρο της πολιτικής αντίδρασης και του φασισμού στη Συρία. Δεν είναι τυχαίο που τελικά πρώτος ο Ασαντ έχωσε  μέσα στη Συρία σαν συμμαχό του έναν εξωτερικό κρατικό παράγοντα τον σιίτικο τζιχαντισμό της Χεζμπολάχ. Ήταν λοιπόν μέσα στην ιμπεριαλιστική επεμβατική λογική  της Δύσης, και εφόσον η ίδια δεν ήθελε να στείλει στρατό στη Συρία, η πρόταση της Τουρκίας να δημιουγηθούν στη Συρία και μάλιστα στην περιοχή του Αλεπιού ζώνες προστασίας του πληθυσμού από τους βομβαρδισμούς του Άσαντ, καθώς και ευρύτερες ζώνες απαγόρευσης πτήσεων ώστε σε αυτές τις περιοχές να συγκεντρωθούν οι αντάρτικες αντι-Ασαντ και αντι-τζιχαντικές δυνάμεις της Συρίας και να συντρίψουν τον ΙΣΙΣ απελευθερώνοντας και το Κομπανί. Αυτή ακριβώς ήταν η αντιπρόταση του Ερντογάν στην πίεση των ΗΠΑ, της ΕΕ και του ΡΚΚ-Ρωσίας να επέμβει η Τουρκία στο Κομπανί, που τους έφερε σε δύσκολη θέση.

 

Εμείς είμαστε αντίθετοι από θέση αρχής  σε αυτή την πρόταση, που προωθείται πάγια από την Τουρκία ενάντια στον Ασαντ από το 2012. Αυτή  στην αρχή γινόταν κάπως δεκτή από τις ΗΠΑ, αλλά σκόνταφτε στο ρώσικο βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Εμείς είμαστε αντίθετοι  σε τέτοιες «ζώνες προστασίας» όταν πρόκειται για επέμβασση σε εσωτερικές ενδοκρατικές συγκρούσεις (πχ η άδικη δυτική επέμβαση στη Λιβύη για την ανατροπή του Καντάφι), και τούτο γιατί σαν μαρξιστές θέεωρούμε  την απλευθέρωση των λαών δυνατή κύρια από τους ίδιους και όχι από πανίσχυρους επεμβασίες «προστάτες» και μάλιστα ιμπεριαλιστές. Μπορούμε ωστόσο να δεχτούμε, ή ακόμα  και να επιδιώξουμε επέμβαση οποιασδήποτε χωρας από τα έξω σε βοήθεια μιας άλλης μόνο όταν αυτη η τελευταία δέχεται εξωτερική επίθεση από μια Τρίτη χ’ωρα (πχ δίκαιη επέμβαση των ευρωπαικών χωρών στη Βοσνία ενάντια στους σέρβους κατακτητές το 1995). Επίσης θεωρούμε θετική την  ενίσχυση απ έξω με όπλα ενός δημοκρατικού αντιφασιστικού αγωνα αρκεί  αυτός να έχει πάρει πραγματικά παλλαικά, ενωτικά και δημοκρατικά  χαρακτηριστικά και η εξουσία που αυτός αντιπαλεύει να είναι, γενικά μισητή από το λαό και να στηρίζεται σε ξένα οπλα. Γι αυτό το λόγο είμασταν αντίθετοι και στις δύο πλευρές του Συριακού εμφύλιου από την ώρα που αυτές επιδιώκαν τη νίκη με τη στήριξη κύρια σε ιμπεραλιστικές επεμβάσεις.

Όμως από την ώρα που ο ιμπεριαλιστές δυτικοί και ανατολικοί καταφεύγουν συστηματικά σε τέτοιες ζώνες προστασίας και ζώνες απαγόρευσης πτήσεων για να υποδαυλίζουν καταστροφικούς εμφυλίους, (στη Λιβύη η Δύση ψηφισε υπέρ και η Ρωσία έκανε αποχή ώστε να περάσει η επίθεση στον Καντάφι)   δεν μπορούμε να  μην τους καταγγείλουμε σαν σιχαμερούς υποκριτές όταν θέλουν εξωτερική επέμβαση στο Κομπανί αλλά λένε «όχι» στην πρόταση της Τουρκίας για την δημιουργία τέτοιων ζωνών. Όχι τυχαία αυτή η αντιπρόταση της Τουρκίας στο προβοκατόρικο κάλεσμα του Ομπαμα για δικιά της άμεση εμπλοκή στη Συρία, έφερε τον δεύτερο σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, τόσο δύσκολη ώστε στελέχη της κυβέρνησής του, όπως ο Μπαιντεν, η σύμβουλος ασφαλείας Σουζάνα Ράις, ακόμα και ο Κέρρυ, και πιο πολύ το γαλλικό ΥΠΕΞ άρχισαν να μελετάνε σοβαρά την πρόταση της Τουρκίας. Εκεί λοιπόν που κέρδιζε έδαφος η πρόταση για ορισμό ζωνών προστασίας και απαγόρευσης πτήσεων, επενέβη καθοριστικά ο μεγάλος προστάτης του ΡΚΚ, και του Άσαντ, η Ρωσία και έστειλε τελεσίγραφο στον Ερντογάν να μην επιμένει στς ζώνες προστασίας.

