Το πιο εν­δια­φέ­ρον απ’ ό­λα ό­σα έ­θι­ξε εί­ναι η έμ­με­ση πρό­σκλη­ση προς τη ΧΑ να μπει μα­ζί με την κυ­βέρ­νη­ση στο μέ­τω­πο υ­πέρ του ε­πι­κεί­με­νου ε­κλογι­κού νό­μου. Ό­πως α­νέ­φε­ρε χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, “στη Βου­λή δεν υ­πάρ­χουν ευ­πρόσ­δε­κτες και μη ευ­πρόσ­δε­κτες ψή­φοι. Δεν έ­χου­με μιλή­σει με τη Χρυ­σή Αυ­γή. Από κει και πέ­ρα η Βου­λή λει­τουρ­γεί με 300. Πο­τέ δεν α­φαι­ρέ­θη­κε κα­μί­α ψή­φος από κα­μί­α με­ριά”.

Βέ­βαια, α­μέ­σως με­τά, ε­πει­δή υ­πήρ­χε ο κίν­δυ­νος να κα­τη­γο­ρη­θεί (και δι­καί­ως) για α­νοι­χτό μέ­τω­πο με τη ΧΑ, πρό­σθε­σε: “Αυ­τό που σας λέ­ω δεν α­πο­τελεί πρό­σκλη­ση προς τη Χρυ­σή Αυ­γή. Αλ­λά ε­πει­δή ο ε­κλο­γι­κός νό­μος εί­ναι έ­να κο­ρυ­φαί­ο ζή­τη­μα και κά­θε κόμ­μα έ­χει τη δική του ά­πο­ψη, πε­ρι­μέ­νου­με να δού­με τι θα πει και η Χρυ­σή Αυ­γή”.

Ό­σο και να προ­σπα­θεί να δι­καιο­λο­γή­σει τα α­δι­καιο­λό­γη­τα ο Βού­τσης, το πε­λώ­ριο πο­λι­τι­κό ζή­τη­μα εί­ναι ε­δώ: α­πό πού κι ως πού στη Βου­λή, που υ­ποτί­θε­ται ό­τι εί­ναι ο κο­ρυ­φαί­ος χώ­ρος έκ­φρα­σης των πο­λι­τι­κών α­πό­ψε­ων των κομ­μά­των σε έ­να α­στι­κό κα­θε­στώς, η ψή­φος του κά­θε κόμ­μα­τος εί­ναι πο­λιτι­κά ου­δέ­τε­ρη; Α­πό πού κι ως πού εί­ναι α­διά­φο­ρο αν εί­ναι “ευ­πρόσ­δε­κτη ή μη ευ­πρόσ­δε­κτη” η ψή­φος ε­νός α­νοι­χτά να­ζι­στι­κού κόμ­μα­τος; Εί­ναι θέ­μα α­πλής α­ριθ­μη­τι­κής πρά­ξης μια ψη­φο­φο­ρί­α στη Βου­λή σε έ­να κο­ρυ­φαί­ο θέ­μα ό­πως αυτό του ε­κλο­γι­κού νό­μου, που μπο­ρεί να κα­θο­ρί­σει τις πο­λι­τι­κές ε­ξε­λί­ξεις για πολ­λά χρό­νια;

Ας θυ­μη­θεί ο α­να­γνώ­στης τι κο­πιώ­δεις προ­σπά­θειες εί­χε κά­νει το πα­παν­δρε­ϊ­κό ΠΑ­ΣΟΚ τη δε­κα­ε­τί­α του ’90, προ­κει­μέ­νου να μην ε­πι­τρέ­ψει στον επε­λαύ­νο­ντα, τό­τε, Μη­τσο­τά­κη (πα­τέ­ρα) να κυ­βερ­νή­σει τη χώ­ρα. Ας θυ­μη­θεί πό­σες α­πα­νω­τές ε­κλο­γι­κές α­να­με­τρή­σεις εί­χε υ­πο­στεί τό­τε η χώ­ρα, με τε­ρά­στιες δυ­σμε­νείς ε­πι­πτώ­σεις στην οι­κο­νο­μί­α, ώ­σπου να κα­τα­φέ­ρει, τε­λι­κά, α­σθμαί­νων να α­νε­βεί στην κυ­βέρ­νη­ση ο δυ­τι­κό­φι­λος Μη­τσο­τά­κης με την ι­σχνή πλειο­ψη­φί­α των 151 ε­δρών και να πε­ρά­σει η ρω­σό­φι­λη α­ντι­πο­λί­τευ­ση (ψευ­τοΚ­ΚΕ-ΠΑΣΟΚ) τη χώ­ρα δια πυ­ρός και σι­δή­ρου, ώ­σπου στο τέ­λος να πέ­σει ο Μη­τσο­τά­κης από πι­σώ­πλα­τη μα­χαι­ριά του Σα­μα­ρά.

Το σκη­νι­κό τώ­ρα πά­ει να ε­πα­να­λη­φθεί, αλ­λά στη θέ­ση του Πα­παν­δρέ­ου εί­ναι ο Τσί­πρας και στη θέ­ση του πα­τρός Μη­τσο­τά­κης ο υ­ιός, ο ρω­σό­φι­λος πλέ­ον. Και μέ­σα σ’ αυ­τό το σκη­νι­κό βγαί­νει ο πρό­ε­δρος της Βου­λής, δη­λα­δή ο τρί­τος τη τά­ξει πο­λι­τεια­κός πα­ρά­γο­ντας, κα­τά το ελ­λη­νι­κό Σύ­νταγ­μα, να πει ό­τι “δεν υ­πάρ­χουν ευ­πρόσ­δε­κτες και μη ευ­πρόσ­δε­κτες ψή­φοι”;

Σε μια στοι­χειώ­δη α­στι­κή κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δη­μο­κρα­τί­α κά­τι τέ­τοιο θα ή­ταν α­δια­νό­η­το και ο “α­μαρ­τή­σας” Βού­τσης θα εί­χε α­πο­πεμ­φθεί πά­ραυ­τα, καθώς έ­τσι α­νοί­γει για τη ΧΑ ο δρό­μος στο μέλ­λον και για έ­να σω­ρό άλ­λα σο­βα­ρά ζη­τή­μα­τα, π.χ. στο ζή­τη­μα της α­παί­τη­σης πολε­μι­κών α­πο­ζη­μιώ­σε­ων α­πό τη Γερ­μα­νί­α. Μή­πως ε­δώ δεν έ­χουν κοινό μέ­τω­πο και κοι­νή “ε­θνι­κή” θέ­ση ΣΥ­ΡΙΖΑ-Α­ΝΕΛ-ΧΑ για τις γερ­μα­νι­κές α­πο­ζη­μιώ­σεις. Έ­τσι δεν α­πο­ε­νο­χο­ποιεί­ται και δε νο­μι­μο­ποιεί­ται πο­λι­τι­κά, αρ­γά αλ­λά με­θο­δι­κά και συ­νει­δη­τά, το χι­τλερι­κό αυ­τό κόμ­μα στα μά­τια του ελ­λη­νι­κού λα­ού;