Την ίδια στιγμή η πίεση του ΡΚΚ ενάντια στη γραμμή Ερντογάν στο εσωτερικό της Τουρκίας μεγάλωσε, κάθε συνομιλία σταμάτησε και το ΡΚΚ  έριξε τον κόσμο του στο δρόμο που άρχισε να σπάει να καίει ακόμα και να σκοτώνει πιστούς μουσουλμάνους που μοιάζαν με τζιχαντιστές, απειλώντας την κυβέρνηση με τερματισμό της ειρηνευτικής διαδικασίας και ξαναρχίνισμα του εμφύλιου .

 

Ο ελιγμός του Ερντογάν με τους Πεσμεργκά και τον FSA, η σύνθετη ρώσικη απάντηση, και το ξεσκέπασμα του επιχειρήματος περί ανθρωπιστικού πολέμου του ΡΚΚ στο Κομπανί

 

Κάτω από αυτές τις συνθήκες ο Ερντογάν κατέφυγε στον εξής πολιτικά αμυντικό ελιγμό:  Κάλεσε ο ίδιος ή ίσως και να αποδέχτηκε πρόταση των ΗΠΑ να στείλει η  περιφερειακή  κυβέρνηση  του συμμάχου του Μπαρζανί ιρακινούς κούρδους μαχητές (τους γνωστούς Πεσμεργκά) να περάσουν μέσα από το τουρκικό έδαφος και να πάνε να στηρίξουν την άμυνα του Κομπανί. Προφανώς στόχος αυτής της κίνησης του Ερντογάν ήταν να εκτονώσει την αφόρητη  πίεση πάνω του και ταυτόχρονα  μην μείνει το Κομπανί και όλη η Βόρεια Συρία στα χέρια του ΡΚΚ.  Όμως και αυτή η κίνηση μπήκε ουσιαστικά και αυτή κάτω από την ηγεμονία του ΡΚΚ-PYD, με μια νέα συμφωνία στις 22 του Οκτώβρη, σαν εκείνη του Ερμπίλ του 2012,  μετά από συζητήσεις που κράτησαν 9 μέρες αυτή τη φορά στο Ντοχούκ του ιρακινού κουρδιστάν πάλι με μεσολαβητή και υποτιθέμενο εγγυητή και πάλι τον Μπαρζανί, ενώ συμμετείχαν σε αυτές παρασκηνιακά η Τουρκία και η ΗΠΑ. Δεν ξέρουμε τις λεπτομέρειές της, αλλά ξέρουμε ότι πάλι μοιράστηκαν θέσεις εξουσίας στο συριακό Κουρδιστάν, αλλά όλα δείχνουν ότι μοιράστηκαν με δυσμενέστερο τρόπο από ότι στο Εμπρίλ. Γιατί η απόφαση μιλάει για 40% θέσεις  στο ΡΚΚ-PYD, 40% στους φιλο-Μπαρζανί κούρδους του ΚΝC και 20% σε «ανεξάρτητους». Στην πολιτική δεν υπάρχουν ανεξάρτητοι και ποτέ ο σοσιαλ- φασισμός δεν δέχεται να κρίνονται αποφάσεις από «ανεξάρτητους» που δεν ελέγχει. Αλλά και αυτό να μην υπήρχε δεν είναι δυνατό  να υπάρχει ούτε αυτή τη φορά έντιμη συμφωνία μοιρασιάς χωρίς να κάνει καμιά αυτοκριτική η πλευρά που παραβίασε την προηγούμενη συμφωνία .  Αλλά ποια αυτοκριτική να κάνει το PKK-PYD στο Ντοχούκ αφού τώρα χάρη στη στήριξη των υπερδυνάμεων και στην παγκόσμια προπαγανδιστική τους μηχανή εμφανίζεται στα μάτια όλων των κούρδων σαν ο πιο θρυλικός υπερασπιστής της εθνικής τους υπόστασης αλλά και σαν παγκόσμιο σύμβολο της μάχης υπέρ του πολιτισμού και κατά της βαρβαρότητας ; Το ότι η συμφωνία αυτή σηματοδοτεί την πολιτική ηγεμονία του ΡΚΚ-PYD σε ένα κουρδικό θραύσμα άτυπου κράτους-υβρίδιου, υπό ρώσικη  κυριαρχία στη βόρεια Συρία, και ότι βάζει τις βάσεις για μια ηγεμονία του ΡΚΚ σε όλο τον κουρδικό χώρο για το διαμελισμό και τον εκβιασμό και των 4 κρατών στα οποία αυτός εκτείνεται, το αποδεικνύει η θερμή υποδοχή που έκανε στη συμφωνία του Ντοχούκ το ρώσικο Υπουργείο εξωτερικών με ανακοίνωσή του. (Αλ-Μόνιτορ 28 Οκτώβρη,) http://www.al-monitor.com/pulse/politics/2014/10/syria-kobani-turkish-kurdish-implications.html. Σε αυτήν με επεμβατικό ιμπεριαλιστικό θράσος σημειώνεται «το ενδιαφέρον της Ρωσίας για τη συμφωνία για την εγκαθίδρυση μιας διοίκησης από ενωμένες δυνάμεις στις κουρδικές περιοχές της Συρίας» και ότι η συμφωνία αυτή « είναι ένα πρότυπο για όλα τα πολιτικά κόμματα και δυνάμεις, το οποίο εγγυάται την κυριαρχία και την ενότητα της χώρας μέσω της ενότητας και της αντιμετώπισης της διεθνούς τρομοκρατίας και εξτρεμισμού», Το τελευταίο απόσπασμα αυτής της ανακοίνωσης δείχνει πόσο μακρυά στοχεύει η ρώσικη διπλωματία όταν θεωρεί το αντι-ΙΣΙΣ μέτωπο πρότυπο  για όλα τα πολιτικά κόμματα  και δυνάμεις, δηλαδή το πόσο θα δουλέψει με το προβοκατόρικο εργαλείο που ή ίδια δημιούργησε για την ανακατασκευή του γεωγραφικού και πολιτικού χάρτη της Μέσης Ανατολής.

Σύντομα αποδείχτηκε ότι αυτή η βοήθεια των Πεσμεργκά στο Κομπανί τους έφερε εκεί σαν φτωχούς συγγενείς και όχι σαν συμπρωταγωνιστές του ΡΚΚ-PYD. Το ότι ο αριθμός τους, είναι πολύ μικρός-μικρότερος από 150 άτομα, για να επηρεάσουν σοβαρά τους στρατιωτικούς συσχετισμούς εκεί δεν είναι βασικό. Το βασικό είναι ότι ήταν μέρος της συμφωνίας του Ντοχούκ να μην συμμετέχουν στο επιτελείο της μάχης που θα παραμείνει εξ ολοκλήρου στα χέρια του στρατού του ΡΚΚ-PYD, τπυ ΥPG, αλλά και κυρίως να μην συμμετέχουν στις μάχες σώμα με σώμα με τον ΙΣΙΣ  πεζικού αλλά να δίνουν κάλυψη πυροβολικού στο πεζικό του ΥPG, δηλαδή ουσιαστικά να λειτουργούν σαν μια εξωτερική σχετικά ασφαλής δύναμη, όπως λειτοργεί μια αεροπορική κάλυψη, πράγμα που θα τους δίνει ελάχιστο πολιτικό κύρος εσωτερικά και διεθνώς. Το μόνο που στην πράξη θα κάνει η συμφωνία του Ντοχούκ είναι, όπως και η συμφωνία του Ερμπίλ, να δώσει στην πολιτική του  ΡΚΚ την κάλυψη της αμερικάνικης υπερδύναμης και όλη της Δύσης, αφού θα της δώσει την έγκριση της δυτικόφιλης, αλλά από ότι φαίνεται όμηρου του εθνικισμού της και του γενικότερου κούρδικου εθνικισμού, δυτικόφιλης κυβέρνησης Μπαρζανί.

 

Την ίδια τύχη με αυτόν τον ελιγμό του Ερντογάν  είχε από πρακτική άποψη το κάλεσμά του να περάσουν στο Κομπανί 1300 στρατιώτες του Ελεύθερου Συριακού Στρατού  (Free Syrian Army- FSA), δηλαδή του στρατού της αντι-Άσαντ  αντιπολίτευσης, που ουσιαστικά σήμερα μόνο στην Τουρκία έχουν έναν σταθερό υποστηρικτή. Τμήματα και αυτού του στρατού βαδίζουν ήδη προς το Κομπανί, αλλά όλα δείχνουν πως  όποια φτάσουν ως εκεί θα είναι και πάλι κατάλληλα διυλισμένα πολιτικά και απονευρωμένα επιχειρησιακά  για να ταιριάζουν στην μονοκρατορια του ΡΚΚ και στα ρώσικα σχέδια. Αυτό το μαρτυράει καθαρά η τοποθέτηση εκπροσώπων του ΥPG ότι ο FSA έχει μέσα του πολλές ομάδες και τάσεις και ότι ο ΥPG  είναι σε επαφή ήδη με την ηγεσία του FSA για να συμμετέχουν στην άμυνα του  Κομπανί εκείνες οι ομαδες που είναι «προοδευτικές» (www. kurdnet 27 Οκτώβρη) .

 

Στο τελευταίο αυτό σημείο αρχίζει να ξεσκεπάζεται η προπαγάνδα των υπερδυνάμεων και πιο πολύ η απατεωνίστικη  προπαγάνδα του ΡΚΚ, που προσπαθούσε εδώ και ενάμιση μήνα να πείσει τον κόσμο ότι στο Κομπανί δεν κρινόταν ένα ζήτημα πολιτικής εξουσίας των κούρδων της Συρίας και του ίδιου του ΡΚΚ αλλά η ανθρώπινη ύπαρξη των κατοίκων του από τους εξολοθρευτές του ΙΣΙΣ. Αν ο Ερντογάν είναι ένα κτήνος γιατί δεν μπαίνει ο ίδιος σαν Τουρκία ή δεν αφήνει τους κούρδους της Τουρκίας να σώσουν το Κομπανί, με ποιο δικαίωμα οι ίδιοι οι υπεραπιστές του Κομπανί  διαλέγουν ανάμεσα στις «προοδευτικές» και στς όχι προοδευτικές τάσεις του FSA που θέλουν επίσης να υπερασπίσουν το Κομπανί;

Στην πραγματικότητα η αντιμετώπιση της βοήθειας των Πεσμεργκά και ακόμα περισσότερο εκείνη του FSA από το ΡΚΚ-PYD-YPG είναι ακόμα χειρότερη από όσο δείχνει η παραπάνω φρασούλα και αποκαλύπτει ότι ΠΟΤΕ από την αρχή της πολιορκίας του Κομπανί η ηγεσία του ΡΚΚ δεν είχε σκοπό να σώσει τους κατοίκους της πόλης από την σκλαβιά και τον εξανδραποδισμό-αν και πρακτικά τέτοιο ζήτημα όπως είπαμε στην αρχή άμεσα δεν υπήρξε- αλλά να ηγεμονεύσει στο συριακό κουρδιστάν και σε όλο τον κουρδικό χώρο, ενώ πιο άμεσα ήθελε να πετύχει την πλήρη διεθνή απομόνωση και συντριβή της κυβέρνησης Ερντογάν, όπως θέλουν τώρα με μανία τα ρώσικα αφεντικά της. Υπάρχουν λοιπόν δύο δημόσιες δηλώσεις ηγετικών στελεχών του YPG, που μένουν όσο γίνεται πιο κρυφές από τους λαούς, οι οποίες  γίνανε την ώρα που ο Ερντογάν επέτρεπε στους Πεσμεργκά και στον FSA να μπουν στο Κομπανί, και ενώ συνεχίζονταν οι σχετικές παρασκηνιακες διαβουλεύσεις όλων των σχετικών διεθνών και τοπικών επιτελείων. Αυτές  οι δηλώσεις αποκαλύπτουν περίτρανα και ωμά πόσο το ΡΚΚ δεν ήθελε και δεν θέλει καμιά ουσιαστική στρατιωτική βοήθεια στο έδαφος για να σπάσει την περικύκλωση των τεράτων, αλλά θέλει να πετύχει μια εξασφαλισμένη  από την αρχή νίκη γοήτρου, λόγω του κοινού αφεντικού που έχουν και οι πολιορκητές και οι πολιορκημένοι.

Δήλωσε λοιπόν ο αρχηγός του καντονιού του Κομπανί Ανβάρ Μουσλίμ στο τούρκικο ΒΒC (www.kurdnet  στις 21 του Οκτώβρη) μόλις η Τουρκία ανακοίνωσε ότι οι ιρακινοί Πεσμεργκά μπορούν να διαβούν  μέσα από την Τουρκία για να πάνε στο Κομπανί και ενώ γίνονταν ακόμα οι διαπραγματεύσεις στο Ντοχούκ: « Αυτό που χρειαζόμαστε περισσότερο από τους Πεσμεργκά είναι όπλα. Αν οι Πεσμεργκά θέλουν να μπουν στο Κομπανί μπορούν να έρθουν σε επαφή με το YPG, το οποίο, αν έχει ανάγκη από υποστήριξη, θα τους καλέσει να έρθουν ή θα τους ζητήσει βοήθεια σε όπλα». 

Ποιος περικυκλωμένος στρατός σε θανάσιμο τάχα κλοιό που προστατεύει το λαό του από κανιβάλους, ζήτησε ποτέ από πρόθυμους να πεθάνουν μαζί του συμπολεμιστές να του υποβάλουν αίτηση που θα «εξεταστεί αρμοδίως» και θα κριθεί αν γίνουν δεκτοί;   Και για όσους δεν κατάλαβαν ο Μουσλίμ συνέχισε: «το YPG έχει αρκετούς νέους ανθρώπους για να πολεμήσουν». Τελικά οι Πεσμεργκά έγιναν δεκτοί με τους ουσιαστικά ταπεινωτικούς όρους που υπέγραψαν στο Ντοχούκ .

Αλλά αυτά τα λόγια δεν είναι τίποτα μπροστά σ’  αυτά που είπε η ίδια η αρχηγός του YPG στο Κομπανί Μευσά Αμπντό για τονFSA: «Αν ο  FSA θέλει  να υπερασπίσει την αντίστασή μας θα έπρεπε να πολεμήσει τον ΙΣΙΣ σε άλλες περιοχές που ελέγχει και όχι στο Κομπανί, θα ήταν πιο χρήσιμο». Αν αυτό δεν σημαίνει ότι «εδώ  παίζουμε εμείς, εσείς να πάτε αλλού να παίξετε» τότε τι σημαίνει; Αυτή η δήλωση ήταν τόσο ωμή και τόσο αποκαλυπτική που δύο μέρες μετά βγήκε για να  τη γλυκάνει  ο αρχηγός του YPG σε όλο το συριακό Κουρδιστάν, ο Sipan Hemo που θεώρησε «θετική» την άφιξη του διυλισμένου FSA, αλλά δήλωσε ότι θα ήταν καλύτερα αυτός «να ανοίξει νέα μέτωπα» σε πόλεις πολύ μακρυά από το Κομπανί.

 

Η σαπίλα που κρύβει αυτή η σύγκρουση και ο στημένος χαρακτήρας της σε επίπεδο ηγεσίων - και όχι βάσης,  όπου άλλη είναι η σύνθεση του μεσαιωνικού ΙΣΙΣ και άλλη αυτή του διπρόσωπου αλλά προοδευτικού στη μορφη ΡΚΚ- δεν θα αργήσει να βγει στη φόρα. Ήδη βγήκε στη φόρα η φανατική υποστήριξη, προπαγανδιστική και σε όπλα που μετά το Ιράν δίνει το καθεστώς Άσαντ στο Κομπανί, με  τον  υπουργό πληροφοριών Ομράν Ζομπί να δηλώνει στις 21 Οκτώβρη ότι η κυβέρνηση δίνει και «θα συνεχίσει να δίνει στρατιωτική βοήθεια στο Κομπανί στο ψηλότερο επίπεδο», ενώ χρειάστηκε  να πέσουν τα φώτα της δημοσιότητας στην υπό το ΡΚΚ-PYD «λαική» αυτοδιοίκηση του συριακού κουρδιστάν για να μάθουμε ότι τους μισθούς της γραφειοκρατίας εκεί συνεχίζει να τους πληρώνει η συριακή κυβέρνηση (Al Monitor της 28 Οκτώβρη)..

 

Όποιος θέλει να καταλάβει μια σύνθετη πραγματικότητα πρέπει να ξεκινάει από  τα μεγαλύτερα αινίγματα που αυτή βάζει. Στην περίπτωση του ΙΣΙΣ το μεγαλύτερο αίνιγμα είναι το εξής: Πως γίνεται τα ισχυρότερα φασιστικά κράτη του κόσμου με επικεφαλής τη Ρωσία, την Κίνα και το Ιράν, και γενικά όλα τα φασιστικά κόμματα να είναι εναντίον ενός τέρατος σαν το ΙΣΙΣ και βέβαια να είναι εναντίον του και όλες οι δημοκρατίες και μισοδημοκρατίες -δηλαδή γενικά όλα τα κράτη- και το τέρας αυτό να υπάρχει και να είναι τόσο επικίνδυνο;  Και πως γίνεται εκείνοι που κυρίως  κερδίζουν σε κύρος και σε θέσεις πολεμώντας το τέρας αυτό να είναι ακριβώς οι φίλοι των μεγαλύτερων φασισμών, όπως είναι το Ιράν και η Συρία και και η προστάτιδα όλων αυτών Ρωσία ; Και πως μπορεί ο πιο χαμένος να είναι η Τουρκία που έστω σε  αυτή τη φάση βρέθηκε μετωπικά και ταυτόχρονα απέναντι σε όλους αυτούς;

 

Μπορεί να υπάρχει κάποια άλλη πειστικότερη απάντηση από το ότι αυτό το τέρας είναι ένα πολύ-πολύ χρησιμο και πολύ ελεγχόμενο δημιούργημα κάποιων από αυτούς τους φασισμούς και μάλιστα του μεγαλύτερου,  διπλωματικότερου και πιο επεμβατικού από αυτούς και ότι όλες αυτές οι συγκρούσεις είναι σε επίπεδο ηγεσίας ελεγχόμενες και πλασματικές;

 

Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι καλό να παρακολουθεί κανείς την ελληνική εξωτερική πολιτική, η οποία είναι η ρώσικη εξωτερική πολιτική αλλά χωρίς πολλές προφυλάξεις. Λοιπόν δεν θα βρεί κανείς άλλη χώρα που να είναι τώρα δα τόσο φανατικά ΡΚΚ και Κομπανί,, τόσο ευαίσθητη ενάντια στον ΙΣΙΣ και να είναι  τόσο ξαφνικά και τόσο φανατικά εναντίον της Τουρκίας ώστε να έχει σε χρόνο μηδέν κόψει τα τουρκικά σίριαλ που ήταν το σήμα κατατεθέν της ελληνο-τουρκικής προσέγγισης,  όσο ο Ερντογάν ήταν φίλος της Ρωσίας, να έχει κάνει τις τούρκικες επεμβάσεις στην κυπριακή ΑΟΖ παγκόσμιο ζήτημα την ώρα που πριν δυο χρόνια ψέλιζε γι αυτές λίγα λογάκια και τελικά να έχει συγκροτήσει ενα δραστήριο αντι-τούρκικο μέτωπο με τον εκλεκτό της Ρωσίας πραξικοπηματία και σφαγέα Σίσι.

 

Επειδή ακριβώς υποφέρουμε από μια εθελόδουλη άρχουσα τάξη με μια κυβέρνηση και μια αντιπολίτευση, που καταστρέψανε τη χώρα μας σχεδόν απόλυτα, έχει ζωτική σημασία να ψάχνουμε και να μελετάμε τις κλίσεις και τα βίτσια της και να βγαίνουμε έξω από την τροχιά της. Και πουθενά όσο στην εξωτερική πολιτική δεν εκδηλώνεται τόσο έντονα η αχρειότητα, η δουλικότητα και η σιχαμερή θρασυδειλία αυτής της τάξης. Όσο την Τουρκία την κανάκευανο ι υπερδυνάμεις αυτή συμπεθέριαζε με τον Ερντογάν. Τώρα που την φτύνουν αυτή με τα μικρά της ποδαράκια στέκεται από πίσω τους και την κλωτσάει.  Είναι αυτά τα υποκείμενα που  μας υποχρέωσαν να αποκτήσουμε μια παγκόσμια και όσο μπορούμε πιο έντιμη ματιά ώστε να γίνουμε αξιοπρεπείς πολίτες του κόσμου και να φτιάξουμε κάποια στιγμή μια αξιοπρεπή χώρα